หัวข้อ: My Sweetheart Valentine **อัพเดทปกคร้าบ** หน้า 164**

[CarToonMiZa]

นู๊ลุฟท์สู้สู้น๊า

[CarToonMiZa]

งานนี้ตัวใหญ่กับตัวเล็กเจอศึกหนักสองด้านเลยเว่ย

[CarToonMiZa]

เย้เย้เย้อ่านทันแล้วจร้า
นู๊ลุฟท์มันต้องอย่างนี้ซิตอกให้หน้าหงายไปเลย
เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะค๊าที่เขียนเรื่องราวดีดีมาให้ได้อ่าน
  
ยังรอตอนต่อไปอยู่นะค๊า

[BaII]

รออ่านนะคร้าบบบ

[nongrak]

รอคอยน้องลุฟท์กับน้องญี่ปุ่นที่น่ารักกกกกกกก

[kyoya11]

เบื่อโฟนจริงๆ ใครก็ได้เอาตาโฟนไปที

[Chinnosuke]

เกลียดอีโฟนจังยังกะเรยา
ฝากถึงพี่ิอิ๊กว่าพัุกผ่อนเยอะๆน้าา เห็นมีคนล้อว่าหัวเถิกเหรอคับ เด๋วจะร้อนน้าา ล้อเล่นอย่าโกรธน้า

[gayraygirl]

ทั้งโฟนทั้งเซสแรงเหลือเกิน 

[CarToonMiZa]

คิดถึงน้องญี่ปุ่นจังเลยพ่วงด้วยน้องลูลุฟท์
เป็นกำลังใจให้คนเขียนนะค๊า
  

[kanda53]

 :really2:คิดถึงเด็กน้อยตัวป่วนจัง...
น้องอิ๊ก...เป็นไรไหม...สู้ ๆ เน้อ..

[meiji]

หายากนะเนี่ยยย คนที่เก่งทุกวิชาขนาดนี้
ลุฟท์เก่งจังเลยค่าาา ขอกรี๊ดด้วยคน ^^

[CarToonMiZa]

เข้ามาด้นให้น้องญี่ปุ่นกับลูลุฟท์
รออยู่นะค๊า
 


ปล.1.หายเหนื่อยแล้วก็มาต่อนะ
ปล.2.คุณอิ๊กจะทำเป็นหนังสือมั๊ย
อยากได้เรื่องนี้จังเลยหรือจะทำรวมเล่ม
ถ้าทำขอสั่งจองล่วงหน้าค๊า

[DexTunG]

กำลังรอตอนต่อไปครับ
 

[โดดเดี่ยวแต่ไม่]

 :L1:มาแปะคุณอิ๊กกี้ไว้ก่อนนะครับ อ่านมาได้59หน้าแล้วละ

[qq_oo]

แหมน้องลุฟท์ของเราก็ไม่ใช่เล่นน่ะ

[gayraygirl]

คิดถึงนร๊าอิคกี้ 

[CarToonMiZa]

เข้ามาเต้นให้กำลังใจ

 

คิดถึงจังเลยนู๊ปุ่นกับลุฟท์

[โดดเดี่ยวแต่ไม่]

ยังรออ่านตอนต่อไปอ่านตามทันแล้ว น้องลูฟน่ารักนะครับ แต่สู้ญี่ปุ่นไมได้เลย
น่ารักมากๆเฟียตก้อน่ารัก แต่ดูท่าแล้วเซสกับเม้งน่าจะคู่กันนะครับ

[paulla]

มารออ่าน น้องลุฟท์กะพี่หมีดำนะคับ

[~@มาวินฮับ@~]

รอน้องญี่ปุ่นอยู่นะเพื่อไหร่มาต่อครับ

[~@มาวินฮับ@~]

น้องลุฟฟ์มาได้แล้วครับคนอ่านคิดถึงแล้ว อยากเห็นน้องลุฟฟ์เต้นจังเลยคงจะน่ารักมาก รออยู่นะครับ

[CarToonMiZa]

คิดถึงจังเลยยยยยยยย
 

[eiky]

                                           *ใจสั่น *

เอาล่ะ จวนเจียนจะมาถึงงานโรงเรียนเสียที
“ขยันๆซ้อมหน่อยนะค้าเด็กๆ ใกล้ถึงวันเข้ามาทุกทีแล้ว ชมรมเราต้องเริ่ดกว่าใคร ดีค่าน้องเม้ง ดีมากอย่างนั้นอย่างนั้น”
ริต้าร้องบอกน้องๆตอนที่ยืนคืนการซ้อมเต้นอยู่
“แต่ฉันว่านะห่วงแต่น้องลุฟท์ของฉันเนี่ยสิหล่อน ไหนจะต้องไปจัดนิทรรศการวิชาการให้อาจารย์ ไหนจะต้องมาเต้นให้เรา เฮ้อ น้องจะไหวไหมเนี่ย”
“ก็เด็กมันเก่งนี่หล่อน แต่เต้นก็โอเคแล้วนะ แข็งไปหน่อยแต่ก็น่าจะทันพอดี”
“แต่ชอบน้องลุฟท์ก็ตรงที่เป็นคนขยันนี่ล่ะ ไม่เคยเห็นน้องคนไหนตั้งใจขยันเท่าเลย ได้ใจเจ้ไปเต็มๆ”
“ค่าแม่คุณ แล้วเซสล่ะโอเคไหม”
“เริ่ดย่ะหล่อนรายนั้น สุดๆแล้วล่ะเซสน่ะ เท่มากๆ อิอิ”
“ย่ะ น้องมันเริ่ดจริงก็อย่าไปมองแต่เป้ามันสิยะเธอ”
“ว้ายนังริต้า คนอย่างแซร่าไม่กินน้องๆในปกครองค่ะ”
“ให้จริงเถอะหล่อน”
ลุฟท์เองตั้งใจซ้อมมาก ไหนจะยังต้องอ่านหนังสือเพื่อไปตอบปัญหาทางวิชาการในวันก่อนวันงานโรงเรียนแค่สองวัน ไหนจะต้องเตรียมบรรยายให้เพื่อนๆต่างโรงเรียนฟังในการจัดนิทรรศการณ์ในงานโรงเรียน พักนี้จึงค่อนข้างยุ่งเจอกับโฟคแค่ตอนมาโรงเรียน ส่วนตอนกลับบ้านโฟคเองก็ต้องง่วนอยู่กับการซ้อมทีมของตนเพราะหลังจากงานโรงเรียนก็จะเป็นกีฬาสี ภาระหน้าที่ของประธานชมรมจึงค้ำหัวอยู่ เจอกันน้อยลง คุยกันน้อยลง
“เหนื่อยอ่ะลุฟท์ นายไม่เหนื่อยเหรอ”
เม้งนั่งแผ่อยู่กับพื้นเหงื่อโทรมตัวท่าทางเหนื่อยมากๆ
“เหนื่อยนะ แต่ทำไงได้ เราไม่อยากให้พี่ๆเขาผิดหวัง”
“โหนะ จะขยันไปไหนเนี่ย เดี๋ยวก็ไม่สบายหรอก เห็นนายกินแก่วิตามิน ข้าวก็กินน้อย”
“เราดื่มน้ำเยอะคงไม่เป็นไร”
“ลุฟท์ๆ อ่ะนี่น้ำผลไม้จะไดสดชื่น”
เซสเดินมาพร้อมขวดน้ำผลไม้ในมือแต่มีแค่สองขวด
“อ่ะ อีกแล้ว นายปลาทูเมื่อไหร่จะเลิกตอแยเสียทีนะ”
“ไม่เกี่ยวกับมึงนี่ อ่ะลุฟท์”
“เอามานี่”
“อย่านะมึง ไม่เหมือนครั้งก่อนแล้วนะ ถ้ามึงแย่งลุฟท์กูเตะจริงๆด้วย”
เซสขู่เม้งจึงชะงักมือไว้เพราะสีหน้าและท่าทางดูจะเอาจริงอย่างที่พูด
“ขอบใจนะเซส แต่เราแบ่งเม้งกินได้ไหมอ่ะ กินคนเดียวไม่หมดหรอก”
ลุฟท์เงยหน้าขึ้นมองเซสที่กำลังนั่งลงข้างๆ
“อืม ลุฟท์ขอนะเนี่ย ลุฟท์น่ารักจังเนอะ รู้จักแบ่งปันเพื่อนไม่เหมือนใครบางคน”
“ใคร นายหมายถึงใครไอ้ปลาทู”
“มึงไง”
“อ๊ะ”
“เอาน่า อย่าทะเลาะกันเลย เดี๋ยวพักแป๊บนึงเดี๋ยวเราไปซ้อมต่อนะ”
ลุฟท์ดูดน้ำผลไม้ในขวดแล้วมองไปยังเพื่อนๆที่กำลังซ้อมกันอยู่ พอนั่งสักพักก็ลุกไปซ้อมต่อกับเพื่อนๆ
“แหมมึง ตายอดตายอยากมาจากไหนวะ ลุฟท์กินไปนิดเดียว มึงเล่นซะหมดขวดเลยนะ ไอ้ปลาเค็ม”
“ช่วยไมได้ ก็ลุฟท์ให้เราแล้วนี่”
“หน้าทนนะมึง”
“แปลว่าไร”
“อ้าว ไม่รู้อีก หน้าด้านไง เชี่ย”
“อ๊ะ”
เดินหนีไปแล้ว เม้งได้แต่นั่งหน้าบูดอยู่เพราะด่าไม่ทัน ด้านโฟคเองก็เร่งน้องๆให้ซ้อมหนักขึ้นกว่าเดิมอีก เพราะเวลาแยกไปตามสีแล้วจะไม่ได้ติวให้แบบนี้
“ตั้งใจหน่อยๆ ไอ้เอ็ม ตีให้มันแข็งแรงหน่อยดิวะ ไม่มีแรงเหรอ ตวัดไปหลังคอร์ท ไม่ใช่ตีแค่นั้น ตีแค่นั้นเขาก็ตบอัดหัวมึงสิวะ”
เสียงโฟคดังแข่งกับเสียงของน้องๆ ยืนท้าวสะเอวมือเดียวติวเข้มอยู่
“ไอ้บอย ตบอัดมันดิ๊ แม่งบอกกี่ทีแล้วโยนให้ถึงหลัง”
ตะโกนออกไป บอยเองก็เหมือนสั่งได้
“อ่า พี่โฟคอ่า”
“ทำไม บอกให้โยนให้ถึงหลัง มีแรงแค่นั้นเหรอวะ”
“กลัวมันออกเส้นหลังอ่า”
“มึงอย่ามาเถียงแค่แรงจะโยนไปให้ถึงนี่มึงยังทำไม่ได้ ไหนมึงลองตีให้มันออกเส้นหลังอย่างที่มึงกลัวดิ๊”
เดินเข้าไปในสนาม ท่าทางของโฟคทำให้ใครหลายๆคนแอบมอง ทั้งรุ่นน้องเก่าใหม่ ต่างก็ชื่นชมแม้จะดุแต่ก็เอาใจใส่น้องๆ
“แบบนี้ มึงเห็นไหม ข้อมือน่ะ ตวัดแบบนี้”
“อ่า”
“ไม่ต้องอ่า มึงออกไปยกเวทใหม่เลยไป เอาให้ข้อมือแข็งก่อนแล้วค่อยเข้ามา”
“ไอ้เหน่ง มามึงมาซิ”
โฟคเองยืนอยู่ในสนามเคียงคู่กับน้องๆ อีกฝั่งเป็นบอยกับญี่ปุ่น บอยน่ะตั้งใจนะ แต่ไอ้หน้าเอ๋อมันก็ตั้งใจนะแต่เผลอไม่ได้ เพราะพ่อหมีขาวมันซื้อขนมมาตุนให้เต็มโต๊ะนั่งรอ เพื่อนๆกินกันจนพุงกาง ส่วนมันเผลอก็วิ่งออกไปแกะกิน โฟคเบื่อจะว่าจึงได้แต่ปล่อยเพราะรู้จักไอ้หน้าเอ๋อดี
“ซ้ายไอ้บอย อย่าวิ่งแบบนั้นดิวะไอ้เหน่ง ก้าวแค่ขา วิ่งแบบนั้นมันไม่ทันนะมึง ไปนไอ้เปี๊ยกยิงมาหลังซิ”
โฟคร้องสั่ง ญี่ปุ่นก็ยิงโด่งไปหลัง
“ถอยรับ ดี ไอ้บอยจัดมา”
บอยก็หยอด
“ไอ้เปี๊ยกหลังซ้าย”
“นั่นเห็นไหม ถ้ามึงวิ่งแบบนั้นมันไม่ทัน วิ่งเป็นหมากัดหูตัวเองเลยมึง ทางโน้นมันก็เห็นช่องเยอะดิวะ ก้าวขาไปรับแค่นี้ เข้าใจไหม”
โฟคก้าวขาออกไปยื่นหน้าไม้ไปทำท่าให้ดู
“พอเขายิงมาหลังมึงก็ไม่ต้องวิ่ง ถอยแค่นี้พอ ไหนลองทำซิ”
