เรื่องนี้ เป็นนิยายเพียวๆนะครับ เป็นเรื่องที่แต่งขึ้นทั้งหมด ผู้เขียนคงต้องขออภัยที่ชื่อหรือนามใดไปสอดคล้องคล้ายคลึงกับชื่อเสียงเรียง นามของท่านใด เรื่องที่แต่งเป็นเรื่องสมมติทั้งหมด สถานที่สมมติขึ้น รวมทั้งตัวละคร ขอให้ทุกท่านใช้วิจารณญาณในการอ่าน และขอให้มีความสุขกับการอ่าน
ตอน แรก (เอ๋อวันเปิดเทอม)
เสียงเพลงมาร์ชประจำโรงเรียนชายล้วนดังขึ้นตอนเจ็ด โมงสี่สิบ เพื่อปลุกใจใหลำลึกถึงสถาบันที่เล่าเรียนก่อนจะทำการเคารพธงชาตินักเรียนชาย เข้าแถวเรียงกันเป็นระเบียบเรียบร้อย เสียงวิ่งกระหืดกระหอบมาหยุดลงตรงหน้าประตูโรงเรียน เขาหยุดแบบกระทันหันเพราะมีผู้คุมนักเรียนมายืนดักนักเรียนที่มาสายอยู่หน้า โรงเรียนจนหัวแทบขมำ
"มาสายล่ะสิ แย่จริง ทั้งที่หอพักอยู่แค่นี้เอง"
"ขอ ขอโทษครับ ผมหลงทาง"
"นักเรียนใหม่เหรอเรา ชื่ออะไร"
เสียงห้วนดุของผู้คุมนักเรียนที่ยืนอยู่หน้า ประตูหินอ่อน สลักชื่อโรงเรียนเป็นภาษาอังกฤษตัวใหญ่
"ปฤณฤิทธ์ ครับ"
เสียงเด็กแว่นกลมโตขยับแว่นตาให้กระชับกับรูป หน้ารีๆของ เขา ปฤณฤทธิ์ หรือ ญี่ปุ่น เป็นนักเรียนเพิ่งย้ายมาใหม่ ความจริงก็น่าจะใหม่กันเกือบทุกคนเพราะเป็นเทอมการศึกษาใหม่ ญี่ปุ่นสอบเข้าชั้นมัธยมสี่ของที่นี่ แต่เนื่องจากบ้านอยู่ต่างจังหวัดจึงจำเป็นต้องเข้าพักในหอพัก ที่ชื่อญี่ปุ่น ที่จริงแล้วไม่ได้เป็นลูกครึ่งหรือเป็นคนญี่ปุ่น หรือแม้แต่หน้าคล้ายคนทางโน้นแต่อย่างใด ตอนที่แม่ของญี่ปุ่นท้องมีปณิธานอันแน่วแน่ว่าจะมีลูกชื่อญี่ปุ่น เพราะตอนนั้นแม่คลั่งไคล้ดาราญี่ปุ่นเข้าเส้น ญี่ปุ่นใส่แว่นกลมโตหนาเตอะบดบังดวงตาที่กลมบ้องแบ้วในเบ้าตาที่ยาวรี จะเรียกว่าตาไม่มีชั้นก็ไม่น่าจะผิด ญี่ปุ่นเป็นเด็กชายสูงไม่มากแต่สมส่วน หน้าตาก็ปานกลางถ้าสวมแว่นอยู่ ถ้าถอดแว่นก็หน้าตาดูหมดจด ไม่ได้ดีเด่นมาก หรือก็ไม่เลวร้ายมาก ดูเผินๆเขาไม่มีจุดดึงดูดอะไรเลยเสียด้วยซ้ำ
"อยู่ชั้นไหนเรา"
เสียงผู้คุมยังขรึมเข้ม
"ขะ เข้า มอ สี่พี่"
ญี่ปุ่นยังกระหืดกระหอบ
"มาวันแรกก็สายซะแล้ว ออกลายตั้งแต่เปิดเทอม หน้าตาก็ดูเรียบร้อยดีนี่เรา ซ่อนรูปหรือ"
"บ่นชิบป๋งเลย"
เสียงพูดทั้งที่ยังกัดฟันลอดออกไป แม้ไม่ดังมากแต่ก็ดึงความสนใจของผูัคุมนักเรียนได้
"หือ ว่าไรนะเรา"
"ปะเปล่า พี่ แหมวันนี้พี่ เท่ห์จังพี่ มีแฟนยังเนี่ย"
ญี่ปุ่นโบกไม้โบกมือเปลี่ยนเรื่อง ผู้คุมยิ้มร่า พอในในคำโกหกของเขา
"ยังน้อง จีบพี่ได้นะ"
"เหอๆๆ หน้ายังกะปลาดุกโตะจาย"
ญี่ปุ่นหัวเราะ แต่ก็พูดเหมือนเดิมคือกัดฟันพูดตอนท้ายประโยค
"หือ อะไรนะ"
"ปะ เปล่าพี่ บอกเดี๋ยวผมมาจีบ ขอไปเข้าแถวก่อนน้า"
เรื่องผู้ชายจีบผู้ชายของที่นี่เป็นเรื่องปกติ ตามแบบของ โรงเรียนชายล้วน ญี่ปุ่นศึกษามาก่อนที่จะสอบเข้าที่นี่แล้ว เพียงแต่เขาไม่สนใจในเรื่องนี้มากนัก เพราะตั้งแต่เกิดมาเขาไม่เคยมีแฟน หรือตกหลุมรักใครนอกจากพ่อกับแม่ ญี่ปุ่นผละจากผู้คุมวิ่งตรงไปยังแถวที่นักเรียนยืนเรียงกันอยู่
"ตรงไหนหว่า แถวมอ สี่"
ญี่ปุ่นเกาหัวจนผมยุ่ง
"ตรงนั้นแน่เลย"
ไวทันความคิดเขาวิ่งไปต่อท้ายแถวริมสุดทางซ้าย มือจาก ประตูทางเข้า
"เอ๋ ทำไมนักเรียน มอสี่มันตัวหย่ายจัง"
ญี่ปุ่นชะงักเล็กน้อยก่อนจะรีบต่อท้าย เขาดูตัวเล็กลงไปถนัดตา
"เฮ้ย ไอ้เปี๊ยก ผิดที่ป่ะ"
เสียงทักมาจากแถวข้างๆ ญี่ปุ่นทำเป็นไม่สนใจ
"กูถามน่ะ มึงไม่ได้ยินเหรอ ไอ้เปีํยก"
เสียงกัดฟันตะคอกอยู่ในคอ ถลึงตาใส่ ญี่ปุ่นถอนหายใจ
"นี่ แถว มอสี่ไม่ช่ายเหรอ ขอเข้าตรงนี้แป๊บน้า"
เขาทำหน้าอารมณ์เสียใส่ แต่พูดเสียงอ่อน
"ไอ้นี่ ทำหน้ากวนส้นกูนะมึง มอสี่อยู่ฝั่งโน้น นี่ มอหกโว้ย"
"หล่อก็ไม่หล่อ ดุอีกตะหาก หมีควายเอ้ย"
ญี่ปุ่นพูดเหมือนเดิม ปากยิ้มแต่กัดฟันพูด ตอนแรกทำหน้าอายๆ แต่ก็ยังที่จะบ่นคนเดียวขมุบขมิบ
"มึงว่าไรนะ ไอ้เปี๊ยก"
เสียงเริ่มดังจนนักเรียนที่อยู่บริเวณใกล้เคียง หันมามอง
"ปะ เปล่านี่พี่ ผมพูดว่าพี่หล้อ หล่อเนอะ"
เขาใช้มุขเดิม
"ไปอยู่ตรงนั้นก็ได้"
"ไอ้"
ญี่ปุ่นไม่ได้สนใจมองอากัปกริยาของคนที่มันปะทะ คารมอยู่ ด้วยเลย เดินหิ้วเป้ไปข้างหน้าอย่างไม่หยี่ระต่อสายตาของใคร พอได้ที่ญี่ปุ่นก็แทรกตัวเข้าระหว่างแถวทันที
"เอ้ย ตัวยังกะลูกหมามาแทรกตรงนี้ไมวะ"
เสียงของคนที่อยู่ด้านหลังโวย ญี่ปุ่นยังทำเป็นทองไม่รู้ร้อน
"ตัวไม่เล็ก ตัวเล็กที่หนาย ตัวใหญ่ตายนักนี่"
ยังบ่นอยู่คนเดียวอยู่
"มานี่เลยไอ้ตัวดี มาสายสิแกน่ะ"
เสียงขรึมดังขึ้นพร้อมกับที่โดนลากแขนออกไป
"ไม่อ๊าว เค้าจะเข้าแถว"
พยายามดิ้นรน แต่สู้แรงไม่ไหว เสียงนักเรียนมัธยมหกทั้งบริเวรหัวเราะชอบใจ
"มานี่ เอ๊ะไอ้นี่"
นักเรียนคนเมื่อครู่มาลากตัวญี่ปุ่นตัวลอยไปหลัง แถว
"พี่อ่า ขอยืนหน่อยเดียวก็ไม่ได้ ใจร้ายจัง"
"อ้าวไอ้นี่ เดี๊ยะปั๊ดตบกะโหลกเลย"
ญี่ปุ่นดิ้นพรวดพราด แต่ก็ยอมนิ่งเพราะคนที่ลากตัวเขาไปตัวใหญ่กว่ามาก
"เพิ่งเข้าใช่ไหมแก มาวันแรกก็เอ๋อเลยนะ"
"เค้าเรียก น่ารักเพ่ เอ๋ออ๋าอารายอ่ะ"
"อ้าวไอ้นี่ปากดี มานี่ดิมึง"
"ไม่เอาอ่ะ พี่จะแกล้ง"
ญี่ปุ่นทำหน้าเขินๆ
"กูไม่แกล้ง แต่กูจะถีบ"
"อ่า เดี่ยวฟ้องครูเลยน้า"
ญี่ปุ่นไม่ได้กลัวแต่อย่างใด สร้างความหมั่นไส้ให้รุ่นพี่ตัวใหญ่มากทีเดียวเพราะเขากัดกรามกรอด
"อ๊ะ อ๊ะ ล้อเล่นน่าพี่ เป็นรุ่นพี่ต้องรักน้องดิ จะถีบเลยเหรอ อิอิ"
"มึงโดนแน่ ให้เข้าแถวเสร็จก่อนเถอะมึง"
เขาพูดเพราะอาจารย์กระแอมใส่ไมค์โครโฟน มองมาที่คนทั้งสอง รุ่นพี่ร่างสูงใหญ่จึงปล่อยมือจากแขน ญี่ปุ่นหันหน้าไปแสยะยิ้ม รุ่นพี่ก็เอามือกระทุ้งหลัง ญี่ปุ่นขยับไปจนติดรุ่นพี่อีกคนข้างหน้า พอเสียงดนตรีขึ้นเพลงชาติทุกอริยาบถก็ดูนิ่งสงบลง เพลงชาติจบลงผู้อำนวยการก็ให้โอวาทกล่าวต้อนรับนักเรียนประจำปีการศึกษาใหม่ ญี่ปุ่นฟังไม่รู้เรื่องเพราะรุ่นพี่ตัวใหญ่ยังกระทุ้งหลังอยู่ พอผู้อำนวยการพูดจบก็ปล่อยแถว ญี่ปุ่นรีบวิ่งจ้ำไปอีกฝั่งที่คาดว่าจะเป็นแถวชั้นมัธยมสี่ แต่วิ่งไปพอพ้นตัวก็หันแลบลิ้นให้รุ่นพี่ อย่างไม่เกรงกลัว
"เดี๋ยวเถอะมึง"
เสียงขู่ไล่หลังมา ญี่ปุ่นวิ่งไม่คิดชีวิต พอไปถึงแถวนักเรียนที่คิดว่าน่าจะใช่พวกพ้องรุ่นเดียวกัน
"แฮ่กๆ นี่ มอ สี่ใช่ไหม"
ญี่ปุ่นถามเด็กนักเรียนที่กำลังเดินตามกันขึ้น ชั้นเรียน เขาพยักหน้า
"แล้ว ห้อง สี่ทับสี่นี่ อยู่ไหน"
"ไม่รู้"
"อ้าว แล้วนายทับไร"
"ทับทรวง"
"อ่า"
ในใจบอก กวนตีนอีกคนแล้วนะมึง ญี่ปุ่นเห็นท่าจะพึ่งเพื่อนใหม่ตรงหน้าไม่ได้ก็หันไปหาอีกคนที่ต่อท้าย
"นายๆ สี่ทับสี่ ทางไหนอ่ะ"
เขามองหน้าญี่ปุ่นแล้วยิ้ม
"ก็นี่ล่ะ สี่ทับสี่ แล้วนายวิ่งหนีอะไรมา"
เขามองดูท่าทางของญี่ปุ่นที่หอบมีเหงื่อออกเต็ม หน้าผาก
"ยักษ์"
ญี่ปุ่นพูดขาดๆหายๆ แล้วก็แทรกตัวเข้าแถวกับเพื่อน
"เราชื่อ ญี่ปุ่น นายล่ะ ยินดีที่ได้รู้จักนะ"
ญี่ปุ่นแนะนำตัว หันหลังกลับมาถาม
"เราชื่อบอย"
เพื่อนใหม่ยิ้มให้ ตัวเขาสูงโปร่งและดูสะอาดสะอ้านตา ผิวขาวละเอียด
"นายชื่อญี่ปุ่นเหรอ งั้นเราชื่อ ปากีสถาน"
คนข้างหน้าหันมาหัวเราะ ญี่ปุ่นหน้าบึ้งขมวดคิ้ว
"กวนตีนนะ"
กัดฟันพูดแต่ยิ้มเหมือนเดิม
"หือ อะไรนะ"
"เปล่า เข้าใจตั้งชื่อนี่ เหมาะกับหน้า อิอิ"
ญี่ปุ่นเอาคืน แล้วหัวเราะอย่างพอใจ บอยเองก็หัวเราะชอบใจ
"ไอ้นี่ กูชื่อเอกเว้ย คนห่าอะไรชื่อญี่ปุ่น"
"อ้าว ก็แม่ตั้งให้อ่ะ คนบ้าอะไรชื่อเอก ตาเอกเหรอนายอ่ะ"
"อ้าวไอ้นี่ เอาสักป๊าบดีไหม"
"เฮ้ย พอๆ เพิ่งรู้จักกันก็ทะเลาะกันซะแล้ว"
บอยห้ามเพราะท่าทางของทั้งสองดูจะไม่ยอมกันง่ายๆ เอกเป็นเด็กผิวขาวเหมือนบอยแม้จะดูไม่ขาวเท่าแต่ก็ไม่ดำ ญี่ปุ่นบ่นพึมพำอยู่คนเดียวแล้วเดินตามเพื่อนเข้าไปยังห้องเรียน พอถึงห้องเรียนนักเรียนก็แย่งที่นั่งกันจ้าละหวั่น บางคนมาจองไว้ตั้งแต่เช้า เหลือที่นั่งกลางห้องที่ยังว่าง เพราะหน้าห้องเด็กเรียนทั้งหลายก็จะจับจองไปก่อน ส่วนหลังห้องก็เป็นนักเรียนที่ไม่ชอบเรียนเกเรเสียส่วนใหญ่ ส่วนตรงกลางที่เหลือเพราะ พวกนี้ไม่มีทางเลือก หรือยังไม่รู้จะเลือกอะไรดีให้กับชีวิต
"โห ตรงกลางเลยอ่ะ"
ญี่ปุ่นบ่นแต่ก็พยายามมองหาที่นั่งหลบมุมหน่อย เผื่อว่าจะมีหลงเหลืออยู่บ้าง
"นายนั่งกับเรานี่ล่ะ มาช้าก็โดนเขาแย่งหมดล่ะ"
บอยพูดแล้วนั่งลงเก้าอี้ของตัวเอง ญี่ปุ่นจึงนั่งลงบ้าง พออาจารย์ที่ปรึกษาเข้าห้องมาในคาบเรียนแรก ก็มีการแนะนำตัว ญี่ปุ่นได้รู้จักกับเพื่อนใหม่ มีชื่อแปลกกว่าญี่ปุ่นเยอะไปหมด ทั้ง พริกหวาน อันดี้ ไฟสูง ญี่ปุ่นหัวเราะ คิกๆ เวลาเพื่อนๆแนะนำตัว โดยไม่คิดว่าชื่อตัวเองแปลกกว่าใครเขา พอถึงเวลาตัวเองแนะนำตัว เพื่อนๆก็หัวเราะบ้าง
"ญี่ปุ่นเหรอ ชื่อน่ารักจัง ใครเข้าใจแต่งคะนักเรียน"
อาจารย์ที่ปรึกษาล้อแล้วยิ้ม ญี่ปุ่นงอนประหลับประเหลือก
"แม่ครับ"
"ท่าทางแม่เรานี่ทันสมัยจังนะคะ ครูชอบ"
ชอบแต่ทำให้นักเรียนหัวเราะดังลั่นห้อง แทนที่จะสร้างความภาคภูมิใจให้เจ้าของชื่อ แต่กลับให้งอนค้อนไปหลายวง
"อาจารย์ ผมก็ชื่อเนปาลนะครับ"
นักเรียนหลังห้องพูดขึ้น ไม่ใช่เอกอย่างที่ญี่ปุ่นคาดไว้ แต่เป็นเด็กตัวโตผิวแดงๆดำๆ ญี่ปุ่นหันไปทำหน้าย่นใส่ เพื่อนๆที่เห็นก็หัวเราะดังกว่าเดิม
"นักเรียนอย่าล้อเพื่อนสิคะ ชื่อญี่ปุ่นน่ารักออกครูว่า"
"ห้องนี้มีแต่คนชื่อแปลกๆ"
เสียงนักเรียนดังเซ็งแซ่กว่าเดิม
"เอาล่ะๆ เอาสมุดขึ้นมาจดชื่อครูไว้นะคะ ครูชื่อ วารุณี เป็นอาจารย์ที่ปรึกษาของห้องเรา ครูสอนวิชา
สังคม"
อาจารย์วารุณีบอกแล้วหันหน้าเข้ากระดานสีขาวหยิบ ปากกาเม จิกออกมาเขียนชื่อตัวเองลงไป ญี่ปุ่นล้วงไปใต้โต๊ะ ว่างเปล่า เอ๊ะ กระเป๋า กระเป๋าตูไปไหนเอ่ย
"หาไรญี่ปุ่น"
บอยถามเพราะเห็นญี่ปุ่นก้มหาของ
"กระเป๋าเราอ่ะ เราหากระเป๋า"
"อ้าวก็เห็นนายวิ่งมาแต่ตัว ลืมที่หอหรือเปล่า"
"อ่า"
บอยพูดขึ้นมาเตือนสติ
"ตายล่ะหว่า"
"อาจารย์ครับ ผมลืมกระเป๋าไว้ตรงเข้าแถว ขออณุญาติลงไปเอาแป๊บนะครับ"
ญี่ปุ่นยกมือขึ้นแล้ววิ่งออกจากห้องไปทันที โดยที่อาจารย์วารุณียังไม่ทันอ้าปาก ญี่ปุ่นวิ่งไปตรงที่เข้าแถวของชั้นมัธยมหก
"ไม่มี"
ญี่ปุ่นหันรีหันขวาง พอไม่เจอก็มองขึ้นไปบนตึกเรียน ไวทันความคิดเขาวิ่งขึ้นไปบนตึกทันที ญี่ปุ่นเห็นเด็กนักเรียนคนหนึ่งกำลังเดินอยู่ตรงระเบียงของตึก
"นายๆ แฮ่กๆ มอ หกนี่ ตึกไหนอ่ะ"
เขาหอบก้มลงจับเข่าตัวเอง เด็กคนนั้นมองเขาอย่างประหลาดใจ
"ตึกโน้น"
เขาชี้ไปอีกตึก
"หา ทั้งตึกเลยเหรอ"
"อืม"
ญี่ปุ่นท้อแท้เพราะตึกที่เขาชี้ไปมันสูงกว่าทุก ตึกใน บริเวณรั้วโรงเรียน ตึกสีน้ำตาลอิฐไหม้หกชั้น ญี่ปุ่นวิ่งกลับลงมาตั้งหลัก แล้ววิ่งขึ้นตึกที่เด็กคนนั้นบอก พอขึ้นตึกไม่ทันมองป้ายหน้าห้อง ก็พรวดพราดเข้าห้องไปเลย
"นี่ มอหกใช่ไหม"
ญี่ปุ่นเข้าไปทำลายความเงียบ เพราะห้องนี้คือชั้น มัธยมห้าทับหนึ่งที่กำลังเริ่มเรียนวิชาชีววิทยาในคาบเรียนแรก ทุกสายตาหันมามองที่ญี่ปุ่น
"อะไรนักเรียน จะไปไหนครับ"
เสียงอาจารย์ที่สอนดังมาจากหน้าห้อง
"ผะ ผม มาตามหา มอหกครับ"
ญี่ปุ่นทำหน้าเหรอหรา ตกใจ ยกมือขึ้นไหว้ เด็กทั้งห้องหัวเราะลั่น
"ตัวกระจิ๋วเรียนชั้น มอหกแล้วเหรอเรา"
อาจารย์ยังถามมาจากหน้าห้อง
"ปะ เปล่าครับ ผมมาตามหากระเป๋า"
"อ้าว เราเอากระเป๋าไปไว้ทำไมล่ะกับมอหก มีพี่เรียนอยู่มอ หกเหรอ"
"ปะ ปล่าวครับ ผมลืมไว้เมื่อเช้า"
เสียงฮาครืนดังกว่าเดิม ญี่ปุ่นอายหน้าแดงแต่ก็ยังยืนอยู่ที่เดิม
"กระเป๋า กระเป๋า ผม กระเป๋า"
ญี่ปุ่นเริ่มพูดไม่รู้เรื่องเพราะเสียงโห่ร้อง ดังลั่น ห้อง
"พอๆนักเรียน ภีรวรรศ พาน้องเขาไปชั้น มอหกที ว่าแต่ไปห้องไหนล่ะเรา"
อาจารย์ยังถามทั้งที่ยังยิ้มอยู่ ญี่ปุ่นส่ายหน้า
"อ้าว แล้วจะไปตามยังไงล่ะเนี่ย ไปๆ นายภีรวรรศ พาน้องมันไปเดินดูหน่อย ท่าทางจะตื่นที่"
อาจารย์เป็นเหมือนต้นเสียงของทุกเสียงหัวเราะ ญี่ปุ่นเดินหน้าย่นออกมาจากห้อง
"โหวยๆ เอาแต่เช้า ไอ้ ปุ่น"
ญี่ปุ่นบ่นกับตัวเองแล้วเดินจ้ำอ้าวนำหน้ารุ่น พี่ไป
"เฮ้ย น้องไปไหนล่ะ ทางนี้"
เสียงรุ่นพี่ร้องเรียกไว้ ญี่ปุ่นชะงักแล้วเกาหัวเดินไปหาเขา
"เอ๋อเหรอเรา อยู่ชั้นไหน"
"ไม่ๆ ไม่เอ๋อ อยู่ชั้นสองพี่"
"เฮ้ย กวนอีกนะ ถามว่าอยู่เรียนอยู่ มออะไร ทับอะไร"
"อ้อ พี่อ่ะ ถามไม่เคลียร์เอง"
"อ้าวเป็นงั้นไป"
"อยู่มอสี่ทับสี่พี่"
"มีเอ๋ออย่างนี้ด้วยเหรอ"
"โอ๊ยพี่ ไม่เอ๋อ ไม่เอ๋อเข้าใจ๊"
ญี่ปุ่นโวยวายทำท่าตะคอกใส่เขา ทั้งที่ตัวเล็กกว่ามาก
"เฮ้ยไอ้นี่ลามปามนะมึง เดี๋ยวปล่อยให้เดินหาเองเลยนิ ปากดีนะ"
เขาทำหน้าดุใส่
"อ่า ล้อเล่นอ่าพี่ ขี้งอนไปได้ ช่วยผมหน่อยน้า เดี๋ยวผมจะเลี้ยงกล้วยปิ้ง"
"ไอ้นี่ กินไปคนเดียวเถอะ ไม่ใช่ลิงโว้ย"
"เหอๆๆ ดีไม่เปลือง"
กัดฟันพูดแล้วยิ้มเหมือนเคย
"ว่าอะไรนะมึง"
"เปล๊า พี่ชื่ออะไรอ่ะ ไม่เห็นบอก"
"อ้าว ไอ้นี่ มึงสิบอกชื่อมาก่อน มาถามพี่แบบนี้ได้ไง ตัวเองเป็นรุ่นน้อง"
"อ่า เยอะแยะน้า"
กัดฟันพูดเหมือนเดิม
"เฮ้ย ขอตบหัวที กวนตีนนะมึง"
"อ่า พี่อ่ะ ผมชื่อญี่ปุ่น แล้วพี่อ่ะ"
"คนเตี้ยอะไรวะ ชื่อประหลาด"
"อ้าวพี่ แล้วพี่อ่ะ อย่าบอกนะว่าชื่อร้อยเอ็ด อิอิ"
"ไอ้นี่ ขอสักทีเถอะ"
"โป๊ก"
"โอ๊ย พี่อ่า เขกหัวผมไมอ่ะ"
"กวนตีนไง กูชื่อโฟค"
"อ่า ไฮโซ น้า ชื่อของอะไรอ่ะ ปลากระป๋องเหรอ"
"ไอ้นี่ โป๊ก!!!"
"โอ๊ย พี่ เดี๋ยวผมเรียนโง่น้า ใจร้ายอ่า"
"สม ยี่ห้อรถโว้ยไอ้ควาย"
"อ้าวเหรอ อิอิ นึกว่า ปลากระป๋อง"
กัดฟันพูดเหมือนเดิม แล้วแสยะยิ้ม
"ตกลงลืมไว้ที่ไหน กระเป๋าน่ะ" โฟคถาม
"ที่เข้าแถวเมื่อเช้า"
ญี่ปุ่นตอบ แต่ตาจ้องเขาเขม็ง
"พี่ๆ พี่ตากแดดเยอะหรา"
"ทำไมวะ"
ญี่ปุ่นยิ้มที่มุมปาก
"ก็ตัวด๊ำดำ อิอิ"
"ไอ้ลิง กูดำโว้ย ไม่ได้ตากแดด"
"อ้อ พี่โฟคดำนี่เอง"
ความจริงโฟคไม่ได้อย่างที่ญี่ปุ่นบอก ผิวสีน้ำผึ้งที่อุ่นนานไฟแรงไปหน่อย ผิวสีแทนออกแดงๆ ใบหน้าคมคายได้สัดส่วนตัวสูงใหญ่กว่าญี่ปุ่นมาก
"โป๊ก"
"ใจร้ายอ่าพี่ อิ๊อ๊ะก็โขก"
"มึงกวนตีนนี่หว่า ตกลงไม่พาไปแล้วโว้ย มึงไปหาเองกวนตีนดีนัก"
"อ่า นะนะ พี่โฟครูปหล่อ เดี่ยว ปุ่นเลี้ยงข้าวเที่ยง นะน้า พาไปหน่อยน้า"
"มึงไม่ต้องมาพูดดี ตบหัวแล้วลูบหลังเหรอ"
คนตัวโตผิวสีแทนแดงๆทำหน้าโมโห
"อ่า ไม่น้า ปุ่นไม่ได้คิดแบบน้าน พี่อ่ะคิดมาก นะนะพี่รูปหล่อ พาน้องไปหาหน่อยน้า"
ญี่ปุ่นเข้าไปประชิดตัวเกาะแขนเขา เขย่าไปมา โฟคสะบัดมือออก
"มึงอย่ากวนตีนอีกนะมึง เดี๋ยวโดนของจริงแน่คราวนี้"
"ไอ้ดำหมีควาย ขี้บ่นไปได้"
พูดกัดฟันแล้วยิ้มเหมือนเคย
"มึงว่าไรนะ"
โฟคขึ้นเสียงถลึงตา
"เปล๊า บอกว่าอีกไกลไหมอ่าพี่ ผมจะเรียนไม่ทันเพื่อน"
"โห มึงนี่เพิ่งเปิดเทอม ใครเขาสอนอะไรแล้ววะ"
"วุ้ย หิวน้ำอ่ะพี่ พาไปหน่อยดิ"
"ไม่ต้องกิน รีบไปกูจะกลับไปเรียน"
"ไอ้ดำใจร้าย"
กัดฟันพูดเหมือนเคย
"โป๊ก"
"โอ๊ย เขกหัวไมอ่า ซาดิสต์นี่หว่า"
"รำคาญ มึงแอบด่ากูใช่ไหม"
"อิอิ รู้อีก เอ้ย เปล่าน้าพี่ ปะไปเถอะเสียเวลามาเยอะแล้ว"
"ไอ้นี่"
ญี่ปุ่นยิ้มแห้งๆแล้วทำหน้าเหรอหราตามแบบฉบับ แล้วเดินตาม หลังโฟคไป พอเขาหันหลังญี่ปุ่นก็ทำหน้าเซ็งปากบ่นขมุบขมิบไม่มีเสียง
"นี่ถึงแล้ว ทั้งชั้นนี่ล่ะห้องมอหก มึงหาเอง"
"อ่า ให้หาหมดชั้นเนี่ยนะ โอยจะเจอไหมเนี่ย"
"เออ พามาก็บุญหัวมึงแล้ว กูไปล่ะ"
"เอ้ยพี่โฟครูปหล่อ ว่าแต่พี่ตัวโย่งๆ หน้าตาขี้เหร่ๆน่ะ อยู่ห้องไหนอ่ะ"
ความจริงคนที่ญี่ปุ่นตามหาไม่ได้หน้าตาขี้เหร่ ความจริงเขาเป็นหัวโจกของห้อง ทั้งด้านกิจกรรมและการเรียน แต่ญี่ปุ่นจะชมก็ต่อเมื่อมันเป็นเรื่องจวนตัว ชมคนอื่นเพื่อเอื้อประโยชน์ให้กับตัวเอง
"ไอ้นี่ ไม่มีหรอกคนขี้เหร่น่ะโรงเรียนนี้ มีก็แต่มึงนี่ล่ะ หน้าเอ๋อ"
"อ้าวพี่ ผมน่ารักจะตาย ใครๆก็ชม พี่ล่ะตาถั่ว ตกลงบอกมาดิพี่ งึมงำน้า"
"เฮ้ยไอ้นี่ โป๊ก"
"โอ๊ย อ่าพี่ ใจร้ายเขกหัวเอาๆ คนน้า"
"เดี๋ยวคราวนี้กูเตะ ไอ้นี่ ไม่มีโว้ยคนขี้เหร่ คนเตี้ยก็ไม่มี กูเห็นรุ่นมึงนี่ล่ะตัวเท่าลูกหมา"
"แอ่ะ ตัวสูงตายล่ะ ดำยังกะถ่าน เหอๆ"
กัดฟันพูดแต่ยิ้มเหมือนเคย
"อ้าวพี่โฟคสุดหล่อ ไปไหนอ่า ไม่ช่วยแล้วเหรอ กลับมาก๊อน"
ญี่ปุ่นได้แต่ร้องเรียกเสียงหลง โฟควิ่งลงบันไดไปแล้ว เขายืนคว้างอยู่ ทำยังไงดีหว่า ญี่ปุ่นคิดในใจ
"ว่าไงไอ้น้อง มาแอบชอบใครแถวนี้เหรอ ด้อมๆมองๆ"
เสียงทักมาจากข้างหลังจนญี่ปุ่นตัวสะดุ้งโหยง
"เอ้ย พี่ โตะจายโหมะเลยอ่า"
ยังทำเสียงทะเล้นใส่
"เฮ้ยนี่มันไอ้ตัวเปี๊ยกเมื่อเช้านี่ มานี่เลยๆ กวนตีนไอ้เฟียตไว้นี่ เจอตัวพอดีเลย"
เสียงขู่คำรามอย่างน่ากลัว ญี่ปุ่นยังไม่ทันได้ไหวตัวก็โดนรุ่นพี่ดึงคอเสื้อเข้าไปในห้องแล้ว
"โอ๊ยพี่ จะพาผมไปไหนอ่ะ"
ญี่ปุ่นโวยวายแต่สายเกินไป เพราะเขาโดนเหวี่ยงเข้าไปในห้องแล้ว
"เฮ้ย ไอ้เฟียต ไอ้เปี๊ยกเมื่อเช้ามันมาหาถึงที่เลยโว้ย"
เขาพูดแบบสะใจ เหวี่ยงญี่ปุ่นลงเก้าอี้หลังห้อง ญี่ปุ่นหน้าซีด
"ไหน มาให้เหยียบถึงที่เลยเหรอไอ้เปี๊ยก"
ต้นเสียงคือชายหนุ่มเต็มร่างที่อยู่ในชุดนัก เรียน เขาขึ้นนั่งที่โต๊ะแล้วเอาขาคร่อมญี่ปุ่นที่นั่งเก้าอี้อยู่ โดยมีบริวารของหนุ่มเฟียตห้อมล้อมอยู่ ญี่ปุ่นเหงื่อตกเม็ดเป้ง
"เมื่อเช้าเห็นปากดีนะมึง แล้วไหงตอนนี้เงียบเป็นเป่าสากอย่างงี้วะ"
"อ่า"
ญี่ปุ่นทำหน้าเอ๋อเหงื่อยังผุดอยู่เต็มหน้า
"ว่าไงไอ้เปี๊ยก ใส่แว่นหนา เขาเรียกแว่นเหรอวะ นึกว่าแว่นขยาย"
พูดยังไม่ทันจบเฟียตก็ดึงเอาแว่นออกไปจากหน้า ญี่ปุ่น ทันทีเจ้าตัวพยายามจะรั้งไว้แต่สายเกินไป
"เอามาน้า เอามา"
ญี่ปุ่นร้องเอามือป่ายไปมา สายตาเขาสั้นไม่มากแค่ 850 เอง พอแว่นที่เป็นตาพิเศษเป็นตาที่ทำให้มองเห็นสรพพสิ่งแจ่มชัดสำหรับญี่ปุ่นโดน ถอดออกไปเขาก็หยีตาเพราะมองไม่ถนัด
"น่ารักนี่หว่าไอ้เฟียต สอยเลยมั้ยมึง"
"สอยห่าอะไรล่ะ มึงดูมันดิท่าจะใช่ย่อยที่ไหนล่ะ"
"โอ๊ย ใครตบหัว อ่า"
"กูนี่ล่ะ"
"อ่า พี่อ่า ผมมาเอากระเป๋าอ่า พี่เห็นป่ะ"
ญี่ปุ่นพยายามหลีกเลี่ยงการระราน
"กูนี่ล่ะเก็บไว้ โหมึงใช้ของลายการ์ตูนนะ"
"ไม่ใช่ลายการ์ตูนซะหน่อย ลายอิ๊กคิวซังตะหาก"
"ดูมัน"
"โอ๊ย ใครขยี้หัว เอาแว่นมา เอาแว่นเค้ามา เค้ามองไม่เห็น"
ญี่ปุ่นโวยวาย โบกมือไปมาพยายามแย่แว่นตาคืนมา แต่ฝ่ายรุ่นพี่เฟียตตัวใหญ่ไม่ยอมคืนง่ายๆ ผลักหัวของญี่ปุ่นออก
"ไม่ คืนเค้าร้องไห้น้า คนใจร้าย รุ่นพี่ใจร้าย"
พูดจบก็เอามือปิดหน้าซุก หน้าลงตรงหว่างขาของเฟียตทันที
"เฮ้ย! ไอ้เปี๊ยก มึงเป็นบ้าเหรอ"
เฟียต ตกใจหุบขาเข้าหากันแต่ก็ช้าไป เขาหุบขาหนีบหัวของญี่ปุ่นพอดี เสียงเพื่อนๆในห้องโห่ร้องเสียง
ดังเซ็งแซ่
"เฮ้ย ร้ายว่ะไอ้เปี๊ยก เล่นซุกเป้าตรงนี้เลย"
เสียงเพื่อนของรุ่นพี่ตัวใหญ่แซวอยู่ไม่ขาดสาย คนตัวใหญ่ผลักหัวของญี่ปุ่นออกแต่ญี่ปุ่นก็ไม่ยอมเอาหัวมุดเข้าไปอีก
"เฮ้ย พอแล้วไอ้เปี๊ยก เอ๊า เอาคืนไป"
เฟียตเอาแว่นตาเคาะบ่าญี่ปุ่น พอคว้าแว่นตาได้ญี่ปุ่นก็ลุกจากเก้าอี้ทันที ยังทำท่ากุมหน้าอยู่ ด้วยความที่รีบทำให้ญี่ปุ่นชนโต๊ะระเนระนาดพอเกือบจะถึงประตูห้องจึงเอาแว่น ตาขึ้นมาสวม ญี่ปุ่นหันหน้ากลับมา ทำหน้าย่นใส่
"ไอ้พี่ยักษ์บ้าอำนาจ แปร่ๆๆ"
เขาแลบลิ้นใส่แล้วรีบวิ่ง
"เฮ้ย ไอ้นี่เดี๋ยวเถอะมึง"
เสียง ด่าอื้อึงตามหลังมาญี่ปุ่นวิ่งไม่คิดชีวิตเพราะกลัวว่ารุ่นพี่ขายาวจะตามทัน กว่าจะลงจากตึกก็หอบแฮ่กๆ
"อ้าว กระเป๋าตูล่ะ"
ญี่ปุ่นอุทาน
"ตาย ล่ะหว่า โดนแกล้งกระเป๋าก็ไม่ได้คืน เอายังไงดีหว่า"
ญี่ปุ่นยืนคิด อยู่เกาหัวแกรกๆ คิดไม่ออกว่าควรจะไปทวงกระเป๋าหรือทำยังไงดี
"กลับไป ตั้งหลักก่อนดีกว่า กลับไปทวงตอนนี้มีหวังเป็นศพแน่ๆตู"
ญี่ปุ่นรำ พรรณกับตัวเอง แล้วก็เดินกลับตึกเรียนไปด้วยความเซ็ง
เขียนโดย eiky
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
