พิเศษ บอย + เอก
วันแรกของการแข่งขัน พอโดนพอซกอดบอยเองก็ทำหน้าเหรอหรางุนงงอยู่ เดินออกมาจากสนามหน้าเอ่อๆ
"มันกอดแม่หมูทำไมอ่ะ"
เสียงเขียวมาแต่ไกล แต่ก็พูดไม่ดังมากเพราะกลัวคนอื่นได้ยิน
"เค้าไม่ได้อยากให้พี่เขากอดนี่พ่อหมู"
"ฮึ"
งอนหน้าหักเหลี่ยมเดินหนีไปแล้ว
"บอยเก่งเนะ บอยๆกินเยลลี่ๆ"
เพื่อนรักหน้าเอ๋อก็ปรี่เข้ามาเสียบแทน ยื่นเยลลี่หลากสีให้ บอยทำหน้างงอยู่
"ไอ้บอย ไอ้นั่นน่ะ อย่าไปยุ่งกะมันนะมึง คาซาโนว่าเรียกพ่อเชียวนะเว้ย"
เบนซ์เดินมากระซิบบอยทำหน้าเหรอหรา
"บ้าเหรอพี่ ผมไม่ยุ่งกะเค้าหรอก พี่เค้ามาแสดงความยินดีเฉยๆ"
"หึหึ มึงคอยดูไป มึงเคลียร์กับไอ้เอกดีๆละกัน"
พูดให้คิดบอยเองยิ่งงไปกันใหญ่ ยังไงก็ไม่มีทางเป็นไปได้ อยู่คนละโรงเรียน ไม่มีทาง พอตอนกลับบ้านเอกก็แยกไปนั่งกับรุ่นพี่เพราะกลับรถตู้ของฟอร์ด ส่วนบอยก็นั่งคู่กับเบนซ์ ทุกคนคงลืมเรื่องเมื่อตอนกลางวันไปแล้ว แต่ดูเหมือนว่าเอกจะยังไม่ลืม มองไปทางญี่ปุ่นรายนั้นยังคลอเคลียกับเฟียตอยู่ไม่ยอมห่างจากกัน มองไปทางโฟคก็นั่งมองออกไปนอกหน้าต่างน่าสงสาร บอยคิดแล้วมองไปจ้องท้ายทอยของเอกที่นั่งคอแข็งอยู่ไม่ยอมหันมา
"บอยๆพรุ่งนี้เจอกันน้า พี่จี๊ปอย่าทำอารายเต้น้า อิอิ"
เสียงของญี่ปุ่นล้อเลียนเพื่อนๆก่อนจะเดินตามเฟียตออกไปคู่แรก ส่วนบอยยิ้มเจื่อนๆ
"อ้าวเอก"
ร้องออกมาเพราะเอกเดินหนีไปก่อนแล้ว บอยวิ่งตาม
"รอเค้าด้วยดิ ไปกินข้าวกันเนอะหิวแล้ว"
ไม่ตอบหน้างอเหมือนเดิม
"พ่อหมูเป็นอะไรอ่ะ ทำไมไม่ยอมตอบ ยังงอนอยู่เหรอ"
ไม่ตอบอีก บอยเม้มปากหัวใจเต้นแรงหน้าเริ่มไม่ดี
"เค้าไม่ผิดนะ เค้าทำอะไรผิดเหรอ พ่อหมูถึงไม่ยอมคุยกะเค้าอ่ะ"
เสียงเครือออกมาเอกหยุดกึกลงทันทีหันมาก็เห็นบอยยืนน้ำตาเอ่อแล้ว
"แม่หมู"
ร้องออกมาวิ่งเข้าไปหา บอยสะบัดมือออกเดินหนีไป อ้าว ตกลงใครจะงอนใครเนี่ย
"พ่อหมูขอโทษ พ่อหมูงอนอ่ะ ก็ไม่ชอบให้ใครมากอดแม่หมู"
"ก็ไม่ได้ตั้งใจ ไม่เข้าใจเหรอ เค้ามากอดเองนะ เค้าไม่ได้อยากจะกอดเค้า ทำไมไม่ยอมฟัง แล้วมีอะไรทำไมไม่ยอมพูด เงียบๆแบบนี้เค้าไม่ชอบนะ"
บอยโวยวายออกมาเอกหน้าเจื่อนๆลงทันที
"ขอโทษน้าแม่หมู พ่อหมูผิดไปแล้ว"
"ฮึ งอน"
อ้าวเป็นงั้นไปบอยวิ่งกลับหอไปแล้ว เอกวิ่งตาม พอถึงห้องก็เข้าไปกอดทันที
"ก็เค้าหวงแม่หมูนี่ ก็เลยงอน"
"รู้หรอกว่าหวง แต่บอกแล้วนี่ ทำไมไม่ฟัง"
"เค้าขอโทษน้า"
เอกไซร้ซอกคอทันที
"อ่า ไม่เอาพ่อหมู ยังไม่ได้อาบน้ำเลย เหม็นเหงื่อ"
เอ่อ ไม่เอานี่คือไม่เอาตอนนี้ว่างั้น
"งั้นไปอาบน้ำกันแม่หมู พ่อหมูคิดถึงจะตายอยู่แล้ว"
"อืม"
เป็นงั้นไป คนที่จูงมือเอกเข้าห้องน้ำคือบอย
"คิดถึงแม่หมูที่สุดเลย"
เอกโผเข้าประกบปาก บอยเองก็ทำเหมือนกันมือไม้ดึงเสื้อผ้าออกจากร่างไปแล้ว ไม่เบาทั้งสองคน ไหนบอกจะอาบน้ำก่อนเหอๆน้ำยังไม่โดนตัวเลยมีแต่น้ำลาย
"อ่า พ่อหมูเค้าเสียว เอาเลยได้ไหมอ่า"
เสียงเรียกร้องของบอย เอกก็พยักหน้าว่าไงว่าตาม
"โอ๊ะ อย่าเอาท่ายากมากนักดิ พ่อหมูเดี๋ยวขาหมดแรง"
พอเอกจะจับพลิกท่าก็ร้องออกมา
"อืม งั้นเอาท่าเบสิคเนอะแม่หมูเนอะ"
บอยดึงคอเอกลงมาจูบ
"อ่า ไม่ไหวแล้ว พ่อหมูเร็วๆ"
ร่างเกร็งกระตุกกอดรัดกันแน่นทั้งสองคน
"ไหนบอกจะอาบน้ำก่อนไงแม่หมู อิอิ"
"บ้า ก็พ่อหมูอ่ะแหล่ะไม่ยอมอาบ จับจ้วงเอาๆ เขินนะ"
อายหน้าแดง เป็นงั้นไป รู้สึกบอยจะติดนิสัยบางอย่างมาจากญี่ปุ่นแล้วนะเนี่ย
พอวันที่สองลงจากรถตู้มาเดินเข้าไปในโรงเรียน บอยเองเรตติ้งก็ไม่ใช่น้อยหน้าญี่ปุ่น มีคนมาขอลายเซนต์หอบนั่นหอบนี่มาให้เยอะพอสมควร เอกเองก็พยายามทำใจไม่หึงเวอร์เหมือนเดิม
"บอยๆพาเราไปเข้าห้องน้ำหน่อยเนะ เราปวดฉิ้งฉ่อง"
ญี่ปุ่นมาสะกิดบอก เพราะเฟียตกำลังคุยกับเพื่อนๆเรื่องการวางแผนการเล่นอยู่
"อืม ไปดิ พ่อหมูเค้าพาปุ่นไปห้องน้ำก่อนนะ"
"อย่าไปนานน้า เค้าเป็นห่วง"
"เฮ้ย เวอร์แแล้วมึงไอ้เอก มาดูพี่เขาสอนเกมการเล่นนี่ ไอ้สองตัวนั่นอย่าไปนานล่ะ"
เบนซ์ร้องออกมา เอกเกาหัวแกรกๆเดินเข้าไปหากลุ่มรุ่นพี่
"บอยๆ อันนั้นอารายอ่า น่ากินเนอะ"
เดินผ่านร้านขนมแป้งทอดที่เสียบไม้กลมๆลูกใหญ่ๆ ไม่พูดเฉยปรี่เข้าหา
"เดี๋ยวพี่เฟียตก็ว่าเอาหรอกปุ่น"
"เอ๋ พ่อหมีขาวมะเห็นนิ พ่อค้าๆ เอาอันนี้ อาหร่อยไหมอ่า"
สนที่ไหนลับหลังก็ฟาดแหลก บอยเองก็เออออตามกันไป พอได้ขนมมาก็เดินอ้อมอาคารไปเข้าห้องน้ำ
"น้องครับ มาแต่เช้าเลยนะครับ"
เสียงทักมาจากมุมตึก บอยกับญี่ปุ่นหันไปตามเสียง พอซนั่นเอง
"อ้อ หวัดดีครับพี่ มาตามปกติครับ"
บอยทักตอบอึกอักอยู่ ญี่ปุ่นทำหน้าย่นใส่มองดูอยู่
"กินไรอ่ะครับ น่ารักจัง"
"อารายอ่า หนมน่ารักหราเพ่"
ญี่ปุ่นถามทำหน้างงๆ
"เรานั่นล่ะน่ารักจังครับ"
"อิอิ เค้ารู้เนะ"
หัวเราะชอบใจ
"พี่หมายถึงน้องบอย เราน่ะน่ารักแต่มีเจ้าของแล้วนี่ ไอ้เฟียตน่ะไม่มีใครอยากยุ่งกะของๆมันหรอก"
พูดเหมือนรู้จักกันดี ญี่ปุ่นทำหน้าย่นใส่ทันที แต่บอยกลับก้มหน้าลงอายอยู่
"เอ๋ บอยเค้าก็มีแฟนเนะ พี่มะมีแฟนหรา อิอิ น่าฉงฉาน"
"เอ้ย พี่ไม่มีดิ อยากเป็นแฟนพี่ไหมล่ะครับบอย"
เอ่อ เอาตรงๆแบบนี้เลย บอยเองหน้าแดงก่ำ
"มะอยากหรอกเพ่ บอยเค้ามีปลาดุกอยู่แล้ว เพ่มะได้เป็นแฟนหรอกเนะ"
ตอบแทนทุกอย่าง
"ผมมีแฟนแล้วครับพี่ ปุ่นไปห้องน้ำเถอะ"
"แฮ่"
น่านทำหน้าใส่เขาอีก แต่รอยยิ้มที่ฉายออกมาจากมุมปากของพอซมันไม่ยอมแพ้ง่ายๆ
"น้องบอย พี่ไม่ยอมแพ้หรอกนะครับ พี่จะตามจีบเรา ยังไงก็ช่าง"
ประกาศก้องออกมาไม่สนใจใคร เดินหนีไปแล้ว
"บ้าป่ะเนี่ย คนโรงเรียนนี้ไม่มีน่ารักแล้วเหรอไง"
บอยบ่นออกมา อายน่ะอายแต่ไม่ได้คิดอะไร
"ทำไมเค้ามาชอบบอยอ่า บอยมีปลาดุกเป็นแฟนนี่เนะ บ้าจริงเนะ"
"อืม คนเจ้าชู้อ่ะปุ่นอย่าไปสนใจเลย รีบไปเถอะ เดี๋ยวพี่ๆรอ"
บอยบอกแล้วเดินตามกันออกมาจากห้องน้ำ ขากลับแวะโฉบลูกชิ้นอีกคนละไม้
"ไปนานจังแม่หมู"
เอกถามขึ้น บอยทำหน้าเหรอหรา
"ก็ปุ่นแวะอ่ะ"
บุ้ยปากไปทางญี่ปุ่นที่ดูดนิ้วจุ๊บจั๊บอยู่
"เดี๋ยวไปฟ้องพี่เฟียตเลยนี่ ไอ้หญ้าแห้งแอบไปแดกไรมา"
"แอ่ะ พ่อหมีขาวไม่ว่าเราหรอก เรากินนิดเดียวเนอะบอยเนอะ"
หันมาพยักเพยิดให้บอย รายนั้นก็ทำหน้าเออออไปด้วย พอเข้าไปในโรงยิมบอยก็ต้องเจอกับสายตาหวานลอยเด่นมาแต่ไกล
"ดูไอ้นั่นมันมองแม่หมูดิ"
เอกเหลือบไปเห็นเข้า เบียดกายเข้าหาอีกชิดกว่าเดิม
"อย่าไปสนใจเขาเลย ท่าทางเจ้าชู้"
"เดี๋ยวบอกพี่ๆจัดการเลยนิ วอแวดีนัก"
"พ่อหมูอย่าใกล้มากดิ เดี๋ยวใครเห็น อายนะ"
"อายไรแม่หมู คนเขารู้กันทั่วแล้วว่าเราเป็นผัวเมียกัน"
"อ่า"
"หรือไม่จริง"
เสียงเข้มขึ้น ถอยห่างออกมา
"จริง"
"แล้วจะอายทำไม"
"ไม่รู้อ่ะ เค้าอายนี่"
เอกเม้มปากยื่นมือไปจับมือของบอยมากุมไว้ไม่สนใจใคร บอยยึกยักจะดึงมือคืน แต่เอกกำไว้แน่น
"อยู่เฉยๆ"
ก้มหน้าลงอายหน้าแดง กว่าจะพ้นแต่ละวันไปบอยเองสุขใจที่เอกทำแบบนั้นกับตัว แต่ไม่รู้ทำไมอายไม่เลิก พอกลับมาถึงห้องความอายมันหายไปหมด เป็นคนเริ่มเองก่อนตลอด
พอวันสุดท้ายบอยไม่ได้แข่งแล้วเพราะได้แชมป์มาตั้งแต่เมื่อวาน พอเช้าก็เข้าไปเชียร์ญี่ปุ่นกับโฟค พยายามยืนใกล้ๆซาร่ากับริต้าให้มากที่สุด เพราะคนที่ตามก็ยังคอยตามอยู่ ส่วนเอกเองก็งอนนิดหน่อยอยู่ข้างๆไม่ยอมไปไหนไกล
"น้องบอยขา รู้สึกจะมีคนมองนะค้า"
ซาร่าก็เห็นสะกิดบอย
"บ้าเหรอเจ้ เขามองเจ้นั่นล่ะ ก็เจ้สวย"
"ว้าย ถูกใจ บอยขาเจ้สวยพอหรือยัง"
ซาร่าทำตาปริบๆให้บอยดูหน้าให้ ทาตามาซะขนาดนั้น บอยกลั้นหัวเราะ
"เค้ามองชั้นย่ะหล่อน ปลาจวดอย่างหล่อนเขาไม่แลตามองหรอก ต้องนางฟ้าไข่มุกแห้งท้องทะเลเมดิเตอเรเนียนอย่างริต้าเท่านั้น"
"ถุย แม่เปลืองหอยกาบน้ำจืด อำเภอปากพนัง"
"กรี๊ดนังนี่ เป็นไงยะหอยอำเภอปากพนัง"
"จะรู้ไหมยะ ชั้นเป็นคนกรุง แต่ให้เดาก็หอยน้ำจะจืดก็ไม่จืด จะเค็มก็ไม่เค็มไง"
"แหม นังซาร่า"
"เอ่อ เจ๊ ทั้งสองคนนั่นล่ะ พอกัน"
เอกร้องขึ้น หันขวับมาพร้อมกันตาเขียวใส่
"ว้าย เชียร์น้องญี่ปุ่นดีกว่า กรี๊ดดด อย่างงั้นค่า เริ่ดดด กรี๊ดดด สุดยอด"
หันไปกรี๊ดต่อบอยกับเอกได้แต่ส่ายหน้า
"ตกลงไอ้บ้านี่มันจะเอายังไงวะ มองอยู่ได้เมียคนอื่นน่ะ"
"อย่าไปยุ่งกะเขาเลยพ่อหมู เดี๋ยวก็แข่งจบแล้ว"
"กวนตีนนักนะมึงเดี๋ยวจะหาว่ากูไม่เตือน"
พูดเหมือนจะไปทำอะไรเขาทำหน้ายักษ์ใส่ ส่วนรายนั้นก็ยิ้มให้ไม่สนใจเช่นกัน คนมันจะเอาน่ะใครจะทำไม ส่วนบอยก็หันข้างให้ ไม่ได้สนใจมากเพราะต้องคอยวิ่งลงไปพัดให้ญี่ปุ่นเวลาขอเวลานอก เกมที่ดุเดือดก็ทำให้เอกละสายตาจากเขาได้เช่นกัน
"ต้องไปแต่งตัวแล้วอ่ะพ่อหมู"
"อืม ไปกันเถอะ ไอ้หญ้าแห้งมันไปนอนก่อนใช่ไหม"
"อืม เจ้เขาพาไปนอนก่อน ปุ่นเก่งมากเลยเนอะ"
"ใช่ไม่น่าเชื่อ หน้าเอ๋ออย่างมันจะเก่งขนาดนี้"
"พ่อหมูก็เก่งนะ ได้ที่สามแน่ะ"
"โห แม่หมูเกินไป ทีตัวเองได้ที่หนึ่งอ่ะ ไม่เก่งกว่าเหรอ"
"ก็เค้าเจอมือรองนี่ พ่อหมูเจอมือแข็งเล่นได้แค่นี้ก็เก่งมากแล้ว ยังไงๆก็เป็นหนึ่งในใจเสมอล่ะน้า"
"อ่า น่ารัก"
เดินบิดไปมาทั้งสองคน เพื่อนๆเองก็แซวสนใจที่ไหนเริ่มจะเลียนแบบญี่ปุ่นเข้าไปทุกอย่างแล้ว
"น้องครับ น้องบอย"
พอซเองมายืนดักอยู่ทางไปห้องพระพุทธศาสนาพอน้องๆสี่ทับสี่เห็นก็พากันมองตาค้าง
"อ่าหล่ออ่ะ"
"พี่ขอคุยด้วยหน่อยสิครับ"
"มีอะไรพี่ มีอะไรคุยตรงนี้เลย"
เอกโพล่งขึ้นหน้ามีสีขึ้นมา
"อ้อ เรานี่เหรอแฟนน้องบอย หึหึ น่ารักๆอย่างบอยพี่ว่ามองๆคนอื่นไว้ก็ดีนะ อย่างพี่เป็นต้น"
"ไอ้"
"ว้ายอะไรกันค้า ว้ายคุณพี่ขาหล่อหยาดพื้นมาเชียว รู้จักน้องเขาเหรอค้า"
พอเห็นริต้าก็ทำหน้าเหรอหรา
"คุยผ่านริต้าก็ได้ค่า ริต้าเป้นคนคุมน้องเขาเอง ว่าไงค้า ไปค่าเด็กๆขึ้นห้องไป ส้มจี๊ด พาน้องไปเปลี่ยนเสื้อผ้า หล่อนจะมายืนดูอะไรยะ"
หันไปบอกลูกทีมที่หูตาโตกันทุกคน น้องๆเดินขึ้นห้องไปแล้ว
"ว่าไงค้าพี่รูปหล่อ"
เขาอึกอักอยู่นานแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรรีบเดินหนีไป
"ต๊าย ไฮโซนะค้า น้องบอย เนี่ยเจ้ไปสืบมา ถามอีพวกหัวโปกที่เดินตามพี่เขามา มันบอกว่า พี่เขาชื่อพอซ รวยมาก หล่อมาก เจ้าชู้มาก อยากได้ใครต้องได้ อิอิ เขาคงสนใจน้องบอยของเจ้นะ"
"เอาอะไรมาพูดเจ้ คนมักมากแบบนั้นอ่ะ บอยอย่าไปสนใจมันนะ"
เอกร้อนตัวโพล่งออกมา บอยเองก็อายหน้าแดงอยู่
"เราไม่สนใจเค้าหรอก ใครก็ไม่รู้"
"อุ๊ย น้องบอยขาเป็นความคิดที่เริ่ดมากค่า แปลว่าน้องบอยไม่แคร์ งั้นเจ้เอานะค้า อิอิ ชอบมากผู้ชายเลวๆระยำแบบนี้อ่ะ คิดแล้วเหมือนปริศนายังไงอย่างงั้น กรี๊ดด"
ต้องเห็นท่าทางของเจ้แก เอามือขึ้นกุมทำตาลอยเหมือนอยู่บนวิมานวาดเท้าออกไปเชิดหน้าขึ้น หมุนตัวนิดหน่อยแล้วก็กรี๊ดออกมา น้องๆทำหน้าเบะกันเป็นแถบๆ
"เค้าเชื่อใจตัวเองนะ เค้าไม่น่ารักเท่ามัน แต่เค้ารักตัวเองมากนะ"
เอกกระซิบออกมาน้ำตาคลอ
"เอก ฟังเค้านะ เค้ารักเอกมาก รู้ไหม ไม่เคยคิดจะไปรักใคร เอกก็รู้ว่าเค้าไม่ได้รักคนที่หน้าตา เค้าเลือกแล้ว และคนๆนั้นก็คือพ่อหมูของเค้าคนนี้ไง"
บอยดึงมือของเอกมากุมไว้ส่งสายตาหวานฉ่ำออกไป เอกยิ้มออกมาจนได้ แต่ทว่าเรื่องนี้พอซไม่ยอมจบง่ายๆนี่น่ะสิบอยกับเอก จะทำยังไงดี
กว่าจะมาเนอะ เหอๆๆ ปรับอารมณืกับเรื่องใหม่อยู่ ช่วงนี้เป็นไรไม่รู้ คิดอะไรไม่ค่อยออก ตอนหวาน เอ็นซีอ่ะ คิดมะออกจริงๆ มีคนแนะนำต้องไปหาหุ่นมาทดลอง แว้กกกก น่าจะจริง หุหุ
เขียนโดย eiky
หัวข้อ: My Sweetheart Valentine **อัพเดทปกคร้าบ** หน้า 164** (อ่าน 1009605 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก