หุหุ อ่านกันเร็วดีแท้
****************
เพราะเรากัดกัน (ผูกพัน) ตอน เดิน
พรุ่งนี้ทานจะแข่งแล้วนะ แม่จะมามั้ย ทานก็ไม่รู้หรอก เพราะติดต่อแม่ไม่ได้มาหลายวันแล้ว
พ่อเหรอ ลืมไปได้เลย เพราะว่าพ่อมีงานยุ่งตลอดเวลาไม่เคยได้คุยกันเลยสักนิด
เงินในบัญชีจะท่วมตัวตายอยู่แล้ว แต่ไม่รู้จะเอาไปทำอะไร เพราะไม่มีอะไรที่อยากได้เลยสักอย่าง
คิดเล่น ๆ ว่า ถ้าเกิดจ้างพ่อกับแม่ให้มาเชียร์ที่ข้างสนามนี่มันต้องใช้เงินสักเท่าไหร่กันนะ
คงจะมากเอาการเลยล่ะ ก็เวลาของพ่อกับแม่เป็นเงินเป็นทองไปซะหมดนี่
ช่วยไม่ได้
ก็มันช่วยไม่ได้นี่นะ
ก็........มันช่วยไม่ได้จริง ๆ นี่
"นี่...."
เสียงเรียกของคนที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ทำให้ทานตะวันสะดุ้งสุดตัว
และหันกลับไปมองคนที่ขยับกายมานั่งให้ใกล้ชิดกันมากขึ้นและกอดแขนของทานตะวันเอาไว้ ซบศรีษะลงบนต้นแขนของคนที่ยกขวดน้ำขึ้นดื่ม
แล้วก็เงียบเสียงไปแล้ว
ทานตะวันที่นั่งเหม่อมองพระอาทิตย์ตกดินอยู่ข้างสนามฟุตบอล อมยิ้มน้อย ๆ และยกมือขึ้นแตะที่เส้นผมของคนที่ซบหน้าอยู่ที่ต้นแขน
รู้หรอกน่ะ ว่าจะปลอบใจ แต่ติดที่ว่าหนูน้อยแก้มแดงไม่ค่อยกล้าอ้อนซักเท่าไหร่ ทั้งที่เวลาทำแบบนั้นมันทำให้ยิ้มได้แท้ ๆ
แต่อ้อนก็ไม่ค่อยจะชอบทำเลย
จะทำท่าทางออดอ้อนบ้างก็ในเวลาแบบนี้นี่แหละ
เวลาที่รู้สึกไม่มั่นใจในอะไรหลาย ๆ อย่าง แล้วก็เวลาที่รู้สึกแย่
"ปล่อยไอ้พวกเวรนั่นกลับบ้านหมดแล้ว อยากให้มันไปนอนให้เต็มอิ่มแล้วพรุ่งนี้จะได้ลุยให้เต็มที่ ซ้อมมาทั้งหมดก็เพื่อวันพรุ่งนี้วันเดียวแหละนะ"
ทานตะวันเอ่ยบอกกับคนที่นั่งเงียบอยู่ข้าง ๆ แล้วก็ยืดขาเหยียดยาว มองพระอาทิตย์ที่กำลังจะลับขอบฟ้า
แสงสีส้มสวย ๆ ตัดกับท้องฟ้าสีคราม
ใกล้จะมืดแล้วเหรอ
เกลียดจริงๆ เลยเวลาพลบค่ำเนี่ย
มันทำให้เหงา รู้สึกเหงาอย่างบอกไม่ถูก เหงา เพราะว่าเมื่อก่อนเคยนอนดูพระอาทิตย์ตกน้ำที่ข้างสระน้ำคนเดียว
แล้วก็ร้องไห้ เพราะมองไปทางไหนก็ไม่เห็นใครเลยสักคน
ต่างกับช่วงเวลานี้ ถึงแม้ก่อนพลบค่ำจะเป็นเวลาที่เหงาที่สุด
แต่เมื่อหันไปหาใครสักคนก็ได้รู้ว่ายังมีคนอยู่เคียงข้าง ไม่ได้จากไปไหน
ใช่ที่ยังคงเหงา
แต่มันจะเทียบกันได้ยังไง กับการที่ได้นั่งดูพระอาทิตย์ตกดินกับใครสักคน
คน ๆ หนึ่ง ที่ทำให้รู้สึกถึงความสุขและทำให้มีรอยยิ้ม
ทำให้เป็นทุกข์
ทำให้ร้องไห้
และคนที่เข้ามาหยิบยื่นความอบอุ่นให้โดยไม่คาดคิด
"หิวหรือยัง เมื่อเช้าแม่บอกว่า ให้เรารีบกลับบ้านไปกินข้าว เพราะวันนี้แม่จะกลับเร็ว หิวหรือยังจะได้รีบกลับ"
ทานตะวันเอ่ยถามอ้อนและก็เห็นว่าฝ่ายนั้นส่ายหน้าไปมายังคงไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมามองทั้งที่ยังกอดแขนของทานตะวันแน่นไม่ยอมปล่อย
"ทำไมล่ะ ไม่อยากกินข้าวฝีมือแม่เหรอ ทานอยากกินจะตาย อิจฉาคนบางคนจังเลย มีแม่..อยู่อื้อ"
กำลังจะพูดอะไรไปเรื่อยๆ แต่ปลายนิ้วของอ้อนที่แตะที่ริมฝีปากก็ทำให้หยุดพูดได้ในทันที
"พอ...."
แค่คำพูดเดียว แต่สายตาที่อีกฝ่ายส่งมาก็ทำให้ทานตะวันรู้สึกได้ว่ากำลังถูกเอ็ด แล้วในเวลาไม่นานทานตะวันที่ทำหน้าเศร้าก็ยิ้มออกมาได้
"ถ้าพรุ่งนี้...ได้ถ้วยรางวัล...จะ..จะ.อ้อนทั้งวัน..ก็ได้..เรื่องอื่นน่ะไม่สนหรอกถ้าพรุ่งนี้ทานอยากได้อะไรเราจะให้ตามที่ต้องการไม่ยอมให้เสียใจแน่ ๆ "
............................
งั้นเชียว
แน่ใจนะ
อย่ามาหลอกให้ดีใจนะ
คนยิ่งกำลังเศร้า ๆ อยู่ มาเคาะกะลาให้ดีใจเล่นหรือเปล่าเนี่ย
"ปากดีนะเรา...คืนนี้น่ะรอดแน่เพราะต้องออมแรง แต่คืนต่อไปล่ะก็...จะให้อ้อนให้หนำใจเลย..แน่ใจหรือไงกล้าพูดจริงนะ"
ทานตะวันหัวเราะออกมาและก้มลงไปมองหน้าคนที่ก้มหน้าจนแทบจะติดพื้น
"ก็...สัญญาเลยก็ได้เอ้าสัญญาเลย..นี่ไงสัญญา..สัญญา"
ปลายนิ้วก้อยของทานตะวันถูกยกขึ้นและเขย่าเบา ๆ ทั้งที่คนที่มาให้กำลังใจยังก้มหน้าก้มตาพูดไม่ยอมเงยหน้าเลยสักนิด
"ก็ได้ แลกกันกับการที่วันนี้อ้อนจะกลับบ้านไปหอมแก้มแม่ด้วย โอเคมั้ย"
สัญญาถูกทวงถาม และอ้อนก็พยักหน้ารับอย่างช้า ๆ
"ดีมาก...ไหนเงยหน้าซิ...เวลาพูดอย่าหลบตา..ไม่เห็นหน้าจะรู้ได้ยังไงว่าอ้อนพูดจริง"
ได้ทีก็แกล้งเล่นซะบ้าง แล้วอ้อนก็ต้องจำใจเงยหน้าขึ้นจริง ๆ ทั้งที่เริ่มหน้าแดง เมื่อต้องสบตากับสายตาของทานตะวันที่มองมา
เขินโว้ยยยยยยยย
เกลียดจริง ๆ ไอ้การเล่นเกมส์จ้องตาเนี่ย
ทำตัวไม่ถูก จะให้ทำยังไงล่ะ ไอ้บ้านี่ก็ขยันจ้องจริง ๆ เอาให้ตายกันไปข้างหนึ่งเลย จ้องแล้วยังไม่พอ ยังมีการอมยิ้มทำหน้าใสซื่อแกล้งกันอีก
ให้มันได้อย่างนี้ซีว้าาาาาาาาาาาา
"สัญญาแล้วนะ สัญญาต้องเป็นสัญญา ป่ะ กลับบ้านกัน วันนี้จะนอนให้เต็มอิ่มเลย แล้วพรุ่งนี้จะลุยให้เต็มที่คอยดูฝีมือก็แล้วกัน"
สองคนลุกขึ้นยืนและปัดฝุ่นที่ติดตามเสื้อผ้า
ทานตะวันคว้ากระเป๋าใบใหญ่ขึ้นสะพายและจูงมือให้อ้อนเดินที่เดินกระโผลกกระเผลกเดินตามกันมาอย่างช้า ๆ
ก็ในเมื่อเดินช้าหรือเดินเร็วมันก็ถึงเหมือนกัน
หัดเดินช้า ๆ แบบนี้บ้าง แล้วก็มีคนรู้ใจเดินเคียงข้างกันแบบทุกวันนี้ จะไม่ให้ดีใจได้ยังไง
เรื่องดี ๆ แบบนี้จะหาที่ไหนได้ ถ้าไม่ใช่จากหนูน้อยแก้มแดงน่ารักคนนี้ที่ยอมมาอยู่ใกล้ๆ กัน
เฮ่อ....อ้อนเอ้ย...อยู่ข้าง ๆ ทานตลอดไปนะ ถ้าขาดอ้อนขึ้นมาวันไหน สงสัยทานคงเป็นบ้าตายแน่นอน
TBC...
โดย aoikyosuke
หัวข้อ: [fiction] เพราะเรากัดกัน (ผูกพัน) โดย aoikyosuke (อ่าน 506900 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก