กว่าจะคลอดออกมาแต่ละตอน ยากเนะ อิอิ คิดถึงกันบ้างไหมอ่า
(หึง)พออกมาจาก ห้องน้ำญี่ปุ่นก็หน้าซีดหน้าตาดูไม่ได้เพราะน้ำ หูน้ำตาไหลออกมาเอาผ้าเช็ดออกจึงพอดูได้ขึ้นมาหน่อย
"เอานี่น้ำ อ๊วกจนหมดเลยนะมึง"
เฟียตยื่นแก้วน้ำให้ ญี่ปุ่นทำหน้าเบ้รับแก้วน้ำไปกระดกลงคอ
"อ่า อ๊วกหมดเลยอ่า เสียดายเนะ"
"ไอ้บ้า ยังจะมาเสียดายอ๊วก ไปอาบน้ำเลยไป"
เฟียตเสียอารมณ์ไปแล้ว ญี่ปุ่นเองก็หน้าย่นอยู่
"เค้าคิดว่า เค้าต้องหิวอีกแน่เลยอ่า หมีขาวไปซื้อหนมมาให้หน่อยดิ"
"โว้ย ไอ้นี่ ไม่ต้องแดกแล้ว แดกแล้วก็อ๊วก"
เฟียตโวยวาย
"แอ่ะ เพราะหมีขาวนั่นล่ะให้เค้าอม ยี้แค่พูดก็จะอ๊วกแตกอีก ไม่รู้ล่ะหมีขาวต้องรับผิดชอบ"
"โว๊ะ ไอ้นี่เดี๋ยวเถอะมึง ของกูออกจะดีมีแต่คนต้องการ มีมึงนี่ล่ะไม่เห็นค่า ไอ้บ้า"
"แอ่ะ เหม็นจะตาย มู่ทู่อีกตะหาก ถ้าไม่ไปซื้อเค้ากลับหอดีกว่า"
ญี่ปุ่นทำหน้างอนใส่แล้วเดินจะไปหยิบกระเป๋า
"เออๆ ให้มันได้อย่างนี้ โว้ย นี่ล่ะนะเขาบอกมีเมียเด็ก กูล่ะเซ็ง"
เฟียตบ่นกระปอดกระแปดแต่ก็เดินออกจากห้องไป ญี่ปุ่นยิ้มร่าเดินเข้าไปอาบน้ำร้องเพลงอย่างสบายอารมณ์
"อิ อิ มาแย้วหราฝามี แอ่ะ ทำไมซื้อมาน้อยอ่า เค้าไม่อิ่มน้า"
ญี่ปุ่นอาบน้ำเสร็จเปลี่ยนเสื้อผ้าทาแป้งหน้าขาววอกนอนกระดกขารออยู่บนเตียง พอเห็นเฟียตเข้าห้องมาก็กระเด้งตัวออกมาดีใจ แต่พอเห็นถุงขนมในมือก็หน้าย่นอีก
"ไอ้นี่ เดี๋ยวก็นอนแล้วมึงจะแดกอะไรมากมาย แค่นี้ล่ะ"
เฟียตโวยโยนถุงขนมให้
"แอ่ะ ชิ เดี๋ยวจะโดนดีน้า อิอิ"
ญี่ปุ่นคว้าถุงขนมมากอด มิหนำซ้ำขู่อีกต่างหาก
"โว๊ะ ไปอาบน้ำแล้ว ไอ้บ้าแดกๆเข้าไปเลยอย่าพูดมาก"
เฟียตเดินเข้าไปอาบน้ำทันที ส่วนญี่ปุ่นก็เดินไปหยิบหนังสือมาเปิดอ่านนอนกระดิกเท้าอยู่สบายใจไป
"หมีขาว หนมอ่า หนมเค้าอ่า"
พออ่านหนังสือไปได้สักพักญี่ปุ่นก็เข้าไปกระแซะเฟียตที่นอนคว่ำอ่านหนังสือ อยู่ เพราะขนมที่ซื้อมาหมดเกลี้ยงแล้ว
"พอแล้ว กูจะอ่านหนังสือ"
"แอ่ะ เค้าไม่พอนิ หมีขาวซื้อมาน้อยเองเนะ ช่วยมะได้"
ญี่ปุ่นเอาหัวดันตัวของเฟียต
"โว้ย อ่านไปๆ เดี๋ยวก็ลืม"
เฟียตทำเป็นมึนไม่สนใจ ญี่ปุ่นทำหน้าย่นดิ้นพรวดพราดอยู่สักพักก็กลิ้งกลับไปอ่านหนังสือต่อ ไม่ถึงสิบนาที
"หมีขาวๆ เค้าหิวอ่า หนมๆ หนมเค้าอ่า"
กลิ้งไปหาเฟียตอีกรอบ เอาหน้าไปถูตามชายโครงของเฟียต
"โว้ย อะไรวะ กูจะอ่านหนังสือ"
เฟียตเริ่มรำคาญเดินลุกไปอ่านหนังสือที่โต๊ะหน้า คอมฯ ญี่ปุ่นทำหน้าย่นนอนดิ้นตุบตับอยู่บนเตียง
"หิวอ่า หิวอ่า"
ร้องครวญครางออกมา ดิ้นหนักเข้าไปใหญ่ เฟียตทำเป็นไม่สนใจ
"หิ๊ว หิ๊ว เค้าหิว เค้าหิว"
ญี่ปุ่นไม่ยอมลงง่ายๆ ดิ้นพรวดพราดจนเตียงยับยู่ยี่ไปหมด ผ้าปูที่นอนที่เพิ่งจะเปลี่ยนกลับมาย่นยับทันที
"โว้ย นี่กูมีเมียหรือมีลูกกันแน่วะ"
เฟียตโวยวายถลึงตาใส่ญี่ปุ่น รายนั้นไม่สนใจร้องครวญครางอยู่ เฟียตเดินไปใกล้ๆอยากจะเตะเอาสักทีเพราะหมั่นไส้
"หมีขาวอ่า หมีขาวอ่า"
"เงียบได้ไหมไอ้เปี๊ยก กูจะอ่านหนังสือ"
"ไม่เงียบเนะ จนกว่าหมีขาวจะไปซื้อหนมมาให้เค้าอ่า"
"โว้ย"
เฟียตทำหน้าเซ็งใส่ ยืนเกาหัวอยู่
"น้าน้า เค้าอยากกินเนะ ไหนบอกเป็นแฟนเค้าอ่า ไม่ดูแลเค้าเนะ"
ญี่ปุ่นทำหน้าย่น
"เออๆ กูยอมแล้ว ไอ้บ้า นี่กูคิดถูกหรือคิดผิดเนี่ย"
เฟียตบ่นแล้วเดินหัวเสียออกไปจากห้องยอมไปซื้อ ขนมมาให้ เจ้าตัวดีจนได้
เฟียตเริ่มไม่มั่นใจในตัวของญี่ปุ่นแล้วว่า ญี่ปุ่นเองจะ คิดมีใจให้เขาหรือไม่ เพราะจากท่าทางที่ทำ เวลาที่อยู่ด้วยกันก็ไม่เคยหวานใส่ หาแต่เรื่องกิน ไม่ได้ดั่งใจก็โวยวายดิ้นพรวดพราด เฟียตครุ่นคิดอยู่
"เป็นไรวะไอ้เฟียต ทำหน้าเหมือนปวดขี้"
เบนซ์เดินมาตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ ตบหลังเบาๆแต่เฟียตกลับสะดุ้งโหยง
"เฮ้ย ไอ้บ้า กูยิ่งกลุ้มๆอยู่"
"กลุ้มไรวะ วันๆกูไม่เห็นมึงทำอะไร"
"ไอ้นี่ กูก็กลุ้มเรื่องเมียเด็กกูนี่ล่ะ"
"ห๊า ไอ้เปี๊ยกเนี่ยนะ ทำไมวะ ฮ่าๆๆ อย่าบอกนะมึงโดนมันสอย"
"ส้นตรีนกูนี่ ไอ้นี่กูยิ่งกลุ้มๆอยู่"
"กลุ้ม เตี้ยอะไรวะ กูก็เห็นตามติดมันแจ ไม่มีใครเข้าใกล้ได้นี่"
"นั่นล่ะ กูยิ่งกลุ้ม เหมือนไอ้เปี๊ยกมันไม่ได้รู้สึกกับกูแบบนั้นเลยว่ะมึง"
เฟียตระบายความในใจออกมาให้เบนซ์เพื่อนสนิทฟัง
"ไอ้บ้า กุก็นึกว่ากลุ้มเรื่องอะไร ก็มึงดูเมียมึงดิ เอ๋อจะตายห่า รู้เรื่องอะไรบ้างไหมนั่นน่ะ"
"ไอ้นี่ อย่าประมาทมันนะมึง เล่นกูหัวหมุนอยู่นี่"
"โห มีฤทธิ์มีเดชขนาดนั้นเลย"
"ไอ้เรื่องนั้นน่ะกูไม่สนหรอก แต่กูชักไม่มั่นใจว่ามันจะชอบกูหรือเปล่านี่น่ะสิ"
"ไม่เห็นยากไอ้ เสือ"
เบนซ์บอกแล้วยิ้มกรุ้มกริ่ม
"ทำไงวะ มึงมีวิธีเหรอ"
"ถ้า มันอยากรู้ว่ามันชอบมึงหรือเปล่าน่ะ มันมีวิธีไม่ยากเว้ย"
"บอกมาเลย มึงอย่าท่ามาก"
"อ้าวไอ้นี่ มึงก็ลองทำท่าไม่สนใจมัน แล้วลองไปคั่วเด็กคนอื่นดูดิวะ แล้วคอยดูว่ามันจะมีปฏิกริยายังไง ถ้ามันงอนก็แสดงว่ามันมีใจ ถ้ามันเฉยๆมึงนั่นล่ะที่จะต้องทำใจ"
เบนซ์พูดให้เฟียตทำท่าครุ่นคิด
"เด็กเก่ามึงก็เยอะแยะ มึงก็ลองไปคุยดูดิ"
"เฮ้ย ไม่เอาโว้ย ขาดแล้วขาดเลย ไม่อยากไปยุ่งอีก"
"อ้าว งั้นก็ช่วยไม่ได้นะโว้ย"
"ไอ้นี่ มึงช่วยไปหาให้กูหน่อยดิ คุยกับมันให้มาแสดงละครกับกูหน่อย มึงนั่นล่ะไปหามา"
"อ้าว ซวยกูแล้วไหมล่ะ ไอ้นี่อะไรกูก็ไม่ได้ให้กูออกหน้าอีกนะมึง"
"เออ น่า เดี๋ยวกูชงไอ้เต้ให้"
"เฮ้ย บ้าเหรอ ไอ้นี่กูไม่ได้ชอบแบบมึงโว้ย กูชอบหญิง"
"ส้นตีนกูนี่ ชอบหญิง วันก่อนเห็นไปคั่วเด็กมอสี่ มึงนึกว่ากูไม่รู้เหรอ"
เฟียตรู้ทัน เบนซ์ทำหน้าจ๋อยลงยิ้มเจื่อนๆ สรุปเบนซ์ก็เป็นคนไปหาเด็กมาให้เฟียต เขาเลือกต้องเด็กเรียนชั้นมัธยมสี่ทับหนึ่ง รูปร่างหน้าตาก็ตี๋ๆน่ารักโดดเด่นทีเดียว
"แล้วทำไมผมต้องทำแบบนั้น อ่ะพี่"
"หรือมึงจะไม่ยอม อยากอยู่แบบลำบากเหรอไอ้หนู"
เบนซ์ขู่เด็ก รายนั้นหน้าซีดลงไปทันที
"ผมต้องทำยังไงอ่ะครับ"
"มึง ก็คอยไปเจ๊าะแจ๊ะกับไอ้เฟียต แสดงตัวเหมือนเป็นแฟนกัน แต่มึงจำไว้นะ อย่าไปชอบมันเพราะมันมีเด็กของมันอยู่แล้ว มันแค่อยากรู้ว่าเด็กมันคิดยังไงกับมัน"
"อ่า บาปนะพี่"
"มึง กลัวบาป หรือมึงกลัวตีน"
หน้าจ๋อยลงไปอีกต้องก้มหน้าลงคิดหนัก
"แล้ว เริ่มเมื่อไหร่ครับพี่"
"วันนี้เลย ไป ไปกับกู"
เบนซ์ลากแขน ต้องเดินตามไปหาเฟียตที่นั่งรออยู่ม้าหินอ่อนข้างตึก
"ไอ้นี่เหรอมึง"
พอเฟียตเห็นหน้าตาของต้องก็มองพิจารณาอยู่
"เป็นไง ใช้ได้ไหมมึง"
"เออ ก็ดีว่ะ เข้าใจแล้วใช่ไหมน้องว่าต้องทำยังไง"
เสียงของเฟียตเข้มห้วน ดุกว่าเบนซ์มาก หน้าตาก็ดุ ทำให้ต้องเริ่มสั่น
"คะ ครับพี่ เข้าใจแล้วครับ"
"มาใกล้ๆ หน่อยดิ"
เฟียตพยักหน้าให้ต้องเข้าไปหา กว่าจะก้าวออกไปได้
"โว้ย เดินให้มันเร็วๆหน่อยได้ไหมวะ มึงเป็นบ้าอะไรเนี่ย เสียเวลา"
เฟียตตวาดดังลั่น ต้องยิ่งสั่นหน้าซีดลงกว่าเดิมอีก
"ไอ้เฟียต มึงอย่าไปตวาดมันสิวะ เด็กมันก็กลัวดิไอ้นี่ ไปหนู"
เบนซ์ดันหลังต้องให้เดินเข้าไปใกล้เฟียต พอนั่งลงข้างๆ เฟียตก็จ้องหน้าจับคางเชยหน้าขึ้นมาดูทันที
"หน้าตาดีนี่มึงน่ะ อยากมีผัวไหม"
ต้องสั่นระริกกลัวจนฉี่แทบราด เพราะไม่เคยเจอรุ่นพี่เรียกตัวเข้าพบเลย อีกอย่างชื่อเสียงของเฟียตก็ไม่ใช่ย่อย
"อะ มะ ไม่"
"มึงพูดอะไรวะ สรุปอยากมีใช่ไหม นี่ไงไอ้เบนซ์พอกูรู้ว่าไอ้เปี๊ยกมันคิดยังไงกับกู มึงก็เอามันทำเมียเลยดิวะ น่าตาใช้ได้นี่"
"อ้าว ไอ้นี่"
เบนซ์ ยืนอายหน้าแดงขึ้นมาทันที ส่วนต้องก็สั่นจนออกอาการ เฟียตเอามือกอดคอทันที
"ไหน มาใกล้ๆหน่อยดิ โหไอ้ห่ามึงทาโรลออนบ้างนะ เต่าหึ่งเชียวมึง"
เฟียตทำจมูกฟุดฟิดแล้วดันตัวต้องออก เด็กยิ่งเหวอไปกันใหญ่
"ไอ้เฟียต มึงจะให้มันฉี่ราดตรงนี้เลยเหรอวะ ตกลงจะเอาหรือไม่เอา ตินั่นตินี่อยู่ได้ ใครจะดีเท่าไอ้เปี๊ยกมึงล่ะ"
เบนซ์ประชดเพราะเริ่มเห็นใจต้องที่นั่งสั่นอยู่
"เออ นั่นสิ เอาไอ้หนู มึงคอยทำท่าว่าเป็นเด็กกูนะ จับกอดกูได้ แต่อย่ามากเข้าใจไหม เดี๋ยวเมียกูมันจะเข้าใจผิด"
"อ้าว ไอ้นี่ ตกลงมึงจะให้มันเข้าใจผิดหรือเข้าใจถูกวะ แล้วเมื่อไหร่มึงจะได้รู้ล่ะว่ามันชอบมึงหรือเปล่า แสดงละครก็ต้องเอาให้เนียนดิ"
เบนซ์แย้งทันที เฟียตนั่งครุ่นคิดอยู่
"เออ แต่อย่ามากมายเว้ย กูว่ามึงคอยอยู่ใกล้ๆกูเดี๋ยวกูทำเองดีกว่า"
เฟียตแถไปได้ ใจจริงก็ไม่ได้อยากทำแบบนี้แต่ก็อยากรู้เหลือเกินว่าคนตัวเล็กคิดกับเขายัง ไง พอตอนเลิกเรียนก็ยืนดักอยู่หน้าโรงเรียนกับต้อง พอเห็นญี่ปุ่นเดินออกมาพร้อมบอยกับเอกก็เริ่มแผนทันที
"ปุ่นๆ นั่นหมีขาวนายไม่ใช่เหรอ เอ๊ะมากับใคร"
บอยเห็นก่อนบุ้ยปากให้ ญี่ปุ่นดู
"หนายๆ เอ๋ หมีขาวนิ อิอิ"
"เฮ้ย ไอ้หญ้าแห้ง นั่นมันไอ้ต้องทับหนึ่งนี่หว่า ทำไมมากับพี่เฟียตวะ เฮ้ย กอดคอมันด้วยอ่ะ"
เอกร้องออกมา ญี่ปุ่นขยับแว่นเดินปรี่เข้าไปหาทันที
"หมีขาวๆ มารอเค้าหรา"
ญี่ปุ่นร้องไปแต่ไกล เฟียตหยุดกึกลงอมยิ้มแล้วกระซิบบอกต้องว่าเริ่มแผนได้แล้ว
"อ้าว ไอ้เปี๊ยก เพิ่งเลิกเหรอ กูไม่ได้มารอมึงนี่ กูจะไปกินข้าวกับน้องต้อง"
เฟียตบอกหน้าตาเฉย ต้องเองก็คว้าหมับที่เอวทันที
"เอ๋ เค้าไปด้วยน้า อิอิ"
"ไม่ได้ กูจะไปกินกันสองคน"
เฟียตทำเสียงดุ
"เอ่ ทำมายอ่า ทุกทีเห็นมารอเค้านิ"
"กูเบื่อมึงแล้ว นี่เด็กใหม่กู"
เฟียตบอกมองหน้าญี่ปุ่นรอดูปฏิกริยา ญี่ปุ่นทำหน้าบอกไม่ถูก
"แอ่ะ เบื่อเค้าหรา"
ญี่ปุ่นทำหน้าย่นใส่ ในใจเริ่มหวั่นไหว เฟียตไม่สนใจกอดคอต้องเดินหนีไป
"อ้าวปุ่น หมีขาวไปไหนอ่ะ"
บอยเดินเข้ามาถาม
"อ่า หมีขาวบอกเบื่อเราแล้วอ่า"
ญี่ปุ่นทำหน้าเบ้
"เฮ้ย ทำไมวะ เห็นตามแกแจเลย เห็นไหมกูบอกแล้วมึงอย่ากวนตีนเขาให้มาก เขาก็เบื่อมึงน่ะสิ"
"เอก"
บอยตวาดจ้องหน้าเอก รายนั้นหน้าเหวอไป ญี่ปุ่นยังหน้ายับอยู่
"อ้าว ปุ่นๆ ไปไหนอ่ะ ปุ่น"
วิ่งออกไปทันที ญี่ปุ่นรู้สึกแปลกประหลาดขึ้นมาในใจ วิ่งไปไม่มีจุดหมายปลายทาง
"หมี ขาวๆ หยุดก่อน"
ญี่ปุ่นวิ่งตามไปเจอเฟียตที่เดินคู่อยู่กับต้อง
"อะไร วะไอ้เปี๊ยก"
เฟียตหันหน้ามาหาคนตัวเล็กที่วิ่งกระหืดกระหอบ ตามมา
"มา คุยกันเลย ทำไมอา"
ญี่ปุ่นจับแขนอีกข้างของเฟียต
"คุยอะไรวะ กูจะไปกินข้าว"
"ไม่ได้ หมีขาวห้ามไปกินข้าวกะคนอื่น เข้าใจ๊"
ญี่ปุ่นแถไป ทำหน้าย่นใส่
"ทำไมวะ กูจะไปกินข้าวกะใครมันเกี่ยวอะไรกะมึงไอ้เปี๊ยก"
"แอ่ะ ไม่ได้ หมีขาวต้องไปกินกะเค้าคนเดียว"
"เว้ย มึงเป็นเจ้าของกูเหรอ ไอ้นี่ ไปครับน้องต้องไอ้นี่มันบ้า"
เฟียตรู้สึก สนุกขึ้นมาดันหลังต้องให้ เดินต่อ
"เอ๋ บอกไม่ฟังหรา นี่แน่ะ"
ญี่ปุ่นเอากระเป๋าฟาดไปที่กลางหลังของเฟียตทันที
"โอ๊ย มึงทำอะไรวะไอ้เปี๊ยก"
"ห้ามเบื่อ เค้าน้า เค้ายังไม่เบื่อหมีขาวเลยเนะ อยากโดนดีหรา นี่แน่ะ"
ญี่ปุ่น กระหน่ำฟาดกระเป๋าใส่กลางหลังของเฟียต ต้องเองตกใจกลัวถอยออกห่าง
"หยุ๊ด ไอ้เปี๊ยก มึงเป็นบ้าเหรอ"
"ไม่ได้ ไม่ได้ นอกใจเค้าหรา ไอ้หมีขาวบ้า"
ทีนี้ทั้งเตะขาทั้งหวดตัวด้วยกระเป๋า เฟียตเองก็ได้แต่ปัดออกแต่ญี่ปุ่นก็ไม่ยอมหยุด ปรี่เข้าประชิดตัวกัดฟัน
"หมี ขาวใจร้าย เบื่อเค้าทำมายอ่า ฮึกๆ"
ญี่ปุ่นร้องไห้ออกมาแต่ก็ยังไม่ยอมหยุดตี เฟียตพอเห็นคนตัวเล็กร้องไห้ออกมาก็หยุดยืนนิ่งให้ตีแต่โดยดี
"ไอ้ บ้า นิสัยไม่ดี ใจร้าย ไอ้หมีขาวใจร้าย"
ญี่ปุ่นฟูมฟายออกมาแรงที่ตี เริ่มลดลง เฟียตกอดตัวญี่ปุ่นไว้แน่น ต้องพอเห็นก็เหวอตกใจรีบเดินหนีไปทันที
"มึงทำแบบนี้ทำไมวะไอ้เปี๊ยก"
เสียงของเฟียตนุ่มลงมาก
"เค้าไม่ยอมน้า เบื่อเค้าไม่ได้น้า ไอ้หมีขาวบ้า"
ญี่ปุ่นตัวยังกระตุกพยายามจะตีคนตัวใหญ่อยู่ ร้องไห้สะอึกสะอื้น
"มึงหึงกู เหรอ"
"หึงอารายอ่า"
"แล้วมึงร้องไห้ทำไม"
"เอ๋ ก็อยากร้องนิ เสียใจเนะถึงร้อง ห้ามถามเค้าจาร้องไห้"
ญี่ปุ่นยื่นมือขึ้นมาอุดปากเฟียตไว้ คนตัวใหญ่ยิ้มเต็มดวงหน้า รับรู้แก่ใจแล้วว่าคนตัวเล็กคิดยังไง ยืนกอดเอาไว้แน่น ส่วนคนตัวเล็กก็ยังออกฤทธิ์ออกเดชพยายามตีตามตัวอยู่
เขียนโดย eiky
หัวข้อ: My Sweetheart Valentine **อัพเดทปกคร้าบ** หน้า 164** (อ่าน 1075282 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก