ช่วยด้วย ! ผมได้แฟนเหี้ย ไอ้เด็กช่างยนต์ ตอน 10.... งานรับปริญญาที่วุ่นวาย
ผมเรียนจบ ป.ตรีเมื่อเดือน มีนา 51 พักสักระยะไม่กี่เดือนก็รับปริญญา ก่อนจะรับปริญญา 1 อาทิตย์มีจดหมายจากมหาวิทยาลัยส่งมาบ้าน ผมเปิดอ่านเรื่องเกี่ยวกับกำหนดการการซ้อมและการรับ(แต่ผมเปิดดูในเนต ออกตั้งนานแล้ว จดหมายเพิ่งจะโผล่)
“ปอ กูตื่นเต้นว่ะ ถ้าตอนกูรับแล้วทำใบปริญญาตกต่อหน้าพระพักตร์ กูจะทำยังไงวะ ” ผมกำลังจินตนาการในวันรับ
“ก็ เก็บดิ ” (ไม่คล้อยตามกูเลย)
“กูเก็บอยู่แล้วแหละ แต่กูคงอายคนทั้งหอประชุม ”
“ช่างปะไร เห็นกันครั้งเดียว ” ผมไม่อยากคุยแล้วกับมันแล้วครับ ชอบทำลายความฝันของผม(เออ มึงก็ตั้งใจซ้อม ทำให้ดีที่สุด คนอื่นยังทำได้ มึงก็ต้องทำได้ พูดไม่เป็นเหรอว่ะไอ้ปอ)
“.............. ” เงียบพักใหญ่ ไอ้ปอนั่งเล่นเกมปลายเตียง ผมอ่านหนังสือบนเตียง
“มึงจะรับเมื่อไหร่ ” (มึงยังจะพูดวันรับปริญญาอีกเหรอ) เงียบไปนานจนผมปะติดปะต่อเรื่องไม่ถูก
“อาทิตย์หน้า ซ้อม 3 วันติด ซ้อมย่อย 2 วัน ซ้อมใหญ่วันนึง พักวันนึง และก็รับจริง ” ผมพูดแบบเบื่อๆ ให้ข้อมูลทั้งหมด ไม่อยากพูดแล้ว
“มึงไปพักหรือไป-กลับ ” ถามขณะเล่นเกมไม่สนใจคนตอบเลย
“ไปพักกับเพื่อน กูไปกลับไม่ไหวหรอก ”
“พักกับใคร ”
“กูบอกไปแล้วมึงจะรู้จักเหรอ”
“ก็กูอยากรู้ ”
“ไอ้พุ ไอ้ทิน มันทำงานในกรุงเทพ ” จริงๆแล้วไม่ใช่หรอกครับผมนัดกันไว้กับไอ้ปาล์มไปเช่าห้องพักรายวัน ก็ไอ้ปาล์มเข้ามาซ้อมจากพิจิตรคนเดียว เป็นการประหยัดหาร2ไปด้วย
“เดี๋ยวกูไปถ่ายรูปให้วันซ้อมใหญ่ วันจริงกูมีเรียนว่ะ ขาดไม่ได้ด้วย กูขาดมาเยอะแล้ว ขาดไปอีกครั้งนึงหมดสิทธิ์สอบแน่ ”
“อืม มึงใช้สิทธิ์เต็มที่ดีเนอะ ” ผมพูดประชด
“ก็กูเป็นคนไทย กูต้องใช้สิทธิ์ที่กูมีสิวะ ” (สิทธิ์โดดเรียนเนี้ยนะ)
“มึงไม่ต้องไปก็ได้นะ กูไม่ว่ามึงหรอก ” หวังดีของผมครับ เพราะช่วงที่เข้าหอประชุมมันต้องนั่งรอผมหลายชั่วโมงมันคงจะเบื่อมาก(เพราะถ้าให้ผมรอใครนานขนาดนั้นคงเบื่อเหมือนกัน)
“ทำไม ทำไมมึงไม่อยากให้กูไป มึงมีอะไรรึป่าวที ” เริ่มขึ้นเสียง หันมามองผมแล้วครับ (ขอบคุณที่หันมามองหน้ากัน)
“ไม่มี กูกลัวว่ามึงจะเบื่อดิ คนก็เยอะ รอกูก็นาน ” ผมพูดความจริง น้ำเสียงปกติ
“ห่วงกูก็ดี อย่าให้กูรู้นะมึง ” หันกลับไปเล่นเกมต่อ
“รู้อะไรอีกล่ะ ไอ้นี่ ว่างๆมึงไปเช็คประสาทดูบ้างนะ ”ผมเริ่มโมโหแล้วครับ หวังดีของผม เป็นประสงค์ร้ายของมันตลอด
.
อาทิตย์ที่รอคอยก็มาถึง
ถึงวันซ้อมวันแรก ผมหอบชุดครุยกับสูท ออกจากบ้านตี4 พ่อไปส่งห้องไอ้ปาล์ม ในวันแรกใส่ชุดปกติ กางเกงสแลกซ์ เสื้อแขนยาว ผมกับไอ้ปาล์มไปถึงมหาลัย 7โมง กำหนดลงทะเบียน 8โมง พอไปถึงคณะทุกคนต่างดีใจ และตื่นเต้นที่ได้เจอกัน บางคนเข้ามากอด โอบไหล่ (ตามประสาเพื่อนผู้ชาย ไม่ได้มากมาย) คุยกันถามสารทุกข์สุขดิบ
(ดีนะที่ไอ้ปอไม่มาวันนี้ ถ้ามันมาวันนี้คงจะเดือดแน่) มันแยกไม่ค่อยออกหรอก มารยาททางสังคม เห็นผู้ชายกอดกับผู้ชายคิดได้อย่าเดียว
และแล้ววันแรกก็ผ่าน วันที่สองก็ปกติครับ เพราะเห็นกันมาตั้งแต่วันแรกแล้ว ก็แค่นั่งคุยกันเฉยๆ ส่วนใหญ่ก็เกี่ยวกับงาน เล่าสู่กันฟัง (ไม่ต้องสงสัยเลย ผมนั่งฟังและถามเฉยๆ เพราะยังไม่มีงานกับเค้า )
ผ่านพ้นไปอีกวัน วันซ้อมใหญ่ก็มาถึง วันนี้ผมตื่นเต้นครับได้ใส่เต็มยศ ออกสู่สาธารณชนครั้งแรก เสียงโทรศัพท์ผมดังขึ้น
“อยู่ไหน ” เสียงไอ้ปอ
“อยู่ห้องนี่แหละ อาบบน้ำเพิ่งเสร็จ ”
“มึงจะให้กูไปรอที่ไหน ”
“มึงจะมากี่โมง ”
“กูอยู่แถวๆบางนา รถกำลังลงทางด่วน ”
“ห๊า มึงจะรีบอะไรขนาดนั้น ” ผมตกใจ ก็มันยังไม่ตี 5 เลย
“กูมารถเที่ยวแรก ชั่วโมงเดียวก็ถึง เดี๋ยวสายหน่อยรถก็ติด ”
“เออๆ มึงไปรอกูที่มหาลัย ที่หน้าคณะกูเลย ” (ยังไงมึงจะมาห้องไม่ได้)
“มึงจะให้กูไปรอคนเดียวเหรอ ”
“กูเสร็จแล้วกำลังจะไป แล้วมึงจะย้อนมาย้อนไปทำไมวะ ” ทั้งๆที่ผมนุ่งผ้าเช็ดตัวสีฟ้าตัวเดียว
“เออๆ ก็ได้ งั้นเร็วๆนะ ” ผมวางโทรศัพท์เท่านั้นแหละครับ ใส่เกียร์หมาในการแต่งตัวแล้วออกไปอย่างรวดเร็ว
“เดี๋ยวไปก่อนนะปาล์ม ญาติเรามา หลงทางไปมอไม่ถูก ” เพราะไอ้ปอแท้ๆที่ต้องทำให้ผมมุสา วาทา (ขอโทษนะเพื่อน)
ไปถึงมหาลัย ตี 5 ครึ่งครับพี่น้อง จะเป็นบัณฑิตคนแรกมั้งที่มา ผมเดินเข้าไปในมอ (อืมเริ่มเห็นคนเยอะแล้ว) ผมเดินมุ่งหน้าไปที่คณะ เห็นไอ้ปอนั่งหัวโด่อยู่ศาลาหน้าคณะ มันอยู่ในชุดกางเกงยีนต์ เสื้อยืด รองเท้าผ้าใบ เสื้อแขนยาว(คล้ายๆสูท) ทับข้างนอก (มึงมีเสื้อตัวนี้เมื่อไหร่วะ) และเมื่อผมเดินไปถึง สิ่งที่ทำให้ผมดีใจมากคือ มันยื่นช่อดอกไม้ช่อใหญ่ให้ผม ผมยิ้มเห็นฟัน 32 ซี่เลยครับ
“จบซะทีนะมึง ” (มันทะแม่งๆว่ะ ทำไมคำพูดมันขัดกับช่อดอกไม้จังวะ ทำยังกะมึงลำบากส่งกูเรียนอย่างงั้นแหละ) แต่ผมก็ยังดีใจ ยิ้มกว้างอยู่
“ขอบใจๆ ”
“กูมีของขวัญให้มึงด้วย ”
“อะไรอีกล่ะ กูบอกมึงแล้วว่าไม่ต้อง เปลื้องตังค์เฉยๆ ”
“ไม่เสียตังค์ นี่ไง ” มันถอดเสื้อคลุมออก
“555 ไอ้ปอ มึงคิดได้ไงวะ ” ผมหัวเราะเสียงดัง มันยิ้มกว้าง ไม่ให้ขำได้ไงล่ะครับมันเอาริบบิ้นผูกรอบเอวมันและมีโบอยู่ข้างหน้าตรงสะดือ
“ถูกใจมึงป่ะล่ะ กูยกให้มึงตลอดชีวิต ” มันพูดยิ้มๆ
“ตลอดชีวิตเลยเหรอ มี อย. รึยัง มันจะหมดอายุไหมเนี้ย ”
“ตรวจสอบเรียบร้อย มีแต่คุณภาพ ร้อยเปอร์เซ็นต์ ”
“มึงผูกโบมาตั้งแต่ชลเลยเหรอ ”
“หึ กูซื้อทั้งดอกไม้ทั้งโบว์ หน้ามหาลัยนี่เอง โบว์อย่างเดียว 20 บาทเลยนะเว้ย” “5555+ ” ผมกับไอ้ปอหัวเราะเสียงดัง
วันนี้พ่อแม่ผมไม่มาครับ เพราะผมบอกให้มาวันจริงเลย ผมนั่งคุยกับไอ้ปออยู่หน้าคณะกับไอ้ปอ เล่าเรื่องสมัยที่เรียน เรื่อยๆจนเพื่อนๆเริ่มทยอย มาที่คณะเยอะแล้ว ด้วยที่ทุกคนเต็มยศกันในวันนี้ เลยต้องชักภาพเป็นที่ระลึกซะหน่อย
ผมเริ่มตะเวนหาเพื่อนถ่ายรูป แล้วก็ได้ไอ้ปอนี่แหละเป็นช่างภาพสมัครเล่น ถ่ายไปเรื่อยๆ (ทำไมวันนี้มันคึกคักเหมือนวันแรกจังวะ) อาจเป็นเพราะใส่ครุยกันวันแรก ทุกคนเลยตื่นเต้น เป็นบัณฑิตเต็มตัวแล้ว เพื่อนบางคนก็เข้ามากอดแล้วพูดข้างหูว่า
“ยินดีด้วยๆ ว้า..ถึงวันนี้ซะที ”
“อืมๆ ยินดีเช่นกัน เหนื่อยมาก กว่าจะมีวันนี้” ผมตอบกลับ ก็มันเป็นเรื่องธรรมดาครับ(กอดเฉพาะผู้ชายนะ ไม่ได้กอดผู้หญิง เพราะมันไม่สมควร ถึงเราจะคิดว่าเพื่อนกันก็ช่างเหอะ) ทำแบบนี้เป็นการแสดงความยินดีซึ่งกันและกัน คณะผมคณะเล็กครับ รับนักศึกษาแต่ละปีร้อยต้นๆเอง ทำให้รู้จักกันไปหมด อีกอย่างวันจริงก็จะห่างๆกันเพราะต้องดูแลญาติๆที่มาด้วย วันนี้จึงเต็มที่กับเพื่อน
ในช่วงที่ผมโอบเพื่อน บางครั้งก็กอด หวังว่าไอ้ปอคงเข้าใจนะ ผมมองหน้าไอ้ปอมันทำหน้าบึ้งๆครับ แต่มันก็ยังทำหน้าที่ถ่ายรูปให้ด้วยดี มันจะโกรธรึป่าวผมไม่รู้แต่อย่าระเบิดออกมาเป็นพอ และแล้วก็มีไอ้นนท์มาทักผม
“ยินดีด้วยว่ะที” เอาแก้มาชนแก้ม มือตบหลังเบาๆ ตามประสาผู้ชายธรรมดา
“เออ ยินดีด้วยเหมือนกันว่ะ” แต่ในมุมที่ไอ้ปอยืนอยู่มันคงไม่รู้ว่าเอาแก้มชนแก้มกันเฉยๆ
หลังจากที่คุยกับไอ้นนท์เสร็จ ให้ไอ้ปอถ่ายรูปคู่ ผมรู้แล้วแหละว่าไอ้ปอคงคิดไปไกลแล้วแน่ ผมเข้าไปพูดคุยกับมันเนียนๆ จะได้รู้ถึงระดับอารมณ์ด้วย (ใกล้ระเบิดยัง ถ้าระเบิดจะได้ไปนั่งพักให้ใจเย็นๆ)
“เอ้ยปอไหนดูรูปเมื่อกี้ดิ ถ่ายสวยป่าว” ตั้งแต่ถ่ายรูปมาผมยังไม่ได้ดูเลยครับ มันกดชัตเตอร์เดินตามผมอย่างเดียว
“เดี๋ยวค่อยดูทีเดียว” มันพูดเสียงแข็งๆ
“เฮ้ย ปอ ไหนขอดูรูปเมื่อกี้ดิ ช่างภาพมืออาชีพขนาดไหนวะ” ผมเดินฉีกยิ้ม เอามือทั้งสองข้างจับแก้ม อยากให้มันอารมณ์ดี มันกดภาพที่ถ่ายคู่กับไอ้นนท์ให้ผมดู ผมอึ้งครับ ในภาพไอ้นนท์สูงกว่าผมครับสูงประมาณ 180 เซน แล้วภาพที่ไอ้ปอถ่ายมันตัดคอผม ตัดบ่าไอ้นนท์ จึงมีเฉพาะช่วงคอถึงเท้า(อูยยยย...ท่าจะไม่ดี เดือดเต็มที่แล้วมั้ง )ผมมองหน้ามันแล้วยิ้มเล็กน้อย
“อากาศร้อนว่ะ ไปนั่งก่อนเถอะ” (ถ่ายไปมากกว่านี้กูโดนเผาไหม้แน่) ผมพาไอ้ปอไปนั่ง ซื้อน้ำอัดลม 2 กระป๋องคุยกันเรื่อยๆ พยายามเลี่ยงๆประเด็นถ่ายรูปก่อน จนมันอารมณ์ดีขึ้นเรื่อยๆ ผมก็เลยขอกล้องมันมาดู ปรากฏว่า ภาพไหนที่ผมถ่ายเดี่ยวกับซุ้มต่างๆ และถ่ายกับเพื่อนผู้หญิง โอเคสวยงามครับ แต่ภาพไหนที่ถ่ายกับเพื่อนผู้ชายมันจะซูมเอาผมคนเดียว บางภาพเอาเฉพาะหน้าเต็มจอเลยครับ(โอ้ย กูจะบ้าตาย)
“ปอมึงถ่ายยังไงของมึง” ผมโกรธมาก ก็มันเป็นโอกาสเดียวที่ผมจะมีรูปเพื่อนๆ
“ถ่ายอะไร ” มันทำหน้าเฉยๆ
“ทำไมมันมีแต่รูปกู แล้วเพื่อนกูล่ะ” ผมหน้าตึงเครียด
“อ้าวก็กูถ่ายรูปให้มึง ไม่ได้ถ่ายให้เพื่อนมึง ก็มีแต่รูปมึงดิ ” มันกวนตีนผมครับ
“มึงไม่อยากถ่ายก็ไม่ต้องถ่าย” ความอดทนผมหมดแล้ว
“มึงไม่ต้องรอกู มึงกลับบ้านไปเลย” ผมยืนขึ้น
“ใจเย็นๆดิ มึงถ่ายวันจริงอีกก็ได้” มันรู้ว่าผมโกรธจริง มันเริ่มพูดเสียงเบาลง
“กูรู้มึงไม่ต้องมาบอกกู” ผมหายใจเข้าลึกๆ ระงับความโกรธ แต่มันก็ไม่เป็นผล
“กลับบ้านไปเลย” พูดจบผมเดินไปที่ตั้งแถวรายงานตัว ยังไม่ถึงเวลาตั้งแถวหรอกนะครับ แต่ผมโกรธจนไม่อยากมองหน้ามัน ผมนั่งรอที่นั่นจนถึงเวลาตั้งแถวเข้าหอประชุม ในระหว่างที่เข้ามานั่งในหอประชุม ผมก็คิดไปเรื่อยๆ ผมพูดกับมันแรงไปรึป่าว อย่างน้อยมันก็ตื่นเต้นกว่าผมด้วยมั้ง ที่ตั้งใจมาตั้งแต่เช้า เอาช่อดอกไม้มาให้ คิดหาของขวัญที่ฮาๆ เดินตามถ่ายรูป ผมเห็นมันคนแรกแต่ผมไม่ได้ถ่ายภายคู่กับมันเลย คิดไปคิดมาก็เหมือนตัวเองเอาใจตัวเองมากไป แค่รูปถ่าย พรุ่งนี้ก็มีโอกาสถ่ายใหม่ (มึงอย่าพิ่งกลับนะปอ)ในที่สุดผมก็ไม่อยากให้มันกลับ ผมคิดได้เมื่อนั่งในห้องเย็นๆใจผมก็เย็นไปด้วย ไม่รู้ว่ามันสายเกินไปรึป่าว
ในตอนเย็นผมก็จะพาน้องๆเทคไปเลี้ยงด้วยครับ ประมาณ 12 คน และผมคิดว่าจะเลี้ยงไอ้ปอเหมือนกัน(ถ้ามันยังไม่กลับ) ซ้อมเสร็จผมออกจากห้องประชุมประมาณ 5 โมงเย็น ตรงไปที่คณะ ผมเห็นไอ้ปอยังไม่กลับครับมันนอน(ในท่านั่ง ล้มหัวบนโต๊ะ)อยู่ที่เดิมกับช่อดอกไม้เมื่อเช้า ผมดีใจนะ น้ำตาซึมๆ(มึงคงตื่นมาแต่เช้าสินะ) แต่ผมกลัวเสียฟอร์มครับเลยทำหน้าบึ้งๆ
“ตื่นๆ มหาลัยนะ ไม่ใช่ที่บ้าน นอนน้ำลายยืดหมดแล้ว” ผมพูดนิ่งๆเขย่าไหล่มัน
“เสร็จแล้วเหรอ” เงยหน้า งัวเงีย
“เย็นนี้เดี๋ยวกูพาไปเลี้ยง กูจะไปเลี้ยงน้องกูด้วย”
“จริงเหรอ ไปๆๆ ”
ผมนัดน้องๆไว้ประมาณทุ่งนึง ไปเลี้ยงร้านอาหาร ห้องธรรมดาไม่นั่งครับ ไปห้องวีไอพีเลย เสี่ยทีซะอย่างต้องไม่ธรรมดาอยู่แล้ว55 สั่งอาหารกินไปเรื่อยๆ ผมก็ชวนน้องคุย มันคงคิดว่าผมโกรธมั้งที่ไม่ค่อยคุยกับมัน บริการผมใหญ่เลย จนผมเริ่มเห็นน้องซุบซิบกัน
“ไม่ต้องตักให้กู มึงกินเองเหอะ” ผมกระซิบข้างหูไอ้ปอ
“ทำไมล่ะก็กูจะทำดีๆกับมึง มึงจะได้หายโกรธกู ” มันกระซิบผมตอบ (กูไม่ได้โกรธมึงแล้ว แต่กูเก๊กหน้าไปยังงั้นเอง) ผมนิ่งทำตาขรึมๆไอ้ปอพูดต่อ
“มึงบอกกูก่อนดิ ว่ามึงจะไม่โกรธกู ” มัดมือชกต่อหน้าน้องจริงๆ (ว่าจะแกล้งให้นานๆหน่อย)
“เออๆ กูไม่โกรธมึง ” ผมอยากจะหัวเราะให้ฟันหน้าหัก ไม่รู้ว่าใครได้เปรียบเสียเปรียบ (ไอ้ปอโง่เอ้ย)
ผมแนะนำไอ้ปอว่าเป็นญาติผม น้องๆก็หายสงสัย(วันนี้มุสา ไปหลายครั้งแล้ว)
ทุกคนกินเสร็จสรรพประมาณ 4 ทุ่ม แยกย้ายกันกลับ ผมก็ต้องกลับชลบุรีครับ เพราะตอนแรกไอ้ปอบอกจะมาค้างกับผม อ้างว่ามันดึกแล้ว(ผมคิดว่ามันอยากจะมาดูมากกว่าว่าผมพักกะใคร) ผมเลยบอกว่า
“พรุ่งนี้ไม่มีซ้อม กะว่าจะกลับบ้านพอดี ” หลังจากนั้นผมก็โทรบอกไอ้ปาล์มว่าจะกลับบ้าน วันนั้นกว่าจะถึงบ้านก็เที่ยงคืนกว่า ไอ้ปอก็ค้างที่บ้านผมครับ
............โชคดีจังที่วันจริงไอ้ปอไม่ได้ไปด้วย..................................
. .
เป็นไงครับวันรับปริญญาของผม มีความสุขใจปนบ้าๆ นิดหน่อย ตอนหน้า มันเป็นเรื่องที่ผมไม่อยากเขียน คิดถึงทีไรเศร้าใจทุกที แต่ก็ต้องเขียนเพราะชีวิตคนก็มีทั้งสุขและทุกข์ บางคนอิจฉาชีวิตผมที่ผ่านมา(ไม่รู้ว่าน่าอิจฉาตรงไหน) รออ่านตอนหน้านะครับ คุณยังจะอิจฉาอีกหรือไม่ ผมคงต้องลดระดับมาเป็นเพื่อนกันกับไอ้ปอ เพราะสิ่งที่ผมเห็นมันไม่ต้องอธิบาย ผมก็เข้าใจ.... เศร้าๆ (คำเติอนสำหรับผู้อ่าน ท่านที่เป็นโรคหัวใจอ่อนๆ เว้นตอนนี้เลยนะครับ เดี๋ยวอาการจะกำเริบ ด้วยความเป็นห่วงนะคร๊าบบบบ)
. .
ปล.. ฝากถึงน้องๆ
น้องๆที่เรียนอยู่อ่านแล้วอยากรับปริญญาบ้างป่าว ตั้งใจเรียนนะครับ มีโอกาสกันทุกคนถ้าตั้งใจ(ถ้าไม่อยากเรียนจริงๆ เอาสูตรพี่ได้ เพราะพี่ก็ไม่ค่อยชอบสายที่ตัวเองเรียนเหมือนกัน แต่ก็แกล้งว่าตัวเองจะตั้งใจเรียน แกล้งว่าจะอ่านหนังสือ แกล้งว่าตัวเองจะทำให้ได้เกรอดเยอะๆ เพื่อที่จะบอกกับตัวเองว่า..... ขนาดกูไม่ชอบกูยังผ่านมาได้ด้วยดี และถ้ากูชอบไม่มีใครสู้กูได้แน่..... แกล้งนานๆมันก็จะติดเป็นนิสัย อีกอย่างเวลาเราได้ทำอะไรในสิ่งที่ไม่ชอบมันก็จะผ่านไปได้และผ่านอย่างมีคุณภาพ มีคนมาชื่นชม ตัวเราเองก็จะสุขใจไปด้วยและสิ่งที่เราไม่ชอบ เราก็จะมองมันดีขึ้นนะคร๊าบบบ(แหล่งอ้างอิง พี่คิดคนเดียว ยินดีรับโทษแต่เพียงผู้เดียวหากมันไม่ใช่ แต่พี่ใช้แล้วได้ผลเลยบอกต่อ) ช่วงเข้าปี 1 พี่ไม่อยากเรียนเลย มันไม่ใช่สิ่งที่ชอบ ก็เรียนบ้าง โดดบ้าง เกรดออก เทอมแรกได้ 2.54 มันทำให้พี่เสียใจมาก เวลาเราพูด เสนอความคิดเห็นต่างๆในคณะไม่มีใครอยากฟังเราหรอกครับ เพราะเค้าว่าเราไม่เก่ง ส่วนใหญ่ก็จะเห็นดีด้วยกับพวกที่เรียนเก่งๆ พี่เลยแกล้งๆเรียนอย่างที่บอก มันก็เห็นผลนะ เกรดพี่ก็มาอยู่ระหว่าง3.3 - 3.6 มีเทอมนึงได้ 3.88 เคยมี2 เทอมได้ 4.00 ทีนี้แหละครับเราพูดอะไรก็มีคนฟังเราแล้ว ในที่สุดพี่ก็กุมอำนาจนายกสโมสรมาไว้ในกำมือได้สำเร็จ(โดนบังคับ) 5555+
ลองใช้ดูนะครับ
...................................................................................................
ขอบคุณครับ
หัวข้อ: ช่วยด้วย! ผมได้แฟน***ไอ้เด็กช่างยนต์ By ที...60 ฟ้าหลังฝน หน้า 143 (01/28/61) (อ่าน 1277939 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก