หัวข้อ: :::: คดีรัก ภาค 2 ครึ่ง "บทที่ 39 บทส่งท้าย 2 The End" (UP 5/10/2010)

[RAKDEK_KA]

เยี่ยมๆ มองๆ    รอดีก่า

[va_yu]

เมียงมองด้วยคน ย้อนไปอ่านอีกรอบรอถ้าจะดี

[~~GigaBYTE~~]

คิดถึงคุณนาย 

สงสัยช่วงนี้ใกล้สอบ ... หายไปเลย

[wan]

หลบไปขี่แมงกะไซด์ ตามหาสก๊อย มาช่วยเลี้ยงลูกชายหรือไง พี่นาย
ไม่ว่าง ก็ส่งข่าวหน่อยครับ เป็นห่วง ( กลัวไม่ได้อ่านอ่ะ )

[katawoot]

โทษทีนะครับที่ให้รอนาน เพิ่งย้ายบ้านย้ายร้านเสร็จครับแล้วต้องเดินทางเป็นว่าเล่น อาทิตย์กว่าๆ ขับรถไปแล้วสามพันกิโล ส่วนมอเตอร์ไซด์ตอนนี้ไม่ต้องการสก๊อยซ์แล้วเพราะลูกชายจับจองพื้นที่เบาะหลัง เช้าไปส่ง เย็นไปรับ แล้วพาไปว่ายน้ำ ไปเรียนดนตรี ไปเตะบอล นี่ต้องพาไปทำบัตรประชาชนรอบสองสาเหตุเพราะเด็กมันไม่ชอบรูปถ่ายบัตรแรกที่เพิ่งไปทำมาเมื่อเดือนที่แล้ว แล้วแต่ละวันต้องช่วยทำการบ้าน รวมถึงสอนวิธีรีดเสื้อรีดกางเกง หาอุปกรณ์แต่งชุดลูกเสือช่วยทุกวันพฤหัสฯ อีกต่างหาก กลางคืนก็ต้องคอยไล่เข้านอนแล้วแอบไปส่องดูว่าที่บอกว่าเข้านอนแล้วนี่มันแอบเอาโทรศัพท์มากดเล่นบนเตียงหรือเปล่า บางทีก็นอนคุมโปงนะ แต่เห็นแสงแว๊บๆ เล็ดลอดออกมา เด็กวัยรุ่นมันเป็นแบบนี้ทุกคนหรือเปล่าก็ไม่รู้ เวรกรรมข้าพเจ้าจริงๆ เลย นี่ก็เลยเป็นสาเหตุที่ไม่ได้พิมพ์นิยายเลยล่ะครับ

ว่าแล้วก็โพสบทที่ 5 ต่อให้เสร็จ

“ยังจะเรื่องของพ่อกับเรื่องของตัวเองอีกต่างหาก...” เลขานุการยิ้มบางๆ รอให้ลิฟท์ปิดแล้วจึงหันหลังกลับ เดินไปที่ห้องทำงานช้าๆ เพื่อตามหาพุฒิพงษ์ เลขานุการคนที่หนึ่งของคชานนท์ซึ่งทำหน้าที่เรื่องธุรกิจต่างๆ ของบริษัทเพื่อถ่ายทอดคำสั่งของเจ้านาย
...เจ้านายของเธอพยายามจัดการสารพัดเรื่อง เตือนแล้วก็ไม่เคยเชื่อ คอยดูนะ จะพลาดเข้าซักวัน...

อาวุธเดินออกมาจากห้องนอน ในมือถือกระเป๋าเดินทางใบเล็กๆ หนึ่งใบ ภานุวัฒน์กำลังเช็ดโต๊ะที่ตั้งอยู่หน้าโซฟาและเมื่อเงยหน้าขึ้นมาเห็นอาวุธก็ทำหน้าผิดหวังนิดๆ เมื่อมองเห็นว่าอาวุธกำลังจะเดินทางโดยไม่บอกเขาล่วงหน้า
“ผมจะไปทำงานสองสามวัน” อาวุธพูดขึ้นมา “ดูแลตัวเองดีๆ อย่าไปไหนไกล อย่ากลับค่ำ”
“ผมไปด้วยไม่ได้หรือครับ” ภานุวัฒน์ถาม ในใจคิดถึงตอนที่อาวุธไปทำงานที่วอชิงตันดีซีและพาเขาไปด้วย
“ไม่ได้ ผมไปทำงาน”
“แต่ว่า...” ภานุวัฒน์กำลังจะแย้งถึงตอนที่อาวุธพาเขาไปวอชิงตันดีซีด้วยแต่เมื่อเห็นสายตาเรียบนิ่งของอาวุธจึงหยุดพูดเพราะรู้ว่าฝ่ายนั้นคงไม่เปลี่ยนใจ ในสายตาของเขา อาวุธเป็นคนเด็ดขาด พูดคำไหนก็ต้องเป็นคำนั้น ขัดแย้งไม่ได้
“ตอนไปดีซีแค่ไปประชุม นั่งรอได้ แต่งานคราวนี้ไม่สะดวกให้ไปด้วย” อาวุธพูดเบาๆ ขณะที่ก้มลงสวมถุงเท้า เสียงโทรศัพท์ซึ่งตั้งอยู่บนโต๊ะในห้องนั่งเล่นดังขึ้น อาวุธเงยหน้าขึ้นและมองไปยังโทรศัพท์ ภานุวัฒน์มองตามแล้วหันมามองอาวุธราวกับจะรอฟังคำสั่งว่าจะให้ตัวเองเดินไปรับหรือไม่แต่อาวุธลุกขึันและเดินตรงไปที่โทรศัพท์ ก้มลงมองอยู่ชั่วครู่จนโทรศัพท์ดังขึ้นเป็นครั้งที่ห้าจึงรับสาย
“ครับ” เสียงรายเรียบของอาวุธรับโทรศัพท์สั้นๆ เป็นภาษาไทย
“สารวัตร...”
“คุณกษิดิษฐ์” อาวุธเรียกชื่อคนที่โทรศัพท์มาเบาๆ ใบหน้าเรียบนิ่งเช่นเคย
“สารวัตรเก่งจัง จำเสียงผมได้”
“มาทำอะไรที่นิวยอร์คครับ” อาวุธถาม
“เซอร์ไพรซ์” กษิดิษฐ์หัวเราะ “ผมมาเที่ยวครับ เลยลองโทรฯ มาคุยกับสารวัตร อยากทานอาหารอร่อยๆ เผื่อสารวัตรจะแนะนำร้านดีๆ ซักสองสามร้าน”
“ถ้าใกล้ๆ แถวนี้ก็ร้านอาหารฝรั่งเศสชื่อลองเดอวูครับ”
“สารวัตรนี่เก่งสมกับเป็นมือหนึ่งของดีเอสไอจังเลย รู้ว่าผมอยู่แถวๆ นี้ด้วย” กษิดิษฐ์พูดอย่างอารมณ์ดี
“โทรศัพท์โชว์เบอร์ครับ” อาวุธตอบ “แต่ตอนนี้ผมไม่ได้ทำงานให้ดีเอสไอแล้ว”
“อีเอ็นเอสใช่ไหมครับ” กษิดิษฐ์ถาม
“ผมว่าคุณกษิดิษฐ์เก่งยิ่งกว่ามือหนึ่งของดีเอสไอเสียอีกเพราะรู้ว่าผมทำงานให้หน่วยไหน” อาวุธยอมรับว่าค่อนข้างแปลกใจที่กษิดิษฐ์รู้ว่าเขามาทำงานภารกิจพิเศษที่สหรัฐอเมริกา
“ผมมีเส้นสายในสำนักงานตำรวจแห่งชาติครับ” กษิดิษฐ์ยังคงพูดกลั้วเสียงหัวเราะอย่างอารมณ์ดี ก่อนจะพูดต่อว่า “เย็นนี้ผมอยากชวนสารวัตรไปทานอาหารอร่อยๆ ด้วยกัน มาเที่ยวนิวยอร์ค ผมไม่คุ้นเคยกับที่นี่ กลัวหลง”
“ผมกำลังจะไปบอสตันครับ คงอีกสองสามวันถึงจะกลับ”
“ว๊า น่าเสียดาย”
“เอาไว้กลับมาแล้วค่อยนัดกันอีกที”
“จะไปเดี๋ยวนี้เลยหรือครับ ไม่มีเวลาเจอกันซักนิดก่อนไปหรือครับสารวัตร” กษิดิษฐ์ทำเสียงเสียดาย
“กำลังจะออกจากอพาร์ทเมนท์พอดีครับ” อาวุธตอบพลางปรายตาไปมองภานุวัฒน์ที่กำลังก้มหน้าสวมรองเท้าของตัวเองอยู่ใกล้ๆ กับประตู
“ผมอาจจะได้อยู่นิวยอร์คแค่สามวัน ตอนนี้ผมพักกับเพื่อน แต่เพื่อนผมอยู่กับแฟนในห้องสตูดิโอ ก็เลยไม่อยากจะรบกวนสองคนนั้นนานเกินไป แฟนเพื่อนผมขี้หึง คงกลัวว่าผมจะไปแย่งแฟนตัวเอง” กษิดิษฐ์หัวเราะ “ผมเลยคิดว่าจะไปเยี่ยมเพื่อนอีกคนที่ชิคาโก้”
“กลับจากชิคาโก้ก็เจอกันได้นี่ครับ” อาวุธพูด
“ก็คงงั้นล่ะครับ แต่ถ้าสารวัตรกลับก่อนที่ผมจะไปชิคาโก้ ผมก็อยากจะเจอสารวัตรก่อนไป ไม่ได้เจอกันตั้งนาน คิดถึง” กษิดิษฐ์พูดเสียงอ่อนโยน
อาวุธนิ่งไปชั่วอึดใจ เขารู้ว่ากษิดิษฐ์กำลังสื่อความนัยบางอย่าง ความจริงเขาสามารถเสนอให้กษิดิษฐ์มาพักด้วยก็ได้ แต่ในเมื่อมีภานุวัฒน์เขาก็รู้สึกว่าคงไม่เหมาะ
หลังจากจบการสนทนากับกษิดิษฐ์ อาวุธก็เดินย้อนกลับไปในห้องนอนและหยิบแผนที่นิวยอร์คซิตี้เพื่อให้ภานุวัฒน์เก็บไว้ใช้ ภานุวัฒน์บอกว่าจะไม่ไปไหนไกลเกินระยะเดินเท้าจากอพาร์ทเมนท์ที่พัก
“ถ้าจะไปสวนสาธารณะก็ไปกลางวัน ถ้ามีใครมาตีสนิทก็ไม่ต้องคุยด้วย เบื่อก็ไปเดินเล่นตามห้าง แต่อย่าอยู่ดึก นิวยอร์คตอนกลางคืนอันตราย” อาวุธเตือน
“ผมคงไปนั่งเล่นอยู่ที่สวนสาธารณะครับ” ภานุวัฒน์ตอบ “พี่วุธจะไปสามวันจริงๆ หรือครับ นอนสองคืน หรือว่าสามคืน”
“สองหรือสาม ยังไม่แน่” อาวุธเดินไปที่ประตู ภานุวัฒน์เดินตาม เมื่ออาวุธหันมามองจึงรีบพูดว่าจะไปเดินเล่นในสวนสาธารณะ อาวุธเลือกเดินลงบันไดแทนที่จะใช้ลิฟท์ ภานุวัฒน์ตามมาห่างๆ ท่าทางนิ่งเฉยของอาวุธทำให้เขาไม่กล้าถามคำถามอะไรอีก
“มีเงินดอลลาร์หรือเปล่า” อาวุธถามขึ้นเมื่อลงมาถึงห้องโถงชั้นหนึ่งของอาคารอพาร์ทเมนท์
“มีครับ” ภานุวัฒน์พยักหน้า “ผมแทบจะไม่ได้ใช้เงินเลยครับ”
“ซื้ออะไรอย่างอื่นทานบ้าง อย่าซื้อแต่เบอร์เกอร์ของแม็คโดนัลล์อย่างเดียว”
“ผมไม่รู้จะซื้อยังไง” ภานุวัฒน์ยิ้มบางๆ “ผมก็เลยเอาแต่ชี้นิ้วเลือกๆ เอาอย่างเดียว”
“ไว้กลับมาจะพาไปทานอาหารอร่อย” อาวุธพูดแล้วเอื้อมมือไปดึงประตูด้านหน้าแล้วหยุดรอ ลืมตัวไปว่าตัวเองกำลังทำตัวเป็นสุภาพบุรุษเปิดประตูให้อีกฝ่ายเดินออกไปก่อน แต่เมื่อเห็นภานุวัฒน์ลังเลจึงรู้สึกตัว อาวุธจึงก้าวเดินออกไปก่อนและปิดประตูตามหลังโดยไม่รอภานุวัฒน์
...เขาไม่อยากให้ภานุวัฒน์ใกล้ชิดเขามากไปกว่านี้ แค่ให้ที่พักเขาก็รู้สึกตะขิดตะขวงใจมากพอแล้ว...
...เขาไม่อยากยุ่งกับเด็กของธงรบ เข็ดจริงๆ ตั้งแต่เรื่องของอาทิตย์...
...ภานุวัฒน์กำลังเคว้งคว้าง ต้องการหาหลักยึด เขารู้ว่าเด็กวัยรุ่นอ่อนไหวเรื่องความรัก ภานุวัฒน์รักและหลงธงรบก็จริง แต่เมื่อเจอคนที่ให้ความอบอุ่นก็อาจจะตัดใจจากคนเก่าได้ไม่ยาก ไม่เหมือนผู้ใหญ่...

[katawoot]

Awoot Chapter 6

ตอนแรกกษิดิษฐ์ตั้งใจว่าจะบุกไปหาอาวุธเลยที่อพาร์ทเมนท์ ตั้งใจว่าจะเคาะประตูห้องให้อาวุธเปิดออกมาและเห็นเขายืนอยู่หน้าประตู จากนั้นก็จะพูดว่า “เซอร์ไพรซ์” แต่กษิดิษฐ์ก็เปลี่ยนใจในนาทีสุดท้ายโดยเลือกที่จะโทรศัพท์ไปหยั่งเชิงดูก่อน อาวุธเป็นคนเงียบขรึม อ่านยาก เขาจะใจร้อนไม่ได้
ถ้าอยากได้อาวุธ ต้องใจเย็น ใช้วิธีการแบบที่เคยทำกับอธิคมหรือคนอื่นๆ นั้นคงไม่เหมาะ
สำหรับอธิคม แค่ถอดเสื้อผ้า ทำหน้าตาท่าทางยั่วยวน อธิคมก็วิ่งเข้ามาหาทันที
...แต่เมื่อเสร็จกิจ อธิคมก็วิ่งหนีไปทันทีเหมือนกัน และจะวิ่งเข้ามาหาอีกเมื่อต้องการความสนุก เข้าทำนอง มาง่าย ไปง่าย...
...อาวุธนั้นดู 'ยาก' แต่เมื่อ 'ได้มา' แล้วก็คงจะไม่ 'ไปง่าย' เหมือนอธิคม
กษิดิษฐ์ยกกาแฟขึ้นดื่ม สายตาจับอยู่ที่ตึกสูงตรงข้ามร้านกาแฟ อาวุธพักอยู่ในห้องชุดขนาดสองห้องนอนบนชั้นที่ 7 ซึ่งเป็นทรัพย์สินของคชานนท์
เมื่อนึกถึงคชานนท์เขาก็อดคิดถึงอธิคมอีกไม่ได้ สองคนนี้หน้าตาเหมือนกันมาก แต่บุคลิกนั้นแตกต่างกันเห็นได้ชัดจนแทบไม่อยากจะเชื่อว่าเป็นพี่น้องกัน
คชานนท์นั้นฉลาด...
ฉลาดเหมือนอาวุธ...
อธิคมก็ฉลาด แต่ไม่ซับซ้อนเท่าสองคนนั้นซึ่งเขาอ่านไม่ออกเลย อธิคมตรงไปตรงมา โผงผาง ไม่เก็บความรู้สึก ค่อนข้างอารมณ์ร้อน
แบบที่เขาชอบ!
แต่อาวุธฉลาดกว่า ไม่เช่นนั้นก็คงไม่ได้รับภารกิจสำคัญมากของหน่วยงานพิเศษของสำนักงานตำรวจแห่งชาติแบบบินเดี่ยวมาทำงานไกลถึงนิวยอร์คแบบนี้หรอก กษิดิษฐ์ยอมรับว่าตอนที่โทรศัพท์ไปทักทายอาวุธนั้นเขายังค่อนข้างหวั่นเกรงอยู่ว่าอาวุธจะรู้ว่าเขาอยู่ในตึกตรงกันข้ามกับตึกอพาร์ทเมนท์ของตัวเอง
หรือบางทีอาวุธอาจจะรู้ แต่ก็ทำเป็นเฉยๆ ไม่เหมือนอธิคม รายนั้นหากฉุกคิดได้ก็จะพูดออกมาทันทีโดยไม่รีรอ ส่วนธงรบไม่ต้องพูดถึง กว่าจะคิดได้นั้นต้องใช้เวลานาน เผลอๆ อาจคิดไม่ได้ หรือหากมีคนบอกก็จะทำท่างงๆ ต้องอธิบายซ้ำแล้วซ้ำอีกถึงจะเข้าใจ
...ในจำนวนสามหนุ่มที่เขาได้รู้มาว่าเคยสนิทกันระดับ 'สามทหารเสือ' ไม่ว่าจะเปรียบเทียบยังไง อาวุธก็เหนือกว่าคู่หูสองคนนั่น...
...เหนือกว่าอธิคม...
...อาวุธเป็นผู้ใหญ่กว่า เก่งกว่า ฉลาดกว่า หน้าที่การงานเหนือกว่า รูปร่างหน้าตาก็เหนือกว่า อธิคมสู้อาวุธไม่ได้เลย...
...สุภาพ อ่อนโยน อบอุ่น ไม่เลือดร้อน ไม่ห่าม ไม่เถื่อนเหมือนอธิคม...
...อธิคม มีดีแค่บนเตียงเท่านั้น...
...ในเมื่อตอนนี้เขาต้องการความรักที่จริงจัง อาวุธเป็นคนที่เหมาะที่สุด...

กษิดิษฐ์เรียกพนักงานให้เก็บเงินค่ากาแฟแล้วลุกขึ้น แต่ทันใดก็ต้องชะงักเมื่อมองไปยังตึกอพาร์ทเมนท์ของอาวุธแล้วเห็นอีกฝ่ายเดินออกมาจากประตูหน้า ในมือถึงกระเป๋าเดินทาง
ตอนแรกเขาคิดว่าอาวุธพูดจาบ่ายเบี่ยง แกล้งบอกว่าต้องเดินทางไปทำงานที่ต่างเมืองเป็นการหลีกเลี่ยงที่จะไม่ต้องชวนเขาให้ไปพักที่อพาร์ทเมนท์ด้วย แต่เขาก็มองอาวุธผิด สารวัตรรูปหล่อคนนี้พูดจริง ไม่ได้หลอก
...ไม่เหมือนอธิคม รายนั้นลื่นเป็นปลาไหล จับไม่เคยได้เสียที...
กษิดิษฐ์ยิ้มแล้วเดินเข้าไปชิดกระจกของร้านกาแฟเพื่อมองอาวุธให้เต็มตา
อาวุธสูงพอๆ กับอธิคม แต่รูปร่างไม่บึกบึนเท่า ผิวขาวกว่า แม้อธิคมจะไม่ได้เป็นคนผิวเข้มเท่าไหร่นัก แต่การเป็นคนที่ชอบตากแดดทำให้ผิวเข้มมากกว่าเดิม อาวุธผมยาวกว่าและหวีจัดทรงเรียบร้อย ไม่เหมือนอธิคมที่ชอบปล่อยให้ผมยุ่ง อาวุธแต่งตัวเรียบร้อย ไม่ปล่อยให้ชายเสื้อหลุดลุ่ย สีเสื้อเข้ากับสีกางเกงและรองเท้า ส่วนอธิคมชอบสวมเสื้อเชิ้ทตัวเก่าๆ ไม่ติดกระดุมสองเม็ดบนสุด เบิดเสื้อแบะออกให้เห็นแผงอกกว้างและม้วนแขนเสื้อขึ้นอย่างลวกๆ
ท่าเดินของอาวุธสง่าผ่าเผย เหมือนเดินสวนสนาม ไม่ยียวนกวนประสาท และ...
กษิดิษฐหุบยิ้มทันทีเมื่อเห็นอาวุธหันไปพูดอะไรกับเด็กหนุ่มคนหนึ่งที่เดินตามหลังมา เด็กหนุ่มคนนั้นเอาแต่พยักหน้าแล้วยื่นมือไปรับอะไรบางอย่างจากอาวุธ
...จากตรงนี้เขาพอจะมองเห็นกิริยาท่าทางของเด็กคนนั้นและเขาใจได้ไม่ยาก พออาวุธหันหลัง เด็กคนนั้นก็ทำท่าเหมือนอยากจะโผเข้าไปกอด เมื่ออาวุธเดินจากไปก็ยืนนิ่ง มอง และทำท่าเหมือนอยากจะวิ่งตาม...
...อาลัยอาวรณ์!...
...เด็กคนนี้เป็นใคร...
...นี่หรือเปล่าที่อาวุธไม่เสนอให้เขาไปพักด้วยตอนที่เขาบอกว่ามานิวยอร์คแล้วไม่สะดวกเรื่้องที่พัก...
...ไม่ได้แล้ว เขาไม่ต้องการให้มีใครมาขวางทางของเขา เด็กคนนี้จะเป็นใครก็ตาม จะต้องถูกกำจัด...

