0
ขอโทษที่เดี๋ยวนี้ลงช้า
เพิ่งเปิดเทอมครับ
แล้วโชคร้ายที่หออินเตอร์เน็ตเสีย
ใช้ไม่ได้เลยลงไม่ได้
วันนี้มานอนหอเพื่อนเลยได้ลง
ขอโทษจริงๆ นะครับ
โทษที..ทำไงได้กูรักมึงไปแล้ว
ตอนที่ 59 คนที่รัก
“ช่างมัน ไปเล่นน้ำกัน” ผมกับมันก็เล่นน้ำกันอย่างสนุก น้ำใสเย็นดีครับ
“กลับเหอะเย็นแล้ว” ผมบอกมัน ไม่อยากให้มืดครับเพราะไม่ชำนาญทาง
“จำทางได้ป่าวเนี้ยะ ได้ดิมาถึงขนาดนี้แล้ว” มันพูดอย่างมันใจ
“อืม งั้นป่ะ”
“ได้เลย จะรีบไปขึ้นเมียใหม่ เฮ้ย บ้านใหม่” ความทะลึ่งไม่เคยลดลง ไอ้คนนี้
“ตุลย์ถ้าชีวิตมึงไม่ได้เอามึงจะตายป่าวว่ะ”
“ไม่ตายหรอก เพราะกูจะเอามึงไปจนวันตาย” พูดเสร็จมันก็ขำ กูก็ขอให้มึงเอากูไปจนตายอย่างที่มึงพูดละกัน โชว์มึงอย่าทิ้งกูนะ
“ฝันไปเหอะ” ผมพูดแล้วหัวเราะ วิ่งหนีไปรอที่รถเลยครับ ระหว่างทางกลับก็ไม่ได้มีอุปสรรคอะไรครับ หลงนิดๆ ทะเลาะหน่อยๆ แต่ก็ถึงบ้านได้ด้วยดี เฮอเมื่อยไปหมด เล่นน้ำ นานๆได้เล่นที เพลียมาก ง่วงมากอยากนอน เราสองคนจอดรถหน้าบ้านแต่ยังไม่ลง
“มึงดูตายายสองคนในดวงจันทร์ดิ เค้าอยู่กันมานานแล้วนะ” มันชี้ให้ผมดูดวงจันทร์เต็มดวงเบื้องหน้า ผมก็มอง
“กูกับมึงจะอยู่แบบนั้น จนเราแก่ตายไปด้วยกัน กูสัญญา มึงจะอยู่กับกูมั้ย” มันพูด น้ำตาผมจะไหล (ซาบซึ้ง ปริ่มๆ)
“โชว์ เราทำวันนี้ของเราให้ดีดีกว่า อนาคตยังมาไม่ถึง แล้วมึงก็ไม่ต้องสัญญาด้วย มึงทำก็พอ แค่วันนี้มึงมีความสุขที่อยู่กับกูก็พอ” ผมพูดไปตามความจริง ผมไม่อยากให้ใครมาสัญญาอะไรกับผม อยากให้ทำให้เห็นมากกว่า
“กูจะพูดคำนี้ พูดยังไงกูก็ไม่เบื่อ กูรักมึง ตุลย์” มันเอื้อมมือมาจับมือผมแล้วบีบมันไว้อย่างอบอุ่น
“กูก็รักมึง” ผมก็สามารถพูดคำนี้ได้อย่างเต็มปาก
“ขอบคุณนะ มึงรู้มั้ยกูรู้สึกผิดขนาดไหนที่ทำไม่ดีกับมึง กูขอโทษที่กูเคยทำอะไรเลวๆกับมึง ต่อจากนี้กูจะดีกับมึงให้มากๆ” มันบีบมือผมแน่น ผมรับรู้ถึงความรู้สึกมัน
“ขอบคุณมึงเหมือนกันนะ” ผมบีบมือมันกลับ
“จ๊อกๆๆๆๆ” เสียงท้องมันร้องคำ เราสองคนฮาเลยครับ เสียงดังมาก
“หิวมากหรอมึง มัวทำซึ้งอยู่นั้นแหละ” ผมแซวมัน
“ป่ะ ให้พี่เค้าทำกับข้าวไว้ให้แล้ว” เราลงจากรถแล้วเดินจับมือกันเข้าบ้าน อาหารเต็มโต๊ะเสร็จสรรพ น่ากินทั้งนั้น สีสัน จานก็สวย มันบอกสั่งมาจากรีสอร์ทใกล้ๆ
“เชิญนั่งครับที่รัก” มันเลื่อนเก้าอีให้ผม เหมือนในหนังเลยครับ ผมกำลังดินเนอร์กับเจ้าชายใช่ไหม (เพ้อฝันตลอด 555) มันนั่งลงตรงข้ามผม พร้อมจุดเทียนบนโต๊ะ เพราะก่อนมันมานั่งได้หรี่ไฟลงแล้ว นี่ใช้ไหมที่เรียกว่าดินเนอร์ใต้แสงเทียน ไหวเลิศรสถูกรินใส่แก้ว พร้อมอาหารรสอร่อย แก้วแล้วแก้วเหล้า จะไงล่ะครับ ก็เมาดิครับ เมาพับไปเลย
“ตุลย์ๆๆ” ไอ้โชว์เรียกผม ผมรู้ตัวนะ แต่ทำไรไม่ได้หนักไปหมด โลกหมุนๆๆ
“ไปนอนในห้อง” ผมลุกไม่ไหวจะไปได้ไง สักพักตัวลอยครับ ไอ้โชว์แหละครับที่อุ้ม สบายเลยครับ
“ตุลย์ๆๆ ตื่นมาก่อนดิ มาสนุกกัน” กูไม่ไหวแล้ว ง่วงมาก
“อืม” ผมร้องในลำคอ แล้วซุกตัวเข้าผ้าห่ม
“ได้งั้นกูจะสนุกคนเดียว อย่าร้องเสียวแล้วกัน” หมายความว่าไงว่ะ แต่มึงจะทำไรก็เรื่องของมึง กูนอนแระ ฝันดี ผมรู้สึกตัวเบาๆ แล้วรู้สึกเสียวๆ ชัดเลยไอ้นี้ประทุษร้ายร่างกายผมที่หลับอยู่ มันลักหลับผม เออ ยากทำอะไรก็ทำไป กูนอนสบายพอ 55 ทั้งมันทั้งผมก็เสร็จสมอารมณ์หมายกันไปนั้นแหละครับ
“โชว์ๆ ตื่นได้แล้วกลับเหอะ” ผมปลุกมันหลังจากผมตื่นได้สักพัก ตื่นมาปวดหัว ปวดตัวชะมัด
“อืมๆ ตื่นแล้วๆ” มันลุกขึ้นมาอย่างงัวเงีย ผมกับมันก็กลับบ้านตอนบ่ายๆ มันมาส่งผมแล้วมันก็จะกลับกรุงเทพเลย
“ตุลย์กูกลับก่อนนะ แล้วไงเดี๋ยวกูมารับนะ โทรหาด้วย” มันบอกผม
“อืม โทรหา” ผมรู้สึกใจหวิวเล็กๆ
“สวัสดีครับแม่ ผมกลับแล้วครับ แล้วไงเดี๋ยวผมจะมาอีกนะครับ” มันลาแม่ผม
“จ้า มาได้ตลอดแหละ แม่ต้อนรับเพื่อนลูกทุกคน” แม่นี่ก็ใจดีตลอดอ่ะ
“ไปแระตุลย์”
“อืม บาย” แล้วมันก็กลับกรุงเทพไป ผมได้อยู่กับแม่สองคน แม่ยังเหมือนเดิม ไม่เคยเปลี่ยนให้ผมได้เสมอ ผมรักแม่นะครับ
...
“ตุลย์มึงอยู่บ้านป่าวว่ะ” ไอ้อ๊อดเพื่อนรักโทรหาผม
“อยู่บ้านเนี้ยะมึงทำไม”
“คืนนี้ปาร์ตี้ที่บ้านไอ้เก้า กูให้ไอ้โป้งแวะรับมึงแล้ว มาด้วยนะเว้ย”
“เออ กำลังเหงาเลย”
“แล้วไงมึงโทรหาไอ้โป้งมันอีกทีนะ”
“เออ แล้วเจอกัน จัดหนักนะ” ผมวางสายแล้วโทรหาคนที่จะมารับผม
“โป้งมึงจะมารับกูกี่โมง”
“เย็นๆ อ่าตอนนี้กูอยู่กรุงเทพ เดี๋ยวแวะรับเลย”
“เออ แล้วไงโทรหากูด้วย” ผมก็บอกแม่เรียบร้อย ว่าคืนนี้จะไปนอนบ้านเพื่อน ผมคิดว่ายังไงคืนนี้คงยาวแน่ ดีเหมือนกันกำลังเหงาๆ ด้วย โทรบอกไอ้โชว์ด้วยดีกว่า
“อืม ว่าไงที่รัก” เสียงปลายสายรับอย่างหวานแหวว
“ครับ โชว์เดี๋ยววันนี้กูไปนอนบ้านเพื่อนนะ มีสังสรรค์กันนิดหน่อย”
“บ้านใคร” มันถามเสียงเข้มขึ้น ต่างจากตอนรับสายลิบลับ
“บ้านไอ้เก้าอ่ะ ในเมือง” ผมบอกมันไป
“แล้วทำไมต้องค้างด้วย” เอาแล้วไงเริ่มงี่เง่าแล้วไง ไม่น่าโทรบอกเลยกู
“ก็กินกัน มึงจะให้กลับยังไงว่ะ” สัสต่างคนก็คงต่างเมา ไม่มีใครมาส่งกูหรอก แม่กูยังไม่เห็นว่าอะไรเลย
“แล้วมึงไปยังไง” เอาแล้วไง ถ้าบอกไอ้โป้งมีหวังระเบิดลงชัวร์
“ไอ้เก้ามารับอ่ะ”
“แล้วทำไมไม่ให้มันมาส่ง” จะถามเชี่ยอะไรนักหนาว่ะ
“โชว์เอางี้นะกูโตแล้วกูดูแลตัวเองได้ ที่กูโทรมาบอกเพราะกูแคร์มึงแต่เรื่องนี้มันเป็นเรื่องของกู มึงคงเข้าใจกูนะว่ากูก็มีเพื่อนของกู” ผมพูดให้ดูดีที่สุด ไม่อยากให้ทะเลาะกันแค่เรื่องเล็กๆอีก
“งั้นไม่เป็นไรเลิกกี่โมงเดี๋ยวกูไปรับ” ไม่จบใช่มั้ย
“โชว์ กูนึกว่ามึงจะเป็นคนที่เข้าใจกูมากที่สุด แต่ทำไมกูรู้สึกว่ามึงไม่เข้าใจอะไรกูเลย” ผมเริ่มใช้ไม้ตาย มันนิ่งเงียบไปสักพัก
“กูขอโทษ ขอให้สนุกนะ” แล้วสายก็ตัดไป ผมต่อสายกลับไปอีกครั้ง มันก็รับสายทันที
“โชว์มึงไม่เป็นอะไรใช่ไหม มึงเข้าใจกูนะ” ผมก็เป็นห่วงความรู้สึกมันเหมือนกัน
“ไม่เป็นไร กูขอโทษกูจะเข้าใจและตามใจมึงให้มากขึ้นนะ อย่ากินเยอะนะดูแลตัวเองด้วย”
“อืม ขอบคุณนะ กูรักมึงนะ” ผมพูดได้แค่นั้นจริงๆ
“กูก็รักมึง” แล้วผมก็วางสายกันไป สายไอ้โป้งก็เข้ามาพอดี
“ตุลย์ๆ กูใกล้ถึงแล้วนะ” มันโทรบอกผม
“จะไปเลยหรอ นี้มันเพิ่งกี่โมงเอง” ผมมองนาฬิกา เข็มสั้นชี้เลขสาม เข็มยาวชี้เลขสี่ แดดยังไม่ล่มเลยด้วยซ้ำ
“ไม่เป็นไรเดี๋ยวไปนั่งเล่นที่บ้านมึงก่อนก็ได้ ไปเยี่ยมแม่มึงด้วย”
“เอางั้นก็ได้” วางสายไป สักพักไอ้โป้งมันก็มาถึงบ้านผม ก็ทักทายแม่ผมกันเรียบร้อยมันก็เข้ามาหาผมที่นอนอยู่ในบ้าน
“หวัดดี ไอ้ขี้เกียจ” คำทักทายของเพื่อนคนที่ผมรักที่สุด
“แค่เข้ามาพักไม่ได้ขี้เกียจสักหน่อย” ผมลุกขึ้นแล้วรีบแก้ตัว
“อ้าวหรอ” แล้วมันก็หัวเราะออกมา
“โป้งมึงผอมลงรึป่าว” ผมสังเกตเห็นว่าร่างกายมันผอมลงกว่าเดิม
“ไม่หรอกกูก็เท่านี้แหละ” มันบอกผมยิ้มๆ
“แหม แฟนมึงนี้ใช้ไม่ได้เลย เลี้ยงยังไงให้เพื่อนกูผอมแบบนี้” ผมแซวๆ เรื่องแฟนมันไป ผมสังเกตเห็นมันยิ้มเฟื่อนๆ ดวงตาดูเศร้าๆ ผมเลยเงียบไม่อยากซักไซ้อะไร
“กูบอกแล้วว่ากูก็เท่าเดิมนี่แหละ” มันบอกแล้วขำๆ
“แล้วนี้กินไรมายัง” ผมไม่ลืมถามมัน
“หิวมากเลยตุลย์ เลี้ยงข้าวหน่อยดิ” มันทำมือลูบท้องไปมา
“ได้อยู่แล้วสำหรับมึงได้เสมอ รอแป๊บเดี๋ยวไปเอาข้าวให้นะ” ผมบอกมันแล้วจะเดินออกไป
“ตุลย์” ผมหันหน้ากลับมา
“ขอโทษนะ และขอบคุณด้วย” ผมทำหน้าสงสัย แบบว่าเรื่องอะไร
“สำหรับทุกสิ่งทุกอย่างที่ผ่านมา” มันคงรู้ว่าผมสงสัยอะไร
“อืมเหมือนกันนะ” ผมเดินออกมา ในหัวคิดว่าสองคำนั้นมันคงต้องมีอะไรมากกว่านั้น เนื่องด้วยแววตาที่เศร้า คำพูดที่ดูจริงจัง โป้งวันนี้กูไม่อยากถามอะไรมึง ไม่อยากทำให้กูหรือมึงต้องลำบากใจ อยู่อย่างนี้ไปก่อนนะ
“อ่ะ กินข้าวก่อน” ผมยื่นจานข้าวพูนๆ ให้มัน มันก็รับไปกิน
“ฝีมือแม่มึง กูกินกี่ครั้งก็ยังอร่อย ไม่ต้องถามเลยว่ามึงโตมาได้ไง” มันพูดขำๆ
“เป็นไง กับแฟนมึงโอเคป่ะ” ผมถามเพราะอยากรู้ว่ามันเป็นยังไง
“ก็โอเคอ่ะ” มันยิ้มเจื่อนๆ
“มีไรป่าวว่ะ” ผมถามเพราะเห็นสีหน้าไม่สู้ดีของมัน
“ไม่มีไร กูไม่เป็นไรสักหน่อย ว่าแต่มึงเหอะ ไอ้โชว์มันดูแลมึงดีมั้ย” มันรีบถามผมกลับ
“ก็ดีอ่ะ” มันหน้านิ่งๆ
“ก็ดีแล้ว มันรักมึงแล้วมึงก็รักมัน” โป้งถ้ามึงไม่อยากพูดประโยคนี้อย่าพูดดีกว่า กูรู้สึกถึงความรู้สึกมึง
“โป้ง” ผมพูดได้แค่นั้น ไม่มีอะไรจะพูดต่อ
“ป่ะ ไปกันยัง ไอ้พวกนั้นรอแล้วมั้ง” มันรีบพูดขึ้น
“อืม ไปเหอะ” ผมไปยังบ้านไอ้เก้า ผมว่าคืนนี้คงอีกยาวไกล ครบทีมเลยครับ ไอ้อ๊อด ไอ้เก้า ทราย จอย ไอ้ไนส์ อีริท ไอ้โป้ง และผม เพื่อนที่ไม่ได้กลับมาสังสรรค์กันนานพอสมควร วันนี้มาครบ คงได้สนุกแน่
“มาแล้วผัวกู มานั่งนี้เลยตุลย์” อีริทซี่ทำมือตบที่นั่งข้างๆ มัน ผมก็เดินไปนั่ง ตอนนี้ด้านขวาเป็นริทซี่ ด้านซ้ายเป็นไอ้โป้ง
“สัสส เพิ่งปิดเทอมหรอว่ะ” ไอ้อ๊อดถามผม
“สัสส ปิดได้อาทิตย์นึงแระ กูไม่รู้หนิว่าพวกมึงกลับมาแล้ว” เพื่อนผมแต่ละคนก็เรียนกันคนล่ะที่ครับ ช่างไม่สามัคคีกันซะเลย ก็มันอนาคตของแต่ละคนนี่เนอะ
“กูกลับมาตั้งแต่อาทิตย์ที่แล้วแระ” สาวจอยรีบบอก
“พอๆ พวกมึง นี้ถ้ากูไม่นัดพวกมึงจะได้เจอกันไหมเนี้ยะ สัสส ทำอย่างโทรศัพท์พวกมึงไม่มีกันเลยนะ เอาเป็นว่าวันนี้ไหนๆ พวกเรา แปดสหายก็กลับมารวมตัวกันแล้ว วันนี้เต็มที่โว้ย เอาชนแก้ว” นี่แหละหน่าคำว่าเพื่อน ไม่ว่ามึงจะจากกันไปนานขนาดไหน คำว่าเพื่อนก็ไม่สามารถออกจากกันได้ กลับมาเจอกัน ก็ยังให้กันได้เหมือนเดิม ขอบคุณพวกมึงทุกคนนะเว้ย กูรักพวกมึง
“เก้า มึงกับ ทราย นี้ก็คบกันนานเนอะ สี่ปีแล้วนะ” ไอ้โป้งแซว
“แหมก็คนเค้ารักกัน อิจฉากูหรอ แล้วมึงล่ะไม่เห็นเอาแฟนมาโชว์เพื่อนบ้างเลย” ไอ้เก้าตอบ
“แหวะ กูกับตุลย์รักกันไม่เห็นต้องโชว์หวานกันขนาดนั้นเลย” อีริทมันทำท่ากอดแขนผม แล้วป้อนขนมใส่ปากผม ผมก็กินๆ ไป มันเป็นแบบนี้มาตั้งแต่เราเป็นเพื่อนกันแล้วครับ ผมชินกับอากับกริยาของมันแล้วครับ
“กูจะอ้วก กูถามจริงเหอะ ไอ้ตุลย์มันเคยบอกหรอว่าเป็นผัวมึง” จอยรีบด่าอีริท
“แหมอีปลวก คนอย่างตุลย์ไม่จำเป็นต้องบอก กูก็รับรู้ว่ามันรักกูขนาดไหน ใช่ไหมตุลย์” มันหันมาถามผม ผมก็ได้แต่พยักหน้า
“เห็นมั้ยอีจอย ว่าตุลย์รักกูขนาดไหน” ก็สนุกกันไปครับ คู่นี้กัดกันตลอด
“เอ่อตุลย์ แล้วเพื่อนคนนั้นอ่า” ไอ้ไนส์ถามผม
“คนไหน”
“คนที่มาตามมึงวันนั้นอ่า”
“คนที่หล่อๆ เหมือนเทพบุตรอ่า” อีริทรีบเสริม ซึ่งผมพอจะรู้แล้วว่าใคร ไอ้โป้งก็ทำหน้า งง
“อ่อ มันก็อยู่กรุงเทพดิ”
“ชื่ออะไรนะ” ไอ้อ๊อดถาม
“ชื่อโชว์ กูจำได้” อีริทรีบตอบ มึงกลัวใครแย่งตอบมึงว่ะ ตอนนี้สายตาผมกับไอ้โป้งประสานกัน สายตามันที่ตอนนี้ดูไม่สนุกเอาเสียเลย โป้งมึงเป็นไรบอกกูได้มั้ย เพียงครู่เดียวมันกันหันหน้ากลับไป คืนนั้นก็เมากันไปครับ ผมไม่รู้ตัวอะไรอีกเลย เวลาผมเมานี้จะรู้สึกตัวอีกทีตอนเช้าเช่นเดิม
“อืม” เสียงผมร้องในลำคอ พร้อมกระชับอ้อมกอดของคนที่ผมรักเอาไว้ให้แน่นขึ้น ผมความอบอุ่นเพิ่มมากขึ้น ไม่อยากให้อ้อมกอดนี้หลุดไปไหน เพียงไม่กี่นาทีผมเริ่มได้สติ เมื่อคืนผมไม่ได้อยู่กับโชว์ แล้วใครกอดผม
“โป้ง” ผมลืมตาแล้วลุกขึ้น คนที่นอนข้างผมลุกตาม เสื้อผมล่ะ ทำไมมีแค่บ๊อกเซอร์
“มีไรรึป่าว” โป้งถามยังงัวเงีย
“มึงทำเชี่ยไรกู” ผมโกรธมาก เมื่อเห็นสภาพผมกับมันซึ่งไม่ต่างกัน
“เดี๋ยวก่อนนะ กูไม่ได้ทำไรมึงเลย มึงเมาแล้วอ้วกเลอะไปหมด กูเลยเอาเสื้อผ้ามึงไปซักแล้วเช็ดตัวให้ มึงคิดว่ากูทำไรมึง” หน้าแตกดิครับ ร้องซะลั่น ผมมองไปรอบห้อง นี้ห้องมันครับ ห้องที่ตอนม.ปลายผมมานอนบ่อยๆ
“ไม่มีอะไร”
“งั้นกูนอนต่อนะ มึงก็นอนต่อด้วย นี้เพิ่งหกโมงเอง” มันโอบตัวผมลงไปกอดอีกครั้ง ผมไม่ได้ว่าอะไร เพราะผมจำได้ว่าตอนม.ปลายมันก็เคยกอดผม กูยังเป็นคนเดิม เป็นตุลย์คนเดิมที่เป็นเพื่อนมึงนะโป้ง ผมนอนหลับไปต่อในอ้อมกอดของมันคนที่ผมรักมาก คนที่เคยเป็นทั้งเพื่อน พี่ ที่ปรึกษาและคนรัก
.......................................................................................
“หวัดดีครับป้าหมู” ผมสวัสดีแม่ไอ้โป้ง
“หวัดดีจ๊ะ กินข้าวก่อนมาลูก” แม่ไอ้โป้งกำลังตั้งโต๊ะ คงจะเป็นอาหารเที่ยงแหละครับ เพราะเวลานี้คงไม่ใช่ข้าวเช้า
“อ้าวหวัดดีพี่ตุลย์ มาตั้งแต่เมื่อไหร่เนี้ยะ” ไอ้ป่าน น้องไอ้โป้งทักผม
“มาตั้งแต่เมื่อคืนอ่า พี่พามาเองมันเมา” ไอ้โป้งตอบน้องมันแทนผม ผมก็ยิ้มๆ
“อ้าวๆ เด็กๆ มากินข้าวเร็ว” แม่ไอ้ตุลย์เรียก
“ผมไม่เด็กแล้วนะแม่” ไอ้โป้งรีบบอก
“จร้า ไม่เด็กก็ไม่เด็ก” บ้านี้ทำไมอบอุ่นดีจัง
“แล้วพ่ออ่ะ”
“พ่อออกไปทำงานตั้งแต่เช้าแล้วพี่โป้ง” ถึงว่าไม่เห็นพ่อมัน
“พี่ตุลย์ เย็นนี้อยู่กินข้าวกันอีกนะ ไอ้วินกะไอ้เต้ยมันจะมายนอนที่บ้าน ไอ้วินบอกอยากเจอพี่ตุลย์อ่ะ” ผมก็ยิ้มๆ ยังไม่ได้ให้คำตอบ
“อืม ค้างนี้อีกคืนนะตุลย์” ไอ้โป้งรีบบอก
“ต้องรีบกลับไปช่วยแม่อ่ะ ไม่ได้บอกแม่ไว้” ผมบอกมัน
“ถ้ายังไงเดี๋ยวป้าโทรบอกให้ก็ได้” ป้าหมูบอก ผมก็ได้แต่ยิ้ม พยักหน้ารับ ผู้ใหญ่ออกตัวให้แล้วผมจะขัดได้ไงล่ะทีนี้ ก็คงต้องค้างที่นี้อื่นคืนแหละครับ
“ครับ”
“พี่ตุลย์มีไรจะเล่ามากมาย เดี๋ยวเอาไว้สองคนนะ เพราะเป็นความลับ” ไอ้ป่านมันบอกผม
“มีความลับไรว่ะไอ้ป่าน พี่รู้ด้วยไม่ได้หรอ” ไอ้โป้งว่า
“ไม่ได้ เรื่องของสองคน คนอื่นไม่เกี่ยว” มันพูดขำๆ
“อย่าให้รู้นะเว้ย” พี่น้องคู่นี้รักกันดีเนอะ เห็นแบบนี้มาตั้งนานแระ อิจฉา อยากมีน้องให้เอ็นดูบ้างจัง
“ความลับไม่มีทางรั่วหรอก”
“นี้เถียงกันอยู่นั้นแหละ กินข้าวได้แล้ว” ป้าหมูเอ็ด ทั้งคู่เลยหยุดกินข้าวต่อ
……………………………………………………
“หวัดดีครับพี่ตุลย์ พี่โป้ง” ไอ้น้องวิน น้องเต้ย สวัสดีผม
“หวัดดี ไงโตขึ้นเร็วจัง” ไอ้น้องวินหน้าใส และสูงขึ้นมาก ไอ้น้องเต้ยก็เช่นกัน เป็นดเด็กนี้มันก็ดูน่ารักยังงี้แหละเนอะ
“แหมพี่ก็น่ารักขึ้นนะครับ” ไอ้น้องวินแซวผม
**********************************************************
โปรดติดตามตอนต่อไป
หัวข้อ: โทษที..ทำไงได้ก็กูรักมึงไปแล้ว ตอน พิเศษ (ความในใจผู้ชายชื่อโป้ง) น.122 06/05 (อ่าน 1196335 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก