2.2(จบ)
“ ไม่ว่าความรู้สึกมรึงกับจักรจะเปลี่ยนไปแล้วหรือยัง แต่กรูยังรักมรึงกับจักรไม่เปลี่ยน”
“ ทำให้ได้อย่างที่พูด” ไอ้แบงค์ว่าก่อนที่จะจูงมือจักรเดินออกไป
“.................................”
กรูจะไม่ดื้อดึงให้มรึงกับจักรยกโทษให้กรูตอนนี้ กรูจะพิสูจน์ให้เห็นว่ากรูไม่ใช่คนเดิม
ผมบอกไอ้แบงค์กับจักรเดินออกไปด้วยจิตใจที่หดหู่ แต่กลับสบายใจอย่างบอกไม่ถูกที่ตัวเองสามารถเอาชนะตัวเองที่ไม่บังคับให้ไอ้แบงค์กับจักรยกโทษให้ทั้งที่ผมมได้ทำอะไร ผมเข้าใจว่าแค่คำพูดมันไม่พอ
วันนี้ผมได้รู้ว่า ไอ้แบงค์กับจักรพร้อมจะให้อภัยผมเสมอ ทุกสิ่งทุกอย่างเป็นเพราะผมเองต่างหาก
3 วันเท้าผมก็หายเป็นปกติ ผมจึงกลับไปอยู่คอนโดเพราะที่นั้นคือบ้านของผม ไอ้แบงค์ และจักร ผมเองก็คิดว่าไม่แน่บางทีไอ้แบงค์หรือจักรอาจจะกลับมาที่นี่บ้าง
แต่ก็ไม่...
แม้จะเสียใจอยู่บ้างแต่ผมก็อดทน
นับเดือนแล้วที่ผมใช้ชวิตโดยไม่มีไอ้แบงค์กับจักร ซึ่งมันไม่มีความสุขเลยสักนิด ผมก็ได้แค่รอ
“.............................”
แม้จะอดทนมากแค่ไหนแต่คนก็มีขีดจำกัด ผมโทรไอ้แบงค์ถามคำถามเดิมๆ เพื่อให้ได้ยินเสียงสักนิดก็ยังดี
‘กินข้าวหรือยัง?’
‘จักรเป็นไงบ้าง? บ่นเรื่องงานให้ฟังหรือเปล่า’ (จักรอยู่บ้านไอ้แบงค์)
‘วันนี้ กรู.......................’ เรื่องเรื่องที่พบ ที่เจอในแต่ละวัน ทำอะไรกับใครบ้าง โดยที่ไอ้แบงค์เอาแต่เงียบฟัง
‘กรูคิดถึง กับข้าวที่มรึงทำ’
‘เมื่อไรจะได้เจอมรึง’
‘ไอ้วุฒิบอกว่าเพิ่งไปเจอมรึงมา’
‘…………’
ผมโทรหาจักรแต่จักรก็ไม่รับเหมือนเดิม ไม่เลยแม้สักครั้ง ผมจึงได้แต่ส่งข้อความหาจักร ให้จักรได้รู้ความรู้สึกของผม
‘ทำอะไรอยู่ครับคนดี’
‘หลับฝันดีนะครับ’
‘พี่คิดถึงจักรได้ใช่ไหม?’
‘วันนี้พี่เจอ..ทำให้พี่ยิ่งคิดถึงจักร’
‘ยกโทษให้พี่สักนิดหรือยัง?’
‘ตื่นหรือยัง อย่าตื่นสายจนไปทำงานสายล่ะ พี่ไม่ได้อยู่ปลุกด้วย’
‘รักนะครับ’
บ้างผมก็โทรถามไอ้วุฒิว่าจักรมีงานเข่ามาไหมและยอดเป็นเป็นไงบ้าง บ้างผมก็ไปหาไอ้วุฒิเพื่อให้ได้เห็นจักรแวบๆก็ยังดี
ผมได้มีโอกาสพบเจอคนมากมาย มีหลายคนที่น่ารัก แบบที่ผมชอบ และดูเหมือนจะสนใจผมเหมือนกัน แต่ผมก็พูดอีกฝ่ายรู้ว่าผมมีแฟนแล้ว ไม่มีพูดกล่ำกล้วมให้อีกฝ่ายคิดเองว่าน่าจะมีมีพันธะเหมือนที่ผ่านๆมา ซึ่งผมก็ไม่ได้รู้สึกเสียดงเสียดายอะไรมากมาย จนคิดว่าตัวเองน่าจะทำแบบนี้มาตั้งนานแล้ว
รอให้ฟ้าเห็นใจ
?! ผมเปิดไฟแต่ห้องยังมืดสนิทเหมือนเดิม
“ ไฟดับ?” เลิอกคิดไปได้ เพราะทั้งคอนโดสว่างโล่ ไฟจะมาดับที่ห้องผมห้องเดียวได้ยังไง ถ้าสวิซไฟไม่ชำรุดก็หลอดล่ะ?
ตาผมเริ่มชินกับความมืด เลยเดินเข้ามาและเปิดประตูที่เชื่อมกับอีกห้อง
ประตูล็อค!?
ล็อค!? ผมไม่เคยล็อดประตูนี้ หรือว่าจะมีใครมานอกจากผม เป็นไปไม่ได้
“..................”
อ้าว!? ไม่ได้ล็อค!? ประตูนี่ชักยังไง!?
แกร๊ก!?
ผมเปิดประตู แสงไฟเรืองรองสว่างจ้าจนหรี่ตา และคนที่ถือกล่องไฟที่สว่างสไวก็คือ..............จักร และ ไอ้แบงค์ก็ยืนอยู่ไม่ห่าง
!?
“ แฮปปี้เบริ์ดเดย์ทูยู
แฮปปี้เบริ์ดเดย์ทูยู
แฮปปี้เบริ์ดเดย์ทูยู” วันนี้ ใช่วันนี้วันเกิดผม
“..............................”
“แฮปปี้เบริ์ดเดย์ทูยู
แฮป ปี้ เบริ์ด เดย์ ทู ยู”
“......................” พูดไม่ออก อึ้ง ตื้นตัน มองไอ้แบงค์ทีมองจักรที
“ ขอให้พี่สุขภาพร่างกายแข็งแรง มีความสุขมากๆนะครับ” จักรว่า
“ สุขสันต์วันเกิดชนะ”
“ ........................แบงค์........จักร..?” ผมดีใจจนไม่รู้จะพูดอะไรดี ไอ้แบงค์กับจักรจริงๆ
“ อธิฐานและเป่าเทียน” ไอ้แบงค์บอก ผมองหน้าไอ้แบงค์จักรก่อนทีจะมองเค้กในกล่อง
Happy Briday Chanachai“ ขอโอกาสอีกครั้ง อีกแค่ครั้งเดียว” ผมอธิฐานเสียงดังก่อนที่เป่าเทียนดับทั้งหมดในครั้งเดียว
“ ตามคำขอ!” ไอ้แบงค์ว่าในคงวามมืด และคอเสื้อผมก็โดนกระชากด้วยด้วยริมฝีปากโดนประกบด้วย..ริมฝีปากไอ้แบงค์ ลิ้นมันกำลังหยอกเย้าภายในปากผมอย่างช่ำชอง ผมก็ตอบโต้เร่าร้อนไม่แพ้กัน แต่แล้วไอ้แบงค์ก็หยุดเอาดื้อๆ
“ แบงค์?” มือเย็นๆลูบไหล้เข้าในชายเสื้อผมจนขนลุกผมจับแขนเล็กนี้ไว้ ก่อนลูบไหล้ขึ้นไปสัมผัสใบหน้านิ่มและจูบลงริมฝีปากจักรได้พอดีดิบดี
“จักร” ผมว่าเสียงในลำคอ
ผมต้องการไอ้แบงค์และจักร ต้องการอย่างไม่มีขีดจำกัด
“...........................” จากด้านหลังต้นคอผมถูกดูดเม้นจนเจ็บแปล๊บๆ
ไอ้แบงค์...
มือเลื้อยจากด้านหลังค่อยปลดกระดุมเสื้อเซิ้ตผมและถอดมันออกในที่สุด
“.....?” จักรดันหน้าผมออกมา ก่อนที่เข็มขันผมจะโดนปลด และ โดนลิ้นอุ่นๆสัมผัสกับน้องชาย เท่านั้นมันก็แข็งขืนขึ้นมาอย่างรวดเร็ว ผมอยากเปิดไฟซะตอนนี้ผมอยากจะเห็นว่าเกิดอะไรขึ้นกับผม
“ เปิดไฟ” ผมว่าเสียงเบา
“ ไม่ต้อง” ไอ้แบงค์กระซิบข้างหู ก่อนที่จูบผมจากด้านหลัง
“ อะ อ่า พี่ เสีย ว” ผมว่ามือสัมศีรษะที่อยู่เบื้องล่าง เก่งขึ้นทุกวันเลยนะเรา
คืนนี้ เป็นวันเกิดที่ดีที่สุด-------ผมรู้
* * * *
เมื่อยเนื้อเมื่อยตัว เป็นความรู้สึกแรกที่รู้รับรู้เมื่อลืมตาขึ้น เมื่อคืนผมฝันดีมากถึงมากที่สุด ผมฝันว่าไอ้แบงค์กับจักรเอาเค้กมาสุขสันต์วันเกิดที่ผมลืมไปสนิท จากนั้น.....อย่างที่ผมฝันมาตลอด มันมากว่าที่คิดไว้ซ่ะอีก ต้องเป็นฝันอยู่แล้ว เพราะความเป็นจริงจักรไม่เคยยอม แม้ว่าผมจะขอยังไงก็ตาม
ดีเสียจนไม่คิดว่าเป็นเรื่องจริง
“ .................?” ผมได้กลิ่นกับข้าวหอมๆปะทะจมูก ..และก็เสียงหัวเราะคิดคักที่เล็ดผ่านเข้ามาประตูที่เปิดแง้มไว้
เมื่อคืน...คือเรื่องจริง !?
..แบงค์ จักร !?
ผมรีบลุกขึ้น แต่เซๆจนต้องยืนนิ่งๆไว้ก่อนที่วิ่งออกมา
“........................!?......”
ไอ้แบงค์กับจักรที่นั่งพิงโชฟาจ้องผมเป็นตาเดียว (ผมใส่กางเกงตัวเดียว)
เมื่อคืนไม่ใช่ฝันดีแต่คือความจริงที่ดีที่สุด
“ แบงค์...จักร”
“พี่ชนะมานั่งด้วยกันสิครับ” จักรว่าร่าเริง
“...................................” ไอ้แบงค์ยื่นมาจับแขนแล้วดึงให้นั่งลงระหว่างมันกับจักร
“ ยกโทษให้พี่แล้วใช่ไหมจักร แบงค์?” ผมถามอดนึกถึงเมื่อคืนที่จักรนั่งอยู่บนตัวผมไม่ได้ ถึงแม้เมื่อคืนะปิดไฟแต่ผมกลับเห็นภาพชัดเจน ขณะที่จักรอยู่บนตัวผม ผมก็นั่งอยู่บนตัวไอ้แบงค์ ทั้งหน้าและหลังที่จับจังหวะกันเป็นอย่างดี ทำให้ผมส่งเสียงครางไม่ได้ศัพท์
“ ก็ถ้าไม่ยกโทษ จักรจะนั่งอยู่ตรงนี้หรือครับ” จักรว่าเอามือบิดแก้มผมแรงๆ
“ แบงค์มรึงก็ด้วยใช่ไหม?”
“ อืม” ไอ้แบงค์ว่า ผมยิ้มแก้มแทบจะฉีก จับมือไอ้แบงค์ไว้หลวมๆ
“ แต่ถ้ามีครั้ง...............” จักรว่าเสียงเย็นยะเยือก
“ ไม่มีแล้วจ้าไม่มี” ผมรีบบอก
“ ก็บอกเผื่อไว้” เจ้าว่ายิ้มเจ้าเหล์ และชูกรรไกรสีชมพูหวานกลางอากาศ
“ จักรเอากรรไกรออกมาทำไม?” ผมถามรู้สึกร้อนๆหนาวๆชอบบกล แม้ไอ้แบงค์จะเอามือผมไปกุมไว้ก็ตาม
“ ก็เอามาให้พี่ดูว่า ถ้าพี่เจ้าชู้อีกจะเป็นยังไง” จักรว่ากรรไกรกางอากาศ
ฉับ ฉับ! ผมสะดุ้ง !? สันหลังเย็นวาบ รีบหันไปหาไอ้แบงค์
“ มรึงจะไปกลัวอะไร ถ้ามรึงไม่คิดจะทำอีก” ไอ้แบงค์ว่า ยิ้ม
“ ใช่ใช่ ก็แค่พูดเผื่อไว้” จักรว่าพยักหน้า
“ ...........................” ผมพูดไม่ออก เอาเป็นว่ารู้สึกลัว ไอ้น้องชายผมมันก็เหมือนจะหดหายเข้าไปในตัวผมให้ได้
“ แล้ว หลังจากนั้น ผมก็จะอยู่กับพี่แบงค์ แค่ 2 คน”
“ จักรหมายความว่าไง?” ผมถาม
“ คิดเอาเองดิ หิวข้าวแล้ว” จักรพูดจบแล้วเดินไปที่โต๊ะอาหาร พร้อมกับบิดขี้เกียจไปพลาง
“ แบงค์ นี่ไม่ได้ความว่า..มรึงกับจักร?!”
“ ตอนนี้ยัง เพราะตอนนี้ยังไงกรูกับจักรก็ยังรักมรึง มรึงก็ทำตัวสมกับที่กรูกับจักรยอมให้มรึงก็แล้วกัน”
“ กรูรู้”
“ รู้ก็ดี มากินข้าวเถอะ วันนี้กรูทำแต่ของชอบมรึงทั้งนั้น มรึงบอกเองไม่ใช่เหรอว่าอยากกินกับข้าวที่กรูทำ”
“ ...................” ผมเดินตามไอ้แบงค์ไป แต่ก็อดที่จะหันกลับไปมองกรรไกรที่จักรวางไว้ไม่ได้
ไอ้กรรไกรบ้านี่มันน่ากลัวอย่างไม่น่าเชื่อ
“.........................”
ไม่ว่าจะอะไรก็ตามแต่
ไม่ว่าจะยังไง
ยังไง...ผม นายชนะชัย ก็เป็นคนที่โชคดีที่สุด...ในโลกอยู่ดี ที่มีคนสามีและภรรยาที่รักผมมากขนาดนี้
* * * *
หัวข้อ: Re:บุพเพวายร้าย-พิเศษ3/3...........................................หน้า672,673 (อ่าน 4910767 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก