22
คำถามที่ร้องถามอยู่ในใจ
"สัน ฮึก ฮึก มึงอยู่ไหน"ออมโทรหาสันทันทีเพราะไม่รู้จะไปไหน จะกลับไปที่ห้องตอนนี้ก็คงหนีไอ้พี่แบ้งค์คนโกหกนั่นไม่พ้น
"มึงเป็นอะไร มึงร้องไห้....แล้วอยู่ไหนเดี๋ยวกูไปหา"สันถามอย่างร้อนรน
"หน้าคณะ"ออมตอบ
"เออ รอกูอยู่ตรงนั้นอย่าไปไหน สิบนาทีถึง"สันบอกก่อนจะมาหาออมในเวลาไม่ถึงสิบนาที
"มาแล้ว เป็นไรมากไหมมึง"สันนั่งลงข้างๆมองหน้าเพื่อนรักอย่างเป็นห่วง เค้ารู้ดีว่าความรู้สึกของเค้าที่มีให้ออมมันเกินกว่าเพื่อน
แต่สันรู้ดีว่าออมนั้นไม่ได้คิดกับเค้าไปมากกว่าเพื่อน
"ไหนพูดมาซิว่าใครทำอะไรมึง เดี๋ยวกูไปจัดการให้"สันจ้องตาออมรอฟังคำตอบ
"เปล่า กู กู..."ออมอยากที่จะบอกสาเหตุที่ต้องมานั่งร้องไห้แบบนี้
"เฮ้อ เอาเถอะไม่อยากเล่าก็ไม่ต้องเล่า เอาเป็นว่ามีไรให้กูช่วยก็บอกมา....จะกลับเลยมั้ยเดี๋ยวกูไปส่ง"สันบอก แต่คำตอบกลับกลายเป็นว่าออมส่ายหัว
"แล้วจะไปไหน"สันถามออม
"ไปคอนโดมึงได้ไหม"ออมถาม สันหันมามองหน้าเพื่อนอย่างไม่เข้าใจ
"ได้สิทำไมจะไม่ได้ ทำอย่างกับมึงไม่เคยไปอย่างนั้นแหละ"สันตอบยิ้มๆ เอื้อมมือขยี้หัวออมเบาๆ อย่างน้อยเวลาที่ออมต้องการใครซักคน ออมก็คิดถึงเค้าเป็นคนแรก
"ขอบใจนะออม"สันพูดเบาๆ
"สันมึงบ้าหรือเปล่ามาขอบใจอะไรกู....กูต่างหากที่ต้องขอบใจมึง
"นั่นสินะ"สันพูดเพ้อ
"คืนนี้กูขอนอนด้วยคนได้มั้ย"ออมบอก
"อืมเอาสิ สำหรับมึงห้องกูต้อนรับเสมอ.....จะอยู่ตลอดไปก็ได้นะ"สันบอก
"มึงนี่พูดแปลกๆ กูจะอยู่กับมึงไปตลอดได้ยัง เดี๋ยวแฟนมึงก็แหกอกกูตายห่า"ออมพูด
'ไม่เห็นยากมึงก็มาเป็นแฟนกูซะ แค่นี้แฟนกูก็ไม่บ่นมึงแล้ว'สันได้แต่พูดกับออมในใจเท่านั้น
"นั่นสินะ กูนี่ถ้าจะบ้า"สันพูด
"5555555555"ออมหัวเราะท่าทางของสัน มันทำให้สันดีใจที่อย่างน้อยก็ทำให้ออมยิ้มได้หัวเราะได้
"ปะ ไปกัน"สันกอดคอออมแล้วเดินไปยังรถของสัน
"โหลไอ้อาร์มออมอยู่กับมึงมั้ย"แบ้งค์โทรถามอาร์มอย่างร้อนรน
"อ่าว ออมไม่ได้อยู่กับมึงหรือไง"อาร์มถามเสียงแข็ง
"มีอะไร ไหนว่ามาซิ"อาร์มถามเสียงเริ่มนิ่งและจริงจัง
"ก็ไม่เชิงพอดีมีเรื่องเข้าใจผิดนิดหน่อย"แบ้งค์ตอบเสียงเบา
"เล่ามาอย่าลีลา"อาร์มเริ่มหงุดหลิด
"เรื่องมันก็......................................................................"แบ้งค์จบ
"อืมงั้นมึงรอกูอยู่ที่คณะนะเดี๋ยวกูไปหา"อาร์มบอก
"อืม"แบ้งค์พอจะรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นเมื่ออาร์มมาถึง และในเวลาไม่นานอาร์มก็เดินมาพร้อมกับโดม และโดยไม่พูดพร่ามทำเพลง
"ผลั๊วะ"อาร์มซัดหมัดตรงเข้าเต็มๆหน้าแบ้งค์
"เฮ้ย"โดมอึ้งกับสิ่งที่เกิดขึ้นอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว
"ไม่ต้องตกใจหรอกครับโดม มันเรื่องปกติของพวกเรา"ทั้งอาร์มและแบ้งค์หันมาส่งยิ้มให้โดม
"อืม"โดมรับรู้
"แล้วไปอยู่ไหนล่ะเนี่ยะ"แบ้งค์คิดไม่ตก
"มึงโทรเข้าเบอร์ออมยัง"อาร์มถาม
"โทรแล้วปิดเครื่อง"แบ้งค์ตอบ
"เออ งั้นเดี๋ยวกูจัดการเอง"อาร์มบอกแล้วหยิบโทรศัพท์มากดหาใครซักคน แล้วก็คุยกันอยู่ซักครู่
"เจอมั้ย"แบ้งค์ถามทันทีที่อาร์มวางสาย
"อืม"อาร์มตอบ
"อยู่ไหน"แบ้งค์ถามต่อ
"บอกไม่ได้ว่ะออมมันขอไว้ ตอนนี้น้องมันไม่พร้อมจะคุยอะไรกับมึงตอนนี้"อาร์มบอก แล้วเดินออกไปพร้อมกับโดม ปล่อยแบ้งค์ยืนนิ่งอยู่คนเดียว
'ออมพี่ขอโทษที่เรื่องมันเป็นอย่างนี้ พี่ขอโอกาสให้พี่ได้อธิบาย พี่รักออม...รักออมคนเดียว'แบ้งค์พิมพ์ข้อความแล้วกดส่ง
"หิวมั้ยว่ะ"สันถามออมที่กำลังอ่านข้อความอยู่ ออมหันมามองสันก่อนจะพยักหน้าแทนคำตอบ
"งั้น.....ออกไปหาไรกินกัน"สันฉุดแขนออมให้ลูกจากโซฟา....ไม่อยากเห็นคนๆนี้ เศร้านานๆเลยจริงๆให้ตายสิ ก่อนจะส่งยิ้มน้อยๆให้ออม
"ขอบใจมึงนะ"ออมมองตาเพื่อนรัก พร้อมคำพูดที่แสดงออกว่ารู้สึกแบบนั้นจริงๆ
"อย่าคิดมากน่า...มึงเพื่อนกูนะโว้ย"ก่อนจะตบหัวออมเบาๆ แล้วส่งยิ้มให้
"ฮ่า ๆ"ออมหัวเราะ
"มันต้องแแบบนี้สิ ถึงจะสมเป็นมึงหน่อย...ว่ามะ"สันจูงแขนเพื่อนให้เดินตามออกจากห้องไป
"ไอ้แบ้งค์นี่มึงไม่คิดจะกลับไปหลับไปนอนบ้างหรือไงว่ะ"คำพูดของอาร์มหลังจากที่แหงนหน้าไปดูนาฬิกาที่แขวนอยู่ด้านหลังที่บอกเวลาเที่ยงคืนพอดิบพอดี
"ก็กูเป็นห่วงออม"แบ้งค์ตอบ สีหน้าเปิดเผยความรู้สึกจนอาร์มมองออกว่า แบ้งค์รูสึกแบบที่พูดจริงๆ
"ก็กูบอกมึงแล้วว่าออมมันปลอดภัยดี มึงฟังไม่รู้เรื่องหรือไง"อาร์มเริ่มเสียงดัง
"ก็กูเป็นห่วงของกู เผื่อว่าออมจะกลับมา กูจะได้อธิบาย....ให้น้องฟัง"แบ้งค์พูดเสียงหงอยๆ
"มึงนี่น่า ก็กูบอกแล้วว่าน้องมันยังไม่พร้อมจะคุยกับมึง.....มึงก็ยังดื้อ รอพรุ่งนี้ให้น้องมันอารมณ์เย็นกว่านี้ไม่ดีเหรอว่ะ"อาร์มตบบ่าเพื่อนรักเบาๆ
"แต่กู..."แบ้งค์พยายามจะพูด
"กูว่ามึงกลับไปนอน..รอคุยกับน้องมันพรุ่งนี้จะดีกว่าว่ะ"อาร์มบอกเพื่อนรัก
"อืม งั้นกูไปก่อนก็ได้ แต่กูขออะไรมึงอย่างได้มั้ย"แบ้งค์มองหน้าเพื่อนสายตาอ้อนวอน
"ไหนมึงลองว่ามาสิ ดูว่ากูจะช่วยมึงได้แค่ไหน"อาร์มบอก
"ก็แค่ถ้าน้องกลับมา โทรบอกกู.....แค่นั้น"แบ้งค์หยุดนิดนึงก่อนจะพูดประโยคสุดท้ายออกมา
"อืม แล้วกูจะโทรบอก"แล้วอาร์มก็ปิดประตูเมื่อส่งเพื่อนรักอกจากห้องเรียบร้อยแล้ว
"ว่าไงไอ้แบ้งค์มันไปแล้วหรือว่ะ"โดมถามทันทีที่อาร์มเดินเข้ามาในห้องนอน อาร์มค่อยหย่อนตัวลงนอนข้างโดมที่นอนหันหน้ามองอาร์มอยู่
"อืม พึ่งไป....ว่าแต่อย่ามองแบบนั้นได้ไหม"อาร์มพูดกับโดมด้วยสายตาที่หยาดเยิ้ม ซึ่งบอกอารมณ์ของผู้พูดได้อย่างดี
"พอเลยมึง...วันนี้กูโดนหลายดอกแล้ว หื่นซิบหายเลย สัดดดอาร์ม"โดมด่าอาร์มทันทีที่เห็นสายตาของอาร์ม
"ครับ พอแล้วก็ได้ งั้นกอดกันๆ"อาร์มพูดก่อนจะกอดโดมไว้ในอ้อมกอดอย่างเต็มตัว
"ฝันดีนะครับ"อาร์มบอกแล้วจูบที่ขมับโดมเบาๆ
"อืม เช่นกัน"โดมตอบกลับ ก่อนจะค่อยขยับกายเข้าหาไออุ่นของอาร์มที่มอบให้
...
...
...
...
...
"ออมครับ"ออมตกใจเล็กน้อย เมื่อคนที่ไม่อยากเจอที่สุดตอนนี้มานั่งอยู่ตรงหน้า หน้าซีดๆหงอยๆหล่อน้อยกว่าทุกวัน
"ไปไหนมาพี่เป็นห่วงมากรู้ไหม"แบ้งค์ถาม แต่ก็มีแต่ความเงียบตอบกลับมา
"เอ่อ อะออม"เสียงบุคคลที่สามแทรกเข้ามา
"เอ่อ พี่แบ้งค์สวัสดีครับ"สันยกมือไหว้ตามมารยาท
"ครับ"แบ้งค์ตอบแค่นั้น แต่แล้วแบ้งค์ก็นึกอะไรขึ้นได้
"เอ่อ สันพี่มีเรื่องคุยกับออมเป็นการส่วนตัวสักครู่ รบกวนหน่อยนะ"คำไล่สุภาพๆออกมาจากปากแบ้งค์
"อ๋อครับ ตามสบายครับ ......ออมงั้นกูไปรอมึงที่เก่านะ"สันหันไปบอกออม
"อืมเดี๋ยวกูตามไป"ออมบอกสัน มองตามหลังสันที่เดินจากไป
"ไหนพี่แบ้งค์บอกว่ามีอะไรจะคุยกับออม พูดมาสิครับ...ออมมีเวลาว่างไม่มากเพราะเดี๋ยวต้องกลับไปเรียนต่อ"ออมพูด แต่กลับหลบสายตาแบ้งค์
"เรื่องทราย.....จะพูดยังไงดีหล่ะ"แบ้งค์พยายามจะอธิบาย
"ถ้ามันพูดยากก็ไม่ต้องพูด...ผมเข้าใจ"แบ้งค์ใจหวิววาบเมื่อได้ยินคำพูดกับคำแทนตัวเองที่เปลี่ยนไป มันทำให้ใจเาแทบแหลกสลาย
"มันไม่ใช่แบบนั้น จริงอยู่ก่อนหน้าที่พี่จะมาเจอออม...พี่กับเค้าเราเคยคบกันอยู่จริง...แต่ตั้งแต่พี่มาเจอออม...มารักออม....พี่ก็ไม่เคยยุ่งกับทรายอีกเลย"แบ้งค์พูด
"เหรอค่ะพี่แบ้งค์ ทรายไม่คิดเลยว่าพี่แบ้งค์จะเป็นคนแบบนี้"ทรายที่ไม่รู้โผล่มาจากไหน เข้ามาแทรกกลางบทสนทนาทันที
"แต่เราตกลงกันแล้วนี่ว่า เรื่องของเรา มันก็แค่ความพึ่งพอใจแค่ชั่วคราวของเรา.....ซึ่งทรายก็บอกว่าเข้าใจและยอมรับ"แบ้งค์พูดหันมามองหน้าออม
"แต่ทรายรักพี่ ทรายต้องการพี่"หญิงสาวตอบอย่างไร้ความอาย
"แต่พี่รักคนนี้ พี่รักออม ทรายได้ยินไหม พี่รักออม"แบ้งค์กอดออมไว้แน่น
"ทำไม ไอ้เด็กหน้าหวานนี่มันดีกว่าทรายตรงไหน....พี่ไม่คิดเลยนะว่าอย่างน้อง หน้าตาก็ดี ดูๆก็ไม่เหมือนว่าจะเป็นพวกวิปวิตผิดเพศ...แต่ทำไมถึงมายุ่งกับผู้ชายของพี่"คำพูดต่อว่าหลุดออกมาจากปากทรายจนหมด
"หยุดว่าออมได้แล้วทราย....เรื่องนี้ออมไม่เกี่ยว...เรื่องทั้งหมดเป็นเพราะพี่ พี่ต่างหากที่เข้าไปชอบ ไปรักออมก่อน...ขอโทษออมเดี๋ยวนี้"แบ้งค์หันไปมองหน้าทรายอย่างโกรธเคือง
"ทำไมแตะไม่ได้เลยหรือไง ก็แค่เกย์ร่านคนนึง"ทรายส่งยิ้มเยาะเย้ยให้ออม จนออมรู้สึกไม่ไหว
"เรื่องนี้เป็นเรื่องส่วนตัวของคุณ...กับ...คุณ"ออมนิ้วไปที่แบ้งค์กับทราย
"ผมไม่เกี่ยว...โปรดอย่าเอาผมไปเกี่ยว อีกอย่างผมไม่ได้เป็นเกย์....หรือถึงผมจะเป็นจริงๆผมก็คงไม่ทำเรื่องน่าอายแบบที่คุณกำลังทำอยู่....ทะเลาะกับเกย์เพื่อแย่งเกย์น่าหัวเราะซะมัด"ออมพูด
"แก ด่าฉันเหรอไอ้เกย์....เพี้ยะ"ฝ่ามือทรายกระทบหน้าขาวๆของออมจนเป็นรอยแดง
"เอ้ย ออมเป็นไงบ้าง"แบ้งค์เข้ามาลูบแก้มออมเบาๆ
"ปล่อย"ออมสะบัดหน้าหนี แล้วเดินเข้ามากระชากทรายเข้ามาจูบอย่างดุเดือดเผ็ดร้อน แล้วผลักทรายจนล้มไปนั่งอยู่กับพื้น
"ออมทำแบบนั้นทำไม"แบ้งค์ถามอย่างสงสัย ไม่เข้าใจ และอิจฉา(ทำไมไม่เป็นกูว่ะ)
"รู้สึกยังไงบ้างที่โดนคนที่คุณเรียกว่าเกย์ร่านจูบ"ออมส่งสายตาเยาะเย้ยไปให้ทรายที่นั่งลูบปากตัวเองอยู่
"แต่ที่ผมทำไป ไม่ใช่เพราะพิษวาสคุณหรอกนะ ตรงกันข้ามผมสมเพชคุณต่างหาก"ออมพูดจบหันจะเดินจากไป แต่แล้วก็หันกลับมา
"อ่อ สำหรับพี่แบ้งค์ถ้าคุณอยากได้มาล่ะก็ เอาไปเลยผมให้"ออมหันมาสบตาของแบ้งค์ สายตาที่ตอนนี้บอกว่าเจ็บปวดแค่ไหน
"ส่วนพี่เลิกยุ่งกับผมซะที"พูดจบออมก็เดินจากไปโดยไม่เห็นน้ำตาของผู้ชายคนนึงที่มันใหลออกมาอย่างห้ามได้
-----เค้าไม่มีค่ากับออมสักนิดเลยใช่ไหม----------คำถามที่ร้องถามอยู่ในใจของแบ้งค์
หัวข้อ: ลบลาย...นายคาสโนว่า ภาค.เจ้าชู้ดีนัก..รักซะให้เข็ด ตอนที่ 26 จบภาคแรก 27/8/53 (อ่าน 202546 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก