หัวข้อ: ช่วยด้วย! ผมได้แฟน***ไอ้เด็กช่างยนต์ By ที...60 ฟ้าหลังฝน หน้า 143 (01/28/61)

[nigiri]

ร้องไห้รอเลยดีกว่า   

[ponpimon_ban]

  ขอเศร้ารอเลยแล้วกัน

[patee]

ไอ้ปอ....

[Solar cell]

เฮ้อ ทำไปได้

[ppanudet]

อยากอ่านแล้วคราบบบบบบ
ขอบคุณนะครับที่เอามาให้อ่านรับผมชอบมากคับ

[railay]

 

[jokirito]

   มีคนมาช่วยผ่อนคลายความเมื่อยล้าให้ถึงที่เลยสิเนี่ย  แสดงว่าทำแบบนี้ทุกครั้งเลยสินะ    เจี๋ยนมันซะ

[J๐ly]

อยากอ่านต่อแล้วอ่ะ


โคตรค้างอ่ะ ๆ 

[TaNWa]

ชอบๆ

[SoN]

^^

[J๐ly]

ว้ากกกกกกกกกกกก (อีกรอบ)




มันค้างงงงงงงง  อ่ะ




โอ้ย   

[EunSung87]

หรือว่าปอ.........

[Nichdia]

ไม่จิงใช่ม้ายยย

[Jinkle]

รออ่านต่อจะจะกับตา

ปอทำแบบไม่กลัวถูกจับได้เลยแฮะ ทำผิดระยะเผาขน

[yunjaejoong]

อย่าบอกน่ะว่าเป็นไอ้ปอ กำลังคิดมากอยู่ตอนนี้ มาต่อไวๆน่ะ

     

[tagloveX-Mark]

เพิ่งเข้ามาอ่านเรื่องนี้ ก็ค้า่งมากมายเลย ดูท่าไม่ค่อยดีเลย เหอ ๆ รออ่านนะค้าบ ^^

[jimmyjimmy]

อ๊ากกกกกกกกก...พวกชีแรงงงงง ใช้ได้เลย

ว่าแต่ไอ้ที่ทีโกรธอยู่เนี่ย อย่าบอกนะว่าเสียงไอ้ปอ........ไม่ไหวที่จะเคลียร์นะงานนี้ เพ่ปอ

เสียทองท่วมหัวไม่ยอมเสียผัวให้ใคร...เนอะ ที เนอะ 

[LEO]

...ไม่อยากให้ค้างนาน...เดี๋ยวเย็นๆจะเอามาต่อให้ครับ
...

[panuwattew]

  ไม่ยงไม่เย็นแล้ว


มาต่อได้ไหม โอปอนะ โอปอ จะทำจิงเหรอ

ชะนีจิง  ๆ ๆ ๆ   

[CanonDNattari]

นั่งอ่านแล้วคิดถึงตอนสมัยทำงานอยู่ คิดถึงตลาดหน้าศาล บอกตรงๆ ว่าเคยไปแค่ครั้งเดียว คนเยอะมาก แทบจะไม่มีที่เดินเลยไม่ไปอีกเลย

แต่อ่านตอนล่าสุดแล้ว ......................  ................ ในห้องนั้นเป็นนายปอ จริง ๆ เหรออออออ
ปูเสื่อรอ ..................

[gumrai3]

  :m16:เย็นระยะสุดท้าย

[LingNERD*]

ไม่ได้มาอ่านหลายวัน ถึงตอนสำคัญแว้ว

[kitty]

 

[DexTunG]

 

[diedfoxx]

สถานการณ์ไม่ค่อยดีละ
เห้ออออ 

[cavalli]

 


ถ้าจับได้ น่ะ


หึ ๆๆๆ


เอาไห้ ตายเรยย

[u-only-one]

ลุ้น!!!!

