หัวข้อ: ช่วยด้วย! ผมได้แฟน***ไอ้เด็กช่างยนต์ By ที...60 ฟ้าหลังฝน หน้า 143 (01/28/61)

[konjingjai]

อ่านชื่อตอนแล้วตกใจหมดเลย

น่า.....นัก

[Loidelohm]

อย่างอ่นไม่รู้........รู้แต่ว่า

อยากเห็นรูปปออ่ะ...มันร้ายเข้าตา น่ารักเต็มๆ
ขอให้ทั้งคู่รักกันไปนานๆโน้น เดี๋ยวจะเอาไม้เท้ากับกระบองไปฝาก คุณปู่กะคุณตา

[@21]

ทำไมทีไม่เคลียร์กับปอล่ะมีอะไรก็พูดคุยกันดีกว่า เหมือนซุกขยะไว้ใต้พรมมากกว่าอะ  ที่จริงอยากให้เคลียร์กันนะ ทำไมถึงมีแบบนี้  เพราะถ้าเป็นอย่างที่เราคิดจริง ๆ ก็จะได้เป็นการปราม ๆ ปอไปในตัวด้วย เราเชื่อนะว่าปออะ รักที รักมากด้วย แต่ด้วยความที่เค้าก็ยังเด็กวัยรุ่น อยู่ในวัยที่กลัดมัน อาจจะทำอะไรไม่คิดหน้าคิดหลัง คิดแค่ว่าหนุก ๆ มันส์ ๆ ตามประสาวัยรุ่นวัยหนุ่ม  ซึ่งนิสัยปอเป็นคนที่คิดอะไรง่าย ๆ อยู่ด้วย ติดจะประมาทกับชีวิตเกินไปด้วยซ้ำ อาจจะกำลังหลงลืม ว่าในสิ่งที่ตัวเองทำถ้าเกิดทีรู้ ทีจะเสียใจมากแค่ไหน

เพราะงั้นต้องให้สติอะถ้ากำลังหลงทาง ถ้าทีปล่อยไว้มันก็เหมือนระเบิดเวลาดี ๆ นี่เอง ปอก็ไม่รู้ว่ากำลังทำอะไร ทำแบบนี้ทีจะเสียใจแค่ไหน หรือคิดว่าทีอยู่ไกลและเพราะตัวเองไม่ได้จริงจังก็คงไม่มีปัญหา 
จะรอให้ปอคิดได้ ก็นะ ทีน่าจะรู้นิสัยปอดีนะ (ปอพยายามเป็นผู้ใหญ่ แต่ก็หลุดนิสัยเด็กออกมาอยู่เยอะ เพราะงั้นก็เป็นหน้าที่ทีอะที่จะบอกสอนยังไง (มีแฟนหรือมีลูกวะ 555) หรือต้องทำให้ปอกลัว&เกรง(ใจ)คนรัก ถ้าจะทำอะไรนอกลู่นอกทาง ถ้าไม่อยากเสียทีไปอะ )

ถ้าทีไม่อยากเสียปอไปเราว่าน่าจะหันหน้ามาคุยกันมากกว่าที่จะซุกปัญหาไว้อะ เราไม่ได้มองว่าถ้าทีคุยเรื่องเจอถุงยางกับปอแล้วจะเป็นการไม่เชื่อใจหรือไว้ใจคนรักนะ (ถ้าคุยกันด้วยเหตุด้วยผลไม่ใช้อารมณ์) ยิ่งถ้ารักกันยิ่งต้องพูดคุยกันให้มาก ๆ อย่าให้มีอะไรค้างคาใจ ถามว่าการที่เราจะคิดจะระแวงทำให้บั่นทอนความรักของคนทั้งคู่ลดน้อยลงไปหรือเปล่าก็ไม่หนิ เหมือนกับที่ปอถามทีเรื่องแปรงสีฟัน
เราคนที่อ่านเรื่องที่ทีถ่ายทอด เรากลับรู้สึกว่า ปอรักทีมากนะเนี่ยถึงถาม

ที่กลัวอีกอย่างถ้าทีปล่อยปัญหาไว้ไม่เคลียร์ปอก็คงสติลทำแบบเดิมต่อไป เพราะคิดว่าทีไม่รู้หรอก( ถ้าหากว่าปอนอกลู่นอกทางจริง )ปัญหาก็คือไป ทำหญิงท้อง หรือเปล่า(ถ้ามีแบบนี้ "จบ"เลยนะ ต่อให้ทีและปอรักกันมากแค่ไหนก็ตาม   )
ต่อให้มั่นใจว่าป้องกันทุกครั้ง แล้วจะมั่นใจฝั่งนั้นได้ไง หรือมั่นใจอารมณ์ของคนกำลังหน้ามืดได้ไง
มั่นใจเหรอว่าจะป้องกันตัวเองได้ทุกครั้ง เพราะงั้นตัดไฟเสียตั้งแต่ต้นลมจะดีกว่านะ

เรามั่นใจว่าปอรักที รักมากด้วย เพราะงั้นการที่ทีจะพูดเคลียร์ในสิ่งที่ทีสงสัยไม่ได้ทำให้ทีเสียปอไป หรือทำให้ปอรักทีน้อยลงนะ  แต่ ถ้าหากว่าปอกำลังหลงลืมไป ก็เป็นการให้สติ ปอมากกว่า

รักคือการให้อภัย เห็นด้วยค่ะ
เพราะงั้นต้องถามทีด้วยว่า ถ้าหากทีเจอแบบเดิมอีกครั้งในอนาคตทีจะทำยังไงกับปอ ให้อภัย หรือเลิกไปเลย เพราะให้เคยให้แล้ว(แบบเงียบ ๆ)


ไม่ว่าจะยังไงก็แล้วแต่เป็นกำลังใจให้ทั้งคู่เหมือนเดิมค่ะ  อยากให้รักกันนาน ๆ
อ่านตอนที่แล้ว เครียดนอยด์ไปเลย พอมาตอนล่าสุด ก็โดนชื่อตอนทำให้ใจหายวาบตกไปอยู่ตาตุ่ม 555 แทบไม่กล้าอ่านเลยเหอะ 
 

   


 -------------------
ชอบตอนล่าสุด ฮาปอมาก เซียนไพ่เลยนะเนี่ย 555

เก่งมวกกกกกกกกกกกกกกก  ตาไว แอนด์ ความจำดี 
 

[Whatever it is]

  อ่านเหมือนจะดีเลย แต่เราเครียดแฮะ ปอมันจะรู้จักจำบ้างมั้ยนะ คนเรา ไม่เห็นโลงศพไม่หลั่งน้ำตาจริงๆ

[nangu]

สวัสดีคับ พึ่งตามอ่านมจนจบ (ยังไม่จบนี้หว่า พึ่งตามทัน)
ชอบมากๆเลยคับ ชอบทั้งคู่เลย
หวานกันดีจังเลยอะคับ 
ยังไงก็มาต่อไวไวมาม่านะค๊าฟ
เป็นกำลังใจให้ พี่ที(หรือต้นหว่าแอบเห็นว่าพิมพ์ผิด) กับน้องปอ นะค๊าฟทั้งคู่เลย

[archi_10_001]

อืมมม เรื่องของหัวใจก็คงต้องใช้ใจคิดเท่านั้นแหละเน๊อะ ๆ

[u-only-one]

ก็รู้นะว่าตารางชิวีตน้องทียุ่งขนาดไหน ไม่กล้าทวงเรื่องเลยทีเดียว

แต่.... มาบอกว่าคิดถึง ปอ ทีได้ใช่ป่ะ คิดถึงมว๊ากกกกกกกค่ะ อิอิ

[Little Devil]

+1 เป็นกำลังใจให้ทั้งสองคน + คนโพสท์
ตั้งชื่อตอน ทำคนอ่านลุ้นซะเหนื่อย

[andaseen]

อ่านชื่อตอนแล้วใจแป้ววว อ่ะ   แต่ พออ่านเนื้อเรื่องยิ้มได้แระ  แถมฮาได้อีก
เป็นกำลังใจให้ทีกะปอ อยู่ห่างๆอย่างห่วงๆ  แล้วกันเนอะ อยากให้รักกันตลอดไปนานๆๆๆๆ 

[chaiiyawit]

มาอัพเดตเรื่อยๆ นะครับรออยู่ๆ

[zabzebra]

สนุกมาก ชีวืตรักของพี่เนี่ย 

แต่แบบ  พี่ก้อขู่ๆ ปอ บ้างก้อได้ วอกแวกมากๆ มันก้อเหนื่อยได้ง่ายๆนะ    ขอวีน ปอ หน่อย กร๊ากกกกกกกก

ไม่อยากให้เลิกกันอ่ะ เพราะคิดว่าปอรักพี่มากนะ ไม่งั้นไม่จำรายละเอียด หรือ บางสิ่งบางอย่างของพี่ได้หรอก มันดูเถื่อนๆแต่น่ารักดีค่ะ ฮ่า

ดังนั้น ตัดไฟตั้งแต่ต้นลมค่ะพี่ หนูเชียร์ให้พี่ เผด็จการนะ เอาให้อยู่หมัดไปเลย จะเปงกำลังใจให้ค่ะ

ปล. เซียนไพ่มีโกงกันด้วย งั้นต่อไป จะแนะนำให้ปอไปเล่นไพ่ ตอแหล แบบกินเงิน คงรวยน่าดู ฮ่าๆ ว่างๆ จะมาชวนเล่นสลาฟนะจ๊ะ กร๊ากกกกก

[patloom]

ส่วนตัวชอบที่พี่เป็นคนมีเหตุผลนะ อ่านคำบรรยายไปทำให้แอบคิดถึงตัวเองบ่อยๆ
ไม่รู้สิเนอะเป็นพวกไม่ได้เชื่อเรื่องวันเกิดเดือนเกิดเท่าไหร่ 
เพราะดวงมันมาคู่กับเดา ดูดวงแต่ละทีเห็นจะมีแต่น้ำ (แถมเชื่อที่ไหรพัดลมซวยทุกที)

ปอดูเด็กอ่ะพี่ หาเรื่องให้ปวดหัวได้ไม่เว้นแต่ละวันจริงๆ เขาเรียกไม่รักไม่ทนใช่ไหม5555+
ลงเอยกันได้พิศดารจริงๆ
มันมาแบบไม่ทันตั้งตัว 555+
เหตุการณ์น่าประทับไตมาก จำไปจนตายกันเลยที่เดียว

พึ่งเม้นครั้งแรกหลังอ่านจบทุกตอน ถ้าเม้นยาวนี่คงไม่ว่าเนอะ :laugh:55+

อาจารย์ด๊อกนี่แกเป็นเอามากเนอะ อย่างว่าแหละสังคมไทยมันแน่อยู่แอบเซ็งบ้างแต่ต้องยอมรับ พูดไรไม่ได้มากจริงๆ
พัดลมเหมือนต่อต้านงานรัฐไปเลยอ่า เจอแต่คนแบบนี้เยอะ เล่นเส้นสายอีก ปวดหัวโคตรเลยเรื่องนั้น
แถมคนส่วนมากไม่มองว่ามันผิดด้วยนะ
ทางป้าพัดลมนะอยากให้ลูกชายน่ะกลับไปทำงานที่บ้านมากๆ ถึงขั้นที่เอาข้อสอบการสอบคัดเลือกมาให้ดูเลย
มันเป็นเฉลยนะ เฉลย!!!! โอ้ แถมเห็นว่า หน่วยงานแถวบ้าน งบติดลบเรื่องจ้างลูกจ้างด้วย ลูกจ้างมีเกินกำหนดไปหลายคน แต่หัวหน้ารวยเอาๆ
พัดลมไม่รู้ว่าพี่พัดลมมันอ่านเฉลยหรือเปล่านะ เพราะไม่ได้อยู่ด้วยกันตอนนั้น แต่ถ้าเป็นพัดลม พัดลมคงรับไม่ได้อ่ะ
มันไม่ให้เกียรติตัวเองเลย ผลสอบออกมาว่าพี่พัดลมมันได้ที่หนึ่งด้วย แต่สมัครไว้เป็นตัวสำรองเพราะมันมีงานอยู่แล้ว

โอย....นึกสภาพตัวเองตอนโดนบ้างไม่ไหวอนาคตอันไม่ใกล้ไม่ไกล 

กลับๆ เถอะพี่ พูดเรื่องนั้นแล้วปวดตับ อยากเป็นกำลังใจให้พี่ทีนะคะ~~~ อยากบอกว่าอ่านไปยิ้มไม่หยุดจริงๆ
555+ ไม่รู้ว่าปลายทางของเรื่องราวนี้มันจะไปหยุดที่ตรงไหนแต่ก็คิดว่ามันจะต้องเป็นเรื่องที่สวยงามเรื่องนึงแน่ๆ ก็เพราะมันเป็นเรื่องที่เปิดจากความรู้สึกของอีก้อนตึกๆข้างซ้าย
ไม่ใช่สมองนี่เนอะ ปอนี่น่ารักดี ถ้าถ้าให้เก็บเอาไว้บ้างคงไม่เอา ยกให้ทีจริงๆ เพราะรักหรอกนะถึงยกให้ กร๊ากกกกกก

[minima]

มารอสุดหล่ออีกรอบ ทั้งพี่ทีและคุณลีโอ

[ArMee]

 :pig4:Thank You

ติดตามมานานแล้ว

อ่านไปหลายรอบแต่ไม่ได้ แสดงความเห็นสักที

ชอบบบบมากกกกกกกก 

ต่อ ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ รออ่าน (ให้กำลังใจ) 

[niph]

เพิ่งเห็นว่าได้รางวัล เลยตามอ่านซะจบภายในวันเดียว (อ่านมันที่ที่ทำงานนั่นละ)
วันเวลาและสถานที่เนี่ย ไม่แน่นะ เราอาจจะเคยเจอกันก็ได้ เพราะกลางปีที่แล้วถึงกลางปีที่ผ่านมา ไปบางแสนบ่อย ตอนนี้ไม่ค่อยได้ไปแระ ล่าสุดไปก่อเหตุไว้ 555+
อีกเรื่องก็คงเป็นเรื่องตอนที่ปอแอบมีเล็กมีน้อยนั่นละ อยากจะบอกว่าตอนนี้เจอสถานการณ์แบบนั้นอยู่ (ถึงระดับความรุนแรงจะน้อยกว่านิดหน่อยก็เถอะ(มั๊ง)) อ่านแล้วก็ช่วยให้ปลงเรื่องของตัวเองได้เหมือนกัน
ขอบคุณนะที่ทำให้คิดถึงมุมอื่น ๆ ซึ่งอาจหลงลืมไปบ้าง
 
ปล. ถ้าจำไม่ผิด คิดว่าเคยได้อ่านตอนรับปริญญานะ แต่ลิงค์มันหายไปจากที่เซฟไว้ ก็เลยไม่ได้ตาม
ปล.2 ทีคิดอ่านได้มีระบบมาก ๆ เลยนะ ไม่แปลกหรอกที่จะทำใจเรื่องของปอได้
ปล.3 เรื่องชื่อนี่ค่อนข้างหลุดนะ
ปล.สุดท้าย ชั้นจะปอลออะไรนักหนาฟะเนี่ย

[cartoons]

  ชอบจัง อิอิ

[beambeam]

  ยังน่ารักเหมือนเดิมนะครับ...คู่นี้ เป็นกำลังใจให้กับ 2 คนนะครับ ทุกคู่นั้นแหล่ะครับมันต้องเจอปัญหาแบบนี้ ขนาดคู่ชายหญิงเขายังมีปัญหาเรื่องแบบนี้เลย...แล้วคู่ชาย-ชาย มันจะเหลือเหรอ อย่างไงก็ขอเป็นกำลังใจให้ทั้งคู่ผ่านอุปสรรคไปให้ได้นะครับ

[LEO]

ช่วยด้วย!ผมได้แฟนเหี้ย ไอ้เด็กช่างยนต์ 46 ….เซอร์ไพรส์

   บ่นนำ
   จะบ่นดีไหมเนี้ย  ไม่มีล่ะกัน เดี๋ยวคนอ่านจะขี้เกียจฟัง 555  มาทีไรๆก็มาบ่นให้ฟัง  
   โทษๆที ไม่ค่อยได้เขียนเท่าไหร่  ไม่ค่อยว่างเลย T_T เหนื่อยเหมือนกันนะ ไอ้ทีไม่ใช่คนเหล็กนะเฟ้ยยยยยย (น่านนน ว่าจะไม่บ่น)  
   ……………………………………………………………………………………..
   เข้าเรื่องๆ
   เสาร์อาทิตย์ที่ผ่านมาผมไม่ได้กลับบ้าน ต่อไปนี้ผมจะขอไอ้ปอกลับอาทิตย์ละครั้ง ปกติผมจะกลับ2 วันต่ออาทิตย์ (แล้วแต่โอกาสจะสะดวก) เพราะผมเรียนเทอมนี้แล้วแทบจะอ้วกออกมาเป็นตัวหนังสือ เทอมที่แล้วฟลุ๊กๆ ได้4 มา (หมายเหตุ เพราะเรียนปรับพื้นฐานที่ได้เรียนมาแล้วครึ่งนึง และเพิ่มใหม่อีกประมาณครึ่ง พอมีพื้นฐานอยู่แล้ว ก็เลยรอดตัวมาได้) แต่เทอมนี้สิของจริง (พูดแล้วเสียวๆ) ผมมีสอบทุกวันอาทิตย์ วันเสาร์เรียนตามปกติ วันอาทิตย์เช้า 08.00-10.00 สอบข้อเขียน(ปวดมือฉิบ) 10.00-12.00 สอบปากเปล่า (เข้าห้องเย็น) บ่าย13.00-17.00 ขึ้นวอร์ด ผมจะตายแล้วววววว  (แต่คิดถึงคนอ่านก็เลยแอบโดดมาเขียนเล่าเรื่อง 55…เดี๋ยวถ้าผมสอบตกมา ระวัง  ระวังผมจะมาบ่นแบบยาวๆ)  คุณว่าไอ้ปอมันจะเข้าใจผมไหม  ถ้าผมจะพยายามอธิบายแบบนี้อย่างนุ่มนวลให้มันเข้าใจ (มันคงเข้าใจเนอะ)
   หลังเลิกงานวันจันทร์ผม ทำใจนานพอสมควรโทษหาไอ้ปอ
   “ปอออ วันนี้อากาศที่ชลเป็นไงบ้าง” (ถามมันก่อน ถ้ามันบอกว่าอากาศร้อนอบอ้าว ก็จะพูดวันใหม่)
   “ก็ดี  ไม่หนาวไม่ร้อน” ไอ้ปอตอบธรรมดา (เออ อากาศดี ถ้าจะไม่เป็นไร)
   “แล้ววันนี้เหนื่อยไหม”  (เป็นการเน้นอีกครั้ง ว่าอารมณ์ดีจริง)
   “ก็เรื่อยๆ  กูไม่เหนื่อยหรอก มึงล่ะเหนื่อยป่าว”  มันตอบน้ำเสียงปกติอีกครั้ง  (อืมมม คำถามจิตวิทยาน่าจะใช้ได้แล้วล่ะ)
   “ก็นิดหน่อย”  (เริ่มพูดให้ตัวเองน่าสงสารขึ้น เผื่อมันเห็นใจ)
   “กูบอกแล้ว เรียนอย่างเดียวก็พอ ออกจากงานเหอะ”  (อ้าวๆ ไงเป็นงั้นล่ะ)
   “ไม่หรอกงานก็สบายดี เรียนก็โอเค แต่เดินทางมันเหนื่อยหน่อยน่ะ”  (ตะลอมๆให้มันเข้าที่เข้าทาง)
   “แล้วยังไง  ให้เอารถไปใช้ก็ไม่เอา”  ก่อนจะไปเที่ยวแหละครับที่มันเอารถพ่อมันมาให้ผมใช้ (เจริญจริงๆ)
   “รถน่ะไม่อยากได้หรอก  พ่อกูจะซื้อรถให้ตั้งแต่กูเรียนจบ แต่กูไม่เอาหรอก นั่งรถเมย์ไปกับเพื่อนหลายคน อบอุ่นดี555 มีคนขับรถให้ด้วย เบนซ์ 2ประตู 20 หน้าต่าง หาได้ที่ไหน”
   “มึงก็พูดตลกไป แล้วจะมาบ่นทำไม”
   “คืองี้ เอาตรงๆเลยนะ กูขอกลับอาทิตย์ล่ะครั้ง…..นะ”
   “ไม่ได้  แค่นี้กูก็จะตายอยู่แล้ว  เจอกันอาทิตย์ละไม่กี่ชั่วโมง เป็นแฟนกันห่ายังไงวะ” (โอ้ เหมือนอากาศเริ่มร้อนล่ะ  อุณภูมิเริ่มสูง)
   “ใจเย็นๆปอ  กูไม่ใช่ออกซิเจน ขาดกูแล้วมันไม่ตายหรอก ….(ผมก็เล่าเรื่องเรียนให้มันฟัง เหมือนข้างต้นนั้นแหละ)…” ผมพูดอย่างโค-ตะ-ระ เพราะเลยนะ
   “มึงอย่ามาเวอร์ กูไม่เคยเห็นใครเรียนเอาเป็นเอาตายอย่างมึงหรอก”
   “จะเคยเห็นได้ไง เวลาที่มึงเรียน มึงก็ไม่ค่อยเรียน”
   “ครูห่าอะไรวะ มันไม่มีอะไรทำรึไงถึงสอนได้ขนาดนั้น” (เรียกว่าอาจารย์ดีไหม เรียกครูเหมือนสมัยกูเรียนอนุบาลกับครูสมศรีเลยวะ)
   “ก็มันหน้าที่เค้า เค้าเป็นอาจารย์ก็นี่แหละงานเค้า”
   “ไม่ได้ มึงอย่าเอามาอ้าง ไม่ได้ก็คือไม่ได้”   มันทำยังกะเป็นผู้ปกครองผมเลยเนอะ ขอซื้ออะไรสักอย่างแล้วไม่ให้
   “กูไม่ได้อ้าง มึงไปถามเพื่อนร่วมห้องกูดูสิ มีทั้งหมด 5 คน”
   “อย่าท้ากูนะที  มึงอย่าให้กูรู้นะว่าเอาเวลาไปให้คนอื่น”
   “ซะงั้น  ดูกูมีเวลาว่างขนาดนั้นเลยเหรอ ถ้ามีเวลาขนาดนั้นก็ดีสิ ก็จะนอนให้ลืมโลกเลย” ช่วงนี้เวลาที่มีค่ามากที่สุดคือนอนพักผ่อน ณ ตอนนี้ผมได้นอนวันละ4-5 ชั่วโมง หลายครั้งมึนๆ งงๆ สติสตังไม่ค่อยจะอยู่กับล่องกับรอย
   “มึงจะพูดยังไงก็เรื่องของมึง ถ้ามึงไม่กลับภายในพรุ่งนี้ มีเรื่องแน่” (กลัวตายล่ะ)
   “พูดไม่รู้เรื่องล่ะ  กูก็บอกแล้วว่ากูกลับไม่ได้  กูโทรมาบอกมันยังไม่ดีอีกเหรอ”
   “เหตุผลมึงมันเข้าข้างตัวเองทั้งนั้น”
   “แล้วจะเอายังไง” (เริ่มอารมณ์เสียแล้วสิ)
   “มึงลองดูแล้วกัน ถ้ามึงไม่กลับพรุ่งนี้”
   “อย่าเป็นคนไม่มีเหตุผล โตๆกันแล้ว” ผมพยายามพูดอย่างฝืนๆ  จริงๆอยากจะด่ามันให้รู้แล้วรู้รอดไป
   “ถ้ามึงแน่ มึงก็ลองดู”
   “กูไม่กลับ ในเมื่อไม่ฟังเหตุผลกัน ก็ไม่ต้องฟัง กูก็จะไม่อดทนอีกแล้ว” ผมเริ่มขึ้นเสียง
   “มึงจะพูดอะไรที” ไอ้ปอก็เริ่มอารมณ์เสียเหมือนกัน
   “กูพยายามที่จะอดทน แต่เมื่อมันเกินแรงกูแล้ว กูจะทำในสิ่งที่กูอยากทำ และกูจะไม่ทำในสิ่งที่กูไม่อยากทำ”
   “มึงอยากทำอะไร  ไม่อยากทำอะไร มึงพูดให้มันดีๆที” ไ อ้ปอเริ่มโวยวาย(ใจเย็นๆ ไอ้ที ตอนนี้มึงกำลังโกรธ พูดไรออกไปมันจะไม่ดี) ผมหายใจเข้าลึกๆ 5 4 3 2 1…
   “โทษๆปอ กูอารมณ์ไม่ค่อยดี” (อย่าเอาเรื่องเรียน ไปลงกับไอ้ปอสิที มันเป็นปัญหาของมึง มึงก็ต้องจัดการเวลาให้ได้)
   “แค่นี้นะปอ  อาบน้ำกินข้าว  เข้านอนไวๆ  ดูแลตัวเองดีๆล่ะ” ผมพยายามควบคุมสติและปรับอารมณ์ตัวเองให้ลดลง  กดวางสาย  เข้าไปอาบน้ำให้สบายตัว  กินข้าว  นั่งอ่านหนังสือ  สักพักมีข้อความเข้า
   “ก็แค่ช่างกระจอกๆ มัวแต่เห่าหมอป.โท อนาคตไกล…หมาวัดชัดๆ” ไอ้ปอส่งมา  เห็นข้อความก็เศร้านะ  (ปอมึงคิดอะไรอยู่) ผมไม่ได้ตอบกลับ เดี๋ยวมันจะยาว ขออยู่นิ่งๆไปก่อน
   ผมก็ได้แต่แอบโทรไปหาแป้ง(น้องไอ้ปอ) ถามว่ามันยังอยู่บ้านไหม  แป้งบอกว่าอยู่ ผมก็โอเคสบายใจบ้าง
   ……………………………………………………………………………..
   วันนี้วันอังคาร  วันที่ไอ้ปอมันบอกให้ผมกลับ ถ้าไม่กลับมันขู่จะมีเรื่องด้วย เอาไงดีล่ะ ผมตัดสินใจว่าไม่กลับวันนี้ เพราะวันพฤหัส วันศุกร์ ผมจะไปเก็บcaseที่โรงพยาบาลชลบุรี  ผมกะว่าจะกลับเย็นวันพุธ เช้ามาก็ไปโรงพยาบาลชลบุรี ได้อยู่ชลตั้ง2วันแหนะ  แต่ผมคงไม่โทรไปบอกไอ้ปอหรอก เดี๋ยว พลอยจะทะเลาะกันป่าวๆ รอไปแล้วซื้อของไปง้อเล็กๆน้อยๆก็น่าจะหายมั้ง
   …………………………………………………………………………….
   วันพุธ ผมคิดทั้งวันว่าจะซื้ออะไรไปให้มันดี   มันอยากได้อะไร  เลิกงานเดินขึ้นรถยังคิดไม่เลิก (คิดสิที คิดๆๆๆๆๆ….สายตาเหลือบไปเห็นมอไชต์คันนึง …อย่าตกใจผมคงไม่ซื้อมอไชต์ให้มันหรอกนะ….แต่คนขี่มอไซต์ดิ  โดนเลย เสื้อแจ๊คเก็ตสีดำ กางเกงดำ รู้สึกว่าจะมีฟองน้ำกันล้มที่ศอกและเข่าซื้อให้คงจะดี(แพงเกินไปป่าวที ง้อนิดเดียวเองนะ) เออนั้นสิแพงไป  ก็เห็นไอ้ปอมีแล้วด้วย  ประเด็นนี้เลยไม่ผ่าน  
   เอาใกล้เคียงล่ะกัน ผมเดินตะลอนๆ (ไอ้ทีผู้น่าสงสารแบกเป้ใบใหญ่เดินโดดเดี่ยวและเดี่ยวดายในเมืองหลวง) ผมเดินตามหาโปสเตอร์รถหาแบบสวยๆหน่อย (สวยกูแล้วไอ้ปอมันจะโอเคไหมเนี้ย)  เพราะผมเคยเห็นในห้องมัน มันชอบเอาไปติดแทบจะทุกมุม ผมเลยซื้อขนาดใหญ่ ประมาณว่าติดเป็นฝาผนังห้องด้านนึงได้เลย (หลายร้อยอยู่นะ) ได้ของเสร็จผมรีบไปอนุสาวรีย์ (ปกติจะขึ้นรถทัวร์ที่เอกมัย แต่วันนี้ด่วนพิเศษเลยไปรถตู้)
   ใกล้ถึงชลผมโทรหาไอ้ปอ
   “หวัดดีปอ” ทักด้วยความอารมณ์ดี
   “นึกว่าตายไปแล้ว” มันทักผม (ท่าจะโกรธมาก)
   “ไม่ตายหรอก  ยังไม่อยากเห็นคนร้องไห้หน้าโลง55”
   “โทรมามีไร”  (โห้  โกรธจริงเว้ยไม่เล่นด้วยเลย)
   “ป่าว โทรถามเฉย ๆ อยู่บ้านเหรอ”
   “อู่” ตอบห้วนๆ
   “อ้าวยังไม่กลับเหรอ ทุ่มแล้วน่ะ”
   “ทำโอ กลับไปก็อยู่คนเดียว”
   “อะไรจะขยันขนาดนั้น”
   “……………….” ไอ้ปอเงียบ
   “เอาล่ะๆ ไม่กวนล่ะ ตั้งใจทำงานนะ”
   “ไม่มีอะไรจะคุยกับกูเลยเหรอ”
   “ก็เห็นทำงาน ก็ไม่อยากกวน แค่นี้นะ” ผมกดวางสาย เพราะรู้ที่อยู่มันแล้ว ผมจะตรงไปหามันที่อู่เลย
   ที่อู่ก็เห็นคนอยู่เยอะนะ เค้าทำโอทีกัน ส่วนใหญ่ก็จะเป็นผู้ชาย ผมเที่ยวถามว่าไอ้ปออยู่ไหน จนเห็นเป้าหมาย  ลักษณะที่เห็น ไอ้ปอนอนหงาย มุดเข้าไปใต้ท้องรถ เห็นแต่ขากับรองเท้าที่คุ้นตาโผล่ออกมา
   ผมก้มลงจับขามัน เห็นโทรศัพท์วางข้างๆตัว
   “หมาตัวไหนวะ กูไม่มีอารมณ์เล่น อย่ามากวนตีนกู” มันยกเข่าขึ้นถีบมือผมออก  (เห้ย!ไอ้นี่ปกติมึงพูดยังงี้กับเพื่อนเหรอ  โคตรสุภาพเลย) ผมมึนจับข้อเท้ามันอีกครั้ง
   “ไอ้เหี้ย วันนี้กูอารมณ์ไม่ดี มึงอยากกลับก็กลับไปเลยไป” มันถีบมือผมอีก (มึงไม่คิดจะโผล่ออกมาดูหน่อยเหรอ) ครั้งนี้ผมนั่งลงนวดข้อเท้าให้มัน (มึงก็คงเหนื่อยเหมือนกันเนอะ)
   “กวนตีนกูลงไป  ใครวะ” ไอ้ปอเลื่อนตัว ถ่างขาออกมา(ที่ลองตัวมันเป็นแผ่นมีล้อเลื่อน) มันเห็นหน้าผมครั้งแรก มันตกใจ (กูไม่ใช่ผีนะเว้ย หน้าตื่นเชียว) ไอ้ปอลุกนั่ง (เอาไงล่ะกู  ง้อคนไม่ค่อยเป็นซะด้วย) ผมได้แต่กัดฟัน คิดหาคำพูด
   “กัดฟันทำไม กรามขึ้นหมดแหละ” ไอ้ปอเอามือทั้งสองมาลูบกรามผม “มาได้ไง” ไอ้ปอถามผมเบาๆสิ่งที่ไม่น่าเชื่อคือมันอมยิ้มเล็กๆ  (มึงจะโกรธกูไหมเนี้ย…กูอุส่าห์เตรียมตัวมาง้อ)
   “มารถตู้” ผมก็ตอบแบบงงๆ
   “ทำไมมารถตู้ล่ะ”
   “จะได้มาถึงเร็วๆไง” ไอ้ปอเริ่มยิ้มมากขึ้น “ไม่โกรธกูเหรอ” ผมถามอย่างงงๆ ไอ้ปอยิ้ม
   “โกรธ โกรธมากพอวางโทรศัพท์แล้วใจหาย อยากจะขว้างทิ้ง แต่พอเห็นหน้ามึงอยู่ตรงหน้า…ไม่คิดว่าจะได้เห็น มันโกรธไม่ลง กูเตรียมหน้าไม่ทัน” มันเอานิ้วโป้งลูบแก้มผม
   “มารับ จะกลับบ้านยัง”
   “เป็นครั้งแรกที่กูได้ยินมึงมารับกู กูตื่นเต้นจัง รอแป๊ปนึงนะ กูใกล้เสร็จแล้ว” ไอ้ปอนอนลงเหมือนเดิม เลื่อนตัวเข้าไป  “นวดขาให้หน่อยดิ” มันบอกผม
   “สั่งใครๆ เร็วๆเลย”  ผมนั่งรอ ไอ้ปอมันก็ร้องเพลงออกมาเบาๆ
“จะมองทางซ้ายก็เข้าตา จะมองทางขวา โอ๊ะ โอ๊ย ก็โดน
อุตส่าไม่ซุก แน่ะ ยังซน มาจ้างให้ทนก็ทนไม่ไหว
ก็ถูกใจอีกแล้ว มันอดไม่ไหว ใจแตกอีกแล้ว
สกัดยังไงก็เอาไม่อยู่ ควบคุมไม่อยู่ มันอู้ฮูซะทุกราย
บาดใจอีกแล้ว มันหลบไม่พ้นใจหล่นอีกแล้ว
ขนาดไกลๆมือไม้ก็สั่น ก็มันจะละลาย ถ้าหากละอายใจ
ได้ไหมช่วยไปน่ารักไกลๆหน่อย”  
   (ไม่ต้องร้องกูรู้ปอ จะมองทางไหนก็เข้าตามึงไปหมดแหละปอ) ผมลุกขึ้นเดินออกไปรอข้างนอก(เพราะผมเหมือนสิ่งแปลกปลอมของที่นั้นยังไงไม่รู้) ช่วงเดินออกมาคนก็มองผมเยอะนะ (กูก็เคยมาแล้วนี่ มองไหรหนักหนา…ไม่เคยเห็นคนหล่อน่ะดิ555) ผมก็เลยทำเฉยๆ  แต่กระนั้นสื่อก็ยังมองตามๆกัน ไม่แคร์สื่อไม่ได้แล้วล่ะ มันต้องมีอะไรผิดสังเกตุแน่ๆ  ผมทนสื่อโจมตีไม่ไหวก็เลยต้องหลบออกไปรอหน้าอู่ ทันใดนั้นกระจกรถติดฟิล์มดำที่เอามาซ่อมมันสะท้อนใบหน้าผม เห็นใบหน้าผมที่มีรอยเปื้อนที่ปากเป็นรอยนิ้วมือ ผมเอียงดูข้างๆก็มีล่องรอยตามใบหู ทั้งสอง (รอยมือมึงเต็ม ไอ้ปอ…แกล้งกูสนุกนักใช่ไหม)
   เรื่องนี้มีเหรอไอ้ที จะยอมให้มันแกล้งฝ่ายเดียว ผมยังไม่เช็ดหน้าออกหรอกเดี๋ยวมันหาว่าผมรู้ตัว ผมเอาผ้าเช็ดหน้า ป้ายฝุ่นดำๆ แล้วไปหาไอ้ปอ
   “ปอ เสร็จยัง”
   “ใกล้แล้วที อีกนิดเดียว 5นาที”
   “เหรอ เมื่อกี้เห็นหน้ามึงเลอะ คิดขึ้นได้ว่ามีผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋าเลยเอามาให้เช็ด ออกมาก่อนดิ” ผมพูดไอ้ปอเลื่อนตัวออกมา
   “หน้ากูเปื้อนเหรอ ตรงไหน” ไอ้ปอยิ้ม (ยิ้มไปก่อน ไอ้ลิง)
   “ทำยังไงวะปอ ให้มันเลอะ  ทั้งตา ทั้งแก้ม คาง” ผมทำท่าบ่น “หลับตาๆ เดี๋ยวมันเข้าตา” (น่าน ไอ้ทีทำเป็นหวังดีอีกต่างหาก)
   ไอ้ปอหลับตา ได้ทีไอ้ทีละเลงทั่วใบหน้า  
   “ออกหมดล่ะ ทำงานต่อเหอะ 5 นาทีเร็วๆนะ” ที่เร่งไม่ใช่อยากกลับหรอก แต่อยากจะให้เพื่อนๆมันเห็นก่อนที่เค้าจะกลับบ้านก่อน  ผมตรงดิ่งไปล้างหน้าตัวเอง แล้วไปรอที่รถ สักพักไอ้ปอเดินออกมา เพื่อนมันก็หัวเราะตรึม
   “มึงเอาหน้าไปมุดถังสีที่ไหนมาวะ555” เพื่อนๆมันทัก
   “ไร” ไอ้ปอทำงง แต่มันก็รีบเดินมาหาผม
   “เอ้ยย ปอ  หน้ามึงไปโดนอะไรมา”
   “โดนไร” ไอ้ปอก้มส่องกระจก “โห้ ไอ้ที แสบนักนะมึง”
   “555ใครเล่นก่อนวะ ไปๆ ไปรีบไปล้างหน้าออก” ไอ้ปอเดินไปล้างหน้า เดินกลับมา
   “แสบจริงๆ”
   “แสบไรล่ะ555”
   “ทีเดี๋ยวกลับบ้านกูก่อนนะ”
   “อืมได้ๆมีไรป่าว” ถามด้วยความเป็นห่วง งงๆ เพราะปกติไม่ค่อยร้องเรียกอยากลับบ้าน
   “เออน่า  บอกให้ไปก็ไปสิวะ”
   “โห้ ขอร้องอยากให้กูกลับเป็นเพื่อน ก็พูดให้มันดีๆหน่อย ” พอไปถึงบ้านมัน ไอ้ปอเข้าไปในบ้าน แล้วออกมา ไม่เห็นมีไรเปลี่ยนแปลง
   “ปอ กูให้ ผมยื่นม้วนโปร์เตอร์ให้มัน”
   “อะไรอ่ะ เห็นถือมา ว่าจะถามนานล่ะแต่ลืม”
   “เปิดดูเอง” ไอ้ปอคลี่ออก
   “โห้ที ใหญ่เบอร์เร่อเลย  แบบนี้รักตายเลย”
   “รักกู รึรักรถ”
   “รักทั้งสองได้ป่าว”
   “เห้ย! กูน่าสงสารเนอะ เทียบกับเศษเหล็กก็ยังสู้ไม่ได้”
   “ใครว่าล่ะ กูพูดเล่น ใครจะรักรถมากกว่าเมีย…ไปๆกินข้าวนอกบ้านนะ เดี๋ยวกูเลี้ยง”
   “โห้อะไรเนี้ย ถูกหวยรึไง”
   “ป่าวแค่อยากเลี้ยง ดูหนังด้วย”
   “ผีเข้ารึป่าว ตัวร้อนไหม” ไอ้ปอพาผมไปกิน ปลาเผาริมทาง และไปดูหนังแถวบางแสน จากนั้นก็ไปนั่งเล่นที่หาด (จริงๆตามแผนปกติผมต้องอ่านหนังสือเตรียมสอบอาทิตย์หน้า แต่ก็เว้นสักวัน ตามๆใจไอ้ปอหน่อย) นั่งที่หาด ไอ้ปอก็บริการอย่างดี ทั้งน้ำ หมึกย่าง ขนม (นานๆมาทีก็ดีเหมือนกัน มารับลม) เราคุยกันหลายเรื่อง จนมาถึงประโยคที่ผมอึ้ง เพราะตัวผมเองก็ลืมสนิท
   “ที happy birthday” ไอ้ปอพูดมองหน้าผม
   “ฮึ อะไรนะ” (วันเกิดกูเหรอ กูลืม)
   “happy birthday หรือสุขสันต์วันเกิดน่ะ  เข้าใจป่าว เรื่องง่ายๆก็ให้มันเข้าใจง่ายๆหน่อย”
   “โห้ปอ  ขอบใจ ไม่คิดว่าจะมีเซอร์ไพส์ ทั้งกินข้าวดูหนังมี happy birthday”
   “น่าจะมาตั้งแตเมื่อวาน จะได้ตรงวันพอดี”
   “ไม่เป็นไรวันนี้ก็ได้ กูดีใจมากๆเลยรู้ไหม”
   “เหรอ กูรู้แหละว่ามึงก็พูดไปงั้นพยายามให้กูดีใจ  กูจะแกล้งดีใจไปกับมึงดีไหมเนี้ย”
   “เห้ย ไม่ได้แกล้ง ไม่เคยมีใครเคยทำแบบนี้ให้เลยนะ ไม่มีใครให้เคยให้ความสำคัญกับมันเลยกูไม่เคยบอกใคร  บางครั้งกูเองก็มองข้าม ในเมื่อมึงทำให้วันเกิดกูมีค่า ทำไมกูจะไม่ดีใจล่ะ”
   “กูขอกอดมึงได้ไหม” ผมมองไปรอบๆด้วยหางตา ไม่ค่อยมีคน อีกอย่างจะได้เป็นการขอบคุณมันด้วย
   “ได้สิ” ผมโอบกอดมัน
   “ขอบคุณที่อยู่ข้างๆกู” ไอ้ปอพูด
   “กูดีใจเหมือนกัน ที่มึงอยู่ข้างๆกู” ผมพูดเบาๆ น้ำตาจะไหล ไอ้ปอไม่เคยพูดซึ้งขนาดนี้นี่หว่า ผมรู้สึกว่าไอ้ปอมันใส่อะไรที่คอให้ผมไม่รู้ ผมผละตัวออก มองดูแทบตกใจ
   “เห้ยปอ  ไม่เอา เอาเก็บไว้เหอะ” มันคือสร้อยคอทองคำหนัก1บาท
   “ใส่เอาไว้ กูไม่รู้จะให้อะไรมึง มันถึงจะมีค่ากับมึง  มึงก็มีหมดทุกอย่างแล้ว  กูก็หาได้เท่าที่จะหาได้  ทุ่มสุดตัวเลย”
   “ปอ ไม่ขนาดนี้ก็ได้ แล้วไปเอาเงินที่ไหนมาซื้อ” เพราะตังค์มันทุกเดือนอยู่กับผมหมดเลย ในบัญชีมันมีเงิน7-8 หมื่นแล้วนะ ผมก็ไม่ค่อยได้ดู
   “ทำโอไง มึงไม่อยู่กูก็ไม่รู้จะไปไหน ก็ทำโออยู่อู่แหละ” (อ้อ ตอนแรกผมเข้าใจว่าตังค์มันเก็บไว้กับผมหมดแล้วมันขอพ่อแม่มาใช้ ที่แท้มันก็หาเองหมด)
   “โอ้โห้ ไม่เคยบอกกันเลย ยักยอกทรัพย์นี่หว่า” ผมแซวมันเล่นๆ (มึงทำให้กูรู้สึกผิดมากเลยรู้ไหม กูจะซื้อของให้มึงคอยคำนวณแต่เรื่องตังค์ แต่มึงซื้อของให้กู มึงซื้อให้ทั้งหมดที่มี) ไอ้ทีเหมือนผู้ร้ายมากเลยใช่ไหม
   “ไม่ใช่นะเว้ย ก็มีติดตัวบ้างเผื่อยางรถรั่วจะทำไงล่ะ”
   “มันแพงไปอยู่ดีล่ะปอ เก็บไว้เองเถอะ”
   “ทีกูตั้งใจให้มึง มึงเก็บไว้นั้นแหละ” (ทุกวันนี้ก็บาทนึงก็ปาเข้าไปจะ2หมื่นอยู่แล้ว กว่าจะทำโอได้ตังค์สองหมื่นน่าจะนาน ผมสงสารมันจัง)
   “ขอบใจนะ” ผมโอบกอดมันอีกครั้ง
   เรานั่งคุยกันสักพัก สารพัดเรื่องตั้งแต่เจอกันโดยแบบงงๆ เรื่องฮาๆ บ้าๆ ของเรา ผมกับไอ้ปอหัวเราะดังลั่น มันเป็นอีกวันนึงที่ทำให้ผมมีความสุข วันที่ผมประทับใจไอ้ปอ  เราเดินตามหาดทราย จับมือกัน เขียนทรายเล่น  สลักชื่อไว้  ผมดีใจอย่างบอกไม่ถูก ถ้ามันรักผมแบบนี้ตลอดไปคงจะดี  เพราะยังไงผมรู้ตัวเองดีว่าผมรักมันขนาดไหน  เรากลับบ้านกันตี1 อาบน้ำ เข้านอน วันนี้เราเข้าใจกันมากขึ้นกว่าเดิม  ไม่รู้จะขอบคุณใครที่ทำให้ผมได้รู้จักไอ้ปอ ลิงน้อยแซนซน แต่ก็ปนความน่ารักเหมือนกันนะ (ใครจะไม่ชมแฟนตัวเองเนอะ) อยู่ดึกได้เพราะพรุ่งนี้ผมก็ยังอยู่รพ.ชล ตื่นสายได้นิดหน่อย ไม่ต้องรีบกลับกรุงเทพ 555+  

[LEO]

อันนี้เป็นส่วนที่ ที ฝากตอบ...ไม่รู้ว่าน้องที่ถามไปอยู่ในเล้าหรือป่าว

เอาเป็นว่าตอบโดยรวมแล้วกันน่ะครับ

........................................................................

ดีครับน้องคิดส์

โทษๆที ตอบเมล์ช้าไปหน่อย (ไม่หน่อยแล้วพี่)
พี่ก็ว่างั้นแหละ พี่ไม่ค่อยมีเวลา หวังว่าน้องคงให้อภัย 55 (ไม่รู้เอาเวลาไปทำอะไรหมดเนอะ)
รู้สึกว่าจะเป็นFC พี่ปอออกนอกหน้าเลยนะ
ไอ้คุณพี่ปอของคิดส์มันกวนteen ได้ทุกสถานการณ์แหละครับ  พลอยจะทำให้คนดีๆอย่างพี่เป็นโรคประสาทไปด้วย (ฟังไม่ผิดหรอก คนดีๆอย่างพี่55..มีเน้นๆ)

ขอบคุณครับที่ติดตามอ่านโดยตลอดเลย
ส่วนวิชามารสับไพ่ พี่ก็เพิ่งจะรู้จากไอ้ปอนี่แหละ (เรื่องเลวๆถามได้มันถนัดและชำนาญนัก)
เด็กช่างคนอื่นเป็นหรือป่าว พี่ก็หารู้ไม่
อยากเห็นพี่ อืมมม พี่ก็วนเวียนสิงสถิตย์แถวเอกมัยบ่อยๆ จะเป็นญาติกับคนขายตั๋ว เป็นชู้กับพนักงานขับอยู่แล้ว  
อ่านแรกๆ เอ๊ะ! จดหมายส่งผิดป่าว น่าจะส่งให้พี่ปอมากกว่ามั้ง (มีประชด)
แต่อ่านไปอ่านมา  ถึงพี่ที...สุดหล่อ(หรือป่าวว) อิอิ  มีคำว่าหรือป่าวด้วยนะ  ตามด้วยเสียงหัวเราะเล็กน้อย ถึงได้รู้ว่า  อืมมม จดหมายถึงเราจริงๆ
พี่ก็สบายดีหรือป่าว ยังไม่แน่ใจ  ระดับกลางๆแล้วกัน สบายดีแบบพอเพียง (อ้าวยังไง)
อยากเป็นเด็กชลเหรอ เด็กชลเค้าคัดหน้าตานะเฟ้ย หน้าตาดีๆถึงจะผ่านเกณฑ์ (แต่ทำไมตรูยังอยู่ได้วะ555) ก็ขอให้สอบผ่าน ได้เรียนในคณะที่ใช่ มหาลัยที่ชอบ  ชลบุรียินดีต้อนรับ (นึกว่าตัวเองเป็นผู้ว่าฯ)
สุดท้าย
ขอบคุณครับที่อยากให้พี่เด็ก (มีบอกให้แอ๊บแบ๊วด้วย) พี่จะลองทำดู คนเห็นเค้าจะหาว่าพี่ปัญญาอ่อนรึป่าววะเนี้ย
ปล.ตั้งใจเรียนนะคร๊าบบบบบ เด็กน้อย

พี่ที

 





ดีๆครับ น้องน้ำ

 โทษๆทีพี่ตอบช้า  จดหมายที่เขียนมาหาพี่ทุกฉบับพี่ตอบหมดครับ แต่มันอาจจะช้าหน่อย ไม่ค่อยมีเวลาเท่าไหร่ครับ  มีเวลาว่างต่อวันประมาณ 5 ชั่วโมงได้ มันเป็นเวลานอนของพี่ พี่ก็เลยนอนให้น้ำลายยืดซะหน่อย(คนอ่านยังอุส่าห์เขียนมาหา  แล้วทำไมคนเขียนจะไม่ตอบกลับล่ะเนอะ)

ก็ขอบใจครับที่ชื่นชมเรื่องพี่ ว่าแต่จะสมัครเป็นแฟนคลับ ได้ใบสมัครยัง ต้องติดรูปถ่าย แนบสำเนาทะเบียนบ้าน บัตรประจำตัวประชาชนมาด้วย (สงสัยน้ำจะไม่มี งั้น เอาบัตรต่างด้าวก็ได้ 555 น้องต่างด้าว แต่พี่น่ะต่างดาว)
เห็นปล.แล้วตกใจ  เป็นคนที่มีปล.เยอะมาก
พี่ก็ดีใจหากเรื่องพี่พอจะมีประโยชน์บ้าง
อยากตอบมากกว่านี้แต่ตาเริ่มจะปิดแล้ว  พี่ขอตัวนอนซักหน่อยนะครับ
ตั้งใจทำงานนะครับ

พี่ที…คนหล่อ (มีใครบ้างไม่ชมตัวเอง เนอะ  น้องน้ำคนสวย(รึป่าว) เอิ๊กๆๆ)

[ปีศาจน้อยสีชมพู]

อ่านตรงปอส่ง ข้อความมา     คิดเยอะไปแล้วอ่ะปอ
แต่ก็เข้าใจนะ       รักกันรักกัน นานๆนะ

[กระต่ายชมจันทร์]

เห็นเพื่อน+พี่เรียนหมอก็เข้าใจพี่ทีเลยค่ะ - -'

แบบวันสอบเสร็จวันสุดท้ายเดินสวนกับพี่หมอปี3ทักเค้าว่าเพิ่งสอบเสร็จเหมือนกันเหรอเพราะเห็นใส่ชุดนิสิตอยู่ปรากฎ...'พี่เปิดเทอมแล้วครับ'

= [ ] ='  เหอๆ...

ช่างเป็นคณะที่เปิดปิดได้ไม่เหมือนชาวบ้านจริงๆ

พี่ปอเองก็สุดยอด ตั้งใจทำโอเซอร์ไพร์ซพี่ที ที่หงุดหงิดกว่าปกติคงเพราะเป็นวันเกิดพี่ทีล่ะมั้งเนี่ย

ขอให้รักกันนานๆทุกอย่างผ่านไปด้วยดีนะคะ สู้ๆ!

ปล.โดยส่วนตัวหนูว่าถ้าพี่ปอส่งเมสเซจแนวประชดแบบนั้นมาอีก..น่าจะตอบกลับนะคะ เพราะเวลาคนเราทำประชดไปเพราะอยากได้ปฎิกิริยาตอบกลับให้มั่นใจว่ายังรักกันอยู่

[kyoya11]

พี่ปอหวานมาก
น่ารักมากมาย
พี่ทีก็น่ารักมากเหมือนกัน อิอิ^^

[beambeam]

  หวานซะไม่มีอ่ะคู่นี้...แบบนี้สินะที่เขาเรียกว่าจะเดินเคียงข้างกันไป ไม่ใช่ให้ใครเป็นผู้นำและใครเป็นผู้ตาม ถนัดคนละเรื่องก้ช่วยกันไปในสิ่งที่เราไม่ถนัด อยากให้คู่นี้ครองคู่กันไปนานๆ เท่าที่จะนานได้นะครับ ฉึก ฉึก 

[┗◎┗◎]

ดีเนอะที่เข้าใจกันได้

ปอน่ารักมากกกกกก พยายามทำโอด้วย

[yayee2]

ติดตามเรื่องนี้มานาน นานๆได้เข้ามาอ่านเรื่องนี้ด้วยแหละ
เลยดูเหมือนเป็นคนที่คอยแอบดูปอกับทีอยู่ห่างๆ เหมือนอยู่วงนอก คอยแอบชื่นชอบและแอบชื่นชมอยู่เสมอ
แต่ก็ดีใจทุกครั้งที่เข้ามาอ่าน และได้เห็นว่า สองคนนี้รักกันจริงๆ และยังอยู่ด้วยกัน ด้วยความรักความเข้าใจมาโดยตลอด
ปัจจุบันปอดูเป็นผู้ใหญ่ขึ้นนะ รู้คิดรู้อะไรมากขึ้น แต่ก็ทั้งปอและทีแหละ ต่างก็มีส่วนช่วยกันปรับเปลี่ยนตัวตนของตนได้เยอะเลย
รักกันๆ ตลอดไปนะคะ ป้ายังรอชื่นชมอยู่เสมอจ้ะ

[Little Devil]

อ่านไป ยิ้มไปเช่นเคย
นายปอเก่งมาก ทำโอทีซื้อทองได้
+ 1 เป็นกำลังใจ และ Happy Belated Birthday นะ 

[kitty]

 :impress2:ตอนนี้ปอน่ารักกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก


พี่ทีเอาใจใส่ปอมากๆน้า


รักกันนานๆๆๆๆๆๆๆๆๆเลยยยยยย

[pay-it-forward]

คู่นี้น่ารักมากๆ
ถึงแม้ไม่ได้พูดกันแบบหวานๆ ออกห่ามๆ
แต่อ่านแล้วรู้สึกถึงความรักของทั้งคู่เลย
รักกันตลอดไปนะคะ
 

[minima]

อ่านตอนนี้แล้วเหมือนได้ขึ้นสวรรค์ 
ดีจังเลยมีคนที่รักกันขนาดนี้อยู่บนโลก 

พี่ทีก็ดูแลสุขภาพด้วยน่ะค่ะ ดูแลหัวใจของพี่ปอด้วย
 
ฮิ้วววว

[dahlia]

คุณปอยังดูใส่ใจและูรักคุณทีดีอยู่เลย อะไรที่คุณทีสงสัยอยู่ในใจ อาจจะไม่มีอะไรก็ได้นะ

จะว่าไปคุณปอน่ารักแบบกวนๆดีนะ