หัวข้อ: ผู้มาเยือนยามวิกาล ภาค๒ เรื่องราวของหมู

[mete]

มาต่อไวๆนะคับ

กำลังสนุก

[บุหรง]

บทที่ ๔๔

      ติ๊กมองดูเด็กหนุ่มด้วยความประหลาดใจอีกครั้ง ความเข้มแข็งของจิตใจแบบนี้ เป็นอีกส่วนหนึ่งที่คล้ายกับน้ำหยด ที่มักจะเข้าใจและทำใจยอมรับในบางเรื่องได้อย่างรวดเร็วจนน่าประหลาดใจ แล้วความสนใจของเขาก็เปลี่ยนไปยังคนที่ผลักบานประตูมุ้งลวด เดินเข้ามาภายในห้อง
      “นายย้ายขึ้นมานานรึยัง” ติ๊กถามหมูที่หย่อนตัวนั่งลงบนเตียงอีกหลังหนึ่ง
      “ตั้งแต่ขึ้นปี ๒” หมูตอบเสียงราบเรียบ
      ฟังคำตอบของหมูแล้วติ๊กก็เงียบไป ริมฝีปากที่เม้มอยู่เล็กน้อย ทำให้ดูเหมือนกำลังใช้ความคิดตริตรองสิ่งใดอยู่ ภายในห้องตกอยู่ในความเงียบ
      “ผมไปห้องน้ำเดี๋ยวนะครับ” น้ำพูดแล้วก็ลุกขึ้น เดินไปหยิบรองเท้า แล้วเดินออกจากห้องไป โดยไม่ลืมปิดประตูมุ้งลวด และเลื่อนบานประตูให้ปิดลง
      “แล้วรูมเมทคนก่อนๆเป็นไงมั่ง” ติ๊กถามขึ้นอีกเมื่อน้ำออกจากห้องไปแล้ว
      “ปีที่แล้วเราไม่มีรูมเมท” เสียงของหมูยังคงราบเรียบเหมือเดิม
      “แปลว่าที่ผ่านมานายอยู่ห้องนี้คนเดียวงั้นเหรอ” คิ้วของติ๊กขมวดเข้าหากัน
      “ใช่” หมูตอบเสียงแผ่ว “จนเทอมนี้นี่แหละ พอเรารู้ว่าจะมีคนมาอยู่ด้วย เราถึงจัดห้องใหม่เป็นแบบนี้”
      “จัดใหม่” ติ๊กทวนคำ “หมายความว่าที่ผ่านมา นายอยู่ในห้องที่มีสภาพเหมือนเดิม ... เหมือนเมื่อก่อนนี้น่ะเหรอ”
      หมูพยักหน้าเบาๆแทนคำตอบ ไม่ต้องถามต่อไปอีก เขาก็รู้ว่าทำไมหมูถึงทำแบบนั้น ทำให้ติ๊กคิดไปถึงอีกบุคคลหนึ่ง ซึ่งคงจะมีสภาพของจิตใจไม่ต่างจากหมูในตอนนี้นัก เพียงแต่ตอนนี้บุคคลนั้น ได้ค้นพบหนทางของการดับทุกข์ภายในใจให้เบาบางลง
      “แล้วกับน้องน้ำฝน พวกนายสนิทกันนานรึยัง” ติ๊กถามในสิ่งที่อยากรู้
      “ถ้าเป็นแบบที่นายเห็นตอนอยู่ริมบึง ก็เพิ่งจะไม่นานนี้เอง” สายตาของหมูมองลอดบานหน้าต่างออกไป “ตั้งแต่เราได้เห็นหน้าชัดๆ เราพยายามออกห่าง แต่ ... ไม่สำเร็จ”
      “เหรอ” ติ๊กเลิกคิ้ว
      “นายล่ะ รู้สึกยังไงตอนได้เห็นครั้งแรก” หมูย้อนถาม
      “เราเหรอ” ติ๊กยิ้มน้อยๆ “ตกใจสิ ประหลาดใจ ตื่นเต้น อยากรู้จัก ประมาณนี้แหละมั๊ง”
      “หึ” หมูแค่นหัวเราะ “แต่เราไม่” หมูเองก็ยิ้ม แต่เป็นรอยยิ้มทีเต็มไปด้วยความขมขื่น “เราเจ็บที่นี่ ทั้งเจ็บปวดทั้งทรมาน” พูดพลางยกมือขึ้นแตะบริเวณอกของตัวเอง “มันทำให้เราคิดถึงสิ่งที่เราเคยทำกับน้ำหยด คิดถึงตัวเองที่เป็นต้นเหตุให้น้ำหยดต้องจากไป”
      “แต่ที่เราเห็น...” ติ๊กทำท่าจะค้าน
      “ใช่ มันไม่เหมือนที่นายเห็น เพราะนั่นเป็นความรู้สึกของเราตอนที่เราได้รู้จักน้องเค้าในตอนแรก เราคิดว่าเราคงต้องยิ่งเจ็บ ยิ่งทรมาน แต่มันกลับไม่เป็นอย่างนั้น ไม่รู้เหมือนกันว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ เรากลับรู้สึกสบายใจเวลาที่น้องเค้าอยู่ใกล้ๆ มันเหมือนความผิดของเราได้รับการให้อภัย มันเหมือนกับ ... เหมือนกับว่าเราได้กลับไปอยู่กับน้ำหยดอีกครั้ง”
      “แต่น้องเค้าไม่ใช่น้ำหยด” ติ๊กแย้ง
      “นั่นสิ” หมูก้มหน้าลง วางแขนลงบนตัก มือทั้งสองกุมกันไว้แน่น “ไม่ว่ายังไง น้องเค้าก็ไม่ใช่น้ำหยด ... เราไม่อยากทำผิดอีก”
      “เฮ้อ ...” ติ๊กถอนหายใจยาว “แล้วนายจะจัดการเรื่องนี้ยังไง พอจะบอกเราได้มั๊ย”
      “นายว่าถ้าน้ำหยดยังอยู่ เค้าจะว่ายังไง ถ้าเรา ... ถ้าเรา ...” หมูเงยหน้าขึ้นจ้องหน้าติ๊ก “ถ้าเรากับน้องน้ำ”
      “เราเข้าใจ” ติ๊กยิ้มน้อยๆ “เราว่าถ้าน้ำหยดยังอยู่ ต้องดีใจกับนายแน่ แต่ ...” ติ๊กหยุดพูด
      “แต่อะไร” หมูขมวดคิ้ว
      “แต่นายต้องรักน้องเค้าจริงๆนะ ไม่ใช่แค่คิดว่าเป็นตัวแทนของน้ำหยด ถ้าเป็นแบบนั้น เราว่าน้ำหยดคงเสียใจ”
      “เรากำลังพยายามอยู่” น้ำเสียงของหมูหนักแน่น แล้วจู่ก็มีแววเศร้าอยู่ในดวงตาอีก “แต่น้องเค้าจะรักเรารึเปล่า”
      คราวนี้ติ๊กกลับมองดูหมูด้วยความฉงน ว่าหมูไม่รู้จริงๆ หรือแกล้งไม่รู้ หรือรู้แล้วแต่ไม่กล้ายอมรับ เพราะสิ่งที่เขาเห็นเพียงเล็กน้อยเมื่อไม่กี่นาทีก่อน เขามั่นใจว่าเด็กหนุ่มคนนั้นรู้สึกอย่างไรกับคนที่นั่งอยู่ตรงหน้า บางทีเด็กหนุ่มคนนี้อาจถูกโชคชะตาส่งมา เพื่อฟื้นชีวิตให้กับหมู เหมือนกับที่น้ำหยดเคยทำมาก่อนก็เป็นได้
      “เอ๊ะ” หมูอุทานเบาๆ “ทำไมน้ำออกไปนานจัง”
      “อ๋อ คงไม่ได้ไปห้องน้ำหรอก สงสัยป่านนี้ไปหาเพื่อนๆ หรือไปนั่งคิดอะไรอยู่คนเดียวก็ได้” ติ๊กยิ้มอีกครั้งเมื่อเห็นสีหน้าเต็มไปด้วยความสงสัยของหมู “นำฝนเป็นเด็กฉลาด คงรู้ว่าเราสองคนมีอะไรต้องคุยกัน จริงสิ พรุ่งนี้นายว่างรึเปล่า”
      “ก็ ... ก็ว่างนะ” หมูอึกอัก
      “หึ ... ยังได้อยู่ด้วยกันอีกนานน่ะ” น้ำเสียงของติ๊กเหมือนจะหมั่นไส้อยู่เล็กน้อย “พรุ่งนี้เราอยากให้นายไปเจอใครหน่อย”
      “ใคร”
      “เอาน่า พรุ่งนี้เรามารับแต่เช้าแล้วกัน ซักเจ็ดโมงเช้า จะได้กลับมาเร็วๆ”
      “แล้ว ... แล้วคืนนี้นายจะไปค้างที่ไหน”
      “ไม่เห็นยาก” ติ๊กยักไหล่ “แถวนี้ที่พักเยอะแยะ”
      “แต่วันนี้วันเสาร์นะ ที่พักดีๆอาจจะเต็มหมดแล้ว เอางี้ ... นายค้างที่นี่แล้วกัน”
      “ค้างที่นี่เหรอ” ติ๊กขมวดคิ้ว แล้วยิ้มกว้าง “งั้นเรานอนเตียงนั้นนะ” ติ๊กชี้ไปยังเตียงที่ตั้งอยู่ริมหน้าต่าง
      “นายนอนเตียงนี้” หมูตบมือลงบนฟูกที่นั่งอยู่
      “แล้วนาย”
      “เรานอนเตียงนั้นมาสองคืนแล้ว” หมูบอกติ๊กพร้อมกับยิ้มเขินๆ

[Poes]

ติ๊กจะพาหมูไปพบพี่ต้นไม้หรือปล่าวนะ  หมูมันกินธัญพืชแทนข้าวหรอถึงดูน้องน้ำไม่ออก
แต่ก็นะคนเรามักโง่เรื่องความรัก ของคนอื่นล่ะเห็นชัด ทีของตัวเองดันมองไม่เห็น 

[jasmin]

=_= คุณหมูเมื่อไรจะฉลาด
ดูท่าทีน้ำฝนไม่ออกเลยรึไงเนี่ย
ว่าแต่ติ๊กจะพาไปหาพี่ต้นไม้หรอ?

[iforgive]

ติ๊กจะพาหมูไปหาพี่ต้นไม้ใช่มั๊ย  ไปสิ  หวังว่าน้ำหยดคงจะไปด้วยนะ
อยากให้หมูได้รับรู้ความจริงซะทีว่าทำไมน้ำหยดถึงเลือกที่จะไปดูแลพี่ต้นไม้
คนที่น่าสงสารที่สุดคือพี่ต้นไม้  ไม่ใช่หมู  ถึงหมูจะน่าสงสารแต่ก็ยังไม่เท่า
... อยากอ่านตอนหน้าเร็ว ๆ จัง

[b27072010]

เฮ้ออออค้างได้อีกแล้ว

น้ำฝนก็ออกไปนอกห้องบอกว่าไปห้องน้ำ

หายต๋อมไปเลย 

หมูนี่อาการท่าจะหนักนะ  น้ำฝนเค้ามีอาการแบบนี้

ยังดูไม่ออกอีกหรือไง

[jannie]

ตกลงว่าหมูดันอินโนเซนส์ไม่รู้ว่าน้องน้ำคิดยังไงกะตัว....แหมๆๆๆ ไม่น่าเชื่อเลยจริงๆ

[indy❣zaka]

 
รู้สึกหนักใจแทนน้ำฝน ที่คนรอบข้างมองเห็นแต่เงาของน้ำหยด ถึงอย่างงั้นน้ำฝนก็ยิ้มแล้วบอกว่าไม่คิดอะไร
อย่างนี้เราว่า มันน่าห่วงกว่าน้ำฝนร้อไห้หรือโวยวายซะอีก

เดาคามคิดน้องน้ำไม่ออกเลย แต่คิดว่าคงไม่ได้อยากยิ้มแบบนี้สักเท่าไรหรอก 

สงสารน้องน้ำอ่ะ 

[บุหรง]

งึมๆๆๆๆๆ
กรณีหมู คงไม่ได้อินโนเซนต์หรอก แต่คงมีปมอยู่ในใจแหละ ทำให้ไม่กล้าคิดเข้าข้างตัวเอง เดี๋ยวไว้รอตอนหน้า คงจะรู้แหละครับ 

ส่วนน้ำฝน ที่หลายคนบอกว่า ท่าทางแบบนี้น่าห่วงกว่าได้เห็นน้ำฝนร้องไห้หรือโวยวาย แหมๆๆๆ  ติ๊กเค้าบอกแล้วไง ว่าเหมือนน้ำหยดเลย คงประมาณขื่นใจ แต่มีความสุขที่ได้เห็นคนรอบข้างมีความสุข ตัวเองเป็นทุกข์ก็ไม่เป็นไร
... เข้าข่ายมาโซดิสต์รึเปล่าอะ 

[sasa]

 

[•ผั๑`|nกุ้va’ด•]

"เรานอนเตียงนั้นมาสองคืนแล้ว" แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย~~~!!~ หมูแอบร้าย

[บุหรง]

บทที่ ๔๕

      น้ำหนักที่ทับลงบนฟูก ทำให้ติ๊กรู้สึกตัว ชายหนุ่มปรือตาขึ้นมองผ่านแสงสว่างน้อยๆ แลเห็นเงาลางๆของคนที่นั่งอยู่บนฟูก เมื่อเพ่งตามองจนภาพนั้นชัดเจน ก็ต้องชันตัวลุกขึ้นนั่ง ด้วยความประหลาดใจ
      “น้องน้ำมีอะไรเหรอ” ติ๊กยกมือขึ้นขยี้ตา
      ไม่มีคำตอบจากผู้ถูกถาม นอกจากรอยยิ้มน้อยๆที่มุมปาก พร้อมกับดวงตาที่แพรวระยับอยู่ในแสงสลัว จนติ๊กต้องเพ่งมองดูอีกครั้ง
      “น้ำ ... น้ำหยด” เสียงเรียกของติ๊กแผ่วเบาราวกระซิบ เพราะตัวเขาเองก็ไม่มั่นใจในความคิดที่เกิดขึ้น เมื่อเห็นรอยยิ้มนั้นอย่างชัดเจน
      รอยยิ้มที่มุมปาก เปลี่ยนเป็นรอยยิ้มกว้าง และดวงตาของผู้ยิ้มหยีลงเกือบครึ่ง ติ๊กเลื่อนมือของตัวเองช้าๆออกไปกุมมือของคนตรงหน้าไว้ แล้วบีบเบาๆ แทบไม่เชื่อกับสัมผัสอันคุ้นเคย ความคิดถึงเหมือนจะเอ่อล้นออกมาที่ขอบตา
      “นายยังอยู่ที่นี่ นายยังไม่ได้ไปไหนจริงๆน่ะเหรอ” แววตาของติ๊กเต็มไปด้วยความห่วงใย
      “อีกไม่นานหรอก ติ๊ก อีกไม่นานเราก็จะหมดห่วงแล้ว เราเลยอยากมาเจอนายอีกสักครั้ง อยากบอกว่าขอบใจมากนะ สำหรับทุกอย่าง”
      แล้วผู้พูดก็ยิ้มให้ติ๊กอีกครั้ง ก่อนจะลุกขึ้น ติ๊กปล่อยให้มือที่เกาะกุมอยู่เลื่อนหลุดจากมือของเขาไป แล้วร่างนั้นก็หันหลังเดินออกไปช้าๆ ไปยังทางที่เหมือนจะไม่มีที่สุ้นสุดที่ปรากฏขึ้นมาแทนกำแพงอีกด้านหนึ่งของห้อง
      “น้ำ”
      เสียงของติ๊กแผ่วเบาอยู่ในลำคอ เขาหลับตาลง ลืมตาขึ้นอีกครั้ง กลับพบว่าตัวเองยังนอนอยู่บนเตียง ภายในห้องที่เริ่มมีแสงอาทิตย์ในยามเช้าภายนอก สาดส่องเข้ามาให้ความสว่างแทนที่ความมืดมิดของยามราตรี ติ๊กค่อยๆขยับตัวลุกขึ้นจากเตียง เพ่งสายตามองออกไปนอกหน้าต่าง ความสว่างยามเช้าทำให้มองเห็นภายนอกอย่างชัดเจน
      ...ฝัน... ติ๊กคิดว่ามันคงเป็นความฝัน แต่ฝันยามย่ำรุ่ง มันทำให้เขาคิดว่ามันคงเป็นความจริง
      ...น้ำหยดยังคงอยู่ที่นี่ ... ในห้องนี้ กับบุคคลที่ยื้อยุดน้ำหยดเอาไว้ ไม่ให้จากไปอย่างสงบ ติ๊กคิดพลางมองไปรอบๆห้อง แล้วสายตาก็หยุดลงยังเตียงหลังที่อยู่ติดหน้าต่าง คิ้วของชายหนุ่มขมวดมุ่น พลางเดินเข้าไปใกล้ เพื่อดูสิ่งที่เห็นให้ชัดเจนยิ่งขึ้น
      คนทั้งสองที่ยังคงหลับไหลอยู่บนเตียงหลังเดียวกัน ทั้งสองนอนตะแคงหันหน้าเข้าหากัน คนตัวเล็กกว่าซุกใบหน้าอยู่ในอ้อมอกของอีกคนหนึ่ง ในขณะที่คนตัวใหญ่กว่า ใช้ทั้งแขนและขากอดก่ายอีกคนไว้ในอ้อมกอดอย่างแนบแน่น ติ๊กเห็นแล้วอดยิ้มน้อยๆไม่ได้ มองดูอยู่สักพักก็หันตัวไปหยิบผ้าขนหนูมาผลัดเปลี่ยน หยิบขันของหมูที่มีแปรงสีฟันของเขา ซึ่งซื้อมาใช้ตั้งแต่เมื่อคืน แล้วออกจากห้องไป
      เมื่ออาบน้ำชำระร่างกายเสร็จก็กลับมาที่ห้อง แล้วผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นเสื้อผ้าชุดใหม่ที่เพิ่งจะซื้อมาเมื่อคืนนี้ ขณะกลัดกระดุมเสื้อยืด ก็ได้ยินเสียงเบาๆมาจากเตียงที่ติดหน้าต่าง เมื่อหันไปดู เห็นหมูลุกขึ้นนั่ง กำลังปลุกอีกคนหนึ่งที่ทำท่าเหมือนไม่อยากตื่นอยู่
      “จะปลุกทำไมแต่เช้าล่ะ ไม่ปล่อยให้นอนต่อ” ติ๊กถามด้วยน้ำเสียงกลั้วหัวเราะ
      “จะได้พาไปกินข้าวด้วยกันเลยไง”
      หมูตอบ พลางลุกจากเตียงเดินไปหยิบผ้าขนหนูมาผลัด ส่วนน้ำก็เดินตามมาช้าๆ ยกมือขึ้นขยี้ตาเหมือนเด็กๆ
      “พี่ติ๊กตื่นเช้าจัง … ฮ้าววววว” คำถามเหมือนไม่สนใจคำตอบ เพราะคนถามอ้าปากหาว แล้วยืดแขนบิดตัวไปมา
      “ก็นอนตั้งแต่สี่ทุ่มนี่ สำหรับพี่มันยังหัวค่ำอยู่เลย น้ำยังอยากนอนต่อละสิ” ติ๊กตอบพลางเดินไปนั่งลงบนเก้าอี้
      “ไม่หรอกครับ” น้ำตอบพลางผลัดผ้าขนหนูแทนชุดนอน “ปรกติอยู่บ้านผมตื่นเช้ากว่านี้อีก เพราะต้องช่วยแมทำขนม”
      “รีบไปอาบน้ำดีกว่า” หมูพูดแทรก “จะได้ไปกินช้าว แล้วกินยา นี่ก็เกือบหายดีแล้วนี่ เมื่อคืนไม่ค่อยมีไข้”
      “อุ่นขนาดนั้น ไม่หายก็แย่แล้ว” ติ๊กพูดแล้วหัวเราะเบาๆ มองดูคนทั้งสองที่เดินออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว

      ห้องน้ำภายในหอพักชายยามเช้าวันอาทิตย์ ดูเงียบกว่าทุกวัน คงเป็นเพราะเป็นวันหยุดที่ไม่ต้องตื่นเช้าเพื่อไปเรียนเหมือนวันธรรมดา อีกส่วนหนึ่งคงเป็นเพราะมีนักศึกษาหลายคนกลับไปบ้าน หรือออกไปเที่ยวค้างคืนที่อื่น มันจึงดูสงบกว่าทุกวัน
      น้ำบิดลูกบิดปิดน้ำที่ไหลจากฝักบัว หยิบผ้าขนหนูผืนใหญ่มาเช็ดตัว แล้วพันไว้รอบเอว จากนั้นก็หยิบผ้าขนหนูผืนที่เล็กกว่ามาเช็ดหน้า เช็ดผมที่เปียกปอนให้หมาดลง เสร็จแล้วคลุมผ้าลงบนไหล่ หยิบขันน้ำที่วางอยู่บนขอบกำแพงมาถือไว้ ก่อนจะเปิดประตูห้องอาบน้ำ
      “อ้าว พี่หมู” น้ำเบิกตากว้างอย่างสงสัย เมื่อเห็นหมูมายืนขวางอยู่หน้าประตูห้องอาบน้ำ
      น้ำประหลาดใจมากขึ้น เมื่อถูกหมูดันตัวให้เข้าไปในห้องอาบน้ำอีกครั้ง ประตูห้องถูกปิดลง ขันในมือถูกหมูนำไปวางไว้บนสันของกำแพงที่กั้นระหว่างห้องน้ำ
      “มีอะไรเหรอครับพี่” น้ำถามพลางมองหน้าหมูด้วยความสงสัย
      หมูยังคงยืนนิ่ง พลางจ้องเข้าไปในดวงตากลมโตของน้ำ ใบหน้าขาวสะอาดเริ่มเปลี่ยนเป็นแดงระเรื่อ
      “น้ำครับ พี่...พี่” หมูอึกอัก ยกมือข้างหนึ่งวางลงบนแก้มเนียน
      น้ำ เสมองไปทางกำแพงด้านข้าง ริมฝีปากเม้มเข้าหากัน รู้สึกว่าใบหน้าของตัวเองนั้นร้อนผ่าว
      “พี่ขอจูบหน่อยได้มั๊ย” หมูพูดเสียงแผ่วเบาราวกระซิบ
      ไม่มีคำตอบ น้ำยังคงหลบสายตาที่จ้องมองมา และรู้สึกว่าไหล่ของตนสั่นน้อยๆ
      “พี่ขอโทษ” หมูพูดพลางถอนหายใจ “อย่าโกรธพี่นะ” พูดแล้วหมูก็หยิบขันน้ำของตัวเองหันหลังทำท่าจะเปิดประตูห้อง
      “พี่หมู” เสียงเรียกทำให้หมูหันกลับมามองคนเรียก “เมื่อก่อนพี่ทำอะไรผม ไม่เห็นพี่พูดขอแบบนี้เลย”
      “ก็ ... ก็พี่กลัวน้ำจะโกรธ กลัวว่าน้ำจะเกลี่ยดพี่”
      “พี่เคยทำอะไรกับผมตั้งหลายอย่าง นอกจากจูบ ผมเคยโกรธพี่เหรอ” พูดแล้วก็อดยิ้มไม่ได้ เมื่อเห็นสีหน้าที่แสดงความประหลาดใจของหมู
      “น้ำไม่ได้ว่าพี่ ไม่ใช่เพราะไม่กล้าขัดใจพี่ หรือว่ากลัวพี่จะทำอะไรให้ต้องเจ็บตัวเหรอครับ”
      “ผมไม่คิดว่าพี่จะทำร้ายผมหรอก ถ้าผมไม่ยอมตามใจพี่ ก็ผมเคยบอกแล้วไง ถ้าเป็นพี่หมู ผม ... ผม” น้ำรู้สึกว่าใบหน้าของตัวเองร้อนผ่าว ขยับตัวเข้าไปใกล้หมูมากขึ้น
      หมูวางขันน้ำไว้บนสันกำแพงอีกครั้ง ยกมือทั้งสองขึ้นประคองใบหน้าของน้ำ แล้วก้มหน้าลงไป ประทับริมฝีปากลงบนกลีบปากบางอย่างแผ่วเบา ก่อนจะกดน้ำหนักลงไปอีก แล้วผ่อนน้ำหนักลง ขมเม้มริมฝีปากล่างของน้ำเบาๆ น้ำทิ้งน้ำหนักลงไปบนตัวของหมูอย่างไร้เรี่ยวแรง แขนทั้งสองยกขึ้นโอบกอดหมูไว้ ราวกับจะยึดไว้เป็นหลักไว้ ไม่ให้เสียการทรงตัว หมูระริมฝีปากไล่ลงมาที่คางกลมมน แล้วไล่ขึ้นไปยังแก้มทั้งสองทีละข้าง ระหว่างที่ริมฝีปากเคลื่อนไปตามแก้ม ก็ขบเม้มผิวเนื้อนุ่มไปด้วย ระหว่างนั้นมือทที่ประคองใบหน้าของน้ำก็เคลื่อนไหว ลูบแผ่วๆไล่ลงมาตามลำคอ ลาดไหล่ภายใตัผ้าขนหนู ก่อนจะเปลี่ยนเป็นโอบกกระชับร่างของน้ำเข้ามาให้แนบชิดมากขึ้น แล้วริมฝีปากของหมูก็ไล่เล็มผิวแก้มกลับมายังริมฝีปากบางอีกครั้ง คราวนี้หมูประทับริมฝีปากแนบไว้กับริมฝีปากอีกคู่หนึ่งเบาๆ แต่นิ่งนาน ก่อนจะถอนริมฝีปากออกมา
      “รอพี่อีกนิดนะครับ ให้พี่มั่นใจอีกหน่อย แล้วพี่จะบอกความรู้สึกของพี่ให้น้ำรู้ น้องน้ำรอพี่ได้มั๊ย” หมูกระซิบบอกที่ริมหู แต่ไม่มีคำตอบ เพราะน้ำยังคงหอบหายใจแรง ซบใบหน้าอยู่บนไหล่ของเขา

[THIP]

  น้ำหยด  ไปดีเถอะลูก อย่าได้ห่วงหมูเลย  เอาเวลาไปรอเจอต้นไม้ในภพหน้าดีกว่า 
ส่วนหมูแกอย่าเพิ่งตายนะ เดี๋ยวตามไปขัดขวางเค้าอีกในชาติหน้า 

[b27072010]

โอ๊ยยยยย

ทำไมพี่หมูทำแบบนี้

แหม้จะจูบทั้งทีขอไปจูบที่ดี ๆ หน่อยก็ไม่ได้หรอก

ก็ขอจูบในห้องน้ำนี่นะ ... ไม่ไหว ๆ ๆ

[บุหรง]

โอ๊ยยยยย

ทำไมพี่หมูทำแบบนี้

แหม้จะจูบทั้งทีขอไปจูบที่ดี ๆ หน่อยก็ไม่ได้หรอก

ก็ขอจูบในห้องน้ำนี่นะ ... ไม่ไหว ๆ ๆ

ก็ติ๊กยังอยู่ีในห้องไง ไม่งั้นนะ คืนที่ผ่านมาเรียบร้อยโรงเรียหมูไปแล้ววววว...

[Poes]

  น้ำหยดคงจะได้หมดห่วงสักที ต่อไปจะได้ไปพบพี่ต้นไม้ อยากให้พี่ต้นไม้มีความสุขมั้ง  
ภาคแรกพี่ต้นไม้ก็สุขไม่นาน   ขอภาคพี่ต้นไม้กะน้ำหยดแบบเต็มๆช๊อตสุ๊ข สุข หน่อยนะคะ คุณบุหรง เห็นใจแฟนพี่ต้นไม้หน่อยนะค๊า

[หลงไหลในม่านหมอก]

เห็นใจหมูจับจิต  ถ้าหมูยังโทษแต่ตัวเองอย่างนี้ก็พลอยทำให้ทุกคนเขาเป็นห่วงไปด้วยนะตัวเธอ

ติ๊กพาไปให้หลวงพี่ต้นไม้เทศน์ซักที เผื่อจะคิดอะไรได้บ้าง

อยู่อย่างนี้ก็ทำร้ายตัวเอง ทำร้ายน้ำฝนอีกต่างหาก

 :monkeysad:น้ำหยดจะได้หมดห่วงซะที

 

[THIP]

น้ำหยดคงจะได้หมดห่วงสักที ต่อไปจะได้ไปพบพี่ต้นไม้ อยากให้พี่ต้นไม้มีความสุขมั้ง  
ภาคแรกพี่ต้นไม้ก็สุขไม่นาน   ขอภาคพี่ต้นไม้กะน้ำหยดแบบเต็มๆช๊อตสุ๊ข สุข หน่อยนะคะ คุณบุหรง เห็นใจแฟนพี่ต้นไม้หน่อยนะค๊า

ยกมือเห็นด้วยสุดแขนเลยยยยยยยย

[b27072010]

โอ๊ยยยยย

ทำไมพี่หมูทำแบบนี้

แหม้จะจูบทั้งทีขอไปจูบที่ดี ๆ หน่อยก็ไม่ได้หรอก

ก็ขอจูบในห้องน้ำนี่นะ ... ไม่ไหว ๆ ๆ

ก็ติ๊กยังอยู่ีในห้องไง ไม่งั้นนะ คืนที่ผ่านมาเรียบร้อยโรงเรียหมูไปแล้ววววว...

  :impress2:รอตอนเรียบร้อยโรงเรียนหมูอยู่นะ [/color]

[iforgive]

น้ำหยดคงจะได้หมดห่วงสักที ต่อไปจะได้ไปพบพี่ต้นไม้ อยากให้พี่ต้นไม้มีความสุขมั้ง 
ภาคแรกพี่ต้นไม้ก็สุขไม่นาน  ขอภาคพี่ต้นไม้กะน้ำหยดแบบเต็มๆช๊อตสุ๊ข สุข หน่อยนะคะ คุณบุหรง เห็นใจแฟนพี่ต้นไม้หน่อยนะค๊า

ขอด้วยคน

[indy❣zaka]

 
น้องน้ำน่ารักอ่ะ
 

[•ผั๑`|nกุ้va’ด•]

หมู ง่าส์ ยังอยู่ในห้องน้ำอยู่เลยนะ ตัวเองก็~~~~!!~ >,,,<

[jannie]

ยังต้องคิดอีก ... แล้วขอจูบเค้าทำมายยย...

[Jesale]

รักกัน รักกัน ขอให้รักมั่นคง และอย่าเศร้าอีกเลย

[กิมตี๋หัดขับ]

แวะมาอ่านตอนล่าสุด หุหุหุ (ข้ามไป 30 กว่าตอน) ไม่ว่ากันนะ


 :L1:ยังคง เชียร์ต้นไม้ กะ น้ำหนึ่งหยด เหมือนเดิมจร้า 

[konjingjai]

อ่า......ค้างอ่ะ

อยากอ่านต่อ  น้องน้ำจ๊า

[M@nfaNG]

กีซซซซซ หน้าแดงตามน้องน้ำ

[jasmin]

เพิ่งนึกได้ว่าต้องขอก่อนหรอพี่หมู
ทำตัวน่ารักๆ แล้วปล่อยน้ำหยดซักทีเถอะ
น้ำหยดได้ได้มีความสุขจริงๆซักที

[บุหรง]

บทที่ ๔๖

      “แล้วอย่าลืมกินยานะ” หมูพูดก่อนจะเปิดประตูเข้าไปนั่งในรถ
      “บ่ายๆพี่จะมามาส่ง รับรองกลับมาแบบปลอดภัย ครบทุกชิ้นส่วน” ติ๊กชะโงกหน้าตะโกนข้ามตัวหมูมาจากด้านคนขับ
      “พี่หมู”
      น้ำเรียกก่อนที่หมูจะปิดประตูรถ หมูจึงหันหน้ามาเลิกคิ้วเล็กน้อยเหมือนจะถามว่าเรียกทำไม
      “ผมจะรอพี่นะ” น้ำพูดพร้อมกับยิ้มเขินๆ
      “หือ” หมูทำหน้าสงสัย
      “ก็ที่พี่ถามผมตอนอาบน้ำไง” น้ำย่นจมูกทำแก้มพอง แต่ใบหน้าเปลี่ยนเป็นสีแดงเรื่อ “ผมจะรอ นานแค่ไหนผมก็รอ แล้วจะรอแต่พี่หมูคนเดียวด้วย” พูดจบก็หันหลังเดินไปยังตัวตึกของหอชาย ๙ ด้วยความรวดเร็ว
      “เป็นไร ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่” ติ๊กถามด้วยอยากรู้ เมื่อเห็นสีหน้าของหมู
      “ไม่มีอะไร รีบไปเหอะ จะได้รีบกลับ”
      ติ๊กหัวเราะในลำคอ ส่ายหน้าน้อยๆเหมือนเอือมระอา ก่อนจะค่อยๆบังคับรถสปอร์ตสีแดงเข้า ให้เคลื่อนตัวออกไปอย่างช้าๆ

      “เอ้าลงมาสิ อะไรกัน ต้องให้เปิดประตูให้ด้วยเหรอไง” ติ๊กพูดแล้วก็เดินอ้อมตัวรถมาเปิดประตูรถ ด้านที่หมูนั่งอยู่
      “นายพาเรามาที่นี่ทำไม” หมูยังนั่งนิ่งอยู่บนรถ ไม่แม้แต่จะขยับตัว ใบหน้าขาวซีด
      “ก็บอกแล้วไง มีคนที่อยากให้นายได้เจอ ลงมาเร็ว” ติ๊กพยายามดึงตัวหมูออกมาจากรถจนได้ “ยังจำทางได้รึเปล่า จำไม่ได้ก็เดินตามมา”
      “ติ๊ก” หมูเรียกคนที่เดินออกไปได้ไม่กี่ก้าว
      “ทำไม” ติ๊กหันตัวกลับมา เอามือทั้งสองข้างซุกไว้ในกระเป๋ากางเกง ขมวดคิ้วเล็กน้อย
      “เราไม่กล้าเข้าไป” หมูพูดเสียงแผ่ว “เราไม่กล้าสู้หน้าหลวงปู่”
      “เฮ๊ย พูดอะไรอย่างนั้น” ติ๊กเดินเข้ามาตบไหล่หมูเบาๆ “ตอนนั้นหลวงปู่ท่านก็บอกแล้วว่ามันเป็นเรื่องของเวรกรรม ท่านบอกนายเองไม่ใช่เหรอว่าอย่าคิดอะไรมาก มันไม่ใช่ความผิดของนาย” ติ๊กพูดช้าๆ มองดูคนที่ก้มหน้ามองพื้นหญ้าอย่างเข้าใจ “เข้าไปเหอะ ไปกราบท่านก่อน ท่านคงดีใจที่ได้เจอนาย”
      หมูยังคงลังเลอยู่ แต่ติ๊กก็รออย่างอดทนและไม่พูดอะไร
      “อื้อ”
      หมูพูดสั้นๆแค่นั้น แต่ทำให้ติ๊กยิ้มออกมาได้ คนทั้งสองจึงเดินไปตามทางอันคุ้นเคยอย่างช้าๆ เพราะระหว่างนั้น หมูเองก็กำลังคิดถึงวันที่ตนเคยมาที่นี่ครั้งแรกกับน้ำหยด ครั้งนั้นเต็มไปด้วยความสงบ และรอยยิ้ม

      แต่อีกครั้งหนึ่งที่หมูมายังที่นี้ กลับเต็มไปด้วยความเศร้าโศกและรอยน้ำตา เพราะการจากไปของน้ำหยด
      แล้วครั้งนี้เล่า ... หมูคิด ... เขาจะมีความรู้สึกแบบใดกันแน่

      “เป็นยังไงบ้างล่ะเรา”เสียงของหลวงปู่ยังคงหนักแน่น เปี่ยมล้นไปด้วยความเมตตา เหมือนทุกครั้งที่หมูได้พบท่าน
      “ก็” หมูอ้ำอึ้งเพราะไม่รู้ว่าควรจะพูดอย่างไรดึ
      “เอาเหอะ ทุกอย่างมันอยู่ที่ใจเรา คิดได้ สำนึกได้เมื่อไร บ่วงทุกข์ย่อมถูกปลดลงเอง ไม่มีใครมาปลดให้เราได้หรอก นอกจากตัวของเราเอง”
      หมูนิ่งฟังอย่างสงบ แต่รู้สึกเหมือนเข้าใจบ้าง ไม่เข้าใจบ้าง ว่าหลวงปู่ต้องการบอกอะไรกับเขากันแน่
      “ไปเหอะ ตอนนี้คงอยู่ที่กุฏินั่นแหละ”
      “ครับ” ติ๊กรับคำ แล้วสะกิดให้หมูกราบลาหลวงปู่ หมูก็ทำตามอย่างงงๆ
      “ไม่ได้พาเรามาหาหลวงปู่หรอกเหรอ” หมูถามทันทีเมื่อก้าวลงมาจากกุฏิของหลวงปู่
      “เปล่า แต่ยังไงก็ต้องพามากราบท่านก่อน มาเหอะ” พูดแล้วติ๊กก็เดินนำไป
      ติ๊กพาหมูเดินไปตามทางเดินผ่านกุฏิไปอีกหลายหลัง ก่อนจะหยุดลงที่กุฏิหลังหนึ่ง เป็นเรือนไม้ใต้ถุนสูง และดูเงียบสงบเหมือนกุฏิหลังอื่นๆ หมูถอดรองเท้า ก้าวขึ้นบันไดตามติ๊กขึ้นไปยังเรือนด้านบน เมื่อมองเข้าไปด้านใน หมูเห็นภิกษุรูปหนึ่ง นั่งก้มหน้าอ่านหนังสือในมืออยู่ หมูเดินตามติ๊กเข้าไปหยุดอยู่ห่างจากภิกษุรูปนั้นพอสมควร แล้วนั่งลงยกมือขึ้นไหว้แสดงความเคารพภิกษุรูปนั้น ซึ่งยังคงนั่งอ่านหนังสืออยู่
      “หลวงพี่ครับ ผมพาคนมาหา” ติ๊กพูดด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม
      “รู้แล้วหล่ะ เค้ามาบอกไว้ตั้งแต่เมื่อคืน” เสียงทุ้มนุ่มของพระภิกษุหนุ่มพูดตอบ พลางวางหนังสือลงข้างตัว แล้วเงยหน้าขึ้น
      ใบหน้ารูปไข่ ดวงตาคมปราบ แนวคิ้วซึ่งคิดว่าถ้าไม่ได้ถูกโกนออก คงเป็นคิ้วที่ดกหนา จมูกโด่งเป็นสัน ริมฝีปากอิ่มจนเกือบจะเป็นรูปกระจับ ถึงแม้จะดูซูบผอมลงไปบ้างจากที่หมูเคยเห็น แต่ก็แฝงไว้ด้วยความอิ่มเอิบสดใส
      “พี่ต้น” หมูอุทานเบาๆ
      “ใช่ หลวงพี่ต้นนี่แหละ ที่เราอยากให้นายมาเจอ” ติ๊กหันมาบอกหมู แล้วหันไปทางภิกษะหนุ่ม “ผมลงไปข้างล่างก่อนนะครับ จะได้คุยกันสะดวก” พูดแล้วติ๊กก็ขยับตัว เตรียมจะลุกออกไป
      “ไม่ต้องหรอก อยู่ด้วยกันนี่แหละ บางที อาจมีบางอย่างให้เราเป็นคนอธิบายให้เข้าใจกัน” บอกติ๊กแล้วก็หันไปมองหมู
      หมูสบตาพระภิกษุหนุ่ม กลืนน้ำลายลงคออย่างลำบากยากเย็น ไม่เข้าใจว่าทำไมสายตาที่มองมา ถึงได้มีความสงบ และอ่อนโยนจนเขาคิดไม่ถึง

[หลงไหลในม่านหมอก]

อยากอ่านต่อไวๆ

 :pig4:ขอบคุณค่ะคุณบุหรง