บุพเพวายร้าย(สอง)
37
“ ให้เรื่องมันจบเถอะชนะ”
“ ไม่!” ผมบอกทันที
ทำไมแบงค์ทำไมต้อปกป้องเจน ก็เจนไม่ใช่หรือไงที่ทำให้มรึงรู้สึกผิดมาตลอด ไม่ใช่เพราะรูปบ้านั่นหรือไงที่ทำให้มรึงตะล่อนตะล่อนตามหาจุม ที่มรึงปกป้องเจนหรทอว่ายังมีใจมรึงตัดไม่ขาด
หมับ!? ไอ้แบงค์ดึงผมเข้าไปกอด
“ ชนะ ขอถอะ” ริมฝีปากขยับพูดใกล้หูผม เหมือนจะให้ได้ยินแค่ 2 คน
“………………” ทำไมไอ้แบงค์จะต้องปกป้องเจนขนาดนี้ นี่ต่างหากที่ผมเป็นเดือดเป็นร้อนอยู่ตอนนี้
“ เจนกลับไปเถอะ พวกเราจบกัน” ไอ้แบงค์บอก( เจนยืนอยู่ข้างหลังผม ทำให้มองไม่เห็นหน้าเจน)
“ แบงค์”(เสียงเจนแหบพร่า)
“ กลับไปเถอะ ถ้าไม่กลับอย่าว่าแบงค์ใจร้าย...”
“ ...................”(ผมกับเจน)
“ เจนน่าจะรู้ได้แล้ว ว่าถึงไม่มีจุม แบงค์ก็ไม่รักเจนแล้ว” เงียบเงียบไปนานก่อนที่
“ ฮือๆ ” เสียงเจนสะอึกสะอื้น ที่ทำถึงขนาดนี้ไอ้แบงค์ก็ไม่รัก
ผมกลัวว่าคนนั้นอาจจะเป็นผมได้สักวันหนึ่ง ผมกอดตอบไอ้แบงค์แน่น
“ ...................” ผมรู้สึกว่าคำพูดที่ไอ้แบงค์พูดกับเจนนั้นมันน้อยไป แต่ถ้าไอ้แบงค์พูดแบบนี้กับผม ผมก็คงมีสภาพไม่ต่างจากเจนเท่าไร
“ ความจริงแล้ว แบงค์ก็เห็นแก่ตัวเหมือนกันที่ไม่รักเจน
แล้วกลับมาคบกับเจนทำไม มาให้ความหวังอีกทำไม!” “ ขอโทษ” (ไอ้แบงค์)
“ มาเล่นกับความรู้สึกเจนทำไม!!” “ ที่กลับไปคบกันอีก ก็เพราะคิดว่าแบงค์จะรักเจนได้ ขอโทษ”
“ ไม่ยกโทษให้ ไม่ยกโทษฮือๆ” ผมจะหันหน้าไปมองเจน แต่ไอ้แบงค์กดท้ายทอยผมให้ซบอยู่ไหล่มันเหมือนเดิม
“ แบงค์?” ผมเรียก
“ ...................”(ไอ้แบงค์)
“ ฮือๆไม่ยกโทษให้ …….เพราะไม่ได้โกรธ”
“ เจนกลับไปเถอะ ตอนนี้ไม่มีประโยชน์” ไอ้แบงค์บอกอีก
นานมากในความรู้สึกผมกว่าจะได้ยินเสียงเจนวิ่งออก
ตึก ตึก
“ ..............” เสียงฝีเท้าของเจนวิ่งห่างออกไปแล้ว
เงียบ
เงียบ
“แบงค์” (ผม)
“...............” ไอ้แบงค์ปล่อยตัวผม ก่อนที่เดินหนี เดินไประเบียงผมเดินไป แดดร้อนมากตอนนี้น่าจะสัก 11 โมงได้
“ แบงค์ นี่ใช่ไหมคือสาเหตุที่มรึงเลิกกับเจน?” ผมถาม เอามือเท้าขอบระเบียง และเอาหลังพิง ตามไอ้แบงค์
“ ตอนไหน?” ไอ้แบงค์ถามผมกลับ
“ ครั้งนี้” ผมตอบ และอาจจะรวมครั้งแรกด้วย คำตอบ คือ เพราะเกี่ยวกับ จุม
“ ไม่ใช่ทั้งหมด แต่กรูไม่ได้รักเจน กรูหาทางจะบอกเจนแล้วแต่ไม่โอกาสบอก จนกรูไปค้างห้องเจน แล้วบังเอิญไปเห็นรูปนั่นเข้า ..กรูก็รู้ว่าเจนเป็นคนส่งรูปให้ไอ้วุฒิ”
“ เพราะว่าเจนรักมรึง”
“ใช่ ตอนนั้นที่กรูบอกเลิกเจน เพราะกรูรู้ตัวแล้วว่ารักจุม และมันไม่ดีที่กรูจะคบกับเจน ทั้งที่รักคนอื่น และกรูก็ไม่ปิดบังว่ากรูรักคนอื่น เพียงแต่ไม่บอกว่าไม่เป็นใคร แต่เจนก็รู้ว่ากรูรักจุม” ไอ้แบงค์อธิบาย
ตอนนั้น ถ้าผมสังเกตจริงๆก็น่าจะรู้ว่าไอ้แบงค์หลงรักจุม แต่อย่างว่าผมก็อาจจะไม่รู้ก็ได้ เพราะผมเชื่อใจไอ้แบงค์ว่ามันไม่มีทางรักเมียเพื่อนแน่นนอน ไอ้วุฒิก็คงคิดเหมือนกัน มันไว้ใจไอ้แบงค์ให้ดูแลจุมตอนที่มันไม่อยู่ โดยไม่รู้เลยว่าเป็นการเปิดโอกาสให้ไอ้แบงค์ได้ใกล้ชิดจุม
ไอ้วุฒิมันคงเจ็บเจียนใจเหมือนกันที่รู้เรื่องนี้ ทั้งยังมีรูปเป็นหลักฐานอีก
“ แล้วมรึงไม่แค้นเจนหรือไง?”
“ แค้น แต่ตอนนี้เราทำอะไรไม่ได้แล้ว”
“ แต่เจนก็ควรได้บทเรียน” ผมบอก ไอ้แบงค์ส่ายหน้า
“ ทุกคนได้บทเรียนพอแล้ว ทุกๆคน” รวมถึงตัวมรึงด้วยใช่ไหมแบงค์
“ อาจจะเป็นเพราะรูปนั่น ที่ทำให้ไอ้วุฒิทำร้ายจุม แต่ก็เพราะตัวไอ้วุฒิเอง ที่มันไม่สามารถเชื่อใจจุมได้ ถึงจะไม่มีรูป แต่ไม่นานก็คงมีเรื่องอื่นเข้ามาอีก”
ไอ้วุฒิเมื่อก่อนมันเกลียดจุมเข้าไส้ แกล้งจุมสารพัดพอมันมารุ้ตัวว่าชอบจุม มันกลับไม่ยอมรับยิ่งทรมานจุมมากถึงมากที่สุด ต่อมามันยอมรับความรู้สึกตัวได้ว่ารักจุม ทั้งที่มันปฎิเสธความรู้สึกนี้มานาน ว่ามันให้ความสำคัญกับจุมมากกว่าตัวมันเอง มันรู้มันเข้าใจว่าจุมรักมันมากไม่ต่างกัน แต่มันก็อดระแวงไม่ได้ ระแวงเหมือนที่มัรเคยระแวงใครต่อใคร มันไม่ยอมเชื่อใจนอกจากพวกผม แต่สุดท้ายไอ้แบงค์กับหักหลังมัน และจุมที่ไม่ยอมพูดอะไร เป็นเรื่องปกติมากที่ไอ้วุฒิจะสติแตก….
สาเหตุหนึ่งคือไอ้วุฒิไม่สามารถรับความจริงได้ แต่หลักฐานมันดันมีอยู่คาตา
“ .................” ผมหันหน้าไป ไอ้แบงค์กำลังมองผม
“ ...........................” เรื่องจุม ผมควรจะบอกไอ้แบงค์ใช่ไหม?
“ แบงค์ วันนั้นที่เราไป....”
“ ชนะตอนนี้กรูก็ยังจุม แต่กรูก็รักคนอื่นด้วย” ไอ้แบงค์บอก ผมอึ้ง!
รักใคร
“ ใคร?” ใจผมสั่นเหมือนเสียงที่ถาม
“ ที่กรูรักจุม ทั้งที่รู้ว่าไม่มีทางเป็นไปได้ กรูจึงได้แต่แอบรักอยู่อย่างงั้น คอยห่วงใย คอยดูแลคิดว่าแค่นี้ก็พอแล้ว แต่สุดท้ายก็ไม่พอ สุดท้ายกรูก็ต้อง.........”
“ มรึงรู้ได้ไงว่าไม่มีทางเป็นไปได้” ถ้าจุมรักไอ้แบงค์ ไอ้วุฒิจะทำอะไรได้
“ เพราะจุมไม่ได้รักกรูไง” ไอ้แบงค์ตอบง่ายๆ แต่สีหน้ามันกำลังตอบอย่างยากเย็น
มันกำลังเจ็บปวด
ไอ้แบงค์ยังไม่ลืมจุม และไม่มีทาง
ผมก็เข้าใจและปวดร้าวพร้อมๆกัน
“ ................”
“ สุดท้ายจนสุดท้าย จุมก็เลือกที่จะหนีโดยไม่พึ่งกรู ...........ตอนนี้กรูรักอีกคนแล้วกรูก็ไม่อยากจะต้องผิดหวังแบบเดิมอีก คราวนี้คนที่กรูรักก็ดันมีเจ้าของแล้วอีก จำต้องหักห้ามใจโดยการไปคบกับเจน แต่กรูทำไม่ได้ ทั้งๆที่รู้ว่ามันผิด แต่กรูก็อยากจะสมหวังบ้าง” ไอ้แบงค์จ้องผมตาไม่กระพริบ
“..........................” ไอ้แบงค์เอามือมากุมมือผมโดยไม่พูดอะไร............. เป็นผมอย่างงั้นเหรอ
“ ก็ลองดูดิ” ผมก้มหน้า อยากจะยิ้มแต่ไม่กล้าคิดมั่นใจไปมากกว่านี้ จะเป็นผมใช่ไหม? แต่ไม่แน่ใจ
“ กรูจะไม่บอกให้มรึงเลือก แต่ขอให้กรูอยู่ข้างๆมรึงเหมือนที่มรึงเคยอยู่ข้างมรึงๆได้ไหม?” ไอ้แบงค์ว่า (มองปลายเท้าไอ้แบงค์ แล้วก็เลือนไปหน้าไอ้แบงค์)
“ กรูเคยบอกมรึงเป็น ล้าน ครั้ง ว่ารักมรึง แล้วทำไมจะไม่ได้” ผมว่าเงยหน้าขึ้น
“ กรูจะไม่ขอเป็นมากกว่าเพื่อน เพราะกรูไม่อยากรู้สึกผิดกับจักรไปมากกว่านี้ แต่มรึงจะได้เห็นกรูทุกครั้งที่มรึงต้องการ”
“ แต่กรูจะให้มรึงเป็นมากกว่าเพื่อน” ผมว่าโอบไอ้แบงค์
“ ................”
“ กรูรักมรึง ชีวิตกรูขาดมรึงไม่ได้ แล้วมรึงจะเป็นแค่เพื่อนได้ยังไง” ผมว่าดีใจจนน้ำตาซึม
ความรักของผมได้รับการตอบรับแล้ว
“ กรูเหมือนกัน ชีวิตกรูต้องมีมรึง คำว่ารักของมรึงที่ให้กรูทำให้กรูรู้ว่ารักมรึง รักมรึงที่คอยป้วนเปี้ยนอยู่ข้างๆกรู รักมรึงที่คอยให้กำลังใจกรู รักที่มรึงมันบ้าๆบอๆ รักมรึงที่คิดอะไรก็พูดออก รักมรึงที่งี่เง่าไร้สาระ รักมรึงที่ทำเจ้าชู้ไปทั่ว รักมรึงที่นอนดิ้นชอบถีบกรูตอนดึก รักมรึงที่ชอบพูดทะลึ่ง รักมรึงที่..”
“ พอแล้ว กรูรู้ว่ามรึงกรูแล้ว” ผมบอก คำว่ารัก หลังจากนี้ผมจะฟังอย่างงี้ไปเรื่อยๆ และจะไม่มีวันเบื่อ
“ ...................” ผมเงยหน้า แล้วค่อยๆจูบปากไอ้แบงค์ ก่อนที่ไอ้แบงค์จับหน้าผมแล้วหันหน้าหนี
“ เข้าไปในห้องเถอะ” ไอ้แบงค์บอกดึงผมให้เดินตาม
ไม่รู้ตอนไหนที่ผมไม่รู้สึกว่าแดดมันไม่ร้อนแล้ว
“...............” ผมอมยิ้มเดินตามไอ้แบงค์กลับเข้าไปในห้อง ผมมองมือไอ้แบงค์ที่กำลังกุมมือผม
ตื้นตัน........................................................
เข้าไปห้อง ไอ้แบงค์ปล่อยมือผมแล้วถอดเสื้อ ผมเองก็เหมือนกันถอดเสื้อทั้งที่ตามองไอ้แบงค์ ตามด้วยถอดกางเกง สายตาผมกับไอ้แบงค์จับจ้องกันไม่วางตา จนตัวเปลือยเปล่า ไอ้แบงค์เป็นฝ่ายเดินมาหาผม และไม่ได้รีบร้อนเพราะพวกผมรู้ว่าหลังจากนี้พวกผมมีเวลาด้วยกันตลอดไป
“ ชนะ” ไอ้แบงค์ก้มลงเอาหน้าผากชนกับผม แต่ก็ยังมองผม
“ อืม” ผมว่า เอามือลูบหลังไอ้แบงค์
“ กรูน่าจะรู้ใจ ตัวเองให้เร็วกว่านี้”
“ กรูเหมือนกัน” ผมบอกเอาลิ้นเลียปากไอ้แบงค์ ไอ้แบงค์เอาลิ้นมาเกี่ยวลิ้นผม
ร่างกายเริ่มร้อนขึ้นมาแล้ว จากจูบธรรมดา กลายเป็นจูบดุเดือดรีบร้อนจนแทบหายใจไม่ทัน
“ แบงค์ แบงค์” ไอ้แบงคืกำลังจูบตามคอผม มือก็กำลังจับน้องชายผม กำเบาบ้างสลับแรงๆ ผมก็ทำเหมือนกัน
“ แบงค์ อย่าแรงดิ กรูเจ็บ” ผมบอกขยำน้องไอ้แบงค์คืนบ้าง
“..............” ไอ้แบงค์ไม่ตอบ ทิ้งน้ำหนักตัวมาพิงผม
หรือว่าจะโกรธ
“...........?...”
“ แบงค์” ไอ้แบงค์มันยังซบหน้ากับไหล่ผมด้วย
“ แบงค์”
“.......+{}0! ” อะจ้าก!? ไอ้แบงค์มันหลับครับ ยืนหลับด้วย
“ แบงค์!?” ผมเขย่าตัวเรียกได้แบงค์ แต่มันไม่ตื่น
โห้ ! นี่ถ้าไม่เทพจริงทำๆไม่ๆได้นะครับ ยืนหลับขณะที่กำลังจะเอากันได้ ผมกึ่งแบกกึ่งลากไอ้แบงค์ไปเตียงแล้วผลักมันนอนลงไป
ผมก็ลืมไปเหมือนกันว่าไอ้แบงค์มันยังแฮงค์เหล้าอยู่
“.ดูดิมาทำให้กรูอยากก็หลับหนีไปเฉยๆ” ผมต่อว่า แต่ไม่โกรธเลยสักนิด
“ .....นี่มรึงรักกรูจริงๆใช่ไหม ไอ้บ้าเฮ้ย!!” ผมทั้งยิ้มทั้งหัวเราะ ก่อนที่จะเอาผ้าห่มมาห่มเรา 2 คนเอาไว้ แล้วเอาแขนเท้าใบหน้ามองไอ้แบงค์ที่หลับสนิท(มาก)
ที่เมื่อคืนไอ้แบงค์มันมาคอนโดผมทั้งๆที่มันเมา เพราะจิตไต้สำนึกมันอยากมา ทั้งที่ตอนมันไม่เมา มันกลับทำตัวห่างเหินกับผมเสียด้วยซ้ำ
แต่ไม่รู้ยังไง ไอ้แบงค์มันถึงกล้าบอกว่าชอบผมเอาดื้อๆแบบนี้ แต่จะเพราะอะไร ไอ้แบงค์ชอบผมก็พอ
“ มรึงนี่น้า” ผมว่าเอาขยับตัวไปติดและกอดไอ้แบงค์
“ กรูต่างหากที่น่าจะรู้ตัวว่ารักมรึงให้เร็วกว่านี้ กรูจะได้รัก ตามดื้อมรึงให้เร็วกว่านี้” ผมยิ่งมองหน้าไอ้แบงค์ อกข้างซ้ายของผมก็ยิ่งได้รับการเติมเต็ม ยิ่งอยากมองแบบนี้ตลอดไป
ผมกับไอ้แบงค์มาลงเอยกันแบบนี้ได้ยังไงนะ ไม่เคยคิดมาก่อนเลยจริงๆ ก่อนหน้านี้ เรา2คนเป็นเพื่อนที่ กิน เที่ยว มาด้วยกัน รักกันอย่างเพื่อน ไม่เคยคิดกับอีกฝ่ายเป็นอย่างอื่น คงเพราะพรหมลิขิต หรือว่าบุพเพอารวาดกันแน่
คำว่ารัก ฟังไม่รู้สึกเบื่อ กลับยิ่งอยากฟังตลอดเวลา
“………………” ผมห้าวก่อนที่นอนลง
“ ………………” พอไอ้แบงค์ตื่นขึ้นมา มันจะพูดคำแรกกับผมว่า อะไร แต่ผมจะพูดว่า ‘ตื่นแล้วเหรอที่รัก’
.
.
.
กริ้งๆ เสียงโทรศัพท์แสบแก้วหู ผมงัวเงี่ยลืมตาขึ้นมา แล้วเสียงโทรศัพท์ก็เงียบหายไป
“ ……………”
“ แบงค์ ใครโทรมา?” ผมถามขยี้หมุนๆที่ตา ยังง่วงอยู่เลยครับ กี่โมงแล้วเนี่ย ?
“ จักร” ไอ้แบงค์ตอบเดินมาหา แล้วยื่นโทรศัพท์ให้ผม
จักรเหรอ? ผมตาสว่างแทบจะทันที
“……………” ผมกดดูโทรศัพท์ จักรโทรมา 5 สายไม่ได้รับ!
ต่ายห่าล่ะ? จักรโกรธผมแน่ ผมรีบโทรหาจักรทันที
ตืด--------------------------ตืด---------------------ตืด
“………………..” จักรไม่รับ เพราะงอน หรือว่าไม่ได้ยิน?
ผมโทรหาจักรอีก
ตืด--------------------------ตืด---------------------ตืด
“ ฮัลโลจักร โทษทีพี่นอน เลยไม่ได้ยินเสียง” ผมรีบบอกทันทีที่จักรรับ
“ ไม่เป็นไร ผมแค่จะโทรมาบอกพี่เฉยๆว่าไม่ต้องมารับ เดี๋ยวผมจะกลับเอง”
“ อ้าว ทำไมล่ะ” ( ไอ้แบงค์เดินออกไปจากห้อง)
“ งานยังไม่เสร็จ กว่าจะเสร็จก็คงเย็นๆ แล้วพวกผมก็ว่าจะไปหาอะไรกินกันต่อ”
“ เหรอ? แต่พี่รอได้” ผมยืนขึ้น จับนาฬิกาลูกเต๋าสีฟ้าขึ้นมาดู
15:43
“ บอกแล้วไง ว่าจะไปกินกับเพื่อนต่อ”
“………………..”
“ แล้วข้าวเที่ยงกินหรือยัง?” ผมถามเป็นห่วง เดี๋ยวจะทำงานจนลืมเวลาไม่กินข้าวกินน้ำ
“ กินแล้ว แค่นี้นะพี่ ผมต้องไปหาหนังสือแล้ว”
“ เออ จักร?”
“ อะไร?”
“ ไม่โกรธพี่นะ”
“ เรื่องอะไร?”
“ ก็ที่พี่ไม่รับโทรศัพท์”
“ ไม่โกรธ แค่นี้นะ”
ตุ๊ดๆ
จักรวางไปแล้ว บอกว่าไม่โกรธแต่ทำตัวห่างเหินชอบกล ผมเดินออกมานอกห้อง ไอ้แบงค์หายไปไหนไม่รู้ ผมเลยเดินไปดูที่ระเบียง ไอ้แบงค์ยืนจับจับราวมองไปไหนไม่รู้ รู้แต่ว่าท่าจะอยู่ไกลมาก
“ ไม่ร้อนหรือไง เข้ามาข้างในดิ” ผมว่า แต่เดินออกไปหาไอ้แบงค์
“ จักรว่าไง?” ไอ้แบงค์ถาม แต่ไม่ได้หันหน้ามาหาผม
“ บอกว่าไม่ต้องไปรับ ยังไงไม่รู้วะ กรูว่าน้องเขาแปลกๆ” ผมบอกสิ่งที่ผมคิดให้ไอ้แบงค์ฟัง
“ แปลกยังไง”
“ นั่นแหละที่ไม่รู้” ผมว่า รู้สึกวิตกขึ้นมา
“ ……………” ไอ้แบงค์ตบไหล่ผมเบาๆ ผมหันไปยิ้มให้ ก่อนที่ดึงมือไอ้แบงค์กลับเข้ามาในห้อง(ร้อน แสงแดดทิ่มตาจนต้องรี่ม่านตาลง)
สายตาที่ไอ้แบงต์ เต็มไปด้วยความห่วงใย เหมือนว่ามันแบ่งความไม่สบายใจของผมไปด้วย เพราะผมรู้สึกไม่สบายใจน้อยลง
พอเข้ามาในห้อง ผมกับไอ้แบงค์ก็นั่งโซฟา มือกุมกันไว้ เหมือนว่าใครบ้างคนจะหายไปได้ ในความเงียบผมอบอุ่นในอก
“ ………”
“ …………………………”
“ ……………………”
“ ……… …………..……”
“ หิวไหม?” ไอ้แบงค์ถาม ผมส่ายหน้าบอกตามความจริง ผมไม่หิวเลย เพราะอิ่มรักแล้ว
“ รักไหม?” ผมถามไอ้แบงค์ ไอ้แบงค์หันสบตากับผม
“รัก” ไอ้แบงค์ตอบผมยิ้ม เอาตัวพิงอีกฝ่าย
“ กรูก็รักมรึงเหมือนกัน” ผมบอก
“ ……” ไอ้แบงค์เอาแต่จ้องหน้าผม แต่ไม่พูด
“ กรูอยากอยู่กับมรึงตลอดไป แบงค์”
“ อย่าไปพูดถึงอนาคตเลย แค่ตอนนี้กรูได้อยู่กับมรึงก็พอ”
“ ทำไมมรึงพูดแบบนี้แบงค์ หรือว่ามรึงไม่อยากอยู่กับกรู” ผมจ้องหน้าไอ้แบงค์เลยครับ ทำไมมันถึงพูดแบบนี้ แล้วคำว่า รัก คืออะไร.......คืออะไรกันแน่
“ เพราะว่ากรูมันส่วนเกิน ถ้าเกิดอะไรขึ้นกรูก็พร้อมที่จะเป็นเพื่อนมรึงจริงๆ ไม่ใช่แบบนี้”
“ มรึงพูดเหมือนไม่ได้รักกรู” ผมว่า
“ ที่กรูบอกว่ารักมรึง เพราะกรูไม่อยากเก็บความรู้สึกไว้ในใจอีกแล้ว กรูขอแค่เล็กน้อยก็ยังดี ที่กรูได้รักมรึงแบบนี้ ทั้งที่มันผิด ทั้งๆที่มรึงก็มีจักรแล้ว แต่กรูก็ยังบอกว่ารักมรึง”
“ จักรไม่เกี่ยว” ผมบอก
“ เกี่ยว เพราะจักรเป็นเมียมรึง”
“
กรูก็เมียมรึง” ผ มบอกเสียงดัง
“ กรูก็คิดว่ามรึงเป็นเมียกรู” ไอ้แบงค์ตอบ “ พอถึงเวลาจริงๆมันก็ต้องมี1คนที่ต้องไป คนคนนั้นต้องเป็นกรู”
“ จะไม่มีใครต้องไป” ผมบอก ไม่ยอมที่จะให้ไอ้แบงค์เสียสละในเมื่อผมก็รักมันเหมือนกัน คน2คนรักกันทำไมจะอยู่ด้วยกันไม่ได้
“ …………………….…อย่าเพิ่งไปคิดถึงอนาคตเลย ตอนนี้กรูอยู่กับมรึงก็พอ” ไอ้แบงค์ดึงผมเข้าไปกอด ผมทำยิ่งตัวแข็งทื่อขืนๆไว้
“ กรูไม่ยอมให้มรึงเลิกรักกรู” ผมบอกวางหน้าลงบนไหล่ไอ้แบงค์
“ ชนะมรึงจำไว้แค่กรูรักมรึงก็พอ อนาคตจะเป็นยังไงกรูก็จะอยู่ข้างๆมรึง”
“ เอาแบบกรูหันซ้ายแลขวาต้องเจอมรึงใช่ป่ะ?” ผมว่า
“ อืม” ผมยิ้มแล้วหอมแก้มไอ้แบงค์
“ ตอบถูกใจต้องให้รางวัล”
จุ๊บ!
ไอ้แบงค์หอมแก้มผมเหมือนกัน ไอ้บ้าไม่ให้กรูได้เตรียมตัว^^
“ ได้อะไรมาก็ต้องตอบแทน” ไอ้แบงค์ว่าหน้าตาเฉย ผมจ้องหน้าคืนให้ ไอ้แบงค์ค่อยๆคลี่ยิ้มจนผมแทบจะละลายลงไปกองกับพื้น
“ งั้นกรูตอบแทนมรึงชุดใหญ่” ผมบอก แล้วนั่งลง พร้อมกับรูดกางเกงไอ้แบงค์ลงกับพื้น
“ เฮ้ย! ชนะทำอะไร!?” ไอ้แบงค์ถาม แต่ไม่ทันแล้ว มือผมจับน้องชายไอ้แบงค์ไว้แล้ว ( ได้ตัวประกันแล้วโปรดอย่าขยับ ไม่งั้น ยิง!)
“ รู้แล้วถามทำไม” ผมบอกยักคิ้วให้ไอ้แบงค์ก่อนจะเข้าปากไปสัมผัสตัวประกันแล้วเอาเข้าไปในปาก ตามด้วยระรัวลิ้นเร่งให้เป็นจังหวะแรงบ้างเบาบ้าง ตอนนี้ตัวประกันพองโตเต็มปากผมแล้ว
“ ช น ะ” เสียงไอ้แบงค์เริ่มสั่น ผมได้ใจดูดดุนตัวประกันจนไอ้แบงค์ร้องซี๊ด
“ ชนะ ดะเดี๋ยว” ไอ้แบงค์ว่าเสียงขาดๆหายๆ
เดี๋ยวทำไม หรือว่าจะไปแล้ว แต่ผมไม่ยอมหรอกครับอยากทำให้มันเสร็จ ยิ่งเห็นหน้าตาไอ้แบงค์ที่ท่าจะเสียวมากแบบนี้ ผมยิ่งภูมิใจ
ก็ผมรักมัน
“ ซี๊~ด” เสียงไอ้แบงค์คราง มือก็ลูบหัวผมหนักๆแต่ไม่เจ็บครับ ไอ้แบงค์มันกำลังเกร็ง…
เดี๋ยวผมจะทำให้คุณแบงค์ที่รักถึงสวรรค์ในเร็วๆนี้แหละ
“ ชนะ ไ ม่ ไหว” ไอ้แบงค์บอกเมื่อผมดูดทั้งลิ้นระรัวเร็ว
ก็ทำให้เสียว ก็ต้องเสียวดิ ไม่งั้นเสียชื่อชนะชัย แย่ ^^
“ ก็ตอบแทนไง” ผมบอกแกล้งไอ้แบงค์มันหน่อย โดยการหยุด แต่ผมก็คิดจะทำให้มันจนจบแหละครับ
“ ……………” ไอ้แบงค์ผ่อนลมหายใจยาวๆ
“ ไปเตียงดีกว่า ชนะ” ไอ้แบงค์บอกดึงแขนผมให้ยืนขึ้น
“ ไปเตียงทำไม มรึงง่ ว ง เ ห ร อ ” ผมถามลากเสียงยาวทั้งที่เข้าใจว่าไอ้แบงค์หมายถึงอะไร แต่ก็เดินตามไอ้แบงค์เข้าไปในห้อง(ไอ้แบงค์ดึงแขนผมครับ ผมเปล่านำ ^^)
.
.
.
.
.
.
ผมลืมตาตื่น ก็พบว่าไอ้แบงค์เอาแขนกอดผมอยู่ ทั้งที่ก็ยังหลับอยู่ แบบว่าผมตื้นตันจนพูดไม่ออก ผมบอกตัวเองว่านี่ไม่ใช่ความฝัน มันคือเรื่องจริงสิ่งที่ผมวาดฝันมาตลอดตอนนี้ผมกำลังสัมผัสฝันนั้นอยู่ มันมีรสหวานจางๆและอบอุ่นทุกอณูร่างกาย
มันคือความสุข
“……………………..” ผมกอดไอ้แบงค์บ้าง
ผมกำลังยิ้มอยู่คนเดียว
จากนี้ต่อไป เรา 2 คนจะเป็นของกันและกัน จากนี้และตลอดไปตราบที่เรายังมีลมหายใจ
“……………………..” ใบหน้าจักรผุดขึ้นมา
จักร……
ตอนนี้ผมมีคสามสุข ผมก็อยากให้จักรมีความสุขเหมือนกับผม ผมคิดว่าถ้าจักรอยู่ตรงนี้ด้วยก็คงดีไม่น้อย เป็นๆไปได้ไหมว่าจักรจะยอมรับไอ้แบงค์ เพราะถึงยังไงผมก็ยังรักจักรไม่เปลี่ยนแปลง เพราะมันคนละคนกัน
ผมมองโทรศัพท์ที่วางอยู่ บนโต๊ะเครื่องแป้ง มีมันเงียบสนิทเหมือนว่าใช้งานไม่ได้
ผมอยากโทรหาจักร.. ........... ..
“.............” ตั้งแต่เมื่อวาน ผมกับจักรก็ยังไม่ได้คุยกัน ผมไม่ได้โทรไป จักรก็ไม่ได้โทรมา...ผมลุกขึ้น
หมับ? มืออีกคนจับแขนผม
“ ชนะ นอนต่ออีกหน่อยเถอะ” ไอ้แบงค์ว่าทั้งที่ยังไม่ลืมตา และดึงแขนผมให้นอนลงไปอีก
“……………………..” ผมก็ว่าง่ายนอนลง
“ ตื่นนานหรือยัง?” ผมถาม
“ เพิ่งตื่น ตอนที่มรึงขยับตัวนี่แหละ” ไอ้แบงค์ว่าลืมตา ตาเข้มที่มองผมหวานเยิ้ม
“..........” ผมพยักหน้าเอาแขนพาดตัวไอ้แบงค์
“ ยังเช้าอยู่เลย อย่าเพิ่งตื่น” ไอ้แบงค์ตอบ(เอามือลูบแขนผมที่วางบนตัว)
“ เช้าบ้าดิ 10 โมงกว่า” ผมบอก ( มองเห็นนาฬิกาตั้งแต่ตื่นแล้ว)
“ งั้นสายก็ได้”
“ แม่ม! มรึงใจง่ายไปป่ะ?” ผมว่าเงยหน้ามองหนาไอ้แบงค์
“ กรูก็ว่างั้น.....” ไอ้แบงค์ว่าสบตาผมที่กำลังจ้องมองมันก่อน
“ จ้องกรูอยู่ได้ คิดจะเอากรูอีกรึไง เมื่อคืนก็ตั้งหลายครั้งอย่าบอกว่าไม่พอ” คือไม่พอก็ไม่ว่าหรอกครับ แต่ขอแบบเบาๆพอ เมื่อคืนดุเดือดเกินไป^^ เลยรู้สึกว่าจะเจ็บก้นซ่ะแล้ว ฝ่ายรับก็เสียเปรียบตรงนี้แหละ แต่ยอมเพราะรักครับ
“ ถ้าบอกไม่พอ ให้ไหมล่ะ?” ไอ้แบงค์ว่า ลุกขึ้น มันท่าจะเอาจริง
“ กรู กรู คืออย่างงี้” ผมว่า ไม่กล้าจะแถลงว่าเจ็บก้นมันน่าอายโคตรๆ
“ พอดี กรูติดไฟแดง” ผมบอกลุกขึ้นนั่งบ้าง ไอ้แบงค์ขมวดคิ้วก่อนที่หัวเราะ
“ หรือว่า...” ไอ้แบงค์ทำท่าคิด และน่าจะแสนรู้อีกด้วย
“ หรือว่าอะไร?!” ผมถามเริ่มร้อนตัว
“ เจ็บหรือเปล่า?” ไอ้แบงค์ถามตรงๆ
“ เปล่า”( ดันพูดซ่ะเสียงสูง ไม่เป็นธรรมชาติเอามากๆ)
“ ไม่จริงก็ไม่เจ็บ” ไอ้แบงค์ว่า ไม่เซ้าซี้ เฮ่อ รอดตัวครับนึกว่ามันจะรู้ซ่ะอีก
ไอ้แบงค์มรึงไม่ฉลาดเอาซ่ะเลย คริๆ
“ เอาโทรศัพท์ให้กรูหน่อยดิ” ผมใช้ไอ้แบงค์ที่ลุกขึ้น และกำลังจะเดินไปห้องน้ำ ไอ้แบงค์มันก็เดินไปเอามาให้ผม
“ จะโทรหาจักร ไมไม่เห็นโทรหากรู” ผมบอกกดหาจักร ขณะที่เอาโทรศัพท์แนบหูไอ้แบงค์ก็เดินเข้าน้ำไปแล้ว
ตืด------------------------ตืด
จักรไม่รับครับ สงสัยจะไม่ได้ยิน .........มั้ง
3 ครั้ง ผมโทรหาจักร 3 ครั้งไม่รับ ผมไปหาจักรที่บ้านจะดีกว่า คิดได้แบบนั้นผมก็จะอาบน้ำแต่งตัวไปหาจักร โดยปกติถ้าไอ้แบงค์อาบน้ำห้องด้านในแล้วผมจะไปอาบด้านนอก แต่ตอนนี้อยากอาบด้านในครับ
ก๊อกๆ
ผมเคาะประตูห้องน้ำ
“แบงค์ แบงค์!” ผมร้องเรียก
“ ไรชนะ?” เสียงตอบจากด้านใน
“ เปล่า เรียกเฉยๆ............................คิดถึง” ผมบอก เปลี่ยนใจแล้ว เผื่อไอ้แบงค์มันของขึ้นมา ก้นผมจะลำบาก ผมอาบอีกห้องน่ะดีแล้ว
“ คิดถึงเหมือนกัน” ไอ้แบงค์เปิดประตูออกมาบอกผมแล้วปิดประตูกลับไปติดๆ (หัวเปียก)
“ มรึงก็บ้าได้ นะไอ้แบงค์” ผมพูดคนเดียว อมยิ้มไม่หุบ เพราะมันหุบไม่ได้
* * *
สวัสดีปีใหม่ทุกๆท่านเจ้าค่ะ
ปี54 ปีกระต่ายทองในปีนี้ ..
ให้สมหวัง สมหวัง
สุขภาพแข็งแรง
ร่ำรวยในทุกๆอย่าง ตลอดตลอดไป
ปี 53 ขอบคุณในทุกกำลังใจ
ปี 54 นี้ก็ฝากด้วยนะเจ้าค่ะ
หัวข้อ: Re:บุพเพวายร้าย-พิเศษ3/3...........................................หน้า672,673 (อ่าน 4625208 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก