ตอนพิเศษ รัก.......ต้องรุก
ที่ผ่านมา.....การเป็นคนที่ถูกแอบรัก......พบเจอมาจนชิน
แล้ววันหนึ่ง.....มีผู้ชายมาบอกว่า “รัก”
เค้าไม่เคยปิดบัง หรือ แค่แอบรัก
แต่เค้าแสดงออกว่ารัก....อย่างเปิดเผย
แล้วคนที่เพิ่งจะเคยมีแฟนเป็น ผู้ชาย “ครั้งแรก” จะเป็นยังไง
“””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””””
ลมไม่ได้พัดแรง แต่เสียงหน้าต่างบานเลื่อนกระแทกเข้าหากันจนเกิดเสียงดังสนั่นบ้านนั้น เรียกว่าอะไร
อุตส่าห์หอบรายงานกลับมานั่งทำที่บ้านเพียงเพราะถ้าอยู่หอมีหวังไม่วันที่งานจะเสร็จทันแน่ๆ
ตกเย็นตั้งวงเหล้า สถานที่แล้วแต่ชะตาฟ้าลิขิต จับไม้สั้นไม้ยาว วงเหล้าถึงได้วนไปเรื่อยๆ วงเลิกเช้า สายเรียนเย็นเริ่มตั้งวงใหม่ ชีวิตนักศึกษาถาปัตยากรรม วนเวียนกันอยู่แค่นี้ จนกว่าจะถึงเวลาส่งโปรเจคนั่นแหละ ถึงจะมีพิธีเผางานกันสักครั้ง
งานนี้ถึงจะโชคดีที่เป็นงานคู่ แต่ในโชคดีก็ต้องมีความซวยเข้ามาเยือน เมื่อไอ้ฉานจับฉลากได้งานทำโมเดลอ้างอิงสถาปัตยกรรมยุโรปที่เข้ามามีบทบาทในประวัติศาสตร์ไทย
งานออกแบบ และงานทำโมเดลตัดแมสงานภาคปฎิบัติทั้งหลาย เด็กถาปัตย์ไม่เคยหวั่น
แต่ที่ต้องมานั่งกุมกบาลปวดหัวอยู่นี่ เพราะทฤษฎีอ้างอิงข้อมูลหลักฐานล้วนๆ
ถึงแม้การกลับบ้านในวันหยุดสุดสัปดาห์จะเป็นตัวเลือกท้ายๆของไอ้ไม้สักแค่ไหน
แต่งานที่ต้องรวบรวมสมาธิยิ่งกว่าพระสงฆ์ที่เดินธุดงค์ในป่า อย่างประวัติศาสตร์สถาปัตยกรรมต่างชาติที่เข้ามามีบทบาทในไทย การค้นคว้าและรวบรวมเนื้อหา กว่าจะออกมาเป็นเนื้องานได้ ทำเอาคนที่เป็นศัตรูกับห้องสมุดอย่างพวกเด็กสร้างบ้านแล้ว แทบจะกัดลิ้นตายรายคน
“พี่ไม้” การปรากฏตัวของเด็กตัวขาวปากแดง แต่หัวเกรียนเสมอต้นเสมอปลาย ทำเอาคนที่กำลังรื้อค้นข้อมูลกับกองหนังสือสะดุ้งตกใจได้ง่ายๆเหมือนกัน
“เฮ้ย ตี่ตี้ มาได้ไงเนี่ย” ไอ้อาการหน้าง้ำปากยื่น ก็พอจะรู้อยู่หรอกว่าไม่พอใจที่ถูกเรียกชื่อที่หม่าม้าภูมิใจตั้งให้แค่ไหน
แต่ถ้าตามใจเด็กมากไป ก็กลัวเด็กเกรียนแถวนี้มันจะเสียนิสัยเอาได้
“ปืนหน้าต่างเข้ามา”
“ประตูก็มี จะปืนหน้าต่างเข้ามาทำไม” เออนะ คนเรา เป็นคนปกติดีๆไม่ชอบ ริอาจจะเป็นนักย่องเบา
“ก็อยากรู้ว่าความรู้สึก การปืนเข้าหาผู้ชายมันจะเป็นยังไงอะดิ”
“นั่นเค้าเอาไว้ใช้กับผู้ชายลักลอบปีนเข้าหาผู้หญิง”
“ก็พี่ไม้เป็นผู้ชายนี่ มันก็ต้องเอามาประยุกต์ใช้อะดิ ลุงนี่ยังขี้บ่นเหมือนเดิมเลย” เสียงบ่นอุบอิบของไอ้ตัวแสบ ทำให้นึกไปถึงหน้าเมียรักของไอ้ฉาน ขานั้นก็ชอบทำอะไรแปลกๆ แต่เป็นความแปลกที่มาจากความเจ้าเล่ห์ แต่ไอ้เด็กหัวเกรียนที่ยืนหน้ามุ่ยอยู่ข้างๆ เรียกว่าทำไปเพราะไร้เดียงสาก็ว่าได้
“แล้วการปืนเข้าหาคนอื่นรู้สึกยังไงหละ ตกลงมาจะคุ้มมั้ยเนี่ยห๊ะ” เพราะไม่เคยมีความสัมพันธ์กับผู้ชาย ที่สำคัญยังเป็นเด็กอยู่ด้วยแล้ว ไม่รู้ต้องเอาอกเอาใจยังไง บางครั้งการทำให้เด็กหายจากอาการปากยื่นหน้าง้ำ จึงต้องงัดเอาทฤษฎี ตบหัวแล้วลูบหลังออกมาใช้
“ก็ตื่นเต้นดี ตอนที่ปืนอ่ะ แต่พอปีนเสร็จแล้วก็เริ่มเซ็ง”
“ทำไมหละ ทำไมอารมณ์ถึงได้เปลี่ยนง่ายแบบนั้น”
“ไม่รู้สิ เพราะเจอเซอไพรส์กว่าที่ตั้งใจมั้ง”
“หือ เซอร์ไพรส์ยังไง “
“ช่างมันเถอะลุง อย่าไปสนใจเลย ไม่มีอะไรหรอก ไร้สาระ” ปากก็บอกว่าอย่าสนใจ แต่ในแววตาบอกชัดๆเลยนะว่าน้อยใจ
เด็กเอ้ยเด็ก คิดผิดคิดถูกวะเนี่ย ที่เผลอใจไปกับเด็ก
“ก็เป็นห่วง มาปีนดึกๆดื่นๆ แล้วมืดขนาดนั้น ถ้าตกลงมาจะทำยังไงหละ”
“ลุงเป็นห่วงผมเหรอ” ไอ้เด็กที่ทำหน้าสลดเพราะโดนดุเมื่อกี้หายไปไหน ถึงได้เหลือแต่เด็กผู้ชายที่ยืนยิ้มยิงฟันทั้งหน้าแบบนี้
“อืม ก็ต้องเป็นห่วงสิ ถึงได้ดุอ่ะ” ผมเริ่มเข้าใจความรู้สึกไอ้ฉานบ้างแล้ว ว่าทำไมมันถึงบ่นเช้าสายบ่ายเย็นกับไอ้เมฆได้ไม่เว้นแต่ละวัน
ถ้าไม่ปรารถนาดี ไม่มีใครเค้าอยากทำแบบนี้หรอก
ฟอดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!
ปลายจมูกที่ฝังลงไปบนแก้ม แล้วสูดหายใจแบบเอาเป็นเอาตายนี้ จู่โจมเข้ามาแบบที่ไม่ทันได้ตั้งตัว และไม่ทันได้เตรียมใจมาก่อน
“คิดถึงพี่ไม้นะ แล้วนี่ทำอะไรอ่ะ หนังสือไม่หล่นลงมาทับตายเหรอเนี่ย น่ากลัวชะมัด” ไอ้หัวขโมย มันทำเนียนไม่สนใจว่าเมื่อกี้ มันอาจหาญทำอะไรเอาไว้
แล้วผมทำไมต้องอึ้งวะ!!
ไม่ใช่ไม่เคยถูกแสดงความคิดถึงด้วยการหอมแก้มแบบนี้ ไอ้ประเภทที่ประตูยังปิดไม่ทันสนิท ปากก็ประกบชิดแลกลมหายใจ ยังเคยมานักต่อนักแล้ว
แค่เพียงไม่ใช่กับผู้ชาย !!
แล้วตอนนั้นก็ไม่ได้รู้สึกแปลกๆในอกแบบนี้ด้วย
โดนผู้หญิงออดอ้อน พูดจาอ่อนหวานเข้าใส่ ยังไม่รู้สึกอะไรเท่ากับโดนไอ้เด็กห้าวคนนี้จู่โจมหอมแก้มเลยเหอะให้ตาย!!
บอกไม่ถูกว่ารู้สึกยังไง แต่ไม่ได้รังเกียจแน่ๆ มันก้ำกึ่ง แต่ก็อธิบายไม่ได้
“ทำรายงาน ต้องรีบเคลียร์ตั้งแต่อาทิตย์นี้ อาทิตย์หน้าต้องหมกตัวอยู่แต่ในสตูแน่ๆ” สตูดิโอ คือห้องทำงานของนักศึกษา อย่างตัดแมส ทำโมเดล เขียนแบบ มีสิ่งอำนวยความสะดวกให้ครบ ไม่ว่าจะเป็นคอมพิวเตอร์ เครืองพล็อตกระดาษแบบม้วนเครื่องใหญ่พล็อตได้ถึงเอ 0 เน้นให้นักศึกษาทำงานกันเป็นหมู่คณะ เป็นควายเซนเตอร์ของจริง
“อาทิตย์หน้า พี่ไม้ไม่กลับบ้านเหรอ” ยิ้มอยู่เมื่อกี้เองนะเว้ย ทำไมตอนนี้ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้อีกแล้ว เด็กนี่เอาใจยากจริงๆ
“อืม ปลายปีต้องฝึกงานอ่ะ เลยต้องทำโปรเจคให้เสร็จๆ แล้วนี่เป็นอะไรอ่ะ”
“แล้วพี่ไม้ไม่คิดถึงปลื้มเหรอ” บอกตรงๆว่าผมชะงักเหมือนกันสำหรับคำถามนี้
ความสัมพันธ์ของเราสองคนมันรวดเร็วเกินกว่าจะบอกความรู้สึกอะไรออกไปได้
ผมไม่ได้คิดว่าอาทิตย์หน้าถ้าไม่ได้กลับมาหาปลื้ม ผมจะคิดถึงไอ้เด็กหัวเกรียนนี้มั้ย
แต่ทำไมพอโดนถาม ผมถึงได้รู้สึกวูบโหวงในใจ รู้สึกใจหายที่เห็นหน้าหงอยๆนั่น
ที่ผ่านมาเรียกได้ว่าถ้าไม่จำเป็นผมแทบไม่กลับมาเหยียบบ้านเลยด้วยซ้ำ
ความรู้สึกว่าตัวเองเป็นคนนอก เกิดขึ้นตั้งแต่พ่อมีครอบครัวใหม่
ความห่างเหินเริ่มเกิดขึ้นตั้งแต่แม่ตาย
ตั้งแต่นั้นผมกับพ่อจึงไม่ค่อยลงรอยกันเท่าไหร่
เงินที่ใช้จ่ายก็นอนรออยู่ในธนาคารอยู่แล้ว ผมไม่เคยถามว่าเงินนั้นใครจัดเตรียมไว้ให้ ในเมื่อมีให้ใช้ก็ใช้ แต่หลังจากที่เผลอไปงาบลูกชายร้านขายผ้าข้างบ้านเข้า ผมกลับบ้านบ่อยกว่าเดิม ไม่รู้ว่าแค่นี้พอจะบอกอะไรได้มั้ย
“อาทิตย์เดียวเอง เมื่อก่อนพี่กลับบ้านปีละสองครั้งได้มั้ง ไม่เห็นนายจะเป็นอะไรเลยนี่”
“ก็ตอนนั้นมันไม่เหมือนกับตอนนี้นี่”
“แล้วจะเอาไงดีหละ พี่ต้องทำงาน “
“ไม่เห็นจะยากเลย พี่ไม้มาไม่ได้ ปลื้มไปหาเองก็ได้”
“เฮ้ย แต่พี่ต้องทำงานนะ ไม่มีเวลามาดูแลนายหรอก อีกอย่าง ป๊านายได้ด่าบ้านแตกดิ”
“ก็ทำงานไปดิ ปลื้มแค่อยากไปอยู่ใกล้ๆ เฉยๆไม่ได้เหรอ” จะต้องตอบยังไงกับคำถามแบบนี้และสีหน้าแบบนี้ของคนถามวะ สีหน้าที่ทำให้สะดุดแล้วก็สะเทือนใจ
“ถ้าไม่กลัวเบื่อก็ตามใจ แล้วจะมายังไงหละ” บ้านปลื้มกับมหาลัยไกลกันคนละซีกเมือง อดเป็นห่วงไม่ได้ ถึงจะเป็นเด็กผู้ชายก็เหอะ
“เรียนเสร็จวันศุกร์ ปลื้มจะนั่งรถเมล์ไปหาเลยนะ”
“ไม่ต้อง เลิกเรียนกี่โมง พี่ไปรับเองดีกว่า”