[LEO]

ช่วยด้วย ! ผมได้แฟนเหี้ย  ไอ้เด็กช่างยนต์ ตอนที่ 12  เห็นจะๆกับตาตัวเอง (2)

เมื่อตอนที่แล้วผมโมโหสุดขีดเมื่อไอ้ปอหายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย  เดินหาทั่วสนาม และเป้าหมายสุดท้ายที่จะตามอีกครั้ง คือในห้องน้ำ ผมมาหยุดอยู่หน้าห้องน้ำ หายใจเข้าลึกๆ ระงับความโกรธ
“ต๊อกๆๆ”  เสียงรองเท้า มีส้นเดินในห้องน้ำ และมีเสียงคุยกัน (เหมือนเสียงไอ้ปอว่ะ)ผมกำลังจะเข้าไป เห็นคน 2 คนเดินยืนอยู่หน้าประตู ชาย 1 หญิง 1 ผู้หญิงโอบเอวและหอมแก้มผู้ชาย ผมก้าวขาไม่ออกเลยครับ เมื่อผู้ชายคนนั้นคือไอ้ปอ  ไอ้ปอตกใจมากตาค้าง ยืนนิ่ง
ผมไม่รู้เป็นไร หน้าชา มือเย็นเหมือนมีคนเอาร้องเท้า(คอมแบท)มาตบหน้าแรงๆ ชาไปทั้งตัว  น้ำตาซึม สับสนจนไม่รู้ว่าตัวเองจะทำอะไรต่อไป
“พี่ปอเป็นอะไร”  เสียงหวานๆของผู้หญิงถาม
“กลับไป”  ไอ้ปอพูดเบาๆเอามือผลักผู้หญิงคนนั้น ตามันยังมองมาที่ผม  
“งั้นเปลวกลับก่อนนะ”  ผู้หญิงคนนั้นเดินผ่านผมไป โดยไม่รู้อะไร
ผมยืนนิ่งที่เดิม ถึงตอนนี้น้ำตาไหลแล้วครับ  ไหลโดยที่ผมไม่รู้ตัวและบังคับมันไม่ได้ ผมส่ายหัวไปมาไม่มองหน้ามัน  เพราะมันยิ่งทำให้ผมต้องร้องไห้มากกว่านี้แน่ๆ
ไอ้ปอเดินเข้ามากอดผมแล้วบอกว่าขอโทษย้ำๆ   มันร้องไห้  ผมมากกว่ามันอีกครับผมมองไม่เห็นอะไรเลย แม้แต่หน้ามัน น้ำตาเปียกหน้าผมไปหมดแล้ว ผมเดินออกมาจากตรงนั้น ไม่อยากยืนตรงนั้นอีกแล้ว
“ขอโทษๆๆ ทีกูขอโทษ”  ไอ้ปอเดินตามมากอดผม มันร้องไห้น้ำเสียงมันสั่นๆ ผมหายใจเข้าลึกๆ (มันน่าจะถึงจุดจบแล้ว)
“ไปส่งกูที่บ้าน ”  ผมปาดน้ำตาแล้วพูดเบาๆ มันยังกอดผมไว้เหมือนเดิม
“ มันเกิดมากี่ครั้งแล้ว ”  ว่าจะไม่ถามแล้วแต่ผมก็พูดออกไป ไม่รู้จะพูดอะไร
“กูขอโทษทีๆ”  มันพูดย้ำๆ 3-4 รอบ
“กูถามว่ามันเกิดขึ้นกี่ครั้งแล้ว”  ผมเริ่มใช้อารมณ์ตะคอก
“ทีมึงต้องเชื่อกูนะ เปลวมาหากูเอง  มันเป็นเด็กที่มาติดกู กูไม่ได้ชอบมัน ในห้องน้ำกูก็ไม่ได้ทำไร มันใช้ปากทำให้กูเฉยๆ”  มันพูดอย่างรวดเร็ว ผมไม่ได้โกรธผู้หญิงเลยนะ
“มึงทั้งสองจะทำอะไรกันกูไม่รู้  กูอยากรู้ว่ามันเป็นแบบนี้มากี่ครั้งแล้ว ”  
“ทีมึงต้องเชื่อกูนะ”  
“มึงจะบอกกูรึไม่บอก ไอ้ปอ”  ผมสะบัดแขนมันออกเดินออกไปอย่างรวดเร็ว
“2-3 ครั้ง แค่นั้นนะที..มึงต้องเชื่อกู...กูสาบานได้”  พูดไปด้วย เดินเร็วๆตามผมไปด้วย
“ไม่ต้องมาสาบานกับกู”  ผมหายใจเข้าลึกๆ คิดว่าตัวเองก็ไม่ใช่เด็กแล้วที่จะมาโวยวาย (อยากไปก็ไป กูบังคับใจมึงไม่ได้)
“ทีมึงจะให้กูทำยังไง  บอกกูมากูทำหมดเลย กูยอมแล้ว มึงอย่าโกรธกูนะ ”  
“ไปส่งกูที่บ้าน”  น้ำตาผมเริ่มแห้งแล้ว ผมพูด นิ่งๆ
“มึงบอกกูก่อนว่ามึงไม่โกรธกู”  
“กูห้ามความคิดใครไม่ได้  กูห้ามมึงทำอะไรไม่ได้  ใครอยากทำอะไรกูก็ไม่ว่า ทำแล้วมึงสบายใจ กูสบายใจก็ต่างคนต่างทำ ”  
“มึงพูด มึงยังโกรธกูอยู่ใช่ไหม”  
“ต่อไปมึงจะทำให้กูเหมือนเดิมก็คงเป็นไปไม่ได้   จะให้กูไม่ลืมเรื่องวันนี้ก็คงไม่ได้”  ผมเริ่มน้ำตาซึมอีกแล้ว เมื่อคิดว่าเราต้องเลิกกัน
“ทีกูขอโทษๆ”  
“หยุดพูดเถอะปอ  กูฟังมาเยอะแล้ว....ไปส่งกูกลับบ้าน ”  ผมเดินนำหน้าไอ้ปอไปถึงที่รถ มันยื่นหมวกกันน็อคมาให้ผม ผมใส่แล้วนั่งซ้อน  ผมมองข้างหลังมัน น้ำตาผมไหลเลยครับ  จนมองไม่เห็นอะไรเลย มันขับรถออกไป
ผมนั่งรถมากับไอ้ปอ น้ำตาผมไหลตลอดทางมองไม่เห็นภายนอกเลยครับ ผมก้มหน้ามาเรื่อยๆ สักพักรถหยุด  ผมเงยหน้าขึ้นเพราะมันถึงเร็วกว่าปกติ  มันคือริมทะเลไม่ไกลมาจากสนาม
“กูยังไม่พามึงกลับ  มึงยังไม่สบายใจ”  
“มึงคิดว่ากูอยู่ตรงนี้แล้วกูสบายใจขึ้นงั้นเหรอ”  
“มึงบอกกูดิที ทำยังไงมึงถึงจะหายโกรธกู มึงต้องเชื่อกูนะ กูจะเล่าสิ่งที่เกิดขึ้นทั้งหมดให้มึงฟัง”  มันดึงแขนผมลงจากรถ ไปนั่งริมทะเล มันพร่ำพูดไปเรื่อย ตั้งแต่เจอกัน น้องเค้าพูดยังไง ทำอะไรบ้าง มันพูดไปเรื่อยๆเกือบชั่วโมงได้ (มึงจะพูดยังไงก็ได้หนิ  ให้มึงดูดี) ผมไม่ได้ฟังเท่าไหร่  ผมคิดสิ่งที่เกิดขึ้นและผมจะทำยังไงต่อไป
“ไปส่งกูกลับบ้านเถอะ”  ผมพูดน้ำเสียงเรียบๆ   มันก็รู้ว่าผมไม่ได้ฟังมันพูด
“กูผิดเองที กูผิดเอง กูขอโทษ ”  ผมฟังมันพูดประโยคนี้เป็นร้อยรอบแล้ว
“กูอยากกลับบ้าน” ผมมองหน้ามัน
มันพาผมขี่มอไซต์ไปต่อ มันไม่ใช่ทางผมกลับบ้าน (เห้ย..)ผมถอนหายใจเพราะผมเหนื่อยที่จะพูด มาหยุดอีกทีหน้าหอพักแห่งนึง  มันลงจากรถแล้วโทรศัพท์
“พ่อเหรอครับ  ผมปอครับ  ทีอยู่กับผมนะครับ ทีไม่ต้องเป็นห่วง วันนี้จะกลับบ้านดึกหน่อยนะครับ.....”  หลังวางสายไอ้ปอดึงมือผมไปที่ห้องๆนึง ผมเงียบไม่อยากพูดอะไรแล้ว(ดีเหมือนกันผมยิ่งตัดสินใจที่จะเลิกกับมันง่ายขึ้น ในเมื่อมันไม่ฟังผมเลย)
“ปังๆๆ”  มันทุบประตูห้องนั้น
“มีไรเหรอพี่ปอ” (เสียงคุ้นๆ) ผมมองดูหน้า (เอ้ย  นี่มันเปลวนี่หว่า...มึงบอก2-3 ครั้งมึงรู้หอกันเลยเหรอ)
“พี่มีแฟนแล้วนะ  ต่อไปนี้ไม่ต้องไปหาพี่ที่สนาม”  สีหน้าไอ้ปอดูเครียดๆ  เปลวก็คงงงๆที่ไอ้ปอมากับผม   จับมือผมด้วย ผมรู้ว่าไอ้ปอมันจะพูดอะไรต่อ ผมเลยรีบตัดบท
“พี่ชื่อที  เป็นเพื่อนพี่ปอ  เปลวอยู่คนเดียวเหรอ”  น้ำเสียงปกติ แต่ก็เศร้า
“อยู่กับเพื่อนอีกคนค่ะ”  
“แล้วเพื่อนไปไหนล่ะ”  ผมถาม
“ไปซื้อข้าว  เดี๋ยวคงมาค่ะ”  
“กลับเหอะปอ” ผมมองไปที่ไอ้ปอ   มันคงรู้ว่าผมไม่อยากให้ใครรู้ ถ้ามันยิ่งพูดมันยิ่งจะจบเร็วขึ้น  มันมองไปที่เปลวอีกครั้ง
“พี่ไม่อยากให้แฟนพี่เข้าใจผิด เราเลิกติดต่อกัน  ไม่ต้องมาเจอกันอีกนะ”
ผมเดินลงมา ไอ้ปอเดินตามติดๆ เปลวคงงงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
“มึงสบายใจแล้วใช่ไหม” มันพูดเมื่อมาหยุดที่รถ
“มึงเห็นน้องเค้าไหม น้องเค้าจะร้องไห้อยู่แล้ว”  
“มึงจะให้กูทำยังไงล่ะที  กูก็เสียใจที่เห็นมึงเป็นแบบนี้  กูอยากให้น้องเค้ารู้ ไม่ต้องมาคิดอะไรกับกู และกูอยากให้มึงสบายใจ ”  ไอ้ปอพูดไปน้ำตาไหลไปด้วย    ผมร้องไห้จนเหมือนไม่มีน้ำตาแล้วคับ อีกอย่างผมมีสติมากขึ้นกว่าเดิม
“ตอนนี้ต่อให้มึงทำยังไงมันก็ไม่ดีขึ้น ในเมื่อกูพูดอะไรมึงไม่เชื่อกูแล้ว”
“มึงจะให้กูทำอะไร  กูเชื่อมึงที กูเชื่อมึงคนเดียว ”  
“ตอนนี้กูยังไม่อยากคิดอะไร  ไปส่งกูที่บ้านได้ไหมปอ ”  
กว่าจะถึงบ้านเที่ยงคืนกว่าแล้วครับ ผมพยายามไม่คิด  อาบน้ำ นอน(ไม่หลับ) แต่ตอนเช้าก็ตื่นแต่เช้าเหมือนเดิม ผมไม่ได้ลงไปหน้าบ้าน ผมอยู่บนห้องเพราะรู้ว่ามันคงมา  ผมไม่รู้ว่าจะเอายังไงต่อ  ไม่รู้ว่าจะพูดยังไงกับมัน  ผมได้ยินเสียงรถมันมาครับ ผมมองไปที่หน้าต่างเห็นมันอยู่หน้าบ้าน มันก็ไม่กล้าขึ้นมาบนห้อง(ปกติแล้วมันไม่เห็นผมหน้าบ้านมันก็จะเข้ามาในห้อง) แต่ครั้งนี้มันคงรู้ว่าผมโกรธจริงๆ มันนั่งรอถึง 8 โมงมันก็ไปเองครับ  เที่ยงมันก็มา   เย็นก็มานั่งรออีกครั้ง มันทำยังงี้ทุกวัน  บางวันผมก็ลงไปหน้าบ้านปกติ ครั้งนี้เป็นการคุยครั้งแรกในรอบ 2 อาทิตย์
“เมื่อไหร่มึงจะหายโกรธกูอ่ะที 2 อาทิตย์แล้วนะ ”  
“กูไม่อยากรับรู้อะไรเกี่ยวกับมึงแล้วปอ”  
“มึงอย่าพูดยังงั้นดิ  กูใจไม่ดี”  
“กูไม่ได้พูดประชดมึง ให้มึงเสียใจนะ กูก็เสียใจ แต่กูรู้สึกยังงั้นจริงๆ”  ผมนิ่งแล้วพูดต่อ
“กูไม่อยากรับรู้ในช่วงไม่ดีที่มันผ่านมา ”  
“กูรักมึงนะปอ กูเลยจะเริ่มตั้งแต่กูยังไม่รู้จักมึง กูไม่อยากรับรู้เรื่องวันนั้น มึงเคยมีความรู้สึกแบบนี้รึป่าวกูไม่รู้ กูเคยไว้ใจมึงมาก แล้วมันผิดหวัง ผิดหวังจนมันด้านไปหมด มันก็เศร้าเป็นเรื่องธรรมดา กูพร้อมที่จะให้โอกาสมึงเสมอ กูอยากให้มึงเอาไปคิดให้ดีๆ ว่ามึงจะเลือก จะทำอะไรต่อไป มึงคิดให้ดีๆ โตๆกันแล้วนะ กูยอมรับความคิดมึงเสมอ ถ้ามึงเห็นกูเป็นเพื่อน  กูก็จะเป็นเพื่อนที่ดีให้กับมึง มึงมาหากูได้เสมอ และปรึกษากูได้ทุกเรื่องเหมือนเดิม กูคิดว่ากูโชคดีที่ได้รู้จักกับมึง  ” น้ำตาผมซึมๆ
“มึงไม่ต้องถามกูที ยังไงกูก็เลือกมึง กูรักมึงนะที  ” น้ำตามันซึมๆเหมือนกันครับ
“มึงกลับไปคิดดีๆก่อนเถอะปอ มึงอย่าเอาอารมณ์มาตัดสิน ในวันข้างหน้ามึงก็ต้องมีครอบครัว มีสิ่งเข้ามาในชีวิตมากกว่ามาหยุดอยู่กับกูเลย ”  
“ทีมึงอย่าพูดยังงี้ดิ   กูใจหายว่ะ ” มันมองมาที่ผม
“กูบอกแล้วไง  ว่ายังไงกูกับมึงก็สนิทกัน เป็นเพื่อนที่รู้ใจก็ว่าได้ มึงจะมาหากูเมื่อไหร่ก็ได้ ”   ผมยิ้มๆให้มันแล้วเดินเข้าบ้าน ไอ้ปอนั่งอยู่พักนึงแล้วขับรถออกไป   ผมก็จะพยายามทำตัวให้ปกติครับ ก็เป็นเพื่อนกัน แต่ทุกอย่างทั้งความรัก ความห่วงใย ยังมีเหมือนเดิม  ไม่ใช่ว่าผมตัดใจได้หรอกนะครับ ผมก็ฝืนทำเหมือนกัน และประมาณอาทิตย์ได้ที่ผมไม่เห็นมันมาบ้านผมอีกเลย
 *************----------------------**************-----------------------

มันคงจะถึงจุดจบของผมกับไอ้ปอแล้วมั้งครับ  รักมากก็เสียใจมากเป็นธรรมดา อยากจะบอกว่าคิดถึงเรื่องนี้ทีไรมันเศร้าใจทุกที แต่ก็ต้องเขียนเพราะมันเป็นประสบการณ์นึงที่ผมเจอ ใครไม่โดนก็โชคดี  มาดูต่อตอนหน้านะครับ ว่าเราจะเป็นยังไง อาจจะไม่มองหน้ากันเลยหรือ เป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน หรือมองผ่านๆไปเหมือนไม่มีไรเกิดขึ้น ติดตามนะครับ
...............................................................................................
ทุกคนครับถ้าคุณเป็นทีจะทำยังไงดีครับ
ปล.ไม่ค้างน่ะ
ปล2. ตอนหน้าชื่อ "อกหักเจ็บขนาดนี้เลยหรอ"
ไปล่ะ

[jayzaadt]

พี่ทีมาต่อไว ๆ นะ อ่านหนังสือไม่รู้เรื่องเลยอะ

เอิ้กๆๆๆ  มัวแต่นั่งอ่านนิยาย

เอิ้กๆๆ มันดีมั้ยเนี่ยะ

[j4c9y]

พรุ้งนี้สอบ

แต่มาอ่านเรื่องนี้

จะเอาไปตอบในข้อสอบ