หัวข้อ: :::: คดีรัก ภาค 2 ครึ่ง "บทที่ 39 บทส่งท้าย 2 The End" (UP 5/10/2010)

[yellowriver]

อยากอ่านตอนพิเศษ

[┗◎┗◎]

จบแล้วววววว

แต่คาดว่าน้องนนท์คงจะไม่สิ้นฤทธิ์ ง่ายๆ แน่ๆ

อิอิ



ขอบคุณพี่นาย แต่งสนุกทุกเรื่องเลย

[nuttykung]

สุดท้ายนนนี่ก็คู่กับลุงวุธ

[CocO naTtH mIlK]

ดีออกนะจบแบบนี้ คู่นี้เค้าเหมาะกันดีออก น่ารักดีนะ ขอบคุณครับนาย

ดูแลตัวเองด้วยนะ เห็นว่าปัญหาเยอะนี่นา

[Ak@tsuKII]

อยากอ่านนนนนนนนนนนน

 

[emmybblood]

ไม่อยู่เฝ้าเน็ตตั้งหลายวัน ในที่สุดก็    กรี๊ดดดดดดดด  น้องนนท์คนเก่ง แม่ยกน้ำตาไหล น้ำลายด้วย 555

รอฉากในกระท่อมน้อยอยู่นะคะคุณคฑา   

[Ak@tsuKII]

“แต่พอออกมาจากห้องก็ถึงนึกได้ว่านนท์ตื่นยาก ต่อให้เปิดไฟ อาบน้ำ แต่งตัว เดินไปเดินมา หรือทำอะไรนนท์ ก็คงไม่รู้สึกตัว” อาวุธยิ้มมุมปากแล้วพูดต่อ “แต่ก็อย่างว่า มันเป็นไปโดยธรรมชาติ”


   คำพูดมีเลศนัยนะเคอะ ศาลาวัดดดดด 5555 

้เข้ามารอค้าาาาาาาาา อยากอ่านแย้วววเปิดมารอทุกวันเลย 

[astral]

“แต่พอออกมาจากห้องก็ถึงนึกได้ว่านนท์ตื่นยาก ต่อให้เปิดไฟ อาบน้ำ แต่งตัว เดินไปเดินมา หรือทำอะไรนนท์ ก็คงไม่รู้สึกตัว” อาวุธยิ้มมุมปากแล้วพูดต่อ “แต่ก็อย่างว่า มันเป็นไปโดยธรรมชาติ”


   คำพูดมีเลศนัยนะเคอะ ศาลาวัดดดดด 5555 

้เข้ามารอค้าาาาาาาาา อยากอ่านแย้วววเปิดมารอทุกวันเลย 

นั่นสิ ยังสงสัย เค้าทำอารายกานนนนนนน พี่นายเคลียร์ที

[Y2Y]

แวะมาดูเผื่อเจอตอนพิเศษ 

[วิหคท่องนภา]

   แวะมาจิ้มคุณนาย

[yellowriver]

มารอพี่วุธน้องนนท์รักกันๆ

[katawoot]

โทษทีนะครับมาโพสบทส่งท้ายช้า พอดีต้องเดินทางไปหลายที่ แล้วก็จัดการเรื่องวุ่นๆ อยู่ ตอนนี้หลานเริ่มหันมาคบเพื่อนไม่ค่อยดีจะมีเรื่องชกต่อยทะเลาะวิวาท ปวดหัวสุดๆ

ฉากระหว่างอาวุธกับคชานนท์นี่ต้องอ่านดีๆ หน่อยนะ เพราะการสนทนาหรือการสื่อสารระหว่างสองคนนี้มันมีนัยยะแฝงอยุ่เยอะ อิ อิ


Awoot Chapter 38 Epilogue

เป็นอย่างที่คิดไว้จริงๆ คชานนท์หาทางเอาตัวรอดจนได้ อาวุธนึกอยากเขกหัวตัวเองที่ไม่ทันคชานนท์ ขณะที่รับประทานอาหารกลางวันด้วยกันคชานนท์ทานจุมาก และทานอาหารแปลกๆ ที่ตัวเองไม่รู้จักอีกหลายอย่าง หลังจากเก็บกระเป๋าและเช็คเอาท์ออกจากโรงแรม คชานนท์ก็ร้องว่าท้องเสีย ทำให้ต้องแวะหาหมอที่โรงพยาบาล
“เฮ้อ รู้ยังงี้ไม่กินเยอะขนาดนั้นซะก็ดีหรอก ดีใจที่พี่วุธมาเลยฟาดซะเรียบ” คชานนท์พูดเสียงแผ่วราวกับหมดแรง มือปรับเตียงให้เอนราบลง “ง่วงนอนจังเลยพี่วุธ ขอผมนอนก่อนนะครับ”
“เชิญ” อาวุธพูดสั้นๆ
“ขอโทษด้วยนะครับพี่ที่ทำให้แผนการพี่ล้มเหลว”
“แผนการอะไร”
“อ้าว ก็ไม่ได้ช่วยพี่เรื่องไปดูบ้านที่พี่จะซื้อ เฮ้อ แย่จริงๆ เลย ผมจะโทรบอกให้เพื่อนที่รู้จักกันไปกับพี่ก็แล้วกัน ฮิลเดโก้เขาทำงานอยู่ที่โรม อีกเดี๋ยวเดียวก็มาถึงฟลอเรนซ์ ฮิลเดโก้เป็นรุ่นพี่ที่ฮาร์เวิร์ดหนึ่งปี เรื่องอสังหาริมทรัพย์เก่งเลยล่ะ รับรองพี่ประหยัดเงินไปได้เยอะ”
“พี่รอได้”
“ไม่กี่ชั่วโมงหรอก ขับรถเดี๋ยวเดียวก็ถึงฟลอเร็นนซ์”
“ไม่ใช่รอฮิลเดโก้” อาวุธตอบ “พี่รอนนท์ พอนนท์หายเราก็ค่อยไปกัน พี่ไม่่ค่อยรีบ”
“พี่วุธ ผมป่วยอยู่นะครับ”
“ป่วยได้ก็หายได้ไม่ใช่หรือ”
“ผมต้องไปแวนคูเวอร์ต่อ นี่เสียเวลาวันสองวัันไปเฉยๆ แล้วก็ต้องกลับเมืองไทย มีประชุมผู้ถือหุ้น พี่เองก็ต้องกลับอเมริกาไปทำงานต่อ ผู้บังคับบัญชาพี่ก็ต้องเร่ง”
“จริงหรือ เมื่อไหร่”
“เมื่อไหร่อะไรครับ” คชานนท์แกล้งทำเป็นไม่เข้าใจ
“ประชุมผู้ถือหุ้น”
“วันจันทร์ งานนี้พลาดไม่ได้เด็ดขาด”
“อ๋อ” อาวุธพยักหน้ารับรู้อย่างว่าง่ายแล้วบอกให้คชานนท์นอนพัก ก่อนจะลุกขึ้นเดินออกไปนอกห้องพักคนไข้
คชานนท์ลืมตาขึ้นช้าๆ มองตามร่างสูงใหญ่ของอาวุธ ในใจอดคิดกังวลไม่ได้ว่า
...จะรอดไหมเนี่ย ท่่าทางพี่วุธไม่เชื่อและไม่ยอมให้เราทำตามที่ต้องการ...
...เรียกพี่คมให้มาเยี่ยมเลยท่าจะดีแล้วยุให้สองคนนั้นทะเลาะกัน อาศัยจังหวะกำลังวุ่น รีบชิ่งหนี อย่างน้อยก็ได้ไปตั้งหลักและซื้อเวลาไปได้อีกเยอะ ถ้าขึ้นเครื่องบินได้ก็รีบกลับเมืองไทยเลย ยังไงพี่วุธก็คงไม่ตามไปถึงเมืองไทยเพราะติดงานที่นี่อยู่...
...ตกลงพี่วุธจะเอายังไงกับเราเนี่ย โกรธต้องการแก้แค้น หรือความจริงแล้วพี่วุธจะ...
...จะ...
...ไม่จริง เป็นไปไม่ได้ เขากับพี่วุธเป็นพี่ชายน้องชายกัน เป็นไปไม่ได้ ส่วนเขาเองก็เป็นผู้ชาย จะให้เป็นแบบนั้นได้ยังไง พี่คมอีกเล่า พี่คมคงโกรธจนควันออกหูถ้ารู้ว่าอะไรเป็นอะไร...
...แล้วอะไรเป็นอะไรล่ะ คืนวันเกิดคืนนั้นก็ยังไม่ชัดเจนว่าที่จริงแล้้วมันเกิดอะไรขึ้น แต่เราคิดว่าพี่วุธคงแกล้งทำให้เราเข้าใจผิดไปเองแหงๆ จะได้ทำให้เราคิดมากและสับสน เป็นการหันเหความสนใจของคู่ต่อสู้...
คชานนท์คิดไปสารพัดจนรู้สึกง่วงแทบจะทนไม่ไหว ขณะที่ตาปรือกำลังจะหลับ เขาคิดว่าเห็นอาวุธเดินกลับเข้ามาในห้องอีกครั้ง ใบหน้าราบเรียบเช่นเคย ในมือถือพับกระดาษซึ่งเขาคิดว่าเป็นหนังสือพิมพ์ คชานนท์ควบคุมตัวเองต่อไปไม่ได้อีกแล้ว เมื่อหัวถึงหมอนไม่นานเขาก็มักจะหลับเป็นตาย และนี่ได้รับยาก็ยิ่งทำให้รู้สึกอยากจะหลับ ความคิดสุดท้ายก่อนที่จะหมดสติรับรู้สิ่งใดมีเพียงแต่คำถามที่ว่า
...พี่วุธจะทำยังไงกับเรา จะถือโอกาสทำอะไรเราตอนหลับหรือเปล่าก็ไม่รู้ แต่ถ้าจะทำ ก็อย่าให้ถึงกับต้อง 'ล่วงล้ำอธิปไตย' เราเลยนะ เอาแค่แอบจูบก็พอ ขอเวลาให้ตั้งตัวหน่อยเถอะ...

::: สามเดือนต่อมา :::

ภาณุวัฒน์ยืนนิ่งอยู่หน้าตู้เสื้อผาที่เปิดกว้าง สายตามองอยู่ที่เสื้อกันหนาวตัวใหญ่ซึ่งแขวนอยู่ด้านขวาสุดในตู้
“ผมเห็นกองอยู่ที่เบาะหลังหลังรถ เลยเอามาแขวนให้” เสียงของวินเซนต์ดังจากทางด้านหลัง
“ขอบคุณครับ” ภาณุวัฒน์หันไปพูดเบาๆ
“อย่าไปวางทิ้งไว้แบบนั้นสิ เดี๋ยวคนให้เขาจะเสียใจที่ไม่ดูแลของเขาให้ดี” วินเซนต์เตือน
“พี่วุธให้ยืม ไม่ได้ให้เลย”
“แล้วเมื่อไหร่จะเอาไปคืนเขา เสื้อตัวใหม่ก็มีแล้ว”
“พี่เค้าไปเที่ยวเกาะแถวแอฟริกาใต้ครับ”
“เที่ยว” วินเซนต์เลิกคิ้ว “เขาเที่ยวเป็นด้วยหรือ หน้าตาแบบนั้นนึกว่าจะทำแต่งาน”
“ไม่เหมือนคุณที่เอาแต่เที่ยวแต่ไม่ค่อยทำงาน” ภาณุวัฒน์พูด
“อ๊ะๆ เดี๋ยวนี้ชักประชดเป็นแล้วนะโจโจ้” วินเซนต์เข้ากอดภาณุวัฒน์จากทางด้านหลัง
“เปล่าประชดนะครับ” ภาณุวัฒน์ส่ายหน้าปฏิเสธ
“ประชดแบบนี้ต้องโดนทำโทษ” วินเซนต์พูดเสียงแหบพร่า
“ทำโทษอะไรอีกล่ะ”
“ก็ทำโทษอย่างที่ผมชอบทำโทษ”
“เมื่อเช้าคุณก็ทำไปแล้ว” ภาณุวัฒน์ประท้วงเสียงเบา
“ตอนเที่ยงอีกทีจะเป็นไรไป” วินเซนต์ใช้จมูกโด่งเป็นสันซุกไซร้คลอเคลียอยู่ข้างใบหูของภาณุวัฒน์ “แล้วก็ก่อนนอนอีกที”
“วันละสามครั้งเลยหรือครับ”
“ก็มีวันเว้นให้ด้วยไงล่ะ” วินเซนต์ทำเสียงออดอ้อน “วันไหนที่ผมไปทำงานแล้วไม่ได้กลับบ้านก็มีนี่นา”
“ฮื่อ...” ภาณุวัฒน์ทำเสียงอู้อี้ในลำคอแล้วเบี่ยงตัวหนีคนที่กำลังอยู่ไม่สุข
“ไม่เบื่อบ้างหรือไง”
“ไม่” วินเซนต์พูดเสียงทุ้มต่ำ ปากขบเม้มใบหูนุ่มๆ ของภาณุวัฒน์ “ผมจะทำจนกว่าคุณจะยอมเป็นของผม”
“ขนาดนี้ไม่เรียกว่ายอมหรือไงครับ”
“ยอมจริงๆ ไม่ใช่ยอมเล่นๆ”
“นี่ก็ยอมจริงๆ” ภาณุวัฒน์เสียงสะท้าน “คุณไม่สังเกตบ้างเลยหรือไงครับ”
“สังเกตอะไร”
“ก็...” ภาณุวัฒน์สะดุ้งเฮือกเพราะปลายลิ้นของวินเซนต์ตวัดติ่งหูของเขารัวเร็วก่อนจะดุนดันเข้าไปอย่างอ้อยอิ่ง
“ก็อะไรครับ บอกผมมาซิโจโจ้” วินเซนต์พูดเสียงกระเส่า
“ก็ที่...” ภาณุวัฒน์พูดเบากว่าเดิมแต่ต้องแทบลืมหายใจเมื่อคนที่กำลังล่วงล้ำเขาอยู่ใช้ปากและลิ้นหนักหน่วงกว่าเดิม
“ว่าไงโจโจ้ ว่าใงครับ จะให้ผมสังเกตอะไร”
“ผม...” ภาณุวัฒน์พูดไม่ออกเพราะมือทั้งสองข้างของวินเซนต์ไม่อยู่นิ่งและเคลื่อนไหวสัมพันธ์กับปากและลิ้น
“ผมรู้” วินเซนต์พูดเสียงพร่า “ผมเห็นแล้ว ผมจะรอต่อไป จนกว่าจะมั่นใจอย่างที่สุด”
“ผม...” ภาณุวัฒน์ยังพูดไม่ออกเช่นเคย เสียงขาดห้วง สัมผัสเร่าร้อนของวินเซนต์ทำให้เขาควบคุมตัวเองไม่ได้
...วินเซนต์ไม่เปิดโอกาสให้เขาได้พูดอะไรเลย ทั้งที่ตัวเองถามและเป็นคนอยากฟัง...
“อือ...” ภาณุวัฒน์จึงได้แต่ครางเสียงเบา

[minchy]

จบตอนแล้วหรอ    ม่ายยยยยยยยยยยยย

[Ak@tsuKII]

 

ไม่จิ๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง

จบแบบมิติพิศวงไปม้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย

(กรีดร้อง)

 

[Little Devil]

เรื่องอื่นๆ จบตรงใจหรือไม่ก้อรับได้
เรื่องนี้ขัดใจมากเลย

[arjinn]

555 จบสมกับเป็นคุณคฑาฯ จริงๆ  

...พี่วุธจะทำยังไงกับเรา จะถือโอกาสทำอะไรเราตอนหลับหรือเปล่าก็ไม่รู้
แต่ถ้าจะทำ ก็อย่าให้ถึงกับต้อง 'ล่วงล้ำอธิปไตย' เราเลยนะ เอาแค่แอบจูบก็พอ ขอเวลาให้ตั้งตัวหน่อยเถอะ...

เที่ยวให้สนุก มีความสุขเยอะๆ นะทั้งอาวุธและคชานนท์  

[reneisance]

ไม่เวิคอะคุณนายอะไรยังไง ยังลุมเคลือแทบจะหาอะไรไม่เจอเรยเอามาให้ชัดเจนกว่านี้หน่อยดิ

[mamacub]

อ้าวซะงั้น

รีบมาต่อเลยน่า

[ToRMoR]

อยากอ่านภาคแล้วอะ (T-T)   

[Y2Y]

จบ กับ ไม่จบ   เหมือนจะไม่ต่างกัน
เพราะ พี่วุธกับ น้องนนท์ ยังเป็นมิติพิศวงต่อไป

[naiin]

งงจนยากจะบรรยายกับตอนนี้ คู่นี้เล่นเกมส์กันต่อไป วุธกับนนท์จบงัยเนี่ย

[emmybblood]

คุณคฑาเนี่ยล่ะน้า    ตอนจบยังไม่มีปัญหาเท่าตอนนี้เลยนะพ่อคุณ

ใครก็ได้ ลากเฮียมาเขียนต่ออีกซักตอนหน่อย 

ปล.คู่น้องโจ้น่ารักอ่ะ  เอาคู่น้องนนท์แบบนั้นบ้างงงงงงงงงงง

[วิหคท่องนภา]

   โอ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!

ไม่น่าอ่านเลย  แง!!!!!


อยากจะกรี๊ดด้วยความคับแค้นจาย  ฮืออออ......ใครช่วยบอกหน่อยได้มั้ยคะว่ายังลงไม่หมด



ปล.นนท์ยอมพี่วุธแล้วอ่ะดิ   ถึงกับให้จูบ ฮ่าๆๆ

[spok1234]

มา จิ้ม ๆ ต่อ

พี่ วุธ กับ นนท์ อ่ะ

เดา ทาง ไม่ ถูก จริง ๆ เลย

[aekporamai2]

เอ่ออออออออออ...งง

[yellowriver]

ค้างตายเลยเรา มาต่ออีกนิดเถ้อออ ฮือๆ พี่คฑาคะ

[the_pooh9]

 

สั้นจังล่ะ

เศร้านะ มารอเก้อทุกวัน

วันนี้ยัง "สั้น" อีก

[zazoi]

 

[astral]

ที่บ้านไฟดับกะทันหันเหรอพี่นายยยยยยย 

[K2KARN]

อย่าบอกนะพี่นาย ว่ามันมีแค่นี้