หัวข้อ: [ พี่เลี้ยงสุดซ่าส์ ... ป๊ะป๋าสุดเฮี๊ยว ] หนังสือมาแล้วนะ ได้กันหรือยัง ?

[fahzang]

TT_TT

ไรกันนี่ สงสาร เท่อ่ะ
เต้อ่ะ ทำเขาเซ็งเลย

เชอะ

รักเจเจ ดีกว่า

[kaporzung]

สั้นจิงๆ

แล้วก้เศร้าจิงๆ

เจเจต้องเปนกามเทพน้อยแล้วล่ะจ้ะงานนี้

[Nabee]

อ๊ากกกกกกกกกกก...สงสารพ่อเท่ห์อ่ะ T^T

ทำไมน้องเต้ต้องตัดสินใจแบบนี้ด้วยหล่ะเนี่ย???

ม่ายน้าาาาาาาา...อย่าคิดเองเออเองแบบนี้สิน้องเต้

เลือกที่จะทำร้ายตัวเองทำไม...แถมยังจะทำร้ายพ่อเทห์อีกคนด้วยต่างหาก

เฮ้อออออออออออ...ก็เข้าใจในหลาย ๆ เหตุผลของน้องเต้นะ

แต่แบบว่า...ถ้ากังวลมากนัก...ลองถามเจเจก่อนดีกว่ามั้ย???

ว่าอยากให้ได้น้องเต้มาเป็นแม่(?)ใหม่หรือเปล่า???...เค้าว่าเจเจน่าจะยอมนะ

อ๊ากกกกกกกกกกกก...ยิ่งคิดยิ่งออกอ่าว...เอาเป็นว่ารอดูว่าน้องเต้กะพ่อเทห์เค้าจะทำยังไงดีกว่า

หวังว่าน้องเต้คงจะไม่ตัดสินใจทำอะไรผิด ๆ ลงไปหรอกนะ - -"


เป็นกำลังใจให้ไรท์เตอร์ฮับป๋ม XD

[@ถั่วเค็ม@]

 
ไม่ไหวแล้ววววสงสารพ่อเท่ห์อ่ะ
อยากอ่านพาทของเต้อ่ะอยากรูว่าเต้รู้สึกยังไง
ไอ้กาย ฉันนึกแล้วแกต้องทำให้เต้เสียใจชัว
บอยก็น่าสงสารนะ เรื่องนี้น่าสงสารทุกคนเลยเว้ย
 

[dog]

ง่า
เพิ่งจะได้มาเม้นต์ ขอแบบรวดเดียวเลยนะค๊า
อ่านแล้วสนุกมากเลยค่า
อ่าน 2 วันรวดเลย ตามทันแล้วเย้ๆๆ
ตอนแรกสนุกมากเลยค่า
แต่ตอนลา่าสุดนี่ ทำไมทำงี๊ละค๊าน้องเต้
จะเศร้า จะเสียใจ จะคิดมาก
แต่จะไปคบกะคนที่ตัวเองไม่ได้รักนี่ มันก็ไม่ดีน๊า
ยังไงน้องเต้ก็ไม่มีความสุขหรอกค่า แถมไม่ใช่ตัวเองจะไม่มีความสุขคนเดียว
แต่ทั้งเท่ห์กะเวย์ก็คงไม่มีความสุขเหมือนกันนะค๊า
คิดใหม่ทำใหม่เหอะ น๊าาาาาาาาาา

[bbyuqin]

ค้างเลย...สงสารคุณเท่ห์อ่ะ พอรู้ใจตัวเองก็เหมือนจะสายซะงั้น....สู้ๆๆๆ ลองซักตั้ง

[hpsky]

ทั้งสั้น ทั้งเศร้า 

[PEENAT1972]

รันทดใจจัง อีป้าแก่ๆ ว่าการหารักครั้งใหม่แบบเฉียบพลันเพื่อทดแทนความรักเก่าๆ

มันไม่ได้ช่วยให้จิตใจดีขึ้นจริงๆหรอกค่ะ ถ้ามันไม่ได้มาพร้อมกับความรัก +1

[JJHJJH]

เศร้า สำคัญกว่าสั้น >.<

[wisa]

 

[Dee^daY]

สั้น..แต่เศร้าโคตร..

[tawan]

ใจร้ายไปปะ

สงสารพ่อน้องเจเจ

น้องเจเจคงอยากมีพ่อสองคน

 

[ToeyTato]

สั้นไม่สั้น ไม่รู้ รู้แต่ว่า ค้างในใจอย่างแรงงงงงงงงงงงงงงงง

[BeeRY]

เต้...คิดอะไรอยู่เนี่ย...
พูดแบบนั้น...ป้อเทห์เสียใจนะรู้มั้ย...
เศร้า แซด...

[อิสระ]

อ๊ากกกกกกก!!!!
ทำไมต้องเป็นแบบนี้!!!!!!!!!!!
ไอ้กายมันทำไรว่ะ?
เต้เสียศูนย์ไปแล้ว

อย่าทำอะไรแบบคิดง่ายๆสั้นๆนะ

ทั้งสั้นทั้งเศร้าของจริงเลยทีนี้

[xiiiNG]

ไม่สั้นเท่าไหร่ค่ะ แต่เศร้า า  !!

[nutspicy1123]

น่าสงสาร T^T

[bluerose]

เพิ่งตามอ่านทัน สุดยอดเลยค่ะ ตอนล่าสุดนิปวดใจจิง "สงสารป้อเท่" "สงสารพี่เต้" จังเลยค่ะ

[jaaeyboy]

สั้นมาก  ค้างด้วยอีกต่างหาก

ให้โอกาส  มาใหม่ให้ยาวกว่านี้เลยน่ะ หุหุหุ

[spizee_9]

ที่สุดของคำว่า  "ค้าง"
 



มีลูกแล้วไง ? !!

[สมุนไพร]

สงสารพ่อเท่ห์อ่ะ

[EunJin]

ทั้งสั้นและเศร้า เจ็บปวดจริงๆๆค่ะ
ฮือๆๆๆๆๆ ;___________;
ยังไงก็อย่าลืมมาต่อเร็วๆนะๆๆๆ
สงสารคุณเท่ห์และน้องเต้มากๆๆๆ

[shogun chai]

  ง่า    ตอนนี้เศร้าได้อีกอ่ะ 
  ใครตอบหน่อยได้ไหมว่าตอนนี้เรียกว่า พระเอกอกหัก ใช่หรือไม่ ฮืออออ   

[LalaBam]

 
very sad

แม่ง
ไอ้เต้

[จุ๊บจิ๊บจ๊ะจ๋า]

มาได้แล้ว

มาได้แล้ว

[fannan]

โอ้ยปวดใจเต้ก็เป็นห่วงความรู้สึกของเจเจ



ที่อยากได้แม่ใหม่ชอบได้แต่ไม่ให้รักจะทำได้ไงเต้



น่าสงสารจังครับรออ่านตอนต่อไป

[Wins_Sha]

โฮโฮโฮ


เศร้าอ่ะตอนนี้

ไมเต้ถึงคิดแบบนั้นอ่ะ

ไม่ลองถามความรู้สึกของเจเจดู

แล้วคบกะเวย์อ่ะ
เต้จามีความสุขมั๊ย

ไมต้องทำประชดความรักที่ผิดหวังด้วยย

สงสารคุนเท่ห์จัง

TTUTT

ปล.สั้น เศร้า & ค้าง

[bakanishi1]

ใช้อารมณ์ตัดสินล้วน ๆ เลย

โห้เป็นแฟนกับเวย์เหรอ

ไม่เป็นได้ไหม ...

[som]

พายุลงแล้วทีนี้คุณเท่ห์จะทำอน่างไรละทีนี้  เจเจช่วยพ่อด้วยนะ

สั้นมากถึงมากที่สุด  ค้างได้สุดยอด

เจเจจุ๊บๆ

[lungkhao]

เตรียมปรับอารมณ์ดีๆ ... เพราะมันไม่มีแล้วน้ำตา !!!!!

ใครคิดถึงเจเจเข้ามา ... เพราะเจเจท้าให้อ่านไปยิ้มไป !!!!


...



ตอนที่ 27


   

นี่ผมคิดถูกหรือผิดที่บอกคุณเท่ห์ไปแบบนั้น นี่ผมทำร้ายคุณเท่ห์มากไปหรือเปล่า ...



แต่ผมกลัว ผมกลัวว่าผมจะเสียใจ กลัวว่ารักที่เป็นไปได้ยากระหว่างผมกับคุณเท่ห์จะทำให้ผมต้องเสียใจ เสียใจเหมือนกับที่ผมเสียใจอย่างวันนี้  วันที่ผมสูญเสียความรักที่ผมมีมาห้าปี วันนี้หลังจากที่ผมออกมาจากศูนย์การค้า ผมนั่งคิดเรื่องต่างๆมากมาย ... ผมนั่งรถเมย์ไปมาสุดสายหลายสาย ผมไปในที่ๆผมกับไอ้กายเคยมาด้วยกัน ที่ๆผมเคยเรียกมันว่าความสุข และหลังจากนี้ ผมจะเรียกมันว่า ความทรงจำ  ...



 ถึงเวลาที่ผมจะต้องเริ่มต้นใหม่สินะ ...




ผมบอกคุณเท่ห์ไปว่าจะคบกับคุณเวย์ ... คุณเวย์นั้นเหรอ ... ผมเอาคุณเวย์มาอ้างทำไมกัน ... ผมคงแค่อยากให้คุณเท่ห์เลิกคิดกับผมเหมือนอย่างที่เคยคิดทุกวันนี้ ... ในเมื่อคุณเท่ห์เป็นพ่อคน เป็นพ่อของเจเจ ในเมื่อเจเจต้องการที่จะมีแม่คนใหม่ เด็กอายุสามขวบ ต้องการใครมาเติมเต็มในคำว่าครอบครัว ... ซึ่งคนๆนั้นจะเป็นผมไปไม่ได้ ผมคนที่เพิ่งจะเดินเข้ามา ผมก็คงต้องเดินจากไป ... แต่ถ้าผมไปซะตอนนี้ คนที่คิดจะมาเป็นแม่เจเจอย่างคุณเกด คงจะได้ใจ ... ผมต้องจัดการผู้หญิงคนนี้ ออกไปจากวงโคจรของเจเจและคุณเท่ห์ก่อน ... แล้วผมจะต้องทำยังไงละนี่






เช้านี้ผมตื่นเร็วเป็นพิเศษ หรือเป็นเพราะผมนอนไม่หลับกันแน่ก็ไม่รู้ ... ผมต้องหาไรทำ เพื่อจะได้ไม่คิดเรื่องของเมื่อวาน ทั้งเรื่องกาย และเรื่องของคุณเท่ห์ ผมต้องทำได้สิ ... ผมต้องทำได้



“เพ่เต้ ... กลับมาแล้วเหรอครับ” เจเจที่เดินฮัวเฮียมาจากห้องนอน เดินมาทักผม

“กลับมาแล้วครับเจเจ คิดถึงพี่เต้รึป่าว” ผมเดินไปจับแก้มเจ้าตัวยุ่งคนนี้ครับ

“เพ่เต้รู้มั๊ยว่าป้อกับเจเจเป็นห่วงเพ่เต้มากๆเลย ป้อคอยเพ่เต้ที่ห้างจนเพ่เต้กลับเลยนะ” เอ๊ะ คอยจนผมกลับ

“งั้นเหรอครับ” ผมไม่คิดว่าคุณเทห์จะรอผมจริงๆ หรือเพราะผมรู้ว่าคุณเท่ห์รออยู่แน่ ผมถึงไม่โทรหาเค้า ... อันไหนกันแน่นะ

“ตื่นแล้วเหรอเจเจ” คุณเท่ห์เดินมาจากห้องครับ เหมือนเพิ่งจะอาบน้ำเสร็จ เพราะยังถือผ้าขนหนูเช็ดผมมาเลย ผมมองหน้าคุณเท่ห์แว๊บนึง ก็หลบสายตาคู่นั้น แอบเห็นความน้อยใจผ่านมาทางสายตาคู่นั้นด้วย ... ถ้าจ้องนานๆ ผมจะต้องใจอ่อนลืมเรื่องที่พูดเมื่อคืนแน่ๆ

“เดี่ยวพี่ไปทำอาหารเช้าให้ทานนะครับ” ผมรีบเลี่ยงคุณเท่ห์ก่อนครับ ยังไงซะ ผมก็ยังปรับอารมณ์ไม่ทัน

“ไม่ต้องเผื่อชั้นนะ เดี๋ยวชั้นจะชงกาแฟกินเอง” นี่ถึงขั้นจะไม่กินอาหารที่ผมทำเลยเหรอ จะชงกาแฟกินเองด้วย ท่าจะน้อยใจผมมากแน่ๆ แต่เราต้องแข็งใจไว้ ... เจเจอยากมีแม่ เจเจอยากมีแม่


หลังจากที่เจเจกับผมทานอาหารเช้า ส่วนคุณเท่ห์ก็กินกาแฟของเค้าไปเสร็จ เราก็มานั่งดูทีวีเป็นเพื่อนเจเจที่โซฟารับแขกด้วยกันทั้งสามคน โดยที่มีเจเจนั่งกลาง

“เพ่เต้ครับ เพ่เต้ว่าฆาตกรตอนนี้ใครเหรอครับ” เจเจถามความเห็นผมว่าฆาตกรในการ์ตูนเรื่องโคนันเป็นใคร

“พี่ว่าน่าจะเป็นเจ้าของโรงแรมคนนี้นะครับ” ผมก็ตอบไปตามที่คิด แต่ส่วนมากก็ผิดทุกครั้งนั่นแหละครับ

“แล้วป้อละครับ ป้อว่าใคร” เจเจหันไปถามคุณเท่ห์บ้าง

“พ่อว่าพนักงานคนนี้อ่าเจเจ” คุณเท่ห์ที่ดูบ้างไม่ดูบ้าง เพราะมัวแต่อ่านข่าวในหนังสือพิมพ์ตอบเจเจมา ผมว่าเค้ามั่วครับ




“โอ๊ย ป้อทายถูกด้วย” เอ๊ะ ทำไมคุณเท่ห์ทายถูกน้า ขนาดยังไม่ค่อยได้ดูนะนั่น

“เจเจว่า ทำไมป้อกับเพ่เต้ถึงดูแปลกๆกันอีกแล้ว โกรธกันอยู่เหรอคับ” อยู่ๆเจเจก็ถามขึ้นมา คุณเท่ห์ถึงกับวางหนังสือพิมพ์ลง ผมก็นั่งตัวตรง ไม่พิงเบาะเลยครับ

“ว่าไงคับ ป้อกับพี่เจทะเลาะกันเหรอคับ”

“ป่าวครับ”  เมื่อเจเจถามอีกครั้ง ผมกับคุณเท่ห์ถึงหลุดพูดออกมาพร้อมกัน

“ไม่โกรธกัน ไม่ทะเลาะกัน แต่ทำไมไม่คุยกันเลย แปลกทั้งคู่เลยนะวันนี้” เจเจจะสังเกตเก่งไปถึงไหนเนี่ย

“ก็พี่เต้ของเจเจเค้าไม่ค่อยอยากคุยกับพ่อ เค้าอยากคุยกับอาเวย์” เอาแล้วไงครับคุณเท่ห์ จัดไปหนึ่งดอกสำหรับการประชดประชัน

 “พ่อมันลูกติด ไม่ได้โสด ไม่มีใครอยากคุย อยากคบหาหรอก” อีกหนึ่งดอก นับเป็นสอง

“ป้องอนอะไรเพ่เต้รึป่าวคับ ทำไมพูดจาแปลกๆ” เจเจรู้สึกเช่นเดียวกับพี่เลยครับ

“เปล่างอนครับเจเจ คนมันไม่มีสิทธิ์ แค่งอนบางทีอาจจะผิดเลย” โอ๊ยยย อะไรกันนี่คุณเท่ห์ จัดมาดอกที่สามแล้ว

“ป้อน่าจะเป็นเอามากเนอะ เพ่เต้ว่าป่าว” เจเจทำหน้าสงสัยกับพฤติกรรมของคุณเท่ห์ครับ แล้วก็หันมาถามความเห็นผม

“คงงั้นมั้งครับ พี่ว่าจะลงไปซื้อของที่ซุปเปอร์มาเก็ตข้างล่างซักหน่อย พี่ขอตัวนะครับ” อยู่ไปคงจะโดนพูดกระแทกแดกกันอีก

“ดูสิเจเจ แค่อากาศ เค้ายังไม่อยากจะใช้ร่วมกันเลย นับประสาอะไรกับชีวิต” อะไรของคุณกันนี่ มันจะมากไปแล้วนะ

“ขอโทษนะคุณเท่ห์ ผมไปเหยียบหัวแม่ตีนกำคุณเหรอ ถึงพูดประชดผมแบบนี้” มันเหลืออดจริงๆครับ คนอะไรงอนเก่งชะมัด

“ไม่ได้เหยียบหัวแม่ตีน แต่เหยียบย่ำใจชั้น ทำลายมันทิ้งจนไม่เหลือซากดีเลย” ตอนนี้ผมกับคุณเท่ห์ยืนเถียงกันสองคน โดยมีเจเจนั่งเป็นกรรมการทำหน้างงอยู่ตรงกลางครับ

“ผมไปทำอะไรตรงไหน ผมก็อยู่ของผมเฉยๆ” แค่บอกจะไปคบกับคุณเวย์ ทำไมคุณต้องมากมายด้วยเนี่ย

“ก็เพราะนายเฉยๆไง ชั้นไม่ต้องการความรู้สึกเฉยๆของนาย” มันคนละเฉยกันแล้วครับ คุณจะแกล้งโง่ไปถึงไหน

“คุณนี่มัน เอ๊ยย” ผมไม่อยากจะเถียงให้มันมากความครับ ไม่ใช่กลัวแพ้นะครับ แค่กลัวมันจะยาว แค่นี้เจเจก็งงไปหมดแล้ว ไปซื้อของดีกว่าเว๊ย







ผมลงมาซุปเปอร์มาเก็ตมาเดินเลือกซื้อของใช้ที่จำเป็น และก็หาอะไรไปทำให้เจเจกับคุณเท่ห์ทานตอนเที่ยงด้วย ไม่รู้ว่าคุณเท่ห์จะหยิ่งไม่กินอีกหรือเปล่า ... นี่จะทำตัวงอนเป็นเด็กๆไปถึงไหน ผมละไม่เข้าใจเค้าจริงๆเลย  

ผมเดินเลือกโน่นเลือกนี้พอเห็นว่าโอเคแล้วก็จ่ายเงินแล้วก็กลับคอนโดครับ ไม่รู้จะต้องเจออะไรอีกบ้างเนี่ย

“เอ๊ย รอด้วยครับ” ผมตะโกนบอกคนในลิฟต์ให้กดเปิดประตูรอผมด้วย

“อ้าวน้องเต้” คนที่อยู่ในลิฟต์ไม่ใช่ใครคับ คุณเวย์นี่เอง

“สวัสดีครับคุณเวย์” ผมพูดพร้อมกับเดินเข้าไปในลิฟต์

“คุณเวย์มาหาคุณเท่ห์เหรอครับ” ผมเริ่มชวนคุณเวย์คุยเมื่อประตูลิฟต์ปิดลง

“ประมาณนั้นครับ อันที่จริงพี่มาหาน้องเต้มากกว่า ไม่ได้เจอตั้งวันนึง คิดถึ๊ง คิดถึง” เอากับเค้าสิครับ เจอกันไม่ถึงสิบนาที ก็หยอดผมซะแล้ว

“อย่างนั้นเหรอครับ ขอบคุณมากครับ” ผมไม่รู้จะพูดตอบยังไงนี่ครับ ก็ได้แต่ขอบคุณ

“นี่น้องเต้มาจากซื้อของเหรอครับ มาครับเดี๋ยวพี่เต้ช่วยถือ” คุณเวย์คงเห็นข้าวของที่ผมถือมา

“อ๋อ ใช่ครับ ของสำหรับทำอาหารเที่ยงด้วยครับ ไม่เป็นไรจะถึงแล้วเดี๋ยวผมถือเองดีกว่า  ไปเถอะครับ ถึงแล้ว” ผมตอบคุณเวย์ไป พร้อมกับเดินนำออกมาจากลิฟต์

“โอ้โห ดีจังเลย งั้นพี่เวย์ขอฝากท้องที่นี่ด้วยนะครับ” กลัวจะไม่ดีนั่นสิครับ คุณเท่ห์ยิ่งอารมณ์แบบนี้อยู่ ...




เอ๊ยย แต่ก็ดีสิ เข้าแผน !!!!




“กลับมาแล้วครับ” ผมเปิดประตูเข้าไป พร้อมพูดบอกคนในห้องไปด้วย คุณเท่ห์หันมามองผมแว๊บนึง ก่อนจะหันกลับไป ส่วนเจเจวิ่งเข้ามาหาที่ประตูครับ

“เพ่เต้ซื้ออะไรมาเยอะแยะเลยครับ” เด็กนี่ก็เป็นแบบนี้กันหมดสินะครับ เหมือนผมตอนเด็ก เวลาแม่กลับมาจากตลาดจะชอบมาดูว่าแม่ซื้ออะไรมาบ้าง รื้อๆดูว่าอะไรตัวเองกินได้บ้างรึเปล่า ก็คงเหมือนเจเจตอนนี้สินะ

“เจเจครับ สวัสดีครับ” คุณเวย์คงเห็นว่าเจเจไม่ได้มอง เลยกล่าวทักทายซะก่อน

“อ้าวอาเวย์ สวัสดีครับ กำลังคิดถึงพอดีเลย” นั่นไงครับ ลูกอ้อนเจเจมาอีกแล้ว เห็นหน้าคุณเวย์แล้วทุกทีสิ

“อ้าวไอ้เวย์ มาตั้งแต่ตอนไหน” คุณเท่ห์หันกลับมาอีกที เมื่อรู้ว่าคุณเวย์มาด้วย พร้อมกับตะโกนถามคุณเวย์มา แต่น้ำเสียงช่างแตกต่างกับแบบของเจเจ

“เออ กูเพิ่งมาเมื่อกี้ ขึ้นมาพร้อมน้องเต้เค้า” คุณเวย์ก็ตะโกนตอบไปเหมือนกันครับ เพราะตอนนี้คุณเวย์ ผม และก็เจเจ กำลังเดินมาเก็บของที่ครัวกัน

“ขึ้นมาพร้อมกัน หรือนัดเจอกันก็ไม่รู้” คุณเท่ห์บ่นพรึมพำคนเดียวครับ แต่ก็เล่นเอาคนทั้งห้องได้ยิน

“นัดเจอไรมึงวะ ... น้องเค้าไปซื้อของไม่ใช่เหรอ แล้วตอนขึ้นมาก็เจอกับกู มึงก็คิดไปนั่น” คุณเวย์เอาผักที่ผมซื้อมาไปใส่ไว้ในซิงค์ก่อนที่จะเดินไปหาคุณเท่ห์ครับ

“ยังไงกูก็แสดงความยินดีกับมึงด้วยนะ” คุณเท่ห์พูดยินดีกับคุณเวย์ครับ ว่าแต่ว่าเรื่องอะไรวะ

“ยินดี เรื่อง ??” นั่นสิครับ

“ก็เรื่องนั่นไง” คุณเท่ห์พูดพร้อมกับโป้ยหน้ามาทางผม เรื่องอะไรวะ หรือจะเป็นเรื่อง .. ให้ตายสิคุณเวย์ยังไม่รู้เรื่องเลย

“อ๋อ ... มันแน่นอนอยู่แล้วเว๊ย ขอบใจมึงมากนะเว๊ย” เอ๋ ... คุณเวย์เค้าเข้าใจเหมือนที่ผมกับคุณเท่ห์เข้าใจเหมือนกันมั๊ยเนี่ย


ตอนนี้สองหนุ่มนั้นก็นั่งคุยกันเรื่อยเปื่อยครับ ปัญหางาน ปัญหาชีวิต พูดเรื่องการเมืองบ้างประปราย พอให้ได้เถียงกัน ส่วนผมก็ทำอาหารเที่ยงครับ โดยมีเจเจเป็นลูกมือ




“วันนี้เราจะทำอะไรกิงกันเหรอครับเพ่เต้”  เจเจถามผมเมื่อเห็นผมเตรียมอุปกรณ์สำหรับทำอาหารในวันนี้ใส่จานไว้

“ก็ไม่มีอะไรมากครับ พี่ว่าจะทำผัดพริกแกงหมู แกงจืดไข่ แล้วก็ผัดผักรวมมิตรนะครับ” ไม่รู้ว่าจะอร่อยรึเปล่า แต่ก็ต้องลองทำครับ แม่สอนไว้นานแล้ว จะลืมรึยังนี่

“แล้วเจเจต้องช่วยทำอะไรบ้างเหรอคับ”  นั่นสิ มีอะไรที่เจเจช่วยได้บ้างน้า

“อ่า เจเจมานี่ครับ เอาเก้าอี้รองยืนมาด้วย นี่ครับ เจเจช่วยพี่เต้ล้างผักตรงนี้นะครับ” ผมจูงมือเจเจมาให้ล้างผักที่ซิงค์ครับ เจเจจะล้างสะอาดหรือเปล่าเนี่ย

“เจเจเคยดูทีวี ที่มีเด็กผู้หญิงน่ารักๆพูดเป็นคนแก่ เจเจว่าเค้าน่ารักดี” อ๋อ โฆณารสดีสินะ

“ใช่ๆ พี่ก็ว่าน้องเค้าก็น่ารักดี” ตอนนี้ผมเลยมาช่วยเจเจล้างผักไปเลยครับ เพราะท่าทางถ้าปล่อยให้เจเจล้างคนเดียว เราคงได้กินสารพิษเข้าไปในร่างกายเยอะแน่ๆ

“ถ้าเจเจมีแฟน เจเจจะมีแฟนแบบนั้นได้มั๊ยคับ” โห อะไรกันตัวแค่นี้คิดจะมีแฟนแล้ว

“ยังเด็กอยู่เลย จะมีแฟนไปทำไมกัน หือ” ต้องสั่งสอนหน่อยครับ

“ใครๆก็มีความรักกันทั้งนั้นแหละ เพ่เต้กับป้อเท่ห์ยังมีเลย” ให้ตายสิ ใครสั่งใครสอนให้พูดแบบนี้

“ใช่ครับ ทุกคนมีความรัก รักพ่อ รักแม่ รักเพื่อน บางทีความรักไม่จำเป็นต้องรักแบบแฟนก็ได้นี่” นานแล้วนะครับ ที่ผมไม่ได้คุยกับเจเจเรื่องมีสาระ แหะๆๆๆ

“งั้นเจเจรักป้อ เจเจรักเพ่เต้ เจเจก็มีความรักสินะคับ” เจเจพูดทบทวนอยู่กับตัวเอง แล้วหันมาถามผม

“ใช่ครับ เจเจมีความรักแล้ว บางทีคนเรามีความรัก ก็ไม่จำเป็นต้องมีคนรักก็ได้นะ” ผมเสริมไปกับเจเจอีกที

“ยังไงกันคับ มีความรัก แต่ไม่มีคนรัก” นึกแล้วว่าเจเจจะต้องไม่เข้าใจ ตอนนี้ผมยกผักที่ล้างเสร็จมาวางอีกที่ เพื่อเตียมหั่นเป็นชิ้นเล็กๆ โดยมีเจเจเดินตามมาติดๆครับ

“ก็คนรัก คือคนสองคนที่รักกัน แต่บางทีความรักอาจจะเกิดขึ้นได้จากคนๆเดียวก็ได้ โดยอีกคนไม่ได้รัก มันจึงไม่ได้เป็นคนรักไงละครับ เจเจงงป่าว” ผมว่าเจจยังเด็กเคยไปมั้งครับที่จะเข้าใจเรื่องแบบนี้

“งงคับ เจเจงง” ตอนนี้เจเจทำหน้าเอ่อ เอานิ้วขึ้นมาวนๆอยู่ตรงกระหม่อม เหมือนกำลังจะคิดอะไรอยู่

“บางทีคนเราก็มีเหตุผลของการรักกันไม่ได้นะครับ” ผมพูดไปก็เอาผักมาหั่นไป

“แล้วเหตุผลของเพ่เต้คืออะไรเหรอคับ” หยุดเลยครับ หยุดหั่นผักเลย ผมรู้ว่าเจเจกำลังถามในประเด็นที่คุยกัน ... แต่ใจผมก็ดันคิดถึงเรื่องเมื่อคืน ...  

“พี่เต้ก้ไม่รู้เหมือนกันครับ ว่าที่คิดอยู่มันถูกหรือเปล่า แต่พี่เต้ก็จะลองค้นหาคำตอบของมันดู” ผมแน่ใจอีกทีว่าเจเจคงจะไม่เข้าใจ  แต่ก็อยากบอกไปให้ฟัง

“ผู้ใหญ่นี่ก็เข้าใจยากนะครับ เจเจเริ่มไม่อยากโตแล้วสิ” เจเจบ่นกับผมแล้วก็แทรกตัวเข้ามายืนข้างหน้าผมซะงั้น

“มาคับ เดี๋ยวเจเจช่วยหั่น” นี่ก็คงจำมาจากโฆษณาอีกใช่ปะครับเนี่ย

“ถัวต้องสกกรอบ หั่นพอดีคามมม      กราเทียมสับหยาบๆ แล้วก้ออออ ผู้ช่วยยยย” เจเจจำได้จริงครับ เอาประโยคในโฆษณามาพูดด้วย

“อะไรกันนี่ จำได้ถึงนาดนั้นเชียว แอบชอบน้องเค้ารึป่าว” ดูที่สนใจโฆษณานี้สิครับ

“ถ้าเจเจไม่มีแฟนแบบนั้น ... เจเจขอเป็นน้องสาวน่ารักๆแบบนั้นได้ป่าวน้า”  น้องสาว ... เจเจอยากมีน้องสินะ ... ตอนนี้ก็ถือว่าเรามาถูกทาง ... ยังไงซะเจเจก็ต้องมีครอบครัวที่สมบูรณ์

“อืมม ... มีได้สิ เจเจต้องมีน้องสาวน่ารักๆแน่ๆ” ผมพูดจบ ก็หันไปทำอย่างอื่นต่อ

“เจเจครับ มาหาอาเวย์หน่อยสิ” เสียงคุณเวย์เรียกเจเจจากมุมรับแขกครับ เจเจก็วิ่งไปหาคุณเวย์ทันที แล้วผู้ช่วยของผมละ ... ทำคนเดียวก็ได้เว๊ยย




ผมทำอาหารไปก็คิดถึงเรื่องที่เพิ่งคุยกับเจเจไป เหตุผลของเรามันถูกต้องแล้วหรือ แต่ที่เจเจพูดออกมาละ เจเจอยากมีน้อง ผมจะไปมีน้องให้เจเจได้ไง เอ๊ย คิดอะไรของเราอยู่นี่ ... คิดแบบนี้เราก็คิดอยากได้คุณเท่ห์มาเป็นของเราสิ ... จะบ้าแล้วกู ... ทำอาหารต่อไปเลย








“คุณเท่ห์ คุณเวย์ เจเจครับ มาทานข้าวเที่ยงด้วยกันครับ” ผมเรียกทั้งสามคนที่ยังนั่งอยู่ตรงมุมเดิม ให้ขยับที่ขยับทางมานั่งกินข้าวด้วยกัน

“โอ้โห หอมน่าทานจังเลยครับน้องเต้ ถ้าพี่จะฝากท้องกับน้องเต้ทุกวันจะเป็นไงบ้างครับ” กับข้าวผมคงหวาน กับคำหยอดของคุณเวย์แน่ๆครับ

“ต่อไปเค้าก็ทำให้มึงกินได้ตลอดนั่นแหละ ... รออีกสักพักไม่นานหรอก” คุณเท่ห์เดินมาพร้อมพูดกับคุณเวย์ เล่นเอาผมจุก คุณเวย์งงเลยครับ

“มึงพูดไรของมึงไอ้เท่ห์ กูละงงจริงๆ” คุณเวย์คงงงจริงๆ เลยถามคุณเท่ห์ไปครับ

“ก็พวกมึงสองคนเป็น..”

“ผมว่ามากินข้าวกันดีกว่านะครับ เดี๋ยวกับข้าวมันจะเย็นซะ แล้วจะไม่อร่อย” ก่อนที่คุณเท่ห์จะพูดอะไรออกไป ผมว่าขัดไว้ก่อนดีกว่า ... ถึงยังไงซะผมก็ยังไม่พร้อมที่จะเป็นแฟนกับคุณเวย์ตอนนี้

“มาครับน้องเต้ มาพี่ตักผัดผักให้ ทานผักเยอะๆนะครับ จะได้แข็งแรง พี่ว่าน้องเต้ดูผอมไปนะครับนี่” คุณเวย์พูดไป พร้อมกับตักผัดผักให้ผมกิน ... ผมตักเองก็ได้ครับ

“ผอมเพราะตรอมใจ ... เดี๋ยวพอมีคนใหม่ก็กลับมาอ้วน” นี่คุณเท่ห์พูดอยู่กับใครเหรอครับ เพราะเท่าที่ดูเหมือนเค้าจะบ่นๆ แต่กระแทรกผมจริงๆ

“น้องเต้ตรอมใจเรื่องอะไรเหรอครับ บอกพี่เวย์ได้นะ” อีตาเท่ห์บ้า หาเรื่องให้ผมจริงๆ แต่ก็ปล่อยให้เค้าเข้าใจไปแบบนี้แหละ ... คุณจะได้เลิกคิดชอบผมง่ายขึ้น หวังว่าคงเป็นเช่นนั้นนะ



“ก็เต้นะสิครับ ... คิดถึงหัวหินมากเลย ... ว่างๆพี่เวย์พาเต้ไปเที่ยวอีกนะครับ”  ผมพูดไปแค่นั้นแหละครับ คุณเวย์ที่กินข้าวอยู่ ถึงกับกลืนไม่ลง คุณเท่ห์ที่ดื่มน้ำอยู่ น้ำแทบพุ่ง

“น้องเต้เรียกพี่ว่าอะไรนะครับ พี่ได้ยินไม่ชัด แล้วน้องเต้แทนตัวเองว่าอะไรนะครับ พี่ได้ยินไม่ชัดเหมือนกัน” โหย หูหนวกหรือไรวะเนี่ย จะให้พูดกี่ครั้ง อายนะเว๊ย

“ก็ ‘เต้’ บอก ‘พี่เวย์’ ว่า เต้อยากไปเที่ยวหัวหินอีกไงครับ ... เต้คิดถึงรีสอร์ทพี่เวย์ ว่างๆเราค่อยไปเที่ยวกันนะครับ” ผมพูดย้ำในสิ่งที่คุณเวย์อยากได้ยิน และคิดว่าคุณเท่ห์ก็คงได้ยินชัดเจน นี่คงเป็นการเริ่มต้นของผม อย่างน้อยก็ต้องเปลี่ยนสรรพนามในการเรียกก่อนแล้วกัน ถึงแม้ไม่ได้เป็นอะไรกันจริงก็ตาม

“ได้ครับๆ คราวหน้าพี่เวย์จะพาน้องเต้เที่ยวให้ทั่วเลยครับ” ผู้ชายคนนี้ก็ดีใจเว่อร์ซะทุกที ...

“คราวหน้าก็ไปกันสองคนเลยสิ ลางานตั้งไว้เลยก็ได้นะ ชั้นอนุญาต” คุณเท่ห์ที่ทำเหมือนไม่สนใจ ตักอาหารทานไปแต่ก็ไม่วายที่จะเหน็บผม

“ดีเลยน้องเต้ ไอ้เท่ห์อนุญาตแล้ว เราไปกันเดือนหน้าเลยมั๊ย”  เอากับคุณเวย์สิครับ เปิดทางให้นิดนึง ดันแหวกทางเข้าซะกว้างเลย

“เต้ว่า เดี๋ยวเต้คิดดูอีกทีแล้วกันนะครับ” ผมหันไปพูดทำหน้าเจื่อนๆใส่คุณเวย์ ... คุณเวย์ที่ยิ้มๆอยู่ ก็ลดองศาปากลงเหมือนกัน

“ก็ได้ครับ น้องเต้อย่าลืมบอกพี่เวย์ละ” แหม งอนเหมือนเด็กเชียวนะครับ

“แล้วครั้งนี้ เจเจไปด้วยได้ปะคับ” เจเจที่ฟังอยู่มาตลอด ก็ถามขึ้นมาครับ

“ไปได้คับ / ไปไมได้” ไอ้ไปได้นะผมตอบ ... แต่ไอ้ไปไม่ได้นี่สิคุณเท่ห์ครับ ดันตอบพร้อมกันซะด้วย

“ตกลงเจเจไปได้ปะคับเนี่ย” เอาแล้วไง เจเจงงแล้วสิ

“ไปได้สิครับ ก็ไปกับพี่เต้ไง” ผมหันไปตอบเจเจที่ทำหน้างง ถือช้อนกับส้อมค้างอยู่

“จะไปเป็นก้างเค้าทำไมละเจเจ อยู่กับพ่อนี่แหละ” ส่วนอันนี้คุณเท่ห์ครับ ก้างอะไรของคุณ หืออออ

“ก้างอะไรกันครับ เจเจไม่ใช่ปลาทูซะหน่อย” นั่นไงเจอมุขลูกชายคุณไป ... เงียบเลยสิ

“ฮ่าๆๆ ได้อยู่แล้วครับ เจเจไปกับอาเวย์ ไปกับพี่เต้กันน้า” คุณเวย์ก็คงขำกับมุขของเด็กคนนี้ เลยขอแจมด้วยครับ





หลังจากนั้นพวกเราทั้งสี่ก็กินอาหารกันอย่างมีความสุข ....





เว่อร์ไปแล้วครับ จะสุขได้ไงละ




หลังจากนั้นไม่กี่นาที  ก็...




“ชั้นอิ่มแล้ว ขอตัวก่อนนะ” คุณเท่ห์นะสิครับ กินข้าวยังไม่หมดจานเลย เดินหนีไปซะงั้น เมื่อเช้าก็ทานแต่กาแฟ อะไรของเค้ากันเนี่ย

“คุณเท่ห์ ...” อะไรของเค้าเนี่ย ไม่ทันแล้ว เข้าห้องไปแล้ว ... แล้วเราจะเป็นห่วงทำไมละ เฮ้ออ !!!!

“พี่ว่าไอ้เท่ห์มันแปลกนะวันนี้ เมนไม่มาป่าววะ” คุณเวย์เสนอความเห็นเกี่ยวกับพฤติกรรมของคุณเท่ห์ก่อนเพื่อนเลยครับ

“แต่เจเจว่า ทั้งป้อและก็เพ่เต้ก็แปลกพอๆกัน ... อย่าให้เจเจรู้นะว่าทะเลาะกัน” และก็ตามมาด้วยเด็กแสนรู้คนนี้








มันผิดที่ใคร ... ผมหรือ ???









เฮ้ออออ ....








เจเจแอบเซ็งผู้ใหญ่ !!!! เนอะ...