ขอบคุณผู้เขียนที่เขียนเรื่องดีๆออกมาให้เห็นความสวยงาม ความรัก และเรียนรู้ประสบการณ์ที่ดีๆในชีวิต
ขอบคุณคนอ่าน คนคอมเม้นต์ที่ติดตามและให้กำลังใจคนเขียนและคนโพสมาตลอด
*******************
เพราะเรากัดกัน (ผูกพัน) ภาคพิเศษ รองเท้าคู่เก่า
อย่ามาถามว่ารักได้ยังไง เพราะตอบไม่ได้ว่าทำไมถึงรัก
รู้แต่ว่าพอรู้สึกตัวอีกทีก็รักไปแล้ว
มานั่งคิดดู ที่ทำอะไรไปตั้งหลายอย่างมันก็เพราะว่าหลงรักคนบางคนแบบไม่รู้ตัวนั่นเอง
ทำไมถึงคิดอะไรได้มากขนาดนั้น ทำไมถึงทำอะไรบ้าบอได้มากขนาดนั้น
มองย้อนกลับไปก็ได้แต่หัวเราะกับตัวเองเงียบ ๆ
ทำไมถึงไม่รู้เลยนะว่าตอนนั้น ตกหลุมรักหนูน้อยแก้มแดงเข้าให้แล้ว
คิด ๆ ดูแล้วก็ขำตัวเอง กว่าจะรู้ตัวก็แทบจะต้องเสียไปแล้ว
ทานตะวันกำลังอมยิ้มและนึกถึงวันเวลาเก่า ๆ ที่ผ่านพ้นไป
ใช้แปรงซักผ้าขัดถูไปที่รองเท้าผ้าใบคู่เก่าของใครบางคนที่เห็นเผลอหลับอยู่บนโซฟา
เอนร่างนั้นให้นอนหลับได้อย่างสบายและหาหมอนมารองให้หนุนที่หัว เห็นอ้อนงัวเงียปรือตาตื่นขึ้นมาแล้วก็หลับลงไปอีก คงจะเหนื่อยแล้วก็เมาเวลานั่งเครื่องมาก็อย่างนี้แหละ ปรับเวลาไม่ค่อยทัน เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็จะไปหาหมอให้ตรวจที่เข่าแล้วก็จะได้ผ่าตัดรอบสุดท้ายซะที หายไว ๆ เถอะนะ ถ้าหายแล้วจะได้ไม่ต้องทำหน้าทรมานเวลาต้องเจอกับอากาศเย็น ๆ
"อือ ทาน...ทำอะไร..ตื่นมาแล้วไม่เจอนึกว่าหายไปไหน"
ตื่นแล้วเหรอ ก็เมื่อกี้ยังนอนอยู่เลยนี่ ตื่นมาแบบนี้ไม่เป็นไรเหรอ หมอบอกว่าไม่ให้เดินบ่อย ๆ ไง ทำไมยังเดินอีก
"ซักรองเท้าอยู่ คู่นี้ไงจำได้มั้ยว่าอ้อนเคยใส่สมัยเรียน ไปเปิดตู้ดู เก็บเอาไว้อย่างดีเลยนะ เอาออกมาทำความสะอาดบ้างจะได้เก็บไว้นาน ๆ "
แค่เพียงคำพูดเรื่อยเปื่อย บทสนทนาเรียบเรื่อยแต่ก็ทำให้อ้อนรู้สึกอยากจะร้องไห้เพราะความตื้นตัน
เก็บเอาไว้
แล้วก็เอาออกมาทำความสะอาดบ้างเป็นบางครั้ง
ทานตะวันซักผ้าไม่เป็น ทำความสะอาดบ้านไม่เป็น ทำอะไรไม่เป็นสักอย่างเดียว ขนาดบีบยาสีฟันยังไม่ยอมทำเอง
แต่กลับลงมือซักรองเท้าผ้าใบคู่เก่าที่เก็บไว้ในตู้ด้วยตัวเอง
แล้วแบบนี้
จะให้คิดยังไง
"ทำไมถึงเก็บไว้ล่ะ....ไม่เห็นต้องเก็บเลย"
ทำไมงั้นเหรอ ทำไมถึงต้องเก็บงั้นเหรอ ทำไมกันนะ ไม่รู้สิ รู้แต่ว่าอยากเก็บเอาไว้ ไม่ใช่แค่รองเท้าคู่เก่า
ไม่ใช่แค่เสื้อผ้าเก่า ๆ
ไม่ใช่แค่ของใช้เก่า ๆ ที่อยากเก็บเอาไว้
แต่เป็นความทรงจำเก่า ๆ
ความรู้สึกเก่า ๆ ที่ไม่เคยจางความทรงจำดี ๆ ทุกอย่างที่เก็บเอาไว้กับตัวตลอดเวลา
"ก็....มันผูกพัน...นับหนึ่งมาด้วยกัน...จากคนไม่มีหัวใจก็ได้รู้สึกกับเขาบ้างว่าการมีหัวใจมันดีแค่ไหน"
นับหนึ่งมาด้วยกัน
ร้องไห้มาด้วยกัน
เกลียดกันแทบตาย
จนกระทั่งมันกลายเป็นความรักและความรู้สึกผูกพันที่เกิดขึ้นเงียบ ๆ โดยไม่รู้ตัว
อย่างนั้นสินะ
อ้อนกำลังยืนอมยิ้มและพยายามย่อกายลงนั่งข้าง ๆ ทานตะวันทั้งที่รู้สึกปวดแปลบที่หัวเข่าเวลาที่ต้องขยับร่างกายไปมา มองที่มือของเจ้าชายน้อยที่ตั้งอกตั้งใจขัดร้องเท้าผ้าใบคู่เก่าแล้วก็ยิ่งทำให้ยิ้มจนหุบยิ้มไม่ได้
"เอาไว้ หลังผ่าตัดแล้ว...เราไปนั่งดูฟุตบอลกันสองคนนะ...อยากใส่รองเท้าคู่นี้อีกจัง...อยากเห็นลูกทีมของทานด้วยว่าปีนี้จะได้ถ้วยทริปเปิ้ลแชมป์หรือเปล่า"
ทานตะวันหัวเราะชอบใจกับประโยคหยอกล้อของหนูน้อยแก้มแดงที่มานั่งอมยิ้มทำตาแป๋วอยู่ข้าง ๆ
ไปสิ
ไปด้วยกัน
ที่ไหนก็ได้
อยากไปด้วยกันหมดทุกที่
อยากไปด้วยกัน
อยากอยู่ด้วยกัน
ไม่ว่าจะเป็นที่ไหน เราก็จะไปด้วยกัน ขอแค่มีอ้อนอยู่ข้าง ๆ จะไปที่ไหนก็ได้ ไม่เคยกลัวเลยสักนิดเดียว
Fin
หัวข้อ: [fiction] เพราะเรากัดกัน (ผูกพัน) โดย aoikyosuke (อ่าน 507010 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก