หัวข้อ: Eternal Sunshine by Sake พี่หมอทิ ♡ น้องข้าวหอม (ข่าวดี!! รวมเล่ม+ตอนพิเศษ P.56)

[+S+]

ผมเข้ามาโหวดไม่ทัน แต่ดีใจที่มันออกมาเยี่ยงนี้ T^T
เหลืออีกกี่ตอนจบอ่ะครับ ผมกลัวไม่มีเวลาอ่านจัง
รีบลงนะครับพี่  >0<

ตอนนี้รอลุ้นข้าวหอมต่อ
ทำไมแกไม่ยอมพูดอะไรตรงๆไปซักทีฟะ
อ้อมค้อมอยู่นั่น โว้ยย เครียดเเทนหมอทิ - -*
ปวดตับค๊าบบ

[the_pupae]

ข้าวหอมรู้ว่ารักหมอทิ แล้วนะเหลือแต่ความไม่เข้าใจกัน

หมอทิตัดฉับ คนอ่านค้างเลย

 :call:ตอนต่อไปมาเร็ววนะ

[sasi]

ยังจะเศร้า อีก เฮ๊อ เหนื่อยใจ

งั้นเดี๋ยวรออ่านตอนจบดีก่า จะได้ไม่จิตมากกว่านี้

[badcow]

โอ๊ยๆๆๆ มาโหวตไม่ทัน เพราะไม่กล้ากดมาอ่าน ถึงแม้จะมาลง 2 ตอนรวด แต่ แต่ แต่ ยังปวดตับ ปวดใจ ใช่ม่ะ ฮือๆๆๆ รออ่านตอนจบตอนแฮปปี้เลยได้ป่าว มันแบบว่าอินอ่ะ

[ptyunjae]

ไหนๆก็ไหนแล้ว
จัดมาไห้ร้องไห้ขาดใจกันไปข้างหนึ่งเลยดีกว่า
แล้วค่อยจัดการเติมหวานให้ชีวิต
เอาแบบว่าคนอ่านละลายไปเลยค่ะ
ขาดตอนไม่ชอบ ชอบขาดใจ
5555555555555555555

[wisa]

วันพฤหัส

ต้องเตรียมใจไว้รอ

[panari]

ขอทิชชู่ 1 ม้วน จะเอาไว้เช็ดน้ำตาตอนหน้า 

[badcow]

มาดันๆๆ รอพรุ่งนี้ เอีะ ว่าจะอ่านตอนจบเลยนี่หว่า เห้อออ

[bbyuqin]

เวรกรรม...เหมือนจะเข้าใจกันแล้วเชียว..
อะไรๆก็ดูดี บรรยากาศก็เป็นใจ..แต่พี่หมอทิคิดไปเองอีกแล้วอ่ะ

[จุ๊บจิ๊บจ๊ะจ๋า]

มารอ

พร้อมผ้าเช็ดหน้า 2 ผืน

[wisa]

 

[Meen_Emp]

เอามาฝากก่อนนอน

 


แล้วเจอกันพรุ่งนี้จ้า.....


 

[Wins_Sha]

ยังคงเหมือนเดิม
ยังไม่เข้าใจกัน
หมอทิก็คิดจาปล่อยมือแล้วเดินจากไปเหมือนเดิม

หอมต้องรีบทำอะไรซักอย่างแล้วล่ะ
บอกไปเลยก็ได้ว่าตัวเองรู้สึกยังไง
ก่อนทีอะไรอะไรมันจะสายเกินไปนะหอม

+1

[mecon]

 
ทุกอย่างกำลังไปได้สวยเลยอ่ะ แต่ทำไมหมอถึงได้ล้มเลิกแล้วมีสติกลางครันแบบนี้ล่ะ
ไม่นึกถึงใจเมียบ้าง ถ้ารังเกียจ ไม่รักจะยอมให้ทำอะไรต่อมิอะไรจะยอมนอนนิ่งๆแบบนี้เหรอ
แล้วไอ่อาการที่จะล่มกลางทางแบบนี้ หงะ...........ใจคนเป็นเมียจะเหลือเท่าไหร่กันวะ หมอธิ กีซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซ
สวีตมันมาทั้งวันมาตกม้าตายเอาตอนนอนอ่ะนะ น้ำตาเมียตกในเฮ้ออออออออออออออออ
ข้าวหอมเอ้ย ต้องอดทนอีกแยะอ่ะนะ จะให้มาเหมือนเดิมแบบร้อยเปอร์เซนต์คงไม่มีอีกแล้วล่ะ
 +1 จ้า

[JJHJJH]

มาปูเสื่อรออ่านจ้า พกผ้ามารอซับน้ำตาละ

[lovenadd]

มารอน้องหอมแต่เช้าเลย.................

[jira]

เข้ามารอรับความปวดร้าวของสองหนุ่ม(จำได้ว่าวันนี้วันพฤหัสอ่ะ) แต่แอบงงว่าเค้าโหวตไรกัน เลยรีบพลิกหน้าก่อน ๆ ดู
เสียใจอย่างที่สุดอ๊ะ!!!! ไม่ได้โหวตกับเค้าอ่ะ  แต่ผลโหวตก็น่าพอใจค่ะ เพราะถ้าให้โหวตเองต้องขอเช้าบ่ายเหมือนชาวบ้านเค้าแน่นอน (แต่ไม่ได้โหวตด้วยอ่ะ  )
คลี่ผ้าเช็ดหน้ารอหน้าจอคอม...ไม่ไปไหนกันเลยทีเดียว

[CanonDNattari]

เขาเอาหมอนผ้าห่ม เปิดแอร์ ซื้อพิชซ่ากับทิชชูมานั่งรอแล้วน่า  

[Nabee]

มาสะบัดเสื่อ พร้อมหอบหมอนกับผ้าห่มมานั่งรอหมอทิ กับน้องข้าวหอม ด้วยคน

พร้อมป๊อปคอร์นอีกหนึ่งถ้วยใหญ่...และถังไว้รองน้ำตา T^T

[lynn_lynnhui]

มานอนรอค้า

[wisa]

นอนรอด้วยคนครับ

[Ayame]

มารอพร้อมกับทิชชู1กล่อง

[jeaby@_@]

- Eternal Sunshine 23-



ท่ามกลางสายลมเย็นพัดพาความแห้งกร้านกระทบผิวกาย ข้าวหอมเท้าคางมองต้นไม้ใบหญ้าเริ่มเปลี่ยนสี และผลัดใบร่วงหล่นสู่พื้นดิน รอคอยการย่อยสลายอย่างเงียบเชียบ

ความรู้สึกหมดหวังท้อแท้เข้าแทรกซึมไปทุกอณูเนื้อ ข้าวหอมถอนใจเป็นหนที่เท่าไรแล้วไม่รู้ก่อนหันกลับไปมองบิดาซึ่งนั่งอ่านหนังสืออยู่บนตั่งเตี้ย

“พ่อ”

กำนันสิงห์เหลือบมองบุตรชายก่อนส่งเสียงรับในลำคอ “หือ”

“พ่อ คนเราทำผิด แล้วจะได้รับการให้อภัยรึเปล่า”

“ก็ต้องดูว่าผิดแล้วพยายามแก้ไขหรือเปล่า”

“ก็ถ้ารู้ว่าผิด และพยายามแก้ไข แต่เขายังไม่ยกโทษให้ล่ะพ่อ”

“ก็แสดงว่ายังพยายามไม่พอ”

“แล้วถ้าพยายามจนถึงที่สุดแล้วยังไม่ได้รับการให้อภัยอีกล่ะพ่อ”

“แล้วเอ็งเอาอะไรมาวัดว่าพยายามถึงที่สุดแล้วล่ะ”

ร่างโปร่งอึกอักกับสายตาบิดาที่กำลังค้นคว้าหาความจริงในเรื่องที่ถาม

“ก็...ฉันก็ถามทั่วๆไปล่ะ พ่อไม่ต้องมามองฉันแบบนั้นเลย”

คนเป็นพ่อส่ายหน้าพับหนังสือพิมพ์วางบนโต๊ะ ใบหน้าอมทุกข์เหมือนโลกจะแตกของบุตรชายทำให้หนักอก พลางพินิจพิเคราะห์อาการว่าดิ่งสู่ระยะไหนแล้ว

“ไอ้หอม ทุกสิ่งทุกอย่างมันมีวันหมด มันมีวันสาย อยู่ที่ว่าจะทำยังไงไม่ให้มันถึงวันนั้นต่างหากเล่า ถ้าเรารู้ตัวก็ควรรีบแสดงความจริงใจให้เขาเห็น อย่านิ่งนอนใจทิ้งไว้นาน เพราะวันเวลามันไม่คอยใคร แต่ถ้าเอ็งต้องการแบบนั้นก็ปล่อยไว้แบบนี้ล่ะ”

“พ่อ! ฉันไม่ได้พูดถึงหมอเขาซะหน่อยนะ”

“ข้าก็ยังไม่ได้เอ่ยชื่อใครซะหน่อย เอ็งจะร้อนตัวไปทำไม หรือเอ็งไปทำอะไรเขาไว้อีกล่ะ”

“เปล่าซะหน่อย”

คนตอบหน้าบูด แล้วรีบหลบสายตาบิดาซึ่งจ้องจับผิด ก่อนจะลุกหนีหายลงไปเล่นกับสุนัขแทน

กำนันสิงห์มองหลังบุตรชายหายลงบันไดไปแล้วจึงหยิบผ้าขาวม้าขึ้นมาเช็ดหน้าเช็ดตา

“เลี้ยงลูกมันเลี้ยงได้แต่ตัวจริงๆนะแม่บัว”


ณ บ้านศุภอมร นิภาฟังเสียงหลานๆวิ่งเล่นไล่จับกันคึกคะนองสมกับเป็นวันหยุด พ่อแม่ของเด็กๆกำลังง่วนทำส้มตำไก่ย่างพร้อมกับหนูนาอย่างสนุกสนาน บรรยากาศแสนสุขอบอวลทั่วบ้าน แต่นิภากลับหนักใจ เมื่อเห็นบุตรชายคนโตนั่งอ่านหนังสืออยู่คนเดียวเงียบๆใต้ต้นไม้ พูดจาน้อยลงจนน่าเป็นห่วง สภาพของลูกชายในวันนี้ทำให้เธอเจ็บปวดยิ่งกว่าวันที่ลูกแต่งงานเสียอีก

เพราะลูกอยู่เหมือนคนไม่มีหัวใจ

วันหยุดนี้ก็ไม่ไปบ้านกำนัน ถามก็เอาแต่ส่ายหน้าตาโศก อดทนไม่ไหวจึงหันไปหาสามีที่นั่งดูรายการโทรทัศน์ หัวเราะไม่สนใจลูกเต้า

“นี่คุณ ไม่ห่วงลูกบ้างรึไง นั่งหน้าหมองมาหลายวันแล้วนะ”

คุณวิวัฒน์ละสายตาจากโทรทัศน์หันมองภรรยา พร้อมระบายลมหายใจก่อนเอ่ย

“มันโตแล้วน่าคุณ จัดการชีวิตตัวเองได้หรอก”

“คุณ” นิภาลงเสียงหนัก “กรณีลูกเรามันเหมือนชาวบ้านเขาเสียเมื่อไรล่ะ”

“จะชายหรือหญิงก็มีหัวใจเหมือนกันล่ะคุณ”

“แต่ฉันอยากให้คุณลองคุยกับลูกดูหน่อย อย่างน้อยลูกจะได้สบายใจบ้าง”

“พ่อว่าให้ลูกมันได้มีเวลาอยู่กับตัวเองบ้างดีกว่า ถ้าเราเข้าไป เขาอาจไม่รู้ว่าตัวเองอยากทำอะไรก็ได้นะ”

นิภาค้อนขวับใส่สามี “กลัวว่าลูกจะฟุ้งซ่านไปใหญ่สิคุณ ถ้าเราชี้นำทางลัดให้ได้ มันดีกว่าให้เขางมหาทางเอาเองนะคะ”

เพราะลูกตื้อของภรรยา คุณวิวัฒน์จึงจำต้องลุกขึ้นเดินไปคุยกับบุตรชายเสียหน่อย แต่ไม่ได้คุยเรื่องที่ภรรยาฝากฝังไว้เท่านั้นเอง

คล้อยหลังสามี นิภาที่รู้นิสัยใจคอหยิบโทรศัพท์ต่อสายตรงถึงกำนันสิงห์ทันที

ยังไงก็ขอรู้สถานการณ์ไว้ก่อนเป็นดีที่สุด

ทิเบตเงยหน้าเมื่อบิดานั่งลงฝั่งตรงข้าม ชายหนุ่มปิดหนังสือวารสารข่าวความก้าวหน้าวงการแพทย์ คลี่ยิ้มเล็กน้อยให้บิดาเหมือนตัวเองไม่ทุกข์ไม่ร้อน

คุณวิวัฒน์เหลือบเห็นหนังสือในมือก็นึกชมวุฒิภาวะทางอารมณ์ของบุตรชายในใจ แต่ถ้าจะให้ดีกว่านี้ต้องรู้จักพูดคุยให้มากกว่าที่เป็นอยู่

“ไม่ไปกินส้มตำกับหลานมันรึ”

“แน่ใจว่ากินกันนะนั่น เห็นวิ่งหน้าตาเลอะไก่ยางไปรอบบ้าน ขอผ่านดีกว่าพ่อ ไม่งั้นรับรองว่าเสื้อผ้าที่ใส่อยู่นี่หมดกัน”

“ก็ไม่ต้องไปกินกับเจ้าทโมนพวกนั้นสิ ให้โรมเอามาให้ ตำอร่อยทีเดียว”

“ครับ เดี๋ยวค่อยไป ว่าแต่พ่อมีอะไรกับผมรึเปล่า”

ผู้เป็นบิดาพยักหน้ายิ้มละมุนในดวงตา

“อยากเปลี่ยนบรรยากาศบ้างมั้ย”

ทิเบตขมวดคิ้วนิดๆมองบิดาระคนแปลกใจ ก่อนตั้งใจฟังคำอธิบายด้วยหัวใจเต้นแรง และเมื่อทิเบตพยักหน้ารับ ร่างสูงวัยจึงเดินกลับเข้าบ้าน ปล่อยให้อีกฝ่ายจมอยู่ในความคิด

วันสุดท้ายใกล้เข้ามาแล้ว...


รถยนต์คันงามเคลื่อนเข้ามาจอดหน้าเรือนไทยยามบ่าย ทว่าท้องฟ้ากลับเต็มไปด้วยเมฆบางๆสีหม่นหมองทั่วผืนฟ้า เสียงเครื่องยนต์ดับลงพร้อมกับความเงียบเข้ามาแทนที่ ทิเบตเงยหน้ามองเรือนไทยหลังใหญ่ด้วยใจสงบกว่าที่คิด ชายหนุ่มกวาดตามองหาสุนัขที่ต้องออกมาต้อนรับ แต่ไม่มีจึงคาดเดาว่าคงตามข้าวหอมไปที่ไหนซักแห่ง

ก็ดีเหมือนกัน

ทิเบตเห็นไอ้แก้วโผล่หน้าออกมามองบนระเบียงจึงก้าวไปหา

“กำนันอยู่มั้ย”

“อยู่ในห้อง คุณจะคุยกับพ่อกำนันเหรอ”

“อืม ทำอะไรอยู่รึเปล่า”

“เปล่าหรอก เข้าไปได้”

“ขอบใจมาก”

ไอ้แก้วมองตามแผ่นหลังชายหนุ่มเดินสวนไป รอยยิ้มสะดุดใจแปลกๆทำให้เด็กหนุ่มไม่ยอมไปไหน นั่งลงไม่ห่างจากห้องพักกำนันสิงห์ จ้องมองประตูด้วยใจประหวั่น

หมอทิหายไปเป็นอาทิตย์ๆ พี่หอมก็เอาแต่นั่งหน้าเศร้า มันเกิดอะไรขึ้น ทั้งที่ทุกอย่างก็น่าจะไปได้ดีแล้ว

ก็พี่หอมรักหมอทิ หมอทิก็รักพี่หอมนี่นา

ผ่านไปเป็นนานสองนานทุกอย่างยังคงอยู่ในความเงียบสงบ ยิ่งทำให้คนคอยกระวนกระวาย ‘ต้องมีเรื่องอะไร’ จนกระทั่งร่างสูงเปิดประตูออกมาจากห้องพักกำนันสิงห์

ไอ้แก้วมองทิเบตปิดประตูเบามือ ใจหายวูบเมื่อเห็นสีหน้าเคร่งเครียดกับดวงตาแดงก่ำ

ทิเบตเดินมาหยุดหน้าเด็กหนุ่มซึ่งนั่งเงยหน้ามองอย่างสงสัย

“ฉันไปนะ”

คุณหมอหนุ่มจับบ่าอีกฝ่ายบีบเบาๆพลางเม้มริมฝีปากแน่นเหมือนกำลังสะกดกลั้นอารมณ์อย่างยิ่งยวด แล้วจึงเดินผ่านหน้าไป

ไอ้แก้วเบิกตาค้าง หันมองแผ่นหลังทิเบตหายลับเข้าไปในห้องพักข้าวหอม

“ทำไม?”

ในใจเด็กหนุ่มร้อนรน หันรีหันขวางก่อนวิ่งไปหากำนันสิงห์ซึ่งนั่งลูบไม้ตะพด สีหน้าไม่ปกติ ด้วยเขาไม่เคยเห็นกำนันมีท่าทีสุขุมพยายามเก็บความรู้สึกเท่านี้มาก่อน

ดวงตาแข็งกร้าวฉายแววอ่อนล้าหันมองใบหน้าตื่นๆของไอ้แก้วพลางขมวดคิ้วเชิงถาม

“พ่อกำนัน หมอ...หมอเขาจะไปไหน”

“ก็กลับบ้านเขาสิ” ชายชราตอบเสียงเรียบทว่าเน้นหนัก

“กลับ? ก็เพิ่งมา พี่หอมก็ไม่อยู่”

กำนันสิงห์นิ่งมองไอ้แก้วชั่วขณะแล้วค่อยๆระบายลมหายใจ

“กำนัน...” ไอ้แก้วครางแข้งขาอ่อน เมื่อรู้คำตอบร่ำไร “หมอจะไม่กลับมาแล้วเหรอ”

“ไม่รู้เหมือนกัน”

สิ้นคำตอบกำนันสิงห์ ไอ้แก้วก็ผลุนผลันวิ่งออกมานอกชาน ในอกเหมือนมีไฟลน ในหัวมีแต่หน้าลูกพี่เต็มไปหมด

‘พี่หอมไปไหน รีบกลับมาไวๆ หมอเขาจะไปแล้วนะพี่!’

ไอ้แก้วชะโงกมองลานหน้าบ้านไม่เห็นแม้แต่เงาลูกพี่ จึงวิ่งลงบันไดไปละล้าละลังอยู่ใต้ถุน

‘ทำไงดีๆ’ เด็กหนุ่มเงยหน้ามองเพดาน จากนั้นจึงรีบวิ่งขึ้นเรือนคว้าโทรศัพท์มือถือของกำนันสิงห์ออกมากดๆ รอปลายทางรับสายพลางหันมองประตูห้องพักที่ทิเบตหายเข้าไป

“รับสิ ช้าจริงเว้ยไอ้พี่หอม”

คนร้อนรนสบถทั้งที่รอสัญญาณไม่กี่วินาทีปลายทางก็รับสาย

“มีอะไรไอ้แก้ว” น้ำเสียงกวนประสาทดังมาตามสาย

“พี่กลับบ้านเร็วๆ กลับมาเดี๋ยวนี้เลยนะ!”

“เป็นอะไรไอ้แก้ว ใครเป็นอะไร”

ข้าวหอมถามคล้ายไม่ใส่ใจ

“พี่นั่นล่ะจะเป็น หมอเขาจะไปแล้วนะพี่ อยู่ไหน? รีบกลับบ้านเร็ว”

“หมอ! หมอมาเหรอ?”

น้ำเสียงดีใจของอีกฝ่ายยิ่งทำให้ไอ้แก้วปวดใจ

“จะไปแล้วต่างหากเล่า!”

“ไปไหน!”

“ไม่รู้อะ”

ไอ้แก้วตอบแล้วหันไปมองบันไดเมื่อได้ยินเสียงสุนัข และเสียงวิ่งตึงๆด้านนอก ก่อนเดินไปหาก็เห็นศีรษะลูกพี่โผล่พ้นบันไดขึ้นมาพอดี

“หมอ?” ข้าวหอมหอบตัวโยน

“ในห้อง”

ไอ้แก้วมองลูกพี่ก้าวยาวๆเข้าไปในห้องแล้วจึงทิ้งตัวนั่งพิงราวระเบียง จากนั้นหันมองไปทางห้องพักกำนันสิงห์ก็เห็นผู้สูงวัยยืนมองเหตุการณ์อยู่ก่อนแล้ว

และสัญญาณนี้ทำให้ไอ้แก้วหมดแรง

พี่หอม...

ทิเบตเข้ามายืนนิ่งกลางห้องที่พวกเขาเคยร่วมหลับนอน ภาพวันเก่าๆไหลบ่าเข้ามาในหัวจนต้องสลัดทิ้ง ดวงตาแดงก่ำกวาดมองไปรอบๆราวกับจะซึมซับทุกภาพไว้ในความทรงจำให้มากที่สุด แล้วมุมปากหยักโค้งก็เผยอคลี่ยิ้ม

‘เผลอแป๊บเดียวก็แต่งเข้ามาเป็นเขยเกือบปีแน่ะ’

เขาสร้างความทรงจำไว้ที่นี่มากมายจนคิดไม่ออกเลยว่าจะเก็บมันไว้ที่ซอกไหนของหัวใจ จึงจะไม่ล้นออกมาทำร้ายตัวเองได้ ที่ผ่านมารักษาใครต่อใครมานักต่อนัก หากตอนนี้เขากลับให้คำแนะนำตัวเองไม่ได้เลย

มันมืดแปดด้านไปหมด

ชายหนุ่มหยิบกระเป๋าเสื้อผ้าขึ้นมากางบนเตียง เสื้อผ้าในตู้ที่เอามาทิ้งไว้ไม่กี่ชุดถูกจับใส่ลงไปแล้วรูดซิบปิด ก่อนจะชะงักและรูดซิบออกดังเดิม

ตอนมาใหม่ๆก็ไม่ได้ทิ้งอะไรเอาไว้ซักชิ้นเดียว ด้วยเกรงว่าจะอยู่กันได้ไม่ยืด แต่ว่านานวันเข้าก็เริ่มมีของชิ้นเล็กชิ้นน้อยผุดขึ้นในห้องนี้ที่ละชิ้นสองชิ้น จนทุกซอกทุกมุมมีกลิ่นอายตัวตนของเขาแทรกอยู่ไปทั่ว

ทิเบตพรางพรูลมหายใจมองเครื่องใช้ของตนตามที่ต่างๆ ไม่จำเป็นต้องเอากลับไปก็ได้ แต่จะเหลือเอาไว้ทำไมให้ตอกย้ำถึงการมีอยู่ของเขา เป็นภาระอีกฝ่ายเปล่าๆ

เสียงร่ำร้องที่อีกฝ่ายไม่มีวันได้ยินดังก้องในใจ จนต้องกัดฟันทน

คุณหมอหนุ่มลูบหน้าแล้วจึงจัดการเก็บข้าวของทุกอย่างที่มียัดใส่กระเป๋าจนหมด

“นาย!”

ข้าวหอมกระหืดกระหอบผลักประตูเข้ามาภายใน ใจเสียเมื่อเห็นภาพทิเบตถือกระเป๋าตุงๆไว้ในมือ หากพยายามตั้งสติเดินตัวลอยละล่ำละลักถาม

“มาตั้งแต่เมื่อไรเหรอ”

ทิเบตหันมองร่างโปร่งบางที่เข้ามาอย่างไม่คาดฝัน พลางกลืนก้อนแข็งๆลงคอก่อนตอบ “สักพักแล้ว”

“เหรอ... แล้ว...แล้วไม่เอาของในกระเป๋าออกมาก่อน เดี๋ยวเสื้อผ้ายับนะ”

ข้าวหอมรีบเดินเข้าไปหาอย่างกระวนกระวาย คว้ากระเป๋าในมือชายหนุ่มมาถือ หากอีกฝ่ายเบี่ยงหลบอย่างนุ่มนวล ให้คนใจเสียอยู่แล้วรู้สึกแสบร้อนโพรงจมูกขึ้นมาดื้อๆ ก่อนยืดตัวมองคนตรงหน้าด้วยอาการใจสั่น

“ที่บ้านมีอะไรเหรอ? ถึงต้องรีบกลับ”

“เปล่า ไม่มีอะไรหรอก” ทิเบตยิ้มเย็น

ดวงตาคู่กลมโตจ้องมองใบหน้าคมคายมีประกายน้ำรื่นเรื่อ เหมือนมีคีมมาบีบหน้าอกให้เจ็บแน่นแทบหายใจไม่ออก

“งั้นอาทิตย์หน้าจะมามั้ย”

ข้าวหอมมองอีกฝ่ายส่ายหน้าแทนคำตอบแล้วมืออ่อน แต่ส่วนลึกยังหวัง

“แล้วอาทิตย์ถัดไปล่ะ”

อีกฝ่ายก็ยังส่ายหน้าเช่นเดิม ทำให้ร่างโปร่งรู้สึกถึงความเย็นเยือกแข็งแล่นจับปลายประสาท ลิ้นแข็งขึ้นมาฉับพลัน

“ระ...เหรอ หายไปนานๆแบบนี้ กลับมาไอ้โก๊ะจำไม่ได้กันพอดี”

ข้าวหอมแค่นยิ้มกลบเกลื่อนความกลัวในใจ ยกสุนัขแสนรักขึ้นมาอ้าง “เดี๋ยวก็ถูกมันไล่กัดเอาหรอก”

“ไอ้โก๊ะมันต้องหาศัตรูคู่ปรับรายใหม่แล้วล่ะ เพราะไม่รู้เมื่อไรฉันจะกลับมาที่นี่ได้อีก”

ทิเบตก้มมองใบหน้านวลไร้สีเลือด หัวใจแทบจะสลาย

“ทำไม?”

“ข้าวหอม ฉันขอโทษ ขอโทษที่รักษาสัญญาไม่ได้อีกแล้ว ฉันไม่สามารถอยู่ใกล้ๆหอมโดยไม่รู้สึกรู้สาอะไรได้ ฉันทำไม่ได้จริงๆ มันทรมาน ทรมานกับความคิดที่ว่าหอมไม่ได้รักฉันจริงๆ วันหนึ่งหอมก็ต้องไปจากฉัน และวันนั้นความรักของฉันมันจะกลายเป็นการทำร้ายหอม”

นายกำลังพูดอะไร! หัวใจดวงเล็กร่ำร้อง

ร่างสูงกลั้นหายใจก่อนเอ่ยต่อ “ไม่มีใครต้องทนใครอีกแล้ว หอมไม่ต้องกังวล ฉันไม่ถือโทษโกรธอะไรหอมหรอก เพราะฉะนั้นดูแลสุขภาพตัวเองดีๆนะ พ่อกำนันเขาเป็นห่วงมาก”

ใจชายหนุ่มต้องการดึงร่างเล็กตรงหน้ามากอดให้แน่นก่อนลา แต่ต้องตัดใจด้วยกลัวใจตัวเองจะไม่ยอมปล่อยมือ

“ฉันรักหอม” ริมฝีปากชายหนุ่มสั่นระริก “ไปนะ”

ประโยคสุดท้ายเหมือนสายฟ้าฟาดลงมากลางกระหม่อม

“เดี๋ยวก่อนๆ”

ข้าวหอมรีบคว้าแขนอีกฝ่ายหมับ

“ฉันไม่เข้าใจ ฉันทำอะไรผิด ฉันทำอะไรให้นายไม่พอใจอีกหรือ ถึงต้องไป จู่ๆนายมาพูดแบบนี้กับฉันได้ยังไง แล้ววันนั้นมันคืออะไร นายรับปากฉันแล้วนะ ว่าจะอยู่กับฉัน นายรักฉัน แล้วต้องไปทำไมกันเล่า” ร่างโปร่งตะโกนใส่หน้า

“เพราะหอมไม่ได้รักฉันไง”

“นายรู้ได้ยังไง”

“ความรู้สึกมั้ง”

“แค่นี้นายก็ตัดสินฉันแล้วเหรอ นายไม่เคยมองสิ่งที่ฉันทำเลยเหรอ ฉันเปลี่ยนไปแล้วนะ”

ข้าวหอมร่ำไห้ออกมาเป็นหยาดน้ำอุ่นร้อน ทว่าคนตรงหน้ายังคงสงบนิ่ง ไม่ต่างกับถูกเข็มนับพันพุ่งเข้าใส่เงียบเชียบ หากรุนแรงจนใจเล็กๆไม่สามารถทานทนไหว

“ฉันรักนาย...จริงๆ”

ร่างโปร่งปล่อยมือพลางปาดน้ำตาอย่างสิ้นหวัง เมื่อแววตาอีกฝ่ายไม่ได้เปลี่ยนหรือหวั่นไหวไปเลยสักนิด กลับดูเดียวดายเงียบงันกว่าเดิม

“หอมกำลังสับสนระหว่างความรักกับความรู้สึกอยากไถ่โทษอยู่หรือเปล่า คิดดูให้ดีๆ”

ทิเบตมองลึกลงในดวงตาสั่นไหวแวววาว

“อย่ารั้งฉันไว้ด้วยคำว่ารักของหอมเลยนะ”

ทิเบตกำมือแน่นก่อนหันหลังให้ เขาไม่อยากจดจำภาพเหตุการณ์วันนี้เป็นภาพสุดท้ายในความทรงจำ

ร่างสูงรีบก้าวลงจากเรือน ไปยังรถยนต์ที่จอดนิ่งสนิท ทว่าก่อนถึงประตูกลับถูกขวางโดยสุนัขสีดำ

ไอ้โก๊ะ!

ทิเบตชะงักมองดวงตาสีทองจ้องเขานิ่ง ก่อนที่หางมันจะค่อยๆกระดิก ให้เขาประหลาดใจ

ไอ้โก๊ะเงยหน้ามองชายหนุ่มเดินเข้าไปใกล้ สายตาของมันทำให้ทิเบตกลั้นใจยื่นมือเข้าไปหา และยิ่งทำให้ชายหนุ่มประหลาดใจยิ่งขึ้นเมื่อไอ้โก๊ะแลบลิ้นยาวออกมาเลียปลายนิ้วเขาเบาๆ

ราวกับหัวใจกำลังถูกปลอบประโลม ชายหนุ่มจึงคลี่ยิ้มทั้งที่ดวงตาแสนทุกข์โศก ก่อนเบี่ยงตัวเปิดประตูโยนกระเป๋าใส่เบาะหลังแล้วหันกลับมาหาไอ้โก๊ะอีกครั้ง

มือใหญ่ลูบหัวสุนัขแล้วจึงเอ่ยเสียงพร่า

“มาญาติดีกันวันสุดท้ายเลยนะ ฉันดีใจจริงๆที่ความพยายามของฉันไม่สูญเปล่า ในที่สุดแกก็ยอมใจอ่อน แต่ฉันต้องไปแล้ว ดูแลเจ้านายแกให้ดีๆนะ”

ไอ้โก๊ะได้แต่จ้องมอง ฟังคำพูดนั้นอย่างไม่เข้าใจ ก่อนครางหงิงๆเมื่อชายหนุ่มปิดประตูรถ และขับออกห่างเรือนไทยไปจนลับตา มันจึงโกงคอส่งเสียงหอนโหยหวน เสียดแทงหัวใจทุกคนที่ได้ยิน


ข้าวหอมได้แต่มองอีกฝ่ายเดินออกจากห้องไปผ่านม่านน้ำตาพร่าเลือน เขาไม่สามารถหยุดยั้งอีกฝ่ายได้ เพราะเขาช้าเกินไป

อีกฝ่ายไม่รอเขาอีกต่อไปแล้ว

ร่างโปร่งสะอื้นจนลมหายใจขาดหายเป็นช่วงๆ มองประตูว่างเปล่าไร้ผู้คน

หัวใจนายไม่ให้โอกาสฉันเลย

“ไอ้คนใจดำ”

ข้าวหอมตะโกนออกไปสุดกำลัง เสียงนั้นสะท้อนดังไปทั้งเรือน และกรีดแทงลงไปในหัวใจชายชราที่ยืนพิงกำแพงหน้าห้องบุตรชาย พร้อมกับไอ้แก้วซึ่งนั่งชันเข่าปาดน้ำตาอย่างเงียบๆ

TBC

[jeaby@_@]

งานยุ่งมาก ขอโทษที่ให้รอจ้า
เดี่ยวลงอีกตอนวันนี้น่าจะประมาณ 3-4 ทุ่มนะ

[kazhiki]

ขอบคุณค่ะ  เริ่มเศร้าแล้วอ่า   

เป็นกำลังใจให้ค่ะ

[speedboy]

ทรมานแทนคุณหมอเนอะ  เฮ้อออออออออออออ

[sasa]

 

[zazoi]

ฮือๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ  เค้าเศร้าอ่ะ สงสารทั้งคู่เลย แต่ยังไงก็แอบสงสารพี่หมอมากกว่าอยู่ดีอ่ะ   


ปล. แล้วคืนนี้จะมาอีกใช่มั้ยคะ เค้าจะเข้ามารอน้า 

[ChiOln]

น้ำตาร่วง

//หยิบยาแก้ปวดตับมากินก่อน รอตอนต่อไปอย่างเจ็บปวดดดดด T T

[badcow]

อดใจไม่ไหวต้องอ่านจนได้ แล้วก็ปวดใจตามไอ้หอมกะหมอไปตามระเบียบ รีบๆ แฮปปี้นะคับ sad อ่ะ