โทดทีที่ให้รอนานนะครับ พักนี้ยุ่งๆ ครับ
Awoot Chapter 35
จตุพลจอดรถข้างสวนสาธารณะแล้วเดินเรื่อยเปื่อยไปตามถนนอย่างเบื่อๆ แฟนของเขากลับถึงนิวยอร์คแล้วแต่ไม่ถึงสองวันก็เดินทางอีก ก่อนไปสนามบินทะเลาะกับเขารุนแรง สาเหตุไม่พ้นเรื่องเดิมคือเรื่องหึงหวง เขาตอบโต้ว่าทำไมไม่เชื่อใจเขาบ้าง แต่แฟนของเขาบอกว่าเขาดูแปลกไป เหมือนกำลังจะเปลี่ยนใจเป็นอื่น
...หวาดระแวงอยู่ได้ เดี๋ยวก็นอกใจจริงๆ ซะเลย แห้งเหี่ยวอยู่ที่นี่ไม่เคยได้ไปไหนเลย ยังมาหาว่าเราเปลี่ยนไป...
...เพราะไอ้นนท์คนเดียวแท้ๆ ให้เราไปทำนั่นทำนี่คุณเธอถึงได้สงสัย แล้วนี่ถ้าเลิกกัน มันจะมารับผิดชอบหาแฟนใหม่ให้หรือเปล่า เฮ้อ เซ็งจริงๆ เลย...
ความคิดของจตุพลหยุดลงเมื่อเลี้ยวซ้ายเดินเข้าไปในประตูทางเข้าสวนสาธารณะแล้วเห็นร่างสูงใหญ่ของใครคนหนึ่งยืนล้วงกระเป๋าเสื้อโค้ทสีดำมองเขาอยู่ใบหน้าเรียบนิ่ง
“มาเดินเล่นหรือครับคุณจตุพล”
“ท่าน สารวัตร” จตุพลครางเบาๆ หันซ้ายหันขวาโดยไม่รู้สึกตัวประหนึ่งจะหาทางหนี
“เดินคุยกันหน่อยไหมครับ” อาวุธถามยิ้มๆ แล้วชี้ศีรษะไปทางด้านขวา ส่งภาษาท่าทางให้จตุพลทำตาม
...เออนะ เวลาท่านยิ้มแล้วดูหล่อขึ้่น ไม่น่ากลัวเท่าไหร่ นึกว่าจะเห็นแต่ทำหน้าดุๆ...
...แต่นี่จะมาไม้ไหนอีกล่ะ เรื่องมันน่าจะจบไปแล้วนี่นา เราก็สารภาพผิดจนหมดทุกอย่าง จะมาอะไรกับเขาอีก...
“ทำไมมาเดินเล่นคนเดียวล่ะครับ” อาวุธถามด้วยน้ำเสียงสุถาพ ต่างจากที่คุยกันทุกครั้ง ทำให้จตุพลต้องเลิกคิ้วด้วยความแปลกใจ
“คือผมเบื่อๆ น่ะครับ”
“ทะเลาะกับแฟนหรือไงไ
“ท่านทราบ” จตุพลถาม
“ไม่ต้องเรียกผมว่าท่านหรอก” อาวุธหยุดเดิน ก้มหน้าลงมองจตุพล “มันทำให้ผมรู้สึกแก่และไม่เป็นกันเอง”
“ไม่เป็นกันเอง” จตุพลขมวดคิ้ว ทวนคำพูดของอาวุธ
“ผมว่าเรารู้จักกันแบบเริ่มต้นไม่ค่อยดี ตอนนี้เมื่อเข้าใจกันดีแล้ว ผมก็เลยคิดว่า...” อาวุธทิ้งท้ายไม่จบประโยค
“ก็เลยคิดว่า...” จตุพลยังคงขมวดคิ้ว ทวนคำพูดของอาวุธอีกครั้ง
“คิดว่าเราควรจะทำความรู้จักกันใหม่” อาวุธยิ้มกว้างกว่าเดิม พร้อมกับยกมือขึ้นจับไหล่ของจตุพลทั้งสองข้างและบีบเบาๆ พูดด้วยเสียงนุ่มนวลว่า “ผมไม่ได้ดุร้ายอย่างที่คุณคิดหรอก ถ้ารู้จักผมดีแล้วจะรู้ว่าที่จริงผมเป็นคนยังไง”
คชานนท์เคาะนิ้วกับโต๊ะ หรี่ตามองออกไปข้างนอกร้านกาแฟหรูหราบนชั้น 25 ของตึกสูงแห่งหนึ่งกลางเมื่องนิวนิค ขณะที่กำลังรอพบลูกค้าคนหนึ่งเขาได้รับโทรศัพท์จากจตุพลพร้อมกับเสียงโวยวายเช่นเคย สิ่งที่เพื่อนเขาบอกทำให้เขาต้องคิดหนัก
...'เราคิดว่าท่านสารวัตรกำลังจีบเราว่ะนนท์ คนอะไรจะจีบเด็กทั้งทีก็เก็กมาดเท่อยู่ได้ แล้วไม่ใช่ธรรมดาด้วยนะ ทำท่าจีบแบบออกคำสั่ง'
...'อย่าใจอ่อนก็แล้วกัน อยู่ห่างๆ พี่วุธเข้าไว้'...
...'ห่างได้ไง พี่ท่านเล่นตามติดทุกวัน ยังกะฝังไมโครชิบไว้ในหัวเราเลยรู้หรือเปล่า จะไปไหนท่านรู้หมด'...
...'ฝังชิบไม่ว่า แต่อย่าให้พี่วุธฝังเสาก็เป็นพอ'...
เขาปลอบจตุพลอยู่นานกว่าเพื่อนของเขาจะยอมวางสาย คชานนท์ยกกาแฟขึ้นดื่มแล้วถอนหายใจ พูดกับตัวเองเบาๆ ว่า “นึกว่าแผนปารีสเบิร์ธเดย์จะเวิร์ค อุตส่าห์เสียเงินค่าเครื่องบินกับค่าโรงแรม เฮ้อ มั่วไปหมด”
...ตกลงพี่วุธจะเอายังไง นี่เล่นตอบโต้เราแบบแรงๆ คิดจะปั่นหัวคชานนท์ยังงั้นหรือ ทำเป็นไปจีบจตุพล ไม่สนใจภาณุวัฒน์ หนำซ้ำ เรื่องคืนวันเกิดของเราอีก จริงหรือหรอกก็ไม่รู้ ทำเป็นนิ่งเฉยไม่ใส่ใจจะพูดถึง หายหน้าไปเลย...
“พี่วุธ จะลงเอยกับใครยังไงอย่างไรเมื่อไหร่ก็ให้รีบตัดสินใจเถอะ ชักจะไม่ไหวแล้วนะ” คชานนท์พึมพำ ยกกาแฟขึ้นดื่มอีกครั้งแล้วล้วงเข้าไปในเสื้อกระเป๋าเสื้อคลุมและดึงกระดาษ 'แผนดำเนินการ' ออกมาวางบนโต๊ะ
“หรือจะให้พี่วุธพบกับจักราวุธดี” คชานนท์หรี่ตา หยิบปากกาออกมาวงกลมชื่อของจักราวุธ “เห็นฝาแผดตัวเองจะได้รู้สึกอะไรมากกว่านี้ซะบ้าง หรือไม่ก็ให้เอเชียปล่อยทีเด็ดความลับเรื่องนั้น แต่เอเชียคงไม่ยอมเพราะสนิทกับนทีมาก อีกอย่าง เล่นแรงเกินไปก็เสี่ยงต่อการแตกหัก มันโหดร้ายเกินไป สงสารพี่วุธ เสี่ยงเกินไป”
คชานนท์วางปากกาลงแล้วเอนตัวพิงเก้าอี้ ยกมือขึ้นมองนาฬิกาแล้วกอดอก พยายามใช้ความคิด แต่เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นทำลายสมาธิ
“วินเซนต์” คชานนท์รับสายเสียงเหนื่อยหน่าย
“เก่งนี่ที่รู้ว่าเป็นผม สมกับเป็นคชานนท์คนเก่ง” เสียงของวินเซนต์ดังขึ้นมา
“อย่าประมาทผมนะวินเซนต์ ผมเก่งพอๆ กับสายลับเลยล่ะ ซีไอเออย่างพวกคุณไม่แน่นะอาจเก่งสู้ผมไม่ได้”
“ผมรู้แล้วล่ะว่าคุณเก่ง คนที่ทำได้ถึงขนาดนี้ ถ้าไม่เก่งมากก็ร้ายมาก”
“มีอะไรก็พูดมา เวลาผมเป็นเงินเป็นทอง” คชานนท์เร่ง
“ผมมีข้อเสนอ” วินเซนต์เข้าเรื่อง
“ข้อเสนออะไร”
“ผมจะคืนภาณุวัฒน์ให้อาวุธ”
“ทำไม” คชานนท์ถามเสียงราบเรียบไร้อารมณ์
“คุณต้องการอย่างนั้นไม่ใช่หรือ คุณอยากหาคู่ให้คุณพี่ชายของคุณ”
“ไม่กลัวภาณุวัฒน์เสียใจหรือที่ต้องไปอยู่กับคนที่ไม่ได้รักเขา”
“ภาณุวัฒน์ก็ไม่ได้รักผมเหมือนกัน มันจะแตกต่างกันตรงไหน จำที่เราเคยคุยกันได้ไหมคุณคชานนท์ ไม่ว่าจะอยู่กับคนที่รักคุณ หรืออยู่กับคนที่คุณรัก มันก็ไม่มีค่าแตกต่างอะไรกันเลย”
“เฮ้อ ที่นี้ก็เข้้าใจซะที” คชานนท์ถอนหายใจเฮือกใหญ่ประชด “คุณต้องการอะไรเป็นการตอบแทน” คชานนท์ตัดบท ไม่อยากจะคุยกับวินเซนต์นาน
“คุณ” วินเซนต์พูดคำเดียวด้วยเสียงชัดเจน
“อะไรนะ” คชานนท์ถามเสียงดัง
“ผมเพิ่งรู้จักกับภาณุวัฒน์ เพิ่งเริ่มรัก ถ้าผมจะไม่สมหวัง อีกหน่อยผมก็คงลืมได้ บอกตามตรง คุณก็ไม่เลว เฮี้ยวมาก ได้คุณมาเป็นแฟน ท่าทางน่าจะมันส์ มีสีสันดี”
“อะไรนะ”
“หูไม่ดีหรือครับคชานนท์ ถ้าคุณได้ยินไม่ชัด ผมจะไปมิวนิค บอกให้คุณได้ยินเต็มสองหู” วินเซนต์หัวเราะเบาๆ
“รู้ด้วยหรือว่าผมอยู่มิวนิค” คชานนท์พูดเสียงราบเรียบเมื่อรวบรวมสติได้แล้ว
“อย่าลืมสิ ผมเป็นซีไอเอ เลิกดูถูกว่าเก่งสู้คุณไม่ได้ซะที”
“ถ้าโจโจ้ซังรู้ว่าคุณมาพูดกับผมอย่างนี้ พ่อหมีโคล่าน้อยจะร้องไห้ขี้มูกโป่งเพราะโดนหักหลังหรือเปล่าน๊อ” คชานนท์ทำเสียงสงสัย
“ลองโทรไปบอกโจ้ดูสิ” วินเซนต์ท้าทั้งที่ใจก็ยังนึกหวั่น
“ยังก่อน” คชานนท์หัวเราะเบาๆ “เอาเป็นว่าผมจะเก็บไว้เป็นอาวุธในสต๊อคเอาไว้งัดออกมาใช้เมื่อจำเป็น ตอนนี้ผมก็ยังเป็นต่ออยู่ดีทั้งๆ ที่ยังมีไม้เด็ดเหลืออีกเยอะแยะ สู้กับมือสมัครเล่น ผมไม่จำเป็นต้องใช้ไม้ตาย”
“เลิกดูถูกผมซะที”
“ไม่เคยพูดยังงั้นซักหน่อย”
“เมื่อกี้คุณพูด”
“คุณมีหลักฐานหรือเปล่า อัดเสียงไว้หรือไง อ๊ะ อย่าตอบว่าอัดเสียงไว้นะครับ เพราะถึงอัดเสียงไว้...”
“คุณก็ไม่ยอมรับว่าเป็นเสียงของตัวเองอยู่ดี” วินเซนต์พูดสวนกลับแล้วหัวเราะชอบใจ “คุณนี่ซ่าส์จริงๆ แบบนี้ล่ะกระตุ้นอารมณ์ผมได้ดีนักล่ะ”
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า” คชานนท์ทำเสียงหัวเราะแบบเย็นชา นิ่งไปครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “คุณรู้หรือว่าผมมีรสนิยมยังไง ถ้าคุณเก่งจริงก็คงสืบประวัิตผมหมดแล้วใช่ไหม ถ้างั้นคุณก็น่าจะรู้ว่าคนที่ผมเคยคบด้วยเป็นใครบ้าง”
“ไม่สำคัญหรอกครับ ของแบบนี้มันเปลี่ยนกันได้ ผัวคนอื่นยังแอบหาเวลาไปเป็นเมียผู้ชายคนอื่นก็ยังมี ผมก็เคยชอบเหมือนคุณ เพียงแต่ว่าไม่มากเท่า แต่ตอนนี้ผมก็ชอบแบบนี้ พี่ชายคุณก็คล้ายๆ กัน เพียงแต่เขารู้ตัวเองเร็วกว่าคุณเท่านั้นเอง”
...เฮ่ย อะไรวะ เจ้าวินเซนต์นี่จะรู้มากเกินไปแล้ว แบบนี้เอาไว้ไม่ได้...
...เปลี่ยนยังงั้นหรือ เราจะเปลี่ยนยังงั้นหรือ พูดเป็นละครน้ำเน่า จะบ้าหรือไง คนไม่เคย จะให้มามีอะไรกับผู้ชายได้ยังไง ถึงเราจะอยู่ท่ามกลางผู้ชายที่เป็นแบบนี้ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเราจะ...
“ว่าไงคุณคชานนท์คนเก่ง คุณจะรบในสมรภูมิที่ไม่มีทางชนะต่อไปทำไม เปลี่ยนศัตรูให้เป็นคู่รักไม่ดีกว่าหรือ” วินเซนต์ทิ้งท้าย
ภาณุวัฒน์มองแผ่นหลังกว้างของวินเซนต์ด้วยสายตาครุ่นคิด ไม่เข้าใจวินเซนต์เลยที่พาเขามาเยี่ยมอาวุธทั้งที่ตัวเองก็แสดงท่าทีกับเขามากขึ้นกว่าเดิมจนถึงขนาดกอดและหอมแก้มเขาหลายครั้งในรถ
“เดินเร็วๆ สิโจโจ้”
“ผมยังเจ็บขาอยู่นะครับ” ภาณุวัฒน์ทักท้วง
“เดินแบบนี้เหมือนเพนกวิน” วินเซนต์ล้อ
“อย่ามาล้อผมเป็นอย่างอื่นอีกนะ” ภาณุวัฒน์ทำหน้ามุ่ย “ก็คนเจ็บขาอยู่ จะให้เดินเร็วได้ยังไง”
“ถ้างั้นผมจะอุ้ม”
“อย่านะครับ” ภาณุวัฒน์รีบยกมือห้ามเพราะวินเซนต์แสดงท่าทางว่าจะทำอย่างที่พูดจริงๆ “คุณนี่ชอบล้อเล่นจริงๆ”
“ใครว่าล้อเล่น ผมจะอุ้มจริงๆ ขี้เกียจรอคนเดินเตาะแตะเหมือนเพนกวิน ผมจะอุ้มไปจนถึงหน้าห้องคุณพี่ชายเลยล่ะ ดูซิว่าเขาจะโกรธปรอทแตกหรือเปล่า หน้านิ่งๆ แบบนั้น เวลาโกรธจะหน้าแดงขนาดไหน” วินเซนต์แหงนหน้าหัวเราะชอบใจ
“แล้วพาผมมาเยี่ยมพี่วุธทำไมครับ ผมไม่เข้าใจ” ภาณุวัฒน์ถามเมื่อเดินตามวินเซนต์จนทัน
“ผมอยากให้คุณกับเขาเจอกันบ้าง ไม่อยากให้คุณทรมานเพราะทนคิดถึงเขาไม่ไหว” วินเซนต์พูดอ่อนโยน “ผมรู้สภาพที่กำลังเกิดขึ้นดีนะโจโจ้ ผมยอมรับสภาพนั้นแล้ว แม้จะอยู่กับคนที่ไม่ได้รักผม แต่ผมก็ไม่อยากให้คุณต้องทรมานเกินไป แต่คุณก็ต้องไม่ลืมว่า คุณก็อยู่กับเขาไม่ได้เหมือนกัน เพราะเขาไม่ได้รักคุณ”
“วินเซนต์” ภาณุวัฒน์คราง ไม่รู้ว่จะพูดตอบคนที่พูดตรงไปตรงมาจนน่ากลัวอย่างวินเซนต์อย่างไรดี
“มันน่าเศร้านะโจโจ้ ไม่ว่าเราจะอยู่กับคนที่เรารักแต่เขาไม่รักเรา หรืออยู่กับคนที่เขารักเราแต่เราไม่ได้รักเขา ไม่ว่าจะกลับกันแบบไหน เรื่องมันก็น่าเศร้าอยู่ดี”
“อย่าพูดแบบนี้ซิครับวินเซนต์” ภาณุวัฒน์ตอบเสียงเบา
“อยู่กับคนที่รักกันและกันดีที่สุด” วินเซนต์ยิ้มเศร้า “เมื่อไหร่น่ะ ไม่รู้หรอก แต่ผมก็จะรอ เพราะผมเป็นคนมีความอดทนสูงมาก เอาเถอะ ไปกันเถอะ เยี่ยมคุณพี่ชายเสร็จแล้วผมจะพาไปดูละครบรอดเวย์มิวสิคัล” วินเซนต์ยิ้มกว้าง เปลี่ยนเป็นนำ้เสียงร่าเริงแล้วทำท่าเต้นเลียนแบบละครเวที ก่อนจะหันมากวักมือเรียกและทำท่าเดินเลียนแบบนกเพนกวินทำให้ภาณุวัฒน์อดหัวเราะตามไม่ได้
...อยู่กับวินเซนต์เขาได้หัวเราะเป็นประจำ ภาณุวัฒน์ยอมรับว่ามีความสุข จะพูดว่าวินเซนต์มาเติมเต็มชีวิตของเขาก็ว่าได้...
...แต่อยู่กับสารวัตรอาวุธก็มีความสุข เพียงแต่ว่ามีความสุขคนละแบบ เป็นความสุขแบบเงียบๆ...
...หรือว่า...
...หรือว่าเขาจะชอบสองคนพร้อมกัน...
วินเซนต์จ้องอาวุธเขม็ง ลมพัดเกร็ดหิมะปลิวเข้ามากระทบใบหน้าแต่ทั้งสองหนุ่มยังยืนนิ่งอยู่ที่ระเบียงนอกห้องนั่งเล่น จนเวลาผ่านไปพอสมควรอาวุธจึงหมุนตัวขยับไปยืนเท้าแขนกับราวระเบียง ตามองฝ่าม่านหิมะออกไปข้างนอกและพูดขึ้นว่า
“ผมขอเตือนให้คุณเลิกความคิดนั้นซะ”
“คชานนท์ต้องได้รับบทเรียน” วินเซนต์พูดเสียงแข็ง
“คุณจะเอาอะไรไปสู้เขา อย่างคุณเอาชนะคชานนท์ไม่ได้หรอก คุณรู้จักคชานนท์น้อยไป” อาวุธเตือน “คุณรับมือคชานนท์ไม่ไหวหรอก”
“ก็แค่เด็กเจ้าเล่ห์คนหนึ่ง ผมมีวิธีการของผม”
“วิธีการที่คุณเพิ่งบอกผมงั้นหรือ” อาวุธทำเสียงเยาะ “ความคิดไม่ได้เรื่อง ปล่อยให้เป็นหน้าที่ผมจัดการเอง ผมรู้จักคชานนท์มาตั้งแต่เด็ก ผมรู้ว่าจะทำยังไง และผมก็สร้างผลกระทบต่อคชานนท์ได้มากกว่าคุณ”
“ความสามารถของผมก็ไม่ได้ด้อยไปกว่าคุณหรอก อย่าประเมินผมต่ำไป” วินเซนต์แย้ง
“ผมประเมินคุณไม่ต่ำไปหรอก” อาวุธเอียงหน้ามองวินเซนต์แวบหนึ่งแล้วหันกลับไปมองจุดเดิม “และคุณก็คงต้องประเมินคชานนท์ก่อนที่คุณจะไปสู้กับเขา แต่ผมบอกอะไรคุณอย่าง ไม่ว่าคุณจะพยายามประเมินคชานนท์ยังไงคุณก็จะประเมินคชานนท์ได้ต่ำกว่าที่ควรทำได้เสมอไป”
“ผมทำได้”
“คุณไม่รู้หรอกว่าคชานนท์เก่งขนาดไหน ที่ผ่านมาคุณก็น่าจะพอเห็นแล้ว” อาวุธตอบ “คชานนท์มีไม้เด็ดพร้อมที่จะงัดออกมาใช้เสมอ ปล่อยให้ผมจัดการเอง คุณอยู่เฉยๆ”
“ผมไม่ต้องการให้เขามายุ่งกับภาณุวัฒน์อีก” วินเซนต์เสียงแข็ง
“แล้วที่คุณจะทำเป็นไปจีบคชานนท์คิดว่าจะไม่ส่งผลกระทบต่อโจ้โจ้ยังงั้นหรือ คุณคิดอะไรตื้นๆ” อาวุธกระชากเสียง หันหน้ามาจ้องตาวินเซนต์ “ซีไอเอคิดได้แค่นี้หรือ เลิกเอาโจโจ้โคล่าน้อยไปเสี่ยงได้แล้ว ถ้าคุณพลาด ถ้าคชานนท์เล่นแรงๆ ใครจะเจ็บ ลำพังคุณไม่เท่าไหร่ แต่โจ้โจ้ล่ะวินเซนต์ คนที่นั่งอยู่ตรงนั้น จะไม่รู้สึกอะไรเลยหรือ” อาวุธชี้ืมือเข้าไปในห้องนั่งเล่น
“ผม...”
“ภาณุวัฒน์เปราะบางมาก ผมไม่อยากให้เขาเสียใจมากไปกว่านี้” อาวุธพูดขึ้นมาเบาๆ “เมื่อผิดหวังจากความรักครั้งแรก ภาณุวัฒน์ถึงกับฆ่าตัวตาย”
“ฆ่าตัวตาย” วินเซนต์อุทานเสียงเบา
“อย่าเสี่ยงเลยวินเซนต์ อย่าเลย”
“ขนาดนั้นหรือ” วินเซนต์พึมพำ
“คชานนท์ยื่นมือเข้าไปช่วยเพราะคนที่ทำให้ภาณุวัฒน์เจ็บเป็นเพื่อนของผมเองและสนิทกับคชานนท์ด้วย คชานนท์ชอบจับคู่ให้คนรักกัน เชาคิดว่าตัวเองเป็นกามเทพกลับชาติมาเกิด เขาอยากให้ภาณุวัฒน์มีความรัก เขาอยากให้ผมมีความรัก”
“อันนั้นผมรู้”
“เขาต้องการให้ผมลืมนที” อาวุธยิ้มขื่นๆ แล้วส่ายหน้า “ไม่ใช่เขาสิ ไม่ใช่แค่คชานนท์ แต่เป็นพวกเขา ทั้งเพื่อนผม ทั้งพ่อผม พ่อคชานนท์ อีกหลายคนอยากให้ผมรักกับภาณุวัฒน์ เขาคิดว่าการที่ผมจะมีความรักครั้งนี้จะทำให้ผมลืมนทีได้”
“ไม่ใช่ เขาคิดว่าคุณควรจะลืมนทีแล้วมีความรักครั้งใหม่เสียที” วินเซนต์แย้งเสียงเบา
“ผมลืมนทีไม่ได้หรอกวินเซนต์” อาวุธพูดเสียงเข้ม หลังจากนิ่งไปชั่วครู่
“อย่างที่นทีลืมแจ๊คไม่ได้ อย่างที่แจ็คลืมนทีไม่ได้ แล้วคุณรู้ไหม สองคนนั้นทรมานขนาดไหน”
“นทีรักผม” อาวุธแย้งเสียงกร้าว
“คุณเป็นเงาของจักราวุธ”
“ไม่ใช่ นทีรักผม รักตัวตนของผม”
“แต่ก็มีเงาของจักราวุธซ้อนทับอยู่ ยอมรับซะเถอะ ทุกอย่างมันจะได้ง่ายเข้า” วินเซนต์ขยับเข้ามาใกล้อาวุธ มองเสี้ยวหน้าด้านข้างของนายตำรวจซึ่งกำลังขบกรามจนขึ้นเป็นสันนูน
“มันไม่ง่ายหรอก” อาวุธเค้นเสียงออกมาตามไรฟัน
“ง่ายสิ มีทางที่ง่าย แต่คุณไม่ยอมเดินไป”
“คุณไม่ใช่ผม คุณไม่มีวันรู้”
“ก็ได้ ถ้าคุณจะพูดยังงั้น ก็ได้” วินเซนต์ยักไหล่ “ถ้างั้นผมจะพูดอะไรตรงๆ เอาเรื่องคนที่อยู่ในปัจจุบันนี่ล่ะ คุณจะทำยังไงกับภาณุวัฒน์ โจโจ้รักคุณ แต่คุณไม่ได้รักโจโจ้ ผมรักโจโจ้แต่โจโจ้ไม่รักผม แต่ผมจะอดทนและจะพยายามทำให้โจโจ้รักผมให้ได้ คุณจะอดทนและพยายามจะรักโจ้โจ้ได้หรือเปล่า” วินเซนต์พูดและเน้นเสียงหนักว่า “เขา ควร จะ อยู่ กับ ใคร”
“อีกหน่อย โจ้ คง รักคุณได้” อาวุธเสียงเบาหวิว
“คุณเสียสละให้ผม” วินเซนต์พูดเสียงแบบเดียวกัน
“ผมไม่ได้เสียสละ” อาวุธส่ายหน้าช้าๆ ตามองเหม่อออกไปยังหิมะที่กำลังโปรยปรายประหนึ่งสายฝนตกพรำๆ “คุณคิดดีๆ ผมไม่ได้เป็นคนที่เสียสละ ไม่ใช่เลย”
วินเซนต์เม้มปาก เข้าใจทันใดว่าอาวุธหมายถึงใคร
...วินาทีนี้ เป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกอยากจะร้องไห้ แต่เพราะดีใจหรือเสียใจเขาไม่ค่อยแน่ใจนัก...
::: End of Chapter 35 :::
หัวข้อ: :::: คดีรัก ภาค 2 ครึ่ง "บทที่ 39 บทส่งท้าย 2 The End" (UP 5/10/2010) (อ่าน 286999 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก