1.2
“ฮัลโหล................แบงค์ ?” จากที่คิดจะโทรเป็นสิบๆรอบ ในที่สุดก็กล้าโทรหา
“ อืม..............” เสียงที่เปล่งออกมาเหมือนขอไปไม่พอให้ทราบว่าไอ้แบงค์รู้สึกยังไง
“ เที่ยงกว่าแล้วกินข้าวหรือยัง? มรึงยิ่งชอบทำงานจนลืมเวลา” ผมว่า
“ เพิ่งไปกินกับจักรมา”
จักร..........
“ แล้วจักร.........”
“ก็ดีกว่าเมื่อคืน” ไอ้แบงค์พูดทั้งที่ผมยังพูดไม่จบ
เมื่อคืนจักรร้องไห้ เพราะผม เป็นผมเองที่ทำให้จักรเสียใจ คิดแล้วรู้สึกท้องโหวงเวงปะทะกับความรู้สึกผิดที่มากขึ้นเรื่อยๆ
“ แบงค์...................”
“....................................................”
“ กรูขอโทษ”
“.........................................................”
“ เรื่องทั้งหมด เพราะกรูเอง กรูขอโทษ”
“....................................................”
“ แบงค์..พูดอะไรบ้าง จะด่าจะว่าอะไรกรูก็ได้ อย่างเงียบเหมือนมรึงไม่ได้ยินเสียงกรู กรูขอร้อง”
“ กรูฟังคำขอโทษมรึงมากี่ครั้ง!? กรูฟังคำสัญญามรึงเท่าไร แล้วมรึงเคยทำได้ไหม?! ก็เข้าอีหรอบเดิม”
“ แบงค์กรูไม่เคยผิดสัญญา แต่กรูก็ยอมรับว่าครั้งนี้กรูผิดที่กรูเห็นว่าน้องเขาน่ารักและมาจีบกรูก่อน ดูจะชอบกรูมาก กรูเลยเล่นไปกับน้องเขา แต่...............”
“ แล้ว.........?!”
“ เออ ใช่กรูกำลังแก้ตัว แต่มันจะไม่เรื่องแบบนี้อีกแล้วแบงค์
ยกโทษให้กรูอีกครั้งได้ไหม?” เสียงผมสั่น
“มรึงโทรไปบอกจักรเถอะ!”
“ แล้วมรึงละแบงค์?”
“ สำหรับกรู ไม่คิดจะฟังแค่คำพูดมรึงเท่านั้น แต่กรูจะดูการกระทำ ถ้ามรึงสำนึกผิดจริงๆพิสูจน์ให้กรูเห็น..”
“ พิสูจน์....”
ตู๊ดๆ-------ตู๊ดๆๆๆๆ----ๆ
ไอ้แบงค์ตัดสาย ผมโทรกลับไป แต่โทรไม่ติดคิดว่าไอ้แบงค์คงปิดเครื่องไปแล้ว
“............................................”
ผมแปลคำพูดไอ้แบงค์ได้ว่า ผมยังมีโอกาส ขอแค่นี้ก็ดีมากแล้ว
“.............................................”
แล้วจักรล่ะ.........?
จักรจะให้โอกาศผมอีกครั้งเหมือนไอ้แบงค์ไหม?
จักรพี่ผิดไปแล้วจริงๆ
“ ...............................................”
ผมโทรหาจักร
ตืด-------------------------------------------------ด
ตืด------------------------------------------------------ด
จักรยังไม่รับ...
“....................................” ผมลุ้น คิดว่าจักรจะทำหน้ายังไง เมื่อเห็นชื่อคนที่โทรไป ที่โทรตั้งแต่เช้าเป็นสิบๆสาย
จะมองด้วยสายตาแล้วไม่สนใจ หรือจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วคิดว่าควรจะรับดีไหม
ตืด-------------------------------------------------------ด
ตืด--------------------------------------------------------ด
หรือว่าจักรจะวางโทรศัพท์ไว้ที่ไหนจึงไม่รู้ว่าผมโทรไป
จักร....
หรือว่าจักร ตั้งใจจะไม่รับโทรศัพท์ผม......................
พี่รู้ว่าพี่ไม่ดี อย่าใจร้ายกับพี่นักเลย
ผมไม่มีกระจิตกระใจจะทำงานต่อไป ผมจึงไปหาไอ้วุฒิ เพราะจักรทำงานที่โรงแรมมัน
“ มรึงจะอยู่ในห้องนี้ก็ได้ อย่ารบกวนการทำงานกรูก็พอ” ไอ้วุฒิว่า ก้มหน้าก้มตาทำงานไม่ได้สนใจผม
“ ................................เมื่อคืน..?”
“ เมื่อคืนทำไม?” ไอ้วุฒิว่าเงยหน้าจากรายงานในแฟ้ม
“ จุมว่าอะไรมรึงหรือเปล่า?”
“ จุม?..................ก็ไม่..” ไอ้วุฒิว่ารู้สึกเหมือนกำลังที่ยิ้มที่มุมปาก
“ ......................” จุมไม่ว่าเมื่อไรก็ให้อภัยไอ้วุฒิเสมอ ทั้งที่ไอ้วุฒิเคยทำเลวร้ายกับจุมมากมายขนาดนั้น แล้วไอ้แบงค์กับจักรจะให้อภัยผมเหมือนจุมไหม?
“ ถามทำไม?”
“ เมื่อคืน หลังจาก..........ไอ้แบงค์ กับจักร.........” ผมเล่าให้ไอ้วุฒิฟัง
“ แล้วไง?”
“ แล้วไงยังไง ตอนนี้เมียกับผัวกรูกำลังจะทิ้งกรู ไอ้แบงค์คิดอะไรอยู่กรูไม่รู้ จักรก็ไม่ยอมรับโทรศัพท์กรู จนกรูต้องมาหามรึง!”
“ ............ถ้ากรูเป็นไอ้แบงค์หรือจักรนะชนะ ตอนนี้มรึงคงไม่ได้มายืนคร่ำครวญอยู่ตรงนี้...” ไอ้วุฒิพูดแล้วนัยย์ตามันมีประกายวาบขึ้นมา จนผมไม่คิดจะถามต่อว่าทำไม
“ แล้ว..............กรูจะต้องทำยังไง...” เสียงผมเบาลงไม่ทราบสาเหตุ
“ ที่ไอ้แบงค์พูดกับมรึงแบบนั้น มันยังมห้โอกาสมรึงแก้ตัวมรึงก็เลิกนอกใจสักที แล้วจักรมรึงน่าจะรู้ดี” พูดจบก็ก้มอ่านเอกสารในแฟ้มต่อ
จักร..................
จักรเป็นตนที่รู้สึกนึกคิดยังไงก็แสดงออกมาตรงๆ ที่ไท่ยอมรับโทรศัพท์ ก็เพราะไม่อยากคุยกับผม
.......................จักร โกรธพี่ขนาดเสียงก็ไม่อยากได้ยินเลยเหรอ
“ กรูจะรอจักร เลิก 5 โมงใช่ไหม?” ผมถาม เพราะถ้าผมไปหาเวลางานคงได้มีเรื่องเพิ่มให้จักรไม่พอใจผม
“ วันนี้จักรมีงานแต่ง คงจะกลับช้าหน่อย” บอกผมโดยไม่ได้เงยจากแฟ้มเอกสาร
“ ยังไงกรูก็จะรอ”
“ ..อืม”
“..............................”
5 โมง
6 โมงเย็น เลยเวลาเลยเวลาเลิกงานมาแค่ชั่วโมง
1 ทุ่ม
2 ทุ่ม!? แต่จักรก็ยังไม่เลิกงาน จากที่ไอ้วุฒิสั่งพนักงานให้รายงานผมเรื่องจักร ตอนนี้ยังอยู่ในงานแต่ง ( ไอ้วุฒิกลับบ้านตั้งแต่ 6 โมง)
ผมคิดจะไปหาจักรที่งานเลี้ยง แต่พอผมออกมาก็เห็นจักรกำลังเลี้ยงไปยังออฟฟิตเชลล์แอนด์มาเก็ตติ้ง ผมรีบตามไปทันที
“.................” เสียงผมวิ่งทำให้จักรหันมามองคนที่วิ่งตามหลัง
“จักร” ผมว่ายิ้มดีใจที่ได้เห็นหน้าจักรสักที
“ ....................” จักรหันหน้ากลับราวกับว่าไม่เห็นผม
ในออฟฟิตเซลล์ฯ พนักงานกลับไปหมดแล้วในห้องจึงมีแค่ผมกับจักร
“ จักรจะกลับแล้วใช่ไหม? เดี๋ยวพี่ไปส่ง” ผมว่า เพราะรถจักรยังอยู่ที่คอนโด
“ .......................” จักรไม่ตอบ เก็บของใส่กระเป๋าเหมือนอยู่คนเดียว
“ จักรอย่าทำกับพี่แบบนี้” ท้ายคำเบาอย่างไม่น่าเชื่อ
“.......................” เมื่อจักรเก็บของเสร็จก็ปิดในออฟฟิต โดยไม่สนใจว่าผมยังอยู่ในห้อง
อย่าเมินพี่.....ใจหาย
“ จักร จักร!?” ผมตามจักรออกไป
“...............................” จักรกำลังยืนรอลิฟท์แต่พอเห็นผมก็เดินลงไปในทันที ผมวิ่งตาม
“
จักร จักร” ผมดึงแขนจักรให้หยุดก่อนเพราะเรียกยังไงจักรก็ไม่หยุด
โดนสะบัดในทันที
“ จักรให้โอกาสพี่อีกครั้งได้ไหม?”
“...........................”
“ นะจักร พี่ขอครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้าย” ผมจับมือจักรไว้อีกครั้ง
“ .......................” ไม่ตอบ
“ จักรได้โปรด พี่สัญญาพี่จะเลิกเจ้าชู้”
“ ..................” จักรค่อยๆดึงมือตัวเองกลับไป ทำให้ผมไม่กล้าที่ดื้อดึงจับมือจักรไว้
“ จักร ได้โปรด พี่สำนึกผิดแล้วจริงๆ”
ใจสั่น
“ .................” จักรเดินลบันได แม้หางตาก็ไม่แลผม
“ จั.ก...ร” ผมได้แค่เดินตาม
“ จักรพี่ .......
โอ้ย!?!” ผมสะดุดขาตัวเองเพระมัวแต่มองจักร ไม่ได้ก้มมองบันได้เลย
“ พี่ชนะ!?” จักรว่าเข้ามาประครองผมที่กำลังลุกขึ้น
เจ็บแปล๊บที่เท้าขวา
“จักรพี่เจ็บ” ผมว่านิ่วหน้าจับแขนจักรที่ช่วยพยุงผม
เห็นได้ชัดว่าจักรเป็นห่วงผม
“ ...........................” ผมลุกขึ้นแต่เดินกระเพลกๆเพราะไม่กล้าลงน้ำหนักที่เท้าขวามาก ที่ตกบันไดแค่ 4 ขั้น
“.....................” พอเห็นว่าไม่มีเลือดตกยางออก จักรก็ปล่อยมือจากผมทันที และยังเม้มริมฝีปากล่างอย่างชอบทำอีก
“ จักร ช่วยพยุงพี่หน่อยได้ไหม?”
“...........................” นิ่ง
“ เกลียดพี่ขนาดนี้เลยเหรอจักร”
“.........................” ไม่ตอบแต่ก็มาช่วยผมพยุงผมข้างที่ขาผมเจ็บ
“ จะไปส่งที่ล็อบบี้” พูดกับผมเป็นครั้งแรกไม่นับที่อุทานชื่อผมเมื่อกี้
“ รถพี่จอดอยู่ชั้นนี้ไปส่งพี่ที่รถก็พอ” ผมว่า
“ขาเป็นแบบนี้จะขับรถกลับได้ยังไง!”
“ จักร
!?” ไอ้แบงค์วิ่งมาหาผมกับจักร คิดว่าคงมารับจักร
“ พี่แบงค์”
“ เกิดอะไรขึ้น
?!”
“ พี่ชนะตกบันได” จักรบอก ไอ้แบงค์หันมามองผมก่อนที่จะไปหยุดที่เท้าผม
“ เดี๋ยวพี่เอง” ไอ้แบงค์ว่าพยุงผมแทนจักร “ จักรไปเรียก รปภ.ที่ยืนอยู่ด้านโน่นให้พี่หน่อย”
“ ครับ” จักรว่าแม้จะงงๆว่าไอ้แบงค์ให้ไปเรียก รปภ.ทำไม ผมเองก็ไม่เข้าใจ
“ เจ็บ?!” ผมว่า “ คงจะขับรถกลับไม่ได้”
ผมคิดว่าไอ้แบงค์คจะไปส่งผม
“ กรูรู้” ไอ้แบงค์ว่าขณะมองจักรที่กำลังยืนคุยกับ รปภ.และกำลังเดินมาหาพวกผมในที่สุด
“ แบงค์วันนี้ กรูกับทิมแล้วว่ากรูมีแฟนแล้ว และกรูก็รักแฟนกรูมาก และอยากเป็นพี่น้องธรรมดา เป็นมากกว่านี้ไม่ได้ กรูเองก็ไม่ได้คิดอะไรมากเกินกว่านั้น กรูอยากให้มรึงรู้” ว่าผมตัดขาดทุกคนแล้วจริงๆ
“................” ไอ้แบงค์จ้องหน้าผมแต่ไม่พูดอะไร
“ พี่แบงค์ รปภ.มาแล้วครับ”
“ รบกวนไปพาเขาที่เขาที่ล็อบบี้ แล้วให้รถไปส่งเขาด้วยนะครับ”
“ แบงค์
!? ” ไม่คิดว่ามรึงจะใจร้ายแบบนี้ มรึงไม่คิดแม่แต่จะไปส่งกรู!
“ เออกรูมันเลว มันชั่ว กรูมันเจ้าชู้ กรูทำให้จักรเสียใจ กรูทำให้มรึงโกรธ แต่มรึงก็น่าจะปฎิบัติกับกรูอย่างเพื่อนบ้าง
!? ” ผมสะบัดรปภ.ที่พยุงผมออก
“........................................”
“
พี่แบงค์”จักรว่าเขย่าแขนไอ้แบงค์ที่จ้องหน้าผมตาไม่กระพริบ
“...................................” ผมไม่ได้โกรธอะไรไอ้แบงค์ แต่น้อยใจ
“ กรูขอโทษ กรูจะปรังปรุงตัวเอง ทำไมไม่เชื่อใจกรูบ้าง”
คัดจมูกจนแสบ
“
พี่แบงค์?” (จักร)
ไอ้แบงค์หันไปบอก รปภ. ว่าจะไปส่งผมเอง
“ กรูไม่ได้ขอให้มรึงกับจักรสงสาร แต่กรูขอให้โอกาสกรูแก้ตัว” ผมว่า
“.............แล้วโอกาสที่มรึงได้รับ มันกี่ครั้งที่มรึงทำลายมันไป”
“..................................” แต่ครั้งนี้มันไม่เหมือนทุกครั้ง
“ พี่แบงค์ พาพี่ชนะไปหาหมอเถอะนะครับ” พอจักรอกไอ้แบงค์จึงพยุงผมไปที่รถ ผมอยากจะผลักมันออกไป ว่าไม่ต้องสนใจผมก็ได้ ถ้ามันฝืนใจนัก รู้สึกสมเพชตัวเอง แต่ไม่ว่ายังไงตอนนี้ผมก็ได้อยู่กับมันและจักร
“..............................” ไอ้แบงค์เป็นคนขับรถ โดยมีจักรนั่งข้างๆ ส่วนผมนั่งเบาะหลัง
ในรถเงียบกริบจนได้แทบจะได้ยินเสียงแอร์
“ ไม่ต้องพากรูไม่โรง-บาลหรอก แค่คลีนิกก็พอ” ผมบอก ไอ้แบงค์จึงเลี้ยวเข้าคลีนิกที่แรกที่เจอ
หมอชักประวัติผมคร่าวๆก่อนที่ให้ผมเอ็กซ์สเรย์ ระหว่างที่รอผลเอ็กซ์เรย์ หมอถามอาการผมเพิ่มเติม แต่ใจผมกลับอยู่นอกห้องตรวจ
ไอ้แบงค์กับจักรจะยังอยู่หรือเปล่าหรือว่ากลับไปแล้ว...
ผมรู้สึกว่านี่คือการเดิมพัน ว่าไอ้แบงค์กับจักรจะยกโทษให้ผมไหม? หากว่าเมื่อผมออกไปไอ้แบงค์กับจักรยังรอผมอยู่อีกด้านของประตูนี้ ผมก็มีหวัง
“................................” ผลเอ็กซ์สเรย์บอกว่ากระดูกผมยังปกติดีอยู่ ก็มีแต่กล้ามเนื้ออักเสบเท่านั้นเอง หมอพันผ้าให้ผมจะได้ไม่เคลื่อนมาก และให้ยาแก้ปวด และแก้อักเสบมากิน 2-3วันผมก็จะหายเป็นปกติและไม่ควรใช้เท้ามาก
พยาบาลพยุงผมออกจากห้อง( ผมปฎิเสธที่จะให้ไม้เท้า)
“............................”
ไอ้แบงค์กับจักรยังนั่งรอผมอยู่
“................................”
ผมมีความหวัง
ทั้งที่ผมทำอะไรไม่ดีตั้งมากมาย
.........ไอ้แบงค์กับจักรก็ยังรักผมมากขนาดนี้ แต่ผมก็ทำผิดกับไอ้แบงค์และจักรหลายครั้งต่อหลายครั้ง
“........................................” ผมเห็นจักรทำหน้าตกใจจึงรู้ว่าน้ำตาตัวเองกำลังไหล
“ พี่
ชะ-นะ” จักรเดินมาหาผม
“ พี่เจ็บเท้ามากหรือครับ?”
“ เปล่า เปล่าไม่เจ็บ” ผมว่าส่ายหน้า กายไม่ได้เจ็บแต่ใจทรมาน
“..................................................”
จนกระทั่งมาถึงบ้าน ผมกับไอ้แบงค์ และจักรก็ไม่ได้คุยอะไรกันมากกว่านั้น
“ เกิดอะไรขึ้น
!? ” พี่ผมถามเมื่อเห็นว่าไอ้แบงค์พยึงผมที่กระเพลกๆเข้ามาในบ้าน
“ ตกบันไดครับพี่เอก” ไอ้แบงค์บอก
“
ทำอีกท่าไหนถึงได้ตกบันไดได้!? ” พี่ผมพูดหงุดหงิด
“ พี่เอก งั้นผมกับจักรก่อนนะครับ” ไอ้แบงค์ให้พี่เอกมาช่วยประครองผมแทน
“ อ้าวเห็นมากันครบ นึกว่าจะค้างที่นี่” พี่เอกว่า
“ ไม่ละครับ” (ไอ้แบงค์)
“ แบงค์ขอคุยด้วยหน่อยได้ไหม?” พี่เอกรับรู้ความไม่ปกติจึงออกไปก่อน
“.................................”
“มีอะไรก็พูดมา?”
“ กรูจะพิสูจน์ให้มรึงกับจักรเห็น” หันไปมองจักร
“ ................”
“ พิสูจน์ให้เห็นว่ากรูเป็นคนใหม่แล้วจริงๆ เพื่อตัวกรูเองที่รักมรึงกับจักรเพื่อให้กรูได้กรูกลับไปอยู่กับมรึงกับจักรเหมือนเดิม”
“.......................................................”
“................”
“ ไม่ว่าความรู้สึกมรึงกับจักรจะเปลี่ยนไปแล้วหรือยัง แต่กรูยังรักมรึงกับจักรไม่เปลี่ยน”
“ ทำให้ได้อย่างที่พูด” ไอ้แบงค์ว่าก่อนที่จะจูงมือจักรเดินออกไป
“.................................”
กรูจะไม่ดื้อดึงให้มรึงกับจักรยกโทษให้กรูตอนนี้ กรูจะพิสูจน์ให้เห็นว่ากรูไม่ใช่คนเดิม
--------- * ---------
มาช้ากว่าที่คิดไว้มากเจ้าค่ะ เพิ่งมาถึงบ้าน 
T^T
ขอโทษจริงๆด้วยเจ้าค่ะ
พรุ่งนี้มาต่อ พี่ชนะเน้อ เพราะยาวเกินเลย
ยอดวิว ล้านกว่า ....ขอบพระคุณจริงๆเน้อท่าน 
หัวข้อ: Re:บุพเพวายร้าย-พิเศษ3/3...........................................หน้า672,673 (อ่าน 4475355 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก