มาแว้ววว ญี่ปุ่นมาแว้ววววว คิดถึงญี่ปุ่นไหมคร้าบบบ
แต่ไรท์เตอร์ กะลังจะม้วยน้า เหอๆๆๆ
(ปู๊ดดดด)
พอกลับลง สนามไปอีกญี่ปุ่นก็ตั้งใจทำตามที่โฟคบอกคือพยายาม ตีลูกตัดต่ำยัดใส่ตัว จี๊ปโดนเข้าหลายลุกเริ่มเสียแต้มบ้างทีมสีชมพูตามขึ้นมาแต้มเสมอกัน
"มันเล่นอะไรของมันวะ"
จี๊ปบ่นแล้วตบบ่าบอย
"เหมือนปุ่นรู้แล้วนะ พี่ว่าพี่ไม่ถนัดลุกตีใส่ตัว"
"ฮึ่ม"
ได้แต่ครางออกมา ฝ่ายสีชมพูกระโดดกอดคอกันลั่นล้าอยู่
"ได้ผลๆ คราวนี้เรากลับมาใช้ของเราน้า อิอิ พี่จี๊ปคงหลงกลเราแล้ว"
ญี่ปุ่นบอกเต้ แล้วไปส่งลูกโยนไปหลัง จี๊ปตามไปตวัดลูกโด่งกลับมา ญี่ปุ่นก้าวออกไปตัดลูกลงต่ำ บอยถลาเข้ามาตะปบลูกลงเต้งัดลุกเฉียดตาข่ายกลับไป จี๊ปจะแย็บก็ไม่ถนัดจึงเปลี่ยนทางหยอดแทน เต้ก้าวเข้าไปหลังมือยัดใส่ตัวบอย บอยก็งัดลูกโด่งมา ญี่ปุ่นกระโดดรอทันที หวดลูกแรกลงไป จี๊ปงัดลูกโด่งขึ้นมาอีกเป็นไปตามแผน เต้ถอยมาแล้ว ญี่ปุ่นกระโดดก่อน เต้กระโดดเกือบจะพร้อมกัน ญี่ปุ่นหวดลม เต้ทำท่าหวดดาบสองแต่เคาะลูกเบาๆลอยลงหน้าเน็ท จี๊ปชะงักก่อนจะโผเข้ามางัดลูกขึ้น โด่งไม่มีน้ำหนักพอ ญี่ปุ่นปรี่เข้าไปแย็บเร็ว บอยยืนขาตาย เสียงเชียร์กระหึ่มกึกก้องอีกครั้ง ทั้งสองทีมขับเคี่ยวกันอย่างสนุกสนานไม่มีฝ่ายไหนยอม แม้จี๊ปจะไม่ถนัดลุกยิงใส่ตัวแต่ก็หาทางแก้มาได้ ทางฝ่ายสีชมพูก็ปรับเปลี่ยนเกมอยู่ตลอดเวลา ไม่มีใครคาดคิดว่าทีมเด็กที่เพิ่งเข้าชมรมจะได้เข้าชิง ที่หนักไปกว่านั้นคือกินแต้มไม่ได้ง่ายๆเสียด้วย
"ลูกสุดท้ายแล้วน้า เต้ เอาดีๆน้า เราอยากกินเยลลี่แล้วอ่า"
ญี่ปุ่นกอดคอบอกเต้ก่อนจะไปส่งลูก เต้เป็นคนส่งลูกแต้มนำอยู่ พอส่งลูกสั้นไปหาบอย รายนั้นก็ง้างไม้รอแย็บอยู่แล้ว แต่เต้เริ่มมีความชำนาญมากขึ้นส่งลุกเร็วยิงใส่กลางอก บอยตวัดไม้ให้ลูกออกพ้นตัว พอลูกลอยข้ามเน็ทมาเต้ก็ก้าวเข้าไปหวดลูกลง จี๊ปงัดลูกขึ้นมาลอยโด่งไปหลังคอร์ท ญี่ปุ่นกระโดดตัวลอยหวดลงอีก บอยงัดข้ามมาอีก ญี่ปุ่นกระโดดตบอีกครั้ง คราวนี้จี๊ปก้าวขาไปงัดขึ้นมาลูกลอยโด่งขึ้นฟ้าสูงเกือบครึ่งเพดานโรงยิม ญี่ปุ่นรอจังหวะลุกลอยลงมาญี่ปุ่นกระโดดง้างไม้เต็มวงแขน หวดไปเต็มแรงแต่ไม่โดนลูก ทางฝั่งจี๊ปชะงักถอยไปทั้งคู่ ญี่ปุ่นตวัดไม้เร็วเมื่อขาลงถึงพื้นเคาะลุกเบาๆลอยข้ามไปในดาบสอง ลูกย้อยลงหน้าเน็ท เสียงเชียร์ดังกึกก้อง ทั้งเสียงกลองเสียงปี่
"กรี๊ด ดดดดด ไม่ไหวแล้ว ขอหน่อยค่า กรี๊ดดดดดด"
ทั้งซาร่าทั้งริต้ากรี๊ด เสียงดังลั่น ฝ่ายสีชมพูเหมือนได้แชมป์ไปแล้ว
"อ่า ชนะแล้วอ่า"
ญี่ปุ่นกระโดดกอดเต้ แม้จะชนะไปในเกมแรกเท่านั้น
"เย้ๆ เราชนะแล้วปุ่น เราทำได้แล้ว"
เต้เองก้ออกอาการกระโดดโลดเต้นอยู่ ทางกองเชียร์สีเหลืองโห่ เสียงดังไม่แพ้กัน ญี่ปุ่นกับเต้ออกมานั่งนอกสนาม
"เก่ง มากไอ้เปี๊ยก เยี่ยมไปเลย"
โฟคที่กลายเป็นโค้ชสีชมพูไปแล้วเข้ามานั่งข้างๆตบบ่าอยู่
"เยลลี่ๆ น้ำหวานด้วยน้า"
ญี่ปุ่นร้องหาของ กิน ซาร่าปรี่เข้ามาหา
"เริศ ค่า ต้องอย่างนี้ กรี๊ดด ไม่เคยเชียร์อะไรได้สะพระทัยเท่านี้มาก่อน กรี๊ดดดด ขอ กรี๊ดดดด หน่อยเถอะ"
ซาร่าแหกปากเสียงกลับมาแหบแห้งเหมือนเดิมเพราะออกเสียงมากไปหน่อย ซาร่ากวักมือเรียกน้องๆสีชมพูที่เดี๋ยวนี้มีแต่คนเต็มใจทำให้ ทั้งบีบนวดพัดแกะเยลลี่ให้
"ไหวไหมไอ้เปี๊ยก"
โฟคถามแล้วมองหน้าญี่ปุ่น ตาหวานฉ่ำ
"ไหวดิ เค้าสู้อยู่แล้ว อิอิ เอ๋ม่ายเอาสีแดงน้า เอาสีเขียว"
ญี่ปุ่นส่ายหน้าให้รุ่นน้องที่แกะ เยลลี่สีแดงให้
"เยอะไปแล้วมึง ไปๆ เด็กพวกนี้พอ"
แบงค์เข้ามากันเด็กออกแล้วตัวเองก็มานั่งขนาบข้าง
"อารายอ่า เค้าจากินน้า"
"พอแล้วมึงเดี๋ยวท้องอืดหรอก กูเห็นมึงกินจะเป็นลังอยู่แล้ว มึงเอาไปใส่ตรงไหนวะ"
"เอ๋ ก็ตรงนี้งาย อิอิ"
ญี่ปุ่นเปิดเสื้อขึ้นลูบพุงขาวๆ แบงค์ถึงกลับกลืนน้ำลายลงคอเอื๊อกใหญ่ โฟคเองรีบดึงเสื้อญี่ปุ่นลง
"ไอ้บ้า พุงป่องยังมีหน้ามาโชว์เขาอีกนะมึง"
โฟคเอ็ดแต่ญี่ปุ่นทำหน้าย่น
"มันจะเกินไปแล้ว นั่นมันเด็กกูนะโว้ย ไม่ไหวแล้วๆ"
อีกฝั่งมองดูอยู่ทุกอริยาบท ตาเขียวออกอาการแล้ว
"เฮ้ย ใจเย็นๆ ไอ้เฟียต มึงเป็นบ้าเหรอ อาจารย์มาดูอยู่เต็ม ขืนมึงทำอะไรบุ่มบ่ามไป ซวยแน่ๆมึง"
เบนซ์เตือน แล้วดึงแขนเฟียตเอาไว้
"เด็กมึงมันน่ารักเองนิ ช่วยไม่ได้ นี่ถ้ากูอยู่ใกล้ๆมัน ก็ก็คงอดสีไม่ได้อยู่ดีว่ะ ฮ่าๆๆ"
"โอ๊ย ไอ้เฟียต"
เฟียตเตะเข้าที่ก้นของเบนซ์แม้ตัวจะสูงไล่เลี่ยกันแต่ เสียงเตะดัง ป๊าบ
"หนอย ไอ้เพื่อนเลว ไม่มีทาง ใครหน้าใครก็ไม่มีทางไอ้ยุ่งกับมัน นอกจากกูคนเดียว"
"เออ ไอ้พระเอก แหม ไม่มีใครได้ยุ่งกับมัน มึงดูตอนนี้สิ ไอ้โฟคกับไอ้แบงค์สีอยู่โน่นมึงเห็นไหม"
"นั่นล่ะ กูจะไปฆ่ามัน"
"เฮ้ย พอๆๆ ไอ้ฟอร์ด ไอ้นี่มึงมาลากมันออกไปหน่อยดิ เดี๋ยวมันจะทำเรื่องเอาเสียก่อน"
เบนซ์กับฟอร์ดเข้ามาช่วยลากแขนเฟียตออกไปห่างจากสนาม ตอนแรกมีการดึงดันกัน แต่ฟอร์ดพูดจาหว่านล้อมเฟียตจึงยอมใจอ่อนถอยห่างออกไป
"พี่คนสวย ตัวนี้มะเห็นสวยอ่า"
ญี่ปุ่นสะกิดซาร่าทีกำลังเปลี่ยนเสื้อให้เต้ หลังจากเปลี่ยนให้ญี่ปุ่นเสร็จแล้ว
"อ้าวไม่สวยเหรอคะ มาๆ แล้วตัวนี้ล่ะ สวยเวอร์ใช่ไหม อิอิ"
ซาร่าเอาเสื้อที่ปักด้วยกระดุม เงินสะท้อนแสงสีชมพูหวานแหวนยกให้ดู
"อ่า ยังกะยี่เกอ่า"
"อ้าว แหมนะคะ น้องญี่ปุ่นขา ตัวนี้น่ะมันทำให้หน้าน้องเต้กะน้องญี่ปุ่นผ่องลอยขึ้นมา อีกฝ่ายอาจจะหลงกลได้นะคะ"
ซาร่าพยายามหว่านล้อมเพราะเสื้อทั้งสองตัวเป็นคนทำเองกับมือ
"ไหนๆ เค้าลองก่อน"
ญี่ปุ่นคว้าเสื้อมาลองทันที เสียงเกรียวกราวดังขึ้นอีกรอบเพราะญี่ปุ่นตัวขาวเปล่งประกายอยู่ขอบสนาม ถอดเสื้อออกไม่มีเคอะเขิน ตัวขาวไม่มีขนรักแร้
"อ่า กางเกงก็เปียกเนะ พี่คนสวยกางเกงอ่า เปลี่ยนด้วยดิ"
"ได้ค่า แต่ต้องเอาผ้าเช็ดตัวเปลี่ยนนะค้า เดี๋ยวเค้าเห็นช้างน้อย อิอิ"
"เอ๋ ช้างเค้าไม่น้อยน้า อิอิ ช้างเค้ากะลังน่าร้าก ตะหาก"
ญี่ปุ่นทำหน้าเขิน แล้วเอาผ้าเช็ดตัวมาพันรอบเอว ถอดกางเกงออก เสียงคนดูยิ่งเกรียวกราว พอเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จก็ลงสนามไปแข่งต่อในเซ็ทที่สอง ทางฝั่งของสีเหลืองก็เปลี่ยนเสื้อมาใหม่ แทบไม่อยากเชื่อว่าเสื้อก็เป็นประกายระยิบระยับเช่นกัน
"อิอิ บอยๆ อย่างอนเราน้า ถ้าเราชนะอ่า"
"ถุย ไอ้เปี๊ยก มึงชนะเกมแรกทำเป็นคุยนะมึง เดี๋ยวเถอะ กูจะงัดของจริงออกมาให้มึงดู"
จี๊ปเดินเข้ามาถลึงตาใส่ญี่ปุ่นที่ยืนเกาะเน็ทอยู่
"ไหนอ่า ไหนๆ ของจริงอ่า เค้าอยากดู"
ทำหน้าอยากดูจริงๆ จี๊ปแทบอยากจะกระโดดเข้ามาขย้ำเอาเพราะหน้าตาของญี่ปุ่นเอ๋อโดยไม่มีสารเจือ ปน
"กรรม ของมึงไอ้บอย เป็นเพื่อนกันได้ยังไงวะ ไอ้หน้าเอ๋อแบบนั้นน่ะ"
จี๊ปเกาหัวแกรกๆ แล้วไปตั้งหน้าตั้งตารอรับลูกที่ญี่ปุ่นส่งยิงโด่งไปหลังคอร์ท จี๊ปถอยไปตะปบลูกโด่งกลับไป ญี่ปุ่นถอยไปเหมือนกัน ตีกดลุกเปลี่ยนทาง บอยดูเหมือนจะอ่านเกมออกถอยไปรอหวดลูกลงเร็วทันที เต้ต้องกระโดดเข้าไปรับลุกกระเด้งข้ามไป จี๊ปที่ถอยกลับมาทันหวดลงมาอีก คราวนี้ญี่ปุ่นก็กระโดดเข้าไปรับ ลูกลอยข้ามไปบอยแย็บเร็วลงมาทั้งที่ทั้สองคนยังล้มลุกคลุกคลานอยู่ ลูกลงตรงกลางของทั้งสองคน พอเปิดเกมก็เสียการส่งลูกไป เสียงเชียร์สีเหลืองดังกระหึ่มขึ้นมา ตอนนี้ดูเหมือนจะไม่เชียร์อย่างเดียวแล้ว เหมือนจะคอยโห่ร้องใส่กันอยู่ด้วย พอฝ่ายสีเหลืองเป็นฝ่ายส่งลุกบอยก็ส่งสั้นมาหาเต้ เต้เองก็หยอดกลับคืนไป บอยก็หยอดกลับมา เต้ดีดลุกข้ามหัวไป จี๊ปรออยู่แล้วกระโดดหวดลุกมาทันที ญี่ปุ่นดีดลูกข้ามไปอีก บอยจะตะบบลูกลงแต่ลูกไปติดปลายไม้น้ำหนักเปลี่ยน เต้รออยู่โฉบเข้าไปหวดลงต่อหน้า
"นี่แน่"
เต้พูดบ้าง แล้วกระโดดกอดคอกับญี่ปุ่น ทั้งสองปรึกษาหารือกันตลอดไม่ว่าได้หรือเสีย ส่วนอีกฝ่ายพอเห็นคู่ต่อสู่ไม่ได้อ่อนเหมือนอย่างที่คาดไว้ก็เริ่มเครียด แสดงความวู่วามใจร้อนออกมา มีหลายลูกที่แย่งกันเล่น โค้ชฝั่งสีชมพูก็ทำท่าทำทางว่าให้ตีลงตรงกลาง โฟคเองที่เป็นคนทำท่าอยู่ข้างๆซาร่า แบงค์เองก็มัวแต่มองญี่ปุ่นไม่ทันสังเกตุ เฟียตเริ่มอยู่ไม่ติดที่แม้จะโดนเพื่อนล็อกแขนเอาไว้ทั้งสองข้างก็ตาม
"สู้ น้าเต้ สู้น้า แฮ่กๆ เหนื่อยอ่ะ"
ญี่ปุ่นหันไปหาฝั่งโค้ชตัวเองเพื่อ บอกให้รู้ว่าขอเวลานอก ลิ้นเริ่มยาวออกมา ซาร่ารู้ใจขอเวลานอกให้ทันที
"มา ค่า มาค่า"
ซาร่าเอาผ้าเย็นมาเช็ดหน้าเช็ดตาให้แล้วพัดใหญ่ก็กระพือทันที
"น้ำหานๆ เยลลี่ๆ"
ญี่ปุ่นร้องเรียกหาของกิน โฟคยืนอยู่ใกล้ๆจึงยื่นมาให้พอดีกับแบงค์เองก็ยื่นมาให้เหมือนกัน
"เอ๋ ไม่มีมือถือแล้วน้า อิอิ"
เพราะอีกมือถือกระปุกน้ำหวานอยู่
"กินของกูนี่เย็นๆ"
แบงค์ชิงพูดแล้วยื่นให้
"แต่นั่นสีแดงนี่ เอานี่ไอ้เปี๊ยก สีเขียวที่มึงชอบ"
โฟคก็ไม่ยอมจ้องหน้าแบงค์
"เอ๋ กินทั้งสองอันอ่า เอามาๆ"
ญี่ปุ่นฉวยเยลลี่ในมือโฟคมากระดกลงคอ อย่างง่ายดาย
"โห ไอ้เปี๊ยก"
โฟคได้แต่ครางอยู่ในคอ
"อิ อิ เอิ๊กก"
"ว้าย อิ่มเหรอค้า ไม่ได้น้าอย่ากินเยอะเดี๋ยวจุก กระโดดไม่ขึ้นกันพอดี พอๆค่า"
"อ้าว แล้วของกูล่ะ"
แบงค์ยืน ทำหน้าเซ็งอยู่
"เดี๋ยวเค้ามากินน้า"
"ฮึ"
แบงค์เชิด หน้างอนใส่ ตาเขียวปั๊ด
"ปู๊ดดดด"
"อูแหว่ะ ปุ่นอ่ะ ตดเหรอ"
"อุบส์ ท้องอืดอ่า"
ญี่ปุ่นผายลมออกมาเสียงดัง คนที่อยู่รอบข้างวงแตกกันเป็นแถว
"อิอิ ไม่เหม็นน้า ตดเค้าห๊อม หอม แอ่ะ"
พูดยังไม่ทันขาดคำก็รีบปิดจมูกตัวเองเพราะกลิ่นเริ่มคลุ้งกระจาย ญี่ปุ่นวิ่งลงสนามไปก่อนใคร ทำหน้าตาไม่รู้ไม่ชี้ เต้ตามลงไปแต่ไม่กอดคอแล้วเพราะกลัวกลิ่นจะติดตามตัวญี่ปุ่นไป พอเริ่มเกมฝ่ายสีชมพูก็รักษาระดับของตัวเองไว้ได้ แม้จะผลัดกันได้แต้มแต่แทบไม่อยากจะเชื่อว่าสีชมพูแต้มนำตลอด แม้ฝ่ายสีเหลืองจะแก้เกมเปลี่ยนการเล่นไปในรูปแบบต่างๆ แต่สีชมพูก็เปลี่ยนเร็วเช่นกัน ญี่ปุ่นมีความสามารถในการหลอกล่อเปลี่ยนแผน ส่วนเต้เหนียวและหัวไว ทั้งสองจึงผสานกันได้อย่างดี ญี่ปุ่นลองส่งลูกสั้นไปบ้างดีดเข้าใส่ตัวจี๊ป รายนั้นดีดลูกเหวี่ยงตัวออก ลูกกระเด้งไปหาเต้ เต้เองก็สอยลูกไปอีกทาง จี๊ปก้าวขายาวๆตามไปงัดลูกไปหลัง ญี่ปุ่นถอยตามหวดโด่งไปหาบอยที่ท้ายคอร์ท บอยเองก็ถอยไปหวดลูกโด่งกลับมา ญี่ปุ่นกระโดดขึ้นตบลุกพุ่งไปตรงกลาง จี๊ปยื่นไม้ไปรองลูกกระเด้งกลับมา เต้รอสวนตะบบลูกลงไป บอยขึ้นมาดีดลูกไปหลังอีก ญี่ปุ่นกระโดดขึ้น
"ปู๊ดดด"
เสียงผายลมดังขึ้น มีตัวญี่ปุ่นกับเต้ที่ได้ยิน
"อุ๊บส์"
ญี่ปุ่นไม่ได้หวดลุกแต่กลับชะงักเสียจังหวะ ขาลงพื้นแล้วเปลี่ยนเป็นตีหยอดไป จี๊ปหยอดกลับมาเต้เองก็ดีดลุกไปหลัง บอยโยกโด่งกลับมาอีก ญี่ปุ่นกระโดดอีก
"ปู๊ดดด"
"แอ่ะ"
ญี่ปุ่นหน้าแดงกลางอากาศขากระทบพื้นไม่หวดลูกเหมือนเคย ตีตัดลงไปหาจี๊ป เขางัดลูกดาดกลับมาเต้เองก็ดาดกลับไป จี๊ปเปลี่ยนเป็นหยอดแทน เต้วิ่งเข้าไปดีดไปหลัง บอยโยกโด่งกลับมาอีก ญี่ปุ่นลังเลตั้งแต่ลุกยังไม่ข้ามเน็ทมา
"เอาเว้ย ตดเป็นตด"
ญี่ปุ่นร้องขึ้น คนที่ได้ยินฮากันครืน
"ป้าดดด"
ญี่ปุ่นกระโดดจังหวะ ที่หวดลูกเต็มแรงก็ผายลมออกมาเช่นกัน ไม่รู้ว่าแรงส่งของวงแขนหรือแรงส่งของตดที่ทำให้ลุกลอยไปเร็วตรงกลางไม่มี ใครงัดขึ้นมาได้
"ชนะแล้ววว"
เต้ทิ้งไม้ล้มลงกับพื้น
"เย้ๆๆ ชนะแล้ว เค้าชนะแล้ว"
ญี่ปุ่นเองก็นอนแผ่อยู่กลางสนาม
"กรี๊ดดดดดด ที่สุดดดด"
ซาร่าเป็นคนแรกที่วิ่งลงไปกลางสนาม ตามด้วยโฟคกับแบงค์พร้อมกัน
"เค้าชนะแล้ว เค้าทำได้แล้ว ฮือๆๆๆ"
ญี่ปุ่นปล่อยโฮออกมา เต้เองก็ร้องไห้ ต่างคลานเข้ากอดกัน
"ปุ่น นายทำให้เราชนะ เราดีใจ ฮึกๆๆ"
เต้สะอื้นร้องไห้อยู่ เสียงในโรงยิมดังออกไปนอกโรงเรียนก็ว่าได้เสียงดังจนหลังคาโรงยิมจะปลิวออก
"อ่า เค้าเก่งน้าเค้าเก่ง"
ญี่ปุ่นยังสะอึกสะอื้นอยู่กอดกันกลมกับเต้ มีคนกอดข้างหลังมากมายหลายคน
"ปล่อยๆ ปล่อยเดี๋ยวนี้ ไอ้เปี๊ยกก กูมาแล้ว"
ตัวจริงยิ่งกว่าใครแหวกฝูงชนเข้ามาดึงแขนคนนั้นคนนี้ออก
"หมีขาว เค้าชนะแล้ว เค้าชนะแล้ว"
ญี่ปุ่นโผเข้าหาเฟียตที่อ้าแขนมาแต่ไกล เฟียตเองก็โผเข้ากอดญี่ปุ่นแน่นลูบหลัง
"เออ มึงเก่ง มึงเก่งกว่าใคร"
เฟียตปลอบ คนที่ยืนมุงอยู่กลางสนามบังสายตาของใครๆหลายคนจึงไม่มีใครเห็นมากนักว่าเฟีย ตกอดญี่ปุ่นอยู่ แต่สายตาสองคู่ที่รู้สึกเหมือนใจสลาย คู่หนึ่งคือคนที่พยายามจะแทะโลม คิดจะทำเล่นๆ เอาไปเอามากลับรู้สึกหนักหนาเข้าไปในใจ อีกคู่เป็นของคนที่เมื่อวานหัวใจพองโตแต่วันนี้กลับมอดไหม้ไปกับภาพที่เห็น อยู่ตำตาเบื้องหน้านี้
:m16:รักญี่ปุ่น เชียร์ญี่ปุ่น รักหมีขาว เชียร์หมีดำ เอ้ย เชียร์หมีขาว รักหมีดำ อิอิ เชียร์หมีดำสิเนอะ
เขียนโดย eiky
หัวข้อ: My Sweetheart Valentine **อัพเดทปกคร้าบ** หน้า 164** (อ่าน 1074842 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก