หัวข้อ: :::: คดีรัก ภาค 2 ครึ่ง "บทที่ 39 บทส่งท้าย 2 The End" (UP 5/10/2010)

[littlepretty]

เกิดเป็นคชานนท์นี่เหนื่อยจริงๆๆๆๆๆ


แต่อย่าท้อนะยังมีคนที่ต้องการกามเทพนนท์มาทำให้สมหวังในรักอยู่นะ

โดยเฉพาะคู่ พี่วุธกับน้องโจ้

[katawoot]

แค่นี้จิ๊บ จิ๊บ นนท์ใม่มีท้อครับ. สบายมาก

เกิดเป็นคชานนท์นี่เหนื่อยจริงๆๆๆๆๆ
แต่อย่าท้อนะยังมีคนที่ต้องการกามเทพนนท์มาทำให้สมหวังในรักอยู่นะ
โดยเฉพาะคู่ พี่วุธกับน้องโจ้

[cipher]

ผ้าไหมกับผ้าเช็ดรถ
เปรียบเทียบได้เห็นภาพมาก

[zazoi]

ดีใจที่พระอาทิตย์ขึ้นที่ กทม แล้ว อิอิ

[Ak@tsuKII]

คุณพี่เสาธงอยู่หนายยยย ยะฮูวววววววววว  พระอาทิตย์ขึ้นที่กรุงเทพแล้ว มาง้อเมียเร็ว
ตอนนี้ยิ่งอยู่ในภาวะหวั่นไหวได้โดยง่ายอยู่ด้วย

นี่ถ้ารู้ว่าอาทิตย์อยู่กะอาวุธไม่อยากนึกสภาพอิตาเสาธง  

ผ้าไหม กับ ผ้าเช็ดรถ กรากกกกกกกกกกกก เปรียบซะตรงแป๊ะเลย 555 คือนุ่มๆ ลื่น ๆ เหมือนกัน แต่คนละเกรด 555

อาวุธ&อาทิตย์ VS คชานนท์&ธงรบ

(เอาใจช่วยฝั่งสีแดง 555 อาวุธก็รีบ ๆ จัดการพ่อคนวางแผนเร็ว ๆ ด้วยเถอะ รวบหัวรวบหาง ได้แระ ส่วนนุ้งอาทิตย์  แต่อย่าให้ถึงขั้นเลิกเลย ไม่อยากให้อิตาธงรบเป็นพ่อหม้่าย เอาแค่ให้หลาบจำก็พอ  )

ส่วนภาณุวัตร วินเซนต์กำลังไปได้สวย

+1

[Y2Y]

ตั้งแต่อ่านนิยายของคุณคฑาวุฒิ มา เรื่องนี้ แปลกสุดตรงที่เดาไม่ออกว่าใครจะคู่กะใคร ทีเรื่องอื่นๆ ไม่ต้องลุ้นว่าใครคู่ใคร เพียงลุ้นแค่เมือไหร่จะ อะจึ๋ยๆๆ กันก็พอ

[katawoot]

Awoot Chapter 28

ภาณุวัฒน์ค่อยๆ ย่องออกมาจากชาเลต์ที่พัก หอบสกีออกมาอย่างระมัดระวังเพราะไม่อยากจะชนอะไรให้เกิดเสียงดัง วินเซนต์นอนกลางวันหลับไปได้ครึ่งชั่วโมงแล้;และท่าทางจะหลับยาวเขาจึงคิดว่าตอนนี้เป็นโอกาสดีที่จะแอบออกไปฝึกเล่นสกี ตื่นเช้ามาวินเซนต์ดูง่วงซึมเหมือนคนอดนอน หลังจากรับประทานอาหารเช้าเสร็จจึงขอนอนพักเพราะตอนบ่ายจะพาเขาไปชมวิวบนยอดเขา
ภาณุวัฒน์วางสกีลงบนพื้นแล้วหันไปปิดประตูเบาๆ ในใจก็คิดว่าสิ่งที่ตัวเองกำลังจะทำจะต้องสร้างความแปลกใจอย่างมากให้แก่ 'ครูสอนสกี' ที่นอนหลับอยู่ข้างใน
วินเซนต์จะต้องชมเขาว่าทำไมเล่นสกีได้เก่งขึ้น
ภาณุวัฒน์รีบตรงไปยังที่นัดหมายกับครูสอนสกีคนหนึ่งซึ่งเขารู้จักเมื่อตอนสายขณะที่นั่งดื่มกาแฟรอวินเซนต์ไปทำธุระ ชาวชาวฮ่องกงคนนั้นพอพูดภาษาไทยได้และชวนเขาคุยเรื่องฝึกเล่นสกี เขาจึงมีความคิดว่าจะแอบวินเซนต์ฝึกซ้อมเพื่อทำให้วินเซนต์แปลกใจที่เห็นเขาเล่นสกีได้คล่อง

เมื่อถึงจุดนัดพบ ชายชาวฮ่องกงคนนั้นยืนอยู่กับชายชาวตะวันตกร่างสูงใหญ่คนหนึ่ง ทั้งสองพอจะพูดภาษาไทยได้บ้างเพราะเดินทางมาท่องเที่ยวและพำนักอยู่ในประเทศไทยและลาวเพื่อเรียนภาษาไทยเป็นเวลาเกือบสองเดือน
“เอาแบบเรียนรัดให้เป็นเร็วๆ นะครับ” ภาณุวัฒน์บอกครูสอนสกีชาวฮ่องกงชื่อแอนดี้
“ไม่มีปัญหา” แอนดี้ตอบ
“สกีของดีซะด้วย” เพื่อนชาวตะวันตกชื่อเดวิดของครูสอนสกีพูดขึ้นและหยิบสกีของภาณุวัฒน์ไปดู
“ไม่ใช่ของผมหรอกครับ” ภาณุวัฒน์ตอบ “เพื่อนผมให้เอาสกีเก่าเขามาใช้ ตอนนี้เขานอนหลับอยู่”
“NSS” เดวิดมองดูสติกเกอร์ที่แปะอยู่บนสกีพร้อมกับพึมพำเบาๆ ก่อนจะอุทานออกมากมาเป็นภาษาอังกฤษว่า “ของรัฐบาลนี่นา”
“อะไรนะ” ครูสอนสกีชาวฮ่องกงอุทานเป็นภาษาอังกฤษ จากนั้นทั้งสองคนก็คุยกันเป็นภาษาอังกฤษรัวเร็วจนภาณุวัฒน์ฟังไม่ทัน
“โจ เราต้องรีบ ผมมีเวลาไม่มาก” ครูสอนสกีหันมาเร่งภาณุวัฒน์
“ห้ามบอกเขาว่าเราสอนคุณนะ” เดวิดพูดกับภาณุวัฒน์
“พอสอนเสร็จ ถ้าเห็นเราอีกก็ไม่ต้องทัก”
“ทำไมหรือครับ” ภาณุวัฒน์ถาม
“ผมไม่ชอบโกหกคน” แอนดี้ตอบ “ผมบอกคุณตรงๆ ก็ได้ว่าผมไม่ได้เอาบัตรครูสอนสกีมาด้วย ความจริงผมสอนคุณโดยเก็บเงินไม่ได้ มันผิด ถ้ามีคนไปฟ้องสมาคม ผมจะถูกลงโทษ”
“เจ้าของสกีเอาตายแน่เลย” เดวิดพูดเป็นภาษาอังกฤษ แอนดี้หันไปพูดกับเพื่อนเสียงเข้มทำนองว่าให้หยุดพูดแล้วหันมาเร่งภาณุวัฒน์ให้เดินตาม

อาวุธลุกขึ้นยืนและวันทยาหัตถ์ทำความเคารพพลตำรวจเอกคฑาวุธผู้เป็นบิดาที่เปิดประตูเดินเข้ามาในห้องทำงานด้วยใบหน้าเคร่งเครียด
“เย็นนี้แม่ให้ไปทานข้าวที่บ้าน” พ.ต.อ. คฑาวุธสั่งลูกชาย “แล้วค้างที่บ้านด้วย”
“ผมว่าจะนอนที่บ้านผม” อาวุธแย้ง
“แกมาเมื่อไทยได้สองวัน เพิ่งโผล่มาหาพ่อ แต่แกไปนั่งเล่นที่สวนสาธารณะตั้งแต่คืนแรก ทำไมไม่นอนที่นั่นซะเลย”
“ผมตั้งใจว่าพรุ่งนี้จะไปค้างกับคุณแม่” อาวุธไม่สนใจคำพูดประชดประชันของบิดา
“แม่เจอหน้าแกหรือยัง”
“เจอแล้วครับ ผมไปหาคุณแม่ตั้งแต่วันแรกที่มาถึง พอออกจากสนามบินก็ไปบ้านเลยแล้วค่อยไปที่อื่น “แม่บ่นว่าไม่เจอคุณพ่อมาหลายวันแล้ว”
“พ่อทำงาน” พ.ต.อ. คฑาวุธตอบแล้วทำหน้าเคร่งใส่ลูกชายเพราะโดนย้อน “พ่อยุ่งมากนะวุธ แกก็รู้ เรื่องอะไรสารพัด”
“ผมอยากทราบเรื่องจักราวุธ คุณพ่อมีข้อมูลเพิ่มไหมครับ” อาวุธเข้าเรื่อง ไม่อยากจะตอบโต้กับผู้เป็นพ่อ
“ทำไมแกไม่หาข่าวเอง”
“ผมคิดว่า ถ้าคุณพ่อมีข้อมูลอยู่แล้วก็จะประหยัดเวลาไปได้บ้าง” อาวุธพูดเสียงราบเรียบ นั่งตัวตรง มองใบหน้าของบิดานิ่ง
“พ่อก็รู้เท่าที่แกรู้”
“แต่ดูเหมือนว่าคชานนท์รู้มากกว่า”
“เจ้านนท์มันเป็นฐานข้อมูลของประเทศไทย” พ.ต.อ. คฑาวุธส่ายหน้าช้าๆ หยิบแฟ้มเอกสารมาเปิดออกแล้วเซ็นเอกสารทีละแผ่นอย่างรวดเร็ว “นี่ยังเคยพูดเล่นๆ นะว่าจะทำธุรกิจขายข้อมูลให้เจ้าหน้าที่รัฐ จริงๆ เลยเจ้าคนนี้”
“วินเซนต์ วิทวัสล่ะครับ” อาวุธโพล่งขึ้นมา “น้องชายของนที คุณพ่อรู้หรือเปล่าครับว่านทีมีน้องชาย”
“น้องชาย” พ.ต.อ. คฑาวุธพึมพำ
“ครับ น้องชาย” อาวุธตอบเบาๆ นั่งนิ่ง มองบิดาไม่วางตา
“เจ้านนท์เพิ่งเล่าให้ฟังไม่กี่วันนี่เอง”
“จักราวุธเป็นแฟนเก่าของนที” อาวุธพูดข้าๆ ชัดๆ
“หา อะไรนะ” คนฟังอุทานเสียงดัง
“”ผมคิดว่าจักราวุธรู้อะไรลึกๆ เกี่ยวกับการตายของนที ผมคิดว่า the good samarian ที่เราคิดว่าเราจับตัวได้ ความจริงยังคง...”
“วุธ คนที่ฆ่านทีถูกจับไปแล้ว ตอนนี้มันอยู่ในคุก และพ่อจะให้มันอยู่ไปตลอดชีวิต พ่ออยากให้แกมีสมาธิ มุ่งแต่เรื่องประเด็นทางการเมืองของจักราวุธ เรือ่งที่โยงไปถึงนทีพ่อไม่อยากให้แกไปกังวล มันจบแล้ว” พ.ต.อ. คฑาวุธพูดเสียงหนักแน่น
“นทีเคยทำงานที่คูเวตให้สหรัฐฯ ผมก็เพิ่งทราบ เป็นล่ามให้หน่วยนาวิกโยธิน นทีต้องรู้อะไรลึกๆ แน่นอน ไม่แน่อาจพูดภาษาได้ด้วยซ้ำ”
“มันจะเกี่ยวข้องยังไงกับจักราวุธ คดีของจักราวุธเป็นเรื่องการเมืองในประเทศล้วนๆ” ผู้ช่วย ผบ. ตร. แย้ง “ปฏิวัติ กบฎ ทหารอากาศ มันจะเกี่ยวอะไรกันกับพวกอาหรับโพกหัว”
“นักการเมืองต้องใช้เงิน เศรษฐีน้ำมันรวย มีเงินมาก ปฏิวัติไม่ได้ใช้ทหารอย่างเดียว ผมว่าต้องมีเงินทุนด้วย”
“สรุปว่าพวกอาหรับค้านำมันเป็นสปอนเซอร์จักราวุธยังงั้นหรือ”
“ผมไม่ได้สรุป ผมแค่ตั้งสมมุติฐานเบื้องต้น” อาวุธส่ายหน้า
“แล้วเรื่อง ส.ว. สุรสิทธิ์ค้ายา เรื่อง Fashion Empireเรื่องขายข้อมูลนิติเวช เรื่องค้าศพ”
“แต่ละเรื่องผมได้ข้อมูลคืบหน้าไปบ้างแล้ว แต่เรื่องขายบริการข้ามชาติของ Fashion Empire ยังไม่ค่อยคืบหน้าเท่าไหร่ครับ ผมไม่มีคนวงในที่ให้ข่าวได้” อาวุธตอบเสียงเนิบนาบ
“อย่าลืมเรื่องข้าราชการกระทรวงพาณิชย์ทัวร์ดูงานที่อเมริกา รายการนี้มีการหมกเม็ดเยอะมาก พ่อต้องการได้หลักฐานเด็ดๆ ว่าพวกนั้นไปลาสเวกัสและใช้เงินของทางการไปเล่นการพนัน” พ.ต.อ. ชี้นิ้ว พูดกับลูกชายด้วยน้ำเสียงจริงจัง
“ผมว่าถามคชานนท์น่าจะได้ข้อมูลมากกว่าครับ คชานนท์มีสายในกระทรวงพาณิชย์ระดับลึกๆ”
“เราเป็นตำรวจ หลักฐานมันต้องมาจากการที่เราเป็นคนหา เบื้องต้นมันต้องเป็นอย่างนั้น ตำรวจต้องสืบให้ถึงที่สุดเสียก่อน ไม่ใช่พออยากจะรู้เรื่องอะไรต้องวิ่งไปขอจากนักธุรกิจแล้วเอามาต่อยอด” พ.ต.อ. คฑาวุธสอนลูกชายแล้วอมยิ้ม “เจ้านนทนี่มันสุดยอดจริงๆ อะไรๆ ก็รู้ไปหมด พ่อชักอยากจะเชิญให้มันมาเป็นที่ปรึกษาพิเศษของกรมตำรวจ”
“เชิญเขาไม่มากหรอกครับ ต้องจ้าง ทุกอย่างของคชานนท์เป็นเงินเป็นทอง”
“แกอย่ามองน้องแง่ลบสิวุธ ทำไมคิดแต่ว่าเจ้านนท์ต้องแลกเปลี่ยนผลประโยชน์” ผู้เป็นบิดาส่ายหน้า
“นนท์เป็นนักธุรกิจ ทำอะไรก็ต้องได้กำไร หรือจะให้ใครทำอะไรให้ก็ต้องเสนอผลประโยชน์ต่างตอบแทน” อาวุธแย้งเสียงราบเรียบ
“แต่ก็มีหลายอย่างที่น้องทำให้ฟรีๆ”
“เช่นอะไรครับ” อาวุธถาม แต่พูดกับตัวเองในใจว่า
...เช่นยุ่งเรื่องจัดการชีวิตรักคนอื่น...
“อืม แต่ก็อย่างที่แกว่า เจ้านนท์มันจะมาเป็นที่ปรึกษาให้พ่อได้ยังไง งานมันยุ่งจะตาย”
“นนท์ยุ่งทุกๆ เรื่อง”
“ก็คนชอบวิ่งไปขอให้มันช่วย” พ.ต.อ. คฑาวุธอดสนทนาเรื่องคชานนท์ต่อไม่ได้ “เพราะเครดิตมันดี ทำอะไรไม่เคยพลาด”
“คุณพ่อเลยเชื่อมือคชานนท์” อาวุธเสริม
“เหมือนแกไม่มีผิด พ่อเชื่อมือแกนะวุธ เพราะฉะนั้นพ่ออยากให้แกจบเรื่องจักราวุธเร็วๆ จากนั้นเร่งเรื่องไอ้ทัวร์ดูงานผลาญเงินรัฐซะก่อนให้ทันเปิดอภิปรายไม่ไว้วางใจรัฐบาล แล้วค่อยไปเรื่อง ส.ว. สุรสิทธิ์ค้ายา เอาให้คว่ำก่อนครบวาระนี่ล่ะจะได้เป็นข่าวดัง สร้างผลงานเสริมบารมีพ่อแกซะหน่อย เรื่องตำแหน่ง ผบ. ตร. จะได้ง่ายเข้า แล้วแกจะได้กลับมาเป็น โฆษกให้พ่ออย่างสมศักดิ์ศรี พ่ออยากให้พวกผู้ใหญ่เห็นความสามารถของแกชัดๆ จะได้ไม่มานินทาว่าพ่อเป็น ผบ. ตร. ลูกชายเป็นโฆษก แม่เป็นผู้เชี่ยวชาญนิติเวช กิจการครอบครัว”
“เรื่องนี้ใครเรียกร้องมาเป็นพิเศษหรือเปล่าครับ” อาวุธถามเพราะเมื่อพูดถึง 'กิจการครอบครัว' บิดายัง 'ขาด' ไปอีกคน
“ไม่มี” พ.ต.อ. คฑาวุธปฏิเสธ
“พ่อครับ ผมไม่อยากให้หนุน...”
“น้องแกต้องการความช่วยเหลือ” พ.ต.อ. คฑาวุธพูดแทรกขึ้นมาทันที “ความจริงมันก็เป็นหน้าที่ของตำรวจที่ต้องสืบคดีพวกนี้อยู่แล้ว แกอย่าตั้งแง่กับนักการเมืองหน่อยเลยน่า”
“เฉพาะนักการเมือง ส.ส. พรรคฝ่ายค้านที่เป็นน้องชายผมเท่านั้นล่ะครับ” อาวุธตอบเสียงเย็น “ผมไม่อยากให้การเป็นตำรวจของคนในครอบครัวมาเอื้อประโยชน์ให้”
“แกนี่ชอบคิดมาก เถรตรง ชอบตั้งแง่กับน้อง” ผู้เป็นบิดาบ่นให้ลูกชายแล้วเอนตัวพิงพนักเก้าอี้ ยกมือขึ้นประสานท้ายทอย มองลูกชายคนโตด้วยสายตาเรียบนิ่ง
“ทำยังไงได้ ก็น้องชายคนเดียวของผมเกิดเหมือนคชานนท์ยังกับฝาแฝด ผมมีสิทธ์ที่จะระแวง ที่ผมทำงานอยู่ที่อเมริกาตอนนี้ คนที่ได้ประโยชน์เต็มๆ คือ...”
“น้อชายคนเดียว แกจะอะไรนักหนา”
“น้องชายที่ฉลาดเหมือนคชานนท์ ผมก็อดคิดไม่ได้”
“จะพูดว่าฉลาดแกมโกงเหมือนเจ้านนท์งั้นสิ แกจะอคติกับน้องไปหรือเปล่า”
“คุณพ่อหมายถึงน้องคนไหนครับ” อาวุธเลิกคิ้วถามบิดา “นนท์หรือน้องชายผม”
“เจ้านนท์ก็เหมือนน้องชายแก เห็นกันมาตั้งแต่เด็ก พ่อแกกับพ่อเจ้านนท์ก็เหมือนกัน”
“มีอะไรก็ต้องร่วมมือกัน ช่วยเหลือกัน” อาวุธพูดต่อประโยคของพ่อ
“แล้วนี่แกมีอะไรจะไปทำหรือเปล่า พ่อมีประชุม ส่วนเรื่องจักราวุธ ถ้ามีข้อมูลเพิ่มเติมจะส่งไปให้” พ.ต.อ. คฑาวุธตัดบท เขารู้ว่าลูกชายคนเก่งกำลังพยายามหลอกล่อให้เขาพลาด อาวุธกำลังสงสัย เขารู้จักลูกชายคนโตของตัวเองดี หากอาวุธสงสัยก็จะกัดไม่ปล่อย ต้องเค้นเอาความจริงให้ได้ ไม่ทางตรงก็ทางอ้อม
“คงไม่มีแล้วครับ ผมว่าจะไปเยี่ยมคนรู้จักกันนิดหน่อย แล้วก็จะกลับบ้านเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วค่อยไปที่บ้าน ช่วยคุณแม่ทำอาหาร”
“แม่แกมีคนใช้ตั้งสามคน จะไปช่วยทำไม”
“คุณพ่อก็ทราบว่าคุณแม่ชอบให้ลูกช่วยทำอาหาร คุณพ่อเป็นคนสอนว่าลูกต้องช่วยแม่”
“ทราบ พ่อทราบดี” พ.ต.อ. ตอบลูกชายด้วยเสียงเน้นหนัก “พ่อภูมิใจที่สอนลูกดี ทั้งคนโตคนเล็ก ว่างไม่ได้ต้องเข้าไปช่วยคุณแม่ทำอาหาร เอ แต่พ่อว่าแกอ้วนขึ้นนะ ใส่เครื่องแบบแล้วรัดติ้วเชียว อยู่ที่อเมริกาแกคงทำอาหารกินอร่อยไปเลยสิ พ่อว่าเครื่องแบบตัวนี้ทิ้งไปซะ สงสัยต้องตัดเครื่องแบบใหม่”
“ผมชอบชุดเก่า” อาวุธตอบ รู้และเข้าใจสารที่บิดาสื่อออกมาจากคำพูดที่เลียนแบบคชานนท์มาไม่มีผิด
...ลืมแฟนเก่าไปซะ แล้วหาแฟนใหม่...
“แล้วที่ว่าจะไปเยี่ยมคนรู้จักกัน ใครหรือ พ่อรู้จักหรือเปล่า”
“อาจจะรู้จักครับ” อาวุธพยักหน้าแล้วพูดเสียงเบาขณะที่สายตาคมกริบจับอยู่ที่หน้าของบิดา “พ่อของเด็กที่ชื่อภาณุวัฒน์”
“ภาณุวัฒน์” พ.ต.อ. คฑาวุธทวนชื่อพร้อมขมวดคิ้ว
“พ่อคงไม่รู้จัก” อาวุธพูด เลื่อนสายตาไปมองที่ไหล่ของบิดาแล้วหลุบตาลองมองที่มือ
“ถ้าเห็นหน้าอาจจะนึกออก” พ.ต.อ. หยิบปากกาและแฟ้มเอกสารแล้วลุกขึ้นยืน “พ่อจะไปประชุมแล้ว เย็นนี้เจอกัน”
“ครับผม” อาวุธลุกขึ้น ยกมือขึ้นวันทยาหัตถ์ทำความเคารพบิดาแล้วเดินไปที่ประตูเพื่อเปิดประตูรอให้ พ.ต.อ. คฑาวุธเดินออกไปก่อน
“แล้วผมจะไปเยี่ยมคุณปู่ของวินเซนต์หรือวิทวัสน้องชายของนที”
“ฮ๊ะ” พ.ต.อ. คฑาวุธอุทานเสียงเบาและชะงัก เลิกคิ้วอย่างสงสัย จากนั้นจึงเดินออกจากประตูและพูดกับลูกชายที่เดินตามมาทางด้านหลัง “ปู่เขาอยู่เมืองไทยหรือ พ่อไม่เห็นรู้ ไหนว่าแกไม่มีข้อมูลอะไรไงล่ะ ทำไมถึงรู้ว่าปู่เขาอยู่เมืองไทย”
“ไม่ได้อยู่ครับ เขามาเที่ยว” อาวุธตอบเสียงราบเรียบแล้วพูดกับพ่อตัวเองในใจว่าปู่ของวินเซนต์เสียชีวิตไปแล้ว
“เออๆ” พ.ต.อ. คฑาวุธพยักหน้ารับทราบแล้วโบกมือให้ลูกชายก่อนจะเริ่งเดินจากไป ปล่อยให้อาวุธเดินตามช้าๆ สายตามองบิดาตัวเองอย่างครุ่นคิด
...พ่อเขาปิดบังอะไรบางอย่าง พ่อลืมไปว่าเคยพากันล้อเขาว่าเป็นเครื่องจับเท็จเคลื่อนที่ ตอนตัวเองโดนจับเท็จบ้างจะรู้หรือเปล่า...
...พ่อของเขารู้เรื่องจักราวุธกับวินเซนต์มาก่อนที่จะมอบหมายให้เขาไปทำงานที่อเมริกา รวมถึงเรื่องภาณุวัฒน์ด้วย ถึงจะแสดงอาการแปลกใจแต่ก็ไม่แนบเนียนร้อยเปอร์เซนต์...
...กล้ามเนื้อใต้ขอบตาขยับไม่เป็นจังหวะเข้ากับคำพูด นิ้วขยับไปมา มุมปากกระตุก เปลี่ยนจังหวะการพูด และอะไรต่ออะไรอีกหลายอย่าง ทำไมเขาจะดูไม่ออก พ่อเขานี่่ล่ะตัวการสำคัญที่จะจับคู่ให้เขามีแฟน...
...กับภาณุวัฒน์ยังงั้นหรือ ทำไมคิดว่าเขาจะรักกับภาณุวัฒน์ได้...

พันตำรวจเอกหญิงเมขลาเดินเข้าไปหาลูกชายคนโตที่ยืนกอดอกอยู่ที่ระเบียงชั้นสองของบ้านพร้อมกับกระแอมเบาๆ ให้คนที่ยืนมองออกไปยังมองสวนหย่อมหน้าบ้านรู้สึกตัว
“คุณแม่” อาวุธหันมายิ้มบางๆ ให้มารดา
“เป็นอะไรหรือเปล่า คชานนท์โทรมาเรื่องอะไร ทำไมวุธดูเงียบไป”
“ไม่มีอะไรหรอกครับ” อาวุธส่ายหน้า “พอดีนนท์บอกว่าคนรู้จักกันประสบอุบัติเหตุ”
“ตายแล้ว เป็นอะไรมากหรือเปล่า” มารดาของอาวุธอุทาน สีหน้าตกใจ “วุธสนิทกับเขาใช่ไหม”
“ก็...รู้จักกันครับ” อาวุธพยักหน้า “ไม่ใช่เรื่องใหญ่หรอกครับคุณแม่ ก็แค่ได้ยินข่าวไม่ดี เลยตกใจเป็นเรื่องธรรมดา”
“แล้วนี่ต้องเลื่อนวันเดินทางกลับให้เร็วขึ้นหรือเปล่า จะได้ไปเยี่ยม”
“ยังไม่ทราบครับ แต่คงไม่ต้อง เห็นนนท์บอกว่าไม่เป็นอะไรมาก แค่ขาหัก” อาวุธส่ายหน้าช้าๆ
“ขาหัก” คุณเมขลาอุทาน “นั่นไม่ใช่น้อยนะวุธ แม่ว่าถ้าลูกเป็นห่วงเขาก็รีบกลับซะเถอะ”
“คุณแม่ครับ ไม่เป็นอะไรหรอกครับ ถ้าเป็นคนในครอบครัวผมคงจะรีบไปเลยวันนี้พรุ่งนี้ แต่นี่...”
“ใคร เล่าให้แม่ฟังได้เหรือเปล่า ท่าทางลูกเป็นห่วงเขานะ” ผู้เป็นมารดาเอียงหน้าถามลูกชาย
“ผมก็ห่วงทุกคนที่รู้จัก” อาวุธตอบเสียงเบา
“เขาชื่ออะไร”
“คุณแม่ไม่รู้จักหรอกครับ”
“ทำไมคิดว่าแม่จะไม่รู้จัก ถ้าไม่สำคัญ นนท์จะโทรมาจากอเมริกาเพื่อบอกข่าวร้ายทำไม” คุณเมขลาแย้ง
“ก็แค่เด็กที่เคยมาพักอยู่กับผม” อาวุธยักไหล่ “คชานนท์ก็ชอบยุ่งไปหมดทุกเรื่อง”
“เขาเป็นห่วงคนอื่นหรอก นนท์เป็นคนดี ห่วงใยทุกคน” คุณเมขลายิ้มอย่างอ่อนดยน “เหมือนวุธลูกแม่นั่นล่ะที่ห่วงแต่คนอื่น คอยดูแลคนอื่นจนไม่ค่อยนึกถึงตัวเอง ว่าไง เล่าให้แม่ฟังหน่อย นานๆ ทีเราจะได้คุยกัน ไหน ใครที่ไหนมาพักกับวุธ ทำไมแม่ไม่รู้”
อาวุธมองตากลมโตของมารดาซึ่งกำลังมองเขาอย่างเต็มเปี่ยมไปด้วยความรักและความห่วงใย ในที่สุดจึงเขาจึงเล่าเรื่องให้ฟังอย่างย่อๆ โดยเลี่ยงที่จะเอ่ยถึงชื่อของวินเซนต์
“ตายแล้ว ไปเล่นสกีกันยังไงให้ขาหัก แล้วเพื่อนคนที่ว่านี่ไว้ใจได้หรือเปล่าก็ไม่รู้ อยู่ไกลถึงโคโลราโด จะพากันกลับนิวยอร์คยังไง ยังเป็นเด็กนักศึกษากันอยู่เลย” คุณเมขลากล่าวอย่างห่วงใย
“ก็คงได้มั๊งครับ คุณแม่ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก”
“เพื่อนเขาชื่ออะไร เป็นคนไทยหรือฝรั่ง ถ้าเป็นคนไทยอย่างน้อยก็สบายใจได้ ฝรั่งไม่ค่อยมีน้ำใจ เกิดภาณุวัฒน์ถูกทิ้งขว้างคงแย่แน่ๆ เด็กขนาดนั้น เพิ่งไปอเมริกาครั้งแรก ไม่ประสีประสา”
“ฝรั่งก็มีน้ำใจครับ”
“มันจะเหมือนคนไทยด้วยกันได้ยังไง เห็นไหมล่ะ เด็กเขาหลงอยู่ที่สนามบินวุธยังเอาเขามาอยู่ด้วยเลย โชคดีที่เขาเจอคนดีๆ อย่างลูกแม่ ไม่งั้นชีวิตก็คงแย่”
อาวุธไม่พูดอะไรต่อ เขาพยายามเลี่ยงที่จะพูดเรื่องของภาณุวัฒน์ให้น้อยที่สุด
แต่ทันใดก็นึกอะไรออก
วิธีการที่แม่เขาพูดนั้นกำลังรู้สึกเหมือนกับว่าถอดแบบมาจากพ่อของเขา ปกติแม่เขาจะไม่คุยกับเขาแบบนี้ การพูดแฝงความหมายแบบที่กำลังทำอยู่เป็นวิธีการของคชานนท์
...เด็กเขาหลงอยู่ที่สนามบินวุธยังเอาเขามาอยู่ด้วยเลย โชคดีที่เขาเจอคนดีๆ อย่างลูกแม่ ไม่งั้นชีวิตก็คงแย่...
...โชคดีที่ชีวิตน้องมาเจอวุธ...
...อาวุธกับภาณุวัฒน์...
...แม่ของเขาด้วยหรือนี่...
...พ่อของเขาให้แม่มาช่วยพูดโน้วน้าวเขา...
….ไม่ใช่...
...คชานนท์ต่างหาก...
…ใครเป็นคนต้นคิด ธงรบหรือเปล่า หากภาณุวัฒน์มารักกับเขาก็จะลืมธงรบได้ ปัยหาของธงรบก็จบไป...
...แต่เรื่องแบบนี้ธงรบคงคิดเองไม่ได้...
...อธิคม!...
...หากเขารักกับภาณุวัฒน์ อธิคมก็จะไม่ต้องห่วงว่าเขาจะไปยุ่งกับคุณนุ...
...อธิคมคงเสนอ ธงรบเออออตาม โดยมีคชานนท์เจ้าเก่าสนองความต้องการและรวบรวมทีมงานเช่น จตุพล พ่อของเขา หรือบางทีอาจมีคุณอดิศัยพ่อของอธิคมกับคชานนท์ด้วย ตอนนี้ก็แม่ของเขาเพิ่มเข้าไปอีกคน อ้อ ไม่แน่ ชัยชนะอาจร่วมมือด้วย หรือแม้กระทังแอนโทนี่ บราวน์ แฟนเก่าของนทีที่ให้ชื่อที่อยู่ของวินเซนต์มา...
...แล้วทำไมต้องให้วินเซนต์เข้ามายุ่ง ถ้าต้องการให้เขามีรักใหม่ การทำให้เขารู้จักน้องชายของนทีจะไม่เป็นการเสี่ยงเกินไปหรือ เขาอาจจะชอบวินเซนต์ก็ได้เพราะตัดจากนทีไม่ขาด แต่วินเซนต์กับนทีไม่เหมือนกันเลย สิ่งที่คล้ายกันคือความแข็งกร้าว ดื้อรั้น มั่นใจในตัวเองแค่นั้นเอง รูปร่างหน้าตานั้นคุณนุคล้ายกว่ามาก บุคลิก ท่าทางการเดิน อาทิตย์มีส่วนคล้าบมากกว่าวินเซนต์...
...วินเซนต์เป็นเครื่องมือของคชานนท์หรือเปล่า ถ้าใช่ก็แสดงว่าคชานนท์เก่งและรัดกุมมาก วินเซนต์แตกต่างจากนทีอย่างนี้เอง คชานนท์จึงกล้า 'ใช้' วินเซนต์ในภารกิจครั้งนี้โดยการให้วินเซนต์มาจีบภาณุวัฒน์ ทำให้เขาหึงและรู้ใจของตัวเองหรือทำอะไรซักอย่างเพื่อปกป้องภาณุวัฒน์ และในที่สุดเขาก็จะรักภาณุวัฒน์ 'งาน' ของคชานนท์ก็จบลงอย่างสวยงาม...
...แต่จะให้เขารักภาณุวัฒน์ได้อย่างไร เขากับภาณุวัฒน์ไม่เหมาะสมกัน ภาณุวัฒน์จะไม่มีความสุขหากอยู่กับเขา ภาณุวัฒน์ยังเด็ก ยังต้องเจออะไรหรือเจอใครอีกเยอะ คนที่จะทำให้ภาณุวัฒน์มีความสุขนั้นไม่ใช่เขา...

*** end of chapter 28 ***

[katawoot]

Awoot Chapter 29

วินเซนต์กัดฟัน พยายามควบคุมอารมณ์ของตัวเอง มือกำโทรศัพท์แน่นทั้งที่อยากจะขว้างโทรศัพท์ลงบนพื้นเพื่อนระบายความโกรธ แต่เมื่อเห็นภาณุวัฒน์ซึ่งนอนอยู่บนเตียงชะเง้อมองจึงรีบหันหน้าหนีและเดินห่างออกไปมากกว่าเดิม
“ว่าไงครับ จะให้ผมคุยกับภาณุวัฒน์หรือเปล่า” คชานนท์ภาม
“ผมยังไม่ได้โจกลับนิวยอร์ค โจ้ขาหัก ไม่ควรเคลื่อนย้าย” วินเซนต์พูดเสียงหงุดหงิดใส่โทรศัพท์
“แค่ขาหัก ไม่ใช่เรื่องใหญ่ แต่ถึงอาการหนักกว่านั้น medivac ในอเมริกาก็ทำได้สบายมาก คุณเป็นคนอเมริกัน แถมเป็นซีไอเอคนเก่ง จัดการเรื่องแค่นี้ได้อยู่แล้ว”
“ถ้าภาณุวัฒนืไม่ได้เป็นอะไรมาก ทำไมจะต้องย้ายโรงพยาบาลไปที่นิวยอร์ค หมอที่นี่ก็รักษาได้ ไม่ต้องถึงมือหมอในนิวยอร์ค” วินเซนต์เถียง
“แล้วถ้าไม่ได้เป็นอะไรมาก ทำไมต้องอยู่ที่โน่นล่ะครับ กลับมาพักที่บ้านสิ ประหยัดค่าใช้จ่าย สะดวกสบายกว่าเยอะ การเคลื่อนย้ายผู้ป่วยเพราะอาการบาดเจ็บไม่ใช่ประเด็น” คชานนท์ดักคอวินเซนต์
“แล้วอะไรคือประเด็นคุณคชานนท์” วินเซนต์เค้นเสียง
“อยู่ที่นี่มีคนช่วยกันดูแลหลายคน”
“ผมดูแลโจ้ได้” วินเซนต์พูดแทรก
“แล้วถ้าคุณต้องไปทำงาน ใครจะดูภาณุวัฒน์” คชานนท์ถามประชด “หมอ พยาบาล ผู้ช่วยพยาบาล หรือคนป่วยห้องข้างๆ”
“เพื่อนผมก็ดูแลได้”
“ไวัใจได้แค่ไหน ครั้งที่แล้วคุณทิ้งภาณุวัฒน์ไว้ที่บ้านย่าด้วยซ้ำ ยังมีคนจะมาเอาตัวไปเลย”
“คุณใช่ไหมคชานนท์ คุณหรือเปล่่าที่จัดการให้จักราวุธไปก่อกวนที่นั่น เพื่ออะไร คุณจะเล่นเกมอะไรกับผม”
“ถ้าผมเล่นเกม ทำไมผมจะบอกแผนการของผมให้คู่ต่อสู้ฟัง” คชานนท์หัวเราะเบาๆ ในลำคอ
“ผมไม่อยากเป็นคู่ต่อสู้คุณ ไม่ใช่เพราะผมกลัว แต่เพราะผมไม่อยากทำ” วินเซนต์ตอบเสียงเข้ม
“คุณกำลังไม่มีเหตุผล คุณหึงจนไม่มีสติ”
“คุณอย่ามายุ่งเรื่องของผม” วินเซนต์อยากจะตะโกนใส่โทรศัพท์
“เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องของคุณตั้งแต่แรก จำได้หรือเปล่า ผมจ้างคุณให้ทำงานให้” คชานนท์เถียง
“เราแค่แลกเปลี่ยนกัน คุณไม่ได้จ้างผม” วินเซนต์เค้นเสียงหนักๆ ใส่คชานนท์
“ผมไม่ได้เป็นคนผิดสัญญา คุณไม่ทำตามข้อตกลง ภาณุวัฒน์เป็นของพี่วุธ ไม่งั้นผมจะลงทุนลงแรงไปทำไม เคารพกติกาหน่อยสิครับ” คชานนท์พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา
“ผมรักโจ้”
“โจ้รักคุณหรือ” คชานนท์สวนกลับ “ย้ายโจ้กลับนิวยอร์คสิ คุณจะปล่อยให้เขาทรมานทำไม”
“โจ้สบายดี”
“อยู่ที่โน่น ไกลก็ไกล หนาวก็หนาว เด็กไม่มีเพื่อน ไม่มีใครไปเยี่ยม คนเจ็บนอนโรงพยาบาลก็อยากให้มีคนไปเยี่ยม”
“ใครจะมาเย่ี่ยม” วินเซนต์พูดเสียงแข็ง
“อย่างน้อยก็ผมล่ะ จตุพลเพื่อนของผมก็รู้จักกับภาณุวัฒน์ แล้วก็พี่วุธ” คชานนท์ปล่อยหมัดเด็ด เขารู้ว่าภาณุวัฒน์มีใจเอนเอียงมาทางอาวุธ
“โจ้สบายดี ไม่ต้องให้ใครมาเยี่ยม” วินเซนต์ดังทุรัง แต่น้ำเสียงอ่อนลงเล็กน้อย
“แน่ใจหรือ” คชานนท์ถาม “ไม่ใช่ว่าเอาแน่นอนเหม่อ ไม่ก็หันไปมองประตูบ่อยๆ ว่าเมื่อไหร่พี่วุธของโจ้จะกลับมาจากเมืองไทยแล้วมาเยี่ยมโจ้ซะที โจ้ขาหัก โจ้เจ็บ พี่วุธจะรู้หรือเปล่า”
“คุณคชานนท์” วินเซนต์เค้นเสียง ขบกรามจนขึ้นเป็นสันนูน ตอนนี้เขารู้แล้วว่าชายหนุ่มหน้าอ่อนที่ชื่อคชานนท์นั้นเป็นคนร้ายกาจมาก
...อายุแค่นี้ยังร้ายได้ขนาดนี้ ถ้าอายุมากกว่านี้จะร้ายและเจ้าเล่ห์ขนาดไหน...
“คุณวินเซนต์” คขานนท์พูดด้วยน้ำเสียงอ่อนลงเพื่อนเปลี่ยนเป็นการโน้วน้าวใจ “คุณจะดันทุรังไปทำไม คุณจะทำให้ทุกอย่างมันยุ่งโดยไม่จำเป็น คุณก็ทรมาน โจ้ก็ทรมาน ทำไมไม่ปล่อยให้โจ้ได้มีโอกาสเรื่องพี่วุธ ผมกำลังจัดการอยู่ ผมเชื่อฝีมือตัวเอง อีกหน่อยพี่วุธก็อ่อนลง ถ้าคุณคุณรู้จักผมมานานคุณจะไม่มาเถียงกับผมเหมือนตอนนี้แน่นอน เรื่องแบบนี้ผมทำมาเยอะแล้ว ผมได้ฉายาว่าเป็นกามเทพขั้นเทพเลยนะจะบอกให้ ผมเชี่ยวชาญเรื่องนี้ ผมไม่เคยพลาด รายไหนรายนั้น รักกันทุกราย ไม่งั้นผมจะทำถึงขนาดนี้เหรือ ให้ผมพูดกับภาณุวัฒน์เถอะน่า คุณเก็บโทรศัพท์ภาณุวัฒน์ไว้แบบนี้ มันเหมือนเล่นเป็นเด็กๆ”
“โทรศัพท์โจ้แบตหมด ไม่ได้เอาสายชาร์จมา”
“ผมเดาว่าภาณุวัฒน์ก็คงอยากโทรหาพี่วุธแต่ไม่กล้าจะบอกคุณ” คชานนท์พูดต่อด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “แต่ก็ไม่แน่ บางทีอาจจะแอบใช้โทรศัพท์โรงพยาบาลโทรไปบอกแล้ว”
“ผมไม่แคร์” วินเซนต์กระแทรกเสียง
“คุณวิทวัส” คชานนท์เปลี่ยนเป็นเสียงเข้ม เริ่มจะหมดความอดทนกับการสนทนานานๆ “พี่วุธกำลังไปสนามบิน ผมจะบอกอะไรให้ พี่วุธจะออกจากกรุงเทพฯ บ่ายนี้ และไม่ได้ไปนิวยอร์ค แต่ไปเดนเวอร์ ถ้าคุณไม่อยากใหสองคนนั้นเจอกันก็จงพาภาณุวัฒน์ไปซ่อนซะ ผมพูดดีๆ กับคุณแล้ว”
“เชิญมาได้ตามสบาย ชื่อโรงพยาบาลคุณก็รู้จัก ผมจะบอกให้ก็ได้ว่าอยู่ตึก B ชั้น 23 ห้อง B2307 ผมก็จะอยู่ด้วย จะเปิดประตูให้เข้ามาเยี่ยม จะรอถามเขาว่าเขาจะเอายังไง จะรักโจ้เหมือนที่ผมรักหรือเปล่า หรือเขาจะปล่อยให้โจ้ทรมานอยู่กับเขา อยู่กับคนที่ไม่มีหัวใจเหลือไว้ให้ใครอีกแล้ว คุณเป็นคนฉลาด ถึงจะแกมโกงไปหน่อยแต่ก็น่าจะรู้ดีว่าอะไรเป็นอะไร” วินเซนต์กระแทกเสียง “เอาล่ะ ผมจะยื่นโทรศัพท์ให้คุณพูดกับโจ้ แต่ไม่ว่าจะยังไง ผมจะยังไม่ย้ายโจ้กลับนิวยอร์ค”
“คุณปล่อยให้โจ้ขาหัก คุณดูแลโจ้ดีกว่านี้ไม่ได้หรอก” คชานนท์เริ่มจะเหลืออด
“แต่คุณกำลังจะทำให้โจ้อกหักและเจ็บมากกว่าขาหัก เจ็บมากกว่าที่ควร ถ้าแยกกันเสียงตอนนี้โจ้ก็อาจจะไม่ถลำลึก อีกหน่อยเขาก็จะรักผมได้ ได้ยินไหมคชานนท์ ผู้ชายคนนั้นยังรักพี่ชาย เขาไม่ยอมลืมนที และเขาไม่มีวันที่จะทำได้”

อาวุธเดินออกจากสนามบินและตรงไปยังรถฟอร์ดทอรัสสีดำของคชานนท์ที่จอดอยู่ด้านหน้าสนามบินอย่างเตรียมพร้อม ข้างรถมีชายหนุ่มอายุยี่สิบปีต้นๆ แต่งกายด้วยชุดเครื่องแบบของศูนย์บริการเกี่ยวกับรถยนต์ชื่อ CarAnywhere ยืนยิ้มแฉ่งรออยู่และยื่นกุญแจให้เขาทันทีเมื่อเดินถึงรถ
“นี่คือกุญแจขอคุณครับพันตำรวจโทอาวุธ ขอบคุณที่ใช้บริการ CarAnywhere คุณคือลูกค้าคนสำคัญของเราและหวังว่าจะได้ให้บริการแก่คุณอีก กรุณาอย่าให้ทิปผมนะครับ” ชายหนุ่มในชุดเครื่องแบบสีแดงสดพูดชัดท้อยชัดคำซึ่งอาวุธคิดว่าคงท่องมาอย่างดี
อาวุธก้มลงมองกุญแจรถในมือพร้อมกับถอนหายใจเบาๆ รู้สึกทั้งฉุนและขำ เขารู้ดีว่านี่เป็นการ 'ส่งสาร' มาจากคชานนท์อีกวิธีหนึ่งซึ่งบอกให้เขารู้ว่าจะ 'จัดการ' กับชีวิตเขาและจะไม่ยอมหยุด
เมื่อขับรถออกจากสนามบิน อาวุธก็ไม่รีรอ โทรศัพท์ไปจัดการกับ 'พ่อคนช่างจัดการ' ทันที
“ผมอยู่ที่ปารีส กำลังจะดินเนอร์” คชานนท์รับโทรศัพท์ด้วยน้ำเสียงสบายๆ เมื่ออาวุธถามว่ากำลังทำอะไรอยู่
“กับใคร”
“กับใครพี่จะรู้ไปทำไม” คชานนท์ตอบทันที “แต่ อืม ถ้าพี่อยากรู้จริงๆ บอกใบ้ก็ได้ว่าเป็นดินเนอร์ธุรกิจเรื่องส่วนตัวของผมล้วนๆ ไม่ใช่การดินเนอร์เพื่อคุยกับเรื่องของคนอื่น อ้อ อย่าลืมรีบไปเยี่ยมโจโจ้นะครับ ช้าหมดอดด้วย ได้กินแห้วทั้งสวน เดี๋ยวจะหาว่าคชานนท์คนเก่งไม่เตือน”
“นนท์” อาวุธเรียกชื่ออีกฝ่ายเสียงเข้ม
“ขอรับกระผมพี่วุธ” คชานนท์ขาดรับทันที “พี่วุธ พี่อยากจะกล่าวหาว่าผมจับคู่ให้ดีนัก ผมก็จะทำให้เห็นจะๆ ไปเลยนี่ล่ะ จะได้ไม่ต้องมาลีลาอะไรกันอีก”
“แล้วทำไมต้องเป็นภาณุวัฒน์”
“เด็กเค้าน่าสงสาร พี่เปลี่ยนบรรยากาศบ้างสิ เล่นแต่ปืนกับระเบิดเวลา หันมาเล่นตุ๊กตาหมีโคล่าดูซะบ้าง” คชานนท์พูดเสียงจริงจัง
“วินเซนต์ชอบภาณุวัฒน์ ตอนนี้สองคนนั้นอยู่ด้วยกัน จะไม่ใจร้ายไปหน่อยหรือนนท์”
“ใจร้ายกับอีตาซีไอเออารมณ์ร้ายคนนั้นนั่นนะ” คชานนท์ทำเสียงประชด “พี่วุธครับ แค่พี่พูดว่า คชานนท์น้องรัก ช่วยพี่ด้วย คชานนท์คนนี้ขอรับรองด้วยเกียรติของกามเทพตัวพ่อว่าไม่ถึงห้าวันพี่ได้ฟันภาณุวัฒน์แน่นอน โดยที่เจ้าวินเซนต์ทำได้แค่ยืนมองตาปริบๆ”
“อย่าหยาบคายนะนนท์” อาวุธปรามเสียงดุ ตอนนี้เร่ิมจะเข้าใจความรู้สึกของอธิคมแล้วว่าทำไมชอบไล่เตะน้องชายนัก
“ขอโทษครับ” คชานนท์พูดเสียงเรียบ “แต่ผมต้องพูดให้เข้าใจง่ายๆ ไม่งั้น เรื่องของพี่จะไม่จบซะที ศึกครั้งนี้มันชักจะยืดเยื้อ เสบียงอาหารหร่อยหรอลงทุกวัน”
“แล้วทำไมจะต้องมายุ่งกับชีวิตรักของพี่”
“ผมอยากให้พี่ก้าวต่อไป”
“มันสำคัญขนาดนั้นหรือนนท์” อาวุธเสียงเครียด “เลิกห่่วงพี่เรื่องนทีได้แล้ว”
“ผมไม่ได้ห่วงเรื่องนั้น”
“งั้นเรื่องอะไร”
“ผมห่่วงภาณุวัฒน์”
“ทำไมต้องภาณุวัฒน์”
“พี่รู้ใช่ไหมว่าเด็กคนนั้นฆ่าตัวตายเพราะผิดหวังจากพี่ธง” คชานนท์พูดเสียงเนิบนาบ
อาวุธอึ้ง นิ่งเงียบไปหลายอึดใจ เขาไม่อยากจะเชื่อ เขารู้ว่าภาณุวัฒน์เป็นอดีตของธงรบและผิดหวังที่โดนธงรบทิ้ง แต่ไม่นึกว่าจะถึงขนาดนั้น
“พี่ไม่เชื่อผม โทรไปถามพี่ธงดู ถามพี่คมก็ได้ หรือถ้าไม่อยากคุยกับเพื่อนเจ้าชู้ทั้งสองคนซึ่งพี่อาจจะระแวงว่าเป็นลูกทีมของผมพี่ก็ถามคุณนุ”
“ไม่จำเป็น” อาวุธสวนกลับ “พี่จะถามนนท์ พี่รู้ว่าเมื่อไหร่นนท์พูดจริงหรือโกหก”
“จริง”
“แล้วเรื่องนี้เกี่ยวอะไรกับพี่ล่ะ”
“ตอนนี้ไม่แน่ แต่ต่อไปก็ไม่แน่เหมือนกัน” คชานนท์เล่นคำ “ภาณุวัฒน์จะถลำลึกไปกับไฟรักที่สุมอยู่ในอก ยิ่งห่างจากพี่ เด็กก็ยิ่งทรมาน และยิ่งถูกยัดเยียดให้วินเซนต์เขาก็จะยิ่งรักพี่มากกว่าเดิม ในเมื่อมองไม่เห็นทางสมหวังในความรัก พี่ลองคิดดู”

[Ak@tsuKII]

555 มาแล้ว กำลังรออยู่เลย


จะรักก็ต้องออกมาจากหัวใจนะนนท์ ไม่ใช่เกิดจากการจัดฉากไรแบบนี้

แล้วเอาเรื่ิองเคยซ้ำรักฆ่าตัวตายมาทำให้อาวุธสงสาร

เหมือนยัดเยียดกัน ดูไม่จริงใจอะ


หมั่นไส้นนท์มาก ๆ พูดไม่ดีอีก สงสารวินเซนต์ว่ะ   
ดูเหมือนจะทีมงานเยอะดีนะ ล้มกระดานไปเลยอาวุธ ยิ่งถ้าเป็นอธิคมที่เป็นคนต้นคิดอะนะ อย่าให้สมหวัง จับเอาน้องชายเพื่อนทำเมียเลย

ที่ไม่เชียร์ภาณุวัตรอีกอย่าง เพราะมันเกืดจากการอยากกำจัดนี่แหละ(อธิคมก็สบายใจเรื่องคุณนุ ธงรบก็สบายใจเรื่ิองอาืทิตย์ และ ภาณุวัตร เห็นอาวุธเป็นตัวอะไรเหรอ?) แล้วอาวุธก็ต้องรับเอาสิ่งที่คนอื่นยัดเยียดให้????

[reneisance]

คชานนท์ ร้ายกาจมาก เอาเป็นว่า เน้น ๆๆ ไวๆๆ เรยนะ เป็นกำลังใจให้ครับ

เอ่อเรื่องยศของ คุณพ่อ พี่วุธ อะ พ.ต.อ. = พันตำรวจเอก แต่ลูก เป็นพันตำรวจโทแล้ว คุณนายลืม ล หลัง พ
น่าจะยศ พล.ต.อ. อะเปล่า

[┗◎┗◎]

เฮ้อ ตกลงภานุวัฒน์จะสมหวังกับเขาบ้างไหมหนอ

สงสารจับใจ ตอนภานุวัฒน์เคยฆ่าตัวตายจริงๆ
แถมธงรบก็ไม่มาดูเลยด้วย  

ปล.ขอบคุณพี่นาย วันนี้สองตอนเต็มอิ่มเลย 

[arjinn]

จะรักได้มั๊ยเนี่ยะ 

[wowhaha]

โอ้  สองตอนรวด
อยากรู้ว่านนท์จะมีความรักอย่างไร มัวแต่จุ้นเรื่องรักของคนอื่นเค้า

[zazoi]

 

[wan]

ผู้กำกับกำลังจะสั่งให้หนังเรื่องนี้จบแบบรวบรัดแล้ว
ส่วนพี่วุธ พอรู้ว่าถูกจับคู่ ก็เกิดอาการแลกหมัดกับคชานนท์ซะงั้น
+1 เป็นกำลังใจให้พี่นาย พักนี้กินไวอาก้ามาหรือไง เบิ้ล 2 ติด ๆ กันเลย 
ปล. ถ้าผมเข้าใจผิดก็ขอโทษด้วย พี่นายพิมพ์ผิดหรือเปล่าครับ
พ่อของสารวัตรอาวุธ เป็น ผู้ช่วย ผบ.ตร ควรมีตำแหน่ง พล.ต.อ. ไม่ใช่หรือครับ

[Zepher]

คชานนท์สุดยอด
สารวัตรอาวุธก็ฉลาดไม่แพ้กัน
คนอ่านก็ลุ้นกันต่อไป

[aekporamai2]

นนท์..เฉียบคม..

[Little Devil]

สุดยอด สองตอน สนุก อยากอ่้านต่อคุณนาย
แลกหมัดแล้ว สมน้ำสมเนื้อ
สารวัตรเลิกคิดมาก เลิกคิดแทนคนอื่นได้แล้ว
+1 ให้กำลังใจน้องโจ้ + คุณนาย

[dragonfly08]

เดาไม่ถูกจริงๆ ว่าจะเป็นงัยต่ออะคุณนาย
อยากรู้ๆ ติดตามต่อไป

[meduza]

เฮ้อพอคิดไปถึงตอนนั้นที่น้องโจ้ฆ่าตัวตายอยากบอกว่าร้องไห้เลยสงสารน้องมาก
ยังคิดอยู่เลยว่าพี่นายใจร้ายอ่ะปล่อยให้น้องตายแต่พออ่านเรื่องนี้แล้วน้องโจ้ยังอยู่
ดีใจมากๆยิ้มแก้มปริเลยเพราะคร่าวที่แล้วน้องยังเด็กกับเรื่องความรักมากๆน้องไม่ควรเจอพี่ธงเลย
โกธรธงรบมากมาทิ้งขว้างน้องโจ้แถมทำให้น้องคิดสั้นอีกเชอะแต่ตอนนี้ให้อภัยแระน้องโจ้เจอคนที่ดีกว่าพี่ธงใช่มะค่ะพี่วุธอิอิ
+1เป็นกำลังใจให้พี่นายค่า

[วิหคท่องนภา]

 o13สุโก้ยยยย!!!สองตอนรวด  วะวะวะว้าววววววว


 :laugh:มันส์ค่ะตอนนี้  ไม่ต้องมาตัดเหลี่ยมเฉือนคมกันแล้ววววว  โว้ว!

นนท์อย่าว่าอย่างนั้นอย่างนี้เลยนะ โจโจ้น่ะเค้ากำลังปรับตัวอยู่  อย่าเพิ่งมายุ้งงง!!! สงสารวินอ่ะ
เหมือนจะเป็นรองนนท์เลย  โดนทำร้ายจิตใจ 

[K2KARN]

ยุ่งจริงๆ
มีตัวแปรควบคุมไม่ได้เยอะแยะไปหมดนะนนท์
เอาตัวเองเข้าช่วยเลย!!!

[minchy]

แอบสงสัยว่า  พ่อของอาวุธ  ยศแค่ พ.ต.อ  เองหรือค่ะ  

แบบเนี้ยจะมีหวัง ผบ.ตร.ได้ไง   นายพลยังไม่ได้เป็นเลย




ไปๆมาๆ สุดท้ายอาวุธก็ยอมให้จูงจมูก   อยากใช้บริการ คชานนท์บ้างจัง

[MIkz_hotaru]

อืม นนท์มีแผนการเป็นขั้นตอนดีมาก อันนี้ขอชมเชย
อ่านไปๆ ขนาดไม่ใช่อาวุธ ยังเริ่มคล้อยตามนนท์้เลยนะเนี่ย
สงสารภานุวัฒน์ ผู้ใสซื่อ ไม่รู้อะไรบ้างเล๊ย

อาทิตย์กลับไปหาเสาธงแล้วเหรอ ?? หุหุ

[naiin]

ยกนิ้วให้กามเทพตัวพ่อ รอดูผลงานซิจะแม่นมากมั้ย

[หลงไหลในม่านหมอก]

โอ้ คชานนท์ที่รัก ล้ำเลิศจริงๆ

[boofuu]

เป็นคดีรักภาคที่แปลกไปจากภาคอื่นๆมาก

อาจจะเป็นเพราะตัวเอกอย่างอาวุธเป็นคนที่มีนิสัยต่างจากอีกสองเสืออย่างอธิคมและธงรบ

เนื้อเรื่องอาจจะมีปมเครียดๆอยู่เยอะแต่ความสนุก ไม่ได้ลดลงเลย

ไม่รู้ว่า น้องโจ้จะลงเอยกับใคร และอาวุธจะเปิดใจให้ใครบ้างไหม

เอาเป็นว่า ขอเป็นกำลังใจให้พี่นายละกันนะครับ 

[~~GigaBYTE~~]

  สงสารโจ้ เมื่อไหร่อาวุธจะใจอ่อนซักที

ดูเหมือนว่าคุณนายจะลดยศให้ พ่อของอาวุธนะ จาก "พล.ต.อ." เป็น "พ.ต.อ." หน่ะ

[littlepretty]

+1 ให้คนขยัน 2 ตอนรวด


น้องโจ้ขาหักน่าสงสารจริงๆๆๆ พี่วุธรีบไปเยี่ยมเถอะนะ


รออ่านตอนต่อไปจ้า

[Y2Y]

เมื่อยสมองไปหมดแล้วเมื่อไหร่อะไรๆจะลงตัวหว่า