หัวข้อ: ผู้มาเยือนยามวิกาล ภาค๒ เรื่องราวของหมู

[บุหรง]

บทที่ ๑๘

   “อื้อ”
   เสียงครางเบาๆที่ดังขึ้น ทำให้หมูหันหน้าไปมองดูคนที่อยู่บนเตียง ท่าทางที่กำลังบิดขี้เกียจ เหยียดแขนขาออกอย่างเต็มที่ ทำให้อดคิดถึงแมวที่เพิ่งตื่นจากหลับไม่ได้
   “ตื่นแล้วเหรอ” หมูเอ่ยปากถาม พลางมองดูอาการงัวเงียของน้ำอย่างนึกขัน
   “นี่กี่โมงแล้วอะพี่” น้ำตอบเสียงอู้อี้
   “สองทุ่มแล้ว” หมูตอบแล้วหันกลับไปเขียนงานที่ค้างอยู่ต่อ
   “สองทุ่ม” น้ำอุทาน “มิน่าท้องร้องจ๊อกๆเลย”
   “อ้าว ยังไม่ได้กินข้าวเย็นเหรอ” หมูหันหน้ากลับมาถาม
   “ยังเลยพี่ เผลอหลับไปตั้งแต่เย็นอะ สงสัยเมื่อเช้าโดนฝนเลยมึนๆหัว”
   “งั้นไปล้างหน้าล้างตาซะหน่อยไป เดี๋ยวไปกินข้าวต้มปลากัน”
   “ครับ” น้ำยิ้มกว้าง ก่อนจะลุกขึ้นไปหยิบขันน้ำที่มีกล่องสบู่อยู่ข้างใน เดินออกจากห้องไป

   “อากาศดีจังเน๊อะพี่” น้ำพูดแล้วเหยียดแขนขึ้นสูง สูดหายใจเข้าเต็มปอด มองดูประกายจางๆของแสงจันทร์ข้างขึ้น ที่ส่องกระทบผิวน้ำภายในบึง
   “อื้อ”
   หมูรับคำสั้นๆ ก้าวเท้าเข้าไปใต้ร่มชมพูพันทิพย์ ถอดรองเท้าฟองน้ำออก แล้วนั่งลงไปบนรองเท้าฟองน้ำ น้ำเห็นก็ทำตาม นั่งลงไปข้างๆหมูนั่นเอง
   “ดีเหมือนกันนะพี่ นั่งเล่นให้ย่อยซะหน่อย ก่อนกลับไปนอน” น้ำพูดแล้วหัวเราะคิกคัก
   “กินเก่งเหมือนกันนะเรา กินเข้าไปได้ยังไง ข้าวต้มตั้ง ๒ ชาม แล้วขนมอีก” หมูเย้า
   “แหม ... ก็มันหิวนี่พี่ ผิดเวลาไปตั้งเยอะ”
   น้าตอบแล้วทำแก้มพอง หมูเห็นแล้วอดยกมือขึ้น ยื่นนิ้วไปจิ้มแก้มพองนั้นเบาๆ น้ำแกล้งเอาแก้มดันนิ้วหมู แล้วหัวเราะชอบใจ
   “แฟนพี่หมูคงรักพี่น่าดูเลยนิ”
   “หืม ...” ใบหน้ายิ้มน้อยๆของหมูเปลี่ยนเป็นขมวดคิ้ว
   “ก็พี่หมูหน้าตาดี รูปร่างก็ดี แล้วยัง...” น้ำยิ้มอยู่ในหน้า หมูแห็นดวงตาของน้ำที่มองไปไกล ราวกับจะทอประกายวิบวับ “ยังใจดีอีก”
   “รู้ได้ยังไงว่าพี่ใจดี” หมูถามเสียงเข้ม
   “ก็วันแรกที่เจอกันไง พี่จำได้เปล่า ตอนผมไปเอาผ้าปูเตียง พี่ออกจากห้องไป ก่อนไปพี่เปิดตู้ที่ว่างเอาไว้”
   “อื้อ”
   “ผมรู้ตั้งแต่ตอนนั้นแหละ ว่าพี่น่ะ...ใจดี” น้ำอมยิ้มเปลี่ยนสายตามองไปยังพื้นหญ้าเบื้องหน้า เพราะความมืดของยามค่ำคืน และเงาไม้ที่บดบัง ทำให้หมูมองไม่เห็นว่า ใบหน้าของน้ำเปลี่ยนเป็นสีแดงเรื่อ
   “แล้วทำไมคิดว่าพี่มีแฟนแล้ว” หมูถามอีก
   “ก็เมื่อวันรับน้องรวมไง” น้ำพูด ทำท่าเหมือนมองไปดูเงาไม้ด้านบน เพราะใม่ต้องการให้อีกฝ่ายเห็นแววตาของตน “พี่หมูบอกว่าหัวใจของพี่หมูน่ะ ให้คนอื่นไปหมดแล้ว”
   หมูไม่ตอบอะไร น้ำก็นิ่งเงียบไป จึงเหลือเพียงเสียงใบไม้ที่เสียดสีกันเบาๆ เพราะลมที่โชยมาแผ่วๆ
   “พี่ขอโทษ” ผ่านไปครู่ใหญ่ หมูจึงพูดออกมา
   “เรื่องอะไรเหรอ” น้ำหันหน้ามา เลิกคิ้วถาม สบตาเข้ากับดวงตาที่เศร้าสร้อย
   “ก็ที่วันนั้นพี่ทำอะไรไป พี่รู้ว่ามันไม่เหมาะ พี่ขอโทษ” หมูพูดช้าๆ
   “ไม่เป็นไรหรอกพี่ ... ถ้าเป็นพี่หมู” ประโยคหลังแผ่วเบาจนแทบไม่ได้ยิน น้ำหลบสายตาลงมองดูพื้นหญ้าอีกครั้ง
   ท่าทางที่แสดงความอุทัจออกมาอย่างปิดไม่มิด ทำให้หมูขยับตัวเข้าใกล้อีกฝ่ายอย่างลืมตัว
   “กลับกันดีกว่าพี่ ฟ้ามันมืดๆ สงสัยฝนจะตก” น้ำพูดเบาๆลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็ว สวมรองเท้าแตะ เดินไปยังรถจักรยานที่จอดอยู่
   หมูพริ้มตาลง ยกมือขึ้นลูบหน้า ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ บอกไม่ถูกว่าผิดหวัง เสียดาย หรือโล่งอก ที่มันไม่มีอะไรเกิดขึ้นกันแน่

[dahlia]

น้องน้ำจะรีบลุกทำไมละค่ะ 

[bakanishi1]

อะไรกัน

ตัดบทกันฉับ ๆ กันงี้เลยเหรอ

คนอ่านก็ค้างอะดิ

โห้ใจร้ายจัง

[iNklaNd]

นังน้องน้ำเสียดายโอกาสไหมเนี่ย!!!
จะรีบลุกทำเพื่อ?
คนอ่านยิ่งอยากให้มี ซัมติงรองกันอยู่


ขอบคุณคุณบุหรงที่มาต่อ   นึกว่าจะหายไปแล้วนะเนี่ย

[jasmin]

  น้องน้ำ รีบลุกไปไหมมมมมมมมมมม
ลุ้นจนตัวโก่งแล้วเนี่ย

[zandwizz]

ค้าง นาน สั้น  555+++

ยังไง๊ ยังไงก็จะรอครับพี่บุหรง

[iforgive]

สั้นจัง
ที่เขาลือ ๆ กันว่าคุณบุหรงชอบสั้น ๆ
ท่าจะจริงแฮะ 

[LifeTime]

หมูหวังจะให้เกิดอะไรขึ้น...
อย่าทำเหมือนน้ำคนใหม่เป็นของเล่นเหมือนคนอื่นๆนะเฟ้ยยยย 

[Jesale]

สั้นจัง
ที่เขาลือ ๆ กันว่าคุณบุหรงชอบสั้น ๆ
ท่าจะจริงแฮะ 

อืม น่านสิ เท่าที่สังเกตุ เห็นด้วยๆ 

[บุหรง]

สั้นจัง
ที่เขาลือ ๆ กันว่าคุณบุหรงชอบสั้น ๆ
ท่าจะจริงแฮะ 

อืม น่านสิ เท่าที่สังเกตุ เห็นด้วยๆ 

เน้นคุณภาพมากกว่าความยาวฮับ หุ หุ หุ 

[antcom]

เพิ่งจะได้อ่านภาค 2 ขอบอกว่าสนุกมาก  และจะรอลุ้นต่อไป
แต่ก้อสงสารต้นไม้จังเลย

[บุหรง]

บทที่ ๑๙

   ฝอยฝนพร่างพรมลงมาเมื่อรถจักรยานเกือบจะถึงบริเวณหอพักชาย และกลายเป็นเม็ดฝนใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ เสื้อผ้าและเนื้อตัวของคนทั้งสอง จึงเปียกชื้นเป็นหย่อมๆ
   “ไปไหนกันมาน่ะ”  เสียงต้อยทักขึ้นเมื่อน้ำลงจากรถจักรยาน แล้วเดินเข้าไปในตัวอาคารหอพักอย่างรวดเร็ว ส่วนหมูนำรถจักรยานไปจอดไว้ แล้วไขกุญแจลอคล้อรถจักรยาน วิ่งตามเข้ามาไม่ช้านัก
   “ไปกินข้าวต้มที่สาธิตฯมาน่ะ พี่มาหาพี่หมูเหรอ” น้ำตอบพร้อมกับยิ้มกว้าง
   “อื้อ ว่าจะมานั่งเขียนงานด้วยหน่อย มีบางจุดไม่ค่อยเข้าใจ”
   “งั้นเดี๋ยวขออาบน้ำก่อน ไม่ไหวหว่ะ จู่ๆก็ตกลงมาได้ ไปห้องดีกว่า” หมูที่เดินมาถึงพอดีพูดแล้วก็เดินนำขึ้นบันไดไป

   ระหว่างที่คนทั้งสองไปอาบน้ำ ต้อยก็นั่งเขียนงานไปเรื่อยๆ ผ่านไปนานเกือบ ๑๐ นาทีหมูจึงได้กลับมาที่ห้อง เมื่อแต่งตัวเรียบร้อยแล้วก็เดินไปนั่งที่โต๊ะเขียนหนังสือของน้ำ เพราะต้อยยึดโต๊ะของหมูไปเสียแล้ว
   “ทำไมเร็วนักวะ” ต้อยหันหน้ามาถาม พร้อมกับยิ้มกวนๆ
   “อะไร” หมูทำหน้างงๆ “ ปรกติข้าอาบน้ำก็นานราวๆนี้”
   “อ้าว กูก็นึกว่ามึงจะช่วยขัดสีฉวีวรรณให้น้องเค้าด้วย นี่กะว่าคงต้องรอซักครึ่งชั่วโมง” ต้อยทำสีหน้าเหมือนผิดหวัง
   “กวนนะเอ็ง” หมูทำเสียงขึงขัง “เอาอะไรคิดวะ เดี๋ยวก็ไม่ช่วยงานซะหรอก”
   “กูก็คิดว่ามึงจะชอบเค้าบ้างนี่หว่า” ต้อยจ้องหน้าหมูนิ่งแล้วพูดต่อเบาๆ “หรือว่ามึงไม่คิดอะไรกับน้องเค้าเลยเหรอวะ”
   หมูก้มหน้าหลบสายตาที่จ้องมองอย่างค้นหาความจริงของเพื่อน ก่อนที่ต้อยจะถามอะไรออกไปอีก เสียงเคาะประตูก็ดั้งขึ้น บานประตูถูกเลื่อนออก น้ำเดินเข้ามาในห้อง ส่งยิ้มให้คนทั้งสอง แล้วหันตัวเปิดตู้เสื้อผ้า เพื่อส่องกระจกบนบานประตู จับผ้าขนหนูผืนย่อมที่คลุมไหล่ขึ้นมาเช็ดผมที่เปียกปอน ต้อยมองดูคนที่ยืนหันหลังเช็ดผมอยู่ มองดูแผ่นหลังสีน้ำตาลอ่อนเนียนเรียบ เอวคอดเล็กน้อย ผ้าขนหนูที่พันแน่นอยู่ ทำให้มองเห็นความกลมกลึงภายใต้ผืนผ้าอย่างเห็นได้ชัด
   “ไหนว่ามีอะไรจะถาม”
   เสียงของหมูทำให้ต้อยรู้สึกตัว แต่ก็ยังไม่ละสายตาจากภาพที่ทำให้รู้สึกเเหมือนมีกลองย่ำอยู่ในอก
   “ไอ้ต้อย” หมูเอื้อมมือไปจับหน้าของต้อยให้หันมาหา “ไหนงานที่จะถาม”
   “มึงนี่ขัดคอคนจริงๆเลยหว่ะ” ต้อยพูดอย่างอารมณ์เสีย แต่แล้วก็ยิ้มกริ่ม เลื่อนหน้าเข้าไปถามหมูเบาๆราวกระซิบ “หรือจะเก็บไว้ดูคนเดียววะ ฮ่าๆๆ” แล้วต้อยก็หัวเราะเสียงดัง
   “ไอ้เวรนี่ ทำเองแล้วกันเว๊ย กลับห้องไปเลยไป” หมูทำเสียงดังดุ
   “ฝนยังตกอยู่เลยนี่ พี่ต้อยจะกลับไงอะ” น้ำที่แต่งตัวเรียบร้อยแล้วเดินมานั่งลงบนเตียง พูดขัด
   “นั่นดิวะ น้องเค้ายังมีน้ำใจ ไม่เหมือนเอ็ง” ต้อยพูดแล้วหันหน้าไปพยักพเยิดกับน้ำ
   “เออๆ” หมูทำเสียงเหมือนรำคาญ “ว่าแต่น้ำจะทำงานรึเปล่า” หมูหันไปถามน้ำที่นั่งอยู่บนเตียง
   “พี่หมูนั่งทำงานไปเหอะ น้ำแค่อ่านหนังสือ เดี๋ยวนั่งๆนอนๆอ่านบนเตียงก็ได้ ขอหยิบหนังสือหน่อยแล้วกัน”
   หมูเบี่ยงตัวหลบให้น้ำได้หยิบหนังสือเล่มใหญ่ ออกมาจากเก๊ะใต้โต๊ะหนังสือ พอได้หนังสือแล้ว น้ำก็ลงมานั่งทอดขายาวไปกับพื้น หลังพิงเตียงไว้ เปิดหนังสือออกอ่าน
   “อ้าว ... ไหนว่าจะนั่งอ่านบนเตียงไง” ต้อยมองดูขายาวภายใต้กางเกงนอนของชุดแพรสีเหลืองเข้ม ที่ทอดยาวไปกับพื้น “พอนั่งแบบนี้แล้วถึงรู้ ว่าขายาวไม่ใช่เล่นนะเราน่ะ”
   “เดี๋ยวเมื่อยแล้วค่อยขึ้นไปนั่งบนเตียงก็ได้พี่” น้ำยิ้มกว้างจนดวงตาหยีลงเกือบครึ่ง ก่อนจะก้มหน้าก้มตาอ่านหนังสือในมือ
   ต้อยมองใบหน้าของน้ำแล้วนิ่งเงียบไปชั่วครู่ พอรู้สึกตัวก็มองไปที่หมู แววตาของหมูเหมือนหลายๆครั้งที่เขาเคยเห็น เวลาที่หมูจ้องมองคนที่นั่งอยู่บนพื้น มันดูเศร้า โหยหา และลังเล
   “เฮ๊ยหมู” เสียงเรียกของต้อย ทำให้หมูหันกลับมา “อธิบายตรงนี้หน่อยเด๊ะ ว่าทำไง” ต้อยพยายามทำเสียงให้เป็นปรกติ
   แล้วคนทั้งสามก็จดจ่ออยู่กับงานของตน ในขณะที่ฝนข้างนอกหนาเม็ดขึ้นทุกที และอากาศก็เริ่มเย็นลง
   “ฮัดชิ๊” เสียงจามแปลกๆดังขึ้น ทำให้คนที่นั่งบนเก้าอี้หันไปมอง
   “ฮัดชิ๊ ... ฮัดชิ๊” น้ำจามอีก คราวนี้ถึงกับวางหนังสือลงบนเตียง ยกมือขึ้นปิดปากและจมูกไว้
   “เป็นอะไรรึเปล่า” หมูพูดแล้วลุกเดินไปที่ตู้เสื้อผ้า
   “สงสัยจะแพ้อากาศน่ะพี่ เมื่อเช้าโดนฝนไปนิดนึง เมื่อกี้ก็โดนอีกเลยได้เรื่องเลย” พูดจบก็จามออกมาอีก
   “อะไรกัน กระหม่อมบางขนาดนี้เลยเหรอ”
   ต้อยพูดกลั้วหัวเราะ มองดูหมูหยิบอะไรออกมาจากในตู้ แล้วเดินมาหยิบแก้วน้ำบนโต๊ะ เปิดขวดน้ำออกรินน้ำลงไปในแก้ว แล้วไปนั่งลงข้างๆน้ำ
   “กินยาซะหน่อยนะ”
   หมูยื่นแก้วน้ำให้น้ำถือไว้ แล้วแกะยาเม็ดออกจากแผงส่งให้ น้ำรับยามาแล้วก็ใส่ปากกินน้ำตามลงไป หมูยื่นมือรับแก้วน้ำจากมือน้ำ แล้วกลับไปนั่งที่โต๊ะ ชวนต้อยทำงานต่อ ส่วนน้ำก็หยิบหนังสือมาอ่านอีกครั้ง
   ท่าทางที่เป็นห่วงเป็นใยของหมู กิริยาตอบรับและแววตาของน้ำเมื่อสักครู่ ทำให้ต้อยรู้ได้ทันทีว่ามีสิ่งใดซ่อนอยู่ในใจของคนทั้งสอง

[iNklaNd]

ตอนนี้หวานปะแล่มๆ ดีเนอะ
ต้อยก็นะ...ลวนลามน้องน้ำทางสายตา เจ้าเล่ห์จริงๆ
หมูน่าจะยันยอดหน้าเพื่อเตือนสติเพื่อนซะหน่อย 

มาต่อเร็วแบบนี้ +1 ไปเลยคุณบุหรง 

[หมวยลำเค็ญ]

   นิยายคุณบุงหรง ทั้งๆที่รู้ว่าอ่านแล้วต้องเสียน้ำตา

แต่ไม่วาย  ทำร้ายตัวเองทุกที   

[iforgive]

อ่านแล้วก็ใจไม่ค่อยดี  กลัวจะเศร้าอีก
ตอนนี้ยังเศร้ากับพี่ต้นไม้อยู่เลย
ไม่อยากเสียน้ำตาอีกแล้วนะคะ

[LifeTime]

น้ำรักแต่ไม่กล้าบอก...หมูสับสนระหว่างคนเก่ากับคนใหม่ 

[Jesale]

อืมนะ  ทั้งสองคนเริ่มมีใจให้กัน แต่ไม่กล้าบอก
ไม่แน่ใจว่า น้ำไม่แน่ใจว่าตนเป็นตัวแทนหรือเปล่า
หมูไม่แน่ใจว่ารู้สึกกับน้ำเพราะเหมือนน้ำไหม
แต่ยังไงก็ตาม คนอ่านไม่อยากเศร้าอีกแล้ว  

[jasmin]

2 คนนี้ออึมครึมเนาะ คนนี้ก็สับสนอีกคนก็ไม่แน่ใจ
แล้วเมื่อไรจะได้ลงเอยกันล่ะ ลุ้นจะแย่อยู่แล้ว
แอบเคืองต้อย ลวนลามหนูน้ำทางสายตาแบบนี้ได้ไงเนี่ย

[IIMisssoMII]

สวัสดีคะ่
ตามอ่านมาจากภาคหนึ่ง
เนื้อเรื่องเดาไม่ถูกเลย
ที่น้ำหยดยังไม่ไปไหนเพราะเรื่องหมูใช่ไหม
น้ำคนนี้ ท่าทางเนื้อหอมไม่ใช่เล่น นิสัยก็แตกต่างจากน้ำหยด
ชต เนี่ย รู้เรื่องลึกมากกว่า นั้นใช่ไหม

รอตอนต่อไปค่ะ

[THIP]

  อ่านแล้วก็ลุ้นไป จาเศร้าม้าย 

[pooinfinity]

อึมครึมชะมัด มันเหมือนจะเปิดๆใจกันทั้งคู่ แต่ก็ไม่กล้า
หมูเองก็ยังมีน้ำหยดในใจ น้ำเองก็คงกลัวจะเป็นตัวแทน
ลุ้นๆๆ

[εїзป่วงน้อยεїз™]

ขอเพียงอย่างเดียว อย่าให้หมูใช้น้ำเป็นตัวแทนของน้ำหยดเลย(ถ้าเป็นอย่างนั้น น้ำจะน่าสงสารมากๆ T^T)

นั่งลุ้นตอนต่อไปค่า ><

[dahlia]

ความสัมพันธ์ของหมูกับน้ำก็ยังอื้มครึ้มเหมือนเดิม หรือต้องมีตัวเร่งปฏิกริยาหรือเปล่า

[zandwizz]

  นิยายคุณบุงหรง ทั้งๆที่รู้ว่าอ่านแล้วต้องเสียน้ำตา

แต่ไม่วาย  ทำร้ายตัวเองทุกที   

เห็นด้วยอย่างยิ่งครับ

เอิ๊กกกกกกก

[บุหรง]

บทที่ ๒๐

   ...ตุ๊บ...
   เสียงเหมือนของตกกระทบพื้นดังขึ้นเบาๆ ทำให้คนทั้งสองหันไปทางต้นเสียง
   “อ้าว หลับไปซะและ” ต้อยพูดกลั้วหัวเราะ เมื่อมองเห็นร่างกึ่งนั่งกึ่งนอน หัวหนุนขอบเตียงไว้อย่างหมิ่นเหม่ ดวงตาหลับพริ้ม  มือทั้งสองวางอยู่บนต้นขา หนังสือที่อ่านค้างไว้หล่นลงมาอยู่บนพื้น
   ต้อยลุกจากเก้าอี้ เดินเข้าไปใกล้ เอื้อมมือข้างหนึ่งสอดไปใต้หัวของน้ำ มืออีกข้างกำลังจะสอดเข้าข้อพับบริเวณหัวเข่า
   “เราทำเองดีกว่า”
   หมูเข้ามาแตะที่ไหล่ต้อย ทำให้ต้อยหัมหน้ามามองอย่างสงสัย สักครู่ก็ยิ้มให้แล้วถอยตัวออกไปนั่งลงบนเก้าอี้ มองดูหมูค่อยๆช้อนตัวน้ำขึ้นจากพื้น วางลงบนเตียงอย่างแผ่วเบา แล้วหยิบผ้าแพรตรงหัวเตียง คลี่คลุมคนที่นอนอยู่ไว้ ในใจกลับคิดไปถึงวันคืนเก่าๆ เขาเคยห่มผ้าแพรให้น้ำหยดแบบนี้ อดถอนใจเบาๆไม่ได้ จ้องมองคนที่หลับไหลอยู่ชั่วครู่ ก็กลับมานั่งทำงานต่อ
   “ตกลงเอ็งชอบน้อง ใช่มั๊ยวะ” ต้อยถามเบาๆ จ้องมองใบหน้าด้านข้างของหมูที่ทำเหมือนไม่สนใจ    “เฮ๊ย ... ไอ้หมู ถามแล้วไม่ตอบวะ”
   “เอ็งจะรู้ไปทำไม” หมูตอบ แต่ยังก้มหน้าทำงานอยู่เหมือนเดิม
   “ถ้ามึงไม่ได้ชอบน้องเค้า อย่าทำเป็นหวงก้าง เปิดโอกาสให้คนอื่นบ้างสิวะ”
   หมูยังคงก้มหน้าก้มตา ทำงานที่ค้างอยู่โดยไม่ตอบคำถาม ต้อยถอนหายใจยาว แล้วหันไปทำงานของตัวเองต่อ
...........................................................................
.............................
   มี๊~~~~   มี๊~~~~
   เสียงเล็กๆ ที่ยังคงดังอยู่อย่างต่อเนื่อง ทำให้น้ำหยุดชะงัก หมุนตัวไปรอบๆเพื่อหาที่มาของเสียง พอจำแนกทิศทางได้ ก็เดินตรงไปยังต้นไม้ใหญ่ ที่อยู่ห่างจากทางเดินพอสมควร ตัวต้นเสียงเป็นลูกแมวสีน้ำตาลอ่อน คงจะซนปีนต้นไม้เล่นแล้วลงมาไม่ได้ น้ำเดินเข้าไปใกล้ พยายามเขย่งเท้า แต่มือที่เอื้อมออกไปก็ยังห่างจากเจ้าลูกแมวอีกช่วงใหญ่
   “รอเดี๋ยวนะเจ้าเหมียว”
   น้ำพูดแล้วก็สอดส่ายสายตามองหาอะไรที่พอจะใช้การได้ในสถาณการณ์เช่นนี้ แล้วก็มองเห็นเก้าอี้เล็กๆตัวหนึ่ง วางอยู่ใต้ต้นใหญ่ห่างไปเล็กน้อย น้ำวิ่งไปหยิบมาวางไว้ข้างต้นไม้ แล้วก้าวขึ้นไปบนเก้าอี้ ไม่ได้สังเกตว่าขาเก้าอี้ข้างหนึ่งโยกเยกไปมา ตั้งแต่ตอนที่ยกมันขึ้นจากพื้น
   “ไม่ต้องกลัวนะ”
   น้ำพูดเบาๆพลางลูบหัวลูกแมว ก่อนจะค่อยใช้มือยกลูกแมวขึ้น แล้วโอบอุ้มไว้แนบอก แต่ทันใดนั้น เก้าอี้ที่รองรับน้ำหนักตัวของน้ำ เหมือนจะทรุดลงอย่างกะทันหัน ทำให้ร่างของน้ำหงายหลังทันที ด้วยความตกใจแต่ยังพอมีสติ น้ำกอดแมวน้อยไว้แนบอก งอตัวเล็กน้อย ในใจคิดว่าจะต้องปกป้องเจ้าลูกแมวตัวน้อยไว้ให้ได้ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับตัวก็ตาม
   ความตกใจยังไม่ทันหาย ความแปลกใจก็มาแทนนี่ เมื่อรู้สึกว่าแผ่นหลังปะทะเข้ากับอะไรบางอย่าง พร้อมกับการโอบรับที่ช่วงเอว แล้วร่างก็ถูกประคองให้ยืนอย่างมั่นคงบนพื้น
   “ไม่เป็นไรใช่มั๊ย”
   เสียงทุ้ม นุ่มหูดังขึ้น พร้อมกับวงแขนที่โอบเอวน้ำอยู่คลายลง แล้วร่างที่ประกบอยู่กับแผ่นหลังเมื่อครู่ เหมือนจะถอยห่างออกไป พอตั้งสติได้ น้ำก็หันตัวไปมองดูคนที่ช่วยตนเอาไว้ ก็พบกับพระภิกษุหนุ่ม รูปร่างสูงใหญ่ จนต้องแหงนหน้าเล็กน้อยจึงมองเห็นใบหน้าของพระภิกษุหนุ่มรูปนั้นอย่างเต็มตา
   วงหน้ารูปไข่ ริมฝีปากที่เกือบเป็นรูปกระจับเป็นสีแดงเรื่อ จมูกโด่งเป็นสัน ร่องรอยของคิ้วที่ถูกโกนออก พอจะทำให้มองออกว่า เดิมคงเป็นคิ้วที่ดกหนา ดวงตากลมโตสีดำสนิท จ้องมองเขาอย่างประหลาดใจ
   มี๊~~~ มี๊~~~
   เสียงแมวน้อยในอ้อมอกทำให้คนทั้งสองรู้สึกตัว น้ำก้มหน้าลงมองลูกแมวสีน้ำตาลอ่อน อย่างอ่อนโยน
   “ปลอดภัยแล้วนะเจ้าแมวน้อย ของคุณหลวงพี่สิ”
   มี๊~~~ มี๊~~~
   เจ้าลูกแมวร้องราวจะขานตอบ และแสดงความขอบคุณ น้ำหัวเราะจนตาหยีลงเกือบครึ่ง ก่อนจะค่อยๆวางมันลงกับพื้น ลูกแมวน้อยหันมามองน้ำอีกครั้ง ก่อนจะวิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว น้ำมองดูจนลูกแมวนั้นลับตา จึงหันมายังพระภิกษุหนุ่ม ยกมือกระพุ่มไหว้อย่างอ่อนน้อม แล้วประสานมือไว้เบื้องหน้า
   “ขอบคุณหลวงพี่ครับ” พูดแล้วก็ต้องก้มหน้าลง เพราะรู้สึกไม่สบายใจนัก กับสายตาของพระภิกษุหนุ่ม ที่จ้องมองตนอย่างไม่วางตา

[bakanishi1]

หลวงพี่เป็นใครกันอะ

น่าจะมีความหลังอะไรที่เกี่ยวข้องกับหยดน้ำหรือเปล่า

รอคุณบุหรงมาเฉลย

[patee]

หลวงพี่ต้นไม้แน่นอน 

[jannie]

ต่างฝ่ายต่างสงวนท่าที.....

[THIP]

ถ้าเป็นหลวงพี่ต้นไม้จริง ขอร้องไห้อีกรอบละกัน  เรื่องมันช่างน่าเศร้า 

ปล.เรื่องนี้อ่านไป ขอบอกว่าใจไม่ได้อยู่ที่เรื่องเลย มันพาลจะไปอยู่กับน้ำหยดและต้นไม้ในภาคหนึ่งหมด 

[Jesale]

หลวงพี่ เป็นหลวงพี่ต้นจริงหรอ 
พี่ต้น คงเข้าหาศาสนา เพื่ออุทิศบุญให้คนที่รัก และเข้าสู่สัจธรรม