“จริงป่ะ เฮ้ย ดีใจ เลิกเรียนบ่ายสาม พี่ไม้มาแน่มั้ยอ่ะ ปลื้มจะได้เอาไปอวดเพื่อน” โอย อยากจะเอาขัวโขกกำแพงตาย จะเอาผมไปโชว์เพื่อนเนี่ยนะ เอาเป็นว่าผมนึกภาพไม่ออกเลยว่า เด็กผู้ชายหัวเกรียน ที่อยู่ ม.5 เดินจูงมือผมเข้าไปในหมู่เพื่อนหญิงชาย แล้วแนะนำว่าผมเป็นอะไรกับมันเนี่ย จะประหลาดสักแค่ไหน
“ไม่ดีมั้ง พี่รอรับอยู่ข้างโรงเรียนได้มั้ยอ่ะ ไม่อยากลงไปประเจิดประเจ้อ”
“เหรอ พี่ไม้อายเหรอ เอางั้นก็ได้ครับ” อ้าว นี่ผมทำเด็กทำหน้าเป็นหมาหงอยอีกแล้วเหรอเนี่ย ได้แต่เกาหัวตัวเองแกรกๆ บอกตรงๆทำตัวไม่ถูกเลย ไม่รู้ต้องทำยังไง รู้แต่ว่าไม่ชอบที่ปลื้มทำหน้าแบบนี้ รู้สึกไม่สบายใจ
ไอ้ตัวดี มันเดินไปที่เตียง สะบัดผ้านวมสองสามที แล้วล้มตัวลงนอนหันหลังให้ ไม่สนใจผมอีกเลย
“ตี่ตี้ เอ้ย ปลื้ม นอนแล้วเหรอ”
“ครับ พี่ไม้จะได้ทำงาน”
“โกรธอะไรพี่หรือเปล่า”
“เปล่าครับปลื้มไม่ได้โกรธอะไร” ปากบอกว่าไม่ได้โกรธ แล้วโต้ตอบกับผมแบบนอนหันหลังให้กันเนี่ยนะ
แล้วคิดว่าถ้าเป็นแบบนี้ ผมจะมีสมาธิทำงานหรือไง
ไม่รู้อะไรดลใจให้ผมต้องล้มตัวลงนั่งข้างๆ ยื่นมือไปลูบหัวทุยๆ โคนผมลู่ไปกับฝ่ามือทำให้รู้สึกสากๆแต่ก็เพลินดี
“อย่าเพิ่งนอนดิ คุยกันก่อน เป็นอะไรไปฮึ เมื่อกี้ยังดีๆอยู่เลย” ไม่มีเสียงตอบรับ นอกจากความเงียบ
ปลื้มไม่ได้หลับ ผมรู้เพราะขณะที่ผมลูบหัวปลื้มอยู่นี้ ปลื้มเกร็งตัวเหมือนต่อต้าน ผมรู้ว่าถ้าเป็นผู้หญิง อาการแบบนี้คืองอนผมแน่ๆ แต่ผมไม่แน่ใจว่าปลื้มจะมีความรู้สึกเดียวกันมั้ย ออกแรงพลิกตัวเด็กหัวเกรียนที่ไม่ให้ความร่วมมือเท่าไหร่ ต้องใช้สองมือกว่าเด็กดื้อมันจะหันหน้ามาหาผมได้ แดงไปทั้งหน้าไม่ใช่แค่ปากแล้ว ที่สำคัญตาแดงกล่ำที่มีน้ำคลอหน่วยตา ทำเอาผมใจหาย ทำอะไรไม่ถูกเลยทีเดียว
“เป็นอะไร ทำไมเหมือนจะร้องไห้” ผมไม่ได้ตั้งใจกระตุ้นนะ แต่พอจบคำพูดผม ไอ้ที่คลอๆอยู่นั้น ก็ดันไหลพรากออกมาผมดันร่างปลื้มขึ้นมากอดเอาไว้แนบอก ไม่รู้จะพูดอะไร ตกใจ ใจหาย สองสิ่งนี้วิ่งวนไปวนมาอยู่ในหัว
ไม่ได้ตั้งใจ ไม่ได้อยากให้ร้องไห้ และไม่คิดว่าจะได้เห็นน้ำตาลูกผู้ชาย
ทุกอย่างอยู่เหนือความคาดหมายหมดเลย
ลูบหัวลูบหลังอยู่นาน กว่าน้ำตาจะหยุดไหล ไม่มีเสียงสะอื้น ไม่ได้ร้องไห้ฟูมฟาย มีแต่ร่างที่ซบนิ่งอยู่กับอกและน้ำตาเท่านั้นที่ไหล
แต่เท่านี้ก็ทำให้ผมปวดใจได้ง่ายๆเหมือนกัน
“พี่ไม้” เด็กเกรียนมันช้อนตามองผม เส้นเสียงยังสั่นอยู่เลย
“หือ”
“พี่ไม้อึดอัดใจหรือเปล่า ถ้ามันฝืนใจพี่ไม้บอกได้นะ บอกตรงๆเลยก็ได้ ปลื้มจะได้รู้ จะได้ไม่มาคอยกวนใจไง”
“ทำไมถามพี่แบบนี้หละ” คำพูดเมื่อกี้เล่นเอาผมหัวใจชาหนึบแบบไม่รู้สาเหตุ ความรู้สึกต่อมาคือโกรธ โกรธจนเผลอบีบท่อนแขนคนในอ้อมกอด จนเสียงครางประท้วงขึ้นมาเรียกสติให้รู้ว่า ผมทำแรงเกินไป
“ทีหลังอย่าพูดแบบนี้อีกนะ เข้าใจมั้ย” ถ้าถามผมว่ามันคือคำขอหรือคำสั่ง ผมบอกได้เลยว่าผมบังคับ มันน่าโกรธน้อยซะที่ไหน เข้ามาอยู่ในชีวิตผมแล้วจะออกไปง่ายๆ แล้วคิดว่าผมจะยอมรึไง
“คิดอะไรอยู่ ทำไมไม่ตอบ ตกลงเข้าใจที่พี่พูดรึเปล่า”
“เข้าใจที่พูด แต่ไม่เข้าใจว่าทำไม”
“ไม่เข้าใจเรื่องอะไร”
“ก็พี่ไม้ทำเหมือนไม่เต็มใจ เหมือนจำใจ เหมือนเป็นความรับผิดชอบ ก็ถ้าพี่ไม้รู้สึกแบบนั้น ปลื้มจะบอกว่า ไม่เป็นไร พี่ไม้ไม่ต้องคิดมากหรอก ปลื้มไม่ได้เสียหายอะไร ไม่ต้องรับผิดชอบเหมือนผู้หญิงก็ได้”
“พี่เคยบอกไว้แบบนั้นเหรอ”
“เปล่า”
“แล้วทำไมถึงคิดไปเอง เพราะพี่ไม่ยอมลงไปทำความรู้จักกับเพื่อนๆปลื้มเหรอ”
เงียบ! เปอร์เซ็นต์ใช่สูง
“แล้วพี่ปิดบังเรื่องปลื้มกับเพื่อนๆพี่รึเปล่า ตอนนั้นที่โรงพยาบาล เพื่อนพี่ก็รู้ใช่มั้ย ว่าปลื้มเป็นอะไรกับพี่”
เด็กเกรียนยังเงียบไม่พูดอะไร ได้แต่พยักหน้ากับอกผม
“ที่พี่ไม่ลงไป ไม่ใช่เพราะไม่อยากให้ใครรู้หรอกนะ แต่เรื่องแบบนี้ก็ไม่ใช่เรื่องที่ต้องป่าวประกาศไม่ใช่เหรอ พี่ไม่ได้กังวลเรื่องเพื่อนๆปลื้มหรอกนะ แต่คนอื่นๆหละเค้าจะมองปลื้มยังไง โรงเรียนปลื้มพี่ก็ไปนานๆครั้ง แต่ปลื้มต้องไปที่นั่นทุกวันนะ พี่อยากให้ปลื้มใช้ชีวิตปกติธรรมดา ไม่อยากให้เดินไปไหนแล้วคนจับกลุ่มกันซุบซิบนินทา หรือว่าปลื้มชอบแบบนั้น”
“บ้าเหรอ จะมีใครที่ไหนชอบให้คนมาซุบซิบนินทาหละ”
“นั่นไง ถ้าอยากให้เพื่อนๆรู้จักพี่ วันหลัง เราค่อยนัดมากินข้าวกันก็ได้นี่ ดีกว่ามั้ย”
“อืม เอาแบบนั้นก็ได้”
“แล้วหายโกรธพี่รึยัง ไม่งั้นพี่ทำงานต่อไม่ได้นะ ไม่มีสมาธิ”
“บอกแล้วว่าไม่ได้โกรธ”
“แล้วเมื่อกี้เป็นอะไร น้อยใจพี่!!!”
“อืม ก็ใช่ แล้วก็เสียใจด้วย” ผมยิ้ม
ยิ้มกับความตรงไปตรงมาของเด็กตรงหน้า
ความไร้เดียงสาที่คิดอะไรก็พูดออกไปแบบนั้นทำให้ผมรู้สึกสบายใจ
ผมยอมรับว่าแฟนคนเก่าๆที่ผ่านมาส่วนใหญ่ มักจะไม่ยอมบอกความรู้สึกของตัวเองออกมา ได้แต่เก็บความรู้สึกเอาไว้ พอผมถาม คำตอบที่ได้จึงเป็นคำตอบที่ประดิษฐ์ขึ้นมาเพื่อรักษาน้ำใจ แต่วันหนึ่งเมื่อมันสะสมนานเข้า มันก็แบกรับเอาไว้ไม่ไหว ความสัมพันธ์จึงต้องหยุดไว้แค่นั้น ก่อนที่จะเจ็บปวดกันทุกฝ่าย
ถึงแม้การมีแฟนเป็นเด็กผู้ชายครั้งแรก
ทำให้ผมต้องเริ่มเรียนรู้อะไรๆอยู่อีกมาก แต่ผมก็เรียนรู้ด้วยความสบายใจ เพราะทุกอย่างมันสื่อออกมาแบบไม่ต้องตีความหมายอะไรให้ยุ่งยาก
ปากแดงถูกผมสำเร็จโทษไปหนึ่งครั้งโทษฐานที่ทำตาใสใส่ผม
คงรอคอยว่าผมจะพูดอะไรเมื่อไอ้ตัวแสบยอมบอกว่าทั้งน้อยใจทั้งเสียใจ
แต่ตอนนี้บอกตรงๆว่าผมไม่อยากพูด.......แต่ผมอยากทำมากกว่า
ปากเจ่อแดง ที่น่ามาจากกัดปากข่มน้ำตาเอาไว้ ดวงตาวาวใสที่ผ่านการร้องไห้มาหมาดๆ เนื้อนิ่มแต่แน่นมีมัดแขนแบบผู้ชาย ผิวเรียบลื่นตรงแขนที่ผมลูบตอนเผลอใช้แรงบีบไป
ทุกอย่างที่รวมตัวกันเป็นเด็กเกรียนตอนนี้ทำเอาผมอยากเก็บคำพูดเอาไว้ แล้วใช้แรงทำอะไรบางอย่างมากกว่า
เสียงครางฮือประท้วงเมื่อผมเริ่มจาบจ้วงมากกว่าเอาปากแตะปาก
ริมฝีปากเจ่อถูกผมดูดแล้วเลียรอบรูปปาก ไม่นานโพรงปากบางก็เปิดอนุญาตให้ลิ้นผมเข้าไปหวานหาความหวาน
เด็กหัวไวเริ่มจูบตอบแบบไร้เดียงสา แต่ว่าเรียกความดิบเถื่อนตัวผมให้ออกมาดูดกินความหอมหวานอย่างบ้าคลั่ง
สองมือที่กำแน่นรอบท่อนแขนผมทั้งสองข้างเปลี่ยนมาเป็นประสานกันไว้รอบคอ
แรงอารมณ์ทำให้ฝ่ามือนุ่มส่งเข้ามาขยุ้มกลุ่มผมที่ท้ายทอยผมบ้าง
แรงเสียดสีระหว่างเนื้อผ้าเริ่มก่อความแสบร้อนจนต้องถอดทิ้ง
ก็พอรู้ว่านอกร่มผ้าที่คล้ำเพราะแดดเลียจากการฝึก รด. แต่ใครจะคิดว่าในร่มผ้าจะขาวใสแล้วก็เรียบเนียนได้ขนาดนี้
ยอดอกสีอ่อนเริ่มแข็งเป็นไตเมื่อผมส่งลิ้นลงไปทักทาย เรียวลิ้นที่เกี่ยวกระหวัดวนไปรอบๆยอดอกทั้งสองข้างทำเอาร่างทั้งร่างส่ายไปส่ายมา เสียงอืออาขานรับทุกครั้งที่ผมขบเม้มลงไป เสียงซี๊ดซ๊าดดังขึ้นเมื่อลากลิ้นผ่านจุดสำคัญที่ไวต่ความรู้สึกทั้งหลาย หน้าท้อง สะดือ ก่อนจะวนมาที่หน้าอก แล้วซุกไซร้ไปตามซอกคอใบหู ทุกจุดที่ผมกระตุ้นปรนเปรอ ทุกรอยฟันที่ตั้งใจฝากฝังรอยเอาไว้ เรียกเสียงแหบพร่าที่ทำเอาอารมณ์ดิบในตัวผมพลุกพล่านเกินจะเรียกกลับมาได้
ยังไงๆต้องเดินหน้า ถึงจะแก่นเซี้ยวเปรี้ยวซ่ายังไง แต่เรื่องนี้ยังลึกเกินไปที่เด็กเกรียนตัวแสบจะคุ้นเคย
ด่านปราการสุดท้ายถูกผมปลดออกไป พร้อมๆกับปลดเปลื้องด่านปราการทั้งหลายของตัวเอง ร่างเปลือยเปล่าเสียดสีกันเร่าร้อน ผมซุกหน้าเข้าหาเป้าหมาย ครอบครองดูดกลืนทั้งหมดเอาไว้ในปาก ลากลิ้นสร้างความรู้สึก ปลายยอดถูกลิ้นแหย่รัวแรงสลับลากไล้ไปรอบๆจากปลายถึงโคน เสียงร้องครางพร่าสั่นจวนเจียนจะถึงจุดหมาย สองเท้าเริ่มตะเกียกตะกายหนีออกจากความทรมานที่เสียวซ่านนี้
ปากและลิ้นเริ่มทำหน้าที่สร้างความคุ้นเคยให้ปากทางสำคัญ สัญชาตญาณเริ่มทำให้คนด้านล่างรู้หน้าที่ เมื่อมือบางเริ่มควานหาสิ่งที่เราสองคนต่างมีเหมือนกัน ปลุกปั่นด้วยมือ จนความต้องการที่จะปลดปล่อยจ่อคิวรอพร้อมๆกัน อีกคนอาจจะไปถึงจุดหมายก่อนได้ หากเพียงแค่ผมขยับปากเร่งจังหวะให้เร็วและแรง ช่วงแรกๆของการสร้างความคุ้นชิน ความเจ็บปวดจะบรรเทาเบาบางได้ ถ้าจังหวะและเวลาพร้อมเหมาะสม
“อย่าเกร็งนะ ถ้าเจ็บให้เกาะบ่าพี่ไว้ จิกลงไปแรงๆก็ได้ “ ใบหน้าหวาดหวั่นแต่ยังพยักรับ ทำเอาอดใจไม่ไหวต้องแจกจูบดูดดื่มให้กันและกันอีกครั้ง ตัวช่วยยามที่ไม่ได้เตรียมการอะไรไว้ ชโลมลงไปยังส่วนอ่อนไหวตรงหน้า ปากทางถูกน้ำร่องด้วยนิ้วช่วยแหวกขยายเปิดทาง รสจูบเบี่ยงเบนความรู้สึกไปได้เมื่อปากทางโดนจ่อเอาไว้ด้วยของจริงหลังจากถอนนิ้วออกไป
รู้ว่าเจ็บเพราะร่างเล็กทั้งสั่นและเกร็ง แต่ไม่มีเสียงร้องอะไรออกมา มือทั้งสองข้างเกาะบ่าไว้ จิกเล็บลงไประบายความอึดอัดที่คับแน่นอยู่เต็มช่องทาง ซอกคอและใบหูถูกเล้าโลมให้รู้สึกผ่อนคลาย เมื่อร่างกายเริ่มหยุดสั่นและหายเกร็ง สองมือส่งไปช่วยปลุกปั่นท่อนลำด้านหน้า ด้านหลังเริ่มใส่จังหวะประสานสอดคล้องกัน เสียงครวญครางดังก้องไปทั้งห้อง เสียงกรีดร้องคล้ายๆจะทรมานเจ็บปวด เสียงซี๊ดซ๊าดบอกความเสียวซ่านสุขสม เสียงครางยาวและสองร่างกระตุกกอดกันครั้งสุดท้าย ทุกอย่างถูกปล่อยให้ไหล สองร่างทิ้งตัวกอดก่ายกัน
เนิ่นนานกว่าเหตุการณ์จะปกติ
ก็ไหนว่าไม่เคยมีแฟนเป็นผู้ชาย ก็แล้วทำไมทุกอย่างถึงดำเนินไปได้ราบรื่นขนาดนี้
“เหนื่อยมั้ย”
“อืม แต่ไม่เท่าพี่ไม้หรอกมั้ง”
“เจ็บรึเปล่า”
“เจ็บสิ แต่ทนได้”
คำตอบแบบนี้ เสียอาณานิคมในโพรงปากอีกทีคงไม่ทำให้ปากเจ่อไปกว่านี้มั้ง
ช่างมันเถอะ ปากเจ่อไม่กี่วันก็หาย แต่ความสุขนึกถึงเมื่อไหร่ ก็ยังบอกได้ว่ามีความสุข
“พี่ไม้”
“หืม”
“ถามอะไรหน่อยสิ”
“ว่า”
“ถ้าเพื่อนพี่ไม้ถามว่า พี่ไม้อยู่ในสถานะไหน พี่ไม้จะตอบว่าไง”
“อ่ะ แล้วเราจะให้พี่ตอบว่าไงหละ”
“รุกสิ เพราะปลื้มก็จะตอบว่ารุกเหมือนกัน”
“อ้าว แล้วใครเค้าจะเชื่อ รุกพร้อมกันสองคนเนี่ยนะ หนังการ์ตูนไปไหม”
“แล้วปลื้มผิดตรงไหน กว่าจะทำให้พี่ไม้รู้ว่าปลื้มรัก ปลื้มต้องรุกพี่ไม้ทุกวิถีทางไม่ใช่เหรอ พี่ไม้บื้อจะตาย คนเค้าชอบมานานยังไม่รู้ อะไรวะ อุตส่าห์ทำให้สนใจยังเฉยใส่เลยคนเรา ถ้ารู้ว่าต้องเปิดเผยนะ ทำไปนานแล้ว”
“นี่ไปเอาเรื่องแก่แดดแบบนี้มาจากไหน “
“ไม่ได้เอามาจากไหนหรอก ปลื้มสังเกตแล้วปรับใช้เอาเอง”
“พี่ไม้”
“หือ อะไร”
“ตกลง เราเป็นแฟนกันแล้วใช่มั้ย”
“ไม่ใช่”
“อ้าว”
“แฟนเค้าเอาไว้ใช้สำหรับคนที่ดูใจกัน”
“แล้วเราหละเรียกว่าอะไร”
“สำหรับคนที่โดนกินไปทั้งตัวแล้วก็ตีตราแสดงความเป็นเจ้าของเอาไว้แบบนี้อ่ะ เค้าเรียกว่า “สามีภรรยา”
“นั่นเค้าใช้เรียกผู้หญิงผู้ชายไม่ใช่รึงัย ภรรยา ดูแต๋วไปอ่ะปลื้มไม่ชอบ”
“แล้วจะเรียกว่าอะไรหละงั้น”
“ผัวเมียไง ตรงๆดี”
“แก่แดดไปมั้ยนายอ่ะ แล้วเมียมันต่างจากภรรยาตรงไหนวะ”
“นั่นสินะ เป็นอะไรก็ช่างมันเถอะ สนใจทำไมอ่ะ พี่ไม้ว่าไง”
“ก็ว่าตามกันนั่นแหละ”
“รักพี่ไม้นะ อะ ให้รางวัล”
ไอ้รางวัลที่ว่าเนี่ย มันน่าจับกดให้ร้องอีกสักรอบดีมั้ย
ใครสั่งใครสอนให้เด็กเกรียนหัดแก่แดดให้รางวัลผู้ใหญ่ด้วยการส่งลิ้นมาทักทายในปากคนอื่น ถึงแม้มันไม่ได้ช่ำชองเร้าร้อนดูดดื่ม แต่มันก็เรียกความหื่นในร่างกายออกมาได้อยู่ดี ประวัติศาสตร์อะไรเลิกสนใจไปนานแล้ว ปากแดงๆหน้าใสๆมันบังตา ร่องรอยสีแดงที่ลาดไหล่ลามไปถึงหน้าอก ถูกเพิ่มรอยแบบห้ามใจไม่ไหว
รู้ถึงไหนอายถึงนั่น ปากเก่งบอกไม่คิดอะไร แต่ในใจโครตจะแคร์ความรู้สึกเด็กผู้ชายเกรียนๆคนหนึ่ง ที่นับวันจะยิ่งแก่แดดแก่ลม เริ่มมองเห็นเค้าลางว่าต่อไปคงต้องจับเด็กแสบผูกติดเอาไว้ เหมือนไอ้เมฆกับไอ้ฉาน ที่มันผูกติดกันยังกะข้าวต้มมัด
เริ่มรู้สึกว่าหวงแหนเป็นยังไง ยิ่งคำพูดไร้เดียงสาที่สะกดใครต่อใครขนาดนี้ ถ้าวันหนึ่งมีคนที่เห็นว่าสิ่งเหล่านี้น่าสนใจเหมือนกัน ตอนนั้นต้องทำยังไงวะ อาจจะต้องแตะมือขอคำปรึกษาจากไอ้ฉาน แต่คงไม่ต้องไอ้ปลื้มแตะมือเรียนรู้อะไรจากไอ้เมฆ แค่นี้ก็แก่แดดจะตายอยู่แล้ว เจอไอ้เมฆเข้าไปสงสัยกลายเป็นปลาไหลใส่สเก็ตท์ แน่ๆ
.......
ตอนนี้สำหรับแม่ยกที่เรียกหาพี่ไม้กับน้องปลื้ม ไม่รู้จะถูกใจกันมั้ย แต่คนเขียนแทบจะเป็นไมเกรน
เจอกันตอนหน้าสำหรับ “รัก.....ต้องแสดงออก”
เคยคิดว่าถ้าจับพี่เมฆกับนายฉานมารวมเล่มจะมีคนซื้อมั้ย
แล้วถ้าเกิดรวมเล่มขึ้นมาจริงๆ ลงตอนพิเศษไม่ยั้งขนาดนี้ พอถึงตอนนั้น
แล้วเราจะเอาอะไรแถมให้คนอ่านดี
เอร้ยยยยย.....อย่าได้แคร์กระหน่ำลงมันเข้าไปตอนพิเศษเนี่ย
แอบกระซิบว่า นิยายเรื่องต่อไป คราวนี้นะทำตามสเตปการเขียนนิยาย
คือมีพล็อตเรื่อง ก่อนจะวางตัวพระเอกนายเอก
พล็อตเรื่องมีแล้ว พระเอก ใครๆก็เรียกเค้าว่า “คุณคนเดียว” แม้แต่ตัวมันเอง ยังเรียกตัวเองว่า”คุณคนเดียว” เลย
ส่วนนายเอก ชื่อ ขลุ่ย เนื้อเรื่องเป็นยังไง ถ้าได้อ่านตอนแรก อาจจะมีคนวางระเบิดบ้านคนเขียนได้ แล้วยังไม่มีตอนต่อไปเลยอ่ะ มีแค่ตอนแรก 555 ยังมีหน้ามาสปอยเนาะ
หัวข้อ: เมื่อแหงนมองจันทร์ ผมเห็น “ตะวัน” By TRomance "อัพเดทกล่อง+หนังสือตัวอย่าง P.81" (อ่าน 840479 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก