หัวข้อ: ช่วยด้วย! ผมได้แฟน***ไอ้เด็กช่างยนต์ By ที...60 ฟ้าหลังฝน หน้า 143 (01/28/61)

[jimmyFG]

เพิ่งเข้ามาอ่านได้ครึ่งเรื่องเองอ่า
กะว่าจะมาเม้น เผลอมาอ่านตอนนี้
พอมาอ่านตอนนี้แล้ว ตืบ เลย

><

รอตอนต่อไป

นะๆ

พี่ทีกลับมาด่วน ค้างสุดซึ้งๆ

ชอบมากๆ เลยประประสบการณ์ที่หายากจริงๆ
ขอให้พี่ประคองกันไป... ให้นานๆ นะคับ
ผมเชื่อว่าถ้าคนเรา รักกัน
ไม่มีอะไรจะทำให้แยกจากกัน

เราต้องเข้าใจกัน เชื่อใจ... แล้วเราจะข้ามผ่านพ้นมันไปได้

อย่าให้มันลงเอยแบบชีวิตของผม
ที่ไม่สามารถยอบกลับไป
แก้ไขอดีตอะไรไม่ได้เลย

เพียงแค่ระลึก...ว่าเราเคยรู้สึกดีๆ กัน

ฝากไว้แค่นี้นะครับ... 

[เกริด้า(๐-*-๐)v]

 

พี่ที... มันเกิดอะไรขึ้นนะ 

อยากให้คุยกันนะ อย่างปอน่ะต้องพูดตรงๆ อย่าเก็บมันไว้เลยพี่ทุกข์ใจเปล่าๆ มันอาจไม่มีอะไรจริงๆก็ได้นะ ปอดูรักพี่มากนะ ถ้าไม่รักคงไม่ตามล่าพี่ขนาดนี้ มาใส่ใจพ่อแม่คนอื่นมากขนาดนี้(คนอื่นที่ว่าหมายถึงไม่ใช่ของตัวเองไม่ต้องคิดไปไกลนะพี่) ด้วยนิสัยที่ปอมันเป็นคนไม่ง้อใครอยู่แล้วนะพี่

เป็นห่วงนะคะ

[LEO]

ช่วยด้วย!ผมได้แฟนเหี้ย ไอ้เด็กช่างยนต์ 45 ….แยกทางกันจะดีกว่า
บ่นนำ
เรื่องนี้ผมเขียนเล่าย้อนไปประมาณเกือบเดือนแล้วล่ะ (เกิดตั้งแต่ต้นเดือนตุลา) เพราะไม่ค่อยมีเวลาเขียนเท่าไหร่ มีเวลาวันหยุดวันก็เลยมานั่งเขียนตอน 44  พอเขียนฝากคุณลีโอ แล้วมานั่งอ่านเม้น  ปรากฎว่าทุกคนเศร้าไปกับไอ้ทีตามๆกัน ขอโทษคร๊าบบบบ เป็นบาปเลยทำให้คนเศร้า ก็เลยรีบเขียนตอนที่45 เผื่อจะคลายเศร้าได้บ้าง(รีบเขียนอย่างด่วนๆๆๆ)  ก็อย่างที่บอกเหตุการณ์นี้ผ่านมาจะเดือนแล้วเลยรีบเขียนให้ทันปัจจุบันด้วย  คนอ่านจะได้รู้ว่าตอนนี้อยู่ด้วยกันรึเลิกกันไปแล้ว  จะได้ไม่ค้างๆคาๆ เนอะ

