หัวข้อ: My Sweetheart Valentine **อัพเดทปกคร้าบ** หน้า 164**

[som]

ลุฟท์หึงใหญ่  แล้วก็งอนแล้วด้วยทำไงดีทำไงดีละหมีดำ

[Piaanie]

โฟนน่ารำคาญชะมัด แล้วตอนนี้ตัวเล็กก็เหมือนจะเริ่มรู้สึกหึง หวง ประชด เป็นกับเค้าแล้วซะด้วย ถ้าไม่จัดการเดี๋ยวก็เจอเสียบหรอกพี่โฟคเอ้ย

[Still_14OC]

ลุฟท์ เริ่มหึง อิอิ แอบมีประชดเล็กๆ น่ารักหว่ะ เม้ง เอ้ย เมื่อไหร่ จะลากเซสไปสำเร็จโทษหว่า โทษฐานมาเกาะแกะเพื่อนรัก โฟคก็น่าจะเหวี่ยง โฟนให้มากกว่านี้อีกอ่ะ แค่นี้ ยัง ไม่สะใจ (คนอ่านสงสัย ตู จะ เป็น S)

อิ๊กกี้ ขยันจริงๆ พักบ้างนะ ห๊วง ห่วง

[Chinnosuke]

ป้าดยิ่งกว่าเจอระเบิดอะตอนนี้
แล้วอีิกนานไหมเนี้ยพี่อิ๊กกว่าจะได้อ่านตอนไหม่อะมันค้างคัีบพี่

[คนริมคลอง]

มาแล้ว ตัวเล็กตัวใหญ่ มีตัวเอ๋อโผล่มานิดนึงให้พอหายคิดถึง

ตัวโฟน ตัวเซส เดี๋ยวจะโดนทั้ง 2 ตัว ช่างทำตัวได้น่ารำคาญยิ่ง.....ชิ

[โดดเดี่ยวแต่ไม่]

คิดถึงญี่ปุ้นนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน

[litlittledragon]

เซ็งทั้งเซสทั้งโฟน โฟคน่าจะโทรหาบาสให้รู้แล้วรู้รอด โฟนนิสัยน่ารำคาญจริงๆ

[booboos]

สู้ สู้ค่ะน้องลุฟท์อย่าไปยอมค่ะ
 

[anukung]

นานๆมาที มานิดเดียววววว ทำให้หมดกะลังใจอ่านเลย หึหึ

[golfgab]

นิยายดี ๆ อีก หนึ่งเรื่อง เป็นกำลังใจให้ลุฟท์
โฟนมันตอ จริง ๆ หมั้นไส้อ่ะ

[roseen]

  :เฮ้อ:ดูสิมันจะเลือกใคร


 

[pochu52]

พัฒนาการด้านความรักของตัวเล็ก มีหึง มีประชดตัวใหญ่ ใครจัดการโฟนกะเซสทีเหอะ

[indy❣zaka]

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด

น้องลุฟท์คะ อย่าดราม่าสิคะๆๆๆๆหนูขา
เดี๋ยวมันผิดคอนเซ็ปเรื่องนะคะ   พี่ญี่ปุ่นเขาอุตส่าปูืพื้นเรื่องใสๆไร้ดราม่าไว้นะลูก
รีบอารมณ์ดีๆไวๆ  แล้วชวนเม้งไปตบนังโฟนโลดเลยลูก

[CarToonMiZa]

เอาโฟนไปไกลๆหน่อย
มาทั่งทีงานเข้าซะงั้น
นู๊ลุฟท์เอ๊ย

[loveme]

รู้สึกรำคาญเซสกับโฟนมากมาย

ไม่อยากให้ตัวเล็กกับตัวใหญ่ทะเลาะกันเลย

ตัวเล็กหึงก็เข้าใจนะ แต่อยากให้ตอบโต้โฟนให้รู้บ้างว่าว่านี่แฟนข้าใครอย่าแตะ 555

[yeyong]

น้องลุฟท์พัฒนาขึ้น แต่บางอย่างก็ไม่ชอบนะจะบอกให้

[kyoya11]

เอาตาโฟนไปเก็บที ="=

[eiky]

                                   "หวั่นไหว"

“ลุฟท์ นายโอเคป่าว”
เม้งถามขึ้นเมื่อถึงร้านอาหารตามสั่ง หน้าตาของลุฟท์ดูง่ายเพราะไม่รู้จะกักเก็บอารมณืยังไงดี
“ไม่เป็นไรนี่เม้ง ทำไมเหรอ”
“อ่ะ จริงเหรอ ทำหน้าเหมือนไม่พอใจพี่โฟคเลยอ่ะ”
“บ้า เราจะไม่พอใจพี่เขาได้ไงอ่ะ ก็โฟนเขาเจ็บขาจริงๆ”
“อ่ะ เชื่ออะชี๊ปโฟนนั่นเหรอ เราไม่เชื่อหรอก ดูแววตามันสิอยากจะกลืนกินพี่โฟคใจจะขาด”
“อย่าคิดมากเลยลุฟท์ พี่เขาเสน่ห์แรงจะตาย ใครๆก็ชอบ”
“หุบปากไปเลยนายปลาเค็ม แหมลุฟท์เขายิ่งๆคิดมากๆอยู่นะ พูดอะไรที่มันสร้างสรรค์ได้ป่ะขอร้อง”
“ไรวะก็พูดตามความเป็นจริง”
“เอาเถอะๆ เราไม่ได้คิดอะมากหรอก กินข้าวกันเถอะเราหิว”
ลุฟท์ตัดบทสายตาเบือนไปมองกระดาษรายการอาหาร ส่วนโฟคเองยอมทนพาโฟนไปส่งที่หน้าหอ
“เดินขึ้นเองไหวนะน้อง พี่ไปก่อนล่ะ”
พอปล่อยมือโฟนเองก็แกล้งทำท่าล้มลง
“โอ๊ย เจ็บ เจ็บ ฮือๆ”
“อ้าวเฮ้ย ระวังๆหน่อยสิวะ”
“พาโฟนขึ้นไปบนห้องได้ไหมอ่ะพี่”
“ไม่ได้แค่นี้แฟนพี่ก็จะเข้าใจผิดอยู่แล้ว พยายามเดินขึ้นเองหน่อย”
โฟนเม้มปากแน่น
“งั้นพี่ไปหาแฟนพี่เถอะ ปล่อยโฟนไว้ตรงนี้ล่ะ”
ร้องไห้ออกมา โฟคยืนมองอยู่แล้วก็หยิบโทรศัพท์ออกมา
“เออ เด็กมึงเจ็บขาน่ะมาดูมันหน่อยสิไอ้บาส เชี่ยกูจะรีบไปหาเด็กกู เออแค่นี้นะ”
โฟควางสายแล้วมองมาดูโฟนอย่างเอือมระอา
“เดี๋ยวแฟนเราก็มา รอตรงนี้ล่ะถ้าขึ้นเองไม่ได้”
พูดแล้วก็เดินหนีไปทันที โฟนเองแสดงสีหน้าไม่พอใจออกมาทันที
“โอ๊ย จะเรียกมาทำไม จิ๊ ผิดแผนหมดเลย”
โฟครีบเดินกลับไปยังร้านอาหารตามสั่ง แต่พอไปถึงทั้งสามคนก็กินเสร็จแล้ว
“ตัวเล็กๆ กินเสร็จแล้วเหรอ”
ลุฟท์ไม่ตอบแต่พยักหน้า
“โทษทีตัวใหญ่รีบมาแล้วนะเนี่ยยังไม่ทัน”
“ไอ้นั่นเป็นไงบ้างอ่ะพี่”
เม้งถามขึ้น
“ก็โทรฯหาแฟนมันให้มาดูเองดิวะ เสียเวลากูหมดเนี่ย”
“แหมน่าจะทำตั้งนานแล้วนะพี่ แล้วทำไมเพิ่งมาคิดได้”
“อ้าวไอ้เม้ง”
ได้แต่ร้องออกมาเพราะมันถูกต้องอย่างที่เม้งบอกทุกประการ ลุฟท์เองไม่พูดอะไรแม้แต่หน้าก็ไม่ยอมมอง
“ตัวเล็ก ยังโกรธตัวใหญ่อยู่เหรอ”
ดึงแขนเอาไว้ก่อน เม้งกับเซสมองหน้ากันแล้วพยักหน้าเดินไปก่อน
“ไม่นี่พี่ จะโกรธเรื่องอะไรล่ะ”
“พี่เหรอ”
โฟคทำท่าทวนคำพูดของลุฟท์เมื่อครู่
“ครับ ไม่มีอะไรที่ผมจะไปโกรธพี่นี่ครับ ผมจะรีบกลับไปอ่านหนังสือครับ พี่ยังไมได้กินข้าวนี่ กินข้าวก่อนสิครับ”
“ตัวเล็ก”
ครางออกมาลุฟท์เองบิดมือออกจากการเกาะกุมของโฟค
“ลุฟท์งอนพี่เขาจริงๆเหรอ”
เม้งถามเมื่อกลับมาถึงห้อง ลุฟท์เองไปนั่งลงบนเตียงแต่สีหน้าแสดงอาการไม่ดีเอาเสียเลย
“ไม่รู้ดิเม้ง เรารู้สึกแปลกๆ มันสั่นๆในใจยังไงไม่รู้”
“หา นี่แสดงว่านายชอบพี่เขาจริงๆแล้วสิ”
“หือ ทำไมล่ะ”
“ก็อาการแบบนี้มันหึงพี่เขานี่ลุฟท์ อิอิ แหมนะ ในที่สุดก็ยอมแพ้พี่ดำซะแล้ว”
“เหรอ เขาเรียกว่าชอบแล้วเหรอ แต่เราว่ามันไม่ดีเลยนะ ทำไมแค่คิดว่าเขาไปกับคนอื่นก็รู้สึกใจสั่นมากขนาดนี้แล้วล่ะเม้ง”
“เอาน่า นี่ล่ะความรักล่ะลุฟท์ แต่พอมันหวานโลกทั้งโลกของนายก็จะเป็นสีชมพูนะไม่รู้เหรอ”
“ยังไงอ่ะ”
“เดี๋ยวนายก็จะรู้เองน่า อิอิ อย่าคิดมากพี่โฟคไม่มีอะไรหรอก แต่แค่ระวังอีนั่นไว้เป็นพอ”
พอไปโรงเรียนก็เดินไปกับเม้ง โดยมีโฟคเดินตามอยู่ไม่ไกลนักแต่ลุฟท์เองยังไม่ยอมคุยด้วยแค่นั้นเอง
“ตัวเล็กระวัง”
พอเดินผ่านสนามวอลเลย์บอลโฟคก็ร้องขึ้นเสียงดังเพราะลูกบอลมันลอยมาทางลุฟท์พอดี
“อ๊ะ”
ลุฟท์เอามือดันลูกลอยขึ้นทุกคนที่เห้นต่างอ้าปากค้างกลัวว่าจะได้รับอันตรายเพราะลูกบอลมันลอยมาเร็วและแรงมาก
“เป็นไรไหมตัวเล็ก”
โฟครีบปรี่เข้าไปหา ลุฟท์ส่ายหน้าแต่เพราะยังตกใจอยู่จึงไม่พูดอะไรออกมา
“เฮ้ย เล่นอะไรกันวะพวกมึง”
โฟคตวาดเสียงไปยังคนที่วิ่งตามมาเก็บบอล
“เฮ้ย โทษทีว่ะโฟคไม่ได้ตั้งใจ ไอ้โมมันตบลูกแรงไปหน่อย”
“แม่งระวังๆหน่อยดิวะ โดนคนอื่นเข้าจะขำไหมพวกมึง”
“เออน่า ขอโทษนะครับน้อง แต่เมื่อกี๊น้องเซ็ทลูกได้สวยมากๆเลยนะครับ”
เขาเดินเข้าไปก้มหน้าดูลุฟท์ที่สีหน้ายังตื่นๆอยู่
“อย่ามายุ่งไอ้วี เดี่ยวมึงจะโดน”
“อ้อนี่น่ะเหรอเด็กมึง น้องลุฟท์ใช่ไหมครับ น่ารักสมคำเล่าลือจริงๆ”
“เชี่ยแล้วไอ้วี ไปไกลๆเลย”
“เฮ้ย อะไรของมึง นี่น้องลุฟท์ครับสนใจมาอยู่ชมรมวอลเลย์ฯกับพี่ไหมครับ ตัวเซ็ทเราเจ็บนิ้วพอดีเลย”
เขาไม่ได้สนใจคำขู่ของโฟคแต่อย่างใด
“ไมได้เว้ย น้องกูอยู่ชมรมเชียร์ มึงอย่ามาวอแวนะอย่าหาว่ากูไม่เตือนไอ้วี”
“เอ๊ะ มึงจะหวงไปทำไมวะ กูแค่เห็นพรสวรรค์ในตัวน้องมัน แล้วมึงจะมากีดกันอะไรเนี่ย”
เขาพูดแล้วยิ้มให้ลุฟท์ก่อนจะวิ่งไปเก็บลูกบอล อาทิตย์นี้การเรียนการสอนดูเบาบางลงมากเพราะอีกไม่กี่วันงานโรงเรียนก็จะเริ่มขึ้นแล้ว นักกีฬาก็ซ้อมกันปกติ แต่กิจกรรมที่จะมีในงานก็ต่างฝ่ายต่างซ้อมกันขันแข็ง
“ว้ายน้องลุฟท์ขา ไม่ได้ค่าแบบนั้นไม่ได้ ยังแข็งๆอยู่เลย ตายแล้วเจ้จะทำยังไงดี”
พอถึงเวลาซ้อมการแสดงลุฟท์เองกลายเป็นคนที่อ่อนที่สุดเพราะจะเต้นท่าไหนก็คร่อมเขาไปเสียหมด พอโดนทักเข้าเยอะๆแม้สองเจ๊จะให้กำลังใจเป็นอย่างดีแต่ก็อดไม่ได้ที่จะคิดว่าตัวเองเป็นตัวถ่วงของเพื่อน ลุฟท์แสดงสีหน้าผิดหวังในตัวเองออกมา
“พี่ครับ เปลี่ยนตัวแสดงยังจะทันอยู่ไมหครับ”
ก้มหน้ายอมพูดออกมา
“ว้ายไม่ได้ค่า โถๆน้องลุฟท์ขา ไม่เอาๆ ดีแล้วน้องลุฟท์ของเจ้เก่งแล้วค่า เห็นไหมอีซาร่าบอกแล้วว่าอย่าโวยน้องเขามากเป็นไงล่ะมึง”
“ก็แหมนะ โถน้องลุฟท์ขา เจ๊ไมได้ตั้งใจนะคะ อย่างอนเจ๊เลยน้า”
“ผมไม่ได้งอนครับพี่ แต่กลัวว่าจะเป็นตัวถ่วงของเพื่อนๆ และทำให้ชื่อเสียงของชมรมเสียหาย ผมเห็นมีผมอยู่คนเดียวที่ยังไม่เข้าพวก คือว่ามันไม่ดีนะครับ ผมพยายามแล้วแต่ผมเองทำได้แค่นี้เอง ผมไม่อยากให้เพื่อนๆต้องมารอผมเพียงคนเดียว”
“เอ่อ ไม่ใช่แบบนั้นนะคะน้องลุฟท์ ตายล่ะทำไมคิดแบบนี้ เพื่อนๆไม่เห็นมีใครบ่นว่าน้องลุฟท์สักคำเลยน้า อย่าคิดมากเลยนะคะ เอาล่ะๆ มาซ้อมต่อมา”
ริต้าพูดแล้วพยักหน้าให้ซาร่าเปิดเพลงต่อ
“แต่ผมมาคิดๆแล้ว ผมว่าผมคงไม่เหมาะหรอกครับพี่”
ลุฟท์ยังก้มหน้าพูดออกมา ริต้ากับซาร่ามองหน้ากัน
“เอาไงล่ะทีนี้หล่อน”
ซาร่าเอ่ยปากถามแสดงสีหน้าเป็นกังวลใจมากที่สุด
“หรือจะให้เม้งกับ เดียวเล่นบทแทนน้องลุฟท์”
“ไม่ได้หรอกหล่อน วางไว้หมดแล้ว จะมาเปลี่ยนเอาตอนนี้ไมได้”
“แต่มันก็จริงอย่างน้องเขาว่านะแก เพลงนี้ยากต้องอาศัยความลำนาญในการเต้นมาก น้องๆคนอื่นเข้าขากันหมดแล้วหล่อนก็เห็น ถ้าขืนปล่อยออกไปเราเองนั่นล่ะจะโดนโห่”
ริต้าทำท่าคิดหนัก
“หรือว่าเราจะใช้แผนสอง”
“ว้ายหล่อน เพลงนั้นน่ะเหรอ”
“เออสิทำไงได้ ฉันอยากให้น้องลุฟท์เล่นมากๆหล่อนก็รู้”
“แรงนะยะหล่อนเพลงนั้นน่ะ”
“เออรู้แล้ว ก็ถือว่าเป็นการทิ้งทวนไงยะ”
“แล้วน้องเขาจะยอมเล่นเหรอ มันเปลืองตัวนะยะ”
“ต้องลองคุยดู”
ริต้าถอนหายใจออกมาแล้วเดินไปตบบ่าลุฟท์เบาๆ แล้วดึงมือไปนอกห้องคุยกันสองคน ส่วนน้องๆคนอื่นๆที่กำลังซ้อมต่อนั้นซาร่าเดินไปปิดเพลงแล้วบอกให้พักก่อน
“ตีมมันประมาณนี้ล่ะค่ะน้องลุฟท์ขา ไม่ต้องคิดมากเวลาเล่น เพราะยังไงเจ๊เองก็ต้องแต่งหน้าให้ใครจำไม่ได้อยู่ดี เต้นก็ไม่มากแค่อาศัยการยั่วยวนเท่านั้นเอง”
“อ่า แล้วผมจะทำได้เหรอครับพี่”
“ต้องลองจ๊ะ นะคะน้องลุฟท์ นี่เพื่อน้องลุฟท์คนเดียวเลยนะ เจ๊ถึงยอมเปลี่ยนเพลงเนี่ย ทั้งที่เหลือเวลาอีกไม่กี่วัน”
ลุฟท์เองแสดงสีหน้าลำบากใจออกมามากกว่าเดิมอีก โดยลุฟท์ขอเวลาตัดสินใจโดยเดินไปที่โรงอาหารเพื่อหาอะไรกิน
“พี่โฟคน่ะ หล่อมากๆ ยิ่งอยู่ใกล้ๆยิ่งหล่อ กลิ่นตัวก็แมนมากๆเลยนะ”
เสียงของโฟนที่ดังแว่วออกมาจากมุมตึกทำให้ลุฟท์ต้องชะงักฝีเท้า ยืนนิ่งไม่ไหวติง
“แล้วเขาทำอะไรโฟนป่าว อิอิ”
“แหมนะ ก็ไมได้ทำอะไรมากหรอกนะ แค่จุ๊บกันเอง”
ใจหาย มันเต้นแรงขึ้นมาทันที ลุฟท์เองเมหือนคนหมดเรี่ยวแรงเม้มปากแน่น เดินถอยหลังกลับทันที คนมันไม่เคยมีความรักนี่นะ พอมาเจอแบบนี้มันไม่ได้จะกลั่นกรองก่อนหรอกว่าอันไหนจริงไม่จริง
“อ้าวกลับมาเร็วจังน้องลุฟท์ ว้ายตาย”
ริต้าที่นั่งอยู่ที่เดิมอยู่หน้าห้องของชมรมร้องทักลุฟท์ แต่พอเห็นหน้าแล้วถึงกับตบอกตัวเองแล้วรีบลุกขึ้น
“ตายแล้วใครทำอะไรน้องลุฟท์ของเจ๊ บอกเจ๊มาเดี๋ยวนี้เลย บอกมา”
“ฮึกๆ ฮึกๆ”
“โถๆ ใครกันนะใจร้ายใจดำ นังซาร่าออกมานี่หน่อย นังซาร่า”
ริต้าร้องเรียกซาร่าแล้วก็โผเข้ากอดลุฟท์เอาไว้ กลั้นไว้ไม่อยู่แล้ว ในใจของเด็กน้อยที่ไม่ประสีประสากับเรื่องของหัวใจมันปวดร้าวไปโดยที่ยังไม่รู้สาเหตุ
“ว้าย อะไรยังไง ใครทำ ใคร”
เสียงของซาร่าดังกว่าริต้าเสียอีก เด็กๆก็กรูกันออกมาแต่ริต้าไล่กลับเข้าไป มีเพียงเม้งเท่านั้นที่เดินออกมาได้
“ลุฟท์เป็นไรไป ลุฟท์”
“ฮึกๆ เค้า เค้าจุ๊บกันอ่ะเม้ง”
ยอมพูดออกมาทั้งน้ำตา ลุฟท์เองสะอึกสะอื้นกอดริต้าไว้แน่น
“พูดถึงเรื่องอะไรกันเม้ง ไหนว่ามาซิ”
“อ่า จุ๊บกัน ลุฟท์รู้ได้ยังไง ไม่จริงหรอกลุฟท์”
เม้งพยายามที่จะปกป้องรุ่นพี่ที่ตัวเองเคารพรัก
“อะไรกันเม้ง บอกเจ๊มาเดี๋ยวนี้นะ”
คราวนี้ริต้าเป็นคนจิกสายตา เม้งเองทำสีหน้าหนักใจมากกว่าเดิมอีก
“เอ่อ”
ในที่สุดก็ยอมเล่าออกมา
“โถๆ พ่อคุณของเจ๊ เจ้าโฟคน่ะมันไม่มีทางทำแบบนั้นหรอกค่ะลูกขา อย่าไปเชื่อคำของอีตุ๊ดแรดๆนั่นเลยนะคะ”
ริต้าปลอบอยู่
“นั่นสิคะน้องลุฟท์ของเจ๊ เท่าที่พี่รู้จักโฟคมานะ เทพบุตรชัดๆ แค่ดำไปหน่อยเท่านั้นเอง อิอิ”
“แหมนะยะหล่อนเวลาแบบนี้ยังจะมาหัวเราะอยู่ได้”
“อ้าวนังนี่ ก็มันไม่มีอะไรนี่ โถๆน้องลุฟท์ขา คงไม่เคยมีความรักสินะเลยเป็นเอาหนักแบบนี้”
“สบายใจได้ ถ้าไม่เคลียร์เดี๋ยวเจ๊เรียกโฟคมาคุยเลยเอาไหมคะน้องลุฟท์ขา”
ลุฟท์ส่ายหน้า พยายามหยุดร้องไห้ คงจะจริงอย่างที่เจ๊ทั้งสองคนบอก แต่ทำไมในใจมันไม่ยอมเชื่อเสียทีนะ
“พี่ครับ งั้นผมตกลงเล่นตามที่อยากให้ทำครับ”
“ค่ะ หา อะไรนะ ตายแล้ว อย่าตัดสินใจทำเพราะว่ามีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นนะคะน้องลุฟท์ไม่ดีนะ เจ๊เองก็มาคิดๆดูแล้วมันแรงเกินไปสำหรับเด็กมัธยม ว่าจะใช้เพลงเดิมนั่นล่ะค่ะ”
“ผมเต็มใจครับ อย่างน้อยก็อยากจะตอบแทนพี่ทั้งสองคนที่เป็นกำลังใจให้ผมเสมอมา”
ลุฟท์พูดออกมาแววตามุ่งมั่นมาก สองสาวมองหน้ากันแล้วถอนหายใจ
“ไม่คิดเลยว่าน้องลุฟท์จะเป็นคนจริงจังมากกว่าใครเท่าที่เจอมาเลยนะเธอ”
ซาร่าพูดตอนที่ปล่อยให้เม้งกับลุฟท์เดินเข้าไปหาเพื่อนๆ
“นั่นสิหล่อน จริงจังจนฉันเองยังกลัวเลย มุ่งมั่นมากๆ”
“แล้วหล่อนตกลงจะเอายังไงยะริต้าการแสดงน่ะ อีกสามวันเองนะยะ”
“งั้นเราเปลี่ยนเพลง เอาตามนั้น หล่อนไปจัดคิวท่าเต้นใช้อัเดิมได้ แต่ตัวเอกต้องเป้นน้องเซสกับน้องลุฟท์เท่านั้น”
ริต้าเอ่ยขึ้นซาร่ายืนนิ่งอยู่สักพักก่อนที่จะตามน้องๆเข้าไป
“หา เปลี่ยนเพลงเหรอเจ๊ ทำไมอ่ะ”
น้องๆส่งเสียงขึ้นเกรียวกราว
“เพราะมันเชยไงคะเพลงที่ซ้อมกันอยู่น่ะ แต่ว่าท่าเต้นเอาเหมือนเดิม แค่เปลี่ยนบล็อกกิ้งใหม่เท่านั้นเอง น้องเซสขา น้องลุฟท์ด้วย ไปหาเจ๊ริต้าด้านนอกหน่อยค่า”
ซาร่าหันไปหาทั้งสองคน เพื่อนๆก็ฮือฮาอยากรู้อยากเห็นขึ้นมา
“อย่าคิดอิจฉาหรือว่าอะไรเพื่อนนะคะน้องๆ นี่คือสิ่งที่พวกพี่ๆคิดเอาไว้แล้ว ส่วนพวกเรา มาเริ่มกันเลย”
ซาร่าจัดคิวให้กับน้องๆ พอเดเพลงขึ้นมาน้องๆก็ถึงกับอึ้งเพราะเพลงรีมิกซ์ที่จังหวะเร้าใจดีเหลือเกิน ส่วนเซสกับลุฟท์ก็ไปซ้อมกับริต้า เพลงอะไรเนี่ยลึกลับมากๆ
“นี่พ่อคุณ ไปทำอะไรมายะ น้องฉันร้องไห้เลยนะ”
พอวันต่อมาริต้าก็ต่อว่าโฟคทันทีที่เจอหน้า เพราะเมื่อคืนชมรมเชียร์ซ้อมเสร็จค่ำ ส่วนโฟคเองก็ต้องช่วยเพื่อนๆทำเวลทีกลับดึกกว่าอีกเลยไม่เจอกับลุฟท์ ส่วนตอนมาโรงเรียนลุฟท์เองตื่นเช้ากว่าเพราะต้องออกมาเจอกับริต้าพร้อมกับเซสเพื่อซ้อมต่อ เอาถึงขนาดนั้นเลยนะ
“หือ ทำไรวะริต้า”
“แหมนะ ก็อีเด็กโฟนอะไรนั่นไง ไปทำอะไรมันล่ะ มันถึงไปโพนทะนาทั่วโรงเรียนว่านายจูบมัน”
“หา บ้าไปแล้ว”
“ไม่บ้า นี่รู้ไหมว่าน้องลุฟท์ของฉันร้องไห้เลยนะ ทำอะไรคิดบ้างสิโฟค น้องลุฟท์น่ารักมากนะ ใครๆก็อยากได้ นายโชคดีมากๆแล้วนะที่ได้น้องเขาไปเป็นแฟน แต่ถนอมน้องเขาหน่อยสิ น้องเขาไม่เคยมีความรักมาก่อนนะ”
“จิ๊ กูว่าแล้วเชียว แม่งกวนตีนว่ะ เดี๋ยวกูจะไปจัดการมัน ไอ้เด็กเลี้ยงแกะ”
“เดี๋ยว อย่าไปอะไรกับมันเลย เด็กมันชอบนายน่ะ ห้ามกันไม่ได้หรอกนะ แต่นายอย่าไปวอแวกับมันสิ โน่นตอนนี้ไปง้อน้องลุฟท์โน่นเมื่อคืนก็ไม่ได้เจอไม่ใช่เหรอ”
ริต้าพูดยังไม่ทันจบโฟคก็วิ่งไปทันที
“ตัวเล็กอยู่ไหมเม้ง”
เจอแต่เม้งไม่เจอลุฟท์ เม้งกำลังเดินกับเพื่อนๆในห้องไปทางโรงอาหาร
“เห็นบอกจะไปซ้อมเต้นอ่ะพี่ วันนี้ว่างทั้งวัน เนี่ยผมจะไปหาไรกินกันแล้วก็จะไปซ้อม”
“ที่ไหนวะ”
“ไม่รู้ดิพี่ เห็นไปกับเจ๊ซาร่า”
“อืมๆ”
วิ่งกลับไปหาริต้าเพื่อถามสถานที่ แต่ริต้าบอกมาก็ไม่มีใคร
“เฮ้ย ไอ้โฟคมาช่วยตรงนี้หน่อยดิวะมึง”
พอวิ่งผ่านตรงที่เขากำลังจะจัดซุ้มเพื่อแสดงนิทรรศการณ์เพื่อนๆก็เรียกไว้ จะวิ่งไปเลยก็ไม่ได้เพราะเพื่อนๆทุกคนต่างกรำงานกันเต็มที่ โฟคถอนหายใจออกมาแล้วก็เข้าไปช่วยเพื่อนๆ ในใจตอนนี้ห่วงหาอยู่แต่เพียงกับคนคนเดียวเท่านั้น ส่วนลุฟท์เองก็ยังคงเคืองใจอยู่แม้จะรู้แล้วว่ามันไม่ใช่เรื่องจริง แต่หาคำตอบให้หัวใจของตัวเองไมได้ บอกให้มันหยุดคิดไม่ได้เอาเสียเลย พิษรักมันกำลังเล่นงานลุฟท์อยู่หรือนี่

เขียนโดย อิ๊กกี้

ปล. ออกตัวว่ามันไม่ค่อยสนุกเท่าไหร่นะคร้าบ เพราะคิดๆแล้วบุคลิกมันเขียนยากไปเรื่องเลยไม่ค่อยสนุกเท่าที่ควร แต่ก็พยายามแล้วอ่า อิอิ
อย่าซีเรียสเนอะเดี๋ยวตอนหน้ามีการแสดงแล้ว เซอร์ไพรซ์ๆๆๆ

[p_phai]

  มีหึงกันละ

[Chinnosuke]

ลูฟหนูิหึงของดำเหรอลูก อีโฟนนี้แร้ดแรดขอตบที่ได้ไหมคันมือจริงเชียว 

[DraCo_SLa13]

โถ  ไม่รัก ไม่ได้ชอบ  แต่ร้องไห้

คราวนี้ตัวเล็กคงรู้ความรู้สึกตัวเองแล้วซินะ

[freedom2006]

หง่ะ แล้วไม่พูดถึงน้องญี่ปุ่นเลย

[pochu52]

ความรักทำใจหวั่นไหวแล้วนะสิตัวเล็ก ยอมเต้นกะยั่วให้ตัวใหญ่หึงใช่ม๊า
โฟครีบเคลียร์เรื่องจอมโกหกเลยนะ ปล่อยไว้ต้องปั่นเรื่องใหม่ม่เรื่อยๆ แน่

[naiin]

คงมึนแน่นายโฟค โดนเด็กปั่นหัว

[anukung]

ช่ายยย คิดถึงญี่ปุ่น อ่านใครก็ไม่ฮ่าเท่าญี่ปุ่น ยิ้มจนเหงือกแห้ง เฮ้อๆๆๆๆคิดถึงงงง

[ao16]

 

[Nus@nT@R@]

อ่านะ น้องลุฟท์น้ำตาแตกซะแล้ว อิพี่โฟล์คมาจัดการให้เีรียบร้อยด้วย
อยากดูน้องลุฟแสดงเร็วๆ อิอิ

[คนริมคลอง]

ตัวใหญ่ตัวเล็กคลาดกันไปคลาดกันมา เมื่อไหร่จะลงตัวแบบคู่ของพ่อหมีแม่หมีน๊อ 

[kyoya11]

ยังยืนยันคำเดิม เอาตาโฟนไปเก็บด่วน เอาไปทิ้งก็ยิ่งดีใหญ่เลย ="=

[donutnoi]

โถโถ น้องลุฟท์ไม่เคยมีความรัก พี่โฟครีบมาเคลียร์ให้โลกของน้องเป็นสีชมพูด่วน