พอซ้อมเสร็จก็ต่างแยกย้ายไปอาบน้ำ บอยเอกไอ้เอ๋อเดินออกไปแล้ว เพราะวันนี้มีนัดกินข้าวกับเฟียตทั้งสามคน ส่วนโฟคอยู่รอจนเด็กๆออกจากโรงยิมไปหมดถึงอาบน้ำเก็บข้าวของ
“เฮ้อ ตัวเล้กกูก็ไม่ได้เจอ แม่งไรวะ ยุ่งเป็นบ้า เด็กพวกนี้คนสอนง่ายก็ง่าย ไอ้คนยากมันก็ยาก กูล่ะเหนื่อย”
“บ่นไรท่านประทาน เอาน่ากูว่าคนที่สอนได้ก็ปั้นแม่งมันเลย ส่วนคนสอนยากๆก็อย่าไปใส่ใจมันมากดิวะ เสียเวลา”
“ไม่ได้หรอกไอ้ไม้ น้องมันเป็นเด็กในชมรมเรานะเว้ย”
เสียงน้ำไหลผ่านตัวเนิ่นนาน แต่เสียงคุยกันก็ข้ามห้องอาบน้ำไป
“อ๊ะ อ่า พี่โป๊อ่ะ”
“แว้กกก ไอ้น้องเข้ามาได้ไง”
ไม้ร้องเสียงหลงเพราะคนที่เปิดผ้าม่านเข้ามาคือโฟนนั่นเอง
“เฮ้ย เข้ามาได้ไงไอ้น้อง”
“โฟคเองก็เปิดผ้าม่านออกมาดู พอเห็นว่าใครก็เอาผ้าม่านปิดไว้
“ว้า นึกว่าพี่โฟคอยู่ห้องนี้ซะอีก”
“อะไรนะ”
“อ๊ะ อายอ่ะ เค้าอาย”
ใส่จริตหน้าแดงเอามือกุมหน้าแล้ววิ่งหนีออกไป
“ไอ้นี่บ้าหรือเปล่าวะ มันเข้ามาทำไม”
“เออนั่นดิ มาดูของมึงมั้ง”
“บ้าล่ะ ไอ้บาสรู้มันเอากูตายสิ”
“เออแล้วไอ้บาสมันกลับแล้วเหรอวะ”
“มั้ง”
ทั้งสองรีบเช็ดตัวออกมาจากห้องน้ำแล้วเปลี่ยนเสื้อผ้า พอเดินออกมาก็เห็นโฟนนั่งบิดอยู่
“มาหาไอ้บาสเหรอน้อง”
ไม้ร้องทักออกไป
“คะ ครับ”
“แล้วทำไมไม่รอด้านนอก เข้าไปทำไม”
“เอ่อ ก็ ก็ คิดว่าพี่บาสอาบน้ำอ่ะ”
หน้าแดงจัดก้มหน้าก้มตา
“เออน่า ช่างมันเถอะ เร็วมึงเดี๋ยวตัวเล็กกูรอ วันนี้นัดกินข้าวด้วย”
“มึงไปก่อนดิวะ กูสงสัยน้องคนนี้”
“เออๆ งั้นกุไปล่ะนะ”
โฟคเดินผละออกมาทันที โฟนเห็นท่าไม่ดีจึงรีบลุกขึ้นเพราะแผนที่วางไว้มันไม่ใช่แบบนี้
“โอ๊ย เจ็บ เจ็บขา”
ทำจริงอะไรจริง เพราะตอนลุกขึ้นเอาขาข้างซ้ายแหย่เข้าไปในขาเก้าอี้ยาวในโรงยิม พอลุกก็ทำเป็นขัดขาตัวเองแรงๆ แน่มากๆ
“เอ้ย เป็นไรมากไหมน้อง”
ไม้รีบปรี่เข้ามาก่อน ส่วนโฟคก็ชะงักมองอยู่แล้วเดินเข้ามาอีกคน
“เจ็บ อ่า ฮึกๆ เจ็บอ่า”
“แดงเลยมึง พาไปห้องพยาบาลดีกว่า”
โฟคแนะนำแล้วเอามือแตะที่ข้อเท้าเบาๆ
“เจ็บ โอ๊ยเจ็บ โฟนเดินไม่ไหว พี่ครับ โฟนเจ็บ”
พอได้จังหวะก็ออดอ้อนเต็มที่ แต่คนที่ประคองร่างอยู่คือไม้นะ
“เชี่ยทำไงล่ะ กูนัดเด็กเอาไว้”
ไม้พูดออกมาแสดงสีหน้าเป็นกังวล
“อ้าวเชี่ยกูก็นัดเอาไว้
“พี่ไปเถอะครับ เดี๋ยวโฟนไปเอง ฮึกๆ”