เข้าเรื่องๆ
ผมคิดแล้วคิดอีก ว่าจะเอาไงดี จะเอายังไงกับไอ้ปอดี  ผมถามตัวเองหลายครั้ง (และเชื่อในหลายๆคอมเม้นตอนที่ผ่านๆมา จะรักใครสักคนเหตุผลอาจจะใช้ไม่ได้)  …(กูยังรักมึงอยู่รึป่าววะปอ….คำตอบคือรัก รักมากด้วย  กูไม่อยากเสียมึงไป มึงเป็นรักครั้งแรกของกู ถึงกูจะไม่ใช่รักครั้งแรกของมึง แต่กูก็อยากเป็นรักครั้งสุดท้ายของมึง…ได้ไหม)  ผมจะทำปกติ ผมไม่อยากถามกวนใจมัน ช่วงที่ไอ้ปอไปอยู่กับผม ถามเรื่องแปรงผมยังรู้สึกไม่ค่อยชอบเหมือนไม่เชื่อใจ ดังนั้นผมจะไม่ระแวงมันล่ะกัน  ถ้าคิดอย่างเข้าข้างตัวเอง มันก็คงรักผมอยู่มั้ง มันอาจจะพลั้งเผลอไป มันก็คงไม่อยากให้ผมรู้ ถ้าจะอยากตัดขาดกันจริงๆ ก็คงทำให้เห็นให้รู้มากกว่านี้ ไม่รู้ว่าคิดแบบนี้ ต่อไปจะยิ่งเจ็บใจรึป่าว เอาล่ะทำเฉยๆไปก่อนแล้วกัน
………………………………………………………………………………………………
ผมเข้ากรุงเทพอีกครั้งตั้งแต่เช้าตรู่ และในสามวันต่อมาผมก็เอารถไปคืนไอ้ปอที่บ้าน มันไม่อยู่บ้าน(ก็แอบไปเงียบๆไม่บอกใคร) พอมันรู้ มันก็โมโหเล็กน้อยถึงปานกลาง (ช่างมัน)   
   พรุ่งนี้พ่อกับแม่ผมจะไปจีน และเป็นวันปิดเทอมใหญ่(หัวใจวุ่นวายของผมด้วย) หยุดอาทิตย์นึงมันก็ยิ่งใหญ่สำหรับผมแล้ว ผมกับไอ้ปอไปส่งพ่อแม่ตื่นตั้งแต่ตีสี่(ตื่นเต้นยังกะไปเอง) พี่เตยก็สมทบมาส่งที่สุวรรณภูมิ แหล่งนัดพบของคณะทัวร์ หลังจากที่คณะทัวร์ขึ้นเครื่องไป เราก็แยกย้ายกัน พี่เตยกลับไปโรงพยาบาลทำงานต่อ กว่าจะไปถึงก็เกือบเที่ยงโน้นแหละ ทำงานต่างจังหวัดไม่ได้อยู่ในกรุงเทพ (ยังอุส่าห์มาส่งอีก) ผมกับไอ้ปอก็เอารถไปจอดไว้ที่พักผมแล้วไปกับคณะทัวร์ที่ผมติดต่อไว้เหมือนกัน  พอจอดรถเรียบร้อย ผมก็คว้าเป้ผม (เอ๊ะ! ทำไมมันมีใบเดียว)
   “ทีกูลืมกระเป๋า” ไอ้ปอร้องเสียงตกใจ
   “อ้าวเวร ไอ้ปอมึงลืมได้ไง” (มึงก็อุส่าห์เตรียมไว้ตั้งนาน)
   “เมื่อเช้ากูเก็บกระเป๋าขึ้นรถเยอะอ่ะดิ กูก็นึกว่ากูเอาของตัวเองขึ้นแล้ว” พูดเสียงเบาๆ (ไม่เบาได้ไง ตัวเองไม่เอาของตัวเองขึ้น  ถ้าเป็นผมจัดกระเป๋าขึ้นเมื่อเช้ามันคงด่าไม่ยั้งแล้วป่านนี้)
   “แกนสมองมึงมันต้องทำด้วยไม้หน้าสามเหรอวะ”
   “กูลืม” พูดฉีกยิ้ม ตาหยี่ ประมาณว่าสำนึกผิด(ตลอด ท่าสำนึกผิดมึง)
   “ไม่เป็นไหร่ กลับไม่ทันแล้ว เดี๋ยวไปหาเอาข้างหน้า”
   “ขอยืมกางเกงในใส่หน่อยนะ” มันพูดแล้วหัวเราะ
   “ที่ผ่านมาไม่เคยใส่ของกูเลยใช่ไหม ทำมาเป็นขอยืม มีมารยาท ใครไม่เอามาก็ไม่ต้องใส่”
   “แหนะ กูมีมารรยาทก็ด่ากู”
   เราเดินทางไปบริษัททัวร์โดย แท็กซี่มิตเตอร์ (นั่งในรอบหลายเดือนเลยนะเนี้ย) พอไปถึงก็พบกับเพื่อนร่วมคณะประมาณ 40 คนได้ จริงๆไอ้ปอบ่นมากๆ มันไม่อยากไปกับคณะทัวร์ แต่ผมก็บอกมันว่าเรามาเที่ยวในระยะเวลาจำกัดก็อยากไปดูหลายๆที่  มันก็โอเค ยอมๆ
   พอจัดสรร ขึ้นรถเรียบร้อย ผู้นำเที่ยวก็แนะนำคณะทัวร์ทั้งหมด 4 คนรวมคนขับ รถทัวร์สองชั้น ชั้นล่างจะมี4 โต๊ะ เป็นที่พักผ่อน สำหรับคนที่นั่งแล้วอยากจะรู้สึกเมื่อยลงไปนั่งเล่นข้างล่างได้  หลังจากนั้นก็ให้ลูกเรืออย่างพวกราแนะนำตัว ต่างคนต่างมาจะได้รู้จักกัน  ชื่อ ชื่อเล่น ที่ทำงาน/ที่เรียน สถานที่ท่องเที่ยวที่อยากไป และอาหารที่ชอบกิน นี่คือโจทย์ที่โจนัสให้มา(หัวหน้าผู้นำเที่ยว) เราอยู่ช่วงกลางๆรถ เห็นคนข้างหน้าตอบซะ อยากไปเที่ยวต่างประเทศเกือบหมด อาหารก็ซะอย่างหรู(ไม่ดูเลยรึไงนั่งอยู่บนคณะทัวร์เค้าจะพาไปอยุธยา สิงห์บุรี อ่างทอง สุพรรณบุรี ) ผมกลัวไอ้ปอจะตอบแบบนั้น ก็เลยซ้อมบทไว้ (เส้นทางที่ตอนนี้น้ำท่วมหนักนั่นแหละ ดีนะไปก่อนน้ำท่วม รึเพราะผมไปมั้งน้ำเลยท่วม)
   “ปอ มึงต้องตอบว่ามึงอยากไปสถานที่ท่องเที่ยวประวัติศาสตร์ เมืองเก่า เรียนรู้ประเพณี วัฒนธรรม ของคนไทยสมัยก่อน  ส่วนอาหารมึงก็บอกว่าอยากกินอาหารพื้นเมืองของเค้า อยากชิมรสชาติที่แตกต่างจากที่เคยกินนะ ตอบประมาณนี้นะ” ผมกำลังจัดฉากให้ไอ้ปอ คนจัดทัวร์จะได้มีกำลังใจจะพาเราไปหน่อย ไม่ใช่จะไปที่นึง ดันตอบอยากไปอีกที่นึง
   “โอ้ย ที กูจำไม่ได้หรอก ยาวเกิน ใกล้จะถึงกูแล้วด้วย จำไม่ได้ๆ” ไอ้ปอโอด
   “เหรอจำไม่ได้งั้นตอบสั้นๆ แต่แนวๆนี้นะ”
   “เออ แล้วจะมาบอกคำตอบกูทำไมเนี้ย”
   พอไมล์มาถึงไอ้ปอ  ผมก็ลุ้นๆอยู่ว่ามันจะตอบอะไร
   “ดีครับ ผมป…… ชื่อเล่น ปอ ทำงานแผนกช่วงยนต์ที่ชลบุรี สถานที่เที่ยวที่อยากไป ทุกที่ที่…(มันมองมาที่ผม..มึงอย่าตอบพิเรนนะไอ้ปอ) …รถคันนี้จะพาไป”
   “วิ้ววววววววววว” เสียงคนจัด กะคนในรถร้องขึ้น ผมก็ยิ้มๆ (อืมตอบสั้นๆแต่ดีกว่าที่กูจัดฉากไว้อีก) เสียงนั้นจบลงมันก็พูดต่อ
   “อาหารที่ผมชอบกิน ผมกินได้หมด แม้กระทั้งตะขบหลังบ้านผมก็ยังชอบเลยครับ” มันพูดยิ้มๆ
   “555” เสียงหัวเราะทั้งรถดังขึ้น (ตอบดีวะ แหมะแฟนใครหว่า กินง่าย นอนง่าย อยู่ง่ายจังเว้ย)
   “แหมมม รูปหล่อแล้วยังตลกอีก บอกแม่รับลูกสะใภ้เพิ่มไหมค่ะ” โจนัสพูดขึ้น (สมัยเป็นเด็ก  แม่คงตั้งให้ว่าโจเพราะเห็นเป็นเด็กผู้ชาย  พอโตขึ้นเริ่มรู้ตัวเองว่าเป็นผู้ชายไม่เหมาะ เลยเติมนัสเพิ่ม…มีแซวเค้าอีก) ไอ้ปอก็ยิ้ม
   “มากับใครจ๊ะ” โจนัสถาม (อย่ามาแซวปอกูนะ)
   “มากับ…(ไอ้ปอมองหน้าผม) เพื่อนครับ”
   “ดีจัง แล้วไม่มากับแฟนล่ะจ๊ะ” (อ้าวๆทำไมซักไอ้ปอกูนานจัง)
   “มาครับ แฟนผมอยู่บนรถนี่แหละ (อ้าวไอ้เหี้ยปอ มึงตอบอะไร)… ผมมาหาเอาข้างหน้า”
   “555 งั้นน้องโจนัสก็มีสิทธิ์ลุ้นสิคะ” โจนั้สแซวไอ้ปอ ต่อจากไอ้ปอก็เป็นผม ผมก็ตอบเหมือนที่เตรี๋ยมไอ้ปอแหละ อาหารที่ชอบผมก็ตอบไปว่าไก่ย่าง ส้มตำแหละ มันน่าจะพื้นๆมีกินอยู่ทุกที่
   “มีแฟนรึยังจ๊ะ” โจนัสยังอยากถามต่อ ผมมองไอ้ปอบ้างแล้วยิ้ม
   “ไม่มีครับ ผมมาหาเอาข้างหน้าเหมือนกัน” (อย่าโกรธกูนะ กูตอบเหมือนมึง)
   “เอ๊ะ 2 ท่านนี้ตอบแล้วมองหน้ากันตลอด เป็นเพื่อนกูรักมึง รึป่าว  (เสียงคนหัวเราะดังขึ้น…ทำไมดูเหมือนกูมาเล่นตลกจังวะ) โจนัสล้อเล่นจ๊ะ  อ่ะท่านต่อไป” และแล้วก็ผ่านไปด้วยดี
   ทุกคนแนะนำตัวเองเสร็จ โจนัสก็เป็นแกนนำร้องรำทำเพลง
   “คณะเรามีหมอมาสองคน ชอบกินไก่ย่างเหมือนกันด้วย เราให้หมอมาทำไก่ย่างให้ดูดีไหม” โจนัสอีกแล้ว
   “ดีๆ” ลูกเรือประสานเสียงดังก้อง
   “เรียนเชิญหมอที กับหมอกายข้างหน้าจ้า” โจนัสทำไมชอบหางานให้ทำอยู่เรื่อยเลย หมอกายเป็นสัตวแพทย์ เรียนปี4 ปิดเทอมมาเที่ยว (จากที่นั่งฟัง) งั้นก็เป็นน้องผม
   “วันนี้ใครเจ็บป่วย เรามีหมอประจำคณะทัวร์ไม่ต้องกลัวนะจ๊ะ”
   “ผมเป็นหมอหมาครับ” หมอกายตอบแบบยิ้มๆ ทุกคนก็ฮาตรึม รวมทั้งผมด้วย
   “ได้ยินมาว่าหมอชอบกินไก่ ดังนั้นก่อนจะเป็นไก่ที่กินได้ ก็ต้องผ่านการย่างก่อนใช่ไหมจ๊ะ ดังนั้นก็อยากจะให้ย่างไก่ให้ทุกๆท่านได้ดู …คนดูพร้อมยังจ๊ะ..(พร้อม)…34-34” (โจนัสไม่ถามคนทำเลยเนอะว่าพร้อมไหม)
   “ไก่ย่างถูกเผาๆ มันจะถูกไม้เสียบ เสียบตูดซ้าย เสียบตูดขวา ร้อนจริงๆๆๆๆ”จากช้าๆเริ่มเร็วขึ้น จาก1รอบเป็น2-3-4-5ฯลฯ
   “นานไปแล้วมั้งโจนัส โดนเผาจนไหม้กินไม่ได้แล้ว” ผมพูดขึ้น
   “555 ขอเสียงปรบมือให้หมอด้วยจ๊า  หมอก็เนอะทำไปได้” (อ้าววว ก็บอกให้ทำ)
   กิจกรรมช่วงเช้าก็ผ่านไป ทุกคนในรถพักผ่อน ผมก็กำลังจะนอน มีเสียงประกาศดังขึ้น
   “ใครต้องการจะติวเลข คิดเลขเร็วเชิญด้านล่างนะครับ เรามีบริการผ่อนคลายความเครียด” (เออ ดีเว้ย เพิ่งเคยเห็นบริการแบบนี้) ผมกำลังจะลุกออกไป
   “ไปไหน” ไอ้ปอถาม
   “ไปเล่นเกมส์ คิดเลขไง”
   “มึงรู้ไหมเค้าคิดเลขอะไร”
   “ไม่รู้ ก็อยากรู้นี่ไง”
   “เค้าคิดแบบ โพลดำ โพลแดง ข้าวหลามตัด ดอกจิกน่ะ รู้ป่าว”
   “อ้าว เล่นไพ่กันเหรอ ไมไม่บอกกันตรงๆล่ะ”
   “มันเป็นศัพท์ที่ฟังแล้วให้มันลื่นหู  แล้วยังจะไปอีกป่าว”
   “ไม่ไปอ่ะ” (เพิ่งจะเคยได้ยิน คิดเลขเร็ว เออก็จริงต้องคิดกันเร็วๆ)
   “แต่กูจะไป  กูก็ไม่คิดว่ามันจะมีบนทัวร์ ที่แบบคนไม่ค่อยรู้จักกัน  ยังกล้าจัด เผื่อมีตำรวจปลอมตัวมา มันจะเป็นยังไงวะ” (มึงก็คิดว่าเผื่อมีตำรวจมา แต่มึงก็ลงไปเล่น)
   “อ้าววอนหาเรื่องเสียตังค์”
   “รู้ได้ไงว่ากูจะเสีย” ไอ้ปอยิ้ม
   “เออ แล้วแต่มึง เอากระเป๋าตังค์มึงมาดูหน่อย” ก็ไม่อยากห้าม มาเที่ยว  แต่ขอจำกัดหน่อยเหนอะ เผื่อเล่นไปเสียโดยไม่รู้ตัว
   “200 ก็พอ เสียหมดแล้วขึ้นมา ไม่ต้องนั่งนาน” ผมยึดทรัพย์มันไว้
   “ขอ100 เดียว” ไอ้ปอยื่นคืนให้ผมร้อยนึง
   “เออ ดี”
   ไอ้ปอลงไปเล่นได้ประมาณครึ่งชั่วโมง ก็มีเสียประกาศจากข้างล่าง
   “ประกาศ ประกาศ หมอทีลงมาข้างล่างด่วน รู้สึกว่าจะมีคนไข้ปวดมือหนัก” เสียงไอ้ปอเล็ดลอดออกมา  (ไอ้เหี้ยเอ้ย  มาแบบไหนอีกล่ะ) ผมเดินลงไป ถ้าไม่ลงก็กลัวมันประกาศอีก คนเค้าจะด่าเอา พอลงไปเห็นกลุ่มคนประมาณสิบ นั่งวงล้อมโต๊ะ
   (โอ้ไม่ ไอ้ปอเป็นเจ้า  มึงเสียแน่เลยเงินไม่พอจ่าย ตายๆถ้าเล่นกันตายี่สิบ ถ้าเค้าได้ครั้งเดียวก็เกินเงินร้อยมึงแล้ว มึงเรียกกูมาเสียตังค์ให้มึงใช่ไหม)
   “ตัวเฮงผมมาแล้ว ทีมาทางนี้มานั่งใกล้ๆ นับเงินให้หน่อย ปวดมือว่ะเก็บตังค์อยู่คนเดียว” ผมก็ทำหน้างงๆ(โห้ไอ้ปอมึงขี้คุยจังวะ) แต่เออ มันได้จริงเว้ย เห็นกองเงินแบงค์ยี่สิบกับเหรียญกองอยู่ข้างๆ
   คนเล่นก็ต่างเฮกันสนุก ทั้งได้ทั้งเสีย แต่ไอ้ปอดวงมันดี มันได้อย่างเดียว นั่งรถ3ชั่วโมง ผมนั่งนับตังค์ให้มันได้มาแล้ว2พัน (แต่ก็อย่างว่าเงินร้อนได้เร็วก็เสียเร็ว เสียไปก็ไม่ได้ว่าแต่อย่าเอาเงินในกระเป๋าก็พอ)
   หลังจากนั่งรถจากกรุงเทพก็มาถึงที่เที่ยวโบราณสถาน วัดอะไรไม่รู้ จำไม่ได้ เจดีย์สามยอด ก็ดูเก่าๆ ขลังๆ ดี ผมกับไอ้ปอสลับกันถ่ายเลยไม่ค่อยมีรูปคู่เท่าไหร่ ถ้ามาหน้าอื่นคงจะดี เรามาหน้าฝน ฟ้าครึ้มไปหน่อย  แต่ก็ยังสวยงามอยู่
   ผมกับไอ้ปอไม่ได้ฟังมัคคุเทศ์เท่าไหร่เพราะเค้าเดินเร็วมาก ไอ้เราก็มัวแต่ขึ้นตรงนั้น ออกตรงนี้ จนคนทั้งรถรอ จนต้องประกาศออกประชาสัมพันธ์หากันเลยทีเดียว
   “ขอโทษครับ ๆ” ผมพูดพร้อมก้มหัวกล่าวขอโทษยกใหญ่ (ลืมดูเวลา) หลังจากนั้นก็กินข้าวเที่ยว และไปที่ต่อไป เหมือนเดิม เล่นไพ่ ผมก็นั่งดู จนเริ่มเอ๊ะใจ เพราะไอ้ปอนานๆมันจะเสียครั้ง เล่น10 ครั้ง มันจะเสีย1 ครั้งเป็นแบบนี้ไปตลอด (มึงโกงเหรอ ทำไมมันเป็นแบบแผนจัง) ผมสงสัยแต่ก็ไม่กล้าถาม กลัวคนอื่นจะทักทวง
   หลังจากกินข้าวเที่ยงมาได้ชั่วโมงกว่าที่อยู่บนรถ ผมนับเงินอีกครั้งได้มาประมาณห้าพัน (คิดดูว่ามันมีแต่แบงค์ยี่สิบและเหรียญมันจะมีเยอะแค่ไหน)
   “ปอเลิกเหอะ” ผมกระซิบไอ้ปอหลังจากที่เห็นว่ามันได้เยอะ แล้วเริ่มมีคนหัวเสีย พูดเสียงดัง (ถ้าเค้าดักรู้ว่ามึงโกงมึงจะทำไง)
   “เดี๋ยวลงไปเที่ยวขึ้นมากูก็ไม่เล่นล่ะ” ไอ้ปอกระซิบตอบ พอไปถึงที่เที่ยวที่สอง วัดพระนอน ทุกคนลงไป ผมก็ลงไปไหว้ เดินดูรอบๆแล้วรีบขึ้นมากลัวเค้าจะรอเหมือนครั้งที่แล้ว ผมขึ้นมานั่งข้างบนกับไอ้ปอ นับเงินที่ได้ เกือบๆเจ็ดพัน (ตายล่ะหว่าใครเสียบ้างวะ เฉลี่ยคนเกือบพันเลยนะ)
   พอทุกคนขึ้นรถ สักพักก็มีคนมาตามไอ้ปอ
   “ไม่แล้วครับพี่ ผมเหนื่อยล่ะ” ไอ้ปอตอบ
   “เห้ย น้อง ได้แล้วอย่าเล่นตัวดิ” คนมาตามพูด (อ้าว ทำไมเริ่มมีเสียง)
   “พี่เล่นกันเหอะ  เดี๋ยวว่างผมลงไป”
   “ได้แล้วอย่าถอยดิน้อง” (ชักจะไม่ดี)
   “เอาล่ะ เดี๋ยวไปเคลียร์กันข้างล่าง  ทีเดี๋ยวกูมา”
   “ปอเอาเงินให้เค้าไปแบ่งกันเหอะ เงินร้อนๆมันจะสร้างแต่เรื่องเดือดร้อนให้เราแหละ” ผมกระซิบมัน
   “ไม่ต้องห่วงที เดี๋ยวกูจัดการเอง” ไอ้ปอเดินลงไป หลังจากนั้นก็มีเสียงจากข้างล่างดังขึ้นมา ผมก็ตกใจนึกว่าไอ้ปอจะโดนรุม ผมลงไปดู ข้างล่างด่ากันกระจาย
   “อยากเล่น เล่นเสียเอง อย่าโวยวายดิพี่” ไอ้ปอตะคอก
   “ได้แล้วอย่าหนีดิ” เสียงนึงดังขึ้น
   “ไม่ได้หนี ถ้าเล่นไปพี่เสีย พี่ก็จะมาโวยวาย ”
   “เห้ยน้อง พูดงี้ก็สวยดิ”
   “เล่นแบบนี้มันต้องใจถึง ถ้าใจไม่ถึงก็อย่าเล่นเลยดีกว่า…ถ้าผมไม่เล่น พี่จะเอาไง” ไอ้ปอเริ่มมีอารมณ์แล้วสิ คนจัดทัวร์ลงมาก็ไม่ดีขึ้น ยิ่งแต่จะวางมวยกัน
   “ไม่เป็นไรพี่  พี่จอดรถเลยครับ ผมลงตรงนี้ เดี๋ยวไปเที่ยวกันเองจะได้ตัดปัญหา” ผมพูดกับคนนำเที่ยว(แยกทางกันจะดีกว่า….ที่มาของชื่อตอน(หลายคนตั้งท่าจะเบริด์กระโหลกไอ้ที)
   ทัวร์เค้าก็ดีนะขอโทษยกใหญ่ เค้าคงกลัวเสียภาพลักษณ์เค้ามั้ง(ทั้งๆที่เค้าไม่ผิด ) คืนเงินให้เราด้วยครึ่งนึง เพราะเราจ่ายไปคนละ5พัน เที่ยวไหว้พระ9วัด 9จังหวัด และทัวร์ก็มาส่งขนส่งจังหวัดอยุธยา  ผม ไอ้ปอ กะกระเป๋า1ใบ บนพื้นที่ที่เราไม่คุ้นเคย เวลาก็ใกล้ค่ำแล้วด้วย
   ไอ้ปอก็คงหัวเสียอยู่หน่อยๆ อารมณ์ค้าง ประมาณว่าอารมณ์เกิดแล้วไม่ได้ระบาย(โกรธแล้วไม่ได้ต่อย)
   “ช่างเหอะปอ เราไปเที่ยวกันเองก็ได้ คืนนี้เราจะเป็นประชากรแฝงของอยุธยา ทำตัวให้เนียนล่ะมึง อย่าให้เค้าหาว่าเราบ้านนอกมาจากชลบุรี” ผมพูดเล่นยิ้มๆ อยากให้มันอารมณ์ดี
   “คืนนี้เรานอนไหนล่ะ”
   “ไม่มีที่นอนจริงๆกูจะพามึงนอนขนส่งนี่แหละ” ผมพูดแล้วพามันเดินไปถามประชาสัมพันธ์ ก็ได้ความในที่สุดเราก็ได้ที่ซุกหัวนอนโรงแรมอยุธยา ริเวอร์ไซต์
   ได้ที่นอนแล้วก็เดินเที่ยวตลาดหาเสื้อผ้าให้ไอ้ปอใส่ใหม่
   “เดี๋ยวกูจัดการเอง กูจะเปลี่ยนสไตส์มึงเอง” ผมซื้อให้มันใหม่ ทั้งรองเท้าผ้าใบ ทรงสูงๆหน่อยเหมือนนักบาสใส่กัน  ถุงเท้า กางเกงสามส่วนกระเป๋าเยอะๆจะได้เท่ เสื้อยืดคอปก กระเป๋าสบายใบโตๆ (เผื่อใส่ของฝาก)
   “แว่นกันแดดได้เอามาไหม” ผมถาม
   “มันอยู่ในกระเป๋าที่ลืมอ่ะ”
   “ไม่เป็นไหร่ ซื้อใหม่”  เงินที่ได้จากเล่นพนันนั้นแหละรีบจ่ายๆไปให้หมด อยู่กับตัวก็เดือดร้อน
   ในคืนนั้น เราก็….ต้องอธิบายไหม 55 เราก็วางแผนการเดินทางต่อ (คิดไรเนี้ย)  เดินลงมาร้านเน็ตเปิดดูแหล่งท่องเที่ยวในทันที มีอยู่สองทางที่อยากจะไปขึ้นทิศเหนือไปกาญ ลงใต้ไปแถวหัวหิน สรุปไปดูหิ่งห้อย (อ้าวแล้วไอ้อันหลังมันมาจากไหน) ไอ้ปอมันอยากไปก็ไป

[LEO]

“ ได้ๆ เราจะไปอัมพวากัน” เมื่อได้แหล่งท่องเที่ยวเป้าหมายแล้วก็เดินกลับขึ้นไปพักผ่อน
   “ปอ เล่นไพ่ไมต้องโกงกันด้วย” ผมถาม
   “อ้าวรู้ด้วยเหรอ”
   “ก็พอเดาออก ได้10 เสีย1 ทุกครั้ง”
   “โอ้โห้มีนับด้วยเว้ย”
   “มันแปลกๆไง ไม่คิดว่ามันจะตรงอะไรขนาดนั้น แล้วได้โกงจริงป่าวล่ะ”
   “เออ โกง มันเป็นของคู่กันที การพนันกับการโกง”
   “มีอีก1ที่ยังขาด  ไม่ครบเซ็ต”
   “อะไร”
   “ทะเลาะกันไง เรื่องปกติที่เล่นเสียแล้วอยากได้คืนก็เลยเล่นต่อเรื่อยๆ ยิ่งเล่นยิ่งเสีย โมโหและทะเลาะกัน”
   “อืมม แต่กูก็นานๆครั้งถึงจะเล่น เพื่อนๆที่เล่นด้วยกันมันไม่ค่อยเล่นกับกูหรอก กูได้ตลอดมันก็ว่ากูโกง”
   “จริงป่าวล่ะ”
   “จริง” (เออ มึงก็ยอมรับตรงๆดีเนอะ)
   “โกงยังไงอ่ะ กูดูไม่ออก”
   “ก็ถ้าจะโกงต้องเป็นเจ้ามือเท่านั้น มึงต้องชำนาญการเรียงไพ่และตาเร็ว  ทุกครั้งเห็นไหมล่ะกูจะต้องสับไพ่ก่อนถ้ามันไม่เรียงตามใจกู กูก็จะสับนาน บางคนก็ทวงว่าสับนาน กูก็บอกว่ามันจะได้แตก  ไพ่มันก็จะเรียงตามมือกู แต่มันไม่ได้เรียงหมายเลขหรอก พอใครสับไพ่ต่อไปมันก็สับสองสามทีมันก็ไม่แตกกันมาก ตัดไพ่ใบสองใบก็ไม่มีผล ตามันต้องไวเว้ย สับไปไม่ใช่สับมั่วๆ มึงต้องมองดูไพ่ด้วย” (พูดไรยิ่งพูดกูยิ่งงง)
   “ถ้ามึงฉลาดเหมือนเล่นโกงพนัน  มึงคงจะเป็นบิดาแห่งคณิตศาตร์เนอะ”
   “ไม่ยากเดี๋ยวกูสอน”
   “no thank ไม่ ขอบคุณ”
   “ไม่เอาติดตัวไว้หน่อยเหรอ  จะได้ไม่มีใครหลอกไง”
   “รู้ไม่ให้ใครหลอกก็ดี แต่รู้แล้วไปหลอกคนอื่นนี่ดิ”
   “ปากดี สั่งสอนหน่อยเป็นไง” ไอ้ปอประกบปากผมบดซะ(ปากกูช้ำแล้วมั้ง) “เป็นไง หายปากดียัง” มันยักคิ้วใส่ผม
   “อ้าวปากกูดีแล้วมันผิดตรงไหน ไม่ได้ปากเสียซะหน่อย”
   “น่านนน ยังไม่เลิก” ครั้งนี้มันประกบปาก พร้อมกับเอามือจี้เอวนี้สิ  จะร้องก็ไม่ดัง ดิ้นมันก็ทับตัวไว้ ผมจั๊กจี้มากพยายามดิ้นสุดแรงเกิด ที่นอนหนิกระจาย ชนิดที่ผ้าปู หมอน ผ้าห่ม ไปคนละทิศคนละทาง
   “อื้อ ๆ  ๆ” ผมพยายามร้องแล้วยกมือขึ้น ประมาณว่ายอมยกธงขาว ยอมแพ้  ไอ้ปอหยุดเล่นผมหอบเหนื่อย  ผมหายใจถี่ๆ
“เป็นไร  ยังไม่ได้เสียน้ำซะหน่อย”
“ไอ้เหี้ยปอ  กูเหนื่อยมากเลยนะ” ผมพูดหอบไปด้วย
“เหนื่อยไร กูยังไม่ได้ทำไรเลย” (อย่าเผลอนะมึง กูจะล็อคคอ แตะหำมึงให้จุกเลย… รู้อยู่ว่ากูบ้าจี้) คืนนั้นก็นอนแบบไม่ได้ปูผ้าปู เช้ามาแม่บ้านคงด่าเละเลยแหละ เจอลิงสองตัวอยู่ในห้องเดียวกัน
ตื่นเช้ารีบอาบน้ำแต่งตัว จะไปเที่ยวกันต่อ อาบน้ำแต่งตัว มากินข้าวข้างล่าง ขึ้นมาเก็บข้าวของไปขนส่ง
“แหะ ไอ้ปอวันนี้หล่อจริงโว้ย” ผมแซวมัน ใส่ชุดใหม่ทั้งเซ็ต
“อ้าๆ พูดงี้กูก็เขินดิเว้ย”
“จริงเหมือนนักท่องเที่ยวไต้หวัน เลยว่ะ”
“กูรู้ว่ามันเป็นความจริงแต่ไม่ต้องพูดก็ได้55”
“โห่ ไอ้ปอให้มันน้อยๆหน่อย พ่อฟิล์ม หล่อเลือกได้”
“ไม่ใช่เว้ย กูไม่ใช่ฟิล์ม ไม่เคยทำใครท้องแล้วกัน” (ไปเอาเค้ามาเกี่ยวอีก)
“ไม่เคยทำใครท้อง รึทำแต่ไม่ท้อง” (อ้าว ไอ้ที พยายามจะไม่พูดประชดมัน ลืมตัว)
“อยากรู้เหรอ(มันก้มหน้ามาประชิดผม) ทำให้ตายก็ไม่ท้อง อยากรู้ไหมว่าทำกับใคร”
“ไม่อยากรู้ล่ะ” รู้สึกว่าเลือดจะสูบฉีดขึ้นหน้าเยอะเลย
 ผมแต่งตัวให้มันแนวนี้ มันดูดีขึ้นนะ เหมือนคนมีอันจะกิน ดูโตขึ้นด้วย และไม่ต้องสงสัยว่าผมแต่งยังไง เหมือนๆกัน (แต่ทำไมกูเหมือนผู้ติดตามคอยยกกระเป๋าให้มันวะ) เรานั่งรถเข้ากรุงเทพอีกครั้ง แล้วต่อไปที่สมุทรสงคราม กว่าจะถึงก็บ่ายโมง เดินเข้าตลาดน้ำทันที (ให้ตายเหอะ ร้อนฉิบเป้ง คนก็เยอะเบียดเสียดกัน) ผมกับไอ้ปอนั่งกินขนมจีนน้ำเจี้ยว เอ้ย!น้ำเงี้ยว ที่ท่าน้ำ คละเคล้าด้วยบรรยากาศเสียงเพลงสุนทราภรณ์  กินอิ่มก็เดินลัดเลาะไปตามทางน้ำ
ยืนดูเค้าร้องเพลงคาราโอเกะ สมัยเก่า ที่นี้เค้าจะมีคาราโอเกะ ริมน้ำ มีโน๊ตบุ๊ค ไมล์ ลำโพง เพลงที่จะร้องต้องอยู่ในยุคสุนทราภรณ์  ส่วนเงินแล้วแต่จะให้ อืม สร้างบรรยายกาศได้ดีเลยทีเดียว
“ร้องไหม” ไอ้ปอถาม
“ให้กูร้องไห้ยังจะง่ายกว่าเลยปอ เพลงกูก็ไม่ค่อยได้ยิน  จะให้แหกปากต่อที่สาธารณะอีก คนข้างหลังจะได้ถีบกูตกน้ำพอดี…มึงร้องสิ”
“สักเพลงก็ดี” ไอ้ปอกล้าเว้ย มันร้องจริงๆด้วย   ผมก็เป็นผู้เก็บภาพ มันบอกว่าไม่เคยฟังเหมือนกัน อ่านเอาตามเนื้อ แต่ร้องออกมาก็เนียนนะ เราเดินไม่ทั่วตลาดหรอก มันจะมืดซะก่อน ก็ต้องหาที่ซุกหัวนอนอีกแล้ว ก็ได้รีสอร์ทใกล้แถวๆนั้น ฝากท้องที่ตลาดอีกครั้ง แล้วติดต่อเรือไปดูหิ่งห้อย คนละ60บาท แต่ถ้าเหมาเรือ ลำละ500บาท
“เหมาลำนึงครับ” ไอ้ปอพูด
“เห้ย!” ผมอุทานเสียงหลง
“ตกใจไร กูไม่อยากไปกับใครอีกแล้ว ไปทีไรมีเรื่องตลอด”
“เอางั้นเลยเหรอ 500 กับ120 เลือกเอาไร”
“เอา500 …ไปได้ทุกที่ใช่ไหมพี่ ออกได้เลยใช่ป่าว” ไอ้ปอร้องถามคนขับเรือ
“ครับ ออกได้เลย” เค้าตอบ
“120รอคนอีกเป็นชาติ แล้วยังต้องนั่งเบียดกันอีก”
“เออ เอาก็เอา แต่เรือมันใหญ่ไปป่าว” (นั่งสองคนมันวังเวง) ผมกับไอ้ปอลงเรือ ยังไม่มืดยังไม่เห็นหิ่งห้อย คนขับเรือก็พาเราขับรอบอัมพวา ผ่ากลางตลาดน้ำ  ผมกับไอ้ปอนั่งท้ายสุดของเรือ มันก็มัวแต่ถ่ายรูปผมทั้งยืนถ่าย นอนถ่าย เดินถ่าย เรือก็วิ่ง (มึงก็ไม่กลัวตกน้ำเลยเนอะ  แต่กูอายเพราะคนริมฝั่งมันมองเยอะ)
จนตะวันตกดิน ผมกับไอ้ปอนอนอยู่ท้ายเรือมองฟ้ามืดสนิท เรือเริ่มพาเราไปดูหิงห้อย เห็นต้นกำภูเป็นเงาตะคลุ่มๆ ริมน้ำ เห็นนิดเดียวเอง คนขับเรือบอกว่ามันยังไม่เยอะเพราะมันใกล้แห่งชุมชน
“หิ่งห้อยเกาะใครเค้าบอกว่าจะได้เนื้อคู่นะ” คนขับเรือแซว
“เหรอครับ งั้นพี่ขับไปใกล้ๆนะ มันไม่มาเกาะผม เดี๋ยวผมจะไปจับมันเอง55” ผมตอบ
“จะเอากี่ตัวล่ะที” ไอ้ปอพูด (กูลืม เผลอปากพูด ขอโทษๆ) ผมยิ้มเล็กน้อยให้ไอ้ปอ
พอเริ่มเห็นหิ่งห้อย เรือดับเครื่อง ค่อยๆแล่นเข้าไป  ไฟในเรือปิดสนิท ไอ้ปอหอมแก้มผม
“ยังอยากจะได้หิ่งห้อยอีกเหรอ” มันถามผมเบาๆ
“นี่ไง จับหิ่งห้อยได้แล้ว” ผมก็พูดเบาๆจับมือมันยกขึ้น   (ปอกูเล่นละครอ่ะ อย่าคิดมาก) ไอ้ปอยิ้มหน้าแป้นเลย
“มองฝั่งขวามือครับ”
“โอ้โห้” ผมแทบตกใจ มันไม่น่าเชื่อ สวยมากๆๆๆๆๆๆ  อยากจะบอกว่าทีแรกไม่เชื่อนึกว่าเค้าเอาไฟกระพิบมาติด เหมือนที่เคยได้ยินมา มันระยิบระยับเหมือน คนเอาไฟไปติดต้นคริสต์มาส สวยมาก ผมขอให้เอาเรือเข้าไปเบาๆ เห็นกิ่งกำภูโน้มลงพื้นน้ำ หิ่งห้อยเกาะเต็มไปหมด เชื่อทันทีเพราะหิ่งห้อยบินมาเกาะผมจริงๆ ผมรีบเอากล้องมาเก็บรูป (ว่าจะเอาลงมาอวด) แต่โทษทีถ่ายรูปไม่ติด (ผีหลอกป่าววะ) ไม่หรอกมันกระพิบไฟเล็กทั่วต้น  เล็กไปจนถ่ายไม่ติด มืดไปหมด ต้องมาบันทึกด้วยตาตัวเองเท่านั้น  แต่หิ่งห้อยก็ไม่ได้เกาะทุกต้นหรอกนะครับ ต้นไหนเกาะก็จะเกาะเป็นกลุ่ม  ต้นไหนที่เกาะมันจึงส่องสว่างมาก  บางทีก็เห็นฝูงนกกระเรียนสีขาว เกาะตามปลายมะพร้าว (เออ มันธรรมชาติจริงๆนะ ไม่น่าเชื่อแหล่งท่องเที่ยวตลาดน้ำ แต่ป่ายังสมบูรณ์ขนาดนี้)
ผมกับไอ้ปอนอนท้ายเรือต่างชี้ให้กันดู คุยกันเบาๆ เรือที่มาดูต่างก็ดับเครื่อง มันมีความสุขมากนะยิ้มตลอด หายเหนื่อยจากที่เดินทั้งวันเลย สวยๆๆ ใครยังไม่เคยไปแนะนำให้ไปเลย ไม่ไกลจากกรุงเทพ อาหารของกิน ของฝากก็ไม่แพง
วันที่สองเราก็เดินเที่ยวตลาดน้ำแบบเต็มๆ ทั้งวัน ตกเย็นก็ไปดูหิ่งห้อย และนั่งเรือชมอัมพวา เข้า-ออก หลายๆคลอง (เค้าบอกว่า สมุทรสงครามมีคลองมากกว่า300 ผมยังไปไม่หมดเลย วันที่สาม  ก็ขึ้นบก ท่องเที่ยวไปตามวัด วัดสร้างด้วยไม้สักและแกะสลักสวยเลยล่ะ มาครั้งนี้ก็ไหว้ครบ9วัดเหมือนกัน เที่ยวอุทยาน ร.2

จบการเที่ยว วันที่สี่เดินทางกลับบ้านพักผ่อน กลับไปนอนเอาแรงที่บ้านวันนึง  ก่อนที่จะเข้าสู่ภาวะปกติ  ไปเที่ยวก็เหนื่อยนะ (ใครบอกว่าไปพักผ่อนไม่จริงอ่ะ ไม่ได้พัก ไม่ได้ผ่อน เหนื่อย …แต่ก็ได้เห็นในสิ่งที่เราไม่เห็นก็คุ้มดีนะ) ที่ว่าคุ้มน่ะไม่ได้ใช้เงินตัวเองเลย ใช้เงินพนันไอ้ปอซะเกลี้ยง555
กลับถึงบ้าน (โอ้พระเจ้าถึงซะที) ผมวางสัมภาระอันหนักหน่วงไปด้วยของฝาก ไอ้ปอก็ไม่แพ้กัน ยัดเต็มกระเป๋า ผมล้มนอนคว่ำลงโซฟาข้างล่าง
“ไม่ไหวแล้ว  ขอนอนก่อนที่จะทำอะไรเถอะ” ผมพูด
“เหนื่อยเหรอ” ไอ้ปอถาม
“มันเหนื่อยแบบเมื่อยๆ ปวดบ่า เจ็บหลัง โอ้ยทุกอย่าง” 
“อะไนมันจะขนาดนั้น” ไอ้ปอพูดเดินมานวดหลังให้ผม
“มันไม่ขนาดนั้นหรอก พูดให้มันเวอร์จะได้มีคนมานวดให้55”
“เจ้าเล่ห์อย่างงี้  มันต้องโดน” ไอ้ปอกดนิ้วสัมผัสกระดูกสันหลัง ที่ไปกลางหลัง
“อ๊ากกกกกก พอแล้วๆ” ผมร้อง
“5555เด็กน้อยเอ้ย กดนิดเดียวก็เจ็บ”
“ไอ้บ้ามาหาว่ากูเด็ก ถ้ากูเด็กมึงก็ทารกล่ะวะ”
“มีอะไรที่กูเด็กกว่ามึง กูใหญ่กว่ามึงทุกอย่าง” ไอ้ปอไม่ยอม
“เออ ๆ ให้โตกว่าวันนึง หิวข้าวไปเจียวไข่ให้กินหน่อย” เริ่มหิวข้าว เข้ามาก็ไม่ได้แวะซื้อ กระเป๋าหนักเกิน
“ใช้เก่งวะ”
“อ้าวไหนบอกว่าจะเป็นพี่กู มึงก็ต้องดูแลน้องสิวะ” ผมพูด ไอ้ปอยิ้มๆ เพราะผมเพิ่งเคยพูดนี่แหละว่าให้มันเป็นพี่ (อย่าดีใจไปปอ กูหลอกใช้มึงเฉยๆ)
“ไอ้น้อง อยากกินไร บอกพี่ พี่จะไปซื้อมาให้”
“บอกให้ทำ ไม่ได้ให้ไปซื้อ เดี๋ยวตอนเที่ยงค่อยออกไป ตอนนี้กินกันตายไปก่อน กินจะได้ไปอาบน้ำ นอนพักสักแป๊ป”
“ได้ ไข่เจียวใช่ไหม”
“เออ”
“เออๆๆ  พูดกับพี่ห่าอะไรวะไม่เพราะเอาซะเลย”
“ห่าของมึงเพราะตายล่ะไอ้ปอ”
“ตกลงกันใหม่ไหม”
“ตกลงไร”
“มึงเป็นน้อง กูเป็นพี่  น้องต้องพูดกับพี่เพราะ พี่จะพูดกับน้องยังไงก็ได้”
“เว้ย ไอ้นี่ กูให้มึงเป็นพี่วันนึงมันก็ดีขนาดไหนแล้ว อย่ามาต่อรอง ไปหุงข้าว เจียวไข่เร็วๆ”
“โห้ น้องอย่าว่าพี่เลย พี่ไปแล้วคร๊าบบบบ” มันเดินไปพร้อมบ่นเบาๆ ผมก็ค้นของออกจากกระเป๋า แบ่งเป็นหมวดหมู่ว่าฝากใครๆ
“ใส่หมูไหม” ไอ้ปอร้องออกจากในครัว
“ไม่ใส่” ผมตอบ(ขี้เกียจเคี้ยว)
“ใส่แหนมไหม”
“ไม่ใส่” (อย่ามาพิเรน)
“ใส่หมูยอไหม”
“ไอ้ปอ มึงยกตู้เย็นมาถามต่อหน้ากูเลยมา มีอะไรในตู้มึงก็จะถามหมดเลยเหรอ”
“อ้าวมันก็ใส่ได้หนิ”
“ไม่ใส่อะไรเลยอ่ะเข้าใจไหม ใส่ไข่อย่างเดียว” (กวนว่ะ ไอ้นี่)
ผ่านไปสักพัก เสียงแว่วออกมา
“เสร็จแล้ว มากินได้”
“ใช้ได้เลยนะเรา เยี่ยมจริงๆ” ผมเดินเข้ามาในครัว เห็นไข่เจียวในจาน ก็ไหม้ๆขอบนิดหน่อยไม่เป็นไร มันอุตส่าห์ทำให้กิน ไอ้ปอตักข้าวมาวางไว้หน้าผม ผมเม้นปากมองหน้าไอ้ปอ (แน่ใจนะว่ามันเป็นข้าวที่ผ่านการหุง ไม่ใช่การต้ม) ไอ้ปอยิ้ม
“สุกแน่นอน” ไอ้ปอรีบบอก
“โอเค ทำให้กินก็ดีแล้ว” จากเม้นปาก ผมยิ้มให้มัน ตักไข่ใส่ข้าว เข้าปาก ผมก็ต้องหยี่ตา “ใส่อะไรลงไปในไข่บ้าง” ผมถาม หลังจากที่สัมผัสรสมันจืดสนิท
“ก็มึงบอกไม่ต้องใส่อะไร” (มึงประชดรึมึงซื่อ) จะด่าก็ไม่ได้ ผมก็บอกมันจริงๆ(แต่หมายถึงไม่ต้องใส่วัตถุดิบอื่นๆ แต่ปรุงรสได้ นะปออออออออ)
   “โอเค กินกันตาย” ผมเดินไปหยิบซอสพริกมาเทใส่ไข่ กับปลากระป๋องมาเปิดกิน พยายามกินไข่ให้หมดมันจะได้มีกำลังใจกับการทำอาหารให้ผมกินมื้อแรก ตั้งแต่ที่รู้จักกัน(ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ผมคงออกไปซื้อกินดีกว่า ไม่น่าเลย)
   เล่ามาซะยาว จบแล้วกับการพักผ่อน(มั้ง) เย็นวันอาทิตย์ พ่อกับแม่ผมก็กลับจากจีน ทุกอย่างก็เข้าสู่การดำเนินชีวิตปกติ
โอกาสหน้า คุยๆกับไอ้ปอ จะไปภูกระดึงกัน (ดูสิมันจะรักกันจริงป่าว จะให้แบกของทั้งหมดเลย) และอยากไปทางเหนือ เพราะเคยไปเหนือสุดก็ลำปาง อยากไปแม่ฮ่องสอน เชียงราย เชียงใหม่  พะเยา (อยากเป็นเด็กดอย)  คงอีกนานแหละกว่าจะได้หยุดยาวๆ ไปด้วยกันไหม555+

……………………………………………………………………………………….
ใครเป็นเพื่อนหรือแฟนคลับไอ้ลิงมัน  ฝากบอกมันด้วย ผมให้อภัยมันได้เสมอ แต่ทำอะไรไว้กรุณาเก็บหางไว้ดีๆ เพราะไม่อยากเก็บมาคิด เรื่องโผล่เล็กๆน้อยๆก็พอจะคิดเข้าข้างตัวเองได้บ้าง  แต่ถ้าเจอเข้าแบบเต็มๆ ก็คงจะไม่ไหว…นี่แหละใช้ใจคิดล้วนๆ (จะดีรึป่าวไม่รู้)

[LEO]

ที...มีของฝากมาให้ทุกคน...แต่ผมยังหาวิธีลงรูปไม่ได้...รบกวนช่วยชี้แนะด้วยครับ

[หัวเเม่มือ]

^

^^


จิ้มๆ

เอิกๆๆพี่ทีเล่นมุกแบบนี่ทุกที

[kyoya11]

ชื่อตอนนี่เอาเครียดใช่มั้ยอ่ะ -  -
ตกใจหมดเลย เฮ้อ!
แต่ยังรักกันดีอยู่ก็ดีแล้ว ^^
ส่วนรูปไม่เคยลงเองนะ แต่น่าจะใช้เป็นลิงค์เชื่อมต่อล่ะมั้ง
เดี๋ยวคนที่รู้คงมาบอกต่อจากเราเองแหละ ^^
ชักอยากรู้แล้วสิว่าอะไร^^

[DEMON3132]

+1 แทนคำขอบคุณ เห็นชื่อตอนใจหาย นึกว่าปอทำอะไรร้ายแรงขนาด
ต้องแยกทางกัน แถมยังมีลางมาตั้งแต่ตอนที่แล้ว (เจอถุงยาง) แต่พอ
อ่านจบถึงได้เข้าใจ (คนแต่งก็เข้าใจตั้งชื่อตอนซะใจหายเลย) รออ่าน
ตอนต่อไป ปอกวนน่ารักดี+ทีก็ผู้ใหญ่กลับกลายเป็นเด็กเพราะหาเรื่อง
เถียงกับปอได้ทุกเรื่อง   

[nunam]

เฮ้อ.......พี่ทีเล่นงี้เลยหร่า ตั้งชื่อตอนซ่ะ ใจหายใจคว่ำหมด หุหุหุ
เฮ้อ....ถอนใจอย่างโล่งอก หายจิตตกทันควัน ยังไม่เลิกกันๆ โย่วๆๆๆ
แอบหมั่นไส้พี่ปออ่ะ กวนได้โล่ห์ แต่ก็ชอบๆๆ 5+

ขอบคุณพี่ปอนะค่ะ ที่ตอบ PM เห็นหลังไมค์แล้ว ดีใจมากกกกกกกกก กรี๊ดดดดดดดดดดด
ขอบคุณพี่ลีโอด้วยนะค่ะ ขอกอดพี่ปอ กะ พี่ลีโอ ค่ะ 

[ไข่หอมคับ]

เย้ ๆ ๆมาสักที รอนานมากเลยนะพี่
เป็นFC พี่ปอ แต่...พี่ทีอย่าคิดมากน๊า

อ่านแล้วปลื้มพี่ปออีกเป็นโขเลย คนอะไรกวนได้ตลอดดดดจริง ๆ
ไม่ได้ให้หายใจกันบ้างเลย  นั่งอ่านอยู่กับเพื่อน หัวเราะกับมุกพี่ปอเพื่อนมันก็หาว่าบ้า

วิชาคิดเลขเร็ว ปกติเด็กช่างเค้าเป็นกันเกือบทุกคนป่าว
เพื่อนมันก็ทำได้ ไม่ค่อยอยากจะเล่นกับมันเท่าไหร่ เสียตลอดดดดดดด555+


รักกันนาน ๆ นะค๊าบบบบ
 

[BeeRY]

แอบอ่านอย่างห่างๆ และแอบเม้นอย่างห่วงๆ
ชื่อตอนทำเอาเสียววาบ เป็นกำลังใจให้พี่ที และอยากรู้ว่าสถานการณ์ตอนนี้เป็นอย่างไร

[mamacub]

แค่เห็นชื่อตอนก็แบบว่า.....ใจหายนึกว่าเลิกกันแล้วจิงๆ

แต่ก็เห็นด้วยที่ทีเลือกที่จะเชื่อใจปอ

ก็รักไปแล้วนี้นะ  เฮ้ออารมณ์เดียวกันเลย

[moonoi_sert]

 :L1:ดีแล้วเรื่องบางเรื่องเราไม่รู้อาจจะดีกว่ารู้ก็ได้

 :m20:ขำกับการโกงของปอจริงๆ โกงเก่งมากๆ แต่ก็จริงนะถ้าเล่นแล้วเสียมาพลาลใส่กันแบบนี้ อย่าเล่นตั้งแต่แรกสิ เคยเหมือนกันพอเราได้ คนเสียมันจะมาพลาใส่

[kitty]

 :เฮ้อ:เรื่องผ่านไปด้วยดีนะๆ


พี่ทีสู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ   รักกันนานๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

[PetitDragon]

เห็นชื่อตอน...นึกในใจ...ชิ-หายละ!!! 


พออ่านจบ ค่อยยังชั่วหน่อย 

[minima]

จิ้มพี่ทีหลายๆรอบบบบบบบบบ หนอยๆๆๆๆๆ
ทำให้เราจิตตกตอนอ่านชื่อตอน ฮึ่มมมม  
แต่ดีใจที่ยังไม่แยกทางกันจริงๆไม่งั้นคนอ่านคงนั่งร้องไห้สุดชีวิต

เที่ยวครั้งนี้ได้ทั้ง 2 คู่คือคุณพ่อคุณแม่พี่ทีและคู่พี่ทีกะปอไปฮันนีมูนกัน
เอิ้กๆ  

[JkrR]

แอบอ่านมานานแล้วครับ ไม่ได้เม้น

อิจฉาพี่ทีพี่ปอ และทึ่งในความเป็นผู้ใหญ่ของพี่ปอมากๆเลยครับ

ผมเคยได้ใช้ชีวิตแบบพี่ทีมาช่วงหนึ่งครับ

ช่วงสั้นๆ แต่ก็มีความสุขมาก

คือตอนนั้น ผมได้แฟนแบบพี่นี่แหละ ห่างกันหกปี (ผม23 มัน 17)

เป็นเด็กช่างเหมือนกันด้วย

นิสัยมันคล้ายปอเลย ห่ามๆ แต่จริงใจ

แต่ก็นะ ผมกับมันจบกันด้วยเรื่องที่พี่ทีเจอเมื่อตอนที่แล้วนี่ล่ะ

อืมม ช่างเหอะ เอาเป็นว่า ขอบคุณนะครับ ที่เอามาลงเรื่อยๆ

[u-only-one]

น้องที.... แยกทาง "กับทัวร์" กันจะดีกว่า....ใช่ป่าวคะ??

แล้ว ที & ปอ ก็เดินไปทางเดียวกัน และจะไปภูกระดึง เชียงใหม่ แม่ฮ่องสอน เชียงราย และ ฯลฯ

อย่างนี้รักกันอีกนานมากๆ กว่าจะเีที่ยวหมด   ^_________________^

รักกัน ให้อภัย พูดคุย อย่าต่างคนต่างคิดนะ ใจเย็นๆค่ะ ดูท่าทางแล้วปอก็รักน้องทีมากเหมือนกันนะ
แต่บางทีต้องคุยกันบ้าง ทำความเข้าใจกันเป็นระยะๆ เพราะระยะทางกับระยะเวลาค่อนข้างห่าง
ค่อยเป็นค่อยไป ใจเย็นๆ ทั้งรัก และ ผูกพันให้ยาวๆ อวยพรให้ยืนยาวค่ะ

[IZE]

ชื่อตอนหนอออออออออออ   เอาซะต๊กใจหมด

แต่น่ารักดี ไอ้ปอทำตัวน่ารักตลอดเลย อิอิ

[fakelove]

ใช่เลยง่ะ
ถ้าเจอแบบเต็มๆนี้ไม่ไหวแน่

 

[yeyong]

เข้าใจหลอกคนอ่านนะคะ
ใจหายแว้บบบบเลย
มีความรักไม่ยากหรอก
แต่รักษาประคับประคองให้มันอยู่กับเรายากยิ่งกว่า
 

[YANIZAxx™]

อ่านตอนนี้แล้วยิ้มมมมมมมมมมมมมมมมม :DD

[mumumama55]

  ทำกันใจหายใจคว่ำได้นะ ที  กะชื่อตอนเนี่ย 

แต่ไม่มีไรก็ดีแล้ว ยัง กันอยู่เหมือนเดิม ชิมิ

 

[JA(e)jung]

อ๊ากกก....ชื่อตอนนี่...ทำเอาซะหัวใจหนูแทบวายแหนะ...เฮ้อ   แต่ตอนนี้พี่ทีกะพี่ปอน่ารักมากเลยอ่ะ...อ่านแล้วมีความสุข...นั่งยิ้มตลอดเลยโดยเฉพาะตอนไปดูหิ่งห้อยเนี่ย...น้องชอบมากกับตอนที่พี่ทีบอกว่าจับหิ่งห้อยได้แล้วและพี่ทีก็ไปจับพี่ปอ   กรี๊ดดด..น่ารักมากอ่ะ...หว๊านหวาน   และอยากจะบอกว่าพี่ปอเทพมากอ่ะกะการนับเลขเร็ว...มีงบแค่100แต่ไหงได้กลับมาเป็นพันๆ...สุดยอดว่ะ   สุดท้ายก็ขอให้รักของพี่ทีกะพี่ปอเป็นรักนิรันดร์เพราะว่าความผูกพันมันไม่ได้เกิดขึ้นมาง่ายๆกับใครหลายๆคน   จะขอเป็นอีกหนึ่งกำลังใจ...ขอให้รักกันนานๆและมากๆนะคะ...ฮี้ววว!!!

[Lin-G]

เฮ่อออออ พออ่านแล้ว ลองสมมติว่าเป็นตัวเองดู

ถ้านอกใจแบบไม่ให้รู้ = ไม่ได้นอกใจ

ถ้ามีพิรุท ให้สงสัย + มีหลักฐานนิดหน่อย = ไม่ไหวอ่ะ ระแวง ต้องถามไปเลย

ถ้าถามแล้วบอก ไม่จริงหรอก ไม่มีรัย เราคิดมากไป = กูขออยู่คนเดียวก่อน เมิงจะไปไหนก็ไป (วัดใจตัวเองว่าถ้าไม่มีมันจะอยู่ได้ม่ะ)
เฮ่ออออออออ ไม่ไหว ๆ คนเรานี่มันไม่เหมือนกันจริง ๆ  ลิ้นจี่ยิ่งเป็นพวกเอะ อะ ถอย เอะ อะ หนี ไม่รับฟังใด ๆ ถึงรักก็เถอะ อย่างนี่เค้าเรียกใช้ "หัวใจคิด" มั้ยอ่ะ

ปล.แต่ยังงัยก็เป็นกำลังใจ อวยพรให้รักกันนาน ๆ แบ่งบันเรื่องราวดี ๆ กะหมู่เฮาต่อไป

[BaoBao]

  โล่งใจเมื่ออ่านจบ โอยยยย คาใจมาหลายวันเลยตั้งแต่ตอนก่อน

รักกันๆ ดีแล้วๆ อยู่สองคนไม่เหงา
มีคนทำไข่เจียว(คิดผิดที่กูสั่งให้ทำ)ให้กินด้วยนะ -- อันนี้หาที่ไหนไม่ได้
อยู่กะปอไม่เคยเงียบเลยสักที สนุกจะตาย ----เนอะ
แบบปอหาใหม่ได้ที่ไหน  อ้อ แบบทีก็หาใหม่ได้ที่ไหนเช่นกัน
แพ๊คคู่กันไว้อ่ะดีแล้วนะคะ คนอ่านตาดำๆ ดีใจ+สบายใจ  :จุ๊บๆ:หุ หุ หุ
เป็นกำลังใจให้พี่ทีนะคะ
ส่วนปอ ตอนนี้อยากตีก้นปอ ไอ้เด็กซุกซนเอ้ย 

[storbayre]

   สมกับที่รออ่าน ตื่นเต้นดี บางครั้งทำให้ใจหายใจควำเลย

( :call:ขอชมที่ปอเล่นได้อาจจะเป็นเพราะตาไวอยู่แล้ว )

 :z3:ตอนหน้ามาอัพไวไวให้หายคิดถึงนะ

[bbyuqin]

ชื่อตอนนี่ทำให้ต๊กกะใจซะกดเข้ามาอ่านแทบไม่ทัน
แต่มันคงไม่มีอะไรล่ะ...อย่าเพิ่งคิดไปไกลน๊า...แต่ถ้าไม่ไหวก็ถามตรงๆก็น่าจะดี อิอิ...เอาใจช่วยจ้า

ปล...วิธีลงรูปเหรอ ..อืม ตอนที่เคยลงอ่า เอารูปไปฝากในเว็บโฮสท์ พวก upic หรือ mediafile แล้วก็อป url ของรูปไว้อ่ะจ้ะ
มากด insert picture จะขึ้น  [ img ]----[ /img ]แล้วก็ใส่ url ระหว่างวงเล็บ  [--/img--] ค่ะลองดูน๊าา ถ้าคนอื่นมีวิธีง่ายกว่ารบกวนแนะนำด้วย แบบว่าก็อยากเห็นรูปที่มาฝากด้วย อิอิ รออ่านตอนต่อไปจ้าาาา

[TANYAjip]

โหยยยย ทีค้าบบบบบ    ตั้งชื่อตอนแบบนี้ มากระโดดถีบเรายังจะรู้สึกดีซะกว่่า  ใจหายหมด นึกว่าทีจะเชือดปอจริงๆ   

รักคือการให้ค่ะที  ถ้าเราให้อภัยมัน แต่เราไม่ดูโง่ในสายตาคนอื่นก็ให้อภัยคนที่เรารักเถอะค่ะ  ปอมันก็ติดทีมาเป็นปีแล้ว  อย่างนี้มันคงหยุดจริงๆแล้วล่ะ   นิสัยแบบปอนี่ ไม่น่าจะหยุดที่ใครแบบนี้ง่ายๆ  แต่ก็มาหยุดที่ที   

ปล   ปอ  ทำไรก็ปิดดีๆล่ะ   เด๋วจะหาว่าไม่เตื่อน

[pay-it-forward]

ชื่อตอนตั้งซะตกใจเลย
ทีกับปอมีมุมโรแมนติกเหมือนกันนะเนี่ย
อยากเห็นของฝากจากทีจัง แต่ลงรูปไม่เป็นเหมือนกันค่ะคุณLEO