17
ขณะนี้เวลา 24 นาฬิกา
"พี่แบ้งค์ ยังไม่กลับห้องอีกหรือครับ..."ออมถามเสียงงัวเงียสงสัยจะเริ่มง่วง
"ทำไมครับเบื่อพี่แล้วหรือครับ ถึงได้ไล่พี่แบบนี้"แบ้งค์ทำเสียงเหมือนคนน้อยใจ
"เปล่านะครับ เพียงแต่อออม...ฮ้าว"ออมหาวแทนคำพูด
"ครับ งั้นพี่กลับก็ได้...แต่"พอแบ้งค์พูดจบออมหันมาสนใจทันทีว่าไอ้"แต่"ของแบ้งค์คืออะไร
"แต่พี่จะกลับมาอีก"แบ้งค์ตอบพร้อมกับยิ้มที่มุมปาก จนออมเห็นแล้วรู้สึกสยองๆอย่างบอกไม่ถูก
"อ่าวแล้วพี่แบ้งค์จะกลับมาทำไมอีกล่ะครับ"ออมสงสัย
"ก็เมื่อกี้...ไอ้อาร์มมันโทรมาบอกพี่ว่าวันนี้ไม่กลับเพราธุระยังไม่เสร็จ....บอกให้พี่มานอนเป็นเพื่อนออมด้วย...มันเป็นห่วง"แบ้งค์ตอบเสียงดังฟังชัด
(เอ๊ะ จำไม่ผิดรู้สึกว่าอาร์มจะโทรมาว่าฝากดูแลนะ ไม่ได้ให้มานอนเฝ้าซะหน่อย ฮั้นแน่) ส่วนออมเองเมื่อได้ยินว่าเป็นความต้องการของพี่ชายก็เลยไม่ขัด
"งั้น เดี๋ยวพี่ไปอาบน้ำก่อนนะเดี๋ยวเจอกัน..."พูดจบไม่รอคำตอบใดๆจากอีกคนที่ยืนทำหน้าเอ่ออยู่ที่เดิม
"คนไร พูดเองเออเองตลอด"ออมบ่นแล้วเดินมาล็อคประตูแล้วเดินเข้าไปจัดการธุระของตัวเอง
ก๊อกๆก๊อกๆ เสียงเคาะประตูถี่ๆ
"ไมเปิดช้าจัง"แบ้งค์ถามทันทีที่ออมเปิดประตูทั้งทียังไม่ได้เงยหน้ามองคนเปิดเลยซักนิด
"พอดีออมเพิ่งอาบน้ำเสร็จครับ"ออมตอบ ทำไมแบ้งค์เงยหน้าขึ้นมาออมทันทีจากสภาพที่เห็นออมอยู่ในชุดกางเกงนอนแต่เสื้อยังไม่ได้ใส่
ไม่ได้สนใจอะไรนอกจากเช็ดผมที่ยังไม่แห้งของตัวเอง แบ้งค์มองภาพตรงหน้า สายตาสำรวจทั่วตั้งแต่ปลายเท้าจนมาหยุดที่ลำตัว กล้ามน้อยพองาม
ผิวขาว หัวนมสีชมพูเรื่อ แล้วไล่ขึ้นมาที่ลำคอขาว ปากน้อยสีแดงอมชมพู แก้มใส ตาโต หน้าผากมน
"พี่แบ้งค์เป็นอะไร มีอะไรติดอยู่ที่หน้าออมเหรอครับเห็นมองอย่ตั้งนาน"ออมถามอยากสงสัย
"ครับ มีครับ งั้นเดี๋ยวพี่เอาออกให้นะครับ น้องออมหลับสิครับ เพราะมันติดอยู่ที่ใต้ตา"แบ้งค์บอก
"ครับ"ออมหลับตาทันที
"แล้วอย่าพึ่งลืมตานะครับรอให้พี่บอกก่อนแล้วค่อยลืม"แบ้งค์ตอบก่อนที่จะทำท่าเกลี่ยนิ้วมือไปที่ใต้ตา เหมือนกำลังเขี่ยอะไรอยู่จริง
เสร็จแล้วก็ค่อย โน้มหน้าเข้าหาแก้มขาวของออม
"ฟอด(ชื่นใจเป็นบ้า)"เบาๆเพราะเดี๋ยวคนโดนทำสงสัย
"ลืมตาได้แล้วครับ"แบ้งค์บอก ก่อนที่ออมจะค่อยลืมตาขึ้น
"ไหนถึงว่าติดที่ใต้ไงครับ แล้วทำไมมนติดที่แก้มด้วยเหรอครับ"ออมถามอย่างสงสัย และที่สงสัยอีกอย่างทำไมมันไม่เหมือนนึวมือเลยที่มาถูกแก้ม ทำไมรู้สึกเหมือนจมูก
แต่ออมก็บอกตัวเองว่า คงคิดมากไป อย่างพี่แบ้งค์ไม่ทำอะไรแบบนั้นหรอก ออมเดินเข้าห้องนอนของตัวเองโดยไม่ทันได้สังเกตุเลยว่าแบ้งค์เดินตามมาด้วย
"อ้าว เดินตามทำไมครับ ทำไมไม่ไปนอนของเฮียอาร์มล่ะ"ออมถาม
"ก็มานอนไงครับ"แบ้งค์ตอบหน้าตาย
"มานอน"ออมหยุดพูด
"ห้องออมเนี่ยะนะ"ออมถามเสียงดัง
"อะฮะ"แบ้งค์ตอบหน้าซื่อ(แต่ใจรักครับ)
"จะมานอนห้องออมได้ไงกันเล่า"ออมบอกแล้วทำหน้างอ
"แล้วทำไมจะไม่ได้.....ก็ในเมื่อไอ้อาร์มบอกให้พี่มานอนเป็นเพื่อนออม"แบ้งค์รีบยกเพื่อนขึ้นมาอ้างทันที
"ไม่เป็นไรครับ...ออมนอนคนเดียวได้ ไงเดี๋ยวออมบอกเฮียเอง"ออมแสดงท่าทีว่าไม่ยอมง่ายอย่างแน่นอน
"งั้น เอางี้ ออมโทรไปถามมันดูก็ได้"แบ้งค์บอกออม และเหตุที่แบ้งค์กล้าบอกออมให้โทรไปถามนั้น ก็เพราะว่าเค้าลองโทรแล้วแต่เครื่องมันปิด ต่อให้ออมโทรหาจนมือหงิกก็คงไม่ได้คุยเหอะๆๆ
"เฮีย ปิดเครื่องอะ"ออมบอกเสียงน่าสงสาร แต่ถึงแบ้งค์จะสงสารแค่ไหน แต่เพื่อที่จะได้นอนเตียงเดียวกับออมแล้ว แบ้งค์ยอมใจร้าย
"พี่ลืมบอกไป มันบอกว่าถ้าพี่ไม่มานอนเป็นเพื่อนออม กลับมาพรุ่งนี้มันจะอัดพี่ให้เละเลย...น่ากลัว"แบ้งค์ทำท่าหวาดกลัวจนน่าหมั่นไส้
"เฮ้อ ช่วยไม่ได้ งั้นก็ได้.....ปดิไฟข้างนอกด้วยแล้วกัน"แล้วออมก็เดินเข้าไปในห้องนอนของตัวเองอย่างอ่อนอกอ่อนใจ ผิดกับอีกคนกระดี้กระด้า อย่างเห็นได้ชัด
แบ้งค์เดินเข้ามาในห้องนอนก็เจอออมนั่งมองหน้าอยู่นอนเตียงนอนขนาดใหญ่ 'นี่หรือห้องนอนของที่รัก...น่านอนเป็นที่สุด'แบ้งค์คิดในใจ
"ออมจะนอนฝั่งนี้...ส่วนพี่แบ้งค์นอนฝั่งโน้น.....นี่คือกำแพงแบ่งเขตแดน ห้ามห้ามเด็ดขาด เข้าใจมั้ย"ออมทำหน้าดุ แต่มันกลับทำให้แบ้งค์เผ้อเข้าไปใหญ่
'เฮ้อ ขนาดดุยังน่ารัก น่าฟัด จะน่ารักอะไรกันนักหนาครับที่รัก'แบ้งค์คิดในใจอีกละ
"ไม่มีกำแงได้มั้ย"แบ้งค์ต่อลอง
"ไม่ได้"ออมตอบ
"ทำไมครับพี่ไม่น่าไว้วางใจขนาดนั้นเลยเหรอ"แบ้งค์ถามงอนๆ
"ครับ"คำตอบของออมทำแบ้งค์หน้าเสียไปเลย
"ก็ได้ งั้นพี่ปิดไฟเลยนะ"แบ้งค์หันไปยิ้มให้
"ไม่ต้องปิด"ออมบอก
"ทำไม มันเปลืองไฟนะ"แบ้งค์ยกเหตุผลมาอ้าง
"ไม่เป็นไรคืนเดียว"ออมบอกล้มตัวลงนอนแล้วหันมามองแบ้งค์ตาเขม็ง
"ทำไมยังไม่หลับอีก"แบ้งค์ถาม
"รอให้พี่หลับก่อน"ออมตอบ
"ทำไมพี่ไม่ทำอะไรออมหรอกน่า ถ้าพี่จะทำแค่หมอนข้างกั้นเนี่ยทำไรพี่ไม่ได้หรอก"แบ้งค์ว่าออมอย่างเหลืออดก่อนจะหลับตาลง ไม่เข้าใจว่าจะกลัวอะไรเค้าหนักหนา
"ฮึก ฮึก ฮึก"เสียงอะไร ฮึกฮึก เสียงเหมือนคนร้องไห้
"เฮ้ย ออมร้องไห้ทำไมครับ"แบ้งค์ถามอย่างตกใจรีบดึงหมอนข้างทิ้งแล้วนอนข้างออมแล้วดึงออมมากอดทันที
"เป็นไรเด็กดี"แบ้งค์ถาม
"ฮื้อ ฮือ พี่แบ้งค์ดุออม"ออมตอบ
"โอ๋ๆๆ คนดีหยุดร้องนะ พี่ขอโทษพี่ไม่ได้ตั้งใจ"แล้วก็ลุบหัวปลอบ
"ดุออมทำไม"ออมถาม
"ก็ออมทำเหมือนไม่ไว้ใจว่า กลัวพี่ พี่ก็โกรธสิครับ(แล้วคิดว่าตัวเองน่าไว้ใจว่างั้นเหอะๆ)
"ออมขอโทษ"แล้วก็ซุกหน้าแนบกับอกของแบ้งค์ ปลอบอยู่นานจนคนโดนปลอบหลับอยู่ในอ้อมกอดของแบ้งค์นั่นเอง
"น่ารักจริงนะเรา"แบ้งค์บีบจมูกออมเบาๆ
"อืม"ออมร้องท้วงเมื่อโดนกวน แบ้งค์ค่อยเกาะมือของคนกอดออก แล้วลุกไปปิดไฟ ก่อนจะกลับมานอนที่เดิม
สอดมือเข้าใต้ลำคอของออมแล้วค่อยดึงให้กลับมาอยู่ในท่าก่อนนี้ ตอนนี้ก็เลยกลายเป็นว่าออมนอนหนุนแขนแบ้งค์แล้วซุกหน้าอยู่ที่อกของแบ้งค์
แบ้งค์ได้แต่นอนยิ้มอย่างมีความสุขในความมืดก่อนจะหลับไป.........................
หัวข้อ: ลบลาย...นายคาสโนว่า ภาค.เจ้าชู้ดีนัก..รักซะให้เข็ด ตอนที่ 26 จบภาคแรก 27/8/53 (อ่าน 204155 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก