หัวข้อ: ช่วยด้วย! ผมได้แฟน***ไอ้เด็กช่างยนต์ By ที...60 ฟ้าหลังฝน หน้า 143 (01/28/61)

[giftzy]

  ปอน่ารักที่สุด แต่อย่าขี้งอนมากนะ

  นะค่ะพี่ที พี่ทีใจเย็นมากเลยค่ะ ดีจังจะได้ไม่ทะเลาะกันใหญ่โต ขอให้รักกันนานๆนะค่ะ

[Ultramann]

ไม่ได้อ่านมาซะนาน  คิดถึงพี่ที กะปอจังคร๊าบบ
ว่าแต่ผมยังค้างเรื่องถุงยาง ที่ตกจากกางเกงบอลอยู่เลยอ่า
คิดๆๆๆ ยังไงก้อคิดไม่ตก เฮ้ออออ ตกลงยังไงหว่า??
ยังไงพี่ที กะ ปอก้อดูแลสุขภาพด้วยนะคร๊าบบ จุ๊ฟฟฟๆๆ

[knightofbabylon]

ตอนนี้แอบซาบซึ้ง ปอน่ารักนะ
ตั้งแต่อ่านมา นิสัยปอไม่เปลี่ยนเลย
แต่รู้สึกว่าโตขึ้น มีวุฒิภาวะมากขึ้นด้วย 

ส่วนคุณที สุขุมเยือกเย็นน่าทึ่งเหมือนเดิม^^

รักกันนานๆนะคะ สุขสันต์วันเกิดย้อนหลังด้วยค่ะ
 

[QUE1]

แอบปริ้น เนื้อเรื่องล่าสุดไปอ่านมาเนื่องจากว่า
คอมส่วนตัว พาไปหาหมอรักษา
เลยต้องยืมคอมส่วนรวมมาใช้เฮ้ออ..

แต่อ่านตอนนี้แล้ว อมยิ้มเล็กๆ
กลับของขวัญที่ปอให้คุณที
มูลค่ามันมากที่ตัวเงินและมันมากจากความตั้งใจ
ที่คุณทีบอกว่า ปอให้โดยไม่ได้คำนึงถึงราคา
คงเพราะว่า คุณทีมีค่ามากกว่ามันละค่ะ
อ่านไปแล้วก็ อ๊ายย น่ารักเนอะ อิอิ
เป็นกำลังใจให้ทั้งคู่ค่ะ

ปล.HBD คุณทีย้อนหลังด้วยคะ

[Azitten]

ซาบซึ้งพี่ทีมากค่ะ งานยุ่งขนาดนี้ ยังไม่ลืมคนอ่าน
 

ปอคงดีใจมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆอะ มาเซอร์ไพส์แบบนี้

สู้ๆๆนะค่ะ พี่ที ทั้งเรื่องงาน เรื่องเรียน ^^

[icyblue]

น่ารักกันได้อีกคู่นี้

งัยก็ขอให้น้องทีจัดระบบชีวิตให้ลงตัวได้เร็วๆ นะ

เดี๋ยวใครบางคนจะงอลอีก  เห็นตารางเวลาน้องทีแล้ว 


น้องปอมีทำซึ้ง เซอร์ไพรซ์ แฟนด้วย  อย่างนี้น้องทีรักสุดจายขาดดิ้นเลยเซ่  อิอิ

  ย้อนหลังให้น้องทีด้วยคนนะ ขอให้น้องปอรัก และหลง น้องทีตลอดไปจ๊ะ

  น้องที น้องปอ

[chaiiyawit]

HBD น้องที(ต้น) ย้อนหลังนะคร๊าบบ

[bbyuqin]

Happy Birthday ให้คุณหมอที ย้อนหลังด้วยนะคะ ขอให้มีความสุขมากๆๆ และผ่านพ้นช่วงเรียนมหาโหดได้แบบสบายๆค่ะ

อ่านตอนนี้แล้วแบบว่า ปอได้ใจแฟนๆๆไปอีกเพียบเลย....น่ารักซะไม่มี อิอิ ถึงบางทีจะดูเหมือนไม่ค่อยมีเหตุผลไม่ยอมเข้าใจอะไรง่ายๆ แต่เหตุผลของปอที่มีคงคิดถึงแล้วก็รักทีมากอ่ะเนอะ....

[benzine91]

สุขสันต์วันเกิด ย้อนหลังด้วยคร้าบบบ  
อยากจะบอกว่า ไม่เคยชอบอ่านนิยายเลย
แต่พออ่านเจอเรื่องนี้แล้วติดงอมแงม ชอบมากๆคร้าบ
จะคอยติดตามผลงานต่อไปเรื่อยๆนะคร้าบบบ
 

[เกริด้า(๐-*-๐)v]

ย้อนหลัง ^^ ด้วยคนค่ะ

[matame]

ชอบการดำเนินเรื่องนะ ทำให้คนอ่านอินตามเลย

แต่ปอนี่ น่าตีจริงๆ ทำผิด บ่อยมาก

สู้ๆนะที

[konjingjai]

น่ารักปนอิจฉาสุดๆ

[sakuracity]

โอ้ยยย ยิ้มแก้มปริ น่ารักอ่า ชอบๆๆๆ จะให้ดีกว่านี้ต้องมีเลิฟซีน โดยเฉพาะnc ฮะๆๆๆ 

คุณทีนี่ก็พูดจาทะลึ่งตึงตังเหมือนกันนะ ฮะๆๆ

คุณปอน้อยใจได้น่ารักจัง คริๆๆๆๆ

มาต่อเร็วๆน้าไรเตอร์ คิดถึงแล้วอ่า 

[kongkilmania]

Happy Birthdayน้องทีย้อนหลังค่า 
ขอให้เรียนสำเร็จไวๆ การงานราบรื่น ไอ้ตัวอุปสรรคทั้งหลายก็ขอให้มันแพ้ภัยตัวเอง
ขอให้ปอรักทีคนเีดียว  และตลอดไปด้วย

ตอนนี้ปอน่ารักมาก ทุ่มทุนสร้างหมดตัวเลยสิเนี่ย จริงใจขนาดนี้ไม่รักได้ไง ใช่ป่าวน้องที หุๆๆ
ปอเค้าเป็นคนที่ซื่อสัตย์ต่อความรู้สึกของตัวเองจริงๆ
รู้สึกอย่างไรก็แสดงออก และคงอยากให้คนที่เค้ารักแสดงออกกับเค้าเช่นกัน
น้องทีก็หวานกับปออีกนิดสิ
ยกเว้นตอนปอกวนตรีน อนุโลมให้เอาเท้ายันออกไปไกลๆได้ 

[@21]

 


มีความสุขมาก ๆ นะคะ 



ตอนนี้ ปอน่ารักมาก

 

[nunam]

มารอตอนต่อไป 

[Jay_RooNeY]

ปอไม่น่าซื้อสร้อยเลย น่าจะซื้อหวานมากกว่า มันทำให้ดูโรแมนติกขึ้นเย๊อะเลย

[archi_10_001]

ปอน่ารักมากจริง ๆ หงะ อยากมีอย่างนี้บ้างจัง ((ฝันเพ้อไปเรียบร้อย ๕๕๕))

[golove2]

ไม่ได้เข้ามาอ่านนานเลย




ขอให้มีความสุขและรักกันดูแลซึ่งกันและกัน
ตลอดไปน๊า 

เหมือนคำอวยพร คู่บ่าวสาวเลยแหะ 

[Whatever it is]

รักกันๆนะ 

[railay]

 

[kyoya11]

จิ้มๆ
รอจ้า^^

[love2y]

ยังแวะเวียนเข้ามาดูเรื่อยๆนะ ^^

[sukie_moo]

ปอมันเป็นผู้ใหญ่ขึ้นเยอะเลยเนาะ

อ่านถึงตรงนี้เข้าใจปอมันมากขึ้น ที่เรียกร้อง งอแงง๊องแง๊ง เอาแต่ใจ กับที เพราะปอมันรู้สึกหวั่นไหวกับสถานะ ความแตกต่าง อยู่แน่ๆ

น้องที ถ้าไม่เหนือบ่ากว่าแรง จะบอกรักปอมันมั่งก็ได้  อย่าเอาแต่คิดอยู่คนเดียว
แล้วปล่อยปอมันคิดเองไปเรื่อย มันกัดกร่อนเน้อ

มีไรก็คุยๆกัน

[Chinnosuke]

เมื่อไหร่พี่ทีจะมาน้อ
อ่านเรื่องของพี่ทีแล้วทำให้ผมมองดูการเรียนของตัวเอง
เฮ้อมันช่างต่างกันลิบลับ
ยังไงก็ขอให้รักกันนานๆนะคับ
เรื่องถุงยางอะพี่ทีผมคาใจมาก
 

[storbayre]

 :t3:วันนี้เข้ามาอ่าน ยังไม่เห็นมาอัพใหม่ 

 :z3:สงสัยงานยุ่ง  ถ้ายังไงจะรอนะ

  :เฮ้อ:ปล.จากแฟนพันธ์แท้เลย

[Kiss Koki]

 :n1:มารอด้วยคน เทศกาลที่ผ่านมา ไปไหนกันมาเอ่ย..

[kyoya11]

คิดถึง^^

[หัวเเม่มือ]

มานานๆจิตแจ่มใส

[LEO]

ช่วยด้วย!ผมได้แฟนเหี้ย ไอ้เด็กช่างยนต์ 47 ….วันนี้จบเหอะ ขอร้อง!
บ่นนำ
ตอนนี้ต่อจากตอนที่แล้วนะครับ (ก็ต้องต่อสิวะ ตอนที่แล้ว46 ตอนนี้47) ไม่ใช่แบบนั้น หมายถึงสถานการณ์ต่อกันเลย มันหลายสัปดาห์มาแล้วล่ะ (แหะๆ ไม่มีเวลามานั่งเขียนเลย)

เข้าเรื่อง
 ผมตื่นแต่เช้าเหมือนเดิม (กะว่าจะนอนให้ลืมโลกซะหน่อย) ทั้งๆที่เมื่อคืนนอนดึก กลับจากหาดก็ตี1 กว่าจะได้นอน  แต่ก็ตื่นปกติเหมือนเดิม ตี4 ผมมองดูไอ้ปอ มันยังนอนแน่นิ่งอยู่เลย (ตายรึยังวะเนี้ย ตัวยิ่งซีดๆอยู่) ผมลุกเดินไปที่โต๊ะ ไอ้ปอเริ่มพลิกตัว(เออ มันยังมีชีวิตอยู่)  ผมเปิดโคมไฟอ่านหนังสือ จนกระทั่ง6โมงหน่อยๆ ไอ้ปองัวเงีย
   “ที” เสียงเรียกไม่เต็มเสียงเพราะไอ้ปอมันไม่อยากอ้าปาก (ขี้เกียจ ขยับปากก็ไม่ต้องพูด)
   “มีไร”
   “ทำไร” พูดอ้อมแอ้มๆเหมือนเดิม
   “ลืมตาสิ จะได้รู้ว่าทำไร”
   “ลืมไม่ขึ้น ยังเช้าอยู่เลย รีบตื่นทำไมวะ” (อ้าวกูตื่น แล้วจะเดือดร้อนแทนกูทำไมเนี้ย)
   “ก็ตื่นเหมือนเดิม มันนอนไม่หลับ”
   “นอนเฉยๆก็ได้ ไม่ต้องหลับ มานอนให้กอดหน่อยจิ” มันพูดอมยิ้มนิดหน่อย
   “เล่นด้วยแล้วทำเป็นเลียปากเลยนะ”
   “ไอ้บ้า กูไม่ใช่หมา”
   “อ้าว ไม่ใช่หรอกเหรอ”
   “แหมะ ปากนี้ใช้ได้แต่เช้าเลย…อ่านหนังสือมากๆ เดี๋ยวก็บ้าตายหรอก”
   “กูจะรอวันที่กูอ่านหนังสือจนบ้าตาย เพราะถ้ากูไม่อ่านตอนนี้  กูก็คงได้ตายก่อนที่จะได้บ้า”
   “เรียนห่าอะไรวะ  สอบทุกอาทิตย์ขนาดนี้”
   “อย่าชวนกูคุยวะปอ ตื่นแล้วก็กรุณาเขยื้อนตัวไปอาบน้ำไป  เพราะกูจะอาบหลังจากที่มึงอาบ”
   “โห้! ยังเช้าอยู่เลยจะรีบไปทำไมวะ”
   “มึงไม่รีบแต่กูรีบ”
   “รีบมึงก็อาบก่อนดิ” (มีย้อน)
   “ไอ้ปอ ถ้าไม่อาบก็หลับไปเลย  กูขี้เกียจฟังมึงพูด”
   “ไม่อาบ ไม่หลับ อยากคุย” มันพูดอย่างหน้ามึน
   “กวนตีนแต่เช้าเลยนะ สงสัยเช้านี้อยากปากแตก กินเลือดแทนกินข้าวล่ะมั้ง”
   “อยากให้อย่างอื่นแตกได้ไหม เช้าๆมามันยิ่งโด่อยู่หนิ” มันพูดแล้วยิ้มเจ้าเล่ห์อีกแล้ว
   “เดินมาใกล้ๆกูหนิมา กูจะเตะให้ม้ามแตกเลย”
   “555 โหดว่ะ เก่งขนาดนี้ส่งไปแข่งโอลิมปิกดีกว่ามั้ง”  มันยอกย้อนผมได้ทุกสถานการณ์ ผมปิดหน้าหนังสือ เพราะรู้สึกว่าจะอ่านไม่รู้เรื่องแล้ว ไอ้เวรปอมันพล่าม ผมเดินเข้าไปอาบน้ำ  ได้ยินเสียงไอ้ปอเห่าหอนอยู่ข้างนอก (ร้องเพลง อารมณ์ดีแต่เช้าเลยนะมึง  กูยิ่งเครียดอยู่) ผมเดินออกมา ไอ้ปอแก้ผ้าเหลือกางเกงในนั่งบนเตียง
   “ไป ไปอาบน้ำ” ผมไล่มัน ไอ้ปอเดินมาใกล้ ก่อนที่จะ “คล๊วบบบ” ดึงผ้าเช็ดตัวที่ผมนุ่งอยู่วิ่งเข้าห้องน้ำ แล้วผมจะเหลืออะไรล่ะ “ไอ้ปอ ไอ้ๆๆ….” มันมึนจนผมไม่มีอะไรจะด่ามันแล้ว หาที่เปรียบยากเหลือเกิน
   “555 ขอยืมหน่อย” เสียงล้อเลียนเล็ดลอดออกมาจาหห้องน้ำ
………………………………………………………………………………………
   เราแต่งตัวเสร็จสรรพ ก็เดินลงมากินข้าวข้างล่าง พร้อมหน้าพร้อมตา ขาดแต่พี่สาวผม (มีส่วนเกินคือไอ้ปอ…แต่มันหาละอายใจไม่ ทำตัวมากกว่าลูกซะอีก)
   “ปอ วันนี้ไมแต่งตัวหล่อจังลูก”  แม่ผมทัก
   “ไปส่งหมอน่ะแม่ เดี๋ยวหมออายคน” มันพูดแล้วยิ้มเล็กน้อย (อูยยย มีสร้างภาพด้วย กูอายเพราะมีมึงไปด้วยทุกที่แหละ)
   “เอาความจริงปอ  เพราะนิสัยจริงๆไม่ใช่แบบนี้” ผมพูด
   “จริงนะ” ไอ้ปอตอบผม
   “ไปส่งทีรึจะไปแอบมองพยาบาลสาวๆกันแน่ปอ”  พ่อผมพูดขึ้น
   “พ่อรู้ใจผมได้ไงเนี้ย  ผมคิดไว้ตั้งนานแล้วว่าจะไม่พูด 55”  ไอ้ปอตอบ (ไม่คิดจะเกรง กลัวกูเลยยยย)
   “555” พ่อ แม่ผมขำเล็กๆ
   หลังจากกินข้าวเสร็จ ไอ้ปอก็ขับรถไปส่งผม มันจัดแจงให้แม่ไปทำงานกับพ่อ เอารถพ่อไป แล้วมันจะเอารถแม่ผมมาส่งผมและจะมารับไปกินข้าวเที่ยง (เออ ดูสิ มันคิดว่ามันเป็นลูกชายอีกคนไปแล้ว) เหตุผลมันบอกดีนะ มันบอกว่าเดี๋ยวผมนั่งมอไซต์จะร้อน (ไอ้ปอกูโหนรถเมย์ แอร์ธรรมชาติออกจะบ่อย) แผนการเดินทางจึงเป็นไปตามที่มันวางไว้
   มันไปส่งผมถึงโรงพยาบาล แล้วก็ไปทำงาน  เช้าๆโรงพยาบาลชลบุรีคนเยอะมาก มันให้ความรู้สึกเหมือน อยู่ขนส่งยังไงไม่รู้  เหมือนคนกำลังรอรถกลับต่างจังหวัด (ก็คิดได้เนอะ) ผมก็พบกับอาจารย์ประจำหวอด อาจารย์ก็พาไปดูเคส เก็บเสร็จก็ไม่มีอะไรจะทำอะไรแล้ว ก็กำหนดแค่นี้ (มาข้างนอกสบายมากเลยน่ะ  แต่เหนื่อยนิดหน่อยตรงที่นั่งรถนี่แหละ…)  ผมกลับมานั่งที่ห้องพักคนเดียว (แล้วจะทำอะไรต่อไปล่ะ) แผนชั่วเริ่มออก ผมก็โดดนะสิ ถามได้  ผมเขียนโน๊ตไว้บนโต๊ะ “ขออนุญาติไปธุระ 30 นาทีครับ”  เผื่อมีใครเข้ามาจะได้รู้ว่าผมไม่อยู่
   ผมรีบเดินข้ามสะพานลอยหน้าโรงพยาบาล นั่งรถสองแถวแดง ไปแถวตลาดผ้า ผมกะจะซื้อของขวัญให้ไอ้ปอเหมือนกัน  เดินเข้าร้านทอง ซื้อสร้อยเหมือนกับที่ไอ้ปอซื้อให้ผมนั้นแหละ ลายเดียวกันเป๊ะ  ผมรู้สึกว่าไอ้ปอมันให้ผมมากเกินไป ผมก็เลยซื้อคืนมันบ้างจะได้เท่าเทียมกัน
   ผมกลับไปโรงพยาบาลอีกครั้ง ยังไม่เห็นใครเหมือนเดิม (รึกูน่ารังเกียจวะ ไม่มีใครเข้าใกล้เลย…ป่าวหรอก โรงพยาบาลเค้ายุ่งต่างหาก คนไข้เยอะมากกกกก) สักพักมีเสียงเปิดประตู ผมเงยหน้ามอง
   “เห้ย! ไอ้ปอ มึงเข้ามาได้ไง” (ห้องนี้มันสำหรับเจ้าหน้าที่แหกตาดูบ้างไหม)
   “มารับมึงไปกินข้าวเที่ยงไง”
   “ไอ้บ้า ยังไม่เที่ยงเลย”
   “มาเผื่อเวลาไง อีกไม่กี่นาทีเอง”
“เกือบชั่วโมงเลยนะเว้ย  จะมาก็ไม่โทรมาบอกกูก่อน”
“โทรบอกมึงก็ไม่ให้กูมาสิ”
 ผมออกไปข้างนอกนั่งเป็นเพื่อนไอ้ปอ จะนั่งข้างในก็เกรงใจ ผมก็ไม่ได้ทำงานที่นี้ซะด้วย ไอ้ปอมันก็บ่นเล็กน้อยที่ยังไม่ออกไปต้องมานั่งรอ ตามประสามัน มันเป็นคนที่รอไม่ค่อยได้  ผมเลยพามันเดินทั่วตึก คงจะดีกว่านั่งเฉยๆ  จะออกไปตอนนี้ก็เกรงใจ ถึงจะไม่ได้ทำอะไรก็เหอะ โดดมาแล้วครั้งนึง  เดินสักพักกลับมาที่เดิม เหลือเวลาอีกสักประมาณ20 นาที มีพยาบาลคนนึงมาชวนผมไปกินข้าว เค้าบอกว่า  ทยอยกันไปกิน กินเสร็จก็จะได้รีบขึ้นมาเปลี่ยนให้คนอื่นไปกิน
   “เชิญเลยครับพี่ ขอบคุณครับ” (รอสิไอ้ที อีก20 นาทีเอง)  ผมเดินไปหาอาจารย์ ที่ห้องตรวจว่าจะชวนไปกินข้าว(ตามมารรยาท) ปรากฏว่า อาจารย์ผมไปกินแล้ว สงสัยจะรีบขึ้นมาสับเปลี่ยนคนอื่นเหมือนกันมั้ง (อ้าวแล้วกูจะอยู่ทำไงล่ะ)  ผมเลยชวนไอ้ปอไปกินข้าว
   “กินไรดี” ไอ้ปอถามผม
   “ข้าวก็มี ก๋วยเตี๋ยวก็มี โรงอาหารอยู่หลังโรงบาล”
   “ไม่เอาอ่ะ อาหารโรงบาล กูกลืนไม่ลง”
   “อ้าว ไอ้นี่เรื่องมาก กินกันตายไปเหอะ คนอื่นเค้าก็ยังกินได้” ผมพูด ไอ้ปอไม่ฟัง จูงมือผมไปที่รถ แล้วพาผมไป ห้างแห่งนึงในจังหวัดชลบุรี
   “กินMK ดีกว่า”
   “เห้ย! ปอ มันหนักไปมั้ง” (มึงหนิใช้จ่ายฟุ่มเฟือยวะ)
   “ไม่หนงไม่หนักหรอก เร็วๆกูหิวแล้ว” มันเร่งผม
   เข้าไปในร้าน นั่งโต๊ะ ไอ้ปอสั่งแบบยังไม่เปิดเมนู  เป็ดย่าง 1 หมูกรอบ1 เห็นมันสั่งสองจานผมก็เหงื่อตกแล้ว และก็มีอื่นๆอีกมากมาย สั่งเสร็จ (โดยที่ผมยังไม่ได้พูดอะไรเลย)
   “ปอ สั่งมากินหมดป่าว” ผมพูดเบาๆ
   “สั่งมาก็ต้องกินดิ หมดไม่หมดก็ช่วยกันกิน มึงน่ะกินลงไปให้มันเยอะๆ” ในหัวพลางคิดตัวเลขไม่ต่ำกว่าพัน ผมคิดผมก็กัดริมฝีกปากไปด้วย
“ไม่ต้องคิดหรอกที กูคิดตามเป้าเรียบร้อย  ตามที่มึงบอก มึงไม่อยู่กูใช้ตังค์ไม่เกินวันละร้อยนะเว้ย”
   “จริงอ่ะ”
   “จริง  บางวันกูไม่ใช้เงินสักบาท กูห่อข้าวมากินที่อู่ด้วย ส่วนใหญ่ก็กินข้าวเช้าที่บ้าน กินข้าวเที่ยว ข้าวราดแกงก็25บาท ข้าวเย็นก็กลับไปกินที่บ้าน เห็นป่าว กูทำตามแผนมึงเลยนะ”
   “โห้ปอ กูไม่ได้โหดร้ายขนาดนั้น กูบอกให้มึงใช้ห้ามเกินวันละร้อย ไม่ได้ให้อดขนาดนั้น”
   “กูก็ไม่ได้อด กูก็เอาส่วนที่เหลือมากิน MK กับมึงนี่ไง” ในใจผมเริ่มสับสนวุ่นวาย สงสารมันอ่ะ ทำไมมันทำเพื่อผมขนาดนี้
   “ทีหลังไม่ต้องหรอก กูคนธรรมดา กินได้ปกติทุกอย่าง มึงกินอะไรได้กูก็กินอันนั้นได้เหมือนกัน”
   “กูก็อยากให้มึงกินดีๆ เห็นบ่นว่าเหนื่อย จะได้มีพลังไง”
   “55 คิดได้นะเราอ่ะ…ของกินที่ดีที่สุดสำหรับกู  คือกูกินแล้วอิ่ม แค่นั้น ก๋วยเตี๋ยวข้างทางกินแล้วอิ่ม ข้าวมันไก่กินแล้วอิ่ม  ข้างราดแกงกินแล้วอิ่ม นั้นมันก็ดีสำหรับกูแล้ว”
   ภายใน10นาทีของทุกอย่างก็มาวางที่หน้าเรา (อืมมม แล้วมันจะกินหมดไหมเนี้ย) ผมกับไอ้ปอกิน กิน กินและก็กิน
   “เข้าห้องน้ำก่อน เป๊ป” (กินน้ำชามากไป ปวดฉี่เลย) ผมยืนเคลื่อนตัวออกจากโต๊ะ ทันใดนั้นเสียงเพลง MK ก็ดังขึ้น พนักงานในร้านก็เต้นๆ สเต๊ป MK นั้นแหละ
   “อ้าวๆ จะเต้นกับเค้ารึไง” ไอ้ปอทักซะสียงดัง พนักงานเค้าก็มองผมแบบขำๆ (ไอ้บ้าปอ มึงจะพูดทำไม กูอายยยย) เพราะการเต้นกะการร้องเพลงเป็นสิ่งที่ผมไม่ถนัดอย่างที่สุด  แล้วมายืนช่วงเค้าเต้นกันทุกคนก็มองสิ
   “ได้นะปอ  อย่าดูถูกกู”  (ท้าแบบนี้มีเหรอไอ้ทีจะทำไม่ได้) พูดด้วยความอาย
   “เอาสิ  อยากดู” ไอ้ปอพูดยิ้มๆ มันคงคิดว่าผมไม่กล้า (ท้าต่อหน้าสาธารณชนแบบนี้ หลับตาเต้นก็ได้วะ) ผมดูคนข้างๆแล้วทำตาม เป็นการโชว์ของแปลกไปเลย ทั้งพนักงานที่เต้นด้วยกัน ทั้งคนในร้านมอง (ไอ้ตัวแปลกประหลาดที่ไหนมาเต้น 555)ตลกตัวเองเหมือนกัน เชื่อไหมผมเต้นตามเค้าจนจบเพลง  พอเพลงจบ ทุกคนปรบมือให้ผม ผมโค้งคำนับ (ยังกะเปิดฟอร์เต้นลีลาศในโรงแรมหรู) ไอ้ปอหัวเราะลั่น (คงไม่คิดล่ะสิว่ากูจะกล้าทำ) ผมรีบเดินเข้าห้องน้ำ พลางคิดขณะที่ฉี่(กูก็ทำไปได้) ผมกลับเข้ามามานั่งโต๊ะอีกครั้ง
   “โหดว่ะที กูไม่คิดว่ามึงจะกล้าเต้น”
   “มีไรอีกไหมล่ะที่กูไม่กล้าทำ”  (น่านนนเมื่อกี้อายแทบตาย มันผ่านมาแล้วก็มาโม้กับมันได้)
   “555 กูไม่เคยเห็น”  ระหว่างที่คุยกัน ก็มีพนักงานคนนึงเดินมาที่โต๊ะผม เป็นผู้จัดการสาขา เอาบัตรส่วนลด5% มาให้ (ในฐานที่ผมหน้าด้านกล้าเต้น)
   “เห็นไหม กูมีประโยชน์อยู่นะ” เราก็กินไปเรื่อยๆ  ผมก็หาจังหวะพูดจะให้สร้อยมันยังไม่ได้เลย มันพูดตลอดเลย (เปิดช่องว่างให้กูหน่อย)
   “ปอ หยุดพูด หยุดถามกูก่อน1นาที กูมีไรจะให้” ผมเอาสร้อยออกมา
   “เห้ยที ไม่เอา กูซื้อให้มึงไม่ได้หวังให้มึงซื้อให้กู”
   “มึงไม่ได้หวังแต่กูอยากซื้อให้”
   “ไม่เอาหรอก งั้นมันก็เหมือนซื้อมาสลับกันเฉยๆ กูซื้อให้มึงเพราะมันเป็นวันสำคัญของมึง”
   “ปอ กูไม่ค่อยได้ให้อะไรมึงเลย  มีแต่มึงให้กูมาตลอด กูก็ไม่ได้คิดอะไร ที่กูให้มันไม่ใช่โอกาสอะไรหรอก  แค่กูอยากใส่คู่กับมึง อยากใส่อะไรที่มันเหมือนกันกับมึง แบบเดียวกัน  จะใส่ให้กูดีใจหน่อยได้ไหม” ผมพูดไอ้ปอ ยิ้ม
   “มึงพูดให้กูดีใจอีกแล้ววะ ชอบทำให้กูรักอยู่เรื่อยเลย55” (ปอเอ้ย เอาอะไรกับคำพูดกู หุหุ)
   “อ่ะ” ผมยื่นให้มัน
   “แบบเดียวกันเลยหนิหว่า”
   “เออดิ กูหาตั้งสองร้าน” เป็นลักษณะโซ่แหละครับ ก็มันชอบใส่แบบนี้ มันก็เลยซื้อให้ผมแบบนี้มั้ง ผมก็ต้องซื้อให้มันแบบนี้เหมือนกัน
   “ใส่ให้หน่อยดิ  กูจะไม่ถอดออกเลย” (เอาวะ เอาใจมันหน่อย)
   “ก้มหัวมา” ผมใส่ให้มัน กำลังมองบีบตะขอ ไอ้ปอเอามือมาจับหน้าผม
   “ทำตัวน่ารักซะกูหลงเลยนะ” (กูก็อายนะเว้ย มันระยะปะชิดเกินไป)
   “เสร็จแล้ว” ผมผละหน้าออกห่าง
“เหมือนอาเสี่ยเลยวะ555 เฮียปอ”
   หลังจากกินเสร็จมันก็มาส่งผมที่เดิม
   “เลิกกี่โมง” ไอ้ปอถาม
   “สี่โมง”
   “เดี๋ยวมารับ”
   “อย่ามาก่อนเวลานะ” ผมย้ำ กลัวมันมาก่อนเวลาอีก ขี้เกียจพามันเดิน
   ช่วงบ่ายแทบไม่มีอะไรเลย คนไข้ก็ไม่ค่อยมี ส่วนใหญ่ก็จะนัดมาเช้าหมด บ่ายมีแต่หมอประจำคลินิก กะฉุกเฉิน  ผมก็เหมือนเดิม นั่งอยู่ในห้องอ่านหนังสือเฉยๆ
   “…(ที)…กลับเลยก็ได้นะ เก็บเคสเสร็จแล้วหนิ เข้ากรุงเทพจะได้ไม่เย็น” อาจารย์เอ่ยปากไล่ 55 (คงไม่รู้สิว่าผมอยู่ชล)
   “ไม่เป็นไรครับอาจารย์ ยังไม่ถึงเวลา” ผมตอบยิ้มๆ (ตามมารรยาท แต่อยากกลับ)
   “กลับเหอะบ้านไกล ผมไม่รายงานว่า..(ที)...กลับก่อนหรอก ทีหลังได้เคสเสร็จแล้วก็กลับได้เลยนะ” (อ้าว อาจารย์อย่าชี้โพรงให้กระรอกสิ ผมเก็บเสร็จตั้งแต่10โมงเลยนะ)
   “เกรงใจจังครับ” พูดแนวนี้แสดงว่าไอ้ทีจะไปใช่ไหม (ใช่)
   “ไม่ต้องเกรงใจ  ผมอนุญาติ”
   “ขอบคุณครับ เจอกันพรุ่งนี้นะครับอาจารย์” ผมกล่าวลาอย่างนุ่มนวล ก่อนที่จะเดินออกจากห้องอย่างช้าๆ(เสมือนว่าไม่อยากกลับ) ลับหลังห้อง วิ่งเลยครับ (555 อยากมีเวลาพักกับเค้าเหมือนกันนะโว้ยยยย) เพิ่งจะบ่ายโมงครึ่งเอง  โทรหาไอ้ปอดีกว่าจะได้ไม่ต้องไปรับ
   “เฮีย ไม่ต้องมารับแล้วนะ จะนั่งรถกลับ เลิกงานแล้ว” ผมแซวอาเสี่ย
   “อ้าวไหนบอกว่าสี่โมง”
   “ก็อาจารย์บอกว่าไม่มีไรแล้ว ให้กลับได้เลย”
   “อยู่ตรงนั้นแหละ เดี๋ยวไปรับ”
   “ไม่ต้องมา ทำงานเหอะ โทรมาบอกเฉยๆ”
   “อย่าเรื่องมาก อยู่ตรงนั้น ห้ามไปไหน” (โอ้ยยย กูไม่น่าโทรบอกมันเลย น่าจะให้ถึงบ้านก่อน)
   “เออๆ โดนไล่ออกอย่ามาโทษกูแล้วกัน” (เจ้านายไอ้ปอทำไมใจดีจังวะ เป็นกูไล่มึงออกนานแล้วล่ะ)
   ผมนั่งรอมันตรงทางเข้าตึกแรก นั่งไปนั่งมาคนข้างๆชวนผมคุย (ตามนิสัยคนไทยไปไหนก็เป็นมิตร) เป็นวัยรุ่นผู้ชาย (ประเด็นนี่แหละเป็นหลักที่ไอ้ทีอยากคุย55) เค้าพาแฟนมาเข้าเฝือก กระดูกหัก  (เออ คนนี้ก็คุยดีเว้ย) อายุน่าจะน้อยกว่าผม ไม่งั้นก็ใกล้เคียงกัน คุยได้สักพัก ผมเห็นไอ้ปอเดินมาลิ่วๆตรงดิ่งมา ผมเลยเงียบทำเฉยๆ เดี๋ยวเป็นประเด็นร้อนอีก
   “มานั่งทำอะไรอยู่ตรงนี้ ที่อื่นมีให้นั่งเยอะแยะ ไปกลับ” (น่านนนน มาก็มาหัวฟัดหัวเวี่ยงใส่กู) มันดึงแขนผมลุกขึ้น
   “นั่งตั้งแต่ยังไม่มีใครนั่งเลยนะ” ผมพูดระหว่างเดิน
   “แล้วมึงคุยไรกัน  พอกูเห็นแล้วก็ทำหยุดพูด”  (สายตายาวเกินไปแล้วไอ้ปอ)
   “ป่าวหนิ ก็คุยปกติ คิดมากทำไมวะ กูเห็นมึงทำงานที่อู่กะเพื่อนผู้ชายทั้งฝูง กูยังไม่เห็นว่าไรมึงเลย”
   “ก็มันมีแต่เพื่อนกู มึงก็รู้จัก  แต่มึงอ่ะรู้จักมันเหรอถึงไปคุยกับมัน” (ไม่คุยแล้วจะรู้จักกันไง)
   “ไม่รู้จัก”
   “แล้วเสือกไปคุยกับมันทำไม”
   “เออๆ กูผิดเอง ไปคุยกับคนแปลกหน้า ชาตินี้กูกับมึงก็คงไปอยู่โน้นแหละทะเลทรายสฮารา มีแต่กูกับมึง วันๆไม่ต้องเจอใคร”
   “อืมมมมม ดี” (ไอ้นี้ไม่สำนึกกูประชด) ทะเลาะกันจนมาถึงรถ
   “ไปไหนกันดี” ไอ้ปอถาม
   “กลับบ้าน” ผมตอบห้วนๆ
   “ไป …ไปนั่งรถเล่นดีไหม” ไอ้ปอพูดแล้วทำหน้าทำตาชื่นมื่น
   “ไปส่งกูที่บ้าน แล้วมึงก็กลับไปทำงาน” (ต้องให้ย้ำ)
   “กูลา บ่ายนี้กับพรุ่งนี้ทั้งวัน”
   “ไอ้บ้า การลาแต่ละครั้งของมึงไร้สาระมากเลยวะ”
   “ไร้สาระไร แฟนมาทั้งที ใครบอกว่าไร้สาระ” ยิ้มมุมปาก
   “กลับบ้าน กูร้อน อยากอาบน้ำ มีเวลาพักก็ขอนอนสักชั่วโมงหน่อย”
   “เออๆ กลับก็กลับ”
   ถึงบ้าน ผมอาบน้ำเสร็จ ล้มตัวลงนอน ก็เห็นไอ้ปออาบน้ำเหมือนกัน
   “อย่าบอกนะมึงจะนอนเหมือนกัน”
   “เออสิ มึงจะให้กูบ้านั่งพูดคนเดียวรึไง”
   “กลางคืนก็นอนเต็มเหยียด กลางวันก็นอน กูว่าไม่ใช่คนแล้วมั้ง จะออกขนเป็นลิงแล้ว”
   “ไม่อยากให้กูนอน มึงก็นั่งคุยกับกูสิ”
   “ไม่เอาอ่ะ กูขอนอน สักชั่วโมงก็ยังดี” ผมกำลังเคลิ้มๆ ได้ยินเสียงแผ่วเบาผ่ารูหู
   “ไอ้ทีขี้เซา ๆ” เสียงไอ้ปอกระซิบข้างหูผมนั่นเอง ผมผลักหน้ามันลงกับหมอน
   “ไอ้ทีขี้เซา ๆ” เสียงมาอีกครั้ง ผมหรี่ลืมตา
   “ไอ้ปอ มึงไม่ง่วงนอนแล้วจะกวนกูทำไม”
   “ก็กูนอนไม่หลับ ไม่เคยนอนกลางวัน” (แล้วมันความผิดกูเหรอที่มึงนอนไม่หลับ)
   “ไม่หลับก็ลงไปคุยกับเจ้าทองแท้ไป (หมาที่บ้าน)”
   “ไม่เอา อยากคุยกับมึง”
   “ไอ้ปอ กูจะนอน” ผมนอนตะแคง เอาหมอนปิดหูไว้ 
   “ก็กูนอนไม่หลับอ่ะ” (แล้วกูบังคับให้มึงนอนเหรอ) มันนอนดิ้นไปดิ้นมา เตียงก็มีอยู่แค่นั้น มันก็โดนตัวผมตลอด (โอ้ยยยย กู เวลาสวรรค์ของกู กลับกลายมาเป็นเวลานรก) ผมยกตีนยันมันลงจากเตียง
   “อุ๊บบบ” เสียงตัวมันสัมผัสพื้น
   “อ้าว นึกว่านอนแล้ว ยังไม่นอนนี่หว่า” ดูมันทักผม ผมต้องลุกขึ้นมานั่ง
   “จะให้นอนได้ไง ในเมื่อมีหมามานอนเกาหมัดอยู่ข้างๆกู”
   “ไอ้ทองแท้เหรอ ไม่นี่กูไม่เห็นมันขึ้นมาเลย” มันพูดแล้วยิ้มเหมือนไม่ใช่ความผิดตัวเอง
   “หมาปอ…ชัดไหม”
   “อ้าวเหรอ เออๆนอนๆ กูไม่ดิ้นแล้ว” (ช้าไปแล้วล่ะ กูตาสว่างแล้ว) ผมเดินเข้าห้องน้ำล้างหน้า บ้วนปาก มานั่งโต๊ะ อ่านหนังสือ
   “วันๆไม่ทำอะไร เห็นมาทีไร ก็มุดหัวอยู่กับหนังสือ” มันนอนบ่นบนที่นอน ผมก็ไม่ได้ตอบอะไร
   “เห้ยๆๆๆ” มันเรียกผม ผมหันไปมองด้วยสีหน้าที่ว่า (มึงจะกวนตีนกูไปถึงไหนนนนนนน)
   “ป่าวไม่มีอะไร” มันพูด ดูความหน้ามึนของมันแล้วกัน หลังจากนั้นไม่กี่นาที เก้าอี้ผมก็สั่น ผมหันไปมองไอ้ปอมันเลื่อนตัวมาที่ปลายเตียง เอาตีนมาเหยียบเก้าอี้ผม แล้วเขย่า
   “ปอ กูไหว้ล่ะ นอนอยู่เฉยๆเถอะ” พูดด่าก็แล้ว ลองอ้อนวอนมันดู เผื่อได้ผล
   “ก็กูอยากคุยกับมึง” มันพูดพร้อมทำหน้าละห้อย
   “เดี๋ยวนะ ตอนเย็นหลังสี่โมงครึ่งแล้วกัน กูจะคุยกับมึงเต็มที่เลยดีไหม กูขอเวลา2ชั่วโมงอ่านหนังสือเงียบๆ ได้ไหม”
   “โห้ไรวะ มาแบ่งเวลาให้กูคุยด้วย ครั้งต่อไปกูไม่นัดเวลาล่วงหน้าคุยกับมึงเลยเหรอ” (โห้ ประชดได้โล่เลย)
   “เอาน่า อีก2ชั่วโมงนะ เราค่อยคุยกัน”
   “เออ ให้มันได้ยังงี้สิวะ …มีเมียเป็นด๊อกเตอร์ต้องทำใจ …ใครบอกให้ไปชอบมัน” มันบ่น (เออแล้วแต่มึงจะบ่น ทำตัวเงียบๆแล้วกัน) มันก็ง๊องแง๊ๆ อยู่แถวๆผมนั้นแหละ  จนเสียงเงียบลง ผมมองไปอีกที มันนอนหลับคว่ำหน้าอยู่กับพื้น (เตะสักทีดีไหม ไอ้ตัวยุ่ง กว่ามึงจะนอนได้ กระนั้นมาบอกว่านอนไม่หลับไม่เคยนอนกลางวัน)
   เสียงโทรศัพท์ผมดังขึ้น
   “ครับพ่อ” พ่อผมโทรมา ก็เลยได้รู้ว่า เย็นนี้พ่อกับแม่กลับดึก จะไปงานศพพ่อเพื่อน ที่พนัสนิคม คุยโทรศัพท์เสร็จหันไปมองไอ้ปอเห็นมันนั่งชันเข่า มือเท้าไปข้างหลัง สลึมสลือ
   “เย็นนี้เราหากินกันเองแล้วล่ะปอ พ่อกับแม่ไปงานศพ”
   “ไม่ปลุกกูวะ” มันพูดเบาๆ (ปลุกให้มึงมากวนกูน่ะสิ)
   “เห็นนอนแทบไม่อยากตื่น ก็เลยไม่ได้ปลุก”
   “บ้าสิ กูยังไม่อยากตายนะเว้ย” ไอ้ปอเดินไปล้างหน้า
   “วันนี้กูทำกับข้าวกินเองดีกว่า” ผมพูด
   “ทำเป็นด้วยเหรอ ไม่เคยเห็นทำ”
   “อ้าวไม่เป็นก็หัดสิวะ คนเรามันก็ต้องมีครั้งแรกทั้งนั้นแหละ…กินไรว่ามา”
   “ไข่เจียว” ไอ้ปอตอบ
   “โห้ ดูถูกฝีมือกูไปแล้ว น้ำพริกกะปิ  ปลาทู กะไข่เจียวด้วยเลยอ่ะ”
   “โม้วะ”
   “จริ๊งงง”
   ใครจะไปเชื่อผมกับไอ้ปอไปเดินจ่ายตลาดซื้อของมาทำกับข้าว  ตลกตัวเองเหมือนกัน คิดจะทำกับข้าว แต่ผมก็ทำได้นะ เอาปลาทูลงไปทอดๆๆๆ เอาพริก กะปิ มะนาว หัวหอม ตำๆๆๆรวมกันปรุงรส  ไข่ก็ตีๆๆๆเอาลงกระทะน้ำมันร้อนๆ ไอ้ปอเป็นลูกมือผมเองมันล้างผัก หั่นผัก ในที่สุดก็ออกมาอย่างน่ากินเลยล่ะ กับข้าววางบนโต๊ะพร้อมกิน ข้าวเราซื้อข้าวที่หุงมาแล้วจากตลาด เพราะเราเกรงว่าหุงเองจะไม่ป็นการดี ครั้งที่แล้วก็ยังกะข้าวต้มผมนั่งยิ้มให้กับข้าวที่อยู่ตรงหน้าอย่างภูมิใจ 
   “เออ นั่งยิ้มอยู่นั้นแหละ อิ่มทิพย์แล้วมั้ง” (ไอ้ปอ ไอ้บ้าทำลายความสุขกู  กูอุส่าห์ทำ) ไอ้ปอเทข้าวใส่จานวางลงต่อหน้าผม
   “อ้าวกินๆๆ มื้อนี้เต็มที่” ผมบอกไอ้ปอ ไอ้ปอแกะปลาทูใส่จานผม และจานตัวเองตักน้ำพริกกะปิราดแล้วเอาเข้าปาก ผมเห็นมันเคี้ยวอยู่นาน
   “มันเป็นยังไง” ผมถาม
   “กูว่า ไปซื้อปลาหมึกมาย่างกินดีกว่า”
   “ทำไมอ่ะ”
   “มันเหมือนน้ำจิ้มซีฟู๊ดมากกว่า มันเปรี้ยวมากกกกกก เผ็ดมากกกกกกก เค็มปะแล่มๆอีกต่างหาก”
   “555 เหรอ  ไม่มีความอร่อยเลยเหรอ  กินแต่ปลาทูกะไข่เจียวแล้วกัน” เออมื้อนั้นก็ได้กินแค่นั้นก็อร่อยดีนะ ปลาทูน่ะ (ก็มันเป็นอย่างเดียวที่ไม่ต้องปรุงนี่หว่า)
   หลังจากกินข้าวเสร็จ คืนนั้นทั้งคืนผมแทบไม่ได้นอน (ไม่ต้องคิดลึกหรอกนะ) หลังจากที่เราเอากันเสร็จ (อ้าวไอ้ทีแล้วมึงจะบอกเค้าหาพระแสงอารายยยยยยยยยยวะ) ถึงเวลานอนของผม มันกลับไม่นอน กวนผมเหมือนเดิมเด๊ะ  เหมือนก่อนที่จะนอนกลางวัน  (ไอ้ปอมึงไม่ง่วง…แต่กูง่วงงงงงงง)
“ขอร้องล่ะวันนี้จบแค่นี้เหอะ หยุดกวนส้นตีนกูสักนาทีนะ พรุ่งนี้ค่อยกวนกูต่อก็ได้” ผมจนได้เอ่ยถ่อยคำอ้อนวอน (โอ้ยยย…กลับบ้านแต่ละทีประสาทจะเสีย)  ในที่สุดผมก็ต้องนอนคุยกันกับมันจนดึกดื่น  ใครว่างๆ ก็ชวนมันไปคุยด้วยหน่อย คุยแค่นั้นนะเฟ้ยยยยย แต่ระวังอาจจะไม่ได้นอน

ปล.ใครพลาดไม่ได้ดูกีฬาเอเชี่ยนเกมส์ สามารถมาดูกีฬาแห่งชาติ ชลบุรีเกมส์ได้ ยิ่งใหญ่พอกัน55 เห็นเอามัสคอร์ดปลาฉลามมาวางทุกแยก ท่าจะใหญ่จริง (เกี่ยวกับเนื้อเรื่องมากกกกกก) แค่ช่วยประชาสัมพันธ์เป็นพลเมืองชลบุรีที่ดีเฉยๆ