บุพเพวายร้าย(สอง)
42
ชิดว่ายืนขึ้น ปัดฝุ่นจากกางเกง 2 3ครั้ง
“ จะไปไหน?”
“ กลับขึ้นไปหาจุม ไม่มีคนดู” ชิดบอก
“ ขอพี่ขึ้นไปด้วยได้ไหม?” ผมถาม อยากไปเห็นจุมชัดๆเหมือนกัน
“ อย่าเลยครับ ผมบอกแล้ว ผมไม่อยากให้จุมเห็นพี่ คราวที่แล้วที่จุมเห็นพี่ที่ชลบุรี จุมเอาแต่ร้องไห้ ตัวสั่นไปหมด จนผมต้องพามาอยู่ที่นี่”
“.......” จุมคงกลัวว่าผมจะบอกไอ้วุฒิ และไอ้วุฒิจะตามมาเจอ
ผมคิดว่าดีแล้วที่ผมไม่ได้บอกเรื่องจุมกับไอ้วุฒิ
“ แต่ถ้าพี่ไม่ได้เห็นจุม พี่ก็ไม่สบายใจ” ผมบอกยืนขึ้นตามชิด
“ ผมขอแล้วกัน อย่าให้ผมลำบากใจเลย” ชิดบอกแกมขอร้องผม แต่ไม่ว่ายังไงก็ผมก็อยากเจอจุม ว่าไม่ได้เป็นอะไร ไม่ใช่ว่าผมไม่เชื่อใจชิด แต่คนเราก็ทำอะไรไม่ขาดคิดเหมือนกัน แม้แต่ผมเอง
“ พี่ดูแป๊บเดียว และตอนนี้ชิดก็บอกพี่ว่าจุมหลับอยู่ จุมไม่รู้หรอกว่าพี่มา ” ผมว่านล้อม
“ ..........” ชิดถอนหายใจ ก่อนที่จะพูด
“ ก็ได้ พี่ผมยอมแพ้ แต่ให้ผมเข้าไปดูจุมก่อน ส่วนพี่รอข้างนอก” ชิดว่า ผมพยักหน้าเข้าใจแล้วเดินตามชิดขึ้นบันไดไปชั้นบน พอถึงชั้น4 ก็หยุดเลี้ยวฝั่งขวา เดินตามผ่านประตูห้องซ้ายขวาจนไปหยุดที่ห้องสุดท้ายด้านขวา
“ ..........” ชิดลวงกุญแจจากกระเป๋ากางเกงก่อนที่ไขกุญแจเข้าไปในห้องโดยย้ำกับผมว่า
“ เดี๋ยวพี่รอผมก่อน ถ้าจุมตื่นอยู่ ผมก็ให้พี่เข้าไปไม่ได้” พูดกับผมแล้วก็เดินเข้าไปในห้องแล้วปิดประตูตาม
ผมก็เลยยืนรออยู่ด้านนอก
“ ..........” ชิดแคร์จุมจริง
“ จุม!?” เสียงชิดจากด้านในทำให้ผมที่กำลังก้มมองเท้าตัวเองหันไปมองประตูที่ปิดอยู่ทันที
“ ..... ....... ..................” ผมจ้องประตูอยู่ราว 1 นาทีแต่ไม่มีเสียงหรือปฏิกิริยาจาชิด ผมตัดสินใจเปิดประตูเข้าไป แล้วกวาดตาไปรอบๆห้อง สิ่งแรกที่ผมมองเห็นคือเตียงที่เหมือนเมื่อกี้มีคนเพิ่งลุกออกไป ตู้เสื้อผ้าสีน้ำตาลปิดสนิท ตู้ไม้สีน้ำตาล โทรทัศน์ โต๊ะ….
แต่ผมไม่เห็นใคร? ผมหันไปประตูระเบียงที่เปิดทิ้งไว้ ผมใจหายวาบ!?
“ จุมนี่ชิดเอง” เสียงจากอีกด้าน ผมหันไป
และขาผมก็ตรงหรี่เข้าไป ในห้องน้ำ จุมนั่งกอดขดตัวตัวติดกับผนังห้องน้ำ !? ชิดอยู่ไม่ห่างและสังเกตเห็นผมแล้ว แต่ไม่ว่าอะไร คงเพราะมีสิ่งอื่นที่สำคัญกว่า
“ ..........” ผมมองจุม
“ จุม” ชิดเรียกยืนมือเข้าไปหาจุม แต่อีกคนกลับถอยหนีทั้งก้มหน้าที่มีน้ำตาเต็มหน้า
“ ชิดไม่ทำอะไรจุมหรอก มาเถอะ” ชิดว่าจับต้นแขนจุม น้องเขาสะดุ้งทันทีที่ชิดแตะตัว ก่อนที่ร้องไห้สะอื้นเสียงดัง
“ ฮือๆๆ” จุมถอยหนีแต่ไม่ได้ขัดขืนอย่างที่ควรจะเป็น
“ .........................”
ตัวผมรู้ชา ทั้งสิ่งที่เห็นอยู่ และนึกถึงจักรขึ้นมา
ปมบางอย่างที่ผมไม่เคยเห็นกำลังคลายออกในใจผม. . . . . . . . . .
จักร
ตอนนี้เราเป็นยังไงบ้าง พี่ผิดต่อเราจริงๆ พี่เอาแต่คิดเพื่อตัวของพี่เองโดยลืมไปว่า จักรจะรู้สึกยังไง พี่เอาแต่คิดว่าทุกอย่างจะต้องเป็นไปตามที่พี่คิด ทุกอย่างจะเป็นไปได้แม้ว่าตอนนี้จะไม่ก็ตาม เพราะงั้นพี่เลยทำกับจักรแบบนั้น และไอ้แบงค์ด้วย
“ จุม” ชิดเรียกชื่อจุมเบาๆก่อนที่นั่งชันเข่าขยับไปหาจุม แต่ชิดก็ไม่ได้ทำอะไรมากกว่านั้น นอกจากมองจุมด้วยสายตาเจ็บปวด
“ ฮือๆ” จุมยังคงร้องไห้ไปเรื่อยๆ แม้เสียงๆจะค่อยเบาลง จนกลายเป็นสะอื้นเป็นพักๆ ตั้งแต่ผมเข้ามา จุมไม่ได้เงยหน้ามองผมหรือชิด
มีเพียงเสียงสะอื้นจุมนานๆครั้งเท่านั้นที่ทำร้ายความเงียบที่มีตอนนี้
“...............” แล้วจุมก็ค่อยหรี่ตาลง จนกระทั่งหลับไป ชิดช้อนตัวจุมขึ้นมาแล้วอุ้มไปวางไว้บนเตียง ผมเดินตามไปเงียบๆ
“ พี่ไม่เคยรู้เลยว่าจุมเป็นแบบนี้” ผมพูดในที่สุด ตายังคงมองชิดที่ห่มผ้าให้จุม
“ พวกพี่จะไปรู้อะไร!” ชิดพูดประชด
“...............”ผมเงียบ
เพราะที่ชิดพูดนั้นเป็นความจริง แม้จะเพียงครึ่งเดียวก็ตาม ไม่ใช่ว่าผมไม่ค่อยรู้อะไร แต่เพราะไม่คิดว่าจะขนาดนี้
“ พวกพี่เคยสังเกต หน้าตายิ้มแย้มของจุมหรือเปล่า ว่าภายใต้รอยยิ้มที่ทำเหมือนไม่มีอะไรต้องห่วง ความจริงแล้วคืออะไร พี่คงไม่ได้เห็นท่าทางแบบนี้ของจุม หากว่าจุมยังมีสติดี” ชิดว่า
เพราะจุมไม่สบาย ถึงได้เป็นแบบนี้ ปกติจุมก็คงยิ้มแย้มอย่างที่ชิดว่าจริงๆ แล้วไอ้วุฒิมันเคยเห็นจุมแบบนี้หรือเปล่า?
“ ผมเห็นหน้าพี่ ผมแทบจะชกให้กองกับพื้น แล้วกระทืบซ้ำให้เจ็บไปถึงเพื่อนพี่” ชิดหมายถึงไอ้วุฒิ
ถ้ามีใครทำคนที่ผมรักแบบนี้ ผมคงไม่แค่ชก ผมต้องทำมากนั้น
“ คนที่เขารักกัน เขาไม่ทำกันแบบนี้หรอก” ชิดพูดต่อ คำพูดนั้นแทงผมเหมือนหอกที่แทงทะลุทั้งตั้งตัวไม่ทัน
คนที่เขารักกัน เขาไม่ทำกันแบบนี้ แต่ผมก็ทำกับจักร
“...............” ผมนึกถึงจักรจับหัวใจยิ่งกว่าครั้งไหนๆ อยากเห็นหน้ายิ่งกว่าทุกครั้งที่ผ่านมา อยากรู้ว่า ตอนนี้จักรไม่ได้เป็นอะไร ได้แต่ฝากความหวังไว้กับไอ้แบงค์ คนที่ผมรักอีกคนให้ช่วยดูแลจักร
และผมรู้ไอ้แบงค์จะไม่ทำให้ผมผิดหวัง
..
.
.
..
* * * *
ผมลืมตาตื่นขึ้นบนเตียงของผมเอง เมื่อคืนสุดท้ายผมก็โทรให้พี่ไปรับกลับมาบ้าน ถึงแม้ว่าผมอยากจะไปที่คอนโดใจจะขาด แต่ผมไม่กล้าพอ ผมกลัวท่าทีเย็นชาของไอ้แบงค์ ผมกลัวสายตาจักรที่มองผมด้วยความโกรธแค้น
ผมไม่คิดว่าตัวเองคงทนไม่ได้ เมื่อคืนกว่าจะหลับได้ก็ค่อนสว่าง ร่างกายมันหลับไปเองเพราะความเหนื่อยล้า
ผมต้องการเวลา แต่เวลากลับเดินไปเรื่อยๆแบบนี้
“...............” ผมลุกขึ้น แล้วคว้าโทรศัพท์มาเป็นสิ่งแรก เผื่อว่าไอ้แบงค์จะโทรมาตอนที่ผมหลับอยู่ แต่ความจริงคือ ไม่มีใครโทรหาผมสักคน
สิ่งต่างๆรอบตัว ดูว่างเปล่าจนน่ากลัว
หัวใจผมร่ำร้อง ว่าตัวผมจะต้องแก้ไขในสิ่งที่ผ่านมา แม้เพียงเล็กน้อยก็ยังดี ถ้าสิ่งที่มีคือ ‘ความรัก’ ไม่ใช่ความเห็นแก่ตัวเอง
ผมหนีไม่ได้อีกแล้ว เพราะหนีไปก็ไม่มีอะไรดีขึ้น ผมต้องยอมรับความจริงกับสิ่งที่ผมทำ
ผมลุกขึ้นอาบน้ำแต่งตัว ไปหาจักรกับไอ้แบงค์
* *
ผมยืนอยู่หน้าประตูห้องตัวเองโดยไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหน รู้แต่ว่าตอนนี้ขาเริ่มชาแล้ว มือที่จะกดกริ่งหรือเคาะประตูห้องก็ยกขึ้นลงโดยไม่ทำอะไรสักที
ไอ้แบงค์อยู่ในห้องอย่างแน่นอน เพราะรถยังจอดอยู่ข้างล่าง ส่วนจักรอาจจะกลับไปแล้ว หรืออาจจะยังอยู่ในห้อง
แกร๊ก? ประตูห้องของห้องข้างๆที่อยู่ไม่ไกลเปิดออก พร้อมกับชายหนุ่มตัวสูงก็เดินออกมา เขายิ้มให้ผมตามมารยาท
“...............” ผมฝืนยิ้มตอบพี่ประดิษฐ์เช่นกัน ( ผมเคยกับพี่เคยคุยเขาหลายครั้ง พี่เขาเป็นพนักงานบริษัทใกล้ๆนี่เอง)
เมื่อพี่ประดิษฐ์ไปแล้วผมก็ไปตั้งอกตั้งใจที่จะกดกริ่งให้ได้ พอจะกดหัวใจมันก็หายวูบเป็นพักๆ
เอาไงก็เอาวะ ผมคิดแล้วกดกริ่ง
(เงียบ)
เหมือนว่าผมไม่ได้กดกริ่งเพราะไม่มีอะไรเกิดขึ้น ยิ่งทำให้ผมใจเสีย ไอ้แบงค์คงรู้ว่าเป็นผมเลยไม่ยอมมาเปิดประตู
แบงค์ นี่มรึงโกรธขนาดนี้เลยเหรอ?
ขอบตาร้อนผ่าว เหมือนน้ำตากำลังจะไหล
แกร๊ก ประตูถูกเปิดจากด้านใน ผมกลั้นหายใจไม่รู้ตัว
ผมมองคนที่เปิดประตู
“...............” ไอ้แบงค์ก็มองผมเช่นกัน
“...........................” ไอ้แบงค์นิ่งไปสักพักก็เดินกลับหายไปโดยเปิดประตูทิ้งไว้
ผมเจ็บ............... ไอ้แบงค์ไม่พูดกับผมสักคำ มีแต่ท่าทีที่เฉยเมย ไม่เคยเลยสักครั้งที่ไอ้แบงค์เป็นแบบนี้
“...............” ผมพาร่างกายที่หนักอึ้งเดินเข้าไป มองไม่เห็นไอ้แบงค์ทั่วทั้งห้อง ผมเดินเข้าไปในห้องนอน
ไอ้แบงค์กำลังเช็ดตัวให้จักรที่นั่งอยู่บนเตียง น้องเขาเงยหน้ามองเพียงแวบเดียวก่อนที่เบือนหน้าหนี
“ จักร” ผมว่าเสียงเบาในลำคอ
“...............” ไอ้แบงค์เช็ดตัวให้จักรเสร็จก็เดินผ่านผมไปที่ตู้เสื้อผ้าแล้วเลือกเสื้อ กางเกงมาใส่ให้จักร ( เสื้อยืดสีเขียว กางเกงขาสั้นสีดำ)
“ จักร กินข้าวเลยนะ จะได้กินยา” ไอ้แบงค์ว่า จักรพยักหน้า ก่อนที่ไอ้แบงค์จะออกจากห้องไป
“...............” เมื่อไอ้แบงค์เดินออกไป ก็เหลือแค่ผมกับจักร ผมเดินไปหาจักรได้แค่ก้าวเดียวก็ต้องหยุด เพราะขามันก้าวไม่ออกแล้ว
จักรทำเหมือนผมไม่มีตัวตน ไม่มองผมด้วยซ้ำ
“ จักร
พี่ ...............”
“ พี่แบงค์” จักรว่าตัดผมทันทีที่ไอ้แบงค์เดินเข้ามาพร้อมกับถาดสีขาว ที่มีชามข้าวต้มวางอยู่
ไม่ใช่แค่จักรที่ทำเหมือนผมไม่มีตัวตน ไอ้แบงค์ก็ด้วย นี่มันคืออะไรกันแน่ หรือว่านี่การแก้แค้นของจักรและไอ้แบงค์ ซึ่งมันเจ็บกว่าการทำร้ายร่างกายด้วยอาวุธใดๆทั้งสิ้น
จักรกินได้ไม่กี่คำก็ส่ายหน้าบอกไอ้แบงค์ว่าอิ่มแล้ว จากนั้นก็กินยา2เม็ดแล้วดื่มน้ำตามไปครึ่งแก้ว
“ นั่งสักพักแล้วค่อยนอน” ไอ้แบงค์บอกจักร
“ พี่
แบงค์.. ............” จักรดึงชายเสื้อไอ้แบงค์ที่ยืนขึ้นจะยกถาดไปเก็บ
“.........?......” ไอ้แบงค์หันหน้าไปมองจักร
“ พี่มานอนเป็นเพื่อนผมได้ไหมครับ ผมกลัวว่าคนเลวๆจะมาทำร้ายผม” จักรพูด ผมรู้ดีว่าคนเลวๆที่จักรพูดถึงหมายถึง ‘ผม’
“ เดี๋ยวพี่เอาถาดไปเก็บแล้วกลับมานอนเป็นเพื่อน” ไอ้แบงค์บอก จักรถึงปล่อยมือจากชายเสื้อไอ้แบงค์
นี่จักรกลัวพี่ขนาดนี้เลยเหรอ?
“...............”จักรโน้มตัวลงนอน ผมเดินไปหาอยากจะกอดสักครั้ง ทว่าก่อนที่ผมจะถึงตัวจักรไอ้แบงค์ก็เดินเข้ามา
แบงค์
“...............” ไอ้แบงค์มองผม
ผมรู้สึกว่าตัวเองเป็นตัวน่ารังเกลียด ไม่คู่ควรที่แตะต้องจักร จนต้องถอยออกมา ปล่อยให้ไอ้แบงค์นอนตามจักรลง ร่างบางๆของจักรขดตัวขยับเข้าไปหาไอ้แบงค์ ผมเบือนหน้าหนี...............
ไม่ใช่สิ่งที่ผมเห็นบาดตัวผมให้ทนไม่ได้ แต่สิ่งที่ผมทนไม่ได้คือ ไอ้แบงค์กับจักรทำเหมือนกับว่าผมไม่ได้อยู่ในห้องนี้ด้วย
จะต่อว่า หรือทำร้ายผมยังไงก็ได้แต่อย่าทำแบบนี้ รู้ไหมว่าทรมานยิ่งกว่าทรมาน แบบนี้มันเจ็บเกินจะทนได้
“...............”ไอ้แบงค์หลับตาลงตามจักรไปแล้ว ผมก็ทรุดตัวนั่งกับพื้น
หัวใจโหวงเหวงแต่หนักจนเจ็บหน้าอก ทั้งยังเหมือนจะปริแตกได้ นี่คงเป็นผลในสิ่งที่ผมทำ
ผมรู้ว่าตัวเองทำไม่ถูกแต่ไม่เคยคิดว่าตัวเองทำผิด ในเมื่อสิ่งที่ผมทำ ผมจริงใจ ผมรักก็บอกว่ารัก และเมื่อมีความรักผมก็ย่อมต้องการที่จะให้คนที่ผมรักรักผม ย่อมไม่ผิดที่ผมจะทำให้คนที่ผมรักผม
จนเมื่อวาน ชิดกับจุมทำให้ผมเข้าใจ
ผมถึงได้เข้าใจ คำว่าเอาใจเขามาใส่ใจเรา ถ้าเราไม่ใช่คนที่ถูกกระทำ เราไม่เข้าใจได้หรอก
คือ ผมเลว
ผมยอมรับ
ผมคิดจะแก้ไขในสิ่งที่ผมทำ ตอนนี้ผมเข้าใจแล้วว่าผมแก้ไขอะไรไม่ได้แล้ว ผมทำร้ายจักรนั่นคือความจริง ผมเห็นแก่ตัวกับไอ้แบงค์จนเกินที่ให้อภัย แต่ผมอยากไถ่โทษแม้เพียงเล็กน้อยก็ยังดี
และให้คนอย่างผมได้รับโทษทัณฑ์มากกว่าที่เป็นอยู่ แม้ผมจะเจียนตาย ร้ายดี ยังไงแต่ผมก็ต้องทำและได้รับ
“...............”
ผมตัดสินใจแล้ว
........
.....
ถึงผมจะหลับตา แต่กายผมไม่ได้หลับ เสียงเล็กน้อยก็ทำให้ผมรู้สึกได้ ว่า มีคนข้างหลังผมมีคนกำลังเคลื่อนไหว ไม่จักรก็ไอ้แบงค์ ผมอยากจะลืมตาขึ้นดูว่าใคร แต่ผมก็ยังหลับตาสักพักแล้วค่อยๆลืมตา
“...............” จักรเดินช้าๆไปห้องน้ำ และไม่นานเสียงกดชักโครกก็ตามมา จักรเดินออกมาและสังเกตเห็นผมที่นอนอยู่บนพื้นว่ากำลังมองตัวเองอยู่
“..............................” ผมลุกขึ้น
จักรเดินเลี่ยงผ่านผมไปแบบเร็วๆ น้องเขาเซผมถลาเข้าไปประครองด้วยความเป็นห่วง
“ จักร!?” (ผม)
“..........................” จักรดิ้นพยายามผลักผม แต่พอผมปล่อยจักรก็ยิ่งจะล้มลง ผมก็ปล่อยไม่ได้
“ จักร พี่แค่จะช่วย” ผมบอก แต่จักรไม่ฟังเลย
“ ชนะจะทำอะไร!!?” ไอ้แบงค์ถามเสียงห้วน มือผมปล่อยจักรอัตโนมัติ เพราะไอ้แบงค์เข้ามาประครองจักรแล้ว
“ จักรจะล้ม กรูจะช่วยแต่จักร........” ผมบอก แล้วที่เหลือก็เห็นกันอยู่ว่าจักรไม่คิดว่าผมจะช่วย และสายตาไอ้แบงค์ก็บอกเช่นกันว่าไม่เชื่อในสิ่งที่ผมพูด
“..........................” มีอะไรทรมานกว่านี้ไหม
“ พี่แบงค์ ผมอยากกลับบ้าน” จักรว่า ไอ้แบงค์โอบตัวเข้าไปชิดอก
“ แบงค์ กรูมีเรื่องอยากคุยกับมรึง” ผมว่า พยายามไม่สนใจสายตาที่ไอ้แบงค์มองผมเหมือนกำลังต่อว่า
สายตาที่เคยเชื่อใจ ไม่มีอยู่เลย ผมคงเป็นไอ้ตัวร้ายเลวๆในสายตาไอ้แบงค์ไปแล้ว........
“ เดี๋ยวพี่ไปส่ง” ไอ้แบงค์ก้มลงไปพูดกับจักรแทนจะพูดกับผม
“ แบงค์ อย่าทำแบบนี้!?” ผมว่าจับมือไอ้แบงค์ไว้ ก่อนที่จะเดินหนีผมไป
“..........................” ไอ้แบงค์เงียบจ้องหน้าผม จักรเบือนหน้าเข้าหาตัวไอ้แบงค์
“......................”(ผม)
“.....................ฮือๆ” (จักร)
“ อย่าทำแบบนี้กับกรู” เสียงผมเครือ มือที่จับแขนไอ้แบงค์สั่น
“ มรึงก็เหมือนกัน อย่าทำแบบนี้” ไอ้แบงค์บอก แล้วดึงแขนตัวเองให้หลุดจากมือผม
“.......... ..... .. ..” ไอ้แบงค์ประครองจักรเดินออกไปนอกห้อง กว่าผมจะตื่นภวังค์จากคำพูดไอ้แบงค์เมื่อกี้ ผมก็อยู่คนเดี่ยวในห้องแล้ว ผมวิ่งตามออกไปทันที
ผมเห็นไอ้แบงค์กับจักรเดินเข้าไปในลิฟท์ วิ่งตามไปก็ไม่ทัน จึงวิ่งลงบันไดตามไป แต่ผมไม่คิดจะหยุดชั้นล่างนี้ ผมวิ่งลงไปรอที่ชั้นจอดรถทันที เพราะยังไงไอ้แบงค์ก็ต้องขับรถไปส่งจักร
ผมยืนรอหน้าลิฟท์ด้วยความร้อนรน ว่าทำไมลิฟท์ถึงได้ช้านัก
แล้วลิฟท์มาถึง และเปิดออก
“ แบงค์” ผมเรียก แต่ไอ้แบงค์เดินผ่านผมไปพร้อมจักร เหมือนไม่ได้ยินเสียงผมและไม่ได้เห็นผม
“แบงค์!” ผมเดินตาม แล้วกระชากไหล่ไอ้แบงค์ให้หันกลับ
ไอ้แบงค์หยุด ผมวิ่งดักหน้าไอ้แบงค์(และจักร)
“ ให้กรูไปส่งจักรเถอะ” ผมขอร้อง
“ ชนะ มรึงกลับขึ้นไป สำหรับตัวมรึงต้องพอแค่นี้” ไอ้แบงค์บอก
ผมเจ็บใจจนแสบที่ไอ้แบงค์ไม่ยอมเชื่อใจผม คำพูดที่บอกก็ราวกับว่าผมจะทำอะไรจักร ซึ่งมันไม่ใช่เลย ตอนนี้ผมรู้แล้วว่าผมต้องทำยังไง
“ แบงค์กรูขอ”
“......... ..... .. ..” สายตาที่มองกันและกันนิ่งงั้น
“ พี่แบงค์ เดี๋ยวผมกลับเอง” จักรว่าแล้วเดินออกไป ขณะที่ผมกับไอ้แบงค์ยังคงเงียบ มีแต่ดวงตาเท่านั้นที่พยามยามจะค้นหาคำตอบและตั้งคำถาม
“ ชนะ มรึง......... ..... .. ..”
“ จากนี้ทุกอย่างจะดีขึ้น แบงค์” ผมบอก ก่อนที่โผเข้าไปกอดไอ้แบงค์
ผม......... ..... .. น้ำตาคลอ
“ ชนะ!?”(ไอ้แบงค์)
“ กรูเป็นคนทำให้กรูเป็นคนแก้......... ..... มรึงทำดีแล้ว” ไอ้แบงค์กอดผมได้อบอุ่นเหมือนเดิม แต่ผมผลักออก ผมไม่สมควรจะได้รับหรอก
รักมรึง ได้แต่บอกในใจ เพราะจะไม่บอกแล้วคำพูดที่ผูกหมัดใครเอาไว้
“ ขอบคุณ” ผมบอกแล้ววิ่งตามจักรไป
“ จักร!”
“จักร!” ผมยิ่งเรียก จักรก็แทบจะวิ่ง
หมับ! ผมคว้าได้ต้นแขนจักร ก่อนที่จะกระชากเบาๆให้จักรหยุด
“...............” จักรสะบัดแขน
“ จักรเดี๋ยวพี่ไปส่ง” ผมบอก จักรไม่ตอบเอาแต่บิดแขนให้หลุดจากมือผมที่จับอยู่
“.............................. ” (จักร)
“ ให้พี่ไปส่งจักร แล้วพี่จะไม่มาให้จักรเห็นหน้าอีก ถือว่าเป็นครั้งสุดท้าย” ผมบอก จักรชะงักเงยหน้ามองผม
“...............” แค่เสียววินาทีที่จักรนิ่ง ก่อนที่จะกลับมาดิ้นรนหนีผมเหมือนเดิม
ที่ผมอยากไปส่งจักร เพราะผมจะบอกในสิ่งที่จักรต้องการ หากผมไม่พูดตอนนี้ ก็ไม่รู้ผมจะได้พูดเมื่อไรเพราะจากนี้ไป จักรคงไม่ยอมเจอผมอีก โอกาสที่จะได้อยู่ด้วยกัน 2 คนคงไม่มีอีกแล้ว
“ พี่ขอโทษ” ผมพูดจบก็ยกตัวจักรขึ้นพาดกับไหล่
จักรดิ้นเอามือทุบหลังผมจนเจ็บระบม ผมแบกจักรไปที่รถ และไม่เห็นไอ้แบงค์แล้ว
“ ถ้าพี่ไม่ทำแบบนี้ เราก็คงไม่ได้คุยกัน” ผมบอก วางจักรลงเบาะและตามเข้าไป ทำให้จักรต้องขยับไปนั่งเบาะที่อยู่ถัดไป
“...............” จักรนั่งเงียบ ผิดกับที่ผมคิดไว้ว่าน้องเขาคงจะไม่ยอมง่ายๆ
ไม่มีความเงียบใดๆที่อึดอัดได้ขนาดนี้
“ จักรพี่เข้าใจ พี่ยอมรับที่จักรไม่ยอมพูดกับพี่” ผมว่าหลังจากที่ขับรถมาเกินครึ่งทาง
“...............”จักรเงียบ ไม่ยอมหันหน้ามายังคงมองออกไปนอกรถเหมือนเดิม
“ พี่รู้ว่าพี่ผิด” น้ำลายกลืนลงคออย่างลำบาก คำพูดที่คิดว่าง่ายดายช่างยากเย็น
“ พี่จะไม่ขอให้จักรให้อภัยอีกแล้ว จะไม่บังคับจักรเหมือนที่ผ่านมา จักรจะไม่ต้องทนอยู่กับพี่แบบนี้อีกต่อไป”
“...............”ไม่มีปฎิกิริยาใดๆจากจักร
“ พี่จะไปจากชีวิตจักรอย่างที่จักรต้องการ พี่อยากให้จักรรู้ไว้ ทุกคำพูดจากพี่ไม่เคยบอกไม่เคยโกหกทั้งในอดีตและต่อไป” คำว่า รัก ยังคงเหมือนเดิม
แต่ผมจะไม่มีคนให้รัก
สาสมแล้วกับคนอย่างผม
รถค่อยเคลื่อนจอดช้าๆหน้าบ้านจักร อย่างให้นานกว่านี้ นานกว่านี้ ยืดเวลาออกไปแม้เพียงเศษเสี้ยวของนาที
“ พี่ขอกอดจักรได้ไหม?”
“...............” จักรไม่ตอบ แต่ก็ยังไม่เปิดประตูออกไป
“ ขอ ครั้งสุดท้าย.............” ผมมองหน้าสีซีดที่ไม่ยอมหันมาเลยสักครั้ง จักรขยับตัว มือจับประตู(รถ)และเปิดออกไป
ไม่ทันแล้ว
ผมดึงตัวเข้ามากอด
“ ฮือๆ” จักรไม่ต่อต้านแต่ร้องไห้ ผมปล่อยโดยทันที
ตัดสินใจแล้วยังจะเอาไรอีก ปล่อยน้องเขาไปได้แล้ว คิดแล้วใจสลายร่วงลงกองกับพื้นที่เย็นเฉียบ
“...............” จักรวิ่งเข้าไปในบ้านโดยที่ไม่หันกลับมา แม้เพียงเล็กน้อย ผมมองตามหลังจนน้องเขาหายเข้าประตูที่ปิดเงียบ
ผมฟุบหน้ากับพวงมาลัย ในความเงียบงันน้ำตาไหลออกมา
* * * *
วันอังคาร วันจันทร์ 
ก็ตามแต่ขอบคุณ 
หัวข้อ: Re:บุพเพวายร้าย-พิเศษ3/3...........................................หน้า672,673 (อ่าน 4625177 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก