หัวข้อ: ผู้มาเยือนยามวิกาล ภาค๒ เรื่องราวของหมู

[tuek]

ค้างอีกแล้ว
ถ้าหมูฟื้นขึ้นมาจะเป็นยังไงต่อไปนะ
+1 นะคะ

ปล.เรื่องนี้ขออย่าให้มีใครตายหรือเป็นอะไรเลยนะคะคุณบุหรง

[sasa]

 

[iforgive]

คนละน้ำละ  หวังว่าฟื้นมาคงไม่ทำเสียเรื่องนะ  สงสารคนชื่อน้ำที่สุด  ยกเว้นน้ำเชี่ยวนั่น

[iNklaNd]

อ่านแล้วจี๊ดๆ แฮะ เพราะน้ำนี่อิหมูเรียกคือน้ำหยด
ถ้าน้องน้ำรู้จะเศร้ารึเปล่าหว่า
แต่คนที่ทำให้อิหมูมันกลับมาจากยมโลกได้ก็คือน้ำหยดล่ะนะ
ไม่งั้นป่านนี้ม่องเท่งไปแล้ว

[V_we]

หรอกให้น้ำดีใจเฉยๆ ใช่ไหมเนี่ย
กระชิกๆ สงสารน้องมันจังเลยอ่ะ
เรียกหาคนละน้ำกัน อิพี่หมูนี่นะ...
 

[•ผั๑`|nกุ้va’ด•]

กลัวคำพูดต่อมาของพี่หมูจะเป็นน้ำหยดที่สุด....  น้ำคงเสียใจน่าดู

[บุหรง]

บทที่ ๕๐

      ... น้ำ ... อย่าเพิ่งไปสิ ... น้ำ ... อย่าเพิ่งไป ...
      หมูคิดถึง ‘ความฝัน’ ในตอนที่สลบไสลไม่ได้สติ น้ำหยดพาเขาเดินเรื่อยๆ ท่ามกลางกลุ่มหมอกที่ทำให้มองไม่เห็นรอบข้าง จนถึงจุดหนึ่ง น้ำหยดปล่อยมือให้เขาเดินเอง พอเขารู้สึกตัวและหันกลับไป น้ำหยดกลับเหมือนถอยห่างออกไปทุกทีจนเขาต้องร้องเรียก ตอนนั้นเหมือนมีหมอกขาวเข้ามาห้อมล้อมจนมองอะไรไม่เห็น เขาเอื้อมมือไขว่คว้า หวังว่าจะพบตัวน้ำหยดในกลุ่มหมอกหนา แต่มือที่เขาคว้าไว้ได้และลืมตาขึ้นมาเห็น กลับเป็นรูมเมทรุ่นน้อง คนที่เขากำลังจ้องมองอยู่ตอนนี้ ... น้ำ ... น้ำฝน
      “มีอะไรรึเปล่าครับพี่หมู” น้ำหันมาถาม เมื่อเหลือบมองมาหลายครั้งขณะที่เขากำลังใช้ผ้าเช็ดตัวเช็ดผมให้แห้ง และเห็นว่าหมูจ้องมองอยู่อย่างไม่วางตา
      “เอ่อ ... เปล่า” หมูที่นั่งอยู่บนเตียง ตอบน้ำที่กำลังแขวนผ้าเช็ดตัวกับราวผ้า แล้วเดินไปนั่งลงบนเก้าอี้
      น้ำหยิบหนังสือและสมุดขึ้นมาจากในเก๊ะ เพื่อจัดเรียงตามรายวิชาที่จะมีเรียนในวันรุ่งขึ้น หมูยังคงมองตามไม่ละสายตา
      “ดีนะพี่ ที่ไม่มีแผลอะไรเลย” น้ำพูดขึ้นมาขณะหมุนตัวไปหยิบกระเป๋าสะพายที่แขวนไว้กับพนักเก้าอี้
      “ใครว่าไม่มี นี่ไงรอยช้ำ” หมูพูดกลัวหัวเราะ พลางยกแขนที่มีรอยช้ำเล็กๆให้ดู แล้วเอานิ้วชี้จิ้มไปที่รอยนั้น “อูย”
      “เจ็บเหรอพี่” น้ำพูดแล้วลุกจากเก้าอี้มานั่งลงข้างๆหมูที่เตียง
      “อื้อ” หมูแกล้งนิ่วหน้า ยังคงยกแขนข้างนั้นไว้ เขาอยากรู้เหมือนกันว่าถ้าเขาเจ็บ น้ำจะทำอย่างไร
      “ไหนพี่ ... ผมดูหน่อย” น้ำเอื้อมมือไปจับข้อแขนของหมูไว้ ดึงเบาๆเข้าหาตัว แล้วใช้ริมฝีปากสัมผัสรอยนั้นเหมือนจูบแผ่วๆ “เพี้ยงหายนะ” น้ำพูดแล้วเงยหน้าขึ้นมา “ดีขึ้นมั๊ยครับ” เขาถามด้วยใบหน้าที่เปลี่ยนเป็นสีแดงเรื่อ
      “อื้อ” หมูตอบราวกับละเมอ ชี้ไปที่ต้นแขน “ตรงนี้พี่ก็เจ็บ”
      น้ำขยับใบหน้า จูบเบาๆลงไปบนต้นแขนของหมู
      “ตรงนี้ก็เจ็บนิดๆ” หมูยกมือขึ้นแตะบริเวณขมับของตัวเอง
      น้ำขยับตัว ทำเช่นเดิมกับบริเวณที่หมูชี้
      “แล้วก็ตรงนี้ด้วย” คราวนี้หมูใช้นิ้วชี้แตะที่ริมฝีปากตัวเอง
      แววตาของน้ำฉายแววลังเลอยู่ชั่วครู่ ใบหน้ายิ่งแดงกล่ำ หมูรู้สึกได้ถึงเสียงลมหายใจที่เริ่มติดขัดของเด็กหนุ่มรุ่นน้อง ที่เริ่มขยับใบหน้าเข้ามาชิด แล้วริมฝีปากบางก็เลื่อนเข้ามาสัมผัสกับริมฝีปากของเขาอย่างแผ่วเบา ริมฝีปากทั้งสองคู่แนบชิดกันอยู่ชั่วครู่ ก่อนที่ริมฝีปากบางจะผละแยกออกไป
      หมูมองดูใบหน้าที่แดงเรื่อที่ก้มหน้าหลบสายตาเขา ร่างกายของคนทั้งสองหันเข้าหากันตั้งแต่เมื่อไหร่ เขาไม่ได้รู้ตัวเลย
      “ยังไม่หายเจ็บเลย อีกครั้งได้มั๊ย” หมูพูดพลางยกมือขึ้นวางไว้บนไหล่ของน้ำ แล้วถามด้วยแววตาระยับ“แบบที่มันดีกว่าเมื่อกี้น่ะ น้ำทำได้มั๊ย”
      น้ำไม่ตอบแต่ขยับใบหน้าเข้าไปใกล้ แล้วประกบริมฝีปากของตนเข้ากับริมฝีปากของหมูเบาๆ ก่อนจะค่อยๆบดเบียดแรงขึ้น พักหนึ่งก็เปลี่ยนเป็นขบเม้มริมฝีปากล่างของหมูเบาๆสลับกับใช้ปลายลิ้นไล้เลียไปจนถึงริมฝีปากบน หมูหอบหายใจเบาๆก่อนจะเปลี่ยนจากการนิ่งเป็นการโต้ตอบด้วยสัมผัสแบบเดียวกัน แต่ชำนาญยิ่งกว่า จนน้ำส่งเสียงครางออกมาด้วยความรัญจวนใจ ทั้งสองวนเวียนแลกสัมผัสของการจูบกันอยู่นานก่อนที่หมูจะแยกริมฝีปากของตัวเองออกมา แล้วประคองร่างของน้ำที่อ่อนระทวยไว้ในอ้อมกอด
      “เก่งเหมือนกันนี่ ใครสอน” หมูพูดปนกลั้วหัวเราะ ขณะที่มือลูบไหล่ของน้ำเบาๆ
      “จะมีใคร” น้ำพูดพลางย่นจมูก “ก็มีพี่หมูคนเดียวน่ะแหละ โดนพี่จูบตั้งไม่รู้กี่ครั้ง มันก็ต้องเป็นบ้างหล่ะ”
      “อะไร” หมูดันตัวน้ำออกจากอ้อมกอด แต่ยังวางมือไว้บนไหล่ของอีกฝ่าย “พี่ว่าพี่จำได้นะ ว่าจูบน้ำไป ๓ ครั้งเอง”
      “ใครว่าอะ” น้ำขมวดคิ้ว เม้มปากเบาๆ
      “อ้าว” หมูเลิกคิ้ว “ก็ครั้งแรกวันรับน้องรวม ครั้งที่สองตอนที่ต้อยมาเจอ แล้วครั้งที่สามก็ที่ห้องน้ำเมื่อเช้า” หมูไล่เรียง
      “ครั้งแรกวันรับน้องรวมน่ะใช่ แต่ครั้งที่สองน่ะวันที่ผมไปนอนอยู่เตียงพี่หมูตะหาก” น้ำพูดเบาๆ “ที่พี่ต้อยเข้ามาเห็นน่ะครั้งที่สาม แล้วคืนที่พี่มานอนที่เตียงผม พี่ก็ละเมอจูบผมทุกคืนด้วย คืนละตั้งหลายหน”
      “อ้าว เหรอ” หมูทำตาโต แล้วหัวเราะเบาๆ “ว่าแต่ทำไมน้ำถึงไม่ว่าอะไรพี่บ้างล่ะ ที่พี่ทำแบบนั้น” หมูยื่นหน้าเข้าไปกระซิบถามใกล้ริมหูของน้ำ
      “ผมเคยบอกพี่แล้วไงครับ”  น้ำกระซิบเบาๆกลับที่ริมหูของหมู “ถ้าเป็นพี่ ผม ... ผม” น้ำอึกอัก
      หมูหัวเราะเบาๆ ก่อนจะกระซิบตอบ “พี่คิดว่า คงไม่ต้องให้น้องน้ำรอพี่แล้วหล่ะ”
      น้ำได้ยินก็ถอยหน้าออกห่าง มองหมูด้วยความสงสัย แต่ใบหน้าเหมือนจะซีดลง
      “พี่ตอบตัวเองได้แล้ว พี่รักน้องน้ำ” หมูยิ้มน้อยๆที่มุมปาก ดวงตาทอแววเป็นประกาย “น้องน้ำล่ะ รักพี่หมูคนนี้บ้างรึเปล่า”
      น้าหลบสายตาของหมูมองไปที่พื้น แต่ถึงกระนั้น หมูก็ยังมองเห็นแววตาพราวระยับของเด็กหนุ่มรุ่นน้อง
      “ไม่ตอบพี่ถือว่าตอบรับนะ”
      น้ำยังคงไม่ตอบแต่พยักหน้าเบาๆ ใบหน้าเปลี่ยนเป็นสีแดงสดใส หมูใช้มือข้างหนึ่งประคองใบหน้าของน้ำให้เงยขึ้น แล้วค่อยๆประทับริมฝีปากลงไปบนริมฝีปากบางของคนที่หลับตาพริ้มลง พร้อมกับรอยยิ้มที่เปี่ยมไปด้วยความสุขบนใบหน้า
.........................................................................
...............................
      วิกาลดึกมากแล้ว พระภิกษุหนุ่มลุกจากโต๊ะอ่านหนังสือเพื่อเตรียมจะปิดไฟเข้านอน แต่รู้สึกถึงอะไรบางอย่าง จึงเดินไปเปิดประตูเดินออกมายังระเบียงกุฎิ สายตาของพระภิกษุหนุ่มมองลงไปยังด้านล่างบริเวณตีนบันได ก็มองเห็นเงาตะคุ่มของชายหนุ่มในชุดเสื้อกางเกงขายาวสีขาวทั้งชุดยืนอยู่ เมื่อชายหนุ่มมองเห็นพระภิกษุหนุ่ม ก็ทรุดตังลงนั่งพับเพียบแล้วก้มลงกราบ แล้วเงยหน้าขึ้นมามองดูภิกษุหนุ่มด้วยใบหน้าที่เปี่ยมไปด้วยความสุข ก่อนจะค่อยๆเลือนหายไป พระภิกษุหนุ่มยิ้มน้อยๆ เพราะรับรู้ได้ว่าบัดนี้ดวงวิญญาณของบุคคลอันเป็นที่รักนั้น หมดความกังวลในทุกเรื่องแล้ว จากนี้ไปดวงวิญญาณนั้นคงเดินทางไปยังที่ที่ควรเสียที และอีกไม่นานตัวของพระภิกษุหนุ่มเอง ก็คงต้องลาสิกขาบทออกไป เพื่อไปทำหน้าที่ของตน ตามที่ควรจะเป็น และตั้งมั่นว่าจะมีชีวิตที่มีความสุขในภพชาตนี้ต่อไป

อวสาน

[iNklaNd]

ง่ะ!!!....จบแบบไม่ตั้งตัวกันเลยคุณบุหรง
แต่หวานมากๆ เลยนะน้องน้ำกับอิหมู
น้ำหยดก็ไปสบายแล้ว หลวงพี่ต้นก็อิ่มบุญ มีความสุข
แต่.....อ๊ากกกกกกกกก  จู่ๆ ก็จบแบบนี้
อยากอ่านต่ออีกกกกกก

ขอบคุณคุณบุหรงสำหรับนิยายดีๆ อีกเรื่อง 
ชอบมากๆ ไม่แพ้ภาค 1

[Poes]

คุณบุหรงขอภาคสาม ได้มั้ยให้พี่ต้นไม้กะน้ำหยด 

[donutnoi]

  ดีใจมาก ที่น้ำหยด ได้ไปสู่สุคติเสียที น้ำหยดน่าสงสารมากเลยตอนที่มีชีวิตอยู่ ทั้งตอนที่ไม่พบหมูกับต้นไม้ และแม้พบแล้ว รักแล้วก็ยังทุกข์


ไปดีนะน้ำหยด 

[indy❣zaka]

อะจ๊ากกกกกกก จบแว้ววววว   
อยากได้ภาคชาติหน้าของต้นไม้กะน้ำหยดอ่ะค่าาาา   
ชาตินี้ไม่สมหวัง อย่างน้อยขอชาติต่อไปก็ยังดี 

[none_ny]

เอิ่ม ปาหมอนกันเลยทีเดียวเชียว ท่าทางคุณบุหรงคงจะมีภารกิจมากนะคะ แต่ก็ดีค่ะ อย่างน้อยก็มาต่อจนจบ

ปล.น้ำหยดออกมาทีไร ขนลุกกันทุกทีเลย

[บีบีจัง]

ฮือออ อ่านได้สามตอนก็เศร้าแล้วอะค่า

[หลงไหลในม่านหมอก]

+ให้ตอนอวสาน

และรอภาค ๓ ของหลวงพี่ต้นไม้

(ทึกทักเอาเอง เผื่อคุณบุหรงใจดี )

[iforgive]

จบแบบนี้  เหมือนยังไม่จบอ่ะ  ขอภาคสามน้ำหยดกับพี่ต้นไม้ด้วยคน

[tuek]

คุณบุหรงขอภาคสาม ได้มั้ยให้พี่ต้นไม้กะน้ำหยด  

เห็นด้วยอย่างยิ่ง
ดีแล้วที่จบแบบว่าไม่ดราม่าอะ
แล้วจะอ่านอะไรดีเนี่ย

[punchnaja]

อร๊ายยยยยย จบแล้ว(หรือคะ?)

สนุกมากๆเลยค่า ถึงจะเสียดายน้ำหยดและพี่ต้นไม้ แต่ก็เข้าใจนะ ทุกอย่างมันไม่เที่ยงอยู่แล้ว จะให้เขาอยู่กับเราตลอดคงเป็นไปไม่ได้^^

แต่แอบอยากอ่านตอนพิเศษหวานหวานนนนนนนบ้างอ่ะ

[jannie]

มาอีกครั้งจบเลย...ภาคนี้น้ำหยดเป็นผู้มาเยือนยามวิกาล

อยากให้มีตอนหวานๆ เหมือนกันค่า....

[lee-jeans]

ฉากที่เรียกน้ำตามากที่สุดก็คือ

ฉากที่หมูเล่าเรื่องของ เด็กปีหนึ่งวิดยาคนนั้นกับน้ำหยด ให้ทุกคนฟัง

ตอนที่หมูกลั้นน้ำตาไม่ไหว เราก็กลั้นน้ำตาไม่ไหวเหมือนกัน T^T

[THIP]

  น้ำหยดไปดีนะลูก   
น้ำตาร่วงยันตอนสุดท้าย    (ได้ข่าวว่าคู่พระเอกหวานกัน แต่ตรูไม่สน  )

ขอบคุณค่ะ 

[noina]

ชอบเรื่องนี้นะ   ก็เลยอ่านมาเรื่อยๆ  จบแฮปปี้   ชอบทั้งหมูและน้องน้ำฝน

แต่ดูคนอ่านหลายคนไม่ค่อยชอบขี้หน้าหมูกันเลย  แสดงว่าภาคหนึ่งต้องชั่วร้ายแหงมๆ 


ปล.เดี๋ยวจะตามไปอ่านภาคหนึ่งจ้า

[LifeTime]

 
อ่านจบมันไม่เต็มอิ่ม แต่ความรู้สึกมันเต็มตื้น 
ขอบคุณตัวละครทุกตัวที่ทำให้อิ่มเอมใจ
ขอบคุณผู้แต่งสำหรับนิยายดีๆ 

[konjingjai]

ไม่ได้อ่านแป๊บเดียวเองจบซะแล้ว  แล้วจะมีตอนพิเศษอีกหรือเปล่าครับ

[mete]

เย้ๆ จบแล้วๆ (วันเกิด พอดีแล้ว )


จะมีต่อภาค 3 ไหมคับ
ถ้ามีจะแต่งยังไงคับ ???

[ka[ze]na]

จบแล้ว............

สิ่งที่รอคอยมานานแสนนาน กับเวลาที่ผันผ่านไปเรื่อยๆ..... ชีวิตที่ยังต้องอยู่ในวังวนแห่งความรัก ความเศร้าและความทรมานได้จบลง
ทีนี้ก็ยิ้มได้แล้ว..

ดีใจกับน้ำฝนและหมู+++

[บุหรง]

ขอบคุณเพื่อนๆทุกคนนะครับที่ติดตามอ่าน และเป็นกำลังใจมาตลอด  ถามกันหลายคนว่าจะมีตอนพิเศษหรือเปล่า คงบอกได้เลยว่า ไม่มีครับพ๊ม 
ส่วนภาคสามที่หลายคนอยากให้เป็นเรื่องราวของน้ำหยด กับพี่ต้นไม้ ได้กลับมาพบกันอีก อันนี้ขอรับไว้แล้วกันครับ แต่ตอนนี้ยังคิดไม่ออกเลยว่าจะเอายังไงดี
ถ้าให้น้ำหยดมาเกิดใหม่ คำนวนอายุแล้ว กว่าจะโต พี่ต้นไม้ อาจกลายเป็นลุงต้นไม้ไปซะแล้ว 
หรือรอให้เป็นภพชาติหน้าของทั้งสองคน ... จินตนาการไม่ออกจริงๆ เพราะมันคงเป็นโลกอนาคต
......
....
...
..
.
เอาเป็นขอเวลาคิดก่อนแล้วกันนะครับ ตอนนี้กำลังจะเริ่มเขียนนิยายเรื่องใหม่อยู่ ที่จริงก็พลอตไว้ ๓ เรื่อง อยากเขียนทีเดียวเลย แต่กลัวมันตีกันวุ่นวาย เลยขอเวลาตัดสินใจอีกนิดว่าจะเขียนเรื่องอะไรก่อนดี
เอาเป็นว่า ... พบกับนิยายเรื่องใหม่เร็วๆนี้แล้วกันครับ

ขอบคุณกำลังใจทุกกำลังใจอีกครั้งครับ 

[genieposh]

 เศร้า แต่ประทับใจ   
 ปล.สงสารหมูมาก ดีใจด้วยที่เจอคนรัก

[sasa]

  ซึ้งจนหยดสุดท้ายเลย

[blackie]

ขอบคุณครับ แล้วจะมีภาค 3 ปะเนี่ย 

ปล. หมู กับ น้ำ ยังไม่มีฉากเข้าพระเข้านางกันเลย
      น่าจะมีตอนพิเศษซักหน่อย
       

[hardened-boy]

เรื่องน่าติดตามมากครับ อ่านวันเดียวจบเล ขอบคุณครับที่แต่งเรื่องดีดีมาให้อ่าน