ขอโทษที่เดี๋ยวนี้ผมลงเรื่องช้านะครับ
แต่งานรัดตัวผมจริงๆๆ
แต่ยังไงก็ขอขอบคุณที่ยังรอกันนะครับ
เทอมนี้เรียน 22 หน่วยกิต เหนื่อยมากครับ
ผมจะพยายามมาลงให้นะครับ
ขอโทษอีกครั้งนะครับ
โทษที..ทำไงได้กูรักมึงไปแล้ว
ตอนที่ 61 รักสามเศร้า เราพี่น้อง
“ป่าวครับ งั้นแค่นี้ก่อนนะวิน พี่มีธุระ” แล้วผมก็กดตัดสายไป
“น้องโทรมาทำไมหรอ”
“ถามอะไรนิดหน่อยอ่า” มันก็ไม่ได้สงสัยอะไร ตอนนี้ผมนอนหนุนตักมันครับ แล้วหลับไปอีกครั้ง เดี๋ยวนี้ไม่รู้เป็นไร ง่วงตลอด
“ตุลย์ ลุกก่อนดิ แล้วอธิบายมาว่านี้คืออะไร” ผมลืมตาขึ้นมามองหน้ามันอย่างงงๆ ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น
“มีไรอ่ะ” ผมลุกขึ้น ถามมันอย่าง งงๆ
“นี้มันอะไร” มันโชว์ภาพถ่ายที่ผมถ่ายคู่กับน้องวินกอดคอกันอย่างใกล้ชิด เป็นภาพที่น้องวินเอามือถือผมไปถ่าย เราเคยไปเที่ยวกันสองคนครับ ผมคิดกับวินแค่พี่น้องจริงๆนะครับ ไม่ได้คิดเป็นอื่นไกล
“อ่อ น้องวินไง” ผมตอบไปไม่ได้คิดว่ามันเสียหาย
“แล้วนี้อะไร” มันโชว์ข้อความอันแสนหวานที่น้องวินมักส่งมาให้ผมทุกวัน บอกผมว่าฝันดีแทบทุกคืน ใช่แล้วครับผมไม่ได้ลงทิ้งเลย เพราะผมคิดว่ามันไม่ได้มีอะไร ผมบริสุทธิ์ใจจริงๆนะ
“ก็ไม่มีอะไรหนิ วินมันแค่น้องชายกูจริงๆ” มันยังไม่มีสีหน้าที่จะเชื่อในคำพูดผม แววตาของมันดูสับสน
“น้องชายบ้าบออะไร ทำไมต้องถ่ายรูปคู่ใกล้ชิดกันขนาดนี้ ส่งข้อความหวานๆหากันขนาดนั้น แล้วไหนจะโทรคุยกันอีกหลายครั้ง แบบนี้หรอที่เค้าเรียกว่าน้องชายไอ้ตุลย์” ไอ้โชว์ถามผม น้ำเสียงส่งสัยปนโมโห นี่ตอนผมหลับมันคงเอาโทรศัพท์ผมไปดูหมดแล้วสินะ
“ทำไมต้องยุ่งกับโทรศัพท์กูด้วย” ผมถามมันบ้าง
“ถ้ากูไม่เอามาดู กูคงไม่ต้องมาเห็นอะไรแบบนี้ ตุลย์กูยังรักมึงได้ไม่มากพอใช่ไหม” น้ำเสียงเจือแววตาที่เศร้าลง ทำไมมึงถึงไม่เชื่อกูโชว์
“โชว์มึงฟังกูก่อนสิว่ะ” ผมถามเสียงเรียบ อยากอธิบายให้มันเข้าใจว่ามันไม่ได้เป็นอย่างที่มันคิด
“มึงจะให้กูฟังอะไร ในเมื่อสิ่งที่กูเห็นมันบอกได้ชัดขนาดนั้น” มันยังมีท่าทีที่โกรธ ไม่มองหน้าผม จะให้ผมทำยังไงครับ ผมพยายามใจเย็น
“โชว์ กูไม่ได้คิดอะไรกับน้องวินจริงๆ นะ”
“ตุลย์ กูขอตัวกลับก่อนนะ” มันลุกขึ้นแล้วเดินออกไป ผมคว้าแขนมันไว้ มันไม่เคยเป็นแบบนี้ มันมีแต่จะด่า จะว่า จะทำร้ายผม มันจะไม่เดินหนีปัญหาง่ายๆ แบบนี้
“โชว์ มึงเชื่อกูสิ โชว์มึงอย่าไปเลยนะ มึงจะด่า จะว่าอะไรกูก็ได้ อย่าไปเลยนะ” ผมไม่รู้ว่าทำไม แต่ผมไม่อยากให้มันเดินหันหลังจากผมไป น้ำตาผมเริ่มไหลอย่างห้ามไม่ได้
“ปล่อยกู เหอะตุลย์” มันเสียงแข็งไม่ยอมหันหน้ามาหาผม
“โชว์” ผมค่อยๆ ปล่อยแขนมันออก โชว์ค่อยๆเดินออกไป
“โชว์กูรักมึง กูไม่เคยรักใครนอกจากมึง” ผมพูดออกไป ผมไม่เคยพูดกับมันแบบนี้ก่อน มันหยุดเดินแล้วค่อยๆ หันมาหาผม
“ขอบใจนะ” มันหันหลังกลับแล้วเดินต่อไป โชว์กูอยากให้มึงรับรู้ความรู้สรึกของกูตอนนี้ว่ากูเสียใจขนาดไหน กูปล่อยมึงไปไม่ได้ โชว์ไม่เคยเป็นแบบนี้ ทำไมๆ ผมได้แต่ตั้งคำถามในใจ ผมหยิบมือถือแล้วโทรหามัน มันรับสายแต่ไม่ยอมพูดอะไร
“ขอไปนั่งรถเล่นด้วยได้ไหม” มันไม่ได้ตอบอะไร แต่มันยังคงนั่งในรถไม่ได้ออกไปไหน ผมเดินไปเปิดประตูแล้วเข้าไปนั่งข้างๆมัน มันไม่พูดอะไร แล้วค่อยๆขับรถออกไป เราสองคนเงียบกันนานพอสมควร
“โชว์” ผมเรียกมัน แต่มันยังนิ่งขับรถต่อไป
“มึงรักกูไหม” มันนิ่งไม่สนใจผม ผมพยายามใจเย็นเท่าที่จะทำได้
“ทำไมมึงไม่ยอมพูด ทำไมมึงจะไม่ให้อภัยกูหรอ” มันนิ่งเงียบ ผมกำลังพูดกับลมใช่ไหม อารมณ์ของผมค่อยๆ มากขึ้น น้ำตาเอ่อเต็มหน่วยตา
“ไอ้โชว์มึงจะไม่พูดกับกูใช่ไหม นี้คนที่พร่ำเพ้อบอกว่ารักกู กูคือคนสำคัญ นี้เหรอสิ่งที่กูควรจะได้รับ ความไม่เชื่อใจจากคนที่กูรักมากที่สุดนี้ใช่ไหมคือสิ่งที่มึงต้องการ กูขอโทษแต่ช่วยจอดรถข้างหน้ากูจะลง” อารมณ์ของผมสับสนไปหมด น้ำตาที่กลั้นเอาไว้ไม่อยู่ไหลอาบเต็มสองแก้ม มันหยุดรถข้างทางตามที่ผมสั่ง หมายความว่ามันต้องเป็นอย่างนี้ใช่ไหม
“ขอบใจ” ผมค่อยๆ เปิดประตูรถ แล้วลงไปช้าๆ น้ำตาผมไหลไม่หยุด ทำไมความรักที่ผมมีให้มัน มันไม่มากพอที่จะทำให้มันเชื่อใจผมใช่ไหม ขาของผมก้าวไม่ออก เรี่ยวแรงจะเดินแทบไม่มี ไอ้โชว์ยังไม่ยอมออกรถไปไหน ผมเดินไปข้างหน้ามันก็ขับตามผม ผมเดินไปเปิดประตูรถอีกครั้ง
“มึงต้องการอะไรกันแน่ มึงกำลังเล่นอะไรไอ้โชว์” ผมถามอย่างสับสนและโมโห มันยังนิ่งไม่พูดอะไร
“ไอ้สัส” ผมปิดประตูอย่างแรง ไม่มีอะไรจะพูดกับผู้ชายคนนี้อีกแล้ว ความโกรธ ความรัก ถูกแปรความรู้สึกเอ่อล้นเต็มดวงตาไปหมด ผมมาเดินอะไรข้างถนนแบบนี้ นี้คือสิ่งที่ผมควรจะได้รับใช่ไหม
“ปล่อยกู” มือหนึ่งมาฉุดผมเอาไว้ ก่อนที่รถคันหนึ่งจะชนผม ผมเดินเหม่อขนาดไม่ได้มองรถเลยหรอ ทำไมมาดึงเอาไว้ทำไม ไม่ปล่อยให้กูตายเลยล่ะ ไม่รักกูแล้วไม่ใช่หรอ มันไม่ปล่อยแต่ลากผมไปขึ้นรถ แล้วปิดประตู ผมอ่อนแรงจนไม่มีแรงที่จะเปิดประตูหนีไปไหน
“พาไปหาไอ้วิน” นี่เป็นคำสั่งใช่ไหม ได้กูจะทำทุกอย่างที่มึงต้องการ ไม่มีอะไรดีไปกว่านี้แล้ว
“จะทำอะไรน้องเค้า” ผมถาม คราบน้ำตายังเต็มหน้า แม้จะหยุดไหลแล้วก็ตาม
“ทำไม มึงกลัวกูทำอะไรชู้มึงหรอ” มันพูดในสิ่งที่ผมไม่คิดว่ามันจะพูดกับผม
“โชว์” ผมสะอึกกับสิ่งที่มันพูด
“จะบอกทางได้ยัง” ผมจำต้องบอกทางไป ตอนนี้ผมกับมันจอดรถอยู่หน้าบ้านน้องวิน ผมโทรหาน้องวินให้ออกมาหน้าบ้าน เพราะไม่อยากให้มันเข้าไป
“วิน ขึ้นรถก่อนสิ” ผมบอกน้องวิน น้องวินยิ้มแย้ม แล้วเปิดประตูรถขึ้นมา
“วินนี้พี่โชว์แฟนพี่” รอยยิ้มบนใบหน้าเมื่อกี้หุบลง แล้วสงบลงอย่างเห็นได้ชัด
“จีบแฟนพี่หรอ” ไอ้โชว์ขับรถออกไป แล้วถามเสียงเยือกเย็น ผมได้ยินแล้วเสียวสันหลังวาบ
“เปล่าครับ” ไอ้น้องวินตอบหน้าเสีย
“จริงหรอ”
“ครับ พี่จะพาผมไปไหนครับ” มันถามหน้าตาตื่น
“เงียบปากไปเหอะ ไม่ได้ถามไม่ต้องเสือกตอบ” ไอ้โชว์สบถ
“โชว์ ทำไมมึงต้องทำถึงขนาดนี้ มึงคุยกับน้องดีดีสิ วินพี่ขอโทษแทนด้วยนะ” ผมหันไปขอโทษ วินยิ้มรับเจือนๆ สีหน้าบอกบุญไม่รับ
“มึงก็เหมือนกันเงียบปากไป ไหนๆ มึงก็อยากมีชู้อยู่แล้วหนิ” ทำไม มึงไม่เข้าใจอะไรเลยไอ้โชว์ ผมกับน้องวินนั่งเงียบมาตลอดทาง มันพาผมมาที่บ้านสวนผึ้งครับ บ้านของมันที่มันบอกเป็นของผม มันพาผมและน้องวินมาที่นี้ทำไม
“ลง” ผมกับน้องวินค่อยๆ เปิดประตูลง
“นี่ไงล่ะ บ้านของกูกับแฟนกู มึงดูบ้านที่กูรักกัน มึงเห็นไหมกูรักมันมากแค่ไหน” น้องวินทำหน้าเหมือนจะร้องไห้
“โชว์ ทำไมมึงถึงต้องทำขนาดนี้” มันทำสีหน้าโกรธจัดจับมือทั้งผมและน้องวินลากเข้าไปไหนบ้าน สำหรับผมไม่เป็นไรหรอก และผมเป็นห่วงความรู้สึกของน้องวิน มันเปิดประตูห้องแล้วโยนผมไปบนเตียงนอน
“โอ้ย” ผมร้องออกมา แล้วมันก็เอากุญแจมือมาล็อกข้อมือน้องวินแล้วล็อกติดไว้กับโต๊ะใกล้กับเตียงนอน ไอ้น้องวินขัดขืนแต่คงสู้แรงไอ้โชว์ไม่ไหว น้ำตาน้องวินไหลออกมา ผมสงสารน้องวิน วินพี่ขอโทษ ที่ทำให้เกิดเรื่องแบบนี้
“ไอ้เชี่ยโชว์ มึงปล่อยน้องวินเดี๋ยวนี้นะ มันจะมากไปแล้ว กูบอกแล้วไงว่าไม่มีอะไร” ผมโมโหเกินกว่าจะห้ามอารมณ์ไหว ไม่เข้าใจทำไมต้องทำถึงขนาดนี้
“ฮึๆๆ” มันหัวเราะในลำคอ
“มึงดูละกันว่ากูกับเมียกูรักกันมากขนาดไหน” มันพูดแล้วคร่อมทับลงมาบนตัวผม แล้วประกบปากจูบผม มันจะทำแบบนี้ทำไม ไอ้โชว์มันเกินที่ผมจะรับได้ มันบดปากผมอย่างรุนแรงจนผมเจ็บปากไปหมด มือมันลูบไล้ไปทั่วร่างกายผม ผมพยายามขัดขืน แต่ร่างกายของคนที่ผมรัก คนที่ผมเคยชินกับมันมันอยู่ตรงหน้า ถึงว่าครั้งนี้จะต่างจากทุกครั้ง ที่สำคัญยังมีน้องวินที่นั่งมองผมอยู่
“มองให้ชัด อย่าเสือกหันหน้าหนี ว่านี้เมียกูอย่าเสือกมายุ่ง” มันจูบไซร้ไปทั่วร่างกายผม มือใหญ่บีบเป้าผมอย่างรุนแรง แทนที่ผมจะเจ็บปวด แต่กลับสร้างอารมณ์ให้ผมได้เป็นอย่างดี ร่างกายท่อนบนชองผมเปลือยเปล่า ไอ้โชว์ขบลงที่หัวนมผมอย่างรุนแรง
“อึก อือ” ผมร้องออกมา
“ชะโชว์ พอเหอะ อือ” ผมร้องห้ามให้อยากให้เป็นแบบนี้ ถึงแม้ว่าผมจะต้องการก็เหอะ
“ร่างกายมึงต้องการกูขนาดนี้ มึงยังจะปฏิเสธอีกหรอตุลย์” ผมหันไปหาไอ้น้องวิน อย่างขอโทษ น้องวินสีหน้ายังดีหวาดกลัว
“โชว์ กูรักมึง พอเหอะนะ กูคิดกับวินแค่น้องชาย กูไม่เคยมีน้องกูก็แค่เอ็นดูน้องแค่นั้น”
“เรื่องนั้นกูพอจะรู้ แต่ไอ้น้องมันคงไม่ได้คิดกับมึงแค่พี่หรอก วันเนี้ยะแหละมันจะได้เลิกยุ่งกับมึงสักที” มันก้อมลงซุกไซร้ร่างกายผมอีกครั้ง
“พอเหอะครับ พอได้แล้ว” ไอ้น้องวินพูดขึ้น ผมแล้วไอ้โชว์หยุด หันไปมอง
“ผมยอมรับว่า ชอบพี่ตุลย์ แต่พี่ตุลย์ไม่เคยคิดแบบนั้นเลย พี่ตุลย์เป็นพี่ชายที่ดี ผมขอบคุณมากครับ ถ้าผมเข้ามาแล้วทำให้พี่ทั้งสองคนมีปัญหากัน ผมขอโทษครับ พี่โชว์ยกโทษให้พี่ตุลย์เถอะครับ ผมจะเลิกยุ่งกับพี่ตุลย์อีกต่อไปครับ สบายใจได้ครับ”
“จะเป็นไปได้ไง วินไหนบอกเราจะเป็นพี่น้องกันไง” ผมรักน้องชายคนนี้ไปแล้วครับ น้องชายที่แม้จะไม่ใช่สายเลือด แต่ผมก็เอ็นและรักมันมาก ไอ้โชว์ลุกขึ้นจากตัวผม แล้วนั่งหย่อนขาลง ผมรีบลุกขึ้น แล้วสวมเสื้อ
“กูเข้าใจแล้ว” มันพูดขึ้นแล้วโยนกุญแจให้ผม แล้วมันก็เดินออกไปนอกห้อง ผมไม่รู้ว่าผู้ชายคนนี้ ผู้ชายคนที่ผมรักคิดอะไรอยู่กันแน่ ผมรีบไขกุญแจมืออกให้น้องวิน
“วินพี่ขอโทษ” ผมร้องไห้ออกมา
“พี่ตุลย์อย่าร้องไห้นะครับ วินผิดเองที่เข้ามายุ่งกับพี่ วินขอโทษ วินรู้แล้วว่าพี่โชว์เค้ารักพี่มากขนาดไหน” ไอ้น้องวินเอามือมาเช็ดน้ำตาให้ผม ผมนี้ขี้แงจริงๆ
“อืม พี่รักวินนะ วินเป็นน้องชายคนเดียวของพี่” แม้ระยะเวลาที่มันมาเป็นน้องชายผมจะไม่ได้ยาวนาน แต่การที่ผมได้คุยกับมันทุกวัน ไปเที่ยวกัน สนุกด้วยกัน ทำให้ไม่ยากที่ผมจะรู้จักมันมากขึ้น ด้วยความเป็นคนเอาใจใสของน้องวินทำให้ผมเอ็นดูมันมากขึ้น จนผมสัญญากับมันว่าจะเป็นพี่ชายที่แสนดี ถึงผมจะรู้ว่ามันคิดกับผมเกินกว่าพี่ แต่มันก็สัญญาจะเป็นน้องที่ดีของผม
“ขอบคุณนะครับพี่ตุลย์” ผมกับน้องวินเดินออกไปข้างนอก ผมเห็นไอ้โชว์นั่งหน้าบ้านอย่างเหม่อลอย
“พี่ตุลย์ไปปรับความเข้าใจกันเถอะครับ” น้องวินดันหลังผมเบาๆ ผมค่อยๆ เดินไปด้านหลังของมัน แล้วค่อยๆ กอดมันจากด้านหลัง มันก็นิ่ง
“กูขอโทษ ที่ไม่ได้บอกมึงตั้งแต่แรก ไม่งั้นปัญหานี้คงไม่เกิด กูขอโทษกูรักมึงนะ” มันเอามือมากุมมือผมที่ แล้วค่อยๆ แกะแล้วหันกลับมา
“ขอโทษ” น้ำตาของคนตรงหน้าไหลออกมา ไอ้โชว์มันร้องไห้ครับ
“โชว์ มึงร้องไห้ทำไม” น้ำตาผมเอ่ออีกครั้ง ผมเห็นคนที่ผมรักร้องไห้ไม่ได้
“กูมันเลว กูไม่เชื่อใจมึง กูมันใช้ไม่ได้เลยใช่ไหม” มันพูดแล้วจับมือผมมากุมไว้
“ไม่เป็นไร ต่อจากนี้ไปกูขอให้มึงเชื่อใจกู กูรักมึงนะ”
“กูก็รักมึง”
“ขอไรอย่างได้ป่ะ ไปขอโทษน้องวิน” มันชักสีหน้าเล็กน้อย แล้วเดินไปหาน้องวินที่นั่งอยู่ที่โต๊ะในบ้าน ผมเดินตามไป
“ขอโทษ” ไอ้น้องวิน ลุกขึ้นอย่างงงๆ
“ไม่เป็นไรครับ ผมต้องขอโทษพี่โชว์ด้วย มายุ่งกับแฟนพี่”
“รู้ตัวก็ดี”
“โชว์” ผมเรียกชื่อ ปรามมัน มันก็หงอยๆ
“งั้นกลับเดี๋ยวไปส่งที่บ้าน” มันบอกน้องวิน
“ครับ ขอบคุณครับ” ไอ้โชว์เดินนำพวกผมไปที่รถ
“พี่โชว์ ครับเป็นพี่ชายของผมอีกคนได้ไหมครับ” อยู่ๆ ไอ้น้องวินก็พูดขึ้นทำลายความเงียบ ผมตกใจที่น้องวินกล้าพูดออกมา ไอ้โชว์ยังนิ่งเงียบ
*********************************************************
โปรดติดตามตอนต่อไป
หัวข้อ: โทษที..ทำไงได้ก็กูรักมึงไปแล้ว ตอน พิเศษ (ความในใจผู้ชายชื่อโป้ง) น.122 06/05 (อ่าน 1298430 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก