มาแล้วจ้า...
หลังจากน้องเสียจิ้นไปสองวันซ้อน...
ตอนนี้ให้น้องได้พักบ้างนะคะ...(คนแต่งก็ขอพักบ้าง ฮ่าๆ)
แต่แอบกระซิบว่า...คนแต่งยืดโควต้า 3 วัน 2 คืน เป็น 3 คืน 4 วันแล้ว...
ตอนต่อไป...เป็นคืนสุดท้าย...
พี่เซฟแกคงเต็มที่เนอะ เอาให้คุ้ม... :laugh:ตอนนี้ก็ขอน้อง (และเรา) 
พักซักนิดนะจ๊ะ...
ขอบคุณทุกคนที่ชอบ ฉาก NC มือใหม่อย่างเรานะคะ ต่อไปจะพยายามให้ดีขึ้นค่ะ
ทุกคนเลยค่ะ
(ติดเม้นท์ไว้ก่อนอีกแล้ว)
++++++++++++++++++++
ตอนที่ 28 ทำโทษ (งด NC หนึ่งคืนน้องเลิฟเจ็บ!!) 2/5/10
เช้านี้ผมตื่นเช้ามากๆ ฮะ...หลายคนคงสงสัยใช่ไหมล่ะ ผ่านศึกหนักมาทั้งคืนแบบนั้น (ย้ำว่าศึกหนัก และย้ำว่าทั้งคืน...เพราะมันมีนอกเหนือจากที่ผมไม่ได้เล่าต่ออีกหนึ่งรอบใหญ่ๆ น่ะสิ) ผมตื่นเช้าได้ไง...มันก็บอกไม่ถูกนะฮะ...มันตื่นเต้น...ดีใจ...มีความสุข...ทุกอย่างมันล้นปรี่ จนทำให้ผมไม่สามารถข่มตาหลับได้สนิท...หลับๆ ไปไม่นานก็ตื่นขึ้นมา นอนคิดถึงเหตุการณ์ที่พึ่งผ่านไป แล้วก็อดยิ้มจนแก้มปริไม่ได้...เป็นแบบนี้ทั้งคืนครับ
ผิดกับคนข้างๆ ผม เสร็จกิจปุ๊บ คว้าผมไปกอดแน่น แล้วก็กรนฟี่ๆ ทันทีเลยฮะ...มันน่าแอบจับกดซะเลยนี่...แหะๆ ได้แต่คิดแหละฮะ ถึงจะนอนไม่หลับก็ใช่ว่าจะมีแรงเหลือนี่ครับ...ผมก็ได้แต่นอนมองคนข้างๆ แอบลูบปาก ลูบตา ลูบแก้ม แอบจูบปากพี่เขาเบาๆ ไปหลายรอบ หอมแก้ม (ที่นุ่มน้อยกว่าของผม) ไปหลายที...บางทีความสุขของคนเราก็ไม่มีอะไรมากนะฮะ แค่ได้นอนมองคนที่เรารักนอนหลับอย่างมีความสุข เราก็อิ่มใจแล้วครับ...
หลับๆ ตื่นๆ ไปจนถึงเช้า หันไปมองนาฬิกาปลุกของพี่เซฟ ก็บอกเวลา 7 โมงกว่าๆ นอนต่อไปก็เมื่อยเปล่าๆ ผมก็เลยค่อยๆ แกะมือพี่เซฟออกจากเอว ดันๆ หัวไหล่และขยับหัวทุยๆ ของพี่เขาให้นอนหงายลงบนหมอน...เสื้อผ้าก็ไม่ยอมใส่ นอนเป็นชีเปลือยไม่อายฟ้าดิน เชอะ...ว่าแต่พี่เขา ผมเองก็ไม่มีอะไรติดตัวตั้งแต่เมื่อคืน เดินไปหยิบเสื้อผ้าชุดเก่าของตัวเองกะจะมาใส่ก่อน เพราะกระเป๋าเสื้อผ้าผมยังอยู่ในรถพี่เซฟอยู่เลย เดินได้ทีละนิดๆ นะฮะ แค่ขยับ ก็เจ็บแปล๊บ!!! จนน้ำตาร่วงเลยฮะ...ค่อยๆ กระดึ๊บๆ อย่างสมเพชสังขารตัวเอง มาถึงเสื้อตัวเมื่อวานที่ถูกคนบนเตียงถอดเหวี่ยงเอาไว้เรี่ยราด เอามาดมๆ ...
เออะ!!! เหม็นเหงื่อได้อีก...
เอาไงดีวะกรู...หาเสื้อพี่เซฟมาใส่ก่อนดีกว่า....เกาะๆ เดินๆ ไปค้นๆ ก็เจอเสื้อยืดเก่าๆ แต่ตัวโครตจะใหญ่ ใส่ไปก่อนแล้วกัน...อืม...ก็ดีเหมือนกัน ใส่ตัวนี้ตัวเดียวไม่ต้องใส่กางเกงก็มองไม่เห็น ยาวไปไหนเนี่ย...
ผมก็จัดการใส่เสื้อยืด แล้วก็กัดฟันเดินไปห้องน้ำ ทำธุระส่วนตัวเสร็จ ก็ออกมายืนสำรวจห้องพี่เซฟชัดๆ อีกครั้ง เมื่อวานไม่ทันได้มองได้ดูอะไรเลย....ห้องพี่เซฟไม่ใหญ่มากแต่ห้องสะอาดและมีระเบียบมากฮะ มีเตียงเดี่ยวขนาดกลางตั้งอยู่กลางห้อง มุมด้านขวาเป็นโต๊ะคอมพิวเตอร์ และโต๊ะอ่านหนังสือเล็กๆ ด้านซ้ายมือเป็นกองทัพการ์ตูนที่ตั้งไว้อย่างเป็นระเบียบ ปลายเตียงมีจอโทรทัศน์ขนาดกลางตั้งอยู่ พร้อมเครื่องเล่นซีดีและPlay3 มุมห้องอีกด้านมีกีตาร์โปร่ง ดูจากยี่ห้อและรุ่นแล้วก็รู้ว่าไม่ได้ซื้อมาเล่นจริงจังนัก ผมเลยกระดึ๊บตัวอีกครั้งไปหยิบมาเล่น...
อือหืม!!! เล่นกีตาร์เคยตั้งสายบ้างไหมเนี่ยพ่อคุณ...ผมก็จัดการตั้งเสียงกีตาร์ให้ตรงคีย์ ก่อนที่จะเกาๆ เล่นๆ ไปเรื่อยเปื่อย...ทั้งๆ ที่เจ็บเบื้องล่างมากแต่ใจผมสุขอย่างประหลาด...หน้าบ้านพี่เซฟคงมีต้นไม้ใหญ่มากมาย ผมมองออกไปนอกหน้าต่างก็เห็นสีเขียวๆ ครึ้ม แผ่กิ่งก้าน มองแล้วสบายตา...นั่งเล่นกีตาร์ไป ดูแสงแดดกระทบใบไม้ หันไปมองคนรักเป็นพักๆ ...อยากให้ทุกเช้าเป็นแบบนี้จังเลยครับ...
นั่งเล่นชิลล์ๆ ไปได้ไม่นานก็สะดุ้งตกใจครับ คนขี้เซาลุกขึ้นมากอดผมไว้จากด้านหลัง...พอเห็นว่าเป็นพี่เซฟผมก็เลยเอนพิงหลังแนบอกเขาซะเลย...ตื่นมาก็มาฟัดเค้าทันที...หลับเต็มที่ก็มีแรงเลยนะ...ข้าวปลาก็ไม่ได้กินตั้งแต่เมื่อวานแล้วนะฮะ ไม่หิวบ้างหรือไง เอาแรงมาจากไหนกันนะ
ฟังผมร้องเพลงไปๆ มาๆ กลายเป็นผมร้องอย่างอื่นซะแล้ว....เออะ!!! เขินอะ!!!
สรุปแล้ว ครึ่งวันเช้า เราไม่ได้ทำอะไรเป็นชิ้นเป็นอันเลย หมดแรงจริงๆ แล้วฮะคราวนี้ หิวมากๆ ด้วย ถ้าผมหิวมากๆ ผมจะนิสัยเสียอย่างหนึ่งครับ คือผมจะงอแงทันที ก็เลยงอแงให้พี่เซฟมาอุ้มไปอาบน้ำ งอแงให้เช็ดตัวให้ งอแงให้แต่งตัวให้ งอแงให้พยุงลงไปกินข้าว งอแงให้ทำกับข้าวให้กิน แล้วก็งอแงขอนอนหนุนตัก...
“เย็นนี้เราออกไปหาอะไรกินข้างนอกกันไหมครับ” พี่เซฟที่นั่งบนโซฟาอุทิศตักให้ผมหนุนนอนดูซีรีย์ที่เพิ่งรู้ว่าพี่เซฟก็ติดเรื่องนี้เหมือนกัน แถมยังมีครบทุกซีซั่นอีกต่างหาก...อ่าห์!!!!! เสร็จไอ้เลิฟล่ะ คืนนี้จะดูทั้งคืนเล๊ยยยย...ไม่ต้องซื้อแล้ว โหะๆๆๆๆ
“กินไรอะ...แต่เลิฟเจ็บก้นอะ” เฮ้ย!!! ตายห่า หลุดปากพูดว่าก้นออกไปด้วย หน้าไม่อายจริงๆ กรู
“ฮ่าๆๆๆ งั้นขอคุณหมอเซฟสำรวจหน่อยได้ไหมครับ หมอเก่งน้า เรื่องตรวจภายในเนี่ย...จุ๊บ” อ้าวหมอ ลวนลามคนไข้เหรอ ทะลึ่งและๆ
“หื่นนนนนนน...อะพี่เซฟ ฮ่าๆๆๆ คิกๆๆๆ ฮ่าๆๆ พอแล้ว ฮ่าๆๆ คิกกกๆๆๆ อ๊ะ..ฮะๆๆ พ๊ออออออออ” คุณหมอเถื่อนก้มลงมาขโมยจุ๊บที่ปากไม่พอ ยังเอามือมาจี้เอวอีก....จิ๊...บอกแล้วว่าขยับมากไม่ได้ก็ยังมาแกล้งให้ขยับอีก เจ็บก้นก็เจ็บ จั๊กจี๊ก็จั๊กจี๊ หัวเราะซะเหนื่อยเลย...
“หมอเถื่อนแบบนี้ไม่เอาหรอก รักษาไม่หายอาจตายอีกต่างหาก...ไปหาหมอจริงๆ มารักษาดีกว่า เผื่อได้หมอหนุ่มๆ หล่อๆ มาเอาใจ.....อุ๊บ...อืม..” อ๊ากก ไอ้พี่เซฟ เล่นบดปากมาได้ เจ็บนะเนี่ย เดี๋ยวนี้รุนแรง เป็นซาดิสว่ะ...
“................................” ที่เงียบ เพราะปากยังไม่สามารถทำหน้าที่ของตัวเองได้ครับ...
“เข็ดไหม...ทีหลังพูดแบบนี้อีกพี่จะจูบให้ปากเจ่อเลย...ห้ามพูดถึงผู้ชายคนอื่นในเชิงชู้สาวอีกเข้าใจไหมครับ หืมห์...เมียใครๆ ก็หวงเข้าใจไหมเนี่ย”
“...............................” เอ่อ...ไอ้เข้าใจน่ะมันก็เข้าใจอยู่หรอก แต่...มันเขินอะ ไม่รู้จะพูดไง ก็เลยได้แต่พยักหน้าแดงๆ หงึกหงัก...
“คืนนี้โดนทำโทษชุดใหญ่แน่”
“ม๊ายยยย....คืนนี้งดเด็ดขาด...เจ็บจะตายอยู่แล้วห้ามมมมมมม” ผมรีบร้องห้ามเสียงหลงเลยฮะ คืนนี้ถ้ามีอีกนี่ตายดีกว่า...ขนาดวันนี้ปวดอึผมยังไม่กล้าอึเลย กลัวเจ็บอะ...ระบบขับถ่ายเสียหมด
+
+
+
+
+
คืนนี้ผมกับพี่เซฟก็เลยนอนกอดกัน ผลัดกันหอมแก้ม จูบกันไปมา จนผมเริ่มง่วง พี่เซฟก็สอดแขนให้ผมได้หนุนก่อนจะดึงตัวผมให้เกยตัวพี่เขานิดๆ ซุกซบลงบนอกของพี่เขา ได้ยินเสียงหัวใจของพี่เซฟที่เต้นรัว เร็ว จนอดไม่ได้ที่จะถาม...
“ตื่นเต้นอะไรฮะ ใจเต้นแรงเชียว” ผมถามเสียงเริ่มงัวเงียนิดๆ แล้วฮะ
“อยู่ใกล้คนที่ตัวเองรักจะตื่นเต้นก็ไม่แปลกหรอกครับ” หวานตลอดดดดดด!!!! แหวะ!!!!
ผมยิ้มนิดๆ ให้กับความหวานของพี่เซฟ...กระซิบบอกพี่เขาเบาๆ ว่า
“ของเลิฟก็เต้นแร๊งแรงเหมือนกัน” เงยหน้าจากอกพี่เขาไปจุ๊บปากแล้วก็แก้มพี่เขาเบาๆ ก่อนที่ผมจะหลับไปในอ้อมกอดของพี่เซฟ....
วันรุ่งขึ้นเราตื่นสายซะงั้นฮะ...ตื่นมาก็บ่ายโมงกว่าๆ แล้ว ก็เลยตัดสินใจว่า อาบน้ำแต่งตัวออกไปหาอะไรอร่อยๆ กินข้างนอกกันก่อนที่ผมจะต้องไปสอนไอ้น้องเซย์...วันนี้วันศุกร์ สอนเสร็จผมต้องรอดูน้องมันซ้อมด้วยครับ...พี่เซฟบอกว่าจะนั่งเฝ้า กลัวว่าไอ้เด็กนั่นจะทำอะไรผมอีก...แหมไม่หรอก ผมก็มือตีนหนักนะ ถ้ามันทำอะไรอีกคราวนี้มีถีบแน่นอน
“พี่เลิฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟ คิดถึงจังเลยฮะ” อืม...มันไม่เคยตายจริงๆ ด้วยไอ้น้องเซย์วิ่งพรวด กระโจนมาโถมกอดผมไว้ทั้งตัว
“เฮ้ยยยยย!!!! ไอ้เด็กเวรนี่ ปล่อยเลย มึงปล่อยเมียกูเลย” พี่เซฟที่เดินตามหลังผมมารีบโดดเข้ามาแยกผมออกจากไอ้น้องเซย์...เห็นไหมล่ะพี่เซฟ จะมาโทษเลิฟได้ยังไง ไอ้น้องเซย์มันไวอย่างกับลิง โผล่มาเมื่อไหร่ไม่รู้เลย...
“ห๊ะ!!!....เมีย ใคร ใครเป็นเมียใคร...นี่...อย่าบอกนะ...ว่า...พี่เลิฟอะ พี่เลิฟทำแบบนี้กับเซย์ได้ไงอะ...ทำไมไม่รอเป็นของเซย์อะ” โว้ยยยย กูจะบ้าตาย ไอ้นี่ก็เด็กงอแง ผัวกรูเอ๊ย!!! พี่เซฟก็ตั้งท่าจะแง่งๆ ใส่มัน...
“พอๆๆๆ พออออ หยุ๊ดดดดดดดดด” ผมต้องห้ามทัพก่อน เพราะตอนนี้ไอ้เซย์ก็ฟูมฟายชี้หน้าพี่เซฟหาว่าแอบลักหลับผม นิสัยไม่ดี ไม่เป็นสุภาพบุรุษ ยันมันบอกว่าพี่เซฟข่มขืนผม...เออ...เอากับมันดิ ดราม่าได้อีกไหมวะ ไปเล่นละครแทนเป็นนักร้องไหมไอ้หนู...ส่วนพี่เซฟก็เถียงมันฉอดๆๆๆ....เออ กูมีอะไรกับแฟนกูผิดเหรอไง / ก็กูรักกันมึงเสือกอะไร/ มึงอย่าได้หวังแตะตัวเมียกูอีก / มึงจะเอายังไงไอ้เปี๊ยกกูเป็นผัวเลิฟ ชัดเจนไหม
คือ...มึงไม่อายใคร แต่กรูอาย...ทีนี้ทั้งค่ายคงจะรู้แล้วมั้งว่าคุณครูน้องเลิฟมีสามีชื่อพี่เซฟ แถมยังมีว่าที่ศิลปินเข้ามาพยายามจะเป็นชู้ เฮ้ออออ....ถุย ชีวิตตัวเองสิ้นดี...
“ไปเรียนได้แล้ว เร็วเซย์ พี่บอกแล้วว่าห้ามตะโกน ให้รักษาเสียง....ส่วนพี่เซฟครับ ถ้าพี่จะคอยเลิฟ พี่เซฟก็นั่งตรงมุมนี้นะฮะ แล้วห้ามชวนลูกศิษย์เลิฟทะเลาะด้วย...เราก็เหมือนกัน อย่านึกว่าไม่เห็นนะแอบไปแลบลิ้นใส่พี่เขาทำไม ไปวอร์มเสียงเลยเร็ว...” ต้องเข้าโหมดดุฮะ ไม่งั้นผมเองจะประสาทกินเอาง่ายๆ ไอ้เด็กนี่มันม.6 แล้วนะเนี่ย อ่อนกว่าผมไม่กี่ปี ทำตัวเหมือนอยู่ป.3 ยังหันไปแลบลิ้นปลิ้นตา ทำหน้าเยาะเย้ยพี่เซฟตลอดที่เวลาที่ผมเผลอ....
“วันนี้ไปกินข้าวกับเซย์ได้ไหม...” พอซ้อมเสร็จปุ๊บ ไอ้ตัวดีก็มาตะแง๊วๆ ชวนกินข้าวด้วย ผมหันหน้าไปมองพี่เซฟ...พี่เซฟก็ทำหน้านิ่งๆ แต่แววตานี่ออกคำสั่งสุดๆ ว่าห้ามไป...
“ไปก็ได้...แต่พี่เซฟไปด้วยนะ” พี่เซฟตั้งท่าจะขัด แต่ผมหันไปจับมือไว้ก่อน ผมก็ไม่ได้อะไรเห็นว่าน้องมันชวนหลายรอบแล้ว แล้วอีกอย่างผมว่า บางทีถ้าเซย์ได้เห็นผมกับพี่เซฟอยู่ด้วยกันบ้าง น้องมันอาจจะเลิกคิดมาตอแยผมก็ได้...
“โหยยยยยย!!! ไปกันสองต่อสองไม่ได้เหรอ เดี๋ยวเสร็จแล้วเซย์ขับรถไปส่งเองนะฮะๆๆๆๆ” มรึงจะดื้อไปม๊ายยยยไอ้น้องเซย์
“ถ้าไม่มีพี่เซฟไปด้วย...พี่ก็ไม่ไป...พี่เซฟเป็นแฟนพี่นะเซย์ แล้วอีกอย่าง วันนี้พี่ก็นอนค้างบ้านพี่เซฟด้วย พี่เองก็คงปล่อยให้แฟนพี่ไปกินข้าวคนเดียวไม่ได้หรอก...จะเอายังไงเซย์ ถ้าไม่ได้ก็ไม่ต้องไป พี่จะได้ไปกินข้าวกับพี่เซฟสองคน” แอบหันไปเห็นพี่เซฟยิ้มเย้ยใส่ไอ้น้องเซย์ด้วย เออ..พอกันเว้ย
“ไปก็ได้...” ตอบแบบงอนๆ แล้วหันไปแยกเขี้ยวใส่พี่เซฟ...พี่เซฟก็คงปลงตก เห็นแล้วว่าไอ้เด็กนี่มันแค่เป็นเด็กนิสัยเสีย ขี้เอาแต่ใจ แต่ผมเองก็ไม่ได้อะไรกับมัน พี่เซฟก็ไม่ได้แสดงท่าทางหึงหวงอะไรมากมายแล้วครับ...
สรุปแล้ว เราไปกินเนื้อย่างเจ้าประจำกันอีกแล้ว...เจ้าเซย์เอ็นจอยอีทติ่งมากฮะ...ปกติจะต้องโดนจำกัดอาหาร ควบคุมน้ำหนัก ออกกำลังกาย แต่วันนี้ได้กินแบบหนักๆ เด็กวัยกำลังกิน กำลังโต ถึงแม้ตัวมันจะไม่ค่อยโต ค่อยสูงเท่าไหร่ แต่ก็คงต้องการอาหารเยอะๆ เหมือนเด็กหนุ่มทั่วๆ ไป ผมก็พูดเหมือนตัวเองไม่เป็นเด็กหนุ่มเลยเนอะ ผมเองยังกินจุเลยอะ
“พี่เลิฟ อ้าปากเร็วๆ อ้ามๆ ....เฮ้ย อะไรอะ ชิ้นนี้เซย์ย่างให้พี่เลิฟอะ...นิสัยหวะ” ขนาดเวลากิน ก็ยังคงทะเลาะกันอยู่ฮะ ไอ้น้องเซย์มันคีบเนื้อที่เพิ่งย่างสุกจิ้มน้ำจิ้มเสร็จ ก็มายื่นจ่อปากผม...แต่ผมยังไม่ทันได้อ้าปากงับเลยฮะ พี่เซฟก็เอาตะเกียบมาฉกเนื้อคีบไปกินหน้าตาเฉย...
“เลิฟไม่กินหรอก...สุกขนาดนี้ พี่เลิฟเขาชอบกินแบบมีเดี่ยม ไหนบอกว่าชอบเค้าไง แค่นี้ก็ไม่รู้” กะอีเรื่องแค่นี้ก็ข่มเด็กมันเนอะคนเรา...แต่แอบดีใจที่พี่เซฟยังจำได้ว่าผมชอบกินเนื้อแบบไหน...แล้วพี่เซฟก็โชว์หวาน ด้วยการดึงกระดาษมาเช็ดปากให้ผมเบาๆ
“เลอะแก้มเลย กินยังไงครับเนี่ย หืมห์...พี่ต้องป้อนไหม...อะ ดื่มน้ำก่อนนะ” เช็ดคราบเลอะเสร็จพี่เซฟแกก็หยิบแก้วน้ำมาป้อนผม เขินๆ เหมือนกันนะ แต่ก็แอบชื่นใจที่แฟนตัวเองเอาใจอะ
“อ้าว...เลิฟครับ ไม่คิดว่าจะเจอนะเนี่ย” อ้าวเฮ้ย...ไอ้แชมป์ ทำไมมาอยู่นี่ล่ะ มันไม่ได้ไปเล่นดนตรีที่กระบี่กับไอ้โรสเหรอ หรือว่าไอ้โรสกลับมาแล้ว เฮ้ยฉิบหายแล้วกู มันมาด้วยรึเปล่าวะเนี่ย
“เฮ้ย...แชมป์ ไม่ได้ไปกระบี่เหรอ...แล้วไอ้โรสล่ะ” ผมรีบถามเลยครับ พี่เซฟก็ท่าทางตกใจไม่แพ้กัน...ก็เพราะว่าไอ้โรสมันบอกว่ามันจะอยู่เที่ยวต่ออีกวัน คืนนี้ผมก็เลยตัดสินใจว่าจะไปค้างบ้านพี่เซฟอีกคืน แต่ถ้ามันกลับมาแล้ว สงสัยงานนี้แผนต้องล้มครับ
“อ๋อ...ไปมา แต่เรากลับก่อน ไม่ได้อยู่เที่ยวด้วย เผอิญเมื่อกี๊เรามีงานเล่นที่รับไว้นานแล้ว เลยต้องกลับมาก่อน...ส่วนไอ้โรสมันยังไม่กลับ กลับพรุ่งนี้มืดๆ นั่นแหละ...นี่เราเพิ่งเสร็จงานเลยมากินข้าวกับพี่ๆ อีกวงน่ะ” อ๋อออ ตกใจหมด ผมกับพี่เซฟนี่ถอนหายใจพร้อมกันเลยฮะ
“นั่งด้วยกันเปล่า” ผมเอ่ยชวนด้วยความจริงใจครับ เพราะหลังจากวันที่ผมเคลียร์กับแชมป์ไป แชมป์ก็พยายามปฏิบัติตัวกับผม แค่เพื่อนที่ดีเท่านั้น...
“อืม นั่งด้วยก่อนแป๊บนึงนะ เรามาจองโต๊ะก่อนน่ะ พวกพี่ๆ เขาจะตามมาทีหลัง” แล้วแชมป์ก็นั่งตรงเก้าอี้ว่าง ข้างๆ ไอ้น้องเซย์
“ใครฮะพี่เลิฟ” แหม!!! ไอ้เด็กนี่ โรงเรียนนานาชาติเขาไม่สอนมารยาทในการสนทนาให้แกบ้างเหรอไงวะ
“เพื่อนพี่เอง ชื่อแชมป์ แชมป์นี่น้องเซย์ เด็กปั้นค่ายพี่คิว ตอนนี้เราสอนร้องเพลงให้อยู่” ไอ้น้องเซย์มันก็หันไปมอง แล้วพยักหน้าให้แชมป์นิดๆ เป็นเชิงทักทาย เว้ยย...ไอ้เด็กนี่ ไม่มีใครสอนเหรอว่าผู้ใหญ่กว่าให้ยกมือไหว้
“อ๋อ...คนนี้เหรอน้องเซย์” แชมป์มันพูดแปลกๆ เหมือนเคยได้ยินชื่อ
“ใช่ เซย์เอง พี่มีปัญหาอะไรหรือเปล่า” จ้า!!! นักเลงจริงๆ ไอ้เปี๊ยก
“เซย์ทำไมไม่ไหว้พี่เขา พี่เขาอายุมากกว่าเรานะ” ไอ้หนูขมวดคิ้วยุ่งๆ หันไปยกมือไหว้แบบลวกๆ
“ดื้อนะเรา” ไอ้แชมป์เปรยออกมาเบาๆ แต่ก็ทำให้ไอ้ตัวยุ่งมันหันขวับไปมองตาขวาง
“ว่าใคร!!” นั่นไง มันออกฤทธิ์ แล้วครับ
“ใครก็ได้ที่ดื้อ...อย่าร้อนตัวถ้าไม่ได้ทำ” เพิ่งเคยเห็นไอ้แชมป์มันกวนตีนคนอื่นนะเนี่ย
“อะ...ไอ้”
“เลิฟเราไปก่อนนะ พวกพี่ๆ เขามาแล้ว...แล้วเจอกันนะไอ้เด็กดื้อ” ยังไม่ทันที่ไอ้เด็กดื้อจะได้พูดอะไร ไอ้แชมป์ก็ชิงตัดช่องน้อยซะก่อน แถมพอมันลุกขึ้นยังหันไปเอามือขยี้หัวไอ้น้องเซย์แล้วก็โยกแรงๆ ไอ้เซย์ก็รีบปัดมือไอ้แชมป์ออกอย่างหงุดหงิดครับ
“ไม่เจอเว้ย...ชาตินี้ชาติหน้าไม่ต้องมาเจอกันอีก”
“เดี๋ยวก็รู้...ไม่ต้องถึงชาติหน้าหรอกไม่เกินอาทิตย์หน้า...เจอกันแน่ ไปนะเลิฟ ไปก่อนนะครับพี่เซฟ”
ไอ้แช๊มมมปปปปปป์ กลับมาก๊อนนน พูดจาเป็นปริศนา แล้วมึงก็หนีไปเพื่อ!!!!!! กรูอยากรู้ ทำไมต้องเจอกันอาทิตย์หน้า หรือมึงกวนตีนมันเลยพูดไปงั้น หรืออะไร...กรูยิ่งขี้เสือกอยู่ หันไปมองหน้าพี่เซฟ ก็เห็นทำหน้าตาอยากรู้อยากเห็นเหมือนกัน...เออดีเว้ย ขี้เสือกทั้งคู่!!!
“พี่เลิฟ เพื่อนพี่เหรอ...นิสัยแย่อะ เซย์ไม่ชอบหน้าเลย กวนตีน” ไอ้หนู บ่นเบาๆ เดี๋ยวมันได้ยินก็เดินกลับมาตบกระบาล
“ก็เซย์ไปกวนพี่เขาก่อนอะ พี่เขายังไม่ทันทำอะไรเซย์เลยเซย์ก็ไปพูดจาไม่ดีใส่เขา” ก็จริงนะครับ แชมป์มันแค่พูดว