สวัสดีท่านๆ
ว่าจะลงวันนี้ ไม่ได้ลงเจ้าค่ะ
เหตุผล คือไม่ได้อยู่ที่บ้าน แม้จะเข้ามาหลายครั้งแต่ไม่สะดวกจริงๆ
ขออภัยท่านที่เข้ามารอทั้งหลาย
เจ้าหญิงผิดไปแล้วเจ้าค่ะ ต้องขอโทษด้วย
พรุ่งนี้แน่นอนเจ้าค่ะ หลังสองทุ่มเน้อเจ้าค่ะ
เอาตัวอย่างไปก่อนได้ไหม?เน้อ
“ กรูเป็นคนตัดสินว่ามรึงยั่วกรู”
“ ทั้งที่กรูอารมณ์ดีแล้วเชียว...มรึงก็ทำกรูอารมณ์เสียจนได้”
“ ทำไมไม่ตอบ ห๊ะ!!” เสียงเกรี้ยวกาจของผมเอง
“ ไปอาบน้ำ! ตัวมรึงเหม็นเหล้ายิ่งกว่ากรูที่กินเหล้าอีก!”
“ พี่ครับ อย่าทำ ผม!?” เสียงนั้นอ้อนวอน
“ อย่าทำผม ผมกลัวแล้ว!?”
“ พี่เมมชื่อน้องจุมนะ”
“ วันนี้น้องจุมใส่เสื้อน่ารักดี..”
“ พี่ครับ …ผมขอโทษ”
“ ผ..มผิดไปแล้ว”
“ พี่ครับ เชื่อผม”
“ เรา จะ ต้อง ได้อยู่ด้วยกัน”
“ ถ้าเจอตัวละก็น่าดู”
“ ฮือๆ…..”
เสียง… มองก็มองไม่เห็น ถึงมองเห็นก็ม่รู้ว่าอะไรเป็นอะไร สิ่งที่เห็นถูกตัด ยืดขยายซับซ้อน ทำให้ปวดหัวมากขึ้นไปอีก มากจนหัวจะแตกอยู่แล้ว
ก็อกๆ
ก็อกๆ
เสียงทำให้รู้สึก..ตัว จากสิ่งที่ไม่น่าจะใช่ฝัน แต่อาจจะเป็นอดีตที่ผมลืมไปแล้ว
เกิดขึ้นใน 5 ปีที่ผมจำอะไรไม่ได้ ผมไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวเองบ้าง
“…………………”ผมลืมตาขึ้นมาด้วยความหงุดหงิด ใครเคาะประตูทั้งที่ผมเคยสั่งแล้วว่าไม่ให้มายุ่ง
ก็อกๆ
ก็อกๆ
“ ใคร!?” ผมว่าลุกขึ้นมา มือกุมขมับ
ปวด “ นมเองคะ” (นมขมิ้น)
เป็นนม แล้วไง!?
ถ้าเป็นคนอื่นละก็น่าดู!
“มีไร?”
“ นมเป็นห่วงค่ะ เมื่อคืนก็กลับซะดึกดึน คุณหนูไม่ได้เป็นอะไรใช่ไหมค่ะ?”
“ จะเป็นอะไรล่ะ ! อย่าทำเหมือนผมเป็นเด็กได้ไหม !?”
“…………………” ไม่มีเสียงตอบ
ผมลุกจากเตียงเดินไปเปิดประตู ยังไงนมก็เป็นห่วงผม ทั้งที่คนอื่นไม่
“ พอใจหรือยัง?” ผมว่า นมยืนรออยู่
“นี่จะ9โมงแล้วกินอะไรซะหน่อยนะคะ นมจะให้คนเอาขึ้นมาให้”
“ ไม่หิว และก็ไม่ต้องกวนผมด้วย”