หัวข้อ: [fiction] เพราะเรากัดกัน (ผูกพัน) โดย aoikyosuke

[THIP]

  พูดให้เข้าใจกันแบบนี้ตั้งแต่แรก คนอ่านก็คงไม่ต้องลุ้นเหนื่อยขนาดนี้ 
ปล.เม้นต์ที่ 1

[pongsj]

อิอิ ทานนี้เดี่ยวก็น่ารัก เดี่ยวก็พูดจาน่ากระทืบมาก แต่ไงก็น่าร้ากกกกกกกกกกกก อิอิ

ปล. หวังว่าเป็นเม้นต์ที่ 2 ถ้าไม่มีใครปาดน่ะ

[A GE]

    เริ่มยอมพูดความในใจแบบนี้ก็ดีแล้วครับ  แต่ว่าอ้อนกะทานเนี่ยะเปนพวกคิดมากแล้วก็คิดไปเองทั้งคู่เลยนะครับ

รี3แล้วคร้าบ

[มูมู่น้อย]

เห็นด้วยกับ age อ้อนจะคิดมากและเข้าข่ายคิดเองเออเอง มากกว่าทานนิดนึง 

จากเด็กที่ขาดความอบอุ่น  ต้องการแค่ใครสักคนที่คอยใส่ใจ  เหงา เดียวดายมาทั้งชีวิต
พอมาได้พบเจอกับใครอีกคนที่คอยเต็มเติมสิ่งที่ขาดหาย
ความรัก ความผูกพัน  มันช่างทำให้โลกสวยงามจริงๆ     

เรื่องนี้เล่นกับอารมณ์คนอ่านจริงๆ แค่ไม่กี่ประโยค เนื้อเรื่องก็ไม่ได้เดินไปมาก
แต่มีพลังดึงดูดให้อ่านได้มากมายจริงๆ บวกหนึ่งให้เรย์ด้วยสำหรับเรื่องดีๆ

รออ่านต่อจ้า  เม้นต์ที่สี่แล้วค๊าบบ 

[meeza31]

งะจะแต่งงานกันแล้วหรอ
 

[FOAM]

มีสินสิดด้วย  เอาซี๊ เอากะไอ้ทานมัน  ชอบเรื่องนี้อ่าดูโรคจิตดี   ชอบๆๆๆๆ

[taebin7]

กว่าจะบอกได้อ่ะนะ  เล่นเอาคนอ่าน ลุ้นซะ 


ขอบคุงที่มาต่อนะงับ

[Lucifer]

 

ความรัก ช่างสวยงาม

ปล. เมนต์ที่ 8 

[มูมู่น้อย]

เม้นต์ที่เก้า สิบ สิบเอ็ด (แอบเนียนๆ) 

อยากอ่านต่อแล้วอ่า   

[abcd]

ต๊ายยย เรย์แผนสูงมีนับเม้นท์ด้วยอ่ะ นี่ถ้าไม่ย่องเข้ามาอ่านไม่รู้เลยนะเนี่ย 

[Jingjoh]

กระซิกๆ ซึ้งจิงๆ 

ข้าวใหม่ปลามัน
 

เม้นที่ 11
 

[ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น]

อ่านกันทันอ่ะป่าว เอิ้กๆ
******************************
เพราะเรากัดกัน (ผูกพัน) ตอน เจ้าชายเอ๋อ

"ทานเฮ้ย ทาน...ทานตื่นก่อนเริ่มมืดแล้ว..ตื่นก่อนเร็ว"

เขย่าเข้าไปสิ เขย่าให้ตายก็คงตื่นหรอก แถมซ้ำคนตัวโตที่นอนตัวเอียงกะเทเร่อยู่บนเก้าอี้ตัวยาวข้างสระน้ำยังเริ่มออกอาการงี่เง่าอีกต่างหาก

"ไม่เอ้า ไม่ตื่น โว้ยยยยยยยย รำคาญ ไปห่าง ๆ ไป๊"

เสียงตะโกนโวยวายมาพร้อมกับน้ำเสียงครางเครือในลำคอ เหมือนไม่สบอารมณ์ที่ถูกปลุกในขณะที่กำลังหลับสบาย

แล้วใครกันที่บ้าตื่นตั้งแต่เช้ามืด แล้วก็ไปวิ่งเตะฟุตบอลอยู่กลางสนาม เสร็จแล้วยังต้องไปเรียนอีก แล้วยังต้องมาผจญกับการขับรถที่ต้องตั้งสมาธิเพราะรถติด
กลับมาถึงบ้าน เห็นทานตะวันบ่นอะไรเล็กน้อย แล้วก็เดินไปนั่งอยู่บนเก้าอี้ตัวยาวข้างสระว่ายน้ำ
เอากระเป๋าไปวางเผลอแป๊บเดียวกลับมาอีกที คนตัวโตนั่นก็นอนขดตัวอยู่บนเก้าอี้ตัวยาว หลับสบายไปแล้ว
ทั้งที่เพิ่งบ่ายแก่ ๆ สงสัยคงจะเพลียจัดถึงได้เคลิ้มหลับไปง่าย ๆ แบบนี้
ใครมาเห็นทานตะวันในสภาพแบบนี้ ไม่คิดว่าน่ารัก ก็ให้มันรู้ไป

หรือถ้าหมั่นไส้มาก ๆ สภาพแบบนี้ มันน่าแกล้งนัก

"ทาน ตื่นก่อน มันจะค่ำแล้วเดี๋ยวยุงก็หามหรอก" อ้อนทั้งเขย่า ทั้งเรียกทั้งปลุก ทั้งดึงแขน แต่ก็ไม่ช่วยให้อะไรดีขึ้น
แถมซ้ำคนบ้านอน ยิ่งขมวดคิ้วมุ่น และส่งเสียงฮึมฮัมอยู่ในลำคอ แสดงให้รู้ว่าไม่ว่ายังไงก็ไม่ยอมตื่นง่าย ๆ

ปลุกแล้ว ทั้งลากทั้งดึง แต่ทานตะวันไม่คิดจะสนใจ อยากนอน ง่วงนอน จนอ้อนได้แต่ส่ายหน้า และเดินไปทิ้งกายลงนั่งข้างสระน้ำและดึงขากางเกงขึ้นก่อนจะค่อย ๆ หย่อนเท้าลงแช่ในน้ำ

เย็น....บรรยากาศยามเย็น ดวงอาทิตย์กำลังจะลับขอบฟ้า แต่ยังพอมีแสงสว่างสีส้มอ่อน เงยหน้ามองท้องฟ้าสีส้มแล้วก็รู้สึกได้ถึงความเหงาหงอย

รู้สึกไปเอง ว่าท้องฟ้ายามเย็นมันแสนเหงา ยิ่งถ้าอยู่คนเดียว นั่งดูพระอาทิตย์คนเดียว คงยิ่งเหงามาก เหงาจนไม่รู้จะบรรยายเป็นคำพูดให้ใครรับรู้ได้ยังไง

อ้อนเงยหน้ามองท้องฟ้าอยู่อย่างนั้น และแกว่งขาเล่นในน้ำ นั่งเงียบ ๆ ท่ามกลางสายลมอ่อน ๆ

ความคิดไหลเรื่อย ไปกับสายลม

คิดถึงข้อผิดพลาด คิดถึงเรื่องต่าง ๆ ที่ผ่านมา คิดถึงวันเวลาที่ค่อย ๆ ผ่านไปอย่างช้า ๆ ปล่อยความคิดต่าง ๆ ไปกับสายลมที่ผัดแผ่ว
ฝ่ามือค่อย ๆ ยกขึ้นและลองกำมือเอาไว้

อยากลองคว้าสายลม แต่เมื่อแบมืออีกครั้ง มันก็มีเพียงแค่ความว่างเปล่า แต่ก็รับรู้ได้ถึงสายลมแผ่ว ๆ ที่รายล้อมอยู่รอบกาย

ท่าทางเหม่อลอย ดวงตาที่จ้องมองไปข้างหน้า
ทำให้ทานตะวันที่ยกมือขึ้นขยี้ตา และปรือตาตื่นขึ้นอย่างช้า ๆ ต้องนิ่งมองและจ้องมองภาพของคนที่นั่งอยู่ห่างออกไป

.........รักคืออะไรไม่รู้...........

ทุกวันนี้จะให้บอกความหมายของคำว่ารัก.....ก็ไม่สามารถบอกออกมาเป็นคำพูดได้

รู้แต่ว่า....คน ๆ หนึ่ง อยู่ข้าง ๆ ตลอดเวลา อยู่ด้วยความไม่เต็มใจ อยู่เพราะหน้าที่...ที่ต้องฝืนใจ

อ้อนไม่เคยอยู่ในสายตา เป็นใครที่ไม่เคยคิดจะใส่ใจหรือสนใจเลยสักครั้ง ไม่สนใจว่าจะมีคน ๆ นี้อยู่ในโลกหรือไม่
แล้ววันหนึ่ง วันที่ทำให้ชีวิตได้รับรู้ความเปลี่ยนแปลงก็มาถึง

แค่ถ่ายภาพประกอบงานธรรมดา ๆ แต่เพราะความซุ่มซ่ามของคนขาเป๋ ที่ทำให้กล้องถ่ายรูปหล่นลงมาแตกกระจาย

จำได้ว่าตอนนั้นไม่ได้ใส่ใจอะไรมากนักกับของแค่นั้น แต่สะดุดใจคนที่ทำแตกมากกว่า

ใบหน้าที่ตื่นตะหนกจนเกินเหตุ และมองหาเจ้าของกล้อง ก่อนจะละล่ำละลักถามว่าราคาเท่าไหร่ ไม่มีการขอโทษสักคำ
ไม่รู้ตอนนั้นสมองของอ้อนมันมีคำว่าขอโทษอยู่หรือเปล่า สงสัยคงกำลังประเมินราคาของกล้อง
เห็นแล้วมันน่าขำ ดูแล้วเหมือนกระต่ายตื่นตูม ที่มีท่าทางตื่นกลัว ถ้าไม่เรียกว่าสนุกที่ได้เห็น จะให้เรียกว่าอะไร

หลังจากนั้นก็แค่คิดว่า อยากลองมีคนใช้ส่วนตัวดู ใช้ข้อแม้มาบังคับ ไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะยึดมั่นขนาดนั้น เป็นคนอื่นคงหนีหายไปแล้ว
แต่คน ๆ นี้กลับไม่ได้หนีหายไปไหน

รู้ว่าทำตัวแย่ ๆ ใส่แต่ก็อยากจะทำ ชอบที่ได้แกล้ง สนุกที่ได้เห็นใบหน้าซีดขาว และทำหน้าลำบากใจอยู่เสมอ
ชอบที่อ้อนชอบพยายามทำหน้าเฉย ทั้งที่ในใจคงด่าไปถึงไหนต่อไป

จำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าคนขาเป๋ตัวเล็ก แก้มแดง ที่ชอบทำหน้านิ่งเฉยชื่ออะไร

ไม่เคยจำ ไม่เคยคิดจะจำ แต่สุดท้าย.....กลับซึมซับรับบางอย่างเข้ามาอย่างไม่รู้ตัว
จากชื่อ กลายเป็นอยากทำความรู้จัก จากทำความรู้จักกลายเป็นอารมณ์หงุดหงิดโมโห เมื่อเห็นคนที่อยู่ข้างตัวไปพูดจาสนิทสนมกับใคร

มันเป็นความหวง

ไม่ใช่หวงของ

แต่หวงคน......คนที่ทำให้รู้สึกทุรนทุราย คนที่ทำให้ยิ้มได้แค่เพียงได้มองหน้า ได้สบตา คนที่ทำให้รู้สึกว่าความสุขเกิดขึ้นได้ทุกวัน
เพียงแค่ได้พูดคุยและเรียนรู้สิ่งที่อีกฝ่ายเป็น และเริ่มปรับตัวเข้าหากันอย่างช้า ๆ

ไม่ได้ดีนัก

ไม่ได้เข้ากันนัก

แต่ก็รู้สึกดีอย่างไม่น่าเชื่อ

รู้สึกดี.....จนอยากครอบครองอยากเก็บเอาไว้เพียงคนเดียว ไม่อยากให้คน ๆ นี้ห่างไปไหน อยากให้อยู่ข้างกายตลอดไป

อยากได้ไออุ่น อยากได้อ้อมแขน และรอยยิ้มหวาน ๆ อยากได้ทุกสิ่งทุกอย่าง ที่อ้อนเป็น

ทั้งความรู้สึกโกรธ หงุดหงิดโมโห รอยยิ้ม ท่าทางเขินอาย ทั้งข้อดีข้อเสีย อยากจะรับเอาไว้ และจะยอมรับทุกอย่างที่เป็น

นัยน์ตาคมพราวระยับจ้องมองภาพของอ้อนนิ่งงันเหมือนถูกสะกดความรู้สึกเอาไว้อย่างนั้น

ก่อนที่ขายาว ๆ จะก้าวเดินพาร่างให้มานั่งอยู่ข้าง ๆ คนที่ค่อย ๆ หันหน้ามามองและหันกลับไปอีกครั้ง

ไม่ได้พูดคุยกัน ไม่ได้มองหน้ากัน........เนิ่นนาน

แต่กลับรู้สึกถึงความอบอุ่น
 
..............................

"นี่...เรา...ไม่ได้เป็นแค่คนใช้กับเจ้าหนี้แล้วใช่ป่ะ...."

ถามคำถามแล้ว และทานตะวันก็ได้แต่ก้มหน้าอมยิ้มอย่างเขิน ๆ ก่อรจะเงยหน้าขึ้นมามองหน้าของอ้อนตรง ๆ
อย่กพูดอะไรให้มากกว่านี้ก็คิดไม่ออกว่าจะพูดอะไร

คำถามที่ถามทำให้อ้อนขมวดคิ้วมุ่น และเริ่มขยับกายออกห่าง
เมื่อทานตะวันเริ่มไม่หยุดแค่รอยยิ้มแต่กลายเป็นเสียงหัวเราะแปร่ง ๆ ที่อ้อนเข้าใจและรับรู้ว่ามันเป็นการหัวเราะด้วยความรู้สึกแบบไหน

สิ่งที่ไม่อยากให้อีกฝ่ายได้เห็นที่สุด ก็คือการ ถูกจ้องหน้าและถูกเรียกว่า หนูน้อยแก้มแดง

ใช่ หน้าจะเริ่มแดง ใจจะเริ่มเต้นระทึก ตอบคำถามอะไรไม่ได้ แล้วก็จะพาลพูดผิด ๆ ถูก ร่างกายร้อนวูบ เมื่อภาพเก่า ๆ กลางสระน้ำย้อนกลับเข้ามาในสมองอีกครั้ง

"อะ...อะ...อะไร..เป็นไรกัน..เป็นไรก็เป็นงั้นแหละ...เข้าบ้านเหอะเนอะทานเนอะเข้าบ้านกันดีกว่านะ เดี๋ยวยุงกัด"

เริ่มแล้ว อาการพูดติดอ่าง และเริ่มร้อนรน อ้อนทำท่าจะยกขาขึ้นจากน้ำ แต่กลับถูกรั้งข้อมือเอาไว้

"ทำไมอ่ะ...ไม่อยากว่ายน้ำกลางสระเหรอ...."

คำพูดของทานตะวัน มาพร้อมรอยยิ้มหวานเชื่อม และประกายตาระยิบระยับอย่างไม่น่าเชื่อ

จงใจพูดให้รู้สึก เน้นทุกคำพูด ที่รู้กันว่าหมายถึงอะไร และนั่นยิ่งทำให้อ้อนเกิดอาการลุกลี้ลุกลนจนไม่สามารถนั่งอยู่เฉย ๆ ได้

"กลัวทำไมยุง...เนี่ยเคยโดนกัดตรงนี้ตั้งหลายวันกว่าจะหาย ยังรู้สึกเฉย ๆ เลย โดนกัดนิดกัดหน่อย ไม่เป็นไรหรอกน่ะ"

ใช่........ไม่เป็น

แต่จะเป็นแน่ ถ้าเกิดหน้ามืดเป็นลมเพราะไอ้สายตาระยับระยับแบบนั้นของคนที่ยังพูดไม่ยอมหยุด

อ้อนนิ่งเงียบไปแล้ว ทำได้แค่ก้มหน้าก้มตาและพยายามแกะมือที่รั้งแขนเอาไว้ แต่ทานตะวันก็ไม่มีทีท่าจะยอมปล่อยง่าย ๆ

"ช่วยถูหลังให้หน่อยสิ....ได้ป่ะ...นะ...."

ในไม่ช้า เพียงแค่ข้อมือคงไม่พอ เพราะทานตะวันเปลี่ยนเป้าหมายจากข้อมือของอ้อนมาเป็นการเคลื่อนฝ่ามือขึ้นโอบไหล่ของคนที่ร่างกายเริ่มสั่นสะท้านจนระงับเอาไว้ไม่ได้

"ทาน ไปเหอะ ลุกเถอะ...นะ...เข้า...เข้าบ้านกะ กะ กัน"

คำขอร้องพร้อมกับน้ำเสียงสั่น ๆ ไม่ได้ทำให้ทานตะวันสนใจนัก แต่กลับสนใจอยู่กับการใช้ปลายนิ้วเกลี่ยไล้ที่เส้นผมที่หล่นลงมาปรกใบหน้าของอ้อน
ทำเหมือนไม่สนใจสิ่งที่อ้อนพยายามพูดเลยสักนิด

"ม่ายอาว...ไม่เข้าบ้าน...ทำมายอ่ะ..ทำมายต้องเข้าด้วย...ก็ทานไม่อยากเข้าบ้านนี่นา"

แต่กูอยากเข้าแล้วโว้ยยยยยยยยยยยยย อย่ามาทำท่าทางแปลก ๆ เหมือนไม่ใช่ไอ้ทานคนปกติที่ทำเสียงเอะอะโวยวายได้มั้ย
แล้วหยุดทำตากรุ้มกริ่มแบบนี้สักทีเถอะ ไม่เคยเห็นทำแบบนี้เลยสักครั้ง แล้วอยู่ดี ๆ เป็นอะไรขึ้นมา ทำไมถึงได้พูดจาหวาน ๆ แล้วก็ทำท่าแปลก ๆ แบบนี้

ชักจะรับไม่ได้แล้วนะโว้ยยยยยยยย

"อ้อน...ห้ามไปนะ.......ห้ามลุกขึ้นเด็ดขาด...ห้าม..." จากน้ำเสียงที่ทอดยาวเหมือนเด็ก ๆ ออดอ้อนอยากได้ของ กลายเป็นน้ำเสียงห้าวห้วนที่มาพร้อมคำสั่ง

ปลายนิ้วของทานตะวันยังไม่ยอมหยุดอยู่ที่ปอยผมแต่กำลังแตะมาที่ปลายจมูกและค่อยเกลี่ยไล้ข้างแก้มใส ที่เริ่มแดงเรื่อ
ทั้งที่ใบหน้าเรียบเฉย แต่เหมือนรับรู้ได้ถึงความรู้สึกบางอย่างที่ทำให้ใจสั่น

ใบหน้าที่พยายามจะหันหนีและก้มหน้าลง ทำให้ปลายนิ้วของทานตะวันต้องเชยคางของคนตรงหน้าขึ้นเพื่อสบตากันอีกครั้งแต่อ้อนก็ยังบ่ายเบี่ยงคิดหนี

"ห้ามหันหน้าหนี .... มองหน้าด้วย .... เร็ว"

เพราะเป็นคำสั่ง เพราะทำตามสัญชาติญาณ หรือเพราะอะไรไม่รู้ รู้แต่ว่า ไม่กล้ามองตาของทานตะวัน ไม่กล้าสบตา ไม่กล้าแม้แต่จะถอยหนี ทำได้แค่นิ่งเงียบ
และรู้สึกถึงเสียงหัวใจที่เต้นแรงรัวของตัวเองจนแทบจะหลุดออกมาจากอก

"มองตาสิ....แล้วตอบมา....ว่าคืนนี้ลิเวอรพูลเตะกี่ทุ่ม"

ลิเวอร์พูลเตะกี่ทุ่ม.........เอ่อ.....มัน.......เกี่ยวกับมองตาตรงไหนวะเนี่ย ไอ้บร้าาาาาาาาาาา

ถ้าไม่ให้หัวเราะจะให้ทำยังไง เสียงหัวเราะดังลั่นของอ้อน มาพร้อมกับการที่มนต์สะกดของทานตะวันคลายลงอย่างรวดเร็ว
ไม่รู้ว่าตัวเองหัวเราะมากขนาดไหน แต่หัวเราะจนน้ำตาไหล กับคำถามที่คนบ้า ๆ ถาม

"อะไรวะ......ถามดี ๆ ดันหัวเราะ....ไม่ได้เรื่องเลยเว้ย เข้าบ้านดีกว่า คนอะไรหัวเราะอยู่คนเดียว สงสัยท่าจะบ้า"

เสียงบ่นงึมงำของคนตัวโต ยิ่งทำให้อ้อนหัวเราะไม่ยอมหยุด จนทานตะวันต้องรั้งแขนของคนที่หัวเราะไม่หยุดให้ลุกขึ้นยืนและจูงเข้าบ้านมาพร้อมกัน

..........................................

"ขำอยู่นั่น เอ้า ตลก ตลกตรงไหน มีเรื่องไหนให้ตลก มีอะไรให้น่าหัวเราะนักหนาวะ บ้า"

เออ บ้า ยอมรับก็ได้ว่าบ้า แต่มีคนบ้ากว่าอยู่ตรงหน้านี่ไม่ใช่หรือไง แล้วจะไม่ให้ตลกได้ยังไง

ภายในเวลาไม่นาน เสียงหัวเราะของอ้อนก็ต้องหยุดลง
หยุดทันที แบบชะงักงัน และคราวนี้คนที่ได้หัวเราะกลายเป็นทานตะวันที่คว้าเอวของร่างนั้นเข้าหา กอดรัดเอาไว้แน่น
พร้อม ๆ กับที่กระดุมเม็ดบนของอ้อนถูกปลดออกอย่างรวดเร็ว

"เฮ้ย ทำไรวะ ทาน ทำรายยยยย"

หัวเราะไม่ออก เพราะท่าทางคนที่ทำหน้าเฉยจะไม่ได้ล้อเล่นอีกต่อไปแล้ว

"ทำอะไร ก็อาบน้ำไง จะอาบน้ำก็ต้องถอดเสื้อผ้าสิ หรือจะใส่แบบนี้อาบ เนี่ยลงทุนช่วยเลย เห็นความดีกันบ้างสิ เข้าใจมั้ย"

ไม่ ไม่เข้าใจ ไม่เข้าใจอะไรทั้งนั้นแหละ ไม่เข้าใจ

"อ้อน อยู่เฉย ๆ ห้ามหนี ถ้าไม่ยอมอาบด้วยกัน ..... เป็นเรื่องแน่"

เป็นเรื่อง เรื่องอะไร จะมีเรื่องอะไร ไม่มีหรอกน่ะ ไม่มีใช่มั้ย ไม่มีจริง ๆ หรอก คราวนี้แกล้งล่ะสิ เดี๋ยวต้องมีอะไรมาพูดให้ตลกอีกแน่ ๆ เลยใช่มั้ย ใช่มั้ย ใช่ม้ายยยยยยยยยยย

"เป็นเรื่องแน่ ๆ เช่นเรื่องนี้เป็นต้น....จะลองใช่มั้ย...งั้นดี..."

ไม่ใช่แค่เอว...คราวนี้ทานตะวันรั้งร่างของอ้อนเข้าหาตัวและกอดรัดเอาไว้แนบแน่น ไม่ยอมปล่อย ส่วนคนที่ถูกรั้งเข้ามากอดเอาไว้ ทำตาโต และได้แต่กระพริบตาปริบ ๆ
เมื่อทานตะวันส่งยิ้มแปลก ๆ มาให้ และก้มหน้าลงมาหาอย่างช้า ๆ

"อาบแล้วทาน อาบแล้ว อาบพร้อมกันก็ได้ อย่านะโว้ยยยยยย แค่อาบน้ำใช่มั้ยล่ะ เออ อาบ อาบเลย ป่ะ ไปเลยอาบน้ำกัน อร๊ากกกกกกกก"

เพราะลมหายใจร้อน ๆ กำลังเป่ารดอยู่ที่ข้างแก้ม ยิ่งทำให้อ้อนแทบจะยืนไม่อยู่ ได้แต่เบี่ยงหน้าหลบและร้องเอะอะโวยวาย นั่นยิ่งเพิ่มรอยยิ้มให้กับทานตะวันมากขึ้น

"จริงเหรออออออ...หือ...จริงใช่มั้ย...งั้นไปกันเลยอ้อน...ป่ะ..ไปอาบน้ำกัน"

ทานตะวันยอมปล่อยร่างของอ้อนให้เป็นอิสระ และลากข้อมือให้คนที่ไม่ยอมเดินตามให้เดินตามมาด้วยกันในห้องอาบน้ำจนได้

ทานตะวันยืนกางแขนและรอให้คนที่ยืนหน้าแดงมาช่วยปลดกระดุมให้เหมือนทุกวัน แต่มือของคนปลดกระดุมเหมือนทุกวัน ชักสั่นจนยากเกินควบคุม

"เอ้า รีบ ๆ แกะกระดุมเข้าสิ จะได้รีบ ๆ อาบ....ง่วงนอนจะแย่...ทำอะไรชักช้าอืดอาดไปได้.."

น้ำเสียงของคนพูดยังคงเป็นปกติ แต่คนที่กำลังจะแย่คืออ้อน เมื่อคนที่ยืนกางแขนเริ่มเลื้อยมือลงมากอดรัดที่รอบเอวอีกครั้ง

"อย่านะทาน......" อยากจะทำให้เสียงตัวเองมีพลังกว่านี้ แต่ทำไมกลายเป็นเสียงสั่น ๆ ไปได้ แถมซ้ำอีกฝ่ายยังไม่ยอมหยุดมือเลยด้วยซ้ำ

"ทาน.....อย่า..."

พูดไปแล้วฟังบ้างมั้ย ไม่มีเลย ไม่มีปฏิกิริยาใด ๆ เลย แถมซ้ำทานตะวันยังเลื่อนตัวเข้ามาประชิดมากขึ้นกว่าที่เคย

"ทานตะวัน......อย่านะโว้ยยยยยยยยย หยุดได้แล้ววววววว"

น้ำเสียงที่โวยวายของอ้อน มาพร้อมกับที่กำปั้นหนัก ๆ ทุบเข้าที่ไหล่ของทานตะวันจนรู้สึกถึงความเจ็บ แต่ก็ไม่ทำให้ความรู้สึกบางอย่างหยุดลงได้

"ทาน ไม่เอา อย่า.....ปล่อย ไอ้ทานหือ...ไอ้บ้าเอ้ย.....ปล่อยเดี๋ยวนี้นะโว้ยยยยยย"

อ้อนทั้งดิ้นทั้งทุบจนทานตะวันต้องยอมคลายอ้อมแขนออกและมายืนขมวดคิ้วมุ่นอยู่ห่างออกไป

"เป็นไรอ่ะ....แค่อยากกอดนิดเดียวเอง...ทำไมต้องทุบด้วย..เจ็บนะ...ไม่อยากให้กอดขนาดนั้นไม่กอดก็ได้...แค่กอดอย่างที่อยากกอดไม่ได้หรือไง"

น้ำเสียงตัดพ้อและใบหน้าหม่นหมองที่บ่งบอกว่าไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น ทำให้อ้อน ต้องรีบยกมือขึ้นลูบผมของตัวเอง และพยายามระงับความรู้สึกบางอย่างเอาไว้ให้ได้มากที่สุด

"อย่ากอด อย่าหอม..อย่ามาจูบ อย่ามาแตะตัวให้มากนักได้มั้ย มันจะไม่หยุดแค่นี้น่ะสิ.......ตัวเองไม่รู้สึก...แต่เราเป็นคนนะโว้ยยยยย...มันรู้สึกกันได้ง่าย ๆ นะของแบบนี้ไม่รู้หรือไง"

พูดเพียงเท่านั้นแล้วคนที่ทำเสียงดังโวยวาย ก็รีบก้าวขาออกจากห้องอาบน้ำอย่างรวดเร็ว ทิ้งให้ทานตะวันยืนทำหน้าเอ๋ออยู่คนเดียว ด้วยความไม่เข้าใจ

อะไรวะ เป็นคน มีความรู้สึก

แล้วไง รู้สึกอะไร ไม่เข้าใจ ทำให้รู้สึกอะไรวะ ยิ่งคิดยิ่งไม่เข้าใจ ยิ่งไม่เข้าใจก็ได้แต่เกาหัวตัวเองด้วยความสับสน ก่อนจะตะโกนถามคนที่เดินออกไปจากห้องน้ำอีกครั้ง

"อ้อน เป็นคนมีอารมณ์คืออะไร....คืออะไร........คืออะไร เฮ้ย ไม่ได้จะทำอะไรเลยนะ บ้าเหรอ แค่กอดเฉย ๆ ไม่ใช่นะโว้ยยยยยยยย อย่าเข้าใจผิดนะอ้อน"

เสียงตะโกนของทานตะวันยังคงดังลั่น
ส่วนอ้อนได้แต่รีบพาตัวเองออกมาให้ห่างจากคนบ้าคนนั้นให้มากที่สุด และมาทรุดกายลงนั่งเอนแผ่นหลังพิงกำแพง ก่อนจะบ่นงึมงำกับตัวเองด้วยความรู้สึกที่ยากเกินจะสะกดกลั้น

"ลืมหรือไง ว่านี่ก็ผู้ชายเหมือนกัน..แค่แตะหน่อยก็เตลิดแล้ว..ไอ้ทานไอ้บ้าเอ้ยยยยย...แล้วแบบนี้จะให้กระผมทำไงล่ะคร้าบบบบ..อยากจะบ้าตายกับไอ้ทานจริงโว้ยยยยยย"

TBC...
 
โดย aoikyosuke

[akitt]

อิอิ  เม้นท์ที่ 1    

ตกลงไอทานมันโตรึยังหว่า   

[meeza31]

เยยอาบน้ำด้วยกันแล้ว 

[pongsj]

อิอิ แบบนี้จะมีบทรักของสองคนนี้มั้ยเนี่ย อิอิ 

เม้นท์ที่ 3 แล้วนะคร้าบบบบบบบบบบบบ

[Just let it be]

สงสัยรีแรกอะ  ที่ว่าโตเนี่ย  อารายเหรอ

อิอิ 

ม่ายด้ายคิดมากนะ  แค่คิดๆๆๆๆๆๆ  เฉยๆๆๆ  หุหุ 

ปล. ตอนที่แล้วคุนบลูเปนรายอะ  เหนบอกว่าม่ายมีใครเหนใจอะ

[Jingjoh]

ไม่ได้ดั่งใจเลย ทานเนี่ย

 

[Junrai_Hyper™]

ตกลงทานเป็นเฒ่าทารกเหรอ

กร้ากกกกกกกกกกกกกกก

เมนท์ที่ 6 ครับเพ่

 

[Lucifer]

 

รู้สึกดีกรีความหื่นจะเริ่มเพิ่มระดับขึ้นทีละนิดนะ 

 

[oaw_eang]

เริ่มปรับตัวเข้าหากันช้าๆ หรอ?

รู้แต่ว่า....คน ๆ หนึ่ง อยู่ข้าง ๆ ตลอดเวลา อยู่ด้วยความไม่เต็มใจ อยู่เพราะหน้าที่...ที่ต้องฝืนใจ หรอ?

จนบ้างที  เราก็อาจตอบตัวเองไม่ได้เหมือนกันว่าเรา รักและผูกพันกันตอนไหน

เจ้ชอบเรื่องนี้เพราะคนเขียน  เขียนถึงความผูกผันที่มองไม่เห็นแต่แนบแน่น ได้อย่างดีที่เดียว

ขอบคุณที่เขียนเรื่องดีๆ ให้อ่านนะเคอะ

[tsuyu]

ไรอ่ะทาน

เฮ้อ .. FC รมณ์เสียเลยอ่ะ

ไม่ได้ดั่งใจเลย   

[Poes]

ทำไมทานบื้อได้ไม่รู้เวลาเล้ย 


เมนท์ที่ 10 แล้วจ้า ต่อ ต่อ รออยู่ 

[ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น]

หื่นกะคนรัก มะเป็นรายหรอก ทำให้รู้ว่าเรารักเขามากมาย
*************
เพราะเรากัดกัน (ผูกพัน) ตอน หรือว่าจะเป็นโรคเลือด

"อ้อน อ้อน ทำไงดีผมเปียก อาบน้ำอยู่ดี ๆ มันก็เปียกเละเลยอ่ะ ช่วยหน่อยสิ"

ทานตะวันเดินออกมาจากห้องน้ำทั้งสภาพผมเปียกลู่ เสื้อผ้าที่สวมใส่ยังเปียกน้ำจนมองเห็นแผ่นหลังกว้าง
เพียงแค่เห็น แค่เพียงได้เห็นเท่านั้น อ้อนที่คิดว่าตัวเองตั้งสติได้ดีแล้ว ก็แทบอยากลงไปนั่งกับพื้น แล้วร้องไห้ให้หายบ้าให้มันรู้แล้วรู้รอดกันไป

เข้าจายม้ายยยยยยยย ว่าตัวเองเป็นผู้ชายแบบไหน

หุ่นอย่างนี้ หน้าอย่างนี้ สภาพแบบนี้ ใครเห็นมันก็ต้องอยากกระโจนเข้าใส่ทั้งนั้น
ไอ้ทานหนอไอ้ทาน คุณทานตะวันคร้าบบบบบบบ เข้าใจชีวิตผมเถิด แค่นี้ชีวาผมก็จะวายอยู่แล้ว เหตุใดท่านจึงนิยมชมชอบที่จะทำให้ผมสติแตกได้มากขนาดนี้

ใครก็ได้ ช่วยเอาไอ้คนหน้าหล่อ หุ่นสุดยอดนายแบบ ในสภาพเซ็กซี่ยั่วยวนแบบสมชายจรดปลายเท้าคนนี้ออกไปจากตรงนี้ทีเถอะ

จะเป็นลมแล้วโว้ยยยยยยยยยยยยย

"ทะ ทะ ทาน ทาน เดี๋ยวขอเวลาสิบนาทีนะ เดี๋ยวมานะ เดี๋ยวมา โอเค้ โอเคมั้ย เดี๋ยวมา"

อ้าว ไหงงั้นวะ แล้วนี่ทำไงอ่ะ หัวเปียกเละขนาดนี้เลย แทนที่จะมาจัดการทำให้ผมแห้ง ทำยังไงก็ได้ เหมือนที่เคยทำ เป็นบ้าอะไร เอาแต่เดินวนไปวนมาอยู่ได้

คนใช้ภาษาอะไรไม่ได้เรื่องเล้ย หรือว่าจะให้ทำเองหรือไง เดี๋ยวปั๊ด.........งอนแม่งเลย

"ไปไหน ไม่ให้ไปแล้ว มานี่เร็ว"

ไม่ต้องรอช้า แค่เอื้อมมือคว้าเอวของอ้อนได้ ทานตะวันก็ออกแรงรั้งร่างนั้นให้ลงมานั่งอยู่บนหน้าขา แล้วก็รีบจัดการล็อคคอคนที่ทำท่าทางแปลก ๆ ให้อยู่นิ่ง ๆ ให้ได้

"อะไรเล่า ทำไมดิ้นจังวะ เป็นอะไร จะไปไหนมากมายเนี่ย เช็ดผมให้หน่อยเร้ววววววว"

ทั้งลมหายใจที่เป่าลดที่ข้างแก้ม ทั้งเรียวแขนที่โอบรัดอยู่ที่รอบเอว และรอบคอ ทั้งกลิ่นไอหอมอ่อน ๆ และสัมผัสอุ่น ๆ แทบทำให้คนที่ไปเกยอยู่บนหน้าขาของทานตะวันแทบหลอมละลาย

ความดันเลือดพุ่งสูงขึ้น รวมทั้งอัตราการสูบฉีดเลือดของหัวใจกำลังจะเข้าสู่ 120 ครั้งต่อนาที
อะ อะ อ๊ะ อร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก ใครก็ได้ช่วยด้วย

ก่อนที่จะตายเพราะอาการหน้าแดงใจเต้นรัว ขอสวดอ้อนวอนก่อนตาย

........ทานครับทาน มึงช่วยปล่อยกูเถิดนะครับ ก่อนที่จิตใจจะเตลิดไปมากกว่านี้ ช่วยกรุณาอย่าทำหน้าใสแป๋วแหวว และเลิกทำตาวิบวับวิบวับแบบนี้สักทีเถอะ
ไม่อยากจะเชื่อ ทานตะวันมันเป็นผู้ชายตาหวานเยิ้มใช่เล่น เพิ่งจะรู้ ทำไมไม่สังเกตวะ ทำมายยยยยยยย

อร๊ากกกกกกกกกกกกก จาตายแล้วเว้ยยยยยยยยยยยย

"เฮ้ย ไรวะ จะดิ้นอะไรมากมายเนี่ย อยู่เฉย ๆ หนึ่ง สอง สาม นิ่ง"

และแล้วอ้อนก็นั่งตัวแข็งทื่ออยู่อย่างนั้น โดยมีทานตะวันเป็นเก้าอี้ที่นุ่มที่สุดในโลกรองรับร่างกายเอาไว้

"อ้อน เช็ดผมให้หน่อยนะคร้าบบบบบบบ นะครับ นะครับ"

น้ำเสียงแผ่ว ๆ ทุ้มนุ่มที่กระซิบบอกที่ข้างหู ทำให้ภายในใจยิ่งไหววูบ และร่างที่นั่งตัวตรงแข็งเป็นหิน ก็ได้แต่กระพริบตาปริบ ๆ สองสามที
ก่อนจะก้มลงมองที่ฝ่ามือที่โอบรัดไว้ที่รอบเอว

อ่ะ อ่ะ เหอะ เหอะ เหอะ หึ หึ ตาหลกเนอะ ดูเด่ะ ไอ้ทานกอดเอวด้วยแหละ เฮอะ เฮอะ ฮ่า ฮ่า

...........ขำ.............แต่ว่าหัวเราะ...........ม่ายออก.............เพราะว่า...........

"อ้อนอะไรเนี่ย เฮ้ย เลือด เลือดนี่หว่า อ้อนเลือดออกอ่ะ ทำไมเลือดออกอ่ะ"

ก็เพราะเมิงยางงายล่ะอ้ายทานนนนนนนน

กรูเลยเป็นอย่างที่เมิงเห็นนี่งายยยยยยยยย ฮ่า ฮ่า ฮ่า เฮ่อ เฮ่อ ฮือ ฮือออออออออออออ แง แง ไอ้ทานมันแกล้งผมอ่ะ ไอ้ทานมันแกล้ง

ไม่เฉพาะเลือดกำเดา แต่คราวนี้บ่อน้ำตาแตกอีกด้วย อ้อนใช้หลังมือปาดทั้งเลือดทั้งน้ำตาของตัวเอง แล้วก็ได้แต่ร้องไห้ ฮือ ฮือ งอแงเป็นเด็ก ๆ

จนทานตะวันตกใจ ต้องรีบไปคว้ากระดาษทิชชู่มาเช็ดทั้งเลือดทั้งน้ำตาให้

ก่อนจะรั้งให้คนตัวเล็กกว่าที่ร้องไห้งอแง เอนหลังลงนอนบนโซฟา และใช้หน้าขาของทานตะวันเป็นหมอนหนุนนอน

"ร้องไห้ทำไมอ่ะ เดี๋ยวสำลักหรอก เนี่ย อยู่เฉย ๆ ก่อน เลือดติดตรงนี้แล้ว เช็ดก่อนเร็ว ไม่มีแล้ว เอ้า หยุดร้องได้แล้ว ร้องทำไมเนี่ย อ้อน เฮ้ย หยุดร้องก่อนเร็ว"

เป็นการปลอบโยนแบบงก ๆ เงิ่น ๆ ทานตะวันได้แต่ลูบผมของอ้อนที่เอาแต่ยกหลังมือปิดดวงตา ที่มีหยดน้ำหลั่งรินไม่ยอมหยุด แถมยังสะอื้นไห้เป็นพัก ๆ
เห็นแล้วทำให้ทานตะวันนึกถึงตัวเองตอนเด็ก ๆ ที่เวลาร้องไห้แล้วหยุดไม่ได้ จะมีอาการสะอื้นแบบนี้
อยากจะตลกก็ตลกไม่ออก อยากจะขำก็ขำไม่ได้

มันทั้งตลก ทั้งสงสารปนเปกันไป

เออเนอะ คนที่ชอบเก็กหน้าเฉยอย่างไอ้อ้อน ก็มีเวลาทำอะไรเอ๋อ ๆ แบบนี้เหมือนกันเหรอเนี่ย ดูไปดูมามันก็น่ารักดีเหมือนกันเนอะ
 
..............................

"ทำไมเวลาแซวหน่อย ก็หน้าแดง กอดหน่อยก็หน้าแดง แตะตัวทีไรก็เห็นเป็นแบบนี้ทุกที ออกแรงอะไรนิดหน่อยก็แก้มแดงแล้ว ทำไมถึงเป็นคนที่เลือดลมสูบฉีดดีจัง
เวลาปกติก็หน้าซี้ด ซีด แต่เวลาเรากอดหน่อย ทำไมถึงได้หน้าแดงจัง...แปลกเนอะ รู้มั้ยว่าเป็นเพราะอะไร"

คำตอบคือการส่ายหน้า แล้วคนที่นอนนิ่ง ๆ ก็ยังสะอื้นไห้ไม่เลิก ทานตะวันก็เลยได้แต่อมยิ้มแล้วก็ลูบไล้เส้นผมของอ้อนไปพลาง ๆ

"เลือดหยุดยัง"

อ้อนรีบรพยักหน้าตอบรับ แต่ถึงอย่างนั้น ก็ยังใช้หลังมือปิดดวงตาคงตัวเองเอาไว้ไม่ให้มองเห็นว่ายังไม่หยุดร้องไห้

"แล้วร้องไห้ทำไมอ่ะ ไม่เห็นมีเหตุผลเลย"

ทานตะวันเอ่ยถามและหัวเราะออกมาด้วยความรู้สึกว่าคนที่ทำตัวเหมือนเด็ก ๆ คนนี้ ทำไมน่ารักจนอยากจะจับมากอดรัดฟัดเหวี่ยงเล่นให้หายหมั่นเขี้ยว
แต่ก็ไม่ทำ เพราะใจหนึ่งก็อดสงสารไม่ได้ ไม่รู้ว่าที่อ้อนร้องไห้ ร้องไห้เพราะอะไร

"ไม่รู้ อยู่ดี ๆ มันก็ร้องเอง ไม่รู้จะทำยังไงนี่ ฮึก ฮึก ฮื่อ"

ยังไม่หยุดสะอื้น แต่เลือดกำเดาคงหยุดแล้ว ทานตะวันได้แต่อมยิ้มมองที่ข้างแก้มของอ้อนก็ยังเห็นว่าแก้มแดงก่ำเหมือนลูกมะเขือเทศ

แปลกเว้ย

ทำไมแก้มยังแดงอยู่อีกล่ะ เป็นอะไรหรือเปล่า ต้องไปหาหมอมั้ยเนี่ย

"นี่ทำไมหน้ายังแดงอยู่ล่ะ.......เป็นอะไรหรือเปล่าไปหาหมอมั้ยให้หมอตรวจดีมั้ยอ้อน"

ทานตะวันเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วงและก็เห็นว่าอ้อนเอาแต่ส่ายหน้า

"ไม่เป็นไร เดี๋ยวมันก็หาย เดี๋ยวมันก็หายเอง เป็นอย่างนี้แหละ เวลาทำอะไรเหนื่อย ๆ หรือตื่นเต้นมันจะเป็นเอง เดี๋ยวมันก็คงหายแหละ ฮึก ฮึก"

เหรอ เดี๋ยวก็คงหายเหรอ แล้วนานมั้ยเนี่ย กว่าจะหาย แล้วตื่นเต้นอะไร ไม่เห็นมีอะไรน่าตื่นเต้นเลย เป็นอะไรมากมั้ยเนี่ย อยากเห็นหน้าให้ชัด ๆ อ่ะ แปลกดีเนอะ
ไหนขอลองแตะหน่อยได้มั้ยแก้มเนี่ย อยากลองแตะดู

ปลายนิ้วเรียวค่อย ๆ เกลี่ยไล้ที่ข้างแก้มเนียนใสที่ยังแดงเรื่อ แต่ก็ถูกปัดมือออกไม่ยอมให้แตะ แล้วแบบนี้มีหรือคนที่ทั้งดื้อทั้งรั้นอย่างทานตะวันจะยอมง่าย ๆ

ถูกปัดมือออก ก็ยิ่งอยากแตะ ยิ่งถูกปัดออก ยิ่งอยากแกล้ง กลายเป็นเรื่องสนุกไปแล้ว

กลายเป็นเรื่องหยอกล้อกันไป จนในที่สุด อ้อนก็ถึงกับหลุดเสียงหัวเราะออกมาและลุกขึ้นนั่ง ยกหลังมือขึ้นปาดน้ำตาแล้วก็หัวเราะออกมาอย่างเขิน ๆ
เมื่อต้องพบเจอกับสายตาของคนตัวโตที่จ้องมองมา พร้อมกับที่คน ๆ นั้นส่งยิ้มหวานเชื่อมมาให้

"ตลกว่ะ คนอะไรวะ เลือดกำเดาไหลเลยร้องไห้ เป็นไรมากป่ะ เราอ่ะ"

พูดได้เพียงแค่นั้น แล้วทานตะวันก็คว้าผ้าขนหนูมาขยำที่เส้นผมของตัวเองที่ยังมีหยดน้ำหยดลงมาจากเส้นผม

"เข้าห้องแล้ว เดี๋ยวตามมาแล้วกัน ง่วงนอนว่ะ อาบน้ำแล้วค่อยเข้ามานอนก็ได้ นวดขาให้หน่อยนะ เมื่อย เดี๋ยวตามมาแล้วกัน"

คนตัวโตลุกขึ้นยืนและเตรียมก้าวเท้าเดินเข้าห้องนอนไปแล้ว ส่วนอ้อนได้แต่พนักหน้าและมองตาม

"เออ เดี๋ยวตามไป"

ตอบไปแค่นั้น แล้วอ้อนก็ทำท่าจะลุกขึ้นยืนเพื่อเตรียมตัวอาบน้ำ แต่ก็ต้องกลับมานั่งตัวแข็งทื่อตาโต อีกรอบ เพราะทานตะวันที่ก้าวเท้าเดินจากไปเพียงไม่กี่ก้าว
หันกลับมาอีกครั้ง และก้มลงแตะปลายจมูกที่ข้างแก้มของอ้อนเบา ๆ ก่อนจะผละจากและส่งยิ้มให้

"ตามมานะ เร็ว ๆ ทานรออยู่........"

แล้วไอ้คนที่ชอบทำให้เกิดอาการหน้ามืดวิงเวียน ก็เดินร้องเพลงจากไปอย่างมีความสุข ทิ้งให้อ้อนนั่งกระพริบตาปริบ ๆ อยู่อย่างนั้น ก่อนจะค่อย ๆ เลื้อยลงไปนอนบนโซฟาอีกครั้ง
และต้องยกหลังมือขึ้นก่ายหน้าผาก ก่อนจะบ่นพึมพำกับตัวเองเสียงเบา

"คุณทานตะวันครับ...ไหน ๆ ก็ไหน ๆ แล้ว กระผมนายกนกพัฒน์คนนี้...จะขอยอมเขินตายเพราะคุณ อร๊ากกกกกกกกกกกก ไอ้อ้อนมึงนะมึง มึงเป็นอะไรของมึง..อยากจะบ้า...กูเป็นบ้าอะไรวะเนี่ย โว้ยยยยยยย จะบ้าตายแล้วโว้ยยยยย"

TBC...



 
โดย aoikyosuke

[AcOustic_Guitar]

สมาชิกใหม่ฮะ  ชอบเรื่องนี้จังทานกะอ้อนน่ารัก 

[Junrai_Hyper™]

มาลงตอนไหนหวา

อุตสาห์กด F5 รอ

หุหุหุหุ

ทานนี้น่ารัก ใฉฉือบริฉุด เจงๆๆๆๆ

 







ลป

เมนท์ที่สองคร้าบบบบ เพ่

 

[THIP]

หุหุ กลายเป็นว่าทานใสชื่อซะงั้น   
ปล.เม้นต์ที่ 3

[มูมู่น้อย]

อยากอ่านหื่นๆ   
จะใสซื่อบริสุทธิ์กันไปถึงหนายยยยยยยยยยยยย 
^
^
พูดเล่นนะ  อิอิ  ใสๆ เดะๆ ก็น่ารักดี 
รออ่านต่อนะเรย์

ปล  เม้นต์ที่ 4 สงสัยวันนี้ไม่ได้อ่านก่อนนอนแน่ๆ เยย 

[FOAM]

ใสซื่อกันทั้งสองคน   แล้วจาได้เห็นฉากอัศจรรย์เมื่อไหร่เนี่ย

ปล.ชอบเรื่องนี้จัง

[nanao]

ไม่รู้ว่าต้องรอให้ครบสิบเม้นก่อน ได้แต่แอบอ่านเรื่อย ๆ -.- 


ปล.เม้นต์ 6 คร้าบ

[Lucifer]

 
ทานเนี่ยน่ารักสุดยอดเลย เจ๋งมาก   

"คุณทานตะวันครับ...ไหน ๆ ก็ไหน ๆ แล้ว กระผมนายกนกพัฒน์คนนี้...จะขอยอมเขินตายเพราะคุณ อร๊ากกกกกกกกกกกก "

ชอบประโยคนี้ อ่านแล้วมันรู้สึกแบบว่า