หัวข้อ: ช่วยด้วย! ผมได้แฟน***ไอ้เด็กช่างยนต์ By ที...60 ฟ้าหลังฝน หน้า 143 (01/28/61)

[tenten]

น้องที คับ  ทำตามก้นบึ้งหัวใจตัวเองดีกว่ามั้ยคับ   ให้โอกาส ให้อภัย คนที่เรารักจริง และ

รัก เข้าใจ เราจริง  ตอนที่เราและเค้า ยังมีชีวิต มีลมหายใจ มีเวลาชีวิต เท่ากัน  ร่วมกัน  นะคับ

พี่เป็นกำลังใจให้นะคับ 

[GBlk]

อ่านทีไร ใจจะขาดรอนๆ

-*-

[LEO]

ช่วยด้วย! ผมได้แฟนเหี้ย ไอ้เด็กช่างยนต์ 59....เว้นระยะห่างบ้าง
ประเทศไทยภาคกลางและตะวันออกฟ้ามืดครึ้ม ฝนตกประปราย หนักบ้าง เบาบ้างตลอดทั้งวันทั้งคืน (เหมือนมาพยากรณ์อากาศเลยเนอะ) ไม่รู้ทางเหนือ อีสาน ใต้เป็นเหมือนกันป่าว บรรยากาศแบบนี้ผมไม่ชอบเลย มันพะอืดพะอม ผมไม่ใช่เชื้อโรคนะที่จะชอบอยู่ในที่มืดและชื้นแฉะ บ่นไปเรื่อย....
ขอบคุณนะครับที่ยังคอยติดตามกัน และให้ข้อคิดเห็นมากมาย บางทีคนเดียวหัวหาย สองคนเพื่อนตาย หลายคนสบาย เนอะ  ขอบคุณทุกคอมเม้นจริงๆ ผมอ่านหมดเลย ถ้ามีเวลาว่าง จะขอสุ่มๆมาแซวนะครับ เข้าเรื่องดีกว่าเนอะ....
...
ครั้งที่แล้วเหมือนได้ของเล่นใหม่ เล่นโทรศัพท์ที่พี่ให้จนหลับไป “ค๊อกฟี่ๆ” เสียงหายใจนะไม่ใช่เสียงกรน ไม่ได้นอนกรนซะหน่อย  ดึกแค่ไหนไม่รู้ เสียงโทรศัพท์ผมดังขึ้น ผมก็งัวเงียมารับ
“ดีครับ” ผมคว้ารับสายตายังปิดอยู่
“เบอร์ทีป่าวคร๊าบบบ” ฟังแค่นี้ก็รู้ล่ะ
“มีไร”
“ตอบก่อนสิ เบอร์ที แฟนไอ้ปอคนนี้ป่าว”
“มึงเมาป่าว” (ไอ้เวรปอเมาชัวร์)   
“กินนิดหน่อยจะเมาได้ไงวะ คนชื่อทีในประเทศไทยมันมีเยอะ แต่ทีแฟนไอ้ปอมันมีแค่คนเดียว ใช่ทีแฟนไอ้ปอป่าว ห๊า” (กูปวดประสาท คุยกับมึงภาวะปกติก็ว่าแย่แล้วนะ นี่แถมยังเมาอีก)
“มึงอยู่ไหน กินกับใคร ดึกแล้วทำไมยังไม่กลับ” ผมทำเสียงดุใส่มัน
“เป็นห่วงกูเหรอ แล้วจะให้กูกลับไหนล่ะ” (คำไหนวะ บอกว่าห่วง...แค่อยากรู้ว่าอยู่ในที่เสี่ยงไหม มีเพื่อนไปด้วยหรือป่าว ปลอดภัยกะมึงแค่ไหน)
“นี่เวลาที่กูพูดก็รีบตอบมา ถ้ามึงไม่ตอบ กูไม่พูดกับมึงแล้วนะ”
“เออๆ นั่งแดกเหล้าคนเดียว อยู่ริมทะเลข้างๆศาล” (ก็พอรู้ตัวเองว่าแดก คงจะเยอะกว่าดื่มปกติ)
“กูว่ามึงเมานะ เมาป่าว” (มันคงขับรถมาไม่ไหวแน่)
“เมาห่าอะไร กินนิดเดียว” (ด่ากูอีกไอ้ปอ กูจะรอไปรับศพมึงเลยดีไหม)
“ไม่เมาก็ไม่เมา เดี๋ยวกูไป รอตรงนั้น อย่าไปไหนล่ะ ถ้ากูเห็นมึงขับมอไซต์กูจะถีบมึงลงทะเล คอยดู”
“ฮ่าๆ ถีบกูได้ไง กูไม่ใช่รถจักรยานนะ” (เมาก็ยังพยายามเล่นมุกอีกเนอะ)
“เออๆกูออกไปล่ะ” (เวรกรรมกู ไม่ได้หลับได้นอน) ในระหว่างขับรถไปผมก็คุยโทรศัพท์กับมันไปด้วย เช็คสติ สตางค์ ให้มันมีเพื่อนคุย จะได้ไม่ฟุ้งซ่าน พอไปถึงก็เห็นมันนั่งฟุตบาต หลังพิงเสา กับเหล้ากลมนึงโซดาหมดเป็นโหลล่ะ กะพวกปลาหมึกย่างกับแกล้ม ขนมกรุบกรอบ
ผมเดินเข้าไปใกล้มัน มันยิ้มให้ผม แต่ตาเยิ้มๆ แดงๆ (เมาหรือง่วงหรือโกรธหรือน้ำตาซึม)
“กินหมึกสิ กินตัวใหญ่น่ะ กูแบ่งไว้ให้มึง เหล้ากูกินเองมึงไม่ต้องกินหรอก กินโค้กป่าวเดี๋ยวไปซื้อให้” ผมสะอึกเล็กน้อย มันก็ยังทำตัวเหมือนอดีตที่ผ่านมา ในวงเหล้ามันก็จะไม่ให้ผมกิน มันจะออกตัวกินแทนผม และมากไปกว่านั้นผมสังเกตเห็นที่นิ้วนางข้างซ้ายของมันใส่แหวนเงิน ที่เหมือนกันกับที่ซื้อให้ผม
“ไม่เป็นไร หมึกคอลเลสเตอรอลเยอะ กินเข้าไประวังมันจะไปอุดตันเส้นเลือดมึง” ผมพูดติดตลก
“นั้นสิ ทีมึงก็ยังเป็นทีคนเดิม ทุกๆอย่างมึงทำเหมือนเดิม...ยกเว้นกับกูที่ทำตัวเปลี่ยนไป” มันพูดเบาๆ (มึงเหมือนกัน ทุกๆอย่างมึงยังทำเหมือนเดิม เหมือนมันไม่มีอะไรเคยเกิดขึ้นเลย)
“เหรอ...ไม่รู้ตัวเลยนะเนี้ย”   
“กูเตรียมเรื่องจะคุยกับมึงมากมาย ..วันนี้พอเห็นหน้ามึงตรงหน้ากับพูดอะไรไม่ออก”
“เหล้ามึงไม่อยากให้กูกิน มึงก็รู้ว่ามันไม่ดี มึงรู้ไหม กูก็คิดแบบนั้นเช่นกัน กูก็ไม่อยากให้...คนที่กูรู้จักกิน”
“อื้มมม คนรู้จัก” มันจิ้มหมึกย่างจ่อมาที่ปากผม “อ่ะ กินเยอะๆจะได้โตเร็วๆ”
“ไม่ใช่เด็กอนุบาลนะ” ผมตอบ
“ใครว่าอนุบาลล่ะ จะเป็นด๊อกเตอร์อยู่แล้ว ยิ่งคิดยิ่งสมน้ำหน้าตัวเอง ไม่อยากเรียน ใครจะไปเอามึง มันห่างกันขนาดนั้น”
“บ้าแล้ว คิดฟุ้งซ่านไปเรื่อย”
“ก็จริง” พลางยกแก้วเหล้ากระดกลงคอ
“แล้วรีบออกไปไหนมาล่ะ ไม่บอกกล่าวกันสักคำ” (ว่าจะไม่ถามล่ะ ถ้ามันอยากบอกก็คงพูดเอง เผลอพูดออกไป)
“หึหึ (มันยิ้มมุมปากเล็กๆ) ตะเวนหาของขวัญ ดึกป่านนี้ร้านมันก็ปิดหมดแล้วล่ะ กูก็ปัญญาอ่อนวิ่งหาอยู่ได้” มันด่าตัวเอง แต่มันทำให้ผมรู้สึกกลืนไม่เข้า คลายไม่ออก
“บอกแล้วไงว่าไม่เป็นไร”
“ก็รู้มึงไม่อยากได้อะไรจากกูหรอก...ก็แค่อยากจะลองหาดูอีกครั้ง ไม่อยากให้พ้นคืนนี้ แต่ก็ไม่ทันอีกจนได้ นี่ก็ตีสองกว่าล่ะ มันเลยวันเกิดมึงมาแล้ว” (มันจะขนาดนั้นเชียวหรือ)
“ไม่เป็นไร กูไม่ได้ให้ความสำคัญกับมันเท่าไหร่”
“ไม่รู้จะไปไหน ก็เลยซื้อเหล้าในเซเว่น...เห็นเค้กเล็กๆกับเทียน กูก็นึกถึงมึง วันนี้มึงยังไม่ได้เป่าเค้กเลย”
“เออจริงสิ วันเกิดกูแต่ละปีแทบจะไม่มีเค้กให้เป่าเลย แล้วไม่ซื้อมาด้วยล่ะ ไม่เป็นไรกูไปซื้อมาก็ได้ มึงรออยู่นี้นะ” (จริงๆปีนี้เค้กก็เป่าแล้วล่ะที่โรงพยาบาล แต่ผมก็อยากจะให้มันคลายกังวลกับวันเกิดผมสักที ผมไม่ได้คิดอะไรเลย แต่ดูมันให้ความสำคัญซะ)
“มึงไปซื้อเค้กให้วันเกิดตัวเองนี่นะ”
“เออ ไม่เป็นไรหรอก” (ผมเห็นมันเมามาก ขับรถไม่ไหวแน่)
“อยากได้อยู่เหรอ มันไม่มีค่าอะไรนะ ห้าสิบกว่าบาทเอง”
“เออ บอกแล้วไงไม่เคยได้เค้กวันเกิดเลย”
“นั้นน่ะ ห้อยอยู่รถมอไซต์กูน่ะ กูซื้อมาด้วย” มันพูดยิ้มๆ ผมก็ยิ้มเช่นกัน มันลุกขึ้นเดินไปหยิบ (โอ้ยๆ ไหวป่าวนั้น) ออกตัวเซเล็กน้อย แล้วเดินกลับมาแกะกล่องกระดาษ
“ไอ้เหี้ยยย (มองมาที่ผม) เละหน่อยนะ แหะๆ สงสัยมันโดนลมสะบัดตอนขี่มา” (นึกว่าด่ากูอีก)
“ไม่เป็นไร จุดเทียนให้ได้ก่อนเหอะ ลมขนาดนี้” ไอ้ปอประคองมือป้องลม ผมจุดและมืออีกข้างก็ยกเค้กขึ้น (ทุลักทุเลน่าดู) ติดๆดับๆสอง-สามครั้ง ผมกำลังจะเป่า
“เห้ยๆ อธิฐานยัง” มันถามผม
“อธิฐานแล้ว เดี๋ยวลมก็เป่าแทนอีกหรอก” ยังไม่ทันไรเลยดับอีกล่ะ สงสัยลมออกจากปากนี่แหละ เพราะก้มจะเป่าอยู่ล่ะ พูดปั๊บ ดับเลย
“อ่ะๆ จุดใหม่ เอาปากไปใกล้ๆ ติดแล้วเป่าเลยนะ ฮ่าๆ” มันบอกผม เออๆแต่ผมก็ทำตามนะ ผมก้มลงและจุดไฟ มันก็ก้มลงมาด้วย
“ก้มมาเพื่อ? กูเป็นคนเป่า มึงเอามือป้องลมไว้ก็พอ”ผมพูด ก็หน้ามันใกล้กันเกินไป  มันยิ้มๆ
“มึงดูเงาเราดิ เหมือนจูบกันเลย ทั้งๆที่ห่างกันเป็นคืบ” (ก็เออดิ ก้มมาซ้อนหน้ากูทำไมล่ะ) มันก็ทำปากจู๋เหมือนจูบ ตาก็มองไปที่เงา ผมก็รีบเป่าเลย จะได้ไม่เกิดเงาให้มันจินตนาการ (หยุดลวนลามเงากูเดี๋ยวนี้)
“ขอให้มีความสุขมากๆนะครับ” มันอวยพรผมซะจริงจัง สุภาพเชียว
“ขอบคุณครับ” ถามรื่นหูก็ตอบรื่นหูเช่นกัน
“พูดเพราะๆ เดี๋ยวโดนเตะเลย ฮ่าๆ” (มันพูดอายๆ) กูอุส่าต์จริงจัง
“กลับแล้วนะ กวนตีนกูขนาดนี้” ผมยืนขึ้น กะรับลมมันคงคิดว่าผมจะกลับจริง
“ฮ่าๆ นั่งก่อนๆ ไม่กวนล่ะ ใกล้หมดล่ะนั่งเป็นเพื่อนกันหน่อย”
“มันดึกแล้วนะ กินไม่หมดก็ไม่มีใครจับมึงเข้าตารางหรอก” ผมหลับตาหายใจเอาลมทะเลเข้าลึกๆ
“คิดเสียว่ามานั่งสมาธิก็ได้หนิ” (ไหนบอกว่าจะไม่กวนตีนกู) ขี้เกียจฟังมัน ผมก็เลยเดินไป ก้มเอามือสัมผัสน้ำทะเล
“เดี๋ยวก็หัวทิ่มลงไปหรอก” มันบอกผม
“กล้าบอกกู บอกตัวเองดีกว่ามั้ง เดินยังเซเลย”
“ใครบอกกูเมา เดินเซ” มันลุกขึ้นเดิน เดินริมขอบเลย (ขอบฟุตบาตมันจะเป็นกำแพงคอนกรีตกั้นน้ำทะเลเซาะ) ตกลงไปก็อาจจะโดนน้ำทะเลซัดกระแทรกคอนกรีต
“เห้ยๆ ไอ้ปอ ไอ้บ้ามึงกลับมานั่งเลย” (ไม่น่าว่ามันเลย ถ้ายิ่งเมายิ่งท้าไรนิดหน่อยไม่ได้เลย)
“มึงก็ไปนั่งดิ ก็คิดเหมือนกันแหละ กูคิดว่ากูไหวมึงยังห้ามเลย มึงก็อาจจะคิดว่ามึงไหวไม่ตก แต่กูก็เป็นห่วงเผื่อมึงตกลงไปล่ะ” (ห๊า สอนกูกลับเนี้ยนะ) ผมก็กลับมานั่งมันจะได้มาด้วย (กล้าคิดว่ากูจะพลาด ตัวมึงนั้นแหละ)
“อนาคตมึงอีกไกล อย่าเอามาเสี่ยงแบบนี้” มันพูด (กูไม่เข้าใจตัวเอง ทำไมต้องมาให้มึงด่าด้วย สั่งสอนสอบสวนเหมือนกูผิด กูมึนเลย)
“กินๆรีบกินให้หมดจะได้กลับ” ผมบอก
“ให้กูกลับไหนอ่ะ”
“กลับบ้าน อยากกลับไหนก็กลับ กูไม่ได้บังคับมึงเลย”
“ก็มึงเจ้าของบ้านอ่ะ ใครจะไปรู้ว่าอยากให้เข้าไปป่าว”
“เว่อร์ จะมีมารยาทไรตอนนี้”
“อย่าให้ความหวังลมๆแล้งๆกับกูเลย” (อ้าวไอ้นี่ ยังไงอีกล่ะ)
“ให้ความหวังไร ก็บอกไปหมดแล้วหนิ”
“นั้นสิ ก็คงได้เป็นแค่เพื่อน กูก็น่าจะดีใจแล้ว” (ไอ้นี่เมาๆ ช่างมันเถอะ ปล่อยให้มันพูดๆไปเดี๋ยวพรุ่งนี้มันก็คงลืม ไปขัดเดี๋ยวโววาย)
“เค้กเล็กๆก็อร่อยดีหนิ กินไหม” ผมตักเค้กกิน แล้วตักจ่อปากมัน
“กินเหล้ากะเค้ก มันเข้ากันตรงไหน” มันยิ้มๆ แต่อ้าปาก ผมยัดเค้กเข้าปากมัน (หยุดเพ้อได้ล่ะ)
“มึงคงเจอคนที่โรงบาลเยอะ ทำงานดีๆความรู้สูงๆ กูไม่คิดก็ไม่ได้เราอยู่เหมือนคนละโลก แต่มึงก็จะอยู่กับกูตลอดไป มึงดูนี่ (มันโชว์แหวนให้ผมดู) กูซื้อมาคู่กัน อันนึงจะให้มึงมันสลักไว้ว่าปอ แหวนที่กูใส่มันสลักคำว่าที กูก็ได้แต่คิดไปคนเดียวว่าจะได้ใส่คู่กับมึง เราจะมีชื่อกันและกันติดตัวไว้ แต่ก็ไม่ได้คิดว่ามึงไม่ชอบใส่แหวน” (พูดซะกูผิดเลย)
“เหรอ ไม่ได้สังเกต(จริงๆก็เห็นตั้งแต่มานั่งแล้วล่ะ) กูก็ไม่เคยใส่แหวน แต่ถ้ามึงให้ก็ได้นะ แต่จะขอเอาไปเก็บไว้ ได้ป่าวล่ะ”
“เก็บไว้ไหนล่ะ เก๊ะในสุด รึกล่องหลังตู้ฝุ่นเกอะ” (เอาลงไป ประชดกูเข้าไป เห็นกูยอมนิดยอมหน่อยแล้ว เอาจังนะ)
“ก็ยังไม่รู้ แต่น่าจะเป็นแหล่งที่เข้าถึงสะดวก เห็นได้บ่อยๆมั้ง” (ทำไมกูต้องพูดง้องอนมึงด้วย)
“ไม่เป็นไรหรอก แค่มึงบอกว่าต้องการเก็บมันไว้กูก็น่าจะดีใจแล้ว มันมากเกินไปสำหรับช่างกระจอกๆ ปวส. ทำงานเลอะเปอะเปื้อนไปวันๆ ไม่มีอนาคตแน่นอน” พูดแล้วก็ก้มมองพื้น มืออีกข้างล้วงกระเป๋าเสื้อ หยิบแหวนออกมา วางไว้บนพื้น ทั้งๆที่ผมก็แบมือยื่นรับ แต่มันก็ไม่ส่งมาให้ที่มือ
“ทำไมอ่ะ ทำไมต้องพูดประชดกู ทำไมทำเหมือนรังเกียจกู คนที่รู้ดีที่สุดว่ากูเป็นยังไงก็คือครอบครัวกู และมึงไม่ใช่เหรอ” ผมก้มหน้าลงน้ำตามันก็ไหลออกมาเอง ว่าจะไม่ร้องไห้กับเรื่องนี้อีกแล้วเชียว
“กูขอโทษ กูไม่ได้เรื่องเลย ทำไมต้องทำให้มึงเสียใจอีก” มันเข้ามากอดผม พลางตบหัวผมเบาๆ
“ฟังกูนะ (ผมผละมันออก) ถ้ากูรักใครสักคน กูจะมองหน้าที่การงานไว้ลำดับสุดท้ายเพราะมันไม่มีผลกับกูเลย กูไม่อยากได้แฟนเรียนจบด๊อกเตอร์เพราะจะรู้มากกว่ากู คงจะทะเลาะกัน ตกลงกันไม่ได้ กูไม่ต้องการให้แฟนกูรู้เรื่องเดียวกันไม่ได้มองคนวิชาชีพเดียวกันเพราะจะคุยได้แต่เรื่องเดียว เวลาทำงานกับอยู่บ้านคงไม่ต่างกัน มันไม่เปิดโลกทัศน์ใหม่สำหรับกู   มันเป็นเรื่องที่มากกว่านั้นกูเฝ้ามองหาแต่แฟนที่รักกู เชื่อใจ ไม่โกหก มีอะไรบอกกู ไม่ปิดบัง มีปัญหาแก้ไขไปด้วยกัน สร้างเสียงหัวเราะ แว้นไปเรื่อยเปื่อยโดยไม่ต้องคิดอะไร เล่าเรื่องไร้สาระให้ฟัง พูดเรื่องรถ เรื่องเครื่องยนต์ เพราะมันเป็นสิ่งที่กูไม่รู้ จินตนาการเฟ้อฝันก่อนนอน นี่แหละคือสิ่งที่กูเฝ้ารอ สักวันก็คงเจอถ้าไม่เจอก็รอต่อไป คงไม่อยากมีใคร คงจะรอ รอจนกว่าจะเจอแบบนั้นอีกครั้ง ”  ไอ้ปอมองหน้าผมแล้วทำหน้านิ่งๆ (ผมก็อึ้งๆตัวเองเหมือนกันที่กล้าพูดออกไปหมดเปลือก)
“ที มึงพูดจริงเหรอที มึงไม่ได้หลอกกูใช่ไหม กูยังมีโอกาสใช่ไหม ขอบคุณมากนะที ขอบคุณมึงจริงๆ” ไอ้ปอทำหน้าจริงจัง (ซีเรียสไปรึป่าว)
“มั่นใจว่ามีครบแล้วเหรอ” ผมยิ้มเล็กน้อย
“แต่ก่อนมันอาจจะยังไม่ครบ แต่ต่อไปกูจะทำให้มันครบ กูทำได้นะที กูจะไม่ให้มึงต้องรอเลย”
“เห้ยยย พูดเองแบบนี้ได้ไงวะ มันต้องเห็นเว้ย”
“แค่นี้แหละที แค่นี้แหละที่ต้องการยังไม่ต้องเชื่อกูทั้งหมด ขอแค่โอกาสให้มึงมองกูบ้าง กูจะทำให้มึงเห็นเอง” (พระเอกไปป่าว)
“ไปลอกคำพูดที่ไหนมาล่ะ ถ้าไม่เห็นหน้า ฟังแต่เสียงกูนึกว่า ณเดชพูด น่าจะเป็นพระเอกหล่อ แต่พอเห็นหน้ามึงแค่นั้นแหละ ตัวโกงชัดๆ ฮ่าๆ”
“เป็นไรก็ได้ มันเกินกว่าที่กูคิดไว้เยอะแล้ว”
“กูตกลงว่าจะดูมึงอยู่นะ ยังไม่ได้ว่าจะเป็นเหมือนเดิมทั้งหมด”
“กูขอแค่นี้แหละที มันมากสำหรับกูแล้ว มึงรู้ไหม วันนี้มันเป็นวันที่สำคัญกับกูมากๆ กูว่ากูจะตามง้อมึงถึงวันเกิดมึง”
“มีตั้งลิมิตไว้ด้วยเหรอ” ผมพูดแทรก
“อื้มมม กูจะพยายามทำทุกอย่างก่อนถึงวันเกิดมึงเพื่อให้มึงสนใจกูบ้าง แต่ถ้าเลยนี่ไป กูคิดว่าถ้ากูฝืนทำไปมันก็คงจะสร้างความรำคาญให้กับมึงป่าวๆ อย่าว่าแต่ไม่สนใจเลย เพื่อนก็จะไม่ได้เป็น  กูคงทำใจไม่ได้ วันนี้ที่โทรไปมันดึกแล้ว แต่กูว่าจะโทรไปลา แต่ก็เกินคาดที่มึงยังเป็นห่วงและบอกว่าจะมา มันทำให้ใจกูเต้นมากๆ ทำอะไรไม่ถูก เจอหน้าก็ไม่รู้จะพูดยังไง”
“บ้า ทำยังกะวัยรุ่นจีบกัน เจอกันครั้งแรก ฮ่าๆ แล้วมึงจะลาไปไหน”
“ตอนแรกคิดว่าจะไปบวชไกลๆ เผื่อมันจะลืมมึงได้”
“หืออออ กูขัดขวางทางบุญมึงเหรอนี่ ถ้าเป็นแบบนี้กูคือตัวบาปเลยนะเว้ย”
“ไม่ใช่หรอก มึงคือตัวบุญต่างหาก ถ้ากูไปบวชก็คงไม่สงบ คิดเรื่องพวกนี้ ไม่ได้อะไรอยู่ดี ขอบคุณนะที่ให้โอกาสกู มันเป็นเหมือนโชคด้วยที่มึงมา”
“กูไม่ได้มีสัมผัสที่หกนะ แต่ถ้าคิดล่ะตั้งใจที่จะบวชอยู่แล้ว ก็บวชเลยสิ อายุก็น่าจะได้แล้ว ความคิดก็เริ่มมีแล้วในระดับหนึ่ง อารมณ์ก้าวร้าวลดลงเล็กน้อย”
“ทำไม อยากถือหมอนเร็วๆรึไง ฮ่าๆๆ” (จะจริงจังหน่อยก็เป็นเล่นอีกล่ะ)
“อยากถือหางมึงมากกว่า เพราะหางยาวหนิ ม้วนเป็นพวงเลย”
“บ้าเหรอ กูไม่ใช่กระรอกนะ”
“เออๆกระรอก กระรอกพันธุ์บางแก้ว”
“บวชพร้อมกันไหม” มันถามผม
“วัดแตกพอดี กูคงอดที่จะด่ามึงไม่ได้หรอก อย่าเลย”
“อยู่วัดเค้าห้ามด่ากันนะ กูพูดอะไรมึงก็ครับผมๆฮ่าๆ”
“พระแถวบ้านมึงเหรอพูดครับ” (บาปๆไอ้ที นินทาพระ)
หลังจากนั้นผมก็ชวนมันกลับบ้าน รถมอเตอร์ไซต์ก็จอดฝากยามที่ศาลไว้ พรุ่งนี้ค่อยมาเอา ไอ้ปอมันคงง่วงนอนบวกกับความเมาก็นอนในรถ ขนาดระยะทางไม่ได้ไกล คงอดหลับอดนอนมาหลายวัน ถึงบ้านเข้าไปในห้อง ถึงพื้นห้องหลับเลย น้ำไม่อาบ เสื้อผ้าไม่เปลี่ยน กลิ่นเหล้าหนิฟุ้งคับห้องเลย (กรรมกู) ผมก็นอนบนเตียง (แบ่งแยกชนชั้น) ก็ไม่ได้บอกว่าจะเป็นเหมือนเดิมทั้งหมด แค่บอกว่าจะรอดูต่อไปแค่นั้นเอง ไม่รู้ตัวเองว่าจะตัดสินใจผิดไปหรือป่าว ขอดูไปก่อนแล้วกัน เว้นระยะห่างกันบ้าง
...นี่ขนาดบอกว่าเขียนไว้แล้วส่วนหนึ่ง จะมาเร็วๆยังเป็นเดือนอีกเนอะ ตอนหน้าก็จะพยายาม แต่ไม่สัญญาว่าหนึ่งเดือนแล้วกันนะครับ... (จริงๆแล้วอยากเล่านะครับ แต่มันไม่มีเวลาพิมพ์จริงๆ ขอโทษนะคร๊าบบบบ)

[Dark_Noah]

ดีใจพี่ทีมาต่อแล้ว
ในที่สุดแฟนคลับพี่ปอคงได้เฮแล้ว ก็คิดอยู่ว่าเดี๋ยวก็ดีกันแน่
ยังไงพี่ทีกับพี่ปอก็ยังมีห่วงต่อ หวังว่าจากนี้ไปพี่ปอคงทำตัวดีกว่าเดิม
ไม่อย่างงั้นน้องจะฝากเพื่อนที่เรียนที่บางแสนไปทุบพี่ปอเลย 
ป.ล. อาการเปลี่ยนแปลงบ่อยพี่หมอทีรักษาสุขภาพด้วยนะคะ อย่ามัวแต่ทำงานเพลิน 

[YunNie]

เย้ๆๆ เป็นเรื่องดีๆ อีกเรื่องในปี 2556 นี้ ที่พี่ีทีกับปอดูจะมีทีท่ากลับมาคืนดีกัน 

พูดตรงๆ ว่าแต่ก่อน คิดว่ายังไงก็ได้ แล้วแต่พี่ทีนะคะ เอาใจช่วยให้พี่ทีมีความสุข ไม่เศร้าเสียใจอีก
เพราะก็เห็นพฤติกรรมของปอก่อนหน้านี้ว่า...........สมควรจริงๆ
แม้ในใจจะแอบหวังลึกๆ ว่าอยากให้กลับมาคืนดีกัน
เพราะเราก็รู้สึกเหมือนกับที่พี่ทีบอกปอ คนรักที่เหมาะกับพี่ที...........น่าจะเป็นคนแบบปอนี่แหละ
แต่ก็ได้แค่แอบหวังอยู่ลึกๆ จริงๆ


แต่แล้ว พอได้อ่านตอนนี้ ................ มีความสุขมากๆ เลยค่ะ 
ต้องยอมรับกับตัวเองเลยว่า เรารอคอยช่วงเวลาแบบนี้มาตลอด

ขออวยพรให้ทุกอย่างเป็นไปด้วยดี ขอให้พี่ทีไม่ต้องรออีกต่อไปแล้ว
หวังว่า ปอจะเป็นได้ครบทุกอย่างอย่างที่พูด

เป็นกำลังใจให้ ที-ปอ เสมอนะคะ


ขอบคุณมากที่มาแบ่งปันเรื่องราวของพี่ให้ได้ติดตามกันต่อไปค่ะ
รักษาสุขภาพด้วยนะคะ
รอวันที่พี่จะมาเล่าให้ฟังอีก 

[Singleman]

แค่มาต่อก็ดีใจแล้วนะครับ

[namtarn11]

พี่ที รู้ไหม น้องร้องตั้งแต่บรรทัดที่2 จนจบแล้ว พร้อมรอยยิ้มทั้งน้ำตา ดีใจมากที่พี่ทีให้โอกาสพี่ปออีกครั้ง

[pudcha]

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ดีใจเป็นที่สุดดดดดดดดดดด 

ในที่สุดพี่ทีก็ยอมใจอ่อนให้โอกาสปอบ้างแล้ว พี่ทำถูกแล้วถ้ายังเป็นเหมือนเดิมก็คงจะทุกข์ใจกันไปเรื่อยๆ

ก็ค่อยๆดูกันต่อไปเรื่อยๆ เวลาจะเป็นเครื่องพิสูจน์เองว่าเค้าดีพอตามที่เราต้องการรึป่าว เริ่มนับหนึ่งกันใหม่ถ้ามันยังไม่ใช่

จริงๆก็คงไม่มีใครฝืนความรู้สึกของตัวเองหรอก เพราะทั้งคู่จะเข้าใจได้ผ่านความรู้สึกนั้นมาแล้ว ถ้าจบแบบนี้มันยัง

สบายใจกันทั้งสองฝ่ายเพราะทั้งคู่ก็ได้ทำหน้าที่ของตัวเองเต็มที่แล้ว ถ้ายังเป็นเหมือนเดิมนะมีแต่จะแย่มองหน้ากันไม่ติด

พูดอย่างแต่ความรู้สึกเป็นอีกอย่าง พี่หาทางออกที่มันเหมาะสมที่สุดแล้วหละพี่ที ต่อจากนี้มันก็ขึ้นอยู่ว่าทั้งคู่จะพัฒนาความ

สัมพันธ์กันไปได้มากแค่ไหนจะกลับไปเป็นเหมือนเดิมได้รึป่าว ยังไงก็เอาใจช่วย สู้ๆ รักครั้งใหม่ย่อมดีกว่าครั้งเก่าแน่นอน

จากประสบการณ์ที่ผ่านมาเยอะเจ็บมาแยะ คู่นี้ต้องกลับมาคบกันในเวลาไม่นานแน่นอน เฟิร์มคอนๆ ธงฟันๆ 




ปล.อย่าใจร้ายกับปอนานนะพี่ทีเอาแค่พอประมาณก็พอสงสาร แต่ก็เชื่อว่าปอทำได้แน่นอน อยากเห็นสองคนมีเสียงหัวเราะ

ด่ากันกัดกันเร็วๆจัง ท้ายสุด สุดท้าย อย่าให้น้องคนนี้รอเก้อคอยนานๆนะพี่จ๋าาาา มันจิขาดใจตายยยยย 

[Yarkrak]

ขอบคุณ น้องที ที่กลับมาเล่าให้ฟัง เป็นกำลังใจให้นะจ๊ะ

[nunnuns]

บอกตรงๆว่าดีใจมากๆๆที่พี่ทีไม่ลืมกัน ไม่หายไปไหน มาต่อให้เราอ่านตลอด (ถึงจะช้า แต่เข้าใจคนที่ทำงานแล้วมากๆ คนรอบข้างเราก็เต็มเลย หาเวลาว่างไม่เจอจริงๆ-*-)

แล้วก็ดีใจอีกเรื่อง อย่างน้อยพี่ทีก็ยอมให้โอกาสพี่ปอแล้ว ถึงแม้ว่าพี่ปอจะเคยทำร้ายจิตใจก็เถอะ แต่ครั้งนี้เราว่าคงเข็ดแล้วล่ะ

ิอยากให้พี่ปอใช้โอกาสครั้งนี้พิสูจน์ตัวเองให้ดีที่สุด เพราะมันมีค่ามากที่สุดนะ

จะดีหรือร้าย ก็ต้องรอดูกันต่อไป ^_^

ติดตามอยู่เสมอนะ เข้ามาอ่านบ่อยๆ ไม่ลืมเรื่องนี้เลย ขอบคุณพี่ทีค่ะ

[iforgive]

ดีใจกับปอด้วยที่ทีให้โอกาสกับปออีกครั้ง 
หวังว่าปอคงจะได้คิด และคิดได้ว่า  กว่าจะได้รับโอกาสนี้อีกครั้งมันยากแค่ไหน
สำหรับที  พี่ก็ว่าดีแล้วล่ะ  ที่ให้โอกาสตัวเองอีกครั้ง
เพราะใจของทีเองก็คงยังรู้สึกดี ๆ กับปออยู่ใช่มั๊ยล่ะ
อย่างน้อยที่สุด ทั้งทีและปอก็จะมีความสุขไปด้วยกันอีก
...

[bebe]

ยังไม่สะใจ เลยอ่ะคุณที เกลียดนักไอพวกเจ้าชู้ แล้วมาเรียกร้องขอโอกาสตอนทำไมไม่คิด
 

[snack]

ดีใจกับปอด้วยนะที่ได้โอกาสหวังว่าปอคงทำให้ทุกอย่างมันดีกว่าที่ผ่านมานะ

บทเรียนที่ผ่านมามันเจ็บปวดแค่ไหนอย่ากลับไปยืนตรงจุดนั้นอีกเลย..

ตอนนี้อ่านแล้วยิ้มทั้งน้ำตาจริงๆๆ

[PetitDragon]

ขอเอาใจช่วยกับรักครั้งใหม่ (แต่คนเดิม) นะครับ 

[Lin-G]

โห๊ยยยยยยย

ไม่ไหวแล้ววววววววว
มันทราบซึ้ง กินใจ เกิดความรู้สึกปิติขึ้นในดวงฤทัยของลิ้นจี่ ในทันทีที่อ่านจบเชียว
อารมณ์คงคล้าย ๆ กับหลาย ๆ คน ที่ยิ้มทั้งน้ำตา (ไอค่อนนี้ป่ะ?)

รอต่อไป จะกี่เดือนก็จะรอต่อไป (ก็เล่นเกริ่นไว้ก่อน ว่าคงไม่ใช่แค่เดือนเดียว)
จะเข้ามาส่อง จะเข้ามาจิก(เอ้ย!!) และจะไปตามเพื่อนวายทั้งหลายมาอ่าน 5555555

มีความสุขมาก ๆ นะค่ะ จ๊วฟ ๆ 

[MeepadA]

   ตามความรู้สึกนะ ตอนนี้ดีใจอ่ะ    ดีใจวุ๊ย 

อ่านตอนนี้ไม่รู้กี่รอบแล้ว มีความสุขแทนเจ้าปอจริงๆ

[Naenprin]

พี่ทีให้โอกาสพี่ปอด้วย

[imissyou]

ดีใจจัง ดีกันแล้น

ได้โอกาสแล้วก็รักษาไว้ให้ดีเนะ 

[mamacub]

มาให้หายคิดถึงแล้ว
 และก็มีเรื่องที่น่ายินดีด้วย คิดว่าทีคงตัดสินใจดีแล้วที่ให้โอกาสปอ
ปอก็ทำตัวดีๆล่ะ โอกาสไม่ได้มีให้บ่อยๆน่ะ

    รักกันๆนะทั้งสองคน

[Fujoshi]

บรรยากาศหวานๆเบาๆ
เหมือนนั่งอยู่หน้าเตาผิงในฤดูหนาว
(เปรียบเทียบอะไรไม่รู้ แต่รู้สึกแบบนั้นจริงๆนะคะ ฮ่าๆๆๆ ถึงที่บ้านจะไม่มีเตาผิงก็เถอะ )
อ่านตอนนี้แล้วรู้สึกมีความสุขยังไงไม่รู้อ่ะ
ถึงปอจะทำผิดแต่ก็แอบหวังว่าพี่ทีจะให้โอกาสอีก
อยากให้พี่ทีกับปอกลับมาคบกันเหมือนเดิม

ส่วนพี่ปอก็รักษาโอกาสนี้ไว้ดีๆนะคะ พี่ทีอุตส่าห์ให้โอกาสแล้ว
ยังเอาใจช่วยทั้งคู่อยู่นะคะ
ขอบคุณพี่ทีที่ยังมาเล่าเรื่องให้พวกเราฟังค่ะ

[Sabaijai]

พออ่านจบก็ยิ้มกว้างมาก....เป็นกำลังสู้กันต่อไปนะ
ดูแลสุขภาพด้วยนะจ๊ะ

[kasarus]

ดีใจที่มีความรักดีๆ เกิดขึ้นบนโลกนี้อีกครั้ง

[cancan]

เป็นกำลังใจให้คุณที

หวังว่าปอจะปรับปรุงตัวแบบจริงๆจังๆนะ 

[Inamning]

ดีใจจังงงงงง พี่ทีกับพี่ปอจะกลับมาเป็นเหมือนเดิมแล้ววววว 

[vam]

          เว้นระยะห่างบ้าง  ...ชอบความคิดน้องทีค่ะ...   แผลที่ยังสดใหม่ มันลืมไม่ได้ง่ายๆ แต่เวลาจะทำให้ทุกอย่างดีขึ้นค่ะน้องที เป็นเพื่อนกันไปแบบนี้ก่อนนะดีแล้ว ไม่เจ็บปวดกะทุกอย่างดีค่ะ ปล่อยให้มันเป็นเรื่องของอนาคต  ดูซิว่า ...ความรักของทีและปอจะทำลายความผูกพันธ์ที่ปอมีให้คนอื่นได้มั้ย ....   รักได้ก็เลิกรักได้แต่ความผูกพันธ์มันเลิกยากค่ะ   ท้ายนี้ก็ขอให้น้องทีรักตัวเองให้มากๆนะค่ะ
          น้องปอก็ด้วยถ้าตัดความผูกพันธ์ที่มีให้กับคนอื่นไม่ได้ก็อย่าเพิ่งมาทำให้น้องทีรักอีกรอบเลยค่ะ เป็นเพื่อนกันไปก่อน จนกว่าน้องปอจะมั่นใจว่าตัดได้แล้วจริงๆนะค่ะ....

[infinitez123]

ดีใจมากๆเลย ที่พี่ทีให้โอกาสในตัวพี่ปอแล้ว
นิดนึงก็ยังดี เย้ๆๆ ถ้าคืนดีกันสำเร็จอยากให้รักกันไปยาวๆเลย สู้ๆ

[nokkaling]

(คำไหนวะ บอกว่าห่วง...แค่อยากรู้ว่าอยู่ในที่เสี่ยงไหม มีเพื่อนไปด้วยหรือป่าว ปลอดภัยกะมึงแค่ไหน)

หุหุ ขนาดไม่ห่วงนะเนี่ย   

[tagloveX-Mark]

อร๊างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง ดีใจอ่ะ!! ทีเริ่มใจอ่อนเห็นใจปอแล้ว หุ ๆ รักกันก็ต้องให้อภัยกันได้อ่ะเนาะ
ให้อภัยกันแล้วก็น่าจะสุขใจทั้ง 2 ฝ่าย ^_^

[Yamakuchi]

อ่านตอนนี้แล้วดีใจครับ อย่าน้อยพี่ทีก็ยังให้โอกาสปอบ้าง ผมเคยเขียน comment ไปทีนึง ซึ่งยาวมาก 55+ ว่าอยากให้พี่ทีลองเปิดใจ เพราะชีวิตคนเรามันสั้นนัก บางครั้งการถือทิฐิมากไป อาจจะกลายเป็นสิ่งที่ย้อนมาทำลายตัวเอง คนทำผิดใช่ว่าจะเลวทุกครั้งเสมอไป เพราะบางครั้งเขาอาจจะต้องการโอกาสในการพิสูจน์ตัวเอง แต่ขอยอมรับและชื่นชมกับแนวการความคิดของพี่ทีนะครับ เหมือนกัยการทำให้ปอรู้ว่าการให้อภัยไม่ใช่จะมีได้หลายครั้ง ผมคิดว่าครั้งนี้น่าจะทำให้ปอเข็ดไปเหมือนกัน เพราะดูจริงจังมาก ถึงขั้นเกือบหมดโอกาสในการแก้ตัว บทเรียนครั้งนี้สอนทั้งปอและตัวพี่ทีเอง เป็นแบบอย่างให้หลายคนได้ดีครับ และหวังอยู่ลึกๆว่า ขอให้ปอเปลี่ยนแปลงตัวเองได้เสียที่ อยากเห็นพี่ทีมีความสุขในความรักครับ เพราะผมว่า ปอกับพี่ทีเหมือนส่วนเติมเต็มของกันและกัน อาจจะมีล้นบ้างขาดบ้างแต่เวลาจะทำให้กลายเป็นส่วนผสมที่ลงตัว ขอบคุณครับที่มาเล่าต่อ

[beery25]

“ฟังกูนะ (ผมผละมันออก) ถ้ากูรักใครสักคน กูจะมองหน้าที่การงานไว้ลำดับสุดท้ายเพราะมันไม่มีผลกับกูเลย กูไม่อยากได้แฟนเรียนจบด๊อกเตอร์เพราะจะรู้มากกว่ากู คงจะทะเลาะกัน ตกลงกันไม่ได้ กูไม่ต้องการให้แฟนกูรู้เรื่องเดียวกันไม่ได้มองคนวิชาชีพเดียวกันเพราะจะคุยได้แต่เรื่องเดียว เวลาทำงานกับอยู่บ้านคงไม่ต่างกัน มันไม่เปิดโลกทัศน์ใหม่สำหรับกู   มันเป็นเรื่องที่มากกว่านั้นกูเฝ้ามองหาแต่แฟนที่รักกู เชื่อใจ ไม่โกหก มีอะไรบอกกู ไม่ปิดบัง มีปัญหาแก้ไขไปด้วยกัน สร้างเสียงหัวเราะ แว้นไปเรื่อยเปื่อยโดยไม่ต้องคิดอะไร เล่าเรื่องไร้สาระให้ฟัง พูดเรื่องรถ เรื่องเครื่องยนต์ เพราะมันเป็นสิ่งที่กูไม่รู้ จินตนาการเฟ้อฝันก่อนนอน นี่แหละคือสิ่งที่กูเฝ้ารอ สักวันก็คงเจอถ้าไม่เจอก็รอต่อไป คงไม่อยากมีใคร คงจะรอ รอจนกว่าจะเจอแบบนั้นอีกครั้ง ”  ชอบตอนนี้มาก น้ำตาซึมเลย