ร้องไห้ออกมาน้ำตาอาบสองแก้ม ทั้งโฟคทั้งไม้มองหน้ากันแล้วถอนหายใจ
“งั้นพาน้องมันไปห้องพยาบาลด้วยกัน แล้วค่อยว่ากันมึง เดี๋ยวกูโทรฯบอกเด็กกู”
“เออๆ แต่ตัวเล็กกูไม่ค่อยถือโทรศัพท์น่ะสิมึง”
“อืม ไปห้องพยาลก่อนเถอะ ท่าทางจะแพลง”
ไม้แนะนำแล้วเป็นคนพยุงโฟนให้ลุกขึ้น โฟนแอบจิ๊ปากเพราะไม่ได้อย่างที่ใจคิด แต่ก็ยอมๆไปก่อน พอถึงห้องพยาบาลเป้ฯคราวซวยของโฟคที่ไม้เองปฏิเสธนัดไม่ได้เพราะเด็กของไม้บอกว่ารอนานแล้ว ไม่มาก็ไม่ต้องมา
“เออมึงไปเอะว่ะ เดี๋ยวกูบอกตัวเล็กกูเอง”
“ขอบใจว่ะเพื่อน งั้นกูไปนะ”
โฟคถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยหน่ายใจ นี่ตั้งใจหาเวลาที่ตรงกันได้แล้วนะดันมามีเหตุเสียก่อน พอโฟนออกมาจากห้องพยาบาลก็พันข้อเท้าไว้จริงๆ เพราะเล่นจริงเจ็บจริง
“เดินไหวไหมน้อง”
โฟคเดินเข้าไปประคอง
“ไม่ไหวอ่าพี่โฟค เจ็บมาก”
“เหรอ งั้นเดี๋ยวกูโทรฯบอกไอ้บาสให้”
“อ๊ะ ไม่เป็นไรพี่โฟค โฟนไม่อยากจะรบกวนพี่บาส”
“อ้าว เป็นแฟนมันไม่ใช่เหรอ รบกวนไรวะ”
“ก็ไม่อยากให้พี่เขาไม่สบายใจอ่า พี่บาสจะว่าเอาว่าโฟนซุ่มซ่าม”
“แล้วเอาไง เราจะกลับหอยังไง”
“คงจะพยายามเดินไปอ่ะ”
“ไหวนะมึง”
โฟนพยักหน้าทำหน้าหงอยๆ โฟคปล่อยมือแล้วทำท่าจะเดินไป
“โอ๊ย”
โฟนเองล้มลงกับที่กุมขาตัวเองเอาไว้
“เฮ้ย”
โฟครีบวิ่งเข้าไปพยุงร่างขึ้นมา โฟนเองร้องไห้เกาะบ่าแน่น
“โฟนเจ็บพี่โฟค โฟนเจ็บ เดินไม่ไหว”
สะอึกสะอื้นออกมา
“เอาไงวะเนี่ย”
“พี่โฟคไปเถอะ มีนัดไม่ใช่เหรอ ฮึกๆ โฟนจะกลับเอง ไม่ต้องมาสนใจ”
โฟคมองหน้าทันที สายตาไม่พอใจที่โฟนประชด แต่ก้ไม่ได้พูดอะไรออกมา
“เม้ง นี่กูเองนะ”
ตัดสินใจหยิบโทรสัพท์ออกมากดโทรฯหาเม้ง เพราะลุฟท์เองไม่ค่อยพกโทรศัพท์
“ครับพี่ อยู่ไหนเนี่ย รอนานแล้วนะ ยุงกัดแล้วอ่ะ”
“เออ รอแป๊บว่ะ พอดีน้องที่ชมรมเจ็บขา กำลังพยุงมันออกไป รอข้างหน้านั่นล่ะ”
“อ้าวเหรอ เป็นไรมากไหมอ่ะพี่”
“ไม่หรอกขาแพลง”
“หวาย พี่จะคุยกับลุฟท์ไหม เนี่ยไอ้เซสมันป้ออยู่เลย ผมงัดไม่ไหว”
“เออๆ เรียกตัวเล้กมาคุยดิ๊”
รอสายสักพักเม้งก็ไปตามลุฟท์มาคุย
“ตัวเล็ก รอแป๊บนึงนะตัวใหญ่พาน้องที่ชมรมมาห้องพยาบาล เดี๋ยวจะรีบไป”
“อ้อ ไม่เป็นไร เค้ารอได้ ตัวใหญ่พาน้องไปห้องพยาบาลเถอะ เดี๋ยวนั่งรอ”
“ระวังยุงหน่อยนะเดี๋ยวมันกัด ขาจะไม่สวย”
“ก็ไล่อยู่”
“ไอ้เซสนั่นด้วยอย่าไปคุยกับมันมาก มานั่งกับไอ้เม้งมา”
สั่งเรียบร้อยแล้วก็วางสายไป หันมามองโฟนที่จ้องอยู่ ปรับสีหน้าแทบไม่ทัน
“ไปน้อง แฟนพี่รออยู่”
เม้มปากแน่น แต่พอโฟคหันมาก็ทำท่าสะอื้นไม่ยอมหาย
“ไหวไหมเดี๋ยวกูไปส่งหน้าหอให้”
“อ่าจริงน้าพี่โฟค”
“เอ๊ะไม่ดีกว่าว่ะ เดี๋ยวกูโทรฯบอกไอ้บาสดีกว่า”
“อ๊ะ ถ้าพี่โฟคจะบอกพี่บาส งั้นโฟนไปเอง ไม่ต้องมาสนใจ ฮึกๆ ก็โฟนบอกแล้วว่าไม่อยากให้พี่เขาไม่สบายใจ”
“อ้าว แฟนมึงไม่ใช่เหรอวะ ก็กูจะไปหาแฟนกู”
“งั้นพี่โฟคไปเถอะ ไม่ต้องมาสนใจโฟน โฟนเดินไม่ได้ก็จะคลานกลับหอเอง”
ร่ำไห้เมหือนว่าโลกนี้มันกำลังจะถล่มลงมา โฟคได้แต่ถอนหายใจ
“เออๆ ส่งหน้าโรงเรียนก่อนล่ะกันวะ ดูก่อนว่าจะยังไง”
โฟคต้องยอมอย่างเสียไม่ได้ ด้านลุฟท์เองก็นั่งรอจนก้นชาแล้วที่หน้าโรงเรียน เม้งเองก็คอยกันเซสให้คอยทะเลาะกันอยู่ตลอดเวลา
“ทำไมเฮียแกช้าจังอ่ะลุฟท์ จะมาป่าวเนี่ยหิวแล้วอ่ะ”
“หิวก็ไปก่อนดิ ใครให้รอเหรอนายปลาทู”
“ทำไมก็กูจะรอ มึงก็บ่นหิวไม่ใช่เหรอวะ ไปก่อนดิ”
“อ้าวเรื่องไร นายพูดเมื่อกี๊นะ เราไมได้พูด”
“เดี๋ยวก็คงมาล่ะ รออีกแป๊บนะ”
ลุฟท์ต้องคอยหย่าศึกอยู่เสมอๆ สายตาก็มองไปยังทางเข้าโรงเรียน พอเห็นร่างของคนสองคนที่พยุงกันออกมาก็รีบลุกขึ้น
“มาโน่นแล้ว ท่าทางน้องคนนั้นจะเจ็บหนักนะต้องพยุงเลย”
“อืม น่าจะนะ ใครวะ หน้าตาคุ้นๆ”
เม้งยื่นหน้าส่องไปดู
“เหมือนไอ้ชี๊ปโฟนเลยนะลุฟท์”
“ใครวะชี๊ปโฟน”
เซสถามขึ้น
“ไม่รู้สักเรื่องได้ไหมเนี่ย”
“เอ๊ะ มึงนี่ยังไงวะ”
พอเดินเข้ามาใกล้ รู้แล้วว่าใคร ลุฟท์เองก็ยืนมองอยู่ ทำไมใจมันเต้นแรงแบบนี้นะ ทำไมถึงรู้สึกเหมือนหายใจติดๆขัดๆ
“อ๊ะ”
“พี่โฟค”
ทั้งสองครางออกมาพร้อมๆกัน
“รอนานไหมตัวเล็ก”
โฟคเองพอถึงแล้วก็ยิ้มให้ลุฟท์ แต่ว่าลุฟท์เองไม่รู้ว่าจะยิ้มหรือทำท่ายังไงดี เพราะในใจตอนนี้มันแปลกประหลาดอย่างที่ไม่เคยเป็น
“โอ๊ย เจ็บอ่ะพี่โฟค”
พอโฟคปล่อยมือจะเดินมาหาลุฟท์ โฟนก็แสดงทีท่าว่าเจ็บเหลือจะทนออกมา
“ดราม่ามากมาย”
เม้งพูดขึ้นแล้วแสยะปาก
“อ้าว”
โฟคเลยไม่ได้ออกมาจากการเกาะกุม พอเห็นว่าลุฟท์มองอยู่ยิ่งกอดแน่นเข้าไปใหญ่
“เอ่อ ตัวใหญ่พาเค้าไปส่งที่หอเถอะ เดี๋ยวเค้าจะไปกินกับเพื่อน”
พุดออกมาจนได้ สิ่งที่คิดไว้ในใจ ไม่ได้คิดอะไรแต่ใจมันเต้นแรง แรงกว่าปกติมาก ไม่อยากจะมอง ไม่อยากจะเห็น ไม่รู้ทำไม
“เอ้ย ไม่ได้ก็ตัวใหญ่นัดตัวเล้กไว้แล้วนี่ เฮ้ย มึงกลับเองได้ไหม”
โฟคหันไปบอกโฟนที่ทำหน้าตาเหยเกอยู่
“พี่โฟคไปกินข้าวกับแฟนเถอะ โฟนกลับเองได้”
เม้มปากแน่นน้ำตาไหล โฟคได้แต่ส่ายหน้า
“ไม่เป็นไรหรอกโฟน นายเจ็บขาไม่ใช่เหรอ”
ลุฟท์พูดออกไป จำทุกคำที่โฟนเคยบอกได้ จำได้ติดใจ
“ไปเถอะเม้ง เซส”
หันหลังเดินทันที
“ตัวเล็ก”
โฟคปล่อยมือจากโฟนทันที พอปล่อยมือก็ทำท่าล้มลงร้องโอดครวญโฟคเองชะงัก
“ขอจับแขนหน่อยนะเซส”
ลุฟท์เองเม้มปากแน่น ไม่เคยคิดจะแตะตัวเพื่อนคนนี้ แต่ตอนนี้ไม่รู้ทำไมถึงอยากจะทำ
“เอาดิ กอดเลยเราไม่ว่า”
“ลุฟท์ ทำไมทำแบบนี้”
เม้งร้องขึ้นจะเข้าไปดึงมือของลุฟท์ออก
“เราอยากจะจับ”
หันกลับมามองเม้งด้วยสายตาที่ทำให้เม้งเองหยุดกึกลง สายตาที่ตอนนี้มันเหมือนคนกำลังเสียใจ ดวงตาที่เหมือนมีน้ำหล่อเลี้ยงเยอะกว่าปกติ
“ตัวเล็กๆ รอก่อนๆ”
“รีบไปเถอะ”
ลุฟท์เองรีบเร่งให้เซสรีบเดิน
“โว้ย เชี่ยอะไรวะเนี่ย มึงเดินเองไมได้ไงสัด”
หันไปตวาดใส่โฟน ตกใจรีบปล่อยมือทันที
“อ่า”
“มึงเห็นไหมว่าแฟนกูงอน เชี่ยเอ้ย กูยิ่งไม่ค่อยได้เจอกันอยู่”
รีบเดินตามไปทันที
“ตัวเล็กๆ ตัวใหญ่ขอโทษ ก็น้องมันเจ็บขาจริงๆ”
รีบเดินไปให้ทันแล้วรีบฉุดข้อมือไว้
“เค้าไม่ได้ว่าไรนี่ ก็หิวข้าว รอไม่ไหวแล้ว รอนานแล้ว”
เม้มปากแน่นแต่ยังก้มหน้า มือปล่อยจากเซสแล้ว เซสกับเม้งถอยออกไปห่างๆทันทีเพราะรับรู้ได้ถึงรังสีบางอย่าง
“แล้วทำไมต้องไปจับแขนไอ้นี่ด้วย”
“ก็จับแขนเพื่อนนี่ไม่เห็นมีไร”
“ไม่ได้นะตัวเล็ก ตัวใหญ่ขอโทษ”
“แล้วน้องเขาล่ะ ตัวใหญ่จะให้กลับเองเหรอ ตัวใหญ่เป็ฯรุ่นพี่นะ”
“ไม่สนใจ ตัวใหญ่สนใจตัวเล็กคนเดียว ห่วงอยู่คนเดียว”
“ไม่ได้ ยังไงตัวใหญ่ก็เป็นรุ่นพี่ พาน้องเขากลับไปที่หอก่อนเถอะ แล้วค่อยไปเจอกันที่ร้านข้าว”
ลุฟท์มองหน้าโฟค สายตาที่อ่อนแรงอย่างประหลาดอย่างที่โฟคไม่เคยเห็นทำให้โฟคเองต้องหยุด หัวใจสั่นไหว เจ็บจี๊ดขึ้นมาทันที
“ตัวเล็ก”
“เค้าจะไปรอที่ร้านอาหารนะตัวใหญ่ รีบไปรีบมานะ”
ยิ้มให้ ยิ้มที่ไม่มีความหมายใดๆ แต่เป็นยิ้มที่ใช้พละกำลังมากมายเหลือเกิน เป็นครั้งแรกที่รู้สึก เป็นครั้งแรกที่รู้สึกว่าหัวใจมันมีแรงต้านทาน พละกำลังที่มากมายเหลือเกินมากเสียจนทำให้ร่างสั่นไหวทำอะไรไม่ถูกเอาเสียเลย

เขียนโดย อิ๊กกี้


ปล. กว่าจะมาเนะ อิอิ แต่เพิ่งเขียนเสร็จนะคร้าบ เอาลงเลยไม่ได้ตรวจคำผิด คิดว่าคงถึงเวลาแล้วล่ะที่ต้องเอาน้องลุฟท์ขึ้นเรียกเรตติ้ง อิอิ

แง่วววววววว ขอให้มีความสุขนะคร้าบ

[DexTunG]

   ให้ทะลุ ให้สมกับที่รอมานาน 

[kanda53]

  น้องลูลุฟท์หายไปนาน...
เจอของแรงเข้าแล้วละซิ...
คู่รักหัดใหม่...ต้องค่อย ๆ ประคองกันไปนะ..
ตอนนี้เด็กน้อยเริ่มเติบโตขึ้นอีกนิดแล้ว..

  น้องอิ๊ก 
กด + รับขวัญเด็กน้อย

[donutnoi]

น้องลุฟท์ เริ่มรู้สึกกับพี่โฟคจริงๆแล้วสินะ ดีใจจัง 

[DraCo_SLa13]

อืมลุฟท์เริ่มรู็สึกหึง  และหวง

พัฒนาๆ

[gayraygirl]

พัฒนาเกินไปรึเปล่าเนี่ย หึง หวง แถมประชดใช้คนอื่นเป็นเครื่องมืออีก 

[naiin]

รอจนน้ำลายยืดเลย       

[Nus@nT@R@]

รำคาญน้องโฟน