ภานุวัฒน์ถอนหายใจเบาๆ แล้วเดินเรื่อยเปื่อยไปตามถนน ตอนแรกตั้งใจว่าจะลองใช้รถไฟใต้ดินเพื่อเดินทางยังสถานที่ต่างๆ แต่เขาก็ไม่กล้า อาวุธบอกว่ากลับมาจากทางทำงานจะพาเขาตระเวนให้ทั่วนิวยอร์คเพื่อให้รู้สึกคุ้นเคย
...สามวันที่อาวุธไม่อยู่เขาคงจะเหงามาก...
ภานุวัฒน์อยากมีเพื่อนสักคน หรือไม่ก็เจอคนไทยที่พอจะได้ใช้ภาษาไทยคุยกันบ้าง แต่มาอยู่นิวยอร์คได้หลายวันแล้ว ไม่เคยเจอคนไทยแม้แต่คนเดียว
...เขาอยากกลับเมืองไทย แต่ก็กลับไปไม่ได้เพราะพ่อไม่อยากให้เขากลับไป พ่อไม่ต้องการเขา...
...และที่สำคัญ เขาคงมีความทุกข์ ถ้าได้อยู่ใกล้ๆ กับผู้กองธงรบ แต่ก็ไม่มีสิทธิ์ได้พบหน้า...
...เมื่อไหร่เขาจะลืมได้เสียที...
...เขาอยากมีใครซักคนในชีวิต...

หลังจากเดินเล่นไม่นานภานุวัฒน์ก็เบื่อจึงตัดสินใจกลับอพาร์ทเมนท์เพื่อเก็บของให้เรียบร้อย ความจริงทุกอย่างเรียบร้อยดีอยู่แล้วเพราะอาวุธเป็นคนมีระเบียบมาก แตกต่างจากห้องพักของธงรบราวฟ้ากับดิน ทุกครั้งที่เขาเก็บของให้ธงรบก็ต้องนั่งพักเหนื่อยกว่าสิบนาทีหลังจากเสร็จงาน
เย็นนี้เขาตั้งใจจะลองไปทานอาหารนอกบ้านซึ่งเป็นร้านอาหารธรรมดาไม่ใช่ร้านแม็คโดนัลด์ เมื่อครู่ที่ไปเดินเล่นเขามองเห็นร้านอาหารจีนแห่งหนึ่งใกล้หัวมุมถนนที่เลี้ยวขวาเพื่อตรงไปยังทางลงรถไฟใต้ดิน
ขณะที่กำลังนึกภาพถนนหนทางที่ตัวเองเพิ่งได้เห็นมา เสียงกริ่งที่ประตูก็ดังขึ้น ภานุวัฒน์แปลกใจเพราะไม่คาดคิดว่าจะมีใครมาหาอาวุธ
ภานุวัฒน์คิดว่าอาจจะเป็นเพื่อนของอาวุธ แต่ชายหนุ่มก็หนักใจว่าจะสื่อสารกับคนที่ยืนอยู่หน้าประตูอย่างไรดี ตัวเองก็พูดภาษาอังกฤษไม่ได้เรื่อง
เสียงกริ่งดังขึ้นหลายครั้ง ตามด้วยเสียงเคาะประตูถี่ๆ ภานุวัฒน์จึงตัดสินใจไปเปิดประตู คนที่ยืนอยู่หน้าห้องชุดเป็นชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่ง หน้าตาคมเข้ม แต่งตัวเนี้ยบเหมือนกระโดดออกมาจากนิตยสารแฟชั่น
“สารวัตรอยู่ไหมครับ” คนที่ยืนอยู่หน้าประตูถามขึ้นเป็นภาษาไทย
“สารวัตร...” ภานุวัฒน์ทวนคำ ขมวดคิ้ว ทำหน้าสงสัยทั้งๆ ที่รู้สึกโล่งใจว่าคนที่มาเยือนเป็นคนไทยและพูดภาษาเดียวกัน
“พันตำรวจโทอาวุธ” ชายหนุ่มหน้าตาดีพูดต่อ “สารวัตรพักอยู่ที่นี่ไม่ใช่หรือ”
“เอ่อ...ครับ” ภานุวัฒน์พยักหน้า
...อาวุธ เป็นตำรวจ!...
...เหมือนผู้กองธงรบของเขา เหมือนสารวัตรธงรบ...
“น้องเป็นน้องชายสารวัตรหรือเปล่า แต่หน้าตาไม่เห็นเหมือนกัน”
“เปล่าครับ”
“หรือว่าเป็นแฟน”
“โอ๊ย เปล่านะครับ” ภานุวัฒน์รีบปฏิเสธ
“ข้างนอกหนาว ขอเข้าไปหน่อยสิ” กษิดิษฐ์ยิ้มมุมปากแล้วขยับเท้า โดยไม่รอให้ภานุวัฒน์ตอบด้วยซ้ำ
...ไม่ใช่น้อง ไม่ใช่แฟน โชคดีไป แต่ยังไงก็ไม่ควรจะอยู่ที่นี่กับอาวุธ เมื่อมองโดยรวมแม้จะดูด้อยกว่าเขา แต่ก็เรียกได้ว่าเป็นเด็กหนุ่มหน้าตาดี อยู่กับอาวุธสองต่อสอง ใครจะรู้ว่าอาจจะเกิดอะไรขึ้น...
...แต่หากอาวุธอยู่กับเขาสองต่อสอง ไม่รอดมือเขาไปแน่ คราวนี้จะต้องไม่เหมือนคราวนั้นที่โดนอธิคมกับธงรบแกล้งจัดฉากเลียนแบบละครน้ำเน่าในทีวี ตอนนั้นเขาไม่ได้คิดอะไร แต่ตอนนี้เขาคิดแล้ว...
...อาวุธนี่ล่ะจะเป็นแฟนคนต่อไปของเขา...

อาวุธสอดโทรศัพท์เข้ากระเป๋ากางเกงแล้วเดินเข้าไปในร้านอาหารเล็กๆ ซึ่งตั้งอยู่บนถนนฝั่งตรงกันข้ามกับสวนสาธารณะกลางเมืองคลีฟแลนด์เพื่อพบกับเพื่อนรุ่นพี่คนหนึ่งซึ่งเป็นทูตทหารที่ประจำการอยู่ในสหรัฐอเมริกา เมื่อครู่เขาโทรศัพท์คุยกับภานุวัฒน์เพื่อสอบถามว่าเป็นอย่างไรบ้าง ภานุวัฒน์พยายามทำเสียงสดชื่น คงเป็นเพราะไม่อยากให้เขาเป็นห่วง แต่เขาจับน้ำเสียงได้ว่าภานุวัฒน์กำลังเหงามาก และเมื่อคุยโทรศัพท์กับเขาเสร็จก็คงเอาแน่นั่งเหม่อมองดูหิมะตก
ภานุวัฒน์บอกเขาว่าวันนี้ไปทานอาหารจีนและใช้เวลาตั้งนานกว่าจะสื่อสารกับคนขายรู้เรื่อง แต่ก็คุ้มค่ากับความพยายามเพราะอาหารอร่อยกว่าแฮมเบอร์เกอร์ของแม็คโดนัลด์มาก
… “พี่วุธกลับมา ผมจะพาไปทาน ไม่แพงหรอกครับ”...
อาวุธนึกถึงคำพูดของภานุวัฒน์แล้วอดยิ้มไม่ได้ เขารู้ว่าภานุวัฒน์ค่อนข้างกลัวถูกเขาดุที่ใช้เงินซื้ออะไรแพงๆ
หากไม่นับว่าภานุวัฒน์เป็น 'เด็กเก่า' ของธงรบ เขาก็คงไม่รู้สึกตะขิดตะขวงใจที่จะให้พักอยู่ด้วย ภานุวัฒน์เป็นเด็กเรียบร้อย ขี้เกรงใจ พูดง่าย บอกอะไรก็ฟัง ดูๆ ไปก็เหมือนน้องชายตัวเล็กๆ น่ารักคนหนึ่ง
อาวุธเดินเข้าไปในร้านอาหารและมองเห็นคนที่เขาต้องมาพบเรื่องาน ขณะนี้เขากำลังสือบหาแหล่งกบดานของนักการเมืองไทยคนหนึ่งซึ่งหนีคดีมาหลบอยู่ในสหรัฐอเมริกา
“เฮ้ อาวุธ มิสเตอร์เพอร์เฟ็ค ไม่ได้เจอกันนาน มาดยูยังดูเท่เฉียบขาดเหมือนเดิม” ชายหนุ่มหน้าตาคมเข้มโบกมือทักทายและพูดกับอาวุธเป็นภาษาอังกฤษ
“หยุดเรียกแบบนี้ได้แล้ว” อาวุธตอบกลับเป็นภาษาไทยแล้วนั่งลงตรงข้ามกับคนที่นั่งยิ้มกว้างอยู่ที่โต๊ะซึ่งติดกับหน้าต่างบานใหญ่ มองออกไปเห็นสวนสาธารณะ
“เพื่อนสองคนนั้นเป็นยังไงบ้าง”
“ก็สบายดี” อาวุธหันไปสั่งเครื่องดื่มจากบริกรซึ่งรีบเดินเข้ามารอรับคำสั่งทันทีที่เขานั่งลงที่โต๊ะ
“ได้ยินว่าต่อยกัน”
“ทำไมข่าวมันเร็วขนาดนี้” อาวุธขมวดคิ้ว ส่ายหน้่าอย่างไม่ชอบใจ
“เพื่อนรุ่นเดียวกัน ก็ต้องมีการสื่อสารพูดคุยกันเป็นธรรมดา”
“นายไม่ได้เรียนรุ่นเดียวกับเรา” อาวุธส่ายหน้า “คนล่ะเหล่าด้วยซ้ำ”
“ถึงเป็นพี่หนึ่งรุ่น และคนละเหล่า แต่ก็มีสบายในรุ่นของยู” อีกฝ่ายแย้ง
“ใคร”
“อย่ารู้เลย ไม่อยากให้สปายของไอถูกเด็ดหัว สปายก็ต้องเป็นสปาย ต้องรักษาสถานภาพของตัวเองให้เป็นความลับ” รุ่นพี่ของอาวุธพูดยิ้มๆ พร้อมกับวางซองเอกสารลงบนโต๊ะ “นี่คือข้อมูลของนาวาอากาศเอกจักราวุธ รายงานล่าสุดบอกว่าอยู่ที่ดีทรอยด์ ไม่ใกล้ไม่ใกลแต่เข้าถึงยาก มีพวกแก๊งค์ค้ายาผิวดำคุ้มครองอยู่”
“แก๊งค์ค้ายานี่นะ” อาวุธทำเสียงไม่อยากจะเชื่อ “ถ้าเขาจะลี้ภัยทางการเมืองแล้วไปยุ่งกับพวกแก๊งค์ค้ายา มันไม่เป็นประโยชน์ต่อตัวเองเลยนะ”
“เขามีอะไรมากกว่านั้น ซับซ้อนซ่อนเงื่อน อ่านดูเองก็แล้วกัน” รุ่นพี่ของอาวุธโน้มตัวเข้ามาใกล้ “มีอะไรดีๆ ที่ยูควรจะรู้อีกเยอะ ข้อมูลบางอย่างอาจทำให้ยูแทบช๊อค เชื่อสิ”
“จักราวุธ...”
“อายุยังไม่มาก แต่มาได้ถึงขนาดนี้ก็เรียกได้ว่าไม่ธรรมดา ยูประมาทไม่ได้ เรื่องนี้อาจจะใหญ่กว่าที่ยูจะทำได้คนเดียว”
“แต่ถ้าเกี่ยวกับเรื่องค้ายาก็อาจจะง่ายเข้า” อาวุธหรี่ตา ใช้ความคิด
“ซีไอเอคนนี้กำลังตามเรื่องนี้อยู่เหมือนกัน” รุ่นพี่ของอาวุธยื่นนามบัตรให้ “ยังเด็ก แต่ฝีมือไม่ใช่ย่อย ชื่อเป็นฝรั่ง แต่เป็นลูกครึ่ง พูดไทยชัด ลองติดต่อดู เผื่อจะได้ข้อมูลอะไรเพิ่มเติม”
“ติดต่อแบบไม่เป็นทางการ” อาวุธพึมพำ
“คุณชายอาวุธครับ บางทีก็ต้องมีการทำงานแบบนอกตำราบ้างนะ แต่ถ้าจะทำงานกับเขาเป็นทางการก็รอเจ้าหน้าที่สายงานที่รับผิดชอบอีเอ็นเอ็สของยูประสานงานให้ จะรอไหวไหมล่ะ”
“ไม่ไหว” อาวุธส่ายหน้าพร้อมกับเก็บนามบัตรของซีไอเอคนนั้นเข้ากระเป๋าเสื้อ
“ได้ข่าวว่าเลี้ยงต้อย” รุ่นพี่ของอาวุธพูดเสร็จแล้วหัวเราะเบาๆ พลางตักอาหารเข้าปาก
“บางที พรุ่งนี้อาจจะต้องไปดีทรอยด์” อาวุธทำเป็นไม่ได้ยิน
“ยูมีห่วงผูกคอแบบนี้ ระวังทำงานไม่สะดวก สปายที่ไหน ทำงานด้วย เลี้ยงเด็กด้วย”
“ผมไม่ใช่สปาย” อาวุธยักไหล่ “ผมทำงานเปิดเผย ผมมารับหน้าที่ที่อเมริกาเป็นทางการ ใครก็รู้ว่าผมเป็นตำรวจของอีเอสเอ็น จะเรียกได้ว่าเป็นทูตตำรวจก็ว่าได้”
“ประชุมและทำงานด้านจิตวิทยา เป็นพีอาร์ให้ตำรวจไทย” รุ่นพี่ของอาวุธพยักหน้า “แล้วเมื่อไหร่จะได้ตัวนาวาอากาศเอกจักราวุธรูปหล่อที่เขี้ยวเล็บแพรวพราว”
“ไม่นานหรอก”
“วุธ อย่าให้เรื่องเด็กนั่นมาถ่วงยูนะ ขอแสดงความเห็นหน่อย ในฐานะรุ่นพี่ที่เห็นยูมานาน” รุ่นพี่ของอาวุธพูดเสียงจริงจัง
“ขอบคุณสำหรับความห่วงใย ผมจะทำงานนี้ให้ดีที่สุด ผมเคยมีประสบการณ์แล้ว จะไม่ให้ประวัติศาสตร์ซ้ำรอย”
“ดีมาก อย่างนี้สิสารวัตรอาวุธ มิสเตอร์เพอร์เฟ็ค”
อาวุธทำหน้าเรียบนิ่ง ไม่สนใจที่โดนเพื่อนรุ่นพี่ล้อ แต่ในใจอดฉุนคชานนท์ไม่ได้ที่เอาเรื่องที่ภานุวัฒน์อยู่กับเขาไปบอก
...คอยดูเถอะ จะจัดการคชานนท์ให้ดู...


***end of chapter 6***

[katawoot]

Awoot Chapter 7

กษิดิษฐ์เดินเข้าไปในผับแล้วนั่งลงบนเก้าอี้หน้าเคาท์เตอร์บาร์เหล้าและสั่งเตกิลาร์หนึ่งช๊อต ชายหนุ่มหน้าคมเข้มซึ่งนั่งอยู่ข้างๆ หันมามองพร้อมกับส่งยิ้มให้แต่เขาไม่สนใจ
เขาไม่ชอบลูกครึ่ง ผู้ชายคนนี้หน้าตาดีมากก็จริงแต่ลูกครึ่งเอเชีย-ตะวันตกไม่ทำให้เขาเกิดความสนใจแม้แต่น้อย
เขาชอบคนลักษณะอย่างอธิคม
...ห้าว เข้ม ดูเจ้าเล่ห์ เป็นแบดบอยนิดๆ ไม่ใช่คนที่สำอางค์เหมือนนายแบบแฟชั่นอย่างคนนี้...
...แต่อาวุธล่ะ!...
...อาวุธเป็นคนมีมาด ขรึม นิ่ง ซับซ้อน เข้าใจยาก...
...ไม่ใช่สไตล์ที่เขาชอบเลย...
...ยังไงเขาก็ลืมอธิคมไม่ได้...

กษิดิษฐ์รับแก้วเหล้าจากบาร์เทนเอร์แล้วมองสิ่งที่อยู่ในมือด้วยสายตาครุ่นคิด ตอนที่คบกับอธิคม เขามักจะสั่งเตกิลาร์และท้าดวลกัน อธิคมคอแข็งมากและเขาก็แพ้ทุกครั้ง หลังจากดื่มจนเกือบเมา ค่ำคืนของเขากับอธิคมก็จบลงบนเตียงนอน รุ่งเช้าอธิคมก็จะไปทำงานและหายไปหลายวันซึ่งเขารู้ว่านายตำรวจก็คงจะเตร่อยู่ตามสถานที่เที่ยวกลางคืนกับธงรบเพื่อนคู่หู
...สิ่งที่เกิดขึ้นระหว่างเขากับอธิคมเป็นเพียงความต้องการทางกายอย่างเดียวเท่านั้นหรือ อธิคมไม่เคยเอ่ยคำว่ารัก เขาต่างหากที่เอาแต่บอกว่ารัก แล้วอธิคมก็จะหัวเราะและทำท่าเจ้าชู้ ก่อนจะจบลงบนเตียงเสมอ...
...หากเป็นเพียงความต้องการทางกายเพียงอย่างเดียว เมื่อผ่านมาหลายปี เขาก็ควรจะลืมสิ แต่นี่เขากลับมานั่งคิดเรื่องนี้อีก และดูเหมือนว่าจะตัดใจจากอธิคมไม่ได้ ทั้งๆ ที่มีอาวุธอยู่ตรงหน้า ทั้งๆ ที่พยายามบอกตัวเองว่าอาวุธคือคนที่เขาต้องการ ทั้งๆ ที่ตั้งใจว่าจะไม่สนใจเรื่องระหว่างเขากับอธิคมในอดีตต่อไปอีกแล้ว...
...ไม่เช่นนั้นเขาก็คงไม่ตอบปฏิเสธศรุตกับรวิญช์เรื่องเป็นหัวหน้าขบวนการทำลายล้างความสัมพันธ์ของอนุภาพกับอธิคม...
...อนุภาพมีอะไรดี อนุภาพเทียบเขาไม่ได้ซักนิด หน้าตาก็จืดชืด บุคลิกก็เรียบนิ่ง น่าเบื่อ ไม่ใช่สไตล์ที่อธิคมชอบด้วยซ้ำ...
...เหมือนที่อาวุธไม่ใช่สไตล์แบบที่เขาชอบ...
...โอ๊ย ปวดหัว สับสนเหลือเกิน ทำไมต้องมานั่งทนทุกข์กับเรื่องรักๆ ใคร่ๆ ด้วยนะ เมื่อไหร่จะสมหวังซักที...
...แต่เอาล่ะ ในเมื่อมาถึงนิวยอร์คขนาดนี้แล้ว อาวุธนี่ล่ะจะต้องเป็นของเขา ลืมอธิคมไปซะ เขาอุตส่าห์ 'จัดการ' เด็กคนนั้นไปแล้ว เมื่อเดินหน้า ก็ไม่ควรจะถอยหลังกลับ...
...แต่ทำไม่เขายังไม่รู้สึกสบายใจ ภานุวัฒน์ดูเป็นคนหัวอ่อน แค่โดนเขาโจมตีทางจิตวิทยาแบบนิ่มๆ ก็ดูเหมือนจะกระเจิดกระเจิง...
...แต่ภานุวัฒน์ไม่ได้มีอะไรกับอาวุธ และอาวุธก็ดูท่าว่าจะไม่ได้เป็นคนนิยมเด็ก เขาค่อนข้างแน่ใจว่าภานุวัฒน์ไม่ใช่สไตล์แบบที่อาวุธชอบ...
...แต่หากไม่มีภานุวัฒน์เป็นก้างขวางคอ เขาจะได้อาวุธมาครอบครองหรือเปล่าก็ยังไม่รู้ ภานุวัฒน์บอกว่าไม่ได้เป็นอะไรกับอาวุธ แค่อาศัยอยู่ไม่เกินสองอาทิตย์ก็จะย้ายเข้าหอพักมหาวิทยาลัย...
…
“แล้วถ้าสารวัตรเปลี่ยนใจให้อยู่ที่นี่ด้วยกันเลยล่ะ น้องจะทำยังไง” เขาถามภานุวัฒน์เมื่อตอนหัวค่ำที่ผ่านมา
“ผมคงไม่รบกวนพี่เขาหรอกครับ”
“ทำไมต้องไปอยู่หอพัก ที่นี้ก็มีสองห้องนอน ประหยัดไปได้เยอะแยะ สารวัตรเองก็ไม่ค่อยได้อยู่บ้าน ต้องไปทำงานที่นั่นที่นี่อยู่บ่อยๆ”
“ผมก็ไม่ทราบเหมือนกันครับ” ภานุวัฒน์ตอบแล้วแสดงท่าทางลังเล “ถ้าเป็นยังงั้นก็คงแล้วแต่พี่วุธ”
“แฟนเขาไม่ว่าหรือไง อยู่กับน้องสองต่อสอง แฟนเขาอาจเข้าใจผิด”
“ผมไม่ทราบว่าพี่เขามีแฟนแล้วหรือยัง”
“คงยังไม่มี” กษิดิษฐ์ยักไหล่ “แต่ถ้าหากจะมีก็คงลำบาก”
“ทำไมหรือครับ” ภานุวัฒน์ถาม สายตาอยากรู้ กษิดิษฐ์มองดวงตาใสซื่อคู่นั้นแล้วคิดในใจว่า 'ไอ้หนูเอ๊ย ทำไมช่างไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรเลย'
“ก็น้องอยู่กับสารวัตร แบบนี้จะให้เขามีได้ยังไง หรือถ้ามีคนมาชอบสารวัตร ใครที่ไหนจะกล้าเข้ามายุ่ง เห็นว่าอยู่กันแบบนี้ เขาก็คงคิดว่าเป็นอะไรกัน หรือก็คงไม่แน่ใจในตัวสารวัตร”
“จริงหรือครับ”
“น้องจะไปบอกกับทุกคนได้ไหมล่ะว่าตัวเองกับสารวัตรไม่ได้เป็นอะไรกัน คนอื่นเขาไม่เชื่อหรอก เห็นปุ๊บเขาก็ต้องคิดว่ามีอะไรกันแน่ๆ สารวัตรก็หมดโอกาส ประตูปิดตาย ใครจะมาอยากมายุ่งกับคนมีเจ้าของ”
“ผมแค่อาศัยอยู่ไม่กี่อาทิตย์” ภานุวัฒน์พึมพำ
“เท่านั้นจริงๆ หรือ” กษิดิษฐ์เลิกคิ้ว “คนช่วยเหลือกันถึงขนาดนี้ พอได้เข้าหอพักก็จะถือว่ากลายเป็นคนไม่รู้จักกัน ไม่มีบุญคุณต่อกันเลยหรือไง”
“ไม่ใช่อย่างนั้นนะครับ” ภานุวัฒน์รีบปฏิเสธ
“นั่นไง น้องกับสารวัตรก็คงจะเจอกันอีก นิวยอร์คเป็นเมืองใหญ่ก็จริง แต่คนไทยก็มีกลุ่มของของคนไทยที่แทบจะรู้จักกันหมดทุกคน น้องจะเลี่ยงที่จะไม่เจอสารวัตรยังงั้นหรือ และถ้าคนอื่นรู้ว่าสารวัตรกับน้องผูกพันกัน อย่าที่บอก ใครจะกล้าเข้ามาแทรก สังคมคนไทยที่นี่เป็นสังคมแคบๆ ใครทำอะไรกับใครที่ไหนเมื่อไหร่ และอย่างไร เขารู้กันหมดเลยรู้ไหม”
“แล้วผมจะทำยังไงดีครับ”
“ไม่รู้สิ” กษิดิษฐ์ยักไหล่ “ถ้าเป็นพี่ก็คง...”
“ผมไม่อยากให้พี่วุธมีปัญหา ถ้าพี่เค้าอยากจะมีใครซักคนผมก็จะ...”
“เขาอาจจะมีแล้วก็ได้” กษิดิษฐ์รีบแทรก น้ำเสียงจริงจัง “น้องรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับสารวัตรงั้นหรือ สารวัตรเป็นคนเก็บความรู้สึกเก่ง ขี้เกรงใจ เป็นสุภาพบุรุษ เขาไม่พูดอะไรออกมาตรงๆ หรอก”
“แล้วผมจะรู้ได้ยังไงครับ”
“น้องคงไม่กล้าถามเขาไปตรงๆ” กษิดิษฐ์เริ่มรุกหนัก “ทั้งที่จริงควรจะถามเขาไปเลยว่ารู้สึกยังไงกับน้อง ความจริงก็ดูแปลกนะ คนจะมาช่วยกันขนาดนี้ พูดตรงๆ ถ้าเป็นพี่ เห็นใครมีปัญหาที่สนามบินก็คงช่วยเท่าที่ช่วยได้ แต่การมารับผิดชอบให้ที่อยู่ที่กิน มันต้องมีอะไรๆ อยู่บ้างล่ะ”
“หมายความว่าพี่วุธ...”
“สารวัตรอาจจชอบน้องก็ได้”
“คงไม่หรอกครับ พี่วุธไม่แสดงท่าทาง...”
“หรือน้องชอบสารวัตร” กษิดิษฐ์รีบพูดแทรกอีกครั้ง “อยู่กับเขาแล้วรู้สึกอบอุ่น มีคนปกป้องดูแล สารวัตรเป็นคนขี้สงสาร เห็นใครลำบากก็อดไม่ได้ที่จะช่วยเหลือ น้องก็เลยโชคดีไป”
“ถ้าผมมีที่ไปผมก็คงไม่ทำให้พี่วุธลำบากหรอกครับ”
กษิดิษฐ์ถอนหายใจเบาๆ แล้วพูดต่อ “แต่ก็อย่างว่า สารวัตรเป็นคนเก็บความรู้สึก จะให้เขาออกปาก เอ่อ...” กษิดิษฐ์หยุดพูดไปชั่วครู่ ตั้งใจให้ภานุวัฒน์เดาคำเอาเอง “จะให้เขาพูดอะไรออกมาอย่างที่ใจคิดเขาก็คงไม่ทำ สารวัตรห่วงความรู้สึกขอคนอื่นมาก โดยเฉพาะเด็กที่ข้ามน้ำข้ามทะเลมาตั้งไกลอย่างน้องซึ่งไม่รู้จักใครเลยและไม่มีที่พัก สารวัตรเป็นคนดี มีน้ำใจ จะให้เขาทิ้งขว้างน้องก็คงขัดกับนิสัยของเขา”
“ผมไม่อยากให้พี่เขาลำบากใจหรอกครับ”
“คนอย่างสารวัตรอาจจะยอมเสียสละโอกาส เอ่อ...เสียสละอะไรๆ ของตัวเองเพื่อคนอื่นได้ แต่คนอื่นนี่สิ จะทำเพื่อสารวัตรบ้างได้หรือเปล่าก็ไม่รู้”
“พี่หมายความว่า...” ภานุวัฒน์อึกอัก
“ถ้าเป็นพี่” กษิดิษฐ์จ้องตาภานุวัฒน์และพูดเสียงหนักแน่น “ถ้าเป็นพี่ พี่จะคิดไตร่ตรองดูว่า สารวัตรต้องการอะไร และจะตอบแทนสารวัตรอาวุธได้ยังไงบ้าง บางทีคนเราก็ต้องเรียนรู้ที่จะเสียสละ”

to be continued

[oaw_eang]

อาวุธนึกถึงคำพูดของภานุวัฒน์แล้วอดยิ้มไม่ได้
^
ii
ii
เอาแล๊วๆๆๆๆๆๆ


ปล. กษิดิษฐ์นี่  น่ากระชากลงหลุมได้คงเส้นคงวาดีจริงๆ อิอิ

[minchy]

ชอบ   ก้าง  แบบกษิดิษฐ์ จัง  เป็นก้างชิ้นใหญ่ที่ไม่น่ารำคาญ

[lunarinthesky]

โจ้สู้ ๆ

ปล. เป็นกำลังใจให้คุณ katawoot ด้วยค่ะ

สู้ ๆ

[ลูกหมีน้ำแดง]

คุณ katawood กลับมาแล้ว

ท่าทางความรักครั้งนี้ของอาวุธจะยุ่งอีรุงตุงนังแน่ๆ

ภานุวัฒน์ สู้ สู้

[littlepretty]

  ยิ่งอ่านยิ่งลุ้น

กษิดิษฐ์ทำเรื่องสะแล้ว น้องโจ้จะทำงัยต่อไปเนี๊ย

รออ่านตอนต่อไปจ้า

[Y2Y]

มาแบบจุใจมาก

[wan]

ขอบคุณครับ พี่นาย เหมือนอารดินเลย จิ้มปุ๊บ ก็มาต่อปั๊บ
เข้าใจความรู้สึกครับ ดีแต่ลูกผมโตหมดแล้ว ไม่ค่อยกวนพ่อเท่าไหร่ นอกจากขอเงิน 
อ่านแบบจุใจ ทำไมคนเรายิ่งอ่อนต่อโลกเท่าไหร่ ก็มีแต่คนคอยเอาเปรียบ
สุดยอดของความเจ้าเลห์  เห็นมาเยอะแล้วนะ ไอ้ความเจ้าเลห์เนี่ย สุดท้ายก็น้ำตาเช็ดหัวเข่า
มาช่วยลุ้น โจ้ กับ มิสเตอร์เพอร์เฟรค ให้คนเจ้าเลห์ อกแตกตาย 
+1 เป็นกำลังใจให้พี่นายครับ

[meduza]

สงสารน้องโจ้อ่ะ
กษิดิษฐ์อ่ะพุดให้น้องโจ้คิดมากทำไมเนี้ยแค่นี้น้องก็เกรงใจเค้าจะแย่แล้ว
เฮ้อน้องโจ้จ๋าสู้ๆนะพี่สาวเป็นกำลังใจให้น้องโจ้เสมอไม่มีใครรักพี่สาวรักน้องโจ้นะ
รออ่านตอนต่อไปอยู่นะค่ะมาไวๆน๊าคิดถึงงงงง
+1เป็นกำลังใจให้พี่นายค่า

[naiin]

คนโง่ย่อมตกเป็นเหยื่อ เชื่อได้แต่อย่าโง่

[Ak@tsuKII]

กษิดิษฐ์ก็ยังตัดอธิคมไม่ขาด

อะไร ๆ ก็อธิคมอยู่นั่น แล้วจะรักอาวุธได้จริงเหรอ

หรือต้องการแค่หาใครสักคน

ภาณุวัตรโดนกษิดิษฐ์ไซโคซะกระเจิงเลย  จะเป็นยังไงต่อไปเนี่ย ถ้าไปเด๋อ ๆด๋าๆ เพียงลำพังก็กลัวจะโดนหลอก เหมือนคราวโน้นอีก แย่เลย (ถึงจะไม่เชียร์น้องมันให้อาวุธแต่ก็ไม่อยากให้เจอเรื่องร้าย ๆ)

ถ้าภาณุวัตรยืนด้วยลำแข้งของตัวเองกลัวไปไม่รอดแล้วอาวุธต้องดูแล ข้องเกี่ยวมากกว่าเดิม อ่าจิ -"-

เจ้าน้องนนท์มารับไปดูแลเลย กรากกกกกกกก เจ้าคิดเจ้าแผนการณ์ดีนัก

สงสารกษิดิษฐ์เหมือนกันนะ จะหาใครสักคนที่ข้างกายไ้ด้ไหมเนี่ย ถ้าภาพอธิคมยังอยู่ในใจแบบนี้




ส่วนธงรบไม่ต้องพูดถึง กว่าจะคิดได้นั้นต้องใช้เวลานาน เผลอๆ อาจคิดไม่ได้ หรือหากมีคนบอกก็จะทำท่างงๆ ต้องอธิบายซ้ำแล้วซ้ำอีกถึงจะเข้าใจ
>>>ชอบตรงท่อนนี้    ฮาจริง ว่าแล้วก็คิดถึงตาเสาธงเหมือนกันนะเนี่ย นุ้งอาทิตย์ด้วย

ปล. ตะวันของเจ้คิดฮอดหลายๆๆ  :man1:ง


+1 ค่า 

[Little Devil]

อ่านแล้วเคืองอาวุธ
ปล่อยให้น้องโจ้รับมือคนเดียว
+1 ให้กำลังใจคุณพ่อมือใหม่

[astral]

คุณพ่อคนใหม่ยุ่งน่าดู น่าสงสาร 

โจ้ ยิ่งขี้เกรงใจอยุ่ ไม่ใช่ว่าสารวัตรกลับมารอบนี้ น้องหนีหายไปจากห้องแล้วหรอกนะ

[Milk]

กษิดิษฐ์ทำแบบนี้ทำไม ความรู้สึกคงไม่ได้รักอาวุธเท่าไหร่

เห็นเอาพูดถึงอธิคมตลอด    เฮ้อ........สงสารโจ้อยากให้น้องเจอคนที่รักน้องจริงๆซักที

[amito]

วิ่งปรู๊ดไปบวก 1 ให้ก่อนเลยสำหรับความยาวจุใจของคุณนาย

อ่อนอย่างโจ้ เจอเชี่ยวอย่างกษิดิษฐ์ เฮ้อ เค้าปูไปทางไหนก้อตามเค้าไปง่ายๆ  ไม่รู้โจ้จะโดนสงครามจิตวิทยาทำร้ายความรู้สึกขนาดไหน คิดแล้วสงสารเด็ก

คชานนท์คนเก่งมาช่วยน้องเร็ว

[everytime]

อาวุธคู่กับน้องโจ้จริงหรออออ


แต่เชียร์ให้อาวุธกดคชานนท์งัยไม่รู้  อิอิอิอิ

[va_yu]

กษิดิษฐ์ร้ายอ่ะ...หลอกล่อลูกแกะอย่างภานุจนมุมเลย
เฮียอาวุธมัวแต่มาดนิ่งอยู่นั่นแหล่ะ..ภานุโดนจับไปกินจะเศร้าไม่หายเน้อ..

ขอบคุณสำหรับนิยายค่ะ อ่านจุใจเลย..+1ให้ค่ะ

[boofuu]

อยากเห็นอาวุธกับโจ้สวีทกันเร็วๆจัง 

คงน่ารักแน่ๆ

[va_yu]

แวะมาดันกระทู้ให้ค่ะ

[InKMoNsTeR]

อาวุธคู่กับน้องโจ้จริงหรออออ


แต่เชียร์ให้อาวุธกดคชานนท์งัยไม่รู้  อิอิอิอิ

อ๊ากกกก แนวร่วมโผมมมมมมมมมมมมมม

[va_yu]

เริ่มคิดตาม ถ้า...เฮียอาวุธกดคชานนท์จริง
นึกภาพคนตัวใหญ่สองคนกอดกัน..เพราะคนเขียนบอกว่าคชานนท์กับอธิคม
รูปร่างหน้าตาคล้ายกัน..

คือถ้าคชานนท์ตัวเล็กน่ารัก..แบบภานุก็คิดจะเข้าเป็นแนวร่วมเหมือนกัน..เพราะที่ผ่านมา คชานนท์เก่ง และร้ายเล็กๆแบบทันเฮียอาวุธกว่าใคร..แต่ไม่แน่หรอกคนเขียนอาจหักมุมแบบไม่มีใครคาดคิดก็เป็นได้..ลุ้นกันต่อไปค่า

[fungfung]

ดูแล้วอาวุธกับโจ้น่าเข้ากับสำนวนที่ว่ารักแท้แพ้ใกล้ชิดหรือน้ำหยดลงหินทุกวันหินมันยังกร่อนนะ
แต่กษิดิษฐ์ก็ร้ายกาจจริงๆ ขนาดยังไม่มันใจอะไรซักอย่างก็ยังป่วนโจ้ซะ มันน่าจริงๆ

สำหรับนนท์กับอาวุธเราก็ชอบน้าแต่ตอนนี้น่าจะเป็นไปได้ยากมากเลยอะ 

[pimkihae]

สงสารน้องโจ้ โดนกษิดิษฐ์ปั่นจนหัวหมุนเลย
สารวัตรกลับมาเร็วๆนะค่ะ  
อย่าให้น้องโจ้รับมืออยู่คนเดียว
อยากเห็นคู่นี้ลงเอยกันเร็วๆจัง

+1ให้ไรเตอร์ค่ะ อ่านแบบจุใจกันเลยทีเดียว
เป็นกำลังใจให้นะค่ะ

[MIkz_hotaru]

โถ่ นุ้งโจ้ จะทันใครเขามั้ยเนี่ย
เพ่นนท์มาเสริมทัพด่วน