มาแล้วคร้าบ ญี่ปุ่นมาแล้ว อิอิ
(Star)
การแข่งขันฟุตบอลจบลงตอนสี่โมงครึ่ง ผลคือสีฟ้าชนะสีเขียวไปสองต่อหนึ่ง หลังจากที่นักกีฬาและกองเชียร์ได้แสดงความดีใจกันพอสมควรแล้ว ก็เข้าไปตั้งแถวตามสีของตนเอง บ่ายคล้อยตะวันเริ่มอ่อนแรงเด็กนักเรียนนั่งลงกับพื้นสนามรอฟังผลประกาศ รางวัล ซึ่งมีโต๊ะวางถ้วยรางวัลอยู่หลายอัน คณะครูอาจารย์นั่งอยู่ในซุ้มรอพิธีการ สักพักผู้อำนวยการก็ออกมากล่าวปิดงาน นักเรียนก็คุยกันจอแจไม่ได้สนใจฟัง พอผู้ประกาศออกมาแค่นั้นเสียงก็อื้ออึง ตั้งหน้าตั้งตารอผลประกาศรางวัล
"เอาล่ะค่ะ นักเรียน ปีนี้กีฬาสีโรงเรียนเราสนุกเข้มข้นมาก ตั้งแต่วันเปิดการแข่งขันจนถึงวันสุดท้าย ครูจะประกาศรางวัลประจำปี รางวัลเป็นออกเป็น กองเชียร์ดีเด่น นักกีฬาดีเด่น ทีมกีฬาดีเด่น และดาว ตื่นเต้นกันแล้วใช่ไหมคะ ปีนี้นับว่าการแข่งขันกีฬาสีประจำปีประสบความสำเร็จอย่างดีเยี่ยม ครูขอชมเชยนักเรียนทุกคนที่ให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี ปีนี้มีคนโดดหนีการแข่งขันน้อยมาก หรือแทบจะไม่มีเลย นับเป็นสิ่งที่ดี ขอเสียงปรบมือให้ทุกคนด้วยค่ะนักเรียน"
อาจารย์สาววัยกลางคนหยุดจังหวะให้นักเรียนปรบมือ พอหยุดนักเรียนก็เฮเสียงขึ้นเกือบจะพร้อมกันใจจดใจจ่อ
"เราเริ่มจาก กองเชียร์ดีเด่น ปีนี้ตัดสินใจลำบากมาก กองเชียร์ดีเด่นจะต้องดูผลงานของนักกีฬาด้วยนะคะ ตัดคะแนนกันแบบฉิวเฉียดเลยทีเดียว ทีมที่พลาดรางวัลก็อย่าเสียใจนะคะ ทุกสีทำดีมากครูปวดหัวกันไปเป็นแถบๆ ตัดสินใจยากมากจริงๆ กองเชียร์ดีเด่นปีนี้ได้แก่"
ทำท่าเหมือนการประกาศผลนางงาม หยุดจังหวะให้นักเรียนลุ้นตัวโกง
"สาธุ๊ ขอให้ได้ ขอให้โดน ทีเถอะค่า"
ซาร่ายกมือขึ้นไหว้ประหลับประเหลือก ญี่ปุ่นกับเต้นั่งดูอยู่ก็หัวเราะทั้งสามนั่งอยู่ตรงกลางของทีมสีชมพู
"สีชมพูค่า"
"กรี๊ดดดด กรี๊ดดดดด"
ซาร่าโผเข้ากอดญี่ปุ่นทันที
"เย้ๆๆๆ"
เสียงนักเรียนสีชมพูดังขึ้นพร้อมกับกระโดดโลดเต้นอย่างดีใจ นักเรียนสีอื่นก็โห่เป็นตามธรรมดาโดยเฉพาะสีแสดที่ทำหน้าบึ้งอยู่ เพราะคิดว่าปีนี้ไม่มีใครเด็ดดวงเท่าทีมสีแสดอีกแล้ว
"เชิญตัวแทนออก มารับรางวัลค่า"
ซาร่าลุกขึ้นน้ำตาไหลส่งจูบเหมือนได้ตำแหน่ง นางงามไปแล้ว เสียงโห่อื้ออึง ซาร่าไม่ได้สนใจเดินไปรับรางวัลอย่างมั่นใจ
"ที่สีชมพูได้รางวัลเพราะสร้างสีสันให้งานเป็นอย่างมาก แต่รางวัลนี้จะไม่ได้เลยถ้าหากไม่มีทีมสีแสดคอยช่วย ขอเสียงปรบมือให้กับทีมสีแดงหน่อยค่า"
พิธีกรพูดเพราะเข้าไปสังเกตุการณ์ แกงค์ริต้าลุกขึ้นยืนโบไม้โบกมือเสียงปรบมือดังกึกก้อง ทั้งเสียงโห่เสียงเป่าปากตามประสาของโรงเรียนชายล้วน เพราะท่าทางของแกงค์ริต้าไม่ได้ยอมน้อยหน้าผู้ที่ไปยืนรับรางวัลอยู่
"ดีใจด้วยนะคะนักเรียน ทำดีมากครูขอชื่นชม เอาล่ะค่า มาถึงรางวัลนักกีฬาดีเด่น รางวัลนี้พิจารณาจากผลงานของนักกีฬา ปีนี้มีนักกีฬาที่น่าจับตามองหลายคน ตัดสินใจลำบากอีกแล้วค่ะนักเรียนขา แต่ก็มีอยู่หนึ่งคนที่โดดเด่นกว่าใคร ครูปลื้มใจมาก เพราะเขาเล่นได้ดีเยี่ยม คนนั้นก็คือ"
พิธีกรหยุดช่วงไปเสียงเงียบกริบลุ้นตัว โก่งอยู่
"นายธีรกิต สีชมพูค่า"
เสียงปรบมือดังขึ้น แต่เอใครล่ะชื่อธีรกิต
"เรา ปุ่น เรานี่"
"เอ๋ ทำไมไม่บอกว่าเต้อ่า ทำไมธีรกิต"
"เฮ้ย นั่นชื่อมันนี่หว่า ออกไปเลยไอ้เต้"
"กรี๊ดดดด น้องเต้ค่า น้องเต้"
ซาร่ากรี๊ดอยู่ข้างพิธีกรเสียงลอดเข้าไมโครโฟนดังกระจายไปทั่วบริเวณ แบงค์ดันหลังให้เต้ลุกขึ้นไปรับรางวัล เต้เขินพอยืนขึ้นสีชมพูก็โห่ร้องดีใจกระโดดโลดเต้นมีเด็กชั้นมัธยมต้นเข้า มากอดแสดงความยินดี และก็เป็นปกติของนักเรียนสีอื่นที่โห่ร้องแต่ก็เบาบางกว่าตอนที่ซาร่าออกไป รับรางวัลเพราะเต้ได้แสดงให้เพื่อนๆเห็นแล้วว่าเขามีฝีมือจริง
"รางวัล นี้ทุกคนคงไม่ปฏิเสธในความสามารถและความโดดเด่นของเพื่อนนะคะ แม้ประเภทเดี่ยวจะตกรอบไปแต่เล่นประเภทคู่ของกีฬาแบดมินตันได้ประทับใจมาก ขอเสียงปรบมือให้เพื่อนหน่อยค่ะนักเรียน"
เสียงพิธีกรปลุกระดม เสียงปรบมือเป่าปากดังกึกก้องเต้น้ำตาซึมกอดถ้วยรางวัลไว้ยืนอยู่กับซาร่า ซึ่งรายนั้นเข้ามากอดเต้เอาไว้
"เก่งมากจ๊ะเต้ นี่คือรางวัลที่หนูสมควรได้รับ"
ซาร่าสวมบทนางเอกพูดปลอบใจ ส่วนเต้ร้องไห้ปล่อยโฮออกมาแล้ว
"แหมดีใจกันใหญ่เชียวนะคะ เพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลา เรามาต่อกันเลยค่า รางวัลทีมกีฬาดีเด่น ครูการันตีได้ว่าทุกเสียงเป็นเอกฉันท์กับรางวัลนี้ เพราะพวกเขาทำให้เรารู้ว่าพวกเขาคือนักกีฬาที่โดดเด่นควรค่าแก่การได้รับ รางวัลนี้ยิ่งนัก ฝีไม้ลายมือไม่ได้น้อยหน้าใครเลยแม่เพิ่งจะเข้าร่วมแข่งเป็นปีแรกและทีมนั้น ก็คือ"
พิธีกรหยุดเว้นช่วงไปอีก นักเรียนก็เงียบกริบกันอีก แต่พอจะรู้แล้วว่าทีมไหน เพราะเสียงซุบซิบดังขึ้นทันที
"ทีมแบดมินตันของสีชมพู นายปฤณฤทธิ์ กับนายธีรกิตค่า"
เสียงกองเชียร์สีชมพูโห่ร้องดังขึ้นมาเหมือนตอนเชียร์ในโรงยืมต่างคนต่าง กระโดดเข้ากอดกัน ร้องเรียกชื่อเต้กับญี่ปุ่นกึกก้อง นักกีฬาสีอื่นๆก็ปรบมือให้มีคนยืนขึ้นพยายามจะมองหาตัวนักกีฬาที่ได้รางวัล เสียงโห่ดังแว่วอยู่ในวง ซึ่งก็โดนกลบไปด้วยเสียงยินดีปรีดา
"เอ๋ ชื่อเค้าอ่ะเปล่าอ่า อิอิ"
ญี่ปุ่นยังไม่รู้ตัวกระโดดโลดเต้นไปกับ เพื่อนอย่างสบายอารมณ์ กระโดดเอามันเห็นเขากระโดดก็กระโดด
"ไอ้ เปี๊ยก มึงนั่นล่ะ ออกไป ไปรับรางวัล"
แบงค์ฉวยโอกาสเข้ากอดญี่ปุ่นทันที
"เอ๋ เค้าหรา เย้ๆๆ จะไปเอาถ้วย จาไปเอาถ้วย"
ญี่ปุ่นผลักให้แบงค์ปล่อยจากการกอดกุม เดินฝ่าวงล้อมเพื่อนๆ ออกไปพอไปถึงก็ปรี่เข้าไปยกมือไหว้ผู้อำนวยการแล้วกอดถ้วยรางวัลทันที
"เดี๋ยวสิหนู ถ่ายรูปกับ ผอ ก่อน"
ผู้อำนวยการยิ้มแล้วดึงตัวญี่ปุ่นที่ยิ้ม แฉ่งอยู่ให้เข้าไปใกล้ๆถ่ายรูปคู่
"เป็นไงกันบ้างคะนักเรียนถูกใจไหม สำหรับรางวัลในปีนี้ รางวัลสุดท้าย เป็นรางวัลดาวซึ่งมีมาทุกปี ปีที่แล้วรางวัลเป็นของสีชมพู เรายังคงจำกันได้นะคะ ไม่อยากบอกเลยว่าปีนี้รางวัลก็เป็นของสีชมพูค่า"
เสียงกรี๊ดสาวแตกดังกระหึ่ม สีชมพูสรุปไม่ได้นั่งลงเลยกระโดดโลดเต้นต่ออย่างดีใจกอดกันมะรุมมะตุ้ม
"กรี๊ด ดดดด กรี๊ดดดด ญี่ปุ่น ญี่ปุ่น"
ซาร่าปราดเข้ามากอดญี่ปุ่นไว้ แม้พิธีกรจะยังไม่ประกาศว่าใครได้รับรางวัล รางวัลดาวนี้จะเป็นใครก็ได้ในสีที่มีความโดดเด่น สร้างความประทับใจให้กับนักเรียนส่วนมาก
"ค่า ถูกต้องนะค้า ดาวปีนี้คือ นายปฤณฤทธิ์ สีชมพู หรือน้องญี่ปุ่นของเรานั่นเอง"
"อ่า"
ญี่ปุ่นฟังไม่ค่อยถนัดเพราะเสียงกรี๊ดของซาร่าไหนจะเต้อีกที่รุมกอดอยู่ สีแดงเฟียตกับเพื่อนๆก็ยืนขึ้นแสดงความดีใจออกหน้าออกตา โฟคเองก็ใจเต้นดีใจแทนยิ้มออกมาเต็มดวงหน้า เสียงปรบมือโห่ฮาดังขึ้นกระหึ่มหนักเข้าไปเมื่อญี่ปุ่นโดนพิธีกรดึงแยกออกมา จากซาร่าและเต้
"ไหนๆ มายืนใกล้ๆครูสิคะน้องญี่ปุ่น ทุกคนเห็นว่าน้องญี่ปุ่นควรจะได้รับรางวัลนี้ไหมค๊ะ นักเรียน"
พิธีกรพูดออกอากาศ เสียงนักเรียนเกรียวกราวขึ้น
"รู้ตัวไหมคะว่าทำไม น้องญี่ปุ่นถึงได้รางวัลนี้"
พิธีกรเอาไมโครโฟนจ่อปาก ญี่ปุ่นมัวแต่ดีใจเพราะหันไปโบกไม้โบกมือให้สีชมพูอยู่ หันมาทำหน้างง พิธีกรจึงพูดอีกรอบ
"อ่า ถ้าไม่ให้เค้าแล้วจะให้ครายอ่า คุณครู"
เสียงฮาครืนพร้อมเสียงกรี๊ดดังสนั่น ญี่ปุ่นทำหน้าเขินแอบไปหลบหลังพิธีกร
"โอ๊ยตาย มั่นใจมากนะคะน้องญี่ปุ่นขา แล้วรู้ไหมว่าโรงเรียนของเราไม่เคยมีดาวใส่แว่นเลยนะคะ หนูเป็นคนแรกนะ"
พิธีกรชอบใจที่ญี่ปุ่นพูดออกมา จับบ่าญี่ปุ่นไว้
"อิอิ คุณครูคร้าบบ ผมไม่เอาถ้วยได้ไหมอ่า"
"อ้าว ทำไมล่ะค่ะ มีแต่คนอยากได้กันทั้งนั้น"
"อิอิ เปลี่ยนเป็นขนมกล่องนั้นได้ไหมอ่าคร้าบ"
เสียงฮาครืน บางคนถึงกับเกลือกกลิ้งไปบนพื้น เสียงเป่าปากโห่ดังสนั่นขึ้นทันที
"ว้าย ตายเพิ่งเคยเจอ จะแลกถ้วยรางวัลกับขนมนี่นะคะ ตายๆ นักเรียนชั้น"
พิธีกรตบอกตัวเองแต่หัวเราะร่าอย่างถูกใจ ผู้อำนวยการเดินมาหาญี่ปุ่น
"เอาล่ะ เดี๋ยว ผอ ยกให้หนูทั้งกล่องเลย ไปแบ่งเพื่อนๆกินนะพ่อหนุ่ม"
"อ่า ขอบคุณคร้าบ พ่ออำนวยการ"
ผู้อำนวยการยิ้มแก้มปริ ลูบหัวญี่ปุ่นที่ยกมือไหว้ก่อนจะโผลงไปหาเต้แล้วลากแขนเต้ไปยกเอากล่องขนม ที่วางอยู่ใกล้คณะครูอาจารย์ เสียงหัวเราะของนักเรียนและคณะครูบาอาจารย์ยังดังสนั่นหวั่นไหว ญี่ปุ่นไม่ได้สนใจใครแล้วพอได้กล่องก็ช่วยกันยกกับเต้ไปตั้งกลางสีชมพู กอดกล่องไว้ยิ้มร่าอยู่ นักเรียนสีชมพูเข้ามารุมกอดถ่ายรูปกับเต้และญี่ปุ่น ซาร่าก็เข้ามาแจมด้วย จนพิธีการเลิก เด็กนักเรียนสีอื่นก็มาขอถ่ายรูปด้วย บริเวณสีชมพูคนยิ่งหนาแน่นขึ้น
"ไปๆ วันนี้กูเลี้ยงทุกคนโว้ย ไปกินหมูกระทะกันสีชมพู"
เสียงปรบมือโห่ร้องขึ้นทันที ตามปกติเวลาแข่งขันกีฬาจบสีต่างๆจะพาน้องๆเพื่อนๆไปเลี้ยงกันตามร้านอาหาร หลังโรงเรียนบ้างหน้าโรงเรียนบ้างแล้วแต่ว่าสีไหนจะจัดไปที่ใด เฟียตพยายามจะเข้าหาตัวญี่ปุ่นแต่ก็ยากลำบากเหลือเกิน เพราะเหมือนดาราดังไปแล้วผู้คนห้อมล้อมเข้าหาได้ยาก โฟคเองก็ได้แต่มองตามจนต้องแยกออกไปทานข้าวกับเพื่อนประจำสีของตัวเอง ญี่ปุ่นเดินตามเพื่อนๆไปยังร้านหมูกระทะ
"เย้ วันนี้เค้าจากินให้ระเบิดไปเล้ยย"
ญี่ปุ่นแสดงสีหน้าท่าทางที่มุ่งมั่น
"เออ ระวังท้องแตกตายซะล่ะไอ้เปี๊ยก"
แบงค์ที่คอยกันท่าใครต่อใครเดินประกบอยู่ไม่ห่าง
"เอ๋ ไม่แตกอ่า กินแล้วก็ไปอึ๊ออกดิ อิอิ เค้าฉลาดน้า"
"ไอ้นี่"
"เพ่ ถือให้หน่อยดิ เมื่อยแขน"
ญี่ปุ่นยื่นถ้วยรางวัลให้แบงค์ถือให้ แบงค์ส่ายหน้าก่อนจะรับไปถือให้ ญี่ปุ่นก็ถลาไปกอดคอเต้ทันที
"เราดีใจอ่ะปุ่น เราจะโทรไปบอกที่บ้าน เราทำได้แล้ว"
"โทรด้วยๆ เราจะโทรไปบอกแม่กะพ่อเราเหมือนกัน อิอิ"
ญี่ปุ่นทำหน้าร่าเริงพอถึงร้านก็ปรี่เข้าไปหาโต๊ะนั่งทันที ร้านหมูกระทะเป็นแบบไปตักของที่ชอบมาย่างหรือเอามาต้มแบบสุกี้กินเอง ญี่ปุ่นไปหอบเอาหมูเห็ดเป็ดไก่มาวางไว้เต็มไม่มีที่เหลือ แล้วกินอย่างเอร็ดอร่อย เต้เองก็กินเหมือนหิวโซมานาน พอกินเสร็จก็นิ่งเหมือนหอยป่วย
"ว้ายตาปรือเชียว พ่อหนูญี่ปุ่นของเจ๊ อิ่มแล้วเหรอค้า"
"เอิ๊กก อ่า อิ่มแล้วอ่ะพี่คนสวย"
ญี่ปุ่นเรอออกมาแล้วทำหน้าแดงเขินอาย
"งั้น กลับไปนอนพักผ่อนดีกว่าค่ะ ของขวัญพวกนี้เดี๋ยวเจ๊จัดการให้เอง"
ซาร่าบอกญี่ปุ่นกับเต้ กล่องของขวัญที่เพิ่มจำนวนขึ้นอย่างรวดเร็วกองพะเนินเทินทึก ญี่ปุ่นลูบพุงของตัวเองแล้วลุกเดินออกไปกับเต้มันที
"อ้าว ไปไหนแล้วล่ะไอ้เปี๊ยก"
"ให้น้องไปนอนค่าพี่แบงค์"
"เดี๋ยวกู ไปส่ง"
"อย่าค่า อย่า ช่วยซาร่าจัดการของพวกนี้ก่อน ไหนจะน้องๆคนอื่นๆอีก"
ซาร่ากันท่าไว้แบงค์ทำปากจิ๊ใส่อย่างเสียอารมณ์เพราะด้วยตำแหน่งประธานสีค้ำ คออยู่เขาจึงยอมตัดใจ ญี่ปุ่นเดินออกมาจากร้านหมูกระทะแล้ว เกาะบ่าเต้เดินกลับหอไป
"น้อง ญี่ปุ่นครับ"
เสียงทักดังมาจากข้างถนน
"เอ๋ ครายอ่า อ้าวพี่เน๊เน้ มาดักปล้นครายอ่า"
ญี่ปุ่นร้องออกมาเมื่อเห็นหน้าของเน ที่โผล่ออกมาจากเงามืด
"อ้าว พี่มาดักรอเรานั่นล่ะ"
"หวาย ไม่ปล้นเค้าน้า เค้าไม่มีอารายน้า"
"ฮ่าๆ ใครจะปล้น มาดักเจอเฉยๆ เป็นไงกินข้าวอร่อยไหม"
"เอ๋ มาดักเฉยๆไม่ได้น้า"
ญี่ปุ่นทำหน้าย่นใส่แล้วเดินรอบตัวของเน จนรายนั้นวิตกจริตไป
"มะเห็นมีของฝาก ไหนอ่า มาดักรอเค้าต้องมีของมาฝากเนะ"
ญี่ปุ่นแสดงความตะกละออกมา ส่วนเนหัวเราะร่วนพอใจอยู่
"ของฝากเอาไว้วันหลังดิ วันนี้พี่เอาเบอร์โทรมาให้"
"แอ่ะ ไม่เอาอ่า มะเห็นมีประโยชน์"
"อ้าว ทำไมล่ะ" เนหน้าเสีย
"ก็กินไม่ได้นิ มะเอาอ่า"
ญี่ปุ่นทำหน้าย่นแล้วเดินไปหาเต้ เนหัวเราะชอบใจ
"กลับหอเหรอ พี่ไปส่งไหม"
"ฮื่อ ไม่เอาอ่า เค้าไม่ช่ายเด็กน้า จะไปส่ง"
ญี่ปุ่นไม่สนใจเนเลยเดิน เกาะบ่าเต้ให้เดินต่อ ส่วนเนก็ตามตื้ออยู่ เขาไม่เคยตามใครมาก่อนนึกสนุกขึ้นมา เพราะที่ผ่านมาเนเองก็มีคนตามจีบอยู่ไม่ใช่น้อย ด้วยผลการเรียนที่ดีเด่น กีฬาที่ยอดเยี่ยม ไม่แปลกที่จะเป็นที่หมายตาของใครต่อใครอีกทั้งหน้าตาก็หล่อเหลา
"อ่ะ เดี๋ยวพี่ซื้อขนมให้ แล้วให้พี่ไปส่งนะ"
เนพูดเพราะพอรู้ว่าญี่ปุ่นชอบกิน
"แอ่ะ ไหนอ่ะขนมอ่ะ มีแล้วค่อยมาว่าน้า อย่ามาหลอกเค้าน้า เค้าไม่ช่ายเด็กๆน้า"
ญี่ปุ่นทำหน้าย่นใส่อีก เนเหวอไปเลย ไม่คิดว่าจะโดนตอกกลับ ญี่ปุ่นเดินกอดคอเต้ไปจนถึงหอตัวเองแล้วแยกย้ายกัน เนเดินตามมาห่างๆ พอเข้าห้องไปก็เห็นบอยกับเอกกำลังจ้องหน้ากันอยู่
"เอ๋ ทำอารายอ่า"
เสียงทักทำให้ทั้งบอยและเอกตกใจผละออกจากกัน
"ไอ้ บ้า มึงจะเข้ามาไม่เคาะประตูวะ ไอ้หญ้าแห้ง"
เอกโวยวายหน้าแดงก่ำ
"เอ๋ น่าสงสัยน้า บอยๆ บอยไปจ้องหน้าปลาดุกทำไมอ่า"
ญี่ปุ่นเดินไปหาบอย รายนั้นหน้าแดงเหมือนกัน
"เปล่านี่ปุ่น เออ นายไปกินข้าวที่ไหนมาอ่ะ"
"อิอิ เราไปกินหมูกระทะ นายอ่ะทำไมกลับเร๊วเร็ว"
"เราไปกินร้านส้มตำ ไม่ชอบอ่ะเลยกลับเร็ว"
บอยแถไปพยายามหลบหน้าญี่ปุ่น
"แล้วปลาดุกล่ะ สีนายเค้าไม่เลี้ยงข้าวหรา น่าสงสาร อิอิ"
"เลี้ยงโว้ย กูไม่อยากกิน กูเหนื่อยจะกลับมานอน"
"นอนดิ มะเห็นนอนเห็นจ้องหน้ากัน อิอิ เหมือนหมีขาวจ้องเราตอนนั้นเลยอ่า"
"บ้า ปุ่น พอดีอะไรเข้าตาเราเลยให้เอกดูให้อ่ะ นายไปอาบน้ำสิ"
บอยบอก ญี่ปุ่นทำหน้าย่นแล้ววิ่งเข้าไปอาบน้ำ พอออกมาก็นอนแผ่อยู่หลับไปอย่างง่ายดายเพราะเหนื่อยอ่อน
เขียนโดย eiky
หัวข้อ: My Sweetheart Valentine **อัพเดทปกคร้าบ** หน้า 164** (อ่าน 1007484 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก