หัวข้อ: ผู้มาเยือนยามวิกาล ภาค๒ เรื่องราวของหมู

[บุหรง]

บทที่ ๓๙

      มือที่ยกขึ้นเพื่อจะเคาะลงบนบานประตูห้อง ๓๑๕ หยุดชะงักค้าง ชายหนุ่มลดมือลงแล้วส่ายหน้าเบาๆ เขาเพียงแต่อยากจะรู้ว่าใครพักอยู่ในห้องนี้ แต่มันจะมีประโยชน์อะไร ในเมื่อเขาคงจะไม่รู้จักกับคนคนนั้น
      ชายหนุ่มหันตัวเดินลงบันไดมาเรื่อยๆจนถึงชั้น ๑ แล้วเดินออกทางประตูหอ เดินช้าๆพลางเหลียวมองดูต้นหูกวางที่เรียงรายเป็นหมู่ยาวไปตามทางเดิน ความทรงจำที่เขาเคยเดินพูดคุยกัน กับบุคคลอันเป็นที่รักในบริเวณนี้เมื่อปีก่อน ในความรู้สึกของเขามันเหมือนจะเพิ่งผ่านไปเมื่อวานนี้เอง ชายหนุ่มยิ้มเศร้าๆ ก่อนจะกดรีโมทฯเปิดประตูเข้าไปนั่งภายในรถสปอร์ตสีแดงสด เมื่อปิดประตูรถก็หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา กดหาชื่อคนที่ต้องการแล้วกดปุ่มโทรออก แต่ก็เหมือนกับที่เขาพยายามมาตั้งแต่ตอนสาย มีเพียงเสียงสัญญาณแล้วมีเสียงเครื่องอัตโนมัติ บอกเหมือนเดิมว่า ... หมายเลขที่ท่านเรียก ไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้ ... ฟังแล้วก็ถอนหายใจเบายๆ วางโทรศัพท์มือถือลงในที่วางด้านหน้า แล้วขับออกไปจากบริเวณหอชาย ๙
      ชายหนุ่มขับรถช้าๆ เหลือบสายตามองดูทิวทัศน์ข้างทาง หมู่ตึกที่เป็นหอพักภายในหมู่ไม้ ผ่านตึกสหกรณ์ โรงอาหาร อาคารเรียน ที่สลับกับบึงน้ำ มาจนถึงบริเวณที่เป็นสนามกีฟฬาประเภทต่างๆ เขาเลี้ยวรถเข้าไปจอดใต้ร่มเงาของหมู่ต้นชมพูพันทิพย์ ห่างจากจุดหมายของเขาเล็กน้อย เมื่อลงจากรถมาแล้วเพ่งสายตามองคนที่อยู่ใต้ต้นชมพูพันทิพย์ต้นที่เขาคุ้นเคย ก็ต้องขมวดคิ้วเล็กน้อย เมื่อจำได้ว่าคนคนนั้นเป็นใคร แต่ดูเหมือนว่าจะไม่ได้นั่งอยู่ตามลำพัง มีคนอีกคนนอนอยู่ข้างๆคนคนนั้นด้วย
      เขาเดินเข้าไปหาคนทั้งสองช้าๆ แต่เสียงฝีเท้าที่เหยียบย่ำลงไปบนผืนหญ้า ก็ยังเกิดเสียงสวบสาบขึ้นเบาๆ พอที่จะทำให้คนที่นั่งอยู่หันมามอง
      “ติ๊ก นายมาได้ยังไง” หมูส่งเสียงถามเบาๆ
      “ผ่านมา เลยแวะเข้ามาหน่อย ไม่คิดว่าจะได้เจอนายที่นี่ แล้วนั่น ...”
      ติ๊กชี้มือไปยังคนที่นอนอยู่ แล้วเมื่อเดินเข้าใกล้ จึงเห็นว่า คนทั้งสองอยู่บนเสื่อสีน้ำตาลอ่อน และที่ทำให้เขาประหลาดใจคือ คนที่นอนตะแคงหันหลังให้เขาอยู่นั้น กำลังนอนหนุนตักหมูอยู่ มันทำให้เขารู้สึกประหลาดใจ เพราะจากท่าทางที่เขาได้เห็นเมื่อคืนนี้ ทำให้เขาเข้าใจว่าหมูคงยังไม่ได้คบหาอยู่กับใคร แต่คนคนนี้เป็นใครกัน ทำไมจึงมีความสนิทสนมกันถึงขนาดนี้
      “รุ่นน้อง ... เป็นรูมเมทเราเอง” หมูตอบเสียงเบา ยกมือขึ้นวางบนไหล่ของคนที่นอนอยู่
      “เหรอ ... หึ” ติ๊กแค่นเสียงแล้วเดินไปนั่งลงข้างๆ ทำให้เขาอยู่ทางด้านหลังของคนที่นอนอยู่ทันที ตอนนั้น สายตาของหมูเปลี่ยนเป็นแข็งกร้าว เหมือนจะบอกเขาว่า ห้ามแตะต้องคนที่นอนอยู่อย่างเด็ดขาด
      “คงไม่ใช่รุ่นน้องธรรมดาซะแล้วมั๊ง สนิทกันขนาดนี้” ติ๊กทำสีหน้าเหมือนเยาะเย้ย “ดูแล้วเราแทบไม่เชื่อเลยว่า เมื่อคืนนายจะมีท่าทางแบบนั้นได้ เรายังคิดอยู่ว่า นายยังไม่ลืมเรื่องพวกนั้น”
      “ลืมเหรอ” หมูแค่นลมออกมาทางจมูก “ถ้าเป็นนาย นายจะลืมมันมั๊ย หรือนายจะบอกว่านายลืมมันไปหมดแล้ว” หมูทำสีหน้าท้าทาย
      “ถ้าเป็นเรื่องบางเรื่องเราลืมมันไปหมดแล้ว” ติ๊กถอนหายใจ ทอดสายตามองไปบนผิวน้ำ “เราไม่อยากยึดติดกับมัน เพราะมันทำให้เราทุกข์ใจ หรือนายว่าไง” ติ๊กหันกลับมามองที่หมู สายตาอ่อนโยนลง
      “แต่เรายังจำได้ทุกเรื่อง” หมูพูดเสียงแผ่ว “เราจะลืมมันได้ยังไง ในเมื่อเราเป็นคนทำให้คนที่เรารักเป็นแบบนนั้น” หยดน้ำใสเริ่มก่อตัวที่หัวตา ทำให้ติ๊กต้องมองอย่างประหลาดใจ “เราทำให้เค้าตกใจ แล้ววิ่งออกไปบนถนน แล้ว ...”
      “พอเหอะหมู” ติ๊กยกมือขึ้นโบกเบาๆ “มันเป็นอุบัติเหตุ ไม่มีใครโทษว่าอะไรนายเลยสักคน”
      “อุบัติเหตุมันคงไม่เกิด ถ้าไม่ใช่เพราะเรา” หมูยังคงย้ำคำเดิม  ยกมือขึ้นป้ายหยาดน้ำตาที่เริ่มจะหยาดหยดลงมา ก้มลงมองคนที่นอนอยู่บนตัก ยกมือขึ้นลูบเรือนผมหยักศกอย่างแผ่วเบา “เราจะไม่ให้มันเกิดขึ้นอีก”
      “เฮอะ ... ไหนเมื่อกี้บอกว่าเป็นแค่รุ่นน้องไง แบบนี้ท่าทางจะไม่ใช่ซะแล้วมั๊ง” ติ๊กแค่นยิ้ม
      “ตอนนี้ยังเป็นแค่เพื่อนรุ่นน้อง นายว่าเค้าจะว่าอะไรมั๊ย ถ้า ... ถ้าเป็นเด็กคนนี้” ดวงตาของหมูทอแววสับสน
      “ทำไม” ติ๊กพูดกลั้วหัวเราะ “นายอยากจะคบกับเด็กคนนี้งั้นเหรอ แล้วทำไมต้องถามความเห็นใครด้วยล่ะ”
      “เพราะว่า ...” หมูถอนหายใจยาว
      “อื้อ” คนที่นอนอยู่ส่งเสียงขึ้นมาเบาๆ พร้อมกับค่อยๆขยับตัวลุกขึ้นนั่ง “ขอโทษนะพี่ ผมเผลอหลับไปตอนไหนไม่รู้” เด็กหนุ่มขยี้ตา
      “น้องน้ำ” ติ๊กส่งเสียงเรียก เมื่อเห็นหน้าของเด็กหนุ่มชัดตา จึงหันไปมองหมูด้วยความสงสัย “นี่รู้จักกันด้วยเหรอ”
      “อ้าว ... พี่ติ๊ก มาได้ยังไงอะครับ” น้ำทักทายเสียงใน เมื่อเห็นติ๊กเต็มตา
      “น้ำรู้จักติ๊กด้วยเหรอ” หมูถามน้ำด้วยความแปลกใจ
      “ครับ” น้ำตอบ แล้วมองหน้าหมูกับติ๊กสลับกันไปมา “ทำไมพี่สองคนทำหน้าแบบนั้นอะ แล้วพวกพี่รู้จักกันด้วยเหรอ”
      “อื้อ” หมูกับติ๊กตอบสั้นๆเกือบจะพร้อมกัน
      “แล้วพี่ติ๊กมานี่ได้ยังไงอะครับ ยังไม่บอกผมเลย” น้ำเลิกคิ้ว ทำแก้มป่องแบบนี้เขาชอบทำเวลาสงสัยอะไรมากๆ
      “เมื่อคืนพี่ไปเที่ยวพัทยากับเพื่อนๆมาน่ะ ขากลับผ่านมาก็เลยว่าจะมาเยี่ยมเราหน่อย พี่โทรหาเราตั้งแต่ตอนสายๆ ปิดเครื่องเหรอ” ติ๊กอธิบาย พลางถามคำถาม หวังจะเบี่ยงเบนความสงสัยของเด็กหนุ่มรุ่นน้อง
      “ผมปิดเครื่องไว้น่ะครับ ไม่คิดว่าจะมีใครโทรเข้า เพราะกินข้าวเช้า กินยา แล้วก็นอนยาวเลย ออกมากินข้าวกลางวันกับพี่หมู ก็ไม่ได้เอาโทรศัพท์ออกมาด้วย” น้ำตอบยิ้มๆมองไปเห็นรถสปอร์ตสีแดงสด จอดอยู่ไม่ไกลนัก “นั่นรถพี่ติ๊กเหรอครับ”
      “อื้อ พี่ขับรถเข้ามา เผื่อจะเจอเรา แล้วคิดถึงความหลังด้วย เลยขับมาเรื่อยๆ ไม่นึกว่าจะมาเจอเราสองคนที่นี่ แล้วนี่หายไข้รึยังล่ะ” พูดแล้วติ๊กก็เอื้อมมือไปใช้หลังมือแตะหน้าผากน้ำเบาๆ แอบชำเลืองหางตามองไปที่หมู ก็เห็นแววไม่พอใจบนใบหน้านั้น
      “ไข้ลดไปเยอะแล้วล่ะครับ วันนี้ได้นอนเกือบทั้งวัน” น้ำตอบยิ้มๆ “แล้วเพื่อนพี่ที่มาด้วย ไม่ลงมาเดินเล่นบ้างเหรอครับ”
      “เพื่อพี่?” ติ๊กขมวดคิ้ว “เพื่อนพี่ที่ไหนกัน”
      “ก็คนที่นั่งอยู่บนรถไงครับ” น้ำเลิกคิ้ว ติ๊กกับหมูได้ยินแล้วหันไปมองที่รถพร้อมกัน ด้วยความรู้สึกที่ต่างกัน
      “พี่มาคนเดียวนะครับ น้องน้ำ” ติ๊กหันกลับมาบอก
      “อ้าว แล้วคนบนรถล่ะครับ” น้ำหันไปมองที่รถอีกครั้ง คนที่เขาเห็นนั่งอยู่บนเบาะหน้าเมื่อสักครู่นี้ ไม่อยู่เสียแล้ว
      “รู้ว่าพี่มาคนเดียวก็เลยจะแกล้งพี่ล่ะสิ ขี้เล่นนักน่ะเรา” ติ๊กพูดแล้วยกมือขึ้นขยี้ผมหยักศกบนหัวของน้ำจนยุ่งเหยิง

[iforgive]

น้ำหยดเหรอ  น้ำหยดได้แวะไปหาพี่ต้นไม้บ้างหรือเปล่า

[sasa]

เหอะ เหอะ หลอน....
หมูอย่าตัดสินใจช้า ระวังจะโดนคาบไปแdก

[THIP]

  สงสารน้ำหยดอ่ะ ต้องวนเวียนเป็นห่วงคนรอบข้าง เคยทำอะไรเพื่อความสุขตัวเองบ้างมั๊ย แค่อ่านอะไรที่พาดพิงถึงน้ำหยด น้ำตาจะหยดทุกทีเลย 

ปล. ยังหมั่นไส้ตาหมูเหมือนเดิม 

[IIMisssoMII]

เริ่ม หลอน ๆแล้วสิเนี่ย

[Killua]

พูดงี้แล้วติ๊กจะกล้าขับรถไปคนเดียวใหมเนี่ยะ คิคิ

[nine-poo]

อ่ะนะน้ำหยดทำใมยังอยู่อีกอ่ะเนียะ พี่ต้นไม้ก็บวชและทำบุญให้แล้วยังมีห่วงใครอีกกกก

[iNklaNd]

อ่านดึกๆ อย่างนี้หลอนนะเนี่ย
น้ำหยดจ๋า....เธอมาทีไรหลอนได้เสมอ

น้องน้ำน่ารักอ่ะ คนอ่านอยากเก็บไว้เอง ไม่อยากให้ใครได้ไป 
ดูง้องแง้งแบบเด็กๆ ดี

ตอนนี้อิหมูทั้งหวงทั้งหึง หึหึหึ ...

[Poes]

เมื่อไหร่น้ำหยดจะหมดห่วง  คิดถึงพี่ต้นไม้ อยากให้พี่ต้นไม้มีความสุขมั้ง

[aojroonra]

หลอนเลยยย

ดีว่าไม่อ่านก่อนไม่ง้านละเศร้าแน่

[jasmin]

น้ำหยดยังวนเวียนอยู่กับคนรอบๆตัวอยู่สินะ
สะเทือนใจอ่ะ เมื่อไรน้ำหยดจะได้หลุดพ้น จะได้มีความสุขกับเค้าบ้าง
น้ำหยดนั่งรถไปกับติ๊ก แล้วก็แวะไปหาพี่ต้นไม้บ้างน๊า

[LifeTime]

น้ำหยดห่วงใครกันแน่ระหว่างติ๊กกับหมูหรือห่วงทั้งคู่ 

[none_ny]

ขนลุกอีกแว้วววว

[บุหรง]

บทที่ ๔๐

      “แกแน่ใจเหรอ ว่าน้ำมันจะอยู่แถวนี้” จินที่นั่งซ้อนท้ายรถจักรยานที่มีเจนเป็นคนถีบ ตะโกนถามชตที่ขี่จักรยานของตัวเองอยู่ข้างๆ
      “อื้อ” ชตตอบสั้นๆ สายตามองไปข้างหน้า
      “มึงจะตามหาไปทำไมวะ” โรจน์ที่ถีบรถจักรยานของเขาเองอยู่อีกข้างหนี่งของชต ตะโกนถาม
      “สงสัยจะกลัวพี่หมูพาไอ้น้ำไปข่มขืนมั๊ง” เจนตอบแทน แล้วหัวเราะเสียงดัง
      “แหมๆๆ จะกลัวทำไมกัน” จินรีบพูดต่อ “ถ้าพี่เค้าจะทำน่ะ มีโอกาศตั้งเยอะ ได้อยู่ด้วยกันทุกคืน ถ้าจะทำนะ ไอ้น้ำมันเสร็จไปนานแล้ว”
      ชตเบรครถจักรยาน ทำให้เจนและโรจน์ต้องเบรครถจักรยานให้หยุดตาม แล้วหันไปมองชต
      “แกสองคนนี่มันแฝดนรกจริงๆเลย” ชตพูดอย่างหัวเสีย แต่จินกับเจนกลับหันไปหัวเราะให้กัน “ยังมีหน้ามาหัวเราะอีก นี่ชั้นด่าพวกแกอยู่นะ” ชตยกมือข้างหนึ่งขึ้นท้าวสะเอว พูดอย่างเอือมระอา
      “ชั้นถือว่าชมย่ะ” เจนทำหน้ายื่นมาตอบ
      “ใช่” จินสนับสนุน “เมื่อเช้าเจ้าน้ำมันเพิ่งชมพวกชั้นไปเอง”
      “ตรงนั้นมีใครอยู่น่ะ”
      โรจน์ตะโกนบอก ทุกคนจึงหันไปมองตามที่มือโรจน์ชี้ รถสปอร์ตสีแดงสดจอดอยู่ใต้ต้นชมพูพันทิพท์ ห่างออกไปไม่ไกล เห็นเงาตะคุ่มของคนหลายคน ทั้งสี่คนไม่มีใครพูดอะไร พร้อมใจกันออกตัวรถจักรยานตรงไปหาคนที่มองเห็นทันที

      “ทางนี้” น้ำตะโกนเรียกเสียงใสเมื่อมองเห็นเพื่อนๆพากันจอดรถจักรยาน แล้วเดินตรงเข้ามาหา แล้วพากันนั่งลงข้างๆ “มากันได้ไงเนี่ย”
      “ยังมีหน้ามาถามอีก” จินทำเสียงหมั่นไส้ “ป่วยแล้วทำไมไม่นอนอยู่ที่ห้องยะ ทำบางคนตกใจจนต้องลากพวกชั้นตามหาไปทั่ว”
      “จะตามหาไปทำไมกัน ออกมาคนเดียวซะที่ไหนล่ะ เห็นกันอยู่ตั้งแต่เที่ยง ว่าออกมากับพี่หมู” น้ำตอบพลางขมวดคิ้วทำแก้มป่อง
      “นั่นแหละ ... ตัวน่าเป็นห่วง” เจนยื่นหน้าไปกระซิบ แต่ก็ยังดังพอที่จะทำให้คนที่ได้ยินอดพูดออกมาไม่ได้
      “นอนอยู่ในห้องทั้งวันอึดอัดแย่ พี่เลยชวนมานั่งเล่น” หมูบอกหน้าเรียบเฉย
      “นั่นดิ” น้ำพูดสนับสนุน “อยู่ในห้องน่าเบือจะตาย ออกมานอนตรงนี้สบายดีออก”
      “อ๋อ ออกมานอนเหรอ” โรจน์ยิ้มกวนๆ “แล้วนอนเข้าไปได้ไง หมอนก็ไม่มี ไหนดูดิ๊ หัวปูดมั่งรึเปล่า” พูดแล้วโรจน์ก็ยกมือขึ้นขยี้หัวน้ำเบาๆ
      “ไม่ต้องเลย ไอ้หนวดปลาหมึก” น้ำโวยวายปัดมือของโรจน์ออกพัลวัน เพราะโรจน์ไม่ยอมเอามือออกไป ทำให้เพื่อนๆที่นั่งล้อมวงกันอยู่พากันหัวเราะออกมา แม้แต่ติ๊กเองก็ไม่เว้น หมูเองก็อมยิ้มเพราะนึกขันกับท่าทางขี้เล่นของน้ำ
      “เพื่อนๆน้องน้ำเหรอครับ” ติ๊กพูดแทรกขึ้นมา ทำให้เสียงหัวเราะเงียบลงทันที
      “ใครน่ะ น้ำ” ชตหันหน้าไปถามน้ำ สีหน้าหวาดระแวง
      “พวกเรา นี่พี่ติ๊กนะ อยู่ปี ๔” น้ำบอกเพื่อนๆ แล้วหันไปยิ้มให้ติ๊ก
      “คณะอะไรเหรอคะ ทำไมไม่เคยเห็นหน้าเลย หรือพี่อยู่คณะศึกษาฯที่ออกไปฝึกสอน พวกเราเลยไม่เคยเห็น” จินถามอย่างแสดงความสนใจ ด้วยน้ำเสียงร่าเริงตามแบบของเธอ
      “ชื่ออะไรกันมั่งล่ะครับนี่” ติ๊กถามกลับพร้อมกับรอยยิ้มกว้าง
      “เจนค่ะ แล้วนี่ฝาแฝดหนูชื่อจิน” เจนตอบพลางแนะนำชื่อเพื่อนไปทีละคน พร้อมกับคิดว่ารอยยิ้มของรุ่นพี่ที่ชื่อตี๊กคนนี้ดูมีเสน่ห์ไม่เบา
      “ว่าแต่พี่อยู่คณะอะไรคะ ทำไมถึงได้มารู้จักไอ้น้ำฝนได้” จินยังคงถามในสิ่งที่เธออยากรู้
      “คณะมนุษย์ฯครับ” ติ๊กตอบขณะที่ใบหน้ายังคงยิ้มละไม มองดูเด็กหนุ่มที่ชื่อชตขยับตัวเข้าไปใกล้น้ำ ในขณะที่หมูกลับกระเถิบตัวห่างออกจากกลุ่มของน้ำและเพื่อนๆ
      “คณะเดียวกับพวกเราน่ะเหรอ ล้อเล่นน่ะพี่” โรจน์พูดพลางขมวดคิ้ว
      “พี่เค้าไม่ได้บอกนี่ว่าเรียนที่นี่” น้ำหันไปบอกโรจน์แล้วหัวเราะคิกคัก
      “อื้อ พี่ไม่ได้เรียนที่นี่หรอก” ติ๊กบอกกับเหล่าเพื่อนของน้ำที่หันมามองเขาเป็นตาเดียวกัน “พี่อยู่วิทยาเขต ...” ติ๊กบอกชื่อวิทยาเขตเล็กๆ ที่ตั้งอยู่ใจกลางกรุงเทพฯ
      “แล้วพี่มารู้จักกับน้ำฝนได้ยังไงครับ” ชตถามช้าๆ ด้วยสายตาคาดคั้น ทำให้ติ๊กอดขำน้อยๆไม่ได้
      “เราไปทำบุญกับแม่ที่วัด เลยรู้จักกับพี่เค้าน่ะ” คำตอบของน้ำที่บอกออกมา ทำให้ชตยิ่งสงสัยมากขึ้น
      “พอดีพี่มีคนรู้จักจำวัดอยู่ที่วัดนั้นน่ะครับ เลยไปบ่อย ก็เลยได้เจอกับน้องน้ำ ... น้ำฝน พี่อยากรู้จักตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็น”  ติ๊กทอดสายตามองดูคนที่ถูกเอ่ยชื่อด้วยสายตาอ่อนโยน
      “สงสัยแกทำบุญเยอะล่ะสิ ได้รู้จักกับคนหล่อๆทั้งนั้น ทั้งพี่หมู พี่ติ๊ก แล้วพี่อะไรอีกคนนะเพื่อนพี่หมูที่หน้ากลมๆน่ะค่ะ” จินหันไปถามหมูที่นั่งเงียบอยู่
      “ต้อยน่ะเหรอ” หมูตอบเสียงเบา ใบหน้านิ่งเฉย
      “แล้วทำไมพี่ถึงอยากรู้จักน้ำฝน” ชตยังไม่ยอมเปลี่ยนเรื่อง ถามด้วยเสียงแข็งๆ
      “ทำไมน่ะเหรอ” ติ๊กพูดแล้วหัวเราะในลำคอเบาๆ ก่อนที่สีหน้าจะเปลี่ยนเป็นเศร้าลง “เพราะเมื่อก่อนพี่มีเพื่อนรักอยู่คนนึง เป็นเพื่อนที่พี่รักมาก ตอนที่พี่เห็นน้ำฝนครั้งแรก พี่รู้สึกเหมือนได้เห็นเพื่อนพี่คนนั้นอีกครั้ง”
      พูดจบติ๊กมองดูน้ำด้วยแววตาแสดงออกถึงอารมณ์บางอย่างอย่างลึกซึ้ง แต่พอน้ำมองเห็นแววตานั้น กลับยิ้มน้อยๆอย่างเข้าใจ สายตาของคนทั้งสองที่ส่งถึงกัน ทำให้ทุกคนเงียบลงด้วยความรู้สึกต่างๆกัน
      “หรือว่าพี่เป็นเพื่อนพี่น้ำหยด” ชตเอ่ยถามเสียงแผ่ว เพราะเขารู้สึกว่าเขาเข้าใจความรู้สึกของชายหนุ่มคนนี้ขึ้นมา มีบางอย่างบอกให้เขารู้ว่า ติ๊กรักน้ำหยดมากกว่าคำว่าเพื่อน แต่ไม่ใช่คนรักแน่นอน
      “ครับ พี่เป็นเพื่อนของน้ำหยด เป็นเพื่อนสนิทของน้ำหยดมาตั้งแต่เราเรียนอยู่ชั้นมัธยมด้วยกัน”

[b27072010]

น้ำฝนมีแต่คนมารักทั้งนั้นเลย

แต่เพื่อน ๆ ของน้ำฝนเค้าก็ดี ๆ กันทุกคนนะ

เป็นห่วงเป็นใยกันตลอ

[iforgive]

ขอทีเถอะชต  เฮ้ออ  คิดถึงน้ำหยดกับพี่ต้นจริง ๆ

[THIP]

ไม่น่าเชื่อ เรื่องนี้แค่พูดถึงน้ำหยด หรือต้นไม้ ทำให้เราน้ำตาคลอได้
ทำไมเราถึงไม่หลุดจากภาค 1 สักที ไม่เข้าใจตัวเองเลย

[Jesale]

อืม นะ เรื่องจะเป็นยังไง ต่อไปนะ แต่ขอให้น้องน้ำคนนี้เข้มเเข็ง และ หมูคิดได้สักที นะ 

[sasa]

ติ๊ก... หมายความว่าไง เริ่มชอบน้ำฝนแล้ว หรือตั้งการนึกถึงอดีต
ถ้าหน้าตาไม่เหมือนน้ำหยด จะมีคนเข้ามาให้ความสนใจมากอย่างนี้ไหมน้า..

[•ผั๑`|nกุ้va’ด•]

ยิ่งอ่านแล้ว ยิ่งเศร้า ความรู้สึก ต่างๆมันมารวมอยู่ที่ น้ำฝนหมดเลย แต่ว่า ต่อให้เหมือนขนาดไหน ถ้าไม่น่ารัก ก็คงไม่มีใครมารักหรอก น้ำฝนมั่นใจในตัวเองไว้ สู้ๆ

[nine-poo]

ชตจะถามมากไปไหม
บรรยากาศดีๆ เสียหมด เห้อ

[Poes]

ไม่น่าเชื่อ เรื่องนี้แค่พูดถึงน้ำหยด หรือต้นไม้ ทำให้เราน้ำตาคลอได้
ทำไมเราถึงไม่หลุดจากภาค 1 สักที ไม่เข้าใจตัวเองเลย

เหมือนกันเราสลัดภาคแรกไม่ออกอะ  ถึงเรื่องนี้หมูจะเป็นพระเอก น้ำฝนเป็นนายเอก
แต่ยังติดภาพพี่ต้นไม้กะน้ำหยดอยุ่ดี คิดถึงเน้ 

[jasmin]

เห็นด้วยกับรีบนสุดๆเลยอ่ะ
ทั้งๆที่เป็นเรื่องของหมุ แต่เราก็คิดถึงน้ำหยดตลอดเลยอ่ะ
หรือว่าเราจะยึดติดกับภาคแรกมากเกินไป
แบบเรื่องจบแต่อารมณ์ไม่จบ
อยากให้พี่ต้นกับน้ำหยดมีความสุขอ่า

[ka[ze]na]

ปัญหาชักเริ่มเกิด.....คราวนี้ มะรุมทั้งต้นยังว่าน้อยไป

เหอะๆๆๆ มะตูม!! กันซะให้เต็มที่...........

[iNklaNd]

ไม่หลุดจากภาคหนึ่งเช่นกัน
สงสัยภาคที่แล้วคงทำให้นักอ่านกระทบกระเทือนจิตใจกันไปเยอะมั้ง เลยลืมไม่ลงกันซักที
แล้วตัวเอกภาคโน่นก็ยังมาปรากฎในภาคนี้เสมอๆ
มาแบบลอยๆ หลอนๆ เป็นใครก็ลืมไม่ลงแน่

[V_we]

อืม...รู้สึกว่าชตจะแสดงออกชัดเจนมากเลย ทั้งหึง ทั้งหวงออกนอกหน้า
เฮ้อ...ปล่อยน้ำให้พี่หมูเถอะนะชต
+1 นะคะและขอบคุณค่ะ
 

[LifeTime]

 
ทำไมนะ...อ่านกี่ตอนๆๆๆ น้ำตามันก็คลอๆๆ   

[dahlia]

อ่านตอนนี้แล้ว คิดถึงน้ำหยดจับใจ เฮ้อ ไม่ว่าอิตาหมูแล้ว เพราะวัันนี้เราก็คิดถึงน้ำหยดเหมือนกัน 

[หลงไหลในม่านหมอก]

ไปอ่านภาค ๑ มา แล้วค่อยตามอ่านภาค ๒

ได้โอกาสเม้นซะที

เศร้าจริงๆคะ กลิ่นไอของภาคแรกมีอยู่ทุกตอนจริงๆ

คิดถึงน้ำหยดกับหลวงพี่ต้น

[OitJi]

ยิ่งอ่านยิ่ง