Awoot Chapter 20
ทันทีที่ถึงนิวยอร์คกษิดิษฐ์ก็รีบโทรศัพท์หาอาวุธเพื่อบอกว่ามาถึงแล้วและอยากจะนัดเจอกัน ตลอดเวลาที่อยู่ในชิคาโก้ กษิดิษฐ์เอาแต่คิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ เขาตั้งใจจะ 'พยายาม' กับอาวุธเป็นครั้งสุดท้าย หากไม่สำเร็จก็จะเลิกล้มความตั้งใจและกลับไปหาอธิคม
แต่ก่อนอื่น เขาต้องกำจัดภาณุวัฒน์เสียก่อน เขาเชื่อว่าตัวเองมองไม่ผิดว่าภาณุวัฒน์ชอบอาวุธ!
และอย่างน้อยก็เพื่อให้แน่ใจว่าเขาเหนือกว่าเด็กคนนั้น
คชานนท์อยู่ข้างเขา คอยส่งข่าวให้เขารู้เป็นระยะๆ ว่าอาวุธกำลังทำอะไรอยู่ คชานนท์บอกว่าสงสารเพื่อนพี่ชาย อยากให้อาวุธมีความสุขเสียที อาวุธอยู่คนเดียวมานานเกินไปแล้วเพราะจีบใครไม่เป็น ไม่เหมือนอธิคมกับธงรบ
กษิดิษฐ์ไม่อยากจะเชื่อว่าสามคนนี้เป็นเพื่อนสนิทกัน อธิคมกับธงรบนั้นเหมือนกันราวฝาแฝด แต่อาวุธกลับแตกต่างออกไปอย่างสิ้นเชิง อาวุธน่าจะได้เรียนรู้อะไรมาจากเพื่อนบ้าง อายุจนขนาดนี้ยังโสดสนิท จีบใครไม่เป็น แบบนี้ผิดวิสัยตำรวจ
...แต่ก็อย่างว่า มาดของอาวุธนิ่งเสียขนาดนั้น จะให้จีบใครก็คงทำไม่ได้...
...มีแต่รอให้คนเข้าไปหา...
...จริงสิ อาทิตย์ก็หนีจากธงรบไปหาอาวุธ!...
…ภาณุวัฒน์ก็ชอบอาวุธ และอนุภาพเองเขาก็เคยได้ยินมาว่ามีอะไรๆ กับอาวุธอยู่ช่วงหนึ่งจนทำให้อธิคมเสียศูนย์ไปพอสมควรและโกรธกันกับเพื่อน...
...อธิคมรักและหวงอนุภาพมากขนาดนั้นเลยหรือ ถึงขนาดทะเลาะกับเพื่อนสนิท ตอนที่คบกับเขา ไม่เคยแสดงอาการหึงหวง หนำซ้ำยังเคยพยายามผลักใสเขาให้ไปมีอะไรกับธงรบ เขารู้ว่าสองคนนี้แบ่ง 'แฟน' กัน พอเบื่อใครก็โยนให้กัน...
...ทั้งๆ ที่อธิคมทำกับเขาถึงขนาดนี้ ทำไมเขายังเอาแต่คิดถึงอธิคม..
“คุณกษิดิษฐ์ครับ” กษิดิษฐ์สะดุ้งเมื่อเสียงของอาวุธดังขึ้น เขาเอาแต่เหม่อลอยจนลืมไปว่าตัวเองกำลังรอสายให้อาวุธรับโทรศัพท์
“สารวัตรครับ ผม เอ่อ กลับมานิวยอร์คแล้วครับ” กษิดิษฐ์พูด
“มีที่พักหรือยังครับ” อาวุธถามเสียงเรียบตามสไตล์
“ยังครับ” กษิดิษฐ์ตอบเบาๆ อยากจะพูดต่อไปว่าขอไปพักด้วยแต่ก็อดใจเอาไว้ได้เพราะคิดว่าตัวเองต้องไว้ท่าให้พอเหมาะ ใจร้อนนักไม่ดี
“พักที่อพาร์ทเมนท์ผมก็ได้ ตอนนี้ห้องว่าง ภาณุวัฒน์ย้ายไปอยู่ที่อื่นแล้วครับ คุณกษิดิษฐ์ไม่ต้องเกรงใจ”
กษิดิษฐ์แทบปล่อยให้โทรศัพท์หลุดจากมือเพราะไม่คาดคิดว่าจะได้อาวุธพูดอะไรแบบนี้ เขาจึงถามเหตุผล อาวุธตอบสั้นๆ ว่าภาณุวัฒน์ย้ายไปพักอยู่กับคนที่เพิ่งรู้จักกันชื่อวินเซนต์ และท่าทางว่าจะชอบๆ กัน
“ภาณุวัฒน์ใจกล้าถึงขนาดนั้นหรือครับ” กษิดิษฐ์อมยิ้ม เขารู้เหตุผลว่าทำไม ภาณุวัฒน์คงผิดหวังที่เห็นเขากับอาวุธยืนกอดจูบกันวันที่อาวุธจะไปส่งเขาที่สนามบิน เมื่อเข้าใจว่าเขากับอาวุธมีความสัมพันธ์กันอย่างไรภาณุวัฒน์คงทนอยู่กับอาวุธต่อไปไม่ได้
“อยู่กับวินเซนต์อาจจะสบายใจกว่าครับ อยู่กับผมอาจอึดอัด สองคนนั้นดูท่าทางเข้ากันได้ดี วินเซนต์เป็นคนสนุกสนาน”
“จริงด้วยครับ” กษิดิษฐ์เห็นด้วย ทั้งที่ในใจแย้งว่าเด็กแบบภาณุวัฒน์ท่าทางจะชอบผู้ใหญ่กว่าตัวเองมากเพราะต้องการคนคอยปกป้องดูแลและอาวุธก็มีลักษณะเป็นผู้นำ
...แต่เขาไม่ชอบเป็นผู้ตาม เขาต้องการคนที่เดินเคียงข้างกัน หากอาวุธเอาแต่ออกคำสั่งแล้วเขาจะทนไหวหรือ จะให้เอาแต่พยักหน้าเหมือนที่ภาณุวัฒน์ทำเขาไม่รู้จะทำได้หรือเปล่า อีกอย่าง เขายังไม่รู้เลยว่าเรื่องเซ็กส์นั้นจะไปกันได้ขนาดไหน อาวุธเป็นคนมาดนิ่ง เคร่งขรึม เรื่องแบบนั้นคงไม่โลดโผนเหมือนอธิคม...
วินเซนต์รู้สึกสับสนในใจมาก บางครั้งเขาอยากจะพาภาณุวัฒน์กลับไปส่งคืนอาวุธด้วยซ้ำ เขาสังเกตเห็นภาณุวัฒน์นั่งเหม่ออยู่บ่อยๆ คุณย่าของเขาให้ความเห็นว่าภาณุวัฒน์กำลังอกหัก แต่เขาแย้งว่าคิดถึงบ้าน
ภาณุวัฒน์พูดภาษาอังกฤษ์ไม่ค่อยได้ แต่เขาก็แปลกใจที่สื่อสารกับคุณย่าของเขารู้เรื่อง คุณย่าชอบภาณุวัฒน์มากเพราะเป็นเด็กที่เรียบร้อยและคอยดูแลไม่ห่างจนคนที่ดูแลคุณย่าแทบจะไม่ต้องทำอะไร วันนี้เขาจึงคิดจะพาภาณุวัฒน์ออกไปขับรถเลื่อนหิมะแต่ภาณุวัฒน์ดูลังเล
“ขับไม่อยากหรอก เหมือนขับเจ็ตสกีในน้ำไง ที่จริงง่ายกว่าด้วยซ้ำ” วินเซนต์โน้วน้าวใจอีกฝ่าย “ผมไม่อยากให้คุณนั่งเหงาอยู่ที่บ้าน พูดกับใครก็ไม่่ค่อยได้ ผมเองก็ต้องไปทำงาน”
“ผมไม่เหงาหรอกครับ”
“ถ้างั้นไปเที่ยวนิวยอร์คซิตี้กัน”
“มันไกลนะครับ” ภาณุวัฒน์ทำหน้าเกรงใจ
“ขับรถเดี๋ยวเดียวก็ถึง ผมจะพาคุณขึ้นไปบนตึกเอ็มไพร์สเตท ดูนิวยอร์คตอนกลางคือน ไฟสวยมาก ถ้าไม่จุใจ จะพาไปตึกไคลส์เลอร์ด้วย เคยเห็นหรือเปล่า ที่ในหนังเขาถ่ายให้ดูอยู่่บ่อยๆ”
“เคยครับ” ภาณุวัฒน์พยักหน้า “แต่หิมะตก จะมองเห็นหรือครับ”
“เห็นสิ ไฟนิวยอร์คนะโจโจ้ ไม่ใช่แสงเทียน” วินเซนต์หัวเราะแล้วเอื้อมมือไปดึงแขนของอีกฝ่าย
“ทำไมคุณดีกับผมจังเลยครับ” ภาณุวัฒน์ถาม
“ถามทำไม”
“ผมอยากรู้ เราเพิ่งเจอกัน แต่คุณพาผมมาอยู่ที่นี่ ทำอะไรให้ผมตั้งหลายอย่าง คุณดูแลผมเป็นอย่างดี”
“คุณไม่ต้องการคนดูแลหรือ” วินเซนต์ถาม หน้าตาจริงจัง ภาณุวัฒน์ไม่ตอบแต่กลับหันหน้าไปมองทะเลสาบซึ่งตอนนี้ผิวน้ำเย็นจัดจนเป็นน้ำแข็ง “หรือคุณต้องการคนดูแลคนอื่น”
“เปล่านะครับ ผมไมได้หมายความว่าอย่างนั้น ผมไม่ได้ตั้งใจจะทำให้คุณคิดแบบนั้น” ภาณุวัฒน์รีบส่ายหน้า
“เอาไหมล่ะ ผมจะพากลับไปหาคุณพี่ชาย” วินเซนต์ยิ้มบางๆ
“ทำไมครับ” ภาณุวัฒน์ถามเสียงแผ่ว
“ผมยอมรับว่าหึงนะ แต่ถ้าจะทำให้คุณสบายใจ ผมก็ทำได้” วินเซนต์ตอบเสียงราบเรียบ แต่ก็แทบจะกัดลิ้นตัวเองเมื่อพูดจบ เขาหมายความอย่างที่พูดจริงๆ หลายวันที่ผ่านมา ยิ่งเห็นภาณุวัฒน์ซึมเขาก็ยิ่งรู้สึกร้อนใจระคนหึงหวง และยิ่งมั่นใจว่าตัวเองชอบภาณุวัฒน์เข้าไปเสียแล้ว
...เขาแอบชอบภาณุวัฒน์!...
...ไม่ใช่สิ เรียกว่าชอบเขาฝ่ายเดียวถึงจะถูก...
...ยามภาณุวัฒน์นอนหลับเขาก็ชอบไปนั่งมอง...
...เวลาภาณุวัฒน์ทำท่าซึมๆ เขาก็อยากจะเข้าไปกอดเพื่อปลอบใจ...
...อยากจะปกป้อง อยากจะดูแล...
“พี่วุธเขาไม่มองเด็กอย่างผมหรอกครับ เขามีคนอื่นอยู่แลเว หน้าตาดีกว่าตั้งเยอะ เป็นดาราได้สบาย”
“งั้นหรือ” วินเซนต์ถาม นิ่งไปครู่หนึ่งแล้วพูดเสียงธรรมดาว่า “แสดงว่าคุณอกหัก”
“เปล่านะครับ ไม่ใช่” ภาณุวัฒน์ทำหน้าตกใจ รีบปฏิเสธ ก่อนจะทำหน้ามุ่ยแล้วพูดว่า “ทำไมคุณชอบสรุปเองก็ไม่รู้”
“ลืมเขาซะเถอะโจโจ้”
“ผมบอกแล้วไงว่าไม่ได้มีอะไรกับพี่วุธ” ภาณุวัฒน์พูดโดยไม่มองหน้าคู่สนทนา สายตาจับอยู่ที่แสงสะท้อนของพระอาทิตย์ที่ตกกระทบกับผิวน้ำแข็งของทะเลสาบ
“งั้นมามีอะไรกับผมสิ ดูๆ ไปผมก็สูสีกับเขา อีกอย่าง ผมก็ไม่ใช่คนหน้าตาน่าเกลียดอะไรที่ไหน จะว่าไป ผมก็ระดับเป็นดาราหรือนายแบบได้สบายๆ”
“ไม่ใช่เรื่องรูปร่างหน้าตานะครับ” ภาณุวััฒน์ส่ายหน้า
“งั้นเรื่องอะไร” วินเซนต์ก้าวมายืนเผชิญหน้ากับภาณุวัฒน์ โน้มตัวลงและยื่นหน้าเข้ามาใกล้ จ้องตาของภาณุวัฒน์และพูดว่า “คุณไม่ชอบคนร่าเริงสนุกสนานหรือครับ นิสัยผมไม่ดีหรือยังไง หรือว่าคุณกลัวผม”
“ทำไมผมต้องกลัวคุณ” ภาณุวัฒน์เลิกคิ้วทำหน้าสงสัย
“เพราะผมตัวใหญ่ เพราะฉะนั้นคุณก็คงกลัวว่า...” วินเซนต์อมยิ้ม ทำนัยน์ตาพราวระยับ หยุดพูดและปล่อยให้ภาณุวัฒน์คิดต่อจนเริ่มหน้าแดงเพราะความอาย
“บ้า คุณนี่”
“หยาบคายใช่ไหม” วินเซนต์แหงนหน้าหัวเราะเสียงดังแล้วก้มลงมองภาณุวัฒน์ที่พยายามกลั้นยิ้ม
“ใหญ่กว่าคุณผมก็เคยเจอมาแล้ว” ภาณุวัฒน์กระแทกเสียง
“ฮ้า จริงหรือ คุณรู้ได้ยังไงว่าผมขนาดไหน แอบดูผมตอนอาบน้ำใช่ไหมล๊า” วินเซนต์ยกนิ้วขึ้นชี้หน้าภาณุวัฒน์
“ใช่” ภาณุวัฒน์พยักหน้าแล้วรีบเมินหน้าหนี
“อยากดูดีๆ ก็ไม่บอก จะถอดเสื้อผ้าให้ดูเดี๋ยวนี้ หุ่นผมดีมากเลยนะคร้าบ ขอบอก” วินเซนต์ทำท่าจะถอดกางเกง
“อย่่านะครับ นี่บ้านของคุณย่าคุณนะ” ภาณุวัฒน์รีบห้าม
“ถ้ายังงั้นขึ้นรถ ผมจะพาไปที่อื่น” วินเซนต์ฉุดมือภาณุวัฒน์ แต่คนตัวเล็กกว่ารีบขืนตัวเอาไว้ วินเซนต์ไม่ยอม ใช้แรงเพียงครึ่งเดียวของตัวเองดึงภาณุวัฒน์ซึ่งไม่อาจต้านทานได้
“ความจริง ตัวเล็กๆ อย่างคุณผมจับอุ้มเลยก็ยังได้ สบายมาก” วินเซนต์พูด “แต่ผมก็ไม่ทำ คุณรู้หรือเปล่าว่าทำไม”
ภาณุวัฒน์ส่ายหน้า วินเซนต์จึงปล่อยมือของอีกฝ่ายแล้วยกมือสองข้างขึ้นจับต้นแขนแล้วบีบเบาๆ ราวกับจะถ่ายเทความรู้สึกให้พร้อมกับพูดด้วยเสียงจริงจังว่า
“ผมจะรอให้คุณยอมผมเอง ผมไม่ชอบใช้กำลัง”
“วินเซนต์” ภาณุวัฒน์พึมพำ
“ผมกลัวคุณเจ็บจนแสบ” วินเซนต์เปลี่ยนเป็นนำ้เสียงขี้เล่นแล้วหัวเราะร่า ภาณุวัฒน์ยกมือขึ้นทำท่าจะชกคนช่างล้อแต่อีกฝ่ายวิ่งหนีไปเสียก่อนและก้มลงหอบหิมะขึ้นมาหนึ่งกำแล้วขว้างใส่พร้อมกับท้าให้เล่นปาหิมะกัน
“ถ้าปาถูกผมห้าลูก คืนนี้รอดจากการถูกปล้ำ”
“อย่าหนีนะ” ภาณุวัฒน์ตะโกนแล้ววิ่งไล่ตาม ตั้งใจจะปาให้ถูกวินเซนต์ให้ได้ถึงหกครั้งแม้วินเซนต์จะเป็นคนที่คล่องแคล่วและหลบหลีกได้เก่งก็ตาม
จตุพลตกใจแทบช๊อคเมื่อเปิดประตูแล้วเห็นว่าใครยืนอยู่หน้าห้อง เขาอยากจะเขกศีรษะตัวเองนักที่เดินมาเปิดประตูโดยเพราะได้ยินเสียงกริ่งและลืมมองผ่านช่องมองเสียก่อน เขาติดนิสัยที่พอได้ยินเสียงกริ่งแล้วต้องรีบวิ่งไปเปิด แผนเขาขอบให้เปิดประตูรับ ช้าก็ถูกดุ
“สวัสดีครับคุณแจ๊คกี้” อาวุธทักทายเจ้าของอพาร์ทเมนต์พร้อมกับยิ้มมุมปาก จตุพลอ้าปากค้าง มองนายตำรวจเหมือนเห็นยมทูต
“ครับ ท่านสารวัตร” จตุพลตอบเบาๆ
“ผมมาขอเอกสารทุกอย่างของภาณุวัฒน์คืน” อาวุธพูดเสียงเย็นยะเยียบ “รวมทั้งเงินค่าเทอมด้วย”
“เงินผมไม่ได้เอามาเพราะมันโอนเข้าบัญชีมหาวิทยาลัย” จตุพลพึมพำ ลืมไปเสียสนิทว่าตัวเองควรเล่นบท 'ผู้ร้ายปากแข็ง' หากถูก 'จับได้' แต่เมื่อเห็นหน้าอาวุธ เขาก็ควบคมตัวเองไม่ได้
“คุณรู้ไหมว่าผมเป็นตำรวจ DSI และตอนนี้ทำภารกิจพิเศษของ ENS”
“DSI ผมรู้จัก แต่ ENS คืออะไรครับ” จตุพลถามตะกุกตะกัก แหงนหน้ามองอาวุธด้วยสายตาหวาดๆ ในใจก็คิดว่า
...มีปืนหรือเปล่าวะเนี่ย เกิดคุณพี่อารมณ์เสีย ยกปืนขึ้นมาขู่ ขาอ่อนแน่ๆ เลยเรา...
“คุณรู้แค่ว่า ENS เหนือกว่าและมีอำนาจมากกว่า DSI ก็พอ” อาวุธตอบเสียงเรียบ “ผมจับคนไทยที่อยู่นอกประเทศได้โดยไม่ต้องมีหมายจับ”
“ผมไม่ได้ทำอะไรผิด”
“จริงหรือ” อาวุธเอนตัวพิงประตู เอียงหน้ามองจตุพล “ผมแจ้งข้อหาค้ามนุษย์ก็ได้นะ คุณพาภาณุวัฒน์ออกมาจากประเทศไทย เรื่องนี้ไม่ชอบมาพากล ผมได้หลักฐานมาบ้างแล้ว ถึงจะไม่ได้ทุกชิ้นแต่ก็มีพอสมควร และอีกหน่อยผมก็ปิดคดีได้ แต่นั่นไม่สำคัญ ถ้าผมไม่อยากรอ ระดับผมยัดข้อหาคุณได้สบายๆ คุณรู้หรือเปล่าว่าพ่อผมเป็นใคร คุณเป็นเพื่อนคชานนท์ก็คงพอจะรู้ภูมิหลังผมบ้างไม่มากก็น้อย”อาวุธขู่ เขาสันนิษฐานว่าจตุพลคงร่วมมือกับคชานนท์เรื่องภาณุวัฒน์จึงลองใช้ไม้นี้กับจตุพลดู ไม่นึกว่าจะได้ผลขนาดนี้
“เรื่องมหาวิทยาลัยของภาณุวัฒน์ผมยังจัดการไม่เรีียบร้อย ผมไม่ได้ตั้งใจจะทำให้เกิดปัญหาขึ้นมานะครับท่านสารวัตร”
“คชานนท์เป็นคนสั่งให้ทำใช่หรือไม่”
“เปล่าครับ” จตุพลส่ายหน้า
“เขาเสนอผลประโยชน์อะไรให้”
“ไม่มีนะครับ”
“ทำไมโกหกผมเรื่องนาวาอากาศเอกจักราวุธไปทำอะไรที่หอพักของวิทวัส”
“วิทวัสหรือครับ” จตุพลทำหน้าสงสัย
“วินเซนต์”
“วินเซนต์” จตุพลทวน
“วิทวัสกับวินเซนต์คือคนๆ เดียวกัน คุณรู้เรื่องของจักราวุธมากน้อยแค่ไหน” อาวุธจ้องหน้าจตุพล ส่งสายตาคาดคั้น จตุพลส่ายหน้า นายตำรวจจึงพูดต่อว่า “ตำรวจสากลก็กำลังตาล่าตัวเขาอยู่ ลองคิดดู ไม่งั้นผมจะมาอเมริกาทำไม แล้ววิทวัสหรือวินเซนต์ทำงานอะไรคุณรู้หรือเปล่า”
“ซีไอเอ” จตุพลพึมพำ
“ไม่ใช่ ความจริงเขาทำงานให้ เอส ไอ เอ หน่วยงานลับของสหรัฐฯ ลับยิ่งกว่า ซีไอเอ เสียอีก เคยได้ยินไหม สายลับสองหน้า ปลอมตัวสองชั้น”
จตุพลส่ายหน้าอีกครั้ง อยากจะตะโกนออกมาดังๆ ว่า เขาไม่รู้ คชานนท์บอกเขาก็ทำ
“ผมสงสัยว่าสองคนนั่นกำลังร่วมมือกัน ผมกลัวว่าภาณุวัฒน์อาจจถูกลักพาตัว ผมกำลังคุ้มกันอยู่ การที่คุณเข้ามายุ่งทำให้เสียรูปคดี ทีนี้เข้าใจหรือยังว่าทำไมผมถึงจับคุณได้ เผลอๆ อาจจะไม่ใช่แค่ข้อหาค้ามนุษย์ แต่เป็นข้อหาสมคบคิดร่วมกันก่อการร้าย นี่คุณไม่รู้เรื่องนาวาอากาศเอกจักราวุธลี้ภัยอยู่ในอเมริกาหรือไง เป็นข่าวออกใหญ่โต”
“ผมไม่รู้” จตุพลอยากจะทรุดตัวลงนั่งกับพื้น “ผมไม่รู้อะไรทั้งนั้น”
“ถ้าคุณให้ความร่วมมือ ก็อาจจผ่อนหนักให้เป็นเบา ผมจะกันคุณไว้เป็นพยาน แต่ถ้าคุณไม่ร่วมมือกับผมโดยดี ผมจะจัดการไม่ให้เหลือซาก คุณอาจเถียงว่าคชานนท์อาจจะช่วยได้เพราะอย่างน้อยก็รู้จักกับผม แต่ผมแยกเรื่องงานกับเรื่องคนรูัจักกันเด็ดขาด ผมเป็นคนตรง และเป็นคนเอาจริง ถ้าไม่เชื่อ อยากจะลองดีก็ลองดู” อาวุธขู่ จตุพลยังอ่อนหัดนัก แบบนี้จัดการได้ไม่ยาก ความจริงเรื่องนี้เขายังไม่แน่ใจด้วยซ้ำ เพียงแต่สงสัยบางอย่างจึงอยากจะลองทดสอบว่าสมมุติฐานของตัวเองเป็นจริงหรือไม่ แต่เห็นได้ชัดว่าจตุพลสารภาพโดยง่าย ส่วนคำตอบว่า 'ใคร' เป็นคนบัญชานั้นอาจจะไม่ยอมพูด
...แต่เขาก็รู้ว่าใคร เพียงแต่ไม่ค่อยแน่ใจเท่านั้นว่าคชานนท์มี 'ทีมงาน' กี่คนและเป็นใครบ้าง...
กษิดิษฐ์รู้สึกเหมือนอยู่คนเดียวในอพาร์ทเมนต์หรูหรากลางมหานครนิวยอร์คทั้งๆ ที่อาวุธก็อยู่ด้วยกัน อาวุธเป็นคนเคร่งขรึม พูดน้อย และท่าทางชอบอยู่คนเดียว แม้อาวุธจะสุภาพ แต่กษิดิษฐ์ก็รู้ว่าอีกฝ่ายทำตามมารยาท อาวุธทำอาหารให้เขาทาน แต่เขากลับรู้สึกว่าเป็นการทำอาหารให้แขก ไม่ใช่ทำอาหารทานกันอย่างคนชอบกัน
...บ้าจริงๆ เขาไม่กล้าแม้แต่จะสมมุติว่า 'รัก' ด้วยซ้ำ...
...หรือว่าอาวุธจะเป็นผู้ชายไร้หัวใจ ไม่รู้จักความรัก และไม่คิดจะมีความรัก...
...แต่คชานนท์บอกว่าอาวุธโหยหาความรัก เพราะเป็นคนมาดนิ่ง เคร่งขรึม ค่อนข้างเก็บตัว ทำให้เข้าใจยาก แต่หาก 'จีบ' หน่อย อาวุธก็จะเป็นคนที่น่ารักมาก...
...พี่วุธเป็นคนขี้อาย จริงๆ นะครับ เชื่อผมเถอะ ดูภายนอกอาจจะมาดเท่และเก็ก จริงๆ เขาไม่ใช่แบบนั้น จะรอให้พี่วุธจีบคงอีกนาน เผลอๆ อาจจะไม่มีทางเลย ถ้าคุณกษิดิษฐ์คิดว่าพี่วุธคือคนที่ใช่ก็ต้องใส่เกียร์เดินหน้าอย่างเดียว ช้าไม่ได้ เคยได้ยินไหมครับว่า สมัยก่อน ถ้าผู้หญิงเสียตัวให้ใครแล้วจะต้องเป็นของคนนั้นตลอดไป พี่วุธเป็นประเภทนั้นล่ะ แต่กลับข้างกัน ถ้าพี่วุธได้ใครแล้ว เขาจะต้องรับผิดชอบต่อการกระทำของตัวเอง พี่วุธเป็นสุภาพบุรุษ ห่วงเรื่องศักดิ์ศรีมาก พี่คมกับพี่ธงรู้ข้อนี้ดี ถึงได้วางแผนมอมเหล้าคุณกับพี่วุธแล้วจับให้นอนด้วยกันเพื่อให้อาทิตย์มาเห็นไงครับ พี่คมกะจะให้พี่วุธรับผิดชอบแต่โชคร้ายหน่อยที่คุณกับอาทิตย์ไม่บ้าจี้เต้นไปตามเกมส์พี่คม แต่คราวนี้มันไมเหมือนเดิม...
...คชานนท์อยู่ที่นิวยอร์ค ภาณุวัฒน์ก็อยู่ที่นิวยอร์ค คชานนท์พูดทำนองว่าจะมา 'say goodbye' อาวุธกับเขาก่อนเดินทางไปยุโรป และจะพาภาณุวัฒน์มาด้วย...
...นี่เป็นการบอกใบ้งั้นสิ คชานนท์นี่ฉลาดจริงๆ เลย...
...แต่เขาต้องถึงกับมอมเหล้าอาวุธอย่างนั้นหรือ จะให้ทำอะไรงี่เงาเหมือนที่อธิคมกับธงรบทำเลยหรือ ท่าทางอาวุธจะไม่ยอมดื่มเหล้า ต้ั้งแต่เขามาอยู่นี่เห็นดื่มแต่น้ำเปล่าและดูระมัดระวังตัวมาก มาดนิ่งเสียขนาดนั้น เฮ้อ...
End of chapter 20
หัวข้อ: :::: คดีรัก ภาค 2 ครึ่ง "บทที่ 39 บทส่งท้าย 2 The End" (UP 5/10/2010) (อ่าน 243949 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก