หัวข้อ: ผู้มาเยือนยามวิกาล ภาค๒ เรื่องราวของหมู

[katarena]

ชตก็ดูดีแลน่าสงสารอยู่
แต่ถ้าจะให้มาแทนที่หมู คงรับไม่ได้แน่ (ซึ่งคุณบุหรงคงไม่ยอมอยู่แล้ว เนอะ ^^)
ตามแพทเทิร์นทั่วไป ลักษณะชต ต้องเป็นพระรอง แอบรักแล้วช้ำชอกมากกว่า โฮะๆๆ (บ้าไปแล้ว)
ถ้าไง หาคนปลอบใจให้ชตไว้แต่เนิ่นๆ ก็ดีนะคะ คิกๆ ชักสงสารนิดๆเหมือนกัน

[sasa]

 

[b27072010]

ชตอย่าเชียวนะ

ยังไงก็เชียร์พี่หมูอยู่ดี

ส่วนชตให้เป็นเพื่อนที่คอยช่วยเหลือกันและกันนะ

[iNklaNd]

ชตมันน่ารักนะ ห่วงใยน้ำฝนสารพัด
ไม่อยากให้เป็นแค่พระรองเกาหลีเลย
ส่วนอิหมู.........................
..............................
.........................
.....................
.................
.............
.........
.....
.
.
.
.
.
.
.
งั้นๆ ล่ะ
ขอแค่ให้ปลดปล่อยน้ำหยดให้ไปสู่ที่ชอบซักที
น้ำหยดจะได้ไปครองคู่กับต้นไม้ในภพหน้าชาติหน้า (ยังหวังไม่เลิก!  )

[OitJi]

พี่หมูอู๊ดๆหื่นอ่ะ  

[บุหรง]

บทที่ ๓๘

       “กินยาแล้วนอนเยอะๆล่ะ เดี๋ยวเที่ยงเรามารับไปกินข้าว” ชตพูดกับน้ำที่ยืนอยู่หน้าประตูทางเข้าหอชาย ๙
       “อื้อ” น้ำรับคำแล้วถามคำถามออกไป “เมื่อเช้าทำไมไม่ขึ้นไปเรียกเราที่ห้องล่ะ นั่งรออยุ่ทำไมตั้งนาน”
       “ก็ ...” ชตนิ่งคิดอยู่ครู่หนึ่ง “เราไม่รู้ว่านายยังไม่โกรธเรารึเปล่า เราก็เลย ...”
       “เมื่อวานเราแค่ตกใจน่ะ” น้ำตอบพร้อมกับยิ้มที่มุมปาก “แต่ถ้าโกรธ เราก็เคลียร์กันได้ไม่ใช่เหรอ เราเพื่อนกันนี่”
       ชตได้แต่ยิ้มให้โดยไม่พูดอะไร แล้วทำท่าจะถีบจักรยานออกไป แต่ ...
       “ชต” น้ำส่งเสียงเรียกเบาๆ
       “หือ” ชตหันหน้ากลับมามองด้วยความสงสัย
       “ขอบใจนะ แล้วก็ ... ขอโทษ” น้ำพูดพร้อมกับยิ้มน้อยๆ
       “เรื่องอะไร” ชตขมวดคิ้ว
       “ก็ขอบใจทุกเรื่องที่นายทำให้เรา แล้วก็ขอโทษบางเรื่องที่ทำให้นายไม่ได้” น้ำยิ้มเศร้าๆ
       “อื้อ” ชตรับคำ รอยยิ้มบนใบหน้าหายไป ... เรื่องพวกนี้นายเคยบอกเราแล้ว ... ชตอยากจะบอกออกไป แต่เท่าที่ทำได้ก็เพียงแต่พูดว่า  “ไปนอนเหอะไป จะได้หายไวๆ”
       พูดจบชตก็ถีบจักรยานออกไป น้ำยืนมองอยู่ครู่หนึ่ง ก็เดินเข้าไปในหอพัก เดินขึ้นบันไดไปยังห้องของตัวเอง เมื่อเข้าไปในห้องแล้วมองไปยังเตียงของตัวเอง ก็พบว่ามีแต่ความว่างเปล่า ... หมูคงจะตี่นแล้ว และออกจากห้องไปทำธุระส่วนตัว อาจจะออกไปกินข้าว ทำงานที่ค้างอยู่ หรืออาจจะออกไปหาใครบางคนเป็นพิเศษก็ได้
       น้ำวางรองเท้าลงบนชั้นอเนกประสงค์ แล้วเดินไปนั่งลงบนเก้าอี้ตรงโต๊ะเขียนหนังสือ รินน้ำจากขวดพลาสติกใส่แก้ว เพื่อกินยาหลังอาหาร พอกินยาเสร็จแล้ว ก็โผร่างไปนอนลงบนเตียงที่อยู่ใกล้ๆ หยิบผ้าแพรตรงหัวเตียงมาคลี่ออก คลุมลงบนตัว สักพักก็หลับไปเพราะฤทธิ์ยา

       ประตูห้องถูกเคาะเป็นจังหวะ ก่อนที่จะเลื่อนเปิดออก ชายหนุ่มผลักประตูมุ้งลวด เดินเข้ามาภายในห้องแล้วปิดมันลง หันมองไปยังเตียงที่อยู่ติดหน้าต่าง ขมวดคิ้วด้วยความประหลาดใจอยู่ชั่วครู่ก็ผ่อนคลายสีหน้าลง เขาเดินตรงไปยังเตียงหลังนั้นแล้วนั่งลง สายตาที่ทอดมองดูคนที่หลับไหลอยู่บนเตียงทอแววอ่อนโยน สักพักก็เอื้อมมือไปแตะที่หน้าผากของเด็กหนุ่ม
       “ตัวอุ่นๆ” ชายหนุ่มพูดเบาๆ ก่อนจะยกมือขึ้นเสยผมที่ปรกหน้าผากของเด็กหนุ่ม แล้วถอนหายใจยาว “เด็กเอ๊ย ถ้ารู้ว่าเรื่องมันเป็นยังไง จะเสียใจบ้างมั๊ยนี่” พูดพลางขยับเลื่อนผ้าแพรที่ร่นลงมาอยู่เอว ขึ้นคลุมมาถึงบริเวณคอของเด็กหนุ่ม
       “ทำอะไรน่ะไอ้ต้อย” เสียงถามเบาๆดังขึ้นทางด้านหลัง น้ำเสียงที่แสดงความไม่พอใจ ทำให้ชายหนุ่มหันหน้ากลับไปหาเจ้าของเสียง
       “กูแค่ห่มผ้าให้น้องเค้า ทำไม ... มึงนึกว่ากูจะทำอะไรแบบมึงเหรอไงไอ้หมู” คำตอบแฝงรอยยิ้มน้อยๆตรงมุมปาก
       “แล้วถ้ากูไม่เข้ามาล่ะ” หมูยังคงถามต่อด้วยน้ำเสียงเช่นเดิม
       “กูล่ะเบื่อมึงจริงๆหว่ะ” ต้อยส่ายหน้า “เดี๋ยวกูก็ทำซะเลยนี่” พูดแล้วก็ต้องหัวเราะพรืดออกมา เมื่อมองเห็นสีหน้าของหมู “กูล้อมึงเล่น มึงก็รู้ว่า ถ้ากูจะทำแบบนั้น กูทำไปตั้งแต่ ...” ต้อยหยุดพูด สีหน้าเศร้าลง
       “แล้วมีงมาทำไม” หมูถามพลางเดินไปนั่งที่เก้าอี้ ข้างเตียงของน้ำ
       “กูแค่มาดูว่าเป็นไงกันบ้าง” ต้อยยักไหล่ แล้วลุกขึ้นยืน “แล้วนี่เดี๋ยวมึงจะพาน้องไปกินข้าวกลางวันรึเปล่า”
       “อื้อ ... ทำแลปเสร็จแล้วก็รีบมา จะมาพาไปกินข้าวนี่แหละ แต่สงสัยต้องรออีกสักพัก” หมูหันไปมองดูน้ำที่หลับอยู่บนเตียง “สงสัยกำลังสบาย เห็นแล้วไม่อยากปลุก”
       ต้อยมองดูสีหน้าที่อ่อนโยนของหมู แล้วถอนหายใจเบาๆ นึกในใจว่านานเท่าไรแล้ว ที่เพื่อนของเขาไม่มีท่าทีอ่อนโยนแบบนี้
       “งั้นเราไปก่อน ไว้เย็นๆจะไปกินข้าวด้วยคน” พูดจบ ต้อยก็เดินออกจากห้องไป
       หมูรอจนประตูห้องถูกเลื่อนปิดลง จึงย้ายตัวเองจากเก้าอี้ของโต๊ะเขียนหนังสือ ไปนั่งบนฟูกนอนบนเตียงของน้ำ เอามือแตะที่หน้าผากของน้ำเบาๆ แล้วเปลี่ยนมาแตะที่ลำคอ อุณหภูมิที่เขาสัมผัสได้ ทำให้รู้ว่าอาการไข้ของเด็กหนุ่มรุ่นน้อง ลดลงมากแล้ว
       “พี่หมู” น้ำส่งเสียงเรียกเบาๆ เมื่อลืมตาขึ้นมาแล้วมองเห็นว่าเจ้าของมือที่วางอยู่บนลำคอ และกำลังใช้นิ้วโป้งไล้เบาๆที่แก้มของเขาอยู่นั้นเป็นใคร
       “เลยตื่นเลย” หมูพูดกลั้วหัวเราะ “ไปกินข้าวกลางวันกันนะ เดี๋ยวพี่พาไป”
       “เที่ยงแล้วเหรอ” น้ำพูดพลางยกมือขยี้ตา แล้วค่อยๆลุกขึ้นนั่ง “ชตบอกว่าจะมารับไปกินข้าวเที่ยงอะพี่”
       หมูได้ยินก็ชักสีหน้า แต่น้ำมองไม่เห็นเพราะหันไปมองดูนาฬิกาที่วางอยู่บนโต๊ะ
       “เดี๋ยวรอบอกชตก่อนแล้วกันนะพี่ แล้วค่อยไป” น้ำหันกลับมา ยิ้มจนตาหยีลงเกือบครึ่ง
       หมูไม่ตอบ แต่เหม่อมองรอยยิ้มของน้ำ ที่ทำให้เขาอดคิดถึงใครบางคนไม่ได้
       “เดี๋ยวผมไปล้างหน้าก่อนนะพี่”
       น้ำผลุนผลันลุกขึ้นไปหยิบขันน้ำที่มีกล่องสบู่อยู่ภายใน แล้วออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว จนหมูเองก็ยังนึกแปลกใจ เพราะแว่บหนึ่งก่อนที่น้ำจะลุกจากเตียง เขามองเห็นใบหน้าของน้ำเปลี่ยนเป็นสีแดงเรื่อ ทำให้เขาอดยิ้มไม่ได้
       “ไม่เหมือนเลย ... ถึงหน้าตาจะเหมือน แต่ท่าทางผิดกันเป็นคนละคน จริงเหมือนที่ต้อยมันพูดไม่ผิด ทำไมถึงเพิ่งจะรู้สึกนะไอ้หมูเอ๊ย” หมูรำพึงกับตัวเอง

[Poes]

โห นายหมู กว่าจะตาสว่าง รู้ว่าไม่เหมือนเล่นเอาซะ 

[THIP]

ตาหมูเอ้ย ทำไมไม่รู้เอาซะตอนอวสานเลยละ 

[IIMisssoMII]

ตาสว่าง เสียที

[nine-poo]

ตาหมูเอ้ย ทำไมไม่รู้เอาซะตอนอวสานเลยละ 

ฮาได้อีกกกก
แต่เห็นด้วยนะนี่ถ้าน้ำฝนไม่แน่วแน่นะ หมาคาบไปแด๊กแว้วว

[ka[ze]na]

ตาก็มืดมาตั้งนาน กว่าจะสว่างได้ ก็ง่ายๆ แบบนี้นั้นหรอ????
คนแต่งเริ่มแปลก หรือหมูแปลกไป????

แต่มันก็ดีแล้วแหละ ลุ้นให้ตาสว่างมานาน กว่าจะได้ ก็ขว้างเข้าไป จะ 40 ตอนอยู่ละ เหอะๆๆ

[aisen]

กว่าจะรู้สึกตัวนะ ไอ้คุณพี่หมู

[fuku]

ปลดบ่วงทางใจได้ซะที

กว่าจะแยกออกได้
พอรู้ตัวก็หวงก้างทันทีเลยแฮะ

[Jesale]

ดีแล้ว ที่หมูรู้ว่าแตกต่าง ถึงจะช้าไปหน่อยก็เหอะ

[jasmin]

กว่าจะรู้สึก 38 ตอน แม่เจ้า!!!!!!!!!!
นายบื้อหรือความรู้สึกช้ากันแน่เนี่ยยย

[iforgive]

พระเจ้า  นี่แหละการยึดติดกับอดีต  มันทำให้มองไม่เห็นความจริงอะไรหลาย ๆ อย่าง

[M@nfaNG]

555+ นั่นดิ เพิ่งรู้ตัวนะพ่อคุณเอ๊ยยย

[•ผั๑`|nกุ้va’ด•]

เพิ่มเจอส่วนต่างของกันและกันแล้ว >,,,,<

หวังว่าจะทำให้เข้าใจกันมากขึ้นนะคะ ...

[sasa]

เมื่อเริ่มรู้ตัวแล้ว ก็ทำอะไรสักอย่างให้มันชัดเจนซะนะ พี่หมู 

[iNklaNd]

ฉลองอิหมูรู้สึกตัวซะที นานมากกกกกกในการลุ้นกับมัน
แล้วมันรู้ตัวแบบนี้แล้ว น้องน้ำฝนของเราจะปลอดภัยไหมเนี่ย?
เดี๋ยวได้โดนอิหมูรุกแน่ๆ  อ๊ากกกกก  ชักเป็นห่วง

[หมวยลำเค็ญ]

กว่าจะรู้สึก 38 ตอน แม่เจ้า!!!!!!!!!!    คิดเหมือนกันเลยอ๊ะ

เสียวๆ แทนน้ำฝนพี่หมูหื่นไม่ธรรมดาซ๊ะด้วย
 

[kongkilmania]

สงสัยต้องปิดเล้า เลี้ยงโต๊ะจีนนครปฐม ฉลองที่พระเอกตาสว่างซักที 
อิหมูนี่มันพระเอกละครไทยหลังข่าวแท้ๆเลย
กินหญ้าเป็นภักษาหาร 5555

ว่าแต่....น้องน้ำฝนก็ตกอยู่ในอันตรายแล้วสิเนี่ย
อิหมูมันหื่น24ชั่วโมง  กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด!!!!!!!!!!!

ปล. ขอให้น้องตั้มกู้ไฟล์ แล้วก็ข้อมูลต่างๆได้ครบนะคะ 

[katarena]

  ในที่สุด หมูก็ตาสว่าง โย่ว..
ยินดีกับน้องน้ำฝน ^^ 555
แต่จะว่าไป.. จากบุคลิก และนิสัยของหมู ที่ติดตามมาตั้งแต่ภาคแรก
การที่หมูรู้สึกตัวตอนนี้ นับได้ว่า ค่อนข้างเร็วแล้วนะนี่ - -
ก็เล่นเป็นพวกยึดติด ยึดมั่นถือมั่น มาแต่ไหนแต่ไรแล้วนี่นา
แต่ก็ดีนะ เพราะถ้ารักล่ะก็ จะทุ่มสุดๆแหละ คิกๆ ^^
ถ้าภาคแรกน้ำหยดรักหมูตอบล่ะก็ ป่านนี้หมูก็เป็นพระเอกไปแล้ว
ไม่ต้องมาดราม่ารอตำแหน่งพระเอกในภาคสอง
ทั้งๆที่จริงๆก็ไม่ได้เป็นคนไม่ดีซักหน่อย
(คนเรามันก็อาจตัดสินใจพลาดได้นิ ไม่ได้หมายความว่าถ้าพลาดแล้วจะกลายเป็นคนไม่ดี) - -
แค่หมูในภาคแรกนั้น"ซวย"อย่างแรงแค่นั้นเอง(ในหลายๆความหมายล่ะนะ..)
555 เป็นกำลังใจให้หมูต่อไป เชียร์พระเอกสุดใจ ยกนิ้วให้คนแต่งด้วย หุๆ 

[aojroonra]

เป็นพระเอกเต็มตัวสักทีเน้อ ลุ้นมานาน

[OitJi]

ขอให้คู่นี้ ...ดีขึ้น และดีขึ้น แล้วก็ดีขึ้นไปเรื่อยๆนะ

[บุหรง]

ในที่สุด หมูก็ตาสว่าง โย่ว..
ยินดีกับน้องน้ำฝน ^^ 555
แต่จะว่าไป.. จากบุคลิก และนิสัยของหมู ที่ติดตามมาตั้งแต่ภาคแรก
การที่หมูรู้สึกตัวตอนนี้ นับได้ว่า ค่อนข้างเร็วแล้วนะนี่ - -
ก็เล่นเป็นพวกยึดติด ยึดมั่นถือมั่น มาแต่ไหนแต่ไรแล้วนี่นา
แต่ก็ดีนะ เพราะถ้ารักล่ะก็ จะทุ่มสุดๆแหละ คิกๆ ^^

มาขอแสดงความเห็นแย้งเล็กน้อย
เห็นด้วยที่ว่า หมูเป็นพวกยึดติด ยึดมั่นถือมั่น
แต่อย่าลืมจุดหนึ่งนะครับ ... หมูคิดเร็ว ทำเร็ว ใจร้อน
ชาน๊านนนนนนน ... การที่ยังเฉยมาจนป่านนี้นี่ ... ผิดปรกติมากๆ
เพราะน้ำฝน ควรจะเรียบร้อยโรงเรียนหมูไปตั้งแต่วันที่หมูรู้ความจริงแล้วว่า รูมเมทตัวเองเป็นใคร

ว่าไหมครับ ... 

[Killua]

เฮ้อ เพิ่งคิดได้เนาะคนเรา นึกว่าจะโดนงาบไปแล้วค่อยมารู้ตัวสะอีก

[dahlia]

โอ้ ไม่น่าเชื่อว่า ยอดชายนายหมูเริ่มเห็นความแตกต่างระหว่าง 2 น้ำ นี่แล้ว 

[kongkilmania]

ป๊าดดดด...แค่เข้ามาแสดงความเห็นเองเรอะน้องตั้ม
แล้วตอนต่อไปหล่ะตัวเอง
ถึงจะยังไม่ค่อยชอบอิหมูซักเท่าไหร่
แต่รอลุ้นอยู่เนี่ย
ว่าถ้าหมูได้  กะหนูน้ำฝนเมื่อไหร่
หมูจะได้มั่นใจ100%ว่า...น้ำหยดกะน้ำฝนเค้าต่างกัน 

[TON1974]

สวัสดีคับน้องตั้ม...พี่ต้นเข้ามาทักทายครับ...มาสมัครเป็นFC ...ด้วยคนพี่ต้นอ่านภาคแรกจบไปด้วยความเสียดายที่เข้า

อ่านช้าไปจนนิบายจบไปนานแล้ว...เลยไม่ได้เข้าไปทักทายน้องตั้มเลยครับแต่พอพี่ต้นเอาเรื่องนี้ไปคุยกับแฟนพี่ต้นเขา

บอกว่ามีภาค 2 อยู่ในนิยายยังไม่จบ...แค่นั้นครับเลยมาตามหาจนเจอแบบว่าดีใจมากครับที่มีโอกาสเข้ามาทักทายน้อง

ตั้ม...พี่ต้นอ่านนิยายเรื่องนี้ได้เทคนิคการเขียนนิยายแนวเล้นลับพอสมควร...เพราะพี่ต้นยังหาทางไปไม่เป็นในนิยายของ

ตัวเองเลย(แต่ช่างมันเถอะ)ตอนนี้มีความสุขกับนิยายเรื่องนี้ดีกว่า...ภาคแรกสงสารน้องนำมากเลยครับแต่ก็รู้เหตุผล

เหมือนกันจึงทำใจได้แต่เมื่อมาอ่านภาคนี้กับรู้สึกสงสารหมูจริงๆก็เห็นใจตั้งแต่ภาคแรกแล้ว...ทำไงได้ครับก็น้ำเลือกต้นนี่

หมูก็ต้องเสียใจเป็นธรรมดาถึงจะทำตัวไม่ดีก็ตามแต่เพราะรักจึงจอมทำทุกอย่างจริงๆคำที่หลวงปู่เตือนน่าจะเตือนใจได้

บ้างแต่ไม่ได้นึกถึงเลยแล้วน้ำก็จากไปเร็วมากพอมาภาคนี้นำกับไม่ไปไหนกับรู้สึกเป็นห่วงหมูอีก...แต่น้ำไม่มีโอกาสฟื้น

ขึ้นมาเหมือนต้น...แต่กับมีตัวแทนขึ้นมา...ถึงภาคนี้หมูจะเป็นพระเอกแต่ก็อยากให้น้องตั้มกระจายความสุขให้ทั่วทุกคน

นะครับเพราะเสียใจกันมามากแล้วรวมทั้งคนอ่านด้วย...โดยเฉพาะหลวงพี่ต้น...อย่าทิ้งกันนะครับ...ติ๊กด้วยรวมถึง...

ชตอย่าทำให้ประวัติศาสตร์ซ้ำรอย...เหมือนที่หมูเคยทำ...ยังไงก็เป็นกำลังใจให้ตั้มนะครับ(+1)