หัวข้อ: My Sweetheart Valentine **อัพเดทปกคร้าบ** หน้า 164**

[bbyuqin]

นั่นสิเต้กับพี่จิ๊ปไปรักกันเมื่อไหร่หว่า 

น้องเต้สู้ๆๆๆๆ เนะ อิอิ

[wisa]

 

[dukdikdukdik]

ท่าทางคู่จิ๊บเต้จะหวานแข่งกับปุ่นซะแล้วนะนี้ อิอิ

ดีจัง คนอ่านชอบหวาน ๆ

[Nus@nT@R@]

ว้าย ว้าย ว้าย
พี่ิจิ๊บกะน้องเต้
ตอนไหน เื่มื่อไหร่ ยังไง
เหอๆๆ เต้สู้น๊า

[DexTunG]

 

[kanda53]

"แม่หมี อย่าไปแซวเขาดิ คนมันกำลังอินเลิฟ"
"แอ่ะ เราก็อินเลิฟเนะ ทำไมเรามะอายอ่าพ่อหมี"
"กูน่ะอาย มึงน่ะไม่อาย"
"แอ่ะ ชมเค้าหรา อิอิ เค้ารู้หรอกเนะ" 

อ่านแล้วขำนิ....น่ารักน่าฟัดจริง ๆ... เออ...บ้างครั้งพี่ก็อายแทนแม่หมีนะ
  รอความสนุกตอนต่อไปนะจ๊ะ

  นู๋ญี่ปุ่น กะ น้อง eiky 
กด + ให้ความมันสสสส์ด้วยจ๊ะ

[DarKLasT]

โหกว่าจะตามอ่านทัน

นู๋ญี่ปุ่นน่ารักมากมาย

น้องเต้สู้ๆ

คู่บอยกะหวานกันไปไหน

สงสารกะแค่โฟค รีบหาคู่ให้ไวไวนะ

[belzaaa]

+1 ให้eikyกับความน่ารักของแม่หมี


สงสัยอ่ะว่าเต้กับจิ๊บเขาไป  ลั่น..ลัน..ลา..กันตอนไหนอ่ะ

[paulla]

หวานกันซ้า....แล้วคู่ต่อไปเป็นใครกันล่ะเนี่ย...

[2payR]

ญี่ปุ่น พี่เฟียต น่ารัก ตลอด ตลอด ตลอด แอร๊ยย

พี่จิ๊ป กับ เต้ ก็น่าร๊ากกกก ขอขยายความหน่อยค่า

[DEMON3132]

+1 ให้น้อง eiky ด้วยความชอบเป็นส่วนตัวสำหรับตอนนี้โดยเฉพาะเลย
ชอบตอนแข่งแบดมากมาย บรรยายได้เห็นภาพเหมือนไปนั่งอยู่ข้างสนาม
น้องญี่ปุ่นน่ารัก พี่เฟียตก็น่ารักดูแลน้องญี่ปุ่นเป็นอย่างดี บอย+เอก ก็น่ารัก
อาจารย์วารุณีก็ได้ใจ พี่ซาร่า+ผองเพื่อนก็ได้ความรักจากคนอ่านไปอีกกระบุง
เฮ้อ ! ตอนนี้ชอบมาก ....... ทุกคนเลย

[hpsky]

การแข่งขันเริ่มต้นขึ้นแล้วววววว  โรงเรียนเอ สู้ๆ
เต้ สู้ๆ:ped149:
ญี่ปุ่น สู้ๆ
คุณอิ๊ก สู้ๆ 

[VICTORY]

น่าร๊ากกกอ่า พี่จิ๊ปปกับน้องเต้ ไปรักกันเมื่อไหร่เนี่ยยยย
ตัวเล็กกของพี่ ฮ่าๆๆ

[Anasthesia]

 :pigha2:รอน่า....วันนี้มาต่อไหมคร้าบ

[เจ้าชายรองเท้าแตะ]

อรุณสวัสดิ์หวานใจของเจ้

เจ้เพิ่งตื่นนอน ฟันยังไม่ได้แปลงเลยย

ขอกอดหน่อยน้า~ 

[Kfc_Pizza]

 

เปิดมามีให้อ่านตั้ง 2 ตอน

ไปอ่านก่อนนะ

 

[kanda53]

ลืมบอกไป....จี๊ป...ประโยคเดียวของนาย....
หวานโดนใจแซงหน้าตาหมีขาวไปเลยยยย.....
สงสัยคู่นี้มันจะหวานเกินหน้าเกินตาเพื่อนฝูงนะ

  แม่หมี กะ น้อง eiky  

[eiky]

            (Day I, Boi Completed)

เต้ กลับมาส่งลูกสายตาดูมุ่งมั่นขึ้นมากแม้จะมีแววขงอความตื่นกลัวอยู่บ้าง แต่ก็ไม่มากแล้ว เต้ส่งลูกสั้นข้ามเน็ทไปแต่ทำท่าเหมือนจะดีดลูกให้แรงเป็นลูกโด่ง ฝ่ายตรงข้ามชะงักไป แต่ก็วิ่งเข้ามารองลูกหยอดกลับมาอีกคอร์ท เต้ก้าวไปดีดลูกไปหลัง ลูกโยนหลังที่ค่อนข้างแม่นยำถึงเส้นหลังเกือบทุกลูก เขาวิ่งกลับไปงักลูกโด่งกลับมาแต่ลูกมาไม่ถึงเส้นหลัง เต้กระโดดขึ้นตีดาดเปลี่ยนคอร์ททันที แต่เขาเองก็ยังไม่ขาตายหรือหลงกล วิ่งกลับมางัดลูกหยอดขึ้นมาเต้ปรี่เข้าไปรออยู่แล้วพอลูกลอยขึ้นมาก็ตวัดไม้ แย็บใส่ตัวทันที

"กรี๊ดดด ที่สุด เป็นไงล่ะ เป็นไง"

เสียงต้นมาจากซาร่าแล้วเสียงเฮก็ดังกระฮึ่มขึ้น

"เต้ สุดยอดน้า"

ญี่ปุ่นเอามือป้องปากร้องขึ้น ส่วนจี๊ปก็ร้องออกมาเสียงเข้ม

"ตัวเล็กดีมาก"

เต้สีหน้าดูดีขึ้นยิ้มได้แล้ว ไล่บี้มาสี่แต้มรวดทางฝ่ายตรงข้ามอยู่ไม่ได้ต้องขอเวลานอก

"เต้อ่ะ เยลลี่เพิ่มพลังเนะ อิอิ"

กองเสบียงก็ถือขนมรออยู่ จี๊ปกับเฟียตเข้าไปประกบ

"เครื่องร้อนช้านะมึง เล่นเอากูใจหายใจคว่ำ"

เฟียตบอกแล้วขยี้หัวเต้เบาๆ

"เก่งมากตัวเล็ก เล่นให้ได้เหมือนที่ซ้อม ไม่ต้องกลัว"

พอกลับลงสนามไปอีกทางฝ่ายโน้นแก้เกมมาอย่างดี เต้โยนลูกไปหลังเขาก็โยนลูกมาหลัง ตัวใหญ่สูงกว่ามากยื้อลูกโด่งกันอยู่สองสามลูกพอได้โอกาสเขาก็กระโดดขึ้นหวด ลูกลงทันที แรงของลูกดิ่งมากลางคอร์ทเต้ยื่นไม้ไปรองลูกไว้ลูกกระเด้งข้ามเน็ทไป เขาปรี่เข้ามาตวัดไม้แย็บใส่ตัว แต่เต้มีปฏิกริยาของร่างกายที่ค่อนข้างไวเอาไม้ขึ้นกันและออกแรงดีดลูกลอย ข้ามไปอีก เขาก็หวดแย็บลงมาอีก ลงที่พื้น เสียงเฮของฝ่ายตรงข้ามดังกระหึ่มขึ้น มีเสียงโห่ด้วย ทางซาร่าเองก็ไม่ยอมโห่คืน

"เอาใหม่ๆ เต้อย่าใจร้อน"

เต้บอก กับตัวเองแล้วพยายามตั้งสติสายตาจ้องมองลูก พอเขาส่งลูกโด่งมาหลังเต้ก็ถอยหลังมาดีดลูกกลับไป เหมือนเขารู้ว่าเต้ต้องเล่นลูกโด่งถอยไปรอกระโดดหวดลูกลงทันที เต้เองก็งัดลูกข้ามไปเป็นหยอดแต่ด้วยแรงของลูกตบทำให้ลูกหยอดไม่เนียนเท่า ที่ควร ลูกลอยเด่นอยู่ เขาวิ่งเข้ามาดีดลูกไปหลังอีก เต้เริ่มกัดฟันดีดลูกไปหลังอีกเช่นกันเขาก็ดีดลูกกลับมา เต้กระโดดขึ้นหวดลูกไม่เน้นความแรงแต่เน้นทิศทาง แต่เขาเหมือนแก้เกมมาอย่างดี งัดลูกหยอดกลับมาได้ เต้วิ่งเข้าไปรองลูกหยอดข้ามไปแต่เปลี่ยนคอร์ท เขาก็ก้าวเข้าไปหยอดลูกกลับมาเลียดเน็ทเต้ดีดลูกขึ้นติดตาข่าย เสียงกองเชียร์ฝ่ายโรงเรียนบีกระหึ่มขึ้น

"ว้ายย ขอเวลานอกให้น้องหน่อยค่า"

ซาร่าร้องขึ้น แต่ตามกฏแล้วการขอเวลานอกทำได้เพียงแค่ครั้งเดียว สีหน้าของรุ่นพี่เริ่มไม่ดีเพราะเต้เหมือนกำลังด้อยกว่าแม้จะเริ่มมั่นใจ ขึ้นมาก ฝ่ายโน้นเหมือนชิงเอาช่วงจังหวะที่เต้เสียความมั่นใจในช่วงแรกรีบทำคะแนนไป ก่อน สรุปเซ็ตแรกจบลงด้วยชัยชนะของฝ่ายโรงเรียนบี แต้ม ๑๕ ต่อ ๖

"เอาใหม่ตัวเล็ก พี่เชื่อว่าตัวเล็กทำได้"

จี๊ปเองยังปลอบใจอยู่

"มันรู้แล้วว่ามึงแม่นลูกโด่ง เปลี่ยนแผนไอ้เต้ ดาดใส่มันให้เยอะๆ อย่าเผลอ"

ประธานชมรมจับบ่าไว้อีกข้าง ส่วนญี่ปุ่นเอาพัดมาพัดพรึ่บๆอยู่อีกมือก็ถือกระป๋องน้ำหวานยื่นให้ เต้พยักหน้า

"เต้อย่ายอมแพ้น้า สู้เค้าๆ"

ยิ้มให้ร่าเริงอยู่ เต้ก็พยักหน้าอีก พอเปลี่ยนข้างเริ่มต้นเกมใหม่ เต้ดูมั่นใจมากขึ้น ไม่ตีลูกโด่งเท่าไหร่แล้ว เน้นลูกแย็บกับลูกตีดาด แต้มนำไปในตอนแรก เต้ส่งลูกสั้นไป เขาก็หยอดกลับมาเต้ตวัดลุกเฉียงเปลี่ยนคอร์ท แต่เขาดักแย็บลุกใส่ตัว เต้งัดลุกขึ้นแต่หักหน้าไม้นิดหน่อยเพื่อไม่ให้ลูกลอยโด่งลูกลอยเลียดเน็ทไป เขาคงรำคาญหรือใจร้อนแย็บลูกใส่ตาข่ายทันที

"โว้ เอาเลยๆ เต้สู้ๆ"

กองเชียร์ก็ลุ้นทุกลูก เสียงเฮดังขึ้นทุกครั้งที่ลูกกระทบหน้าไม้ เสียงฆ้องเสียงกล่องเสียงเป่าท่อกระจายเสียงดังอึกทึกครึกโครม แต้มนำไปห้าแต้มแล้ว ฝ่ายโน้นขอเวลานอกทันที

"เก่งมากตัวเล็ก"

"เต้เอาสีแดงเนะจาได้ตบแรงๆ อิอิ"

กองเสบียงก็ไม่ยอมห่าง เฟียตกับจี๊ปก็ปรับแผนการเล่นให้ เฟียตเป็นคนคุยบอกแผนจี๊ปคอยเช็ดหน้าเช็ดตาให้ ตามปกติโค้ชจะอยู่ด้านนอกตรงที่กั้นแต่การแข่งขันระดับโรงเรียนไม่ได้วาง กฏระเบียบไว้แน่นหนาขนาดนั้น แต่ก็ไม่ให้เข้ามาเยอะเกินสามหรือสี่คน เต้กลับลงสนามไปเอาหน้าไม้เคาะหัวตัวเองเหมือนที่ญี่ปุ่นเคยทำ

"เอาว้อย สู้ๆ"

เต้ร้องออกมาสร้างเสียงเชียร์เพิ่มขึ้นอีกเป็นเท่าตัว พอส่งลูกสั้นไปเขาก็ก้าวเข้ามาหยอดลูกกลับ เต้หยอดกลับบ้าง เขาเปลี่ยนหน้าไม้หยอดลุกไปอีกคอร์ท เต้เสียจังหวะงัดลูกไปหลัง เขาก็ถอยไปหลังตวัดไม้ตีดาดไปอีกคอร์ท เต้ปรี่เข้าไปตีดาดกลับไปเขาก็โยนโด่งยั่วให้เต้ตบ เต้ก็กระโดดตบทันที เขาวางแผนมาแล้วอย่างดีตั้งรับอย่างมั่นคง พอเต้ตบมาก็เอาไม้รองลูกให้กลายเป็นลูกหยอด เต้วิ่งเข้ามาช้อนลูกขึ้นแต่เขาก้าวเข้าไปรออยู่หน้าเน็ทแล้วแย็บลูกลงอย่าง รวดเร็ว เสียงกองเชียร์ฝ่ายตรงข้ามดังกระหึ่มขึ้น จะว่าไปแล้วเสียงในโรงยิมแข่งแบดฯดังกว่าการแข่งขันกีฬาทุกชนิด ตอนนี้นักเรียนที่ไม่มีที่ปักหลักไปตามเสียงเชียร์ก็แห่แหนกันมาที่นี่จน แน่นขนัดไปหมด ไม่มีที่ว่าง การแข่งขันที่เข้มข้นทำให้คนที่เข้ามาไม่มีใครออกไปไหนเลย

เต้รอรับลูกที่เขากำลังจะส่งมา พอรู้ว่าเต้เด่นลูกโยนหลังก็ส่งลูกสั้น เต้ก็หยอดกลับไปเขาเองก็รู้อยู่แล้วจึงก้าวไปแย็บลูกลงอีก เต้เริ่มหน้าเสีย การแข่งขันยื้อกันอยู่นาน ทางเฟียตเห็นว่าจะพลาดท่าเสียทีจึงขอเวลานอกให้ เปลี่ยนปรับเกมก่อนจะส่งลงไปสู้ต่อ ตอนแรกเต้ก็สู้ได้เพราะเกมที่แก้มาแต่ทางโน้นประสบการณ์เหนือกว่าจึงเก็บชัย ชนะไปได้

"ไม่เป็นไรไอ้เต้ แก้มือประเภทคู่ ไม่เป็นไรๆ"

เฟียตตบบ่าเบาๆเพราะเห็นหน้าเต้เริ่มเบ้แล้ว

"เค้าแพ้อ่า เค้าแพ้"

ร้องไห้ออกมาจี๊ปเข้าไปกอด

"ไม่เป็นไรนะตัวเล็ก ตัวเล็กเก่งแล้ว"

จี๊ปกอดปลอบอยู่ พาไปนั่งเพราะคู่ต่อไปบอยลงไปวอร์มร่างกายแล้ว พอการแข่งขันเริ่มขึ้นมาจริงๆก็ไม่ยอมให้คนนอกลงไปวอร์มด้วย ให้นักกีฬาวอร์มกันเอง สีหน้าบอยดูมั่นใจกว่าเต้มากแม้จะแข่งกับรุ่นพี่ ม หก ที่โฟคบอกว่าเคยแพ้ให้โฟคในการแข่งขันระดับโรงเรียนเมื่อปีที่แล้ว แต่โฟคฝีมือไม่ได้เป็นรองใคร สำหรับบอยมันเป็นงานหินมาก

"เต้ๆ อย่าเสียใจน้า มาๆกินเยลลี่ แล้วเราไปเชียร์บอยเนะ"

ญี่ปุ่นเองก็ปลอบเพื่อนถือเยลลี่ยื่นให้ ฝ่ายกองเชียร์ก็เรียกชื่อเต้ยังไม่ลง เพราะซาร่าถือป็นการให้กำลังใจนักกีฬา

"น้องเต้ขา แพ้ชนะไม่เป็นไรค่า แต่น้องเต้ของเจ๊ เล่นได้กินใจมาก กรี๊ดดดดด"

ยื่นมากรี๊ดใส่ก่อนจะกลับขึ้นไปเตรียมตัวเชียร์บอยต่อ เต้ยิ้มออกมาจี๊ปลูบหัวเบาๆ ไม่อายใครแล้ว วินาทีนี้จะมามัวอายก็คงจะไม่เหมาะ

ส่วนบอยพอวอร์มเสร็จก็มาวางแผนการเล่นอยู่กับเฟียตและตอนนี้ที่เป็นเบนซ์ลงไปเป็นโค้ชให้ และมีไอ้ตัวยุ่งไปถือพัดกระพือพรึ่บๆอยู่

"ไม่ต้องดูเชิง บุกมันเลยไอ้บอย เอาให้หนัก มึงแน่นลูกดาดกับลูกตบ เอาให้ขาดฆ่าให้ตาย"

เบนซ์บีบบ่าแน่นๆให้กำลังใจ

"ลูกโด่งอย่าโด่งมั่วซั่ว เล่นทางกับมัน ระวังลูกหยอดด้วย ไปไอ้เสือน้อยไปทำใหมันรู้ว่าเราไม่ได้หมู"

เฟียตเสริมอีกแรง บอยมีสีหน้ามั่นใจมาก ขนตามตัวลุกชันเพราะแรงส่งจากใจ เอกเองก็นั่งอยู่ใกล้ๆเม้มปากแน่นตาปริ่มไปด้วยน้ำตา บอยเหลือบตาไปมองเอกก่อนที่เอกจะฉายยิ้มออกมา

"บอยๆ จัดหนักๆเลยน้า อิอิ เดี๋ยวเราเตรียมเยลลี่ไว้ให้เนะ"

บอยยิ้มออกมาเพราะตลกท่าทางของญี่ปุ่น เฟียตหันไปมองแล้วขยี้หัวเบาๆ ญี่ปุ่นก็ทำหน้าย่นใส่ บอยลงสนามไปแล้ว พนมมือรวบรวมสมาธิอยู่ ทางฝ่ายตรงข้ามโห่ร้องขึ้นทันที

"ฮ่าๆ เล่นของโว้ย เล่นของ"

พอเกมเริ่มฝ่ายตรงข้ามเป็นคนส่งลูก ลองเชิงด้วยลูกหยอด พอส่งลูกข้ามเน็ทมา

"แอ่ะ ทำไมโห่อ่า โรงเรียนโน้นอ่า นิสัยมะดีน้า"

ญี่ปุ่นที่ยืนขึ้นที่เดิมเอากระบอกเสียงมาจากเอกพูดขึ้นเสียงดังตอนที่เขาเงียบกันหมด ทุกสายตาหันมามองสลอน

"กรี๊ดดด ถูดต้องค่า โห่ เพื่อ โหเพื่อ"

สรุปไม่ต้องดูกันแล้วกีฬาเพราะซาร่ากับลูกทีมร้องขึ้นพร้อมกันเสียงดัง ฝ่ายโน้นก็ไม่ยอมโห่ขึ้นอีก ทีนี้ทางฝ่ายโรงเรียนเอเงียบแต่เอานิ้วชี้ขึ้นปิดที่ปากกระดิกนิ้วไปมาแสดง ให้เห็นว่าไม่ควรโห่ รุ่นพี่ ม หก ของโรงเรียนโน้นจึงพากันบอกให้น้องๆโรงเรียนของตนอย่าโห่ คงอายมั้ง เจ้าภาพแท้ๆกลับโห่ทีมที่มาเยือน เกมหยุดไปก่อนเพราะกรรมการเสียสมาธิด้วยเสียงที่ดังกึกก้องมาก พอกรรมการเป่านกหวีดให้เงียบเสียงโห่เงีบลงจึงเริ่มการแข่งขันใหม่

เขาเปลี่ยนลูกส่งเป็นลูกโยนหลัง บอยเองเสียจังหวะชะงักก่อนจะไปเกี่ยวลุกโยนไปหลังแต่มันไม่ถึงหลัง เขาเปิดเกมด้วยการกระโดดหวดลุกทันที เสียงเฮดังขึ้น แต่บอยก็ตั้งรับไว้ได้รองลุกหยอดกลับไป เขาเองก็ดีดลูกไปหลัง บอยวิ่งไปตวัดลูกเปลี่ยนทางไป แต่เขาไปรออยู่แล้ว หวดลูกลงพื้นทันที เสียงเฮของฝ่ายโน้นดังกระหึ่ม

"บอยๆๆ สู้ๆๆๆ โรงเรียน เอ สู้ๆๆ"

ทางฝ่ายนี้ก็ไม่ได้หวั่น แพ้ไม่ว่าขอให้ได้ใจ บอยเม้มปากแน่น ตอนนี้เอกนั่งไม่ได้แล้วลุกขึ้นมายืนคู่กับญี่ปุ่นกับเต้ ยืนเรียงแถวหน้าเพื่อนๆอยู่สามคน
พอมาตั้งรับลูกต่อไปบอยเองก็เปลี่ยนเกมเขาส่งลูกสั้นมา บอยตวัดไม้ตีดาดไปใส่ตัวทันที เขาดีดลูกออกให้พ้นตัวเพราะความเร็วของลูก พอลูกพ้นตัวมาบอยเองกระโดดรอหวดลูกลงเช่นกัน

"กรี๊ดดดด เป็นไงล่ะค้า เป็นไง"

เสียงของซาร่านำ ตามด้วยเสียงเฮเสียงปรบมือ เคาะอะไรต่อมิอะไรที่อยู่ข้างหน้า บอยยิ้มออกมา

"เอาเว้ย เอาซักตั้ง"

บอยร้องก่อนจะหันหน้ามาหาเพื่อนๆทั้งสาม พอทั้งสามเห็นก็กระโดดโลดเต้นใหญ่

"ไอ้บอยกูไม่ห่วงแล้วล่ะ"

เฟียตบอกก่อนจะตั้งหน้าตั้งตาดูเกมต่อไป บอยเป็นคนฉลาดทั้งเรื่องเรียนและเกม ปรับแผนเองตลอดเวลาส่งลูกสั้นก็สั้นรับยาก ส่งลูกโด่งก็ยั่วยวนให้ตบแต่ต้องออกแรงมากกว่าเดิม ลูกส่งสั้นของบอยบังคับให้เขาต้องหยอดกลับมาเท่านั้นเพราะลูกมันไปลงตรงเส้น พอดีถ้าไม่รับ การฝึกฝนที่หนักหน่วงได้ผลดีก็วันนี้เอง เขาหยอดกลับไป พอหยอดกลับไปก็เข้าเกมของบอยที่ยืนรออยู่แล้ว บอยหยอดเปลี่ยนทิศทางเขาเองก็ดีดลูกแรงไปหลัง บอยถอยไปเกี่ยวลูกกลับมาแต่ให้มันดาดลงหน้าเน็ท เขาก้าวไปหยอดอีก บอยก็ถลาเข้ามาหยอดเปลี่ยนทางอีก เขาดีดไปหลังอีก ทีนี้บอยตีโด่งไปหลังคอร์ท เขาได้ทีกระโดดขึ้นหวดลูกลงบอยรู้อยู่แล้วไปยืนรอเอาหน้าไม้รับรองลูกไว้ นิ่งๆ ลูกกระทบหน้าไม้กระเด้งข้ามเลียดเน็ทไปหยอดลงต่อหน้าต่อตา เสียงเชียร์ดังกระหึ่มกึกก้อง บอยแต้มนำไปแล้วสี่แต้ม

"เฮ้ย ไอ้จี๊ปกูลืม มึงพาไอ้เต้ออกไปพักไปๆ เดี๋ยวกูโทรหา มันแข่งต่อนี่หว่า"

เฟียตร้องบอกจี๊ปที่นั่งประคบประหงมกันอยู่ จี๊ปพาเต้ออกไปจากสนามทันที

ส่วยบอยตอนนี้สีหน้าสีตาไม่มีอะไรมาฉุดอยู่แล้ว มั่นใจมากสายตาที่มองคู่ต่อสู้ไม่มีช่องว่างของความหวั่นไหวเลยแม้แต่น้อย พอเริ่มเกมอีกก็ส่งลูกโด่งโยนไปหลังยั่วให้เขากระโดดตบ เขาเองก็ไปตามเกมเห็นลูกลอยโด่งมากกระโดดขึ้นทันที พอตบไปบอยก็ทำเหมือนเดิมให้ลูกหยอดลง เขาต้องก้าวเข้าไปงัดลูกไปหลังเช่นเคย บอยถอยไปดีดลูกไปหลังอีก เขาก็ดีดลูกไปหลังบ้าง ยื้อกันอยู่สองลูกบอยตีดาดเปลี่ยนคอร์ท เขาเหมือนจะเสียจังหวะงัดลุกโด่งขึ้นบอยกระโดดตบลูกลงทันที ลูกตบที่เด็ดขาดไม่มีสิทธิ์เรียกร้องหรือแก้ไข เสียงกองเชียร์กระหึ่มขึ้น ฝ่ายตรงข้ามขอเวลานอก

"เก่งมากไอ้บอย สมเป็นมือหนึ่งจริงๆ"

เฟียตพูดให้กำลังใจ

"บอยๆ เยลลี่ๆ"

ฝ่ายเสบียงก็รุมเข้ามา คราวนี้ทั้งเอกทั้งญี่ปุ่นเข้าล้อมวงอยู่

"เอ้ย พวกมึงอย่ามุงมากดิอากาศไม่พอ ไอ้เปี๊ยกเอามานี่กูกินเอง"

เบนซ์แย่งขนมมาจากมือญี่ปุ่น

"แอ่ะพี่เบนซ์อ่า แย่งนักกีฬาเนะ"

"เอ้ย มึงยังไม่แข่งกูเห็นแดกเอาๆ กูขอบ้างดิวะ"

"แอ่ะ โมโห"

ทำหน้าย่นใส่ ทุกคนหัวเราะออกมา บอยเองก็ยิ้ม

"บอย"

เอกแอบจับมือบอยบีบเบาๆ บอยมองตาหวานแล้วพยักหน้าให้ คู่นี้เขาไม่พูดอะไรมากสื่อสารกันทางจิตมากกว่า พอกลับลงสนามไป ฝ่ายโน้นแก้เกมมาอย่างดี เพราะเวลาที่บอยหยอดไปเขาก็หยอดคืน หยอดกันอยู่อย่างนั้น แม้บอยจะพยายามดีดลูกไปหลังเขาก็ไม่ตบแล้วตีดาดกลับมาให้ตกอยู่แค่หน้าเน็ท บอยเริ่มรวนพอเขาเห็นเป็นโอกาสจึงแย็บลูกใส่ตัว บอยเอาไม้กันไว้ลุกระเด้งกลับไปเขาง้างไม้ขึ้นหวดอีก ลูกลงพื้นแน่นิ่ง เสียงกองเชียร์ดังกระหึ่มขึ้น บอยสูดลมหายใจเข้าปอด

"เอาใหม่ๆ มีสติบอย มีสติ"

บอยพูดกับตัวเองเบาๆ ก่อนจะตั้งหน้าตั้งตาจ้องมองลูกที่เขาจะส่งมา พอเขาส่งลูกสั้นมาบอยก็ดีดเปลี่ยนคอร์ทไป แต่เหมือนเขารู้ก้าวขายาวๆไปรอแย็บลูกลง บอยดีดลูกให้ลอยไปหลัง เขาถอยไปเกี่ยวลูกดาดลงอีกคอร์ท บอยก้าวไปตวัดลุกเบาๆให้หยอดลงต่อหน้า เขาไปดีดลูกไปหลัง บอยเองก็ถอยไปเกี่ยวลูกไปหลัง เขากระโดดขึ้นตบทันที ลุกตบที่เหมือนเพิ่มแรงขึ้น บอยตั้งรับมั่นคง ลูกกระเด้งลอยไปอีก เขาก็โผเข้ามาหวดลูกลงอีก เสียงเชียร์ดังขึ้น บอยดีดลูกตบขึ้นอีก เขาหวดลงอีกต้านไม่ไหว เสียงเชียร์ดังกึกก้องขึ้น

"ขอเวลานอกให้มันหน่อยไอ้เฟียต"

เบนซ์ร้องขึ้น

"ไม่ต้อง ไอ้บอยมันเอาอยู่"

เฟียตบอกแล้วหันหน้าไปมองในสนามต่อ บอยเองพยายามรวบรวมสมาธิเม้มปากแน่น ตั้งท่ารอรับลูกส่งที่เขากำลังดีดสั้นข้ามาบอยย่อตัวลงต่ำมาก พอเห็นลูกสั้นลอยมาก็โผเข้าไปแย็บใส่ตัวทันที ลูกนี้ง่ายดายคนดูไม่ทัน เสียงกองเชียร์ดังกระหึ่มขึ้น เสียงกรี๊ดดังกว่าเสียงอื่น ซาร่าใช้ตัวช่วยแล้วใช้กระบอกเสียงช่วยลุกทีมเองก็เมหือนกัน คั้นจังหวะการกรี๊ดด้วยการเต้นสไปซ์เกิร์ล สร้างสีสันให้กับกองเชียร์เป็นอย่างมาก

"ว้าย บอยๆ ครูมาแล้ว ครูมาแล้ว กรี๊ดดดด ถึงไหนแล้วค่าเด็กๆ"

เสียงของอาจารย์วารุนีที่ลากมือผอเข้ามาในโรงยิม กรี๊ดไม่อายเด็ก ผอเองก็ไม่แคร์สื่อ เพราะไปดูการแข่งขันกีฬาชนิดอื่นแล้ว พ่ายไม่เป็นท่าอาจารย์วารุณีจึงลากมาที่โรงยิม พอบอยเหลือบมาเห็นผอกับอาจารย์ที่ปรึกษาก็ยิ้มออกมาเขินๆ แต่ก็หันไปตั้งหน้าตั้งตาเล่นต่อ ส่งลูกสั้นไปเขาจะแย้บแต่ไม่ทัน ทำให้ลูกมันลอยดาดขึ้น บอยเองก็แย็บลง เขาเหวียงไม้ให้ลูกเปลี่ยนทางไป บอยวิ่งไปดักลูกแย็บลงอีก เขาหัวหมุนเลยทีนี้ไปไม่เป็นเพราะเจอลุกแย็บต่อกันสามลูก แต่ก็ยังเกี่ยวลูกขึ้นได้แต่ลุกที่รับไปโดยไม่ได้ตั้งตัว หรือรับจากการป้องกันตัว มันย่อมไปโดยไม่มีจุดหมายปลายทางไม่ได้วางแผน บอยเองก็กระหน่ำแย็บดาบสี่ลงไป เขาก็เหนียวไม่ยอมตายง่ายๆ

"เว้ย"

บอยร้องออกมาคราวนี้ลูกที่เขาเกี่ยวลอยขึ้นมา บอยเองกระโดดด้วยแย็บกึ่งตบลูกแรงลอยไปลงพื้น

"กรี๊ดดดด นักเรียนช้าน นักเรียนช้าน"

อาจารย์วารุณีเก็บอารมณ์ไม่อยู่แล้วเช่นกัน ผอต้องกระตุกมือไว้ ซาร่ากับลุกทีมก็ร้องออกมาเสียงดังเช่นกัน เกมแรกบอยชนะไปอย่างไม่ยากลำบากนัก

"ดีมากไอ้บอย รักษาระดับเอาไว้"

เฟียตบอกแล้วให้ลูกมือตัวเล็กหวานใจมาพัดมาวีให้

"เอ้ย บอยระวังลูกตบมันหน่อยนะ เครื่องมันยังไม่ร้อน ไอ้นี่ตบหนัก"

โฟคยอมเดินลงมาจากที่นั่งลงมาบอก เฟียตมองหน้าฟังอยู่

"อืม ใช่กูลืมไป"

"พยายามอย่าตีลูกโด่งมาก ไอ้บ้านี่มันชอบเล่นสามเกม อย่าให้มันชนะได้นะเซ็ทนี้"

โฟคพูดต่อก่อนจะเดินกลับไปที่นั่ง บอยเองก็พยักหน้า

"เอาวะ มาขนาดนี้แล้ว อย่ายอมง่ายๆ กูรู้มึงทำได้"

เบนซ์เองก็ตบบ่าบอยให้กำลังใจ พอลงสนามไปก็เป็นไปอย่างที่โฟคบอก เพราะเหมือนเครื่องเขาเพิ่งจะร้อน เล่นแรงและเร็วขึ้นมาก
 
บอยส่งลูกสั้นไป เขาดีดไปหลังทันที บอยถอยไปดีดกลับมา เขากระโดดง้างไม้รอ หวดลูกหนักลงไป เสียงเฮดังขึ้นตามจังหวะของลูกขนไก่ที่กระทบหน้าไม้ บอยเองยื่นไม้ไปรอง แต่ลูกมันแรงและเร็วบังคับไม่ได้ ลอยข้ามไปโด่งเขาก็ก้าวข้าเข้ามาตบอีก บอยเองก็พยายามงัดข้ามไป แต่มันบังคับลูกไม่ได้จริงๆ พยายามจะรองให้มันเด้งกลับไปเป็นหยอด แต่มันก็ลอยโด่งไป เขาก็หวดลงอีกอย่างแรง แต้มเขานำไปแล้วห้าแต้ม

"หึ มึงตายแน่ไอ้หนู"

เขาแสยะยิ้มพูดออกมา บอยเองก็เม้มปาก สูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ คิดอยู่ว่าจะยื้อยังไงดี พอเขาส่งลูกโด่งลอยข้ามหัวไป บอยก็ถอยไปจะดีดลูกโด่งกลับไป แต่ก็เปลี่ยนใจตีลูกดาดลงหน้าเน็ท เขาก็ก้าวเข้ามาหยอด บอยเองก็ถลาเข้าไปดีดลูกยิงไปอีกข้างลูกไม่โด่งแต่เป็นลูกพุ่งแรง เขาต้องเกี่ยวไม้ตวัดให้ลูกมันลอยโด่งข้ามไปอีก

"ขอบ้างนะ"

บอยกระโดด รอหวดลูกแรงลงไป แต่เขาเองก็เหนียวเข้าขั้นไม่ยอมแพ้ งัดลูกข้ามไป บอยกระโดดอีกหวดลูกหนักลงไปอีก เขาเปลี่ยนเป็นรองลูกเอาไม้ลงต่ำเพราะรู้ว่าลูกมาแรงลูกกระเด้งข้ามเน็ทพอดี หยอดข้ามไป บอยต้องดีดลูกขึ้นสูงรู้ตัวทันทีว่าเสียท่าแล้ว เพราะเขากระโดดรอแล้ว ลูกหวดหนักๆจี้ไปที่ตัวบอยเอาไม้ขึ้นบังตัวเองไว้ ลูกแรงกระทบไม้จนไม้ดันไปถึงตัว ลูกลอยข้ามไปอีก เขาก็กระหน่ำหวดมาอีก บอยเองเรื่องรับลูกตบก็ไม่น้อยหน้าญี่ปุ่นตั้งรับแน่วแน่สายตาจับจ้องอยู่ แต่กับลุกขนไก่ที่มองแทบไม่เห็นรูปร่างเพราะความเร็ว บอยลดไม้ลงต่ำรองลูกตบเช่นกัน ลูกสะท้อนข้ามไปเบาบางเป็นหยอดเปลี่ยนคอร์ทเขาเองก็วิ่งเข้ามาดีดลูกจะ เปลี่ยนคอร์ท บอยก้าวขาเข้ามาแย็บเข้าไปทันที

"นี่แน่ะ"

ร้องออกมา เสียงกองเชียร์กระหึ่มจากที่ดังไม่มีช่องให้เสียงอื่นแทรกเข้ามาได้ ก็ดังขึ้นกว่าเดิม ดังจนไม่ได้ยินเสียงนกหวีด เขายิ้มออกมายอมรับกับความสามารถของบอย แต้มของบอยไล่ตีตื้นขึ้นมาเรื่อยๆส่วนเขาก็พยายามรักษาระดับความแรงเอาไว้ แต้มมาหยุดอยู่ที่ สิบต่อเก้า บอยเป็นฝ่ายส่งลูก บอยเองเริ่มหายใจทางปากหันหน้าไปทางญี่ปุ่นกับเพื่อนๆ ญี่ปุ่นเองก็ทำท่าใบ้หวยใช้ท่าทางบอก

"แย็บ แย็บ หยอด โด่ง ตบ"

ทำไม้ทำมือ บอยพยายามอ่านมืออยู่เพราะรู้สึกว่าเหนื่อยหัวไม่แล่นเท่าที่ควร อีกอย่างทางเฟียตไม่ได้ขอเวลานอกให้ บอยพยักหน้า

"เฮ้ยกูว่าให้มันออกมากินน้ำหน่อยเถอะมึง ดูมันดิหายใจทางปากแล้ว"

เบนซ์ร้องขึ้นจับบ่าของเฟียต

"รอลูกนี้ก่อน มันต้องเป็นไปตามแผนของกู มึงดูดิ"

เฟียตเองก็คิดไว้แล้วแต่รอแค่เวลาเท่านั้น พอบอยส่งลูกโด่งลอยข้ามไปเขาเองก็ตวัดไม้ตีดาดเปลี่ยนทางลงอีกคอร์ท บอยเองเพราะเชื่อญี่ปุ่นมากหรืออะไรก็ไม่ทราบ โผเข้าไปแย็บเปิดฉากสู้ทันทีเขาเองคิดว่าบอยจะดีดมาหลังหรือไม่ก็หยอด จึงไม่ทันตั้งตัวผงะไปแต่ก็เกี่ยวลุกข้ามไปได้ บอยเองก็แย็บกลับมาอีกเพราะยืนรออยู่หน้าเน็ท เขาดีดลูกไปหลังคอร์ท บอยวิ่งตามไปแต่ตีลูกตัดลงเป็นหยอด เขาเสียกระบวนท่าเพราะคิดว่าบอยต้องตีมาหลังถอยไปเตรียมจะกระโดดตบ แต่ก็ต้องรีบวิ่งเข้ามาช้อนลูกให้ลอยข้ามไป บอยเชื่อญี่ปุ่นจริงๆนั่นล่ะกระโดดลอยตัวรอเลย พอลูกออกจากหน้าไม้ของเขาลอยเฉียงจะเปลี่ยนทางก็เข้ากับหน้าไม้ของบอยพอดี ลูกตบดิ่งไปลงพื้นอย่างรวดเร็ว เสียงกองเชียร์กระหึ่มดังขึ้นกึกก้อง แค่นั้นเฟียตก็ขอเวลานอกให้บอย

"ฮ่า ๆ"

เสียงหายใจทางปากของบอยไม่ใช่เสียงหัวเราะ

"เอ้ย ผ้าๆเช็ดหน้าให้มัน ไอ้เปี๊ยกพัดเร็วๆ"

เบนซ์เป็นคนสั่งส่วนเฟียจับคางบอยให้แหงนขึ้น

"สูดหายใจลึกๆไอ้บอย เอ้ยออกห่างๆหน่อยไม่มีอากาศ ไอ้เปี๊ยกพัดตรงนี้"

เฟียตอยู่ด้านหน้า เบนซ์อยู่ด้านหลัง เอกกับญี่ปุ่นอยู่ข้างๆ ญี่ปุ่นพัดอยู่ส่วนเอกถือกระบอกน้ำหวาน พอบอยสูดลมหายใจลึกๆแล้วจึงปล่อยคางลง

"เอาค่อยๆกิน จิบเอามึง"

เฟียตเอากระบอกน้ำมาจากเอกยื่นให้ บอยก็ทำตามอย่างว่าง่าย ญี่ปุ่นก็พัดใหญ่

"บอยเก่งอ่า เก่งมากๆ"

พูดไปพัดไป พอร่างกายเริ่มคุ้นกับของเย็นๆก็เอาผ้าเย็นมาเช็ดหน้าเช็ดตา

"เก่งมากไอ้บอย งัดมันให้ได้ อย่ายอมมันง่ายๆ เครื่องร้อนมาจากไหนวะ อย่าไปสนใจ"

เฟียตปลุกกำลังใจ บอยพยักหน้า พอกลับลงไปสนามอีกทีบอยเองก็ดูสดชื่นมากขึ้น ต้านลูกตบอยู่ไม่หวั่นไหว เขาเองก็เหมือนออกแรงตบมากขึ้น แต่ละลูกเสียง อ่า อือ ของกองเชียร์ดังไม่หยุด บอยเองก็หาจังหวะคอยตบคอยแย็บอยู่ตลอดเช่นกัน แต้มบอยไล่มาจนนำ จนลุกสุดท้าย บอยส่งลูกโด่งข้ามหัวไป เขาเกี่ยวลูกดาดลงหน้าเน็ท บอยเองวิ่งเข้าไปหยอดลูกเปลี่ยนทางเขาเองก็หยอดกลับลงที่เดิม บอยดีดลูกไปหลังอีกทาง เขาเองก็ก้าวขาตามไปตวัดไม้ดีดลูกลอยไปขนานเส้น บอยวิ่งไปตวัดไม้ตีลูกดาดให้ลูกย้อนข้ามมาอีกทาง แต่เขาไปยืนรอแล้ว เขาหวดลูกไปทางตัวของบอยเหมือนจะลองความสามารถ บอยเองก็งัดลูกขึ้นมาลอยไปกลางคอร์ท เขาก็กระโดดขึ้นหวดลูกลงกลางคอร์ทเช่นกัน บอยหัวขมำเข้าไปรับลูก ลูกลอยข้ามไปเขาแย็บกลับทันที

"เว้ย"

บอยร้องออกมาเหมือนจนหนทาง ดีดลูกขึ้นแรงๆ ลูกลอยโด่งขึ้นสูงพอให้ตั้งตัวได้ เขาง้างไม้กระโดดรอ

"มาเลย"

บอยร้องออกมาสายตาอยู่จับอยู่ที่ลุกขนไก่ที่กำลังปะทะหน้าไม้ของเขา บอยย่อขาลงต่ำเกือบติดพื้น พอลุกพุ่งมาหาตัวบอยก็เอาหน้าไม้รองลูกแล้วดึงหน้าไม้กลับเข้าหาตัวนิดหน่อย ช่วยทานแรงตบ ลูกกระเด้งข้ามไปอีกคอร์ท เขาต้องรีบวิ่งเข้าไปเกี่ยวลูกมา บอยถลาเข้าไปแย็บทันที ลูกแย็บของบอยไม่น้อยหน้าใครโฟคเองยังชมแม้จะไม่เท่าของญี่ปุ่น รายนั้นทั้งเหนียวทั้งอึดทั้งเร็ว บอยแย็บเข้าใส่ตัว เขาดีดลูกออก ลูกลอยข้ามมาบอยโผเข้าไปแย็บอีกกัดปากตัวเอง ลูกเร็วแรงตกลงที่พื้นทันที

"อ่า"

บอยทิ้งไม้นั่งลงกับพื้น

"กรี๊ด ดดดดดด ที่สุด ที่สุด กรี๊ดดดด"

เสียงของซาร่าและลุกทีม รวมทั้งอาจารย์วารุณี รวมทั้งผอ แอบกรี๊ดด้วยกระโดดกอดกันกับอาจารยวารุณีไม่รู้ตัว

"เย้ๆๆ บอยสุดยอด บอยๆๆๆ"

ญี่ปุ่นเองก็กระโดดกอดกับเฟียต เฟียตอุ้มตัวญี่ปุ่นขึ้น เอกเองน้ำตาคอลขนลุกตั้งไปทั้งตัว บอยนอนราบลงกับพื้น

"เก่งมากไอ้น้อง"

เขาเดินข้ามมาหาถึงฝั่งที่บอยนอนอยู่ บอยลุกขึ้นน้ำตาคลอดีใจเหลือเกิน เสียงเชียร์ที่ยังดังกระหึ่มกึกก้องเหมือนประหนึ่งได้แชมป์แล้ว เขาดึงตัวบอยขึ้นแล้วกอด บอยตกใจ

"พี่ชื่อพอซนะน้อง บอยใช่ไหม เก่งมาก พี่ยอมรับเก่งจริงๆ"

เขากอดตัวบอยไว้แน่น เสียงปรบมือกับเสียงกรี๊ดดังสนั่นหวั่นไหว แต่เอกกลับเริ่มสั่นโมโหขึ้นมาทันที


 
เขียนโดย eiky

[Noi]

น่ารักกันเหมือนเดิมเลย

[iforgive]

อ้าวชนะแล้ว  แทนที่บอยจะได้รางวัล  สงสัยจะโดนเอกลงโทษซะมากกว่านะเนี่ยะ
คู่ต่อไป  ปุ่นแล้วแม่นบ่

[wisa]

เข้ามารอน้องญี่ปุนแข่ง

 

[paulla]

ปลาดุก หึง บอย ซะแล้ว...

[จริงใจ]

[size = 10 พอยต์ ] สี [ = purple ] เอกมีหึงอ่า  บอยเก่งจริงๆ มีซัมซิงหรือเปล่าพี่พอซ
ต่อไปแข่งประเภทคู่เชียร์ญี่ปุ่น + เต้เนะ สู้ สู้ [/ ] [ สี ] ขนาด

[indy❣zaka]

มารอแม่หมีแข่ง   

[2payR]

ฉากแข่งแบด ยังสนุกตื่นเต้น เหมือนเดิม ขอบคุณค่า

รอน้องญี่ปุ่นแข่งเหมือนกันค้าบบผม

[เจ้าชายรองเท้าแตะ]

กรี๊ดดดดดดด

พี่พอซมาจากไหนนน พี่พอซแรงงงงง มากอดบอยของเอกได้งายยยย

ญี่ปุ่นนี่มันน่ารักจริงๆ ถึงมันจะไม่บทเด่นในตอนเลยนะ แต่มันก็ยังน่ารักของมันอยู่ดี

คนอื่นเค้าเครียดๆกัน มีมันนี่แหล่ะ เยลลี่สีนั้นสีนี้ โอ้ยยยย รักไม่ไหวแล้วหวานใจของเจ้  

ส่วนไอ้พี่จิ๊ปก็มาแรงงงงง แซงหน้าพระเอกสุดยอดดดด

ตัวเล็กอย่างนั้น ตัวเล็กอย่างนี้ แอร๊ยยยยย เกินหน้าเกินตาเฟียตมากกกก

ขอบคุณพี่อิ๊กน้า ที่เขียนนิยายสนุกๆให้อ่าน ทั้งสองเรื่องเลย พี่อิ๊กเก่งจริงๆ นับถือๆ  

(อ่อ มีคนเค้าฝากคำชมมาบอกว่าพี่อิ๊กเก่งมาก ชีชอบภูมิบุญมากกก มีไม่กี่เรื่องที่ทำให้ชีน้ำตาไหล แล้วภูมิบุญก็เป็นหนึ่งในนั้น ^^ เป็นกำลังใจให้เสมอ...และจะติดตามผลงานต่อไปและต่อไป ^^)

** ปล. อ่านฉากงานกีฬาทีไรรู้สึกเหมือนกำลังอ่านแฮร์รี่พอตเตอร์ตอนที่แข่งควิชดิชยังไงก็ไม่รู้สิ มันชวนให้ติดตามอ่า
ชอบจริงจัง  

[dukdikdukdik]

สนุกมากกกก บรรยายได้ลุ้นเหมือนอยู่ข้างสนามจริง ๆ

บอยเก่งมาก ๆ เลยนะ เต้ด้วย สู้ ๆ ทุกคนเลย

[eiky]

กรี๊ดดดดดดด

พี่พอซมาจากไหนนน พี่พอซแรงงงงง มากอดบอยของเอกได้งายยยย

ญี่ปุ่นนี่มันน่ารักจริงๆ ถึงมันจะไม่บทเด่นในตอนเลยนะ แต่มันก็ยังน่ารักของมันอยู่ดี

คนอื่นเค้าเครียดๆกัน มีมันนี่แหล่ะ เยลลี่สีนั้นสีนี้ โอ้ยยยย รักไม่ไหวแล้วหวานใจของเจ้ 

ส่วนไอ้พี่จิ๊ปก็มาแรงงงงง แซงหน้าพระเอกสุดยอดดดด

ตัวเล็กอย่างนั้น ตัวเล็กอย่างนี้ แอร๊ยยยยย เกินหน้าเกินตาเฟียตมากกกก

ขอบคุณพี่อิ๊กน้า ที่เขียนนิยายสนุกๆให้อ่าน ทั้งสองเรื่องเลย พี่อิ๊กเก่งจริงๆ นับถือๆ 

(อ่อ มีคนเค้าฝากคำชมมาบอกว่าพี่อิ๊กเก่งมาก ชีชอบภูมิบุญมากกก มีไม่กี่เรื่องที่ทำให้ชีน้ำตาไหล แล้วภูมิบุญก็เป็นหนึ่งในนั้น ^^ เป็นกำลังใจให้เสมอ...และจะติดตามผลงานต่อไปและต่อไป ^^)

** ปล. อ่านฉากงานกีฬาทีไรรู้สึกเหมือนกำลังอ่านแฮร์รี่พอตเตอร์ตอนที่แข่งควิชดิชยังไงก็ไม่รู้สิ มันชวนให้ติดตามอ่า
ชอบจริงจัง 

เพิ่งเห็นหางของแทงแรง เอ้ย เอางี้เลย ขอบคุณมากน้า อิอิ รักญี่ปุ่นมากมายเนอะ คนเขียนพอเขียนทีไรก็มีความสุขทุกที

[missyouallday]

ว้าว ว้าว สุดยอดมาก ชอบคำที่พี่จิ๊ปใช้อะ ตัวเล็ก อ่านที่ไรรู้สึกมันอบอุ๊น อบอุ่น น่ารักมาก อยากอ่านเรื่องจิ๊ปกับเต้ ตอนที่แอบจีบกันอะ

ยังเขียนได้ประทับใจเหมือนเดิม

รัก eiky และทุกคนจ้า

[P★RiTŸ]

ไอ้พี่พอซเนียนเกินนะเเก

  ไรเตอร์