12
“ กรูเป็นคนตัดสินว่ามรึงยั่วกรู”
“ ทั้งที่กรูอารมณ์ดีแล้วเชียว...มรึงก็ทำกรูอารมณ์เสียจนได้!”
“ ทำไมไม่ตอบ ห๊ะ!!” เสียงเกรี้ยวกาจจากผม
“ ไปอาบน้ำ! ตัวมรึงเหม็นเหล้ายิ่งกว่ากรูที่กินเหล้าอีก!”
“ พี่ครับ อย่าทำ ผม!?” เสียงอ้อนวอนจากใครสักคนที่ทำให้หวั่นไหวจากก้นบึ้งของความรู้สึก
“ อย่าทำผม ผมกลัวแล้ว!?”
“ พี่เมมชื่อน้องจุมนะ”
“ วันนี้น้องจุมใส่เสื้อน่ารักดี..”
“ พี่ครับ …ผมขอโทษ”
“ ผ..มผิดไปแล้ว”
“ พี่ครับ เชื่อผม”
“ เรา จะ ต้อง ได้อยู่ด้วยกัน”
“ ถ้าเจอตัวละก็น่าดู”
“ ฮือๆ…..”
เสียง… มองก็มองไม่เห็น ถึงมองเห็นก็ไม่รู้ว่าอะไรเป็นอะไร สิ่งที่เห็นถูกตัด ยืดขยายซับซ้อน ทำให้ปวดหัวมากขึ้นไปอีก มากจนหัวจะแตกอยู่แล้ว
ก็อกๆ
ก็อกๆ
เสียงทำให้รู้สึก..ตัว จากสิ่งที่ไม่น่าจะใช่ฝัน แต่อาจจะเป็นอดีตที่ผมลืมไปแล้ว
อะไรบ้างที่เกิดขึ้นใน 5 ปีที่ผมจำอะไรไม่ได้ ผมไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวเอง นอกจากใครบอก แต่ผมก็ไม่เชื่อว่าผมว่ามันเกิดขึ้นเพราะไม่รับรู้ไม่รู้สึก บางอย่างที่ลืมไปต้องเป็นสิ่งสำคัญแน่ไม่งั้นผมก็คงไม่รู้สึกเศร้าแบบนี้
“…………………”ผมลืมตาขึ้นมาด้วยความหงุดหงิด ใครเคาะประตูทั้งที่ผมเคยสั่งแล้วว่าไม่ให้มายุ่ง
ก็อกๆ
ก็อกๆ
“ ใคร!?” ผมว่าลุกขึ้นมา มือกุมขมับ
ปวด “ นมเองคะ” (นมขมิ้น)
เป็นนม แล้วไง!?
ถ้าเป็นคนอื่นละก็น่าดู!
“มีไร?”
“ นมเป็นห่วงค่ะ เมื่อคืนก็กลับซะดึกดึน คุณหนูไม่ได้เป็นอะไรใช่ไหมค่ะ?”
“ จะเป็นอะไรล่ะ ! อย่าทำเหมือนผมเป็นเด็กได้ไหม !?” กว่าจะออกจาหผับกว่าจะไปส่งไนท์ที่ห้อง และกว่าจะ..เสร็จ ไนท์ก็บอกให้ค้างแต่ผมอยากกลับมานอนบ้านมากกว่า
“…………………” ไม่มีเสียงตอบจากนม
ผมลุกจากเตียงเดินไปเปิดประตู ยังไงนมก็เป็นห่วงผม ทั้งที่คนอื่นไม่……………
“ พอใจหรือยัง?” ผมว่า นมยังยืนรออยู่
“นี่จะ9โมงแล้วกินอะไรซะหน่อยนะค่ะ นมจะให้คนเอาขึ้นมาให้”
“ ไม่หิว และก็ไม่ต้องรบกวนผมด้วย”
“…………………”(นม)
“ ถ้าหิวจะเรียกเอง” ผมบอก นมจะได้ไปซะที คอยเป็นห่วงผมอยู่นั่นแหละ ปวดหัวจะแย่อยู่แล้ว
“ ค่ะ” ผมบอกแล้วเดินกลับไป
ในบ้านนี้มีคนเป็นห่วงผมก็แค่นมคนเดียวเท่านั้นแหละ ส่วนอีก2คน คงเอาเวลาไประเริงกับชู้รัก ทั้งที่บอกไม่มีเวลา
“…………………” น่าเจ็บใจนัก !? สักวันคงถูกเขาทิ้งเพราะหมดประโยชน์เหมือนทุกที
พูดถึงความน่าเจ็บใจก็ต้องเป็น …… ……… … …
ตั้งแต่โรง-บาลแล้ว ที่ผมอยากเห็นหน้า ………………ทั้งที่ผมก็ไม่รู้จัก บางวันถึงกลับคอยมาว่ามาเยี่ยมผมหรือเปล่า ?
“…………………” เป็นความรู้สึกที่ประหลาด ทันทีที่เริ่มตาขึ้นมาก็เห็นใบหน้าที่คอยห่วงใยจากคนที่ไม่รู้จัก แต่ก็ทำให้หัวใจสั่นสะท้าน เบาหวิวอย่างอัศจรรย์
ใครกัน? สีหน้าดีใจจ้องมองผมตาไม่กระพริบ
ผมไม่รู้จักได้แต่งงงวย จากวันนั้นก็ไม่เห็นหน้าอีกเลย จนเมื่อคืนนั้นที่ผมนอนไม่หลับอย่างเคย ได้ขับรถไปเรื่อยๆอย่างไร้จุดหมาย และผมก็ได้เจอจุมในซอยนั้น ก่อนที่จะไปส่งจุมที่มหาลัย ถึงแม้เจ้าตัวจะทำตัวไม่น่าไปส่งก็ตามเถอะ
ผมถามเรื่องจุมกับไอ้ชนะหลายครั้ง ทั้งที่คิดว่าจะไม่แล้ว ไม่สนใจแล้ว
จุมเป็นเพื่อนกับจักรแฟนไอ้ชนะ จุมไม่ได้รู้จักผมมากกว่าเพื่อนของเพื่อนแฟน จุมเพิ่งโดนหักอกมา หรือพูดง่ายๆว่าโดนทิ้ง แต่จุมก็ยังรักแต่ผมว่าไม่น่าจะใช่ จุมเองก็มีเพื่อนที่ชื่อชิด ที่ดูยังไงก็มากกว่าเพื่อนธรรมดา
ไอ้ชนะมันห้ามไม่ให้ผมยุ่งกับจุม มันบอกว่าผมเลวเกินไปที่จะยุ่งกับจุม มันไม่อยากให้จุมเสียใจ ตอนที่ผมเบื่อจุมแล้ว
แต่ผมจะทำในสิ่งที่ต้องการ ผมเป็นฝ่ายเข้าหาจุมก่อน
ผมอุตสาห์พูดดีๆด้วยแต่จุมทำเป็นยิ่งเล่นตัว ทั้งที่คนอย่างผมเคยทำแบบนี้ก็ใครที่ไหน?
เออ! เล่นตัวไปเถอะ เคยได้แล้วครั้งหนึ่ง มันก็ต้องมีครั้งที่2และ3ตามมาไม่สิ้นสุดอยู่แล้ว เดี๋ยวผมก็เบื่อ เลิกสนใจไปเอง
“…………………” ผมไม่ได้อยากให้เป็นแบบนั้น แต่ผมก็อยาก ความคิดมันขัดแย้ง
เอ๊ะ !?ผมนี่มันยังไง
มันต้องมีอะไรมากกว่านี้
ผมรู้ว่ามีบางอย่างที่ทุกคนกำลังปิดบังผม ซึ่งผมไม่รู้ว่ามันคืออะไร และนั่นอาจจะเกี่ยวกับจุม
“……
………โว๊ย !? ……” หงุดหงิด
ผมเป็นบ้าอะไรของผมเนี่ย !
“…………………” ผมอยากเห็นหน้า …………………จุม อยากอยู่ใกล้ เพราะผมรู้สึกว่าบางอย่างในตัวผมกำลังสงบ
แต่จุม
แต่จุม พยายามปฎิเสธผม และยังควงเพื่อนเย้ยผมอีก
ช่างดิ!
ถ้าผมอยากได้ก็ต้องได้ คอยดู
“…………………”
ความหงุดหงิดของผมคุกรุ่นขึ้นมาอีกเมื่อคิดว่า ผมจะไปหาจุมที่บ้าน
คอยดูเถอะ ผมไม่เจ็บใจคนเดียวแน่
_____________________________
ผมจอดรถหน้าบ้านจุม ในใจก็คิดว่าตัวเองกำลังทำอะไรอยู่ อยากเห็นหน้าเขามากขนาดนี้เลยเหรอ?
เปล่า!? ผมตอบ ผมก็มาฆ่าเวลาเล่นๆ อยากจะดูหน้าสิว่าจะปฎิเสธผมไปได้สักกี่น้ำ
“ แม่ง ไอ้!?” ทำไมผมจะต้อมาที่นี่ด้วย จุมเป็นใคร ผมเป็นใครที่จะต้องทำแบบนี้
จุมหน้าตาก็งั้นๆ เดนใครก็ไม่รู้ ถ้าดีจริงจะมีคนทิ้งๆขวางแบบนี้เหรอ อย่างผมหาได้ดีกว่านี้เป็น100เท่า อย่างผมไม่ต้องหาด้วยซ้ำก็มีคนเสนอหน้าอยากให้เลือก แล้ว!?
ทุเรศสิ้นดีที่ผมมาจอดหน้าบ้านคนที่เขาไม่สนใจ
“…………………” จะว่าไม่สนใจก็ไม่ใช่ ผมรู้ผมมองออกว่า จุมชอบผม
ชอบชม้ายชายมานัก
เมื่อตอนนั้นที่ว่าผมบังคับเอาก็ไม่ใช่ คงยอมด้วยกันทั้ง2ฝ่ายนั่นแหละก็คงปฎิเสธพอเป็นพิธี ไม่งั้น จะขนาดนั้นเหรอ และยังรู้ว่าผมจะทำยังไงต่อ………………
คิดแล้วมันน่าสงสัย อะไรที่ทำให้ห้ผมติดใจในตัวจุมนัก หรือสมองผมจะเพี้ยน
“…………………”
กริ้งๆ
(เสียงโทรศัพท์ผม)
‘ไนท์’ โทรมา
“ ฮัลโหล”
“ พี่ครับวันนี้เราเจอกันที่ผับได้ไหมครับ ผมอยากเจอพี่”
“ ไม่ว่าง” ผมบอกก้มหน้าลงต่ำเพื่อให้มองเห็นบ้านจุมทั้งหลังได้อย่างถนัดตา
บ้านก็คุ้นในความรู้สึก วันนั้นวันที่ผมเจอจุมโดยบังเอิญในซอยนี้ ผมก็จอดรถมองบ้านหลังนี้อยู่นาน จนผมคิดว่าที่ตัวเองขับรถไปเรื่อยๆโดยไม่มีจุดหมายความจริงผมอยากมาที่นี่หรือเปล่า ยิ่งผมได้เข้าไปในบ้านผมยิ่งมั่นใจผมเคยมาที่นี่
“ งั้น วันนี้ผมไม่หาพี่ก็ได้” ผมเสียงอ่อยๆให้ดูน่าสงสาร
“ พี่ไม่ว่างก็คือไม่ว่าง!” ผมตอบหงุดหงิดจะวางอยู่แล้ว
“ พี่ครับ ที่พี่พูดเมื่อวานว่าผมเป็นแฟนพี่ พี่พูดอย่างงั้นจริงๆใช่ไหมครับ?” ที่พูดไปเมื่อวานก็พูดไปส่งๆอยากให้จุมได้ยิน อยากให้จุมได้รู้สึกว่า อย่างผมจะไปมีใครที่ดีกว่าจุมเท่าไรก็ได้ พูดไปด้วยความโมโหที่เห็นจุมกับชิดอยู่ด้วยกัน
“ ทำไม!?”
“ก็ผมรู้สึกผมไม่เหมือนเป็นแฟนเลย”
“…………………ก็ได้ถ้าว่างจะไปหา” ผมบอกก่อนที่วางโทรศัพท์ อยู่ๆผมก็รู้สึกผิดขึ้นมา
ความรู้สึกภายในใจ เงียบงัน
และ
โหยสิ่งที่ตัวเองไม่รู้ว่าคืออะไร
“…………………”
และทำไมผมจะต้องถ่อสังขารมาจนถึงที่นี่ด้วย !?
“…………………”
ผมเปิดประตูรถเดินออกไปไม่รีบร้อน ก่อนที่จะกดกริ่ง
กริ่ง
กริ่ง
แล้วยืนรอให้เจ้าของบ้านออกมา คงจะเป็นจุม เพราะอีกคนคงไปทำงานเพราะรถไม่อยู่
และก็เป็นอย่างที่คิด จุมเดินมา สีหน้ากำลังตกใจอย่างเห็นได้ชัด ตกใจจนหน้าซีด คงไม่คิดว่าเป็นผมละสิท่า “…………………” ผมยืนเอามือค้ำประตูด้วยความสะใจเล็กๆ ดูสิว่าจะทำยังไงที่เจอเห็นผม
“ เปิดประตู!” ผมบอก ก่อนเดินถอยหลังห่างออกมา1ก้าว ให้เจ้าของบ้านเปิดประตู
“…………………………” จุมนิ่ง หรือว่าไม่เห็ยนผมอยู่ในสายตา
“ ยืนเซ่อ อยู่ได้ บอกว่าให้เปิดประตู!” ผมสั่ง
“ ไม่ครับ” ตอบได้หาเรื่องเช่นเคย
“ คิดจะลองดีหรือไง พี่สั่งให้เปิดประตู!” ผมสั่งเสียงดังกว่าเดิม ผมอุตสาห์มาหา
“ ไม่ครับ” บอกแล้วเดินถอยห่างจากประตูออกไป เหมือนเตรียมจะหนี
ก็เอาสิวะ
โครม!? โครม!? ผมเอาเท้ายันประตูเต็มแรง
จุมสะดุ้งเดินถอยอออกไปอย่างหวาดๆ
“ พี่ครับ !?”
“ ทำไม จะทำไม !?” ผมโมโหบอกให้เปิด จะเตะรั้วให้พังไปเลยคอยดู
โครม!? โครม!? “ พี่ครับ รั้วจะพังนะครับ!?”
“ เออ ก็เตะให้มันพัง!”
โครม!? โครม!? “…………………………” (จุม)
“ ถ้าไม่งั้น ก็เปิดประตูให้พี่ !?”
“ ไม่ครับ” ส่ายหน้าบอก มองทั้งรั้วทั้งผม
“ อยากให้รั้วพังใช่ไหม !?” ผมว่า ถีบรั้วอยากให้พังเต็มแก่
“ พี่ครับ พอเถอะครับ พอเถอะ”สีหน้าบอกจะร้องไห้ ทำท่าจะสำออย
ผู้ชายที่ไหนเขาบ่อน้ำตาตื้นขนาดนี้ ไม่มีหรอกนอกจากแสแสร้ง
“ก็เปิดสิวะ !?” “…………………” จุมค่อยๆเดินมา ไขกุญแจเหมือนกล้าๆกลัวๆ พอจุมไขกุญแจปุ๊บผมก็เปิดเข้าไปทันที จุมรีบถอยห่างออกไป
ก็แค่เนี่ยะ เปิดตั้งแต่แรกก็สิ้นเรื่อง ต้องทำให้โมโห กว่าจะเข้ามาได้ หวงอะไรหนักหนาไอ้บ้านสับปะลังเคแบบนี้
_________________________________
ตอนหน้าพี่วุฒิต่อเจ้าค่ะ
ขอบคุณทุกๆ ท่านด้วยที่เข้ามารอน้องจุม
[/b] [/color]
หัวข้อ: Re:บุพเพวายร้าย-พิเศษ3/3...........................................หน้า672,673 (อ่าน 4746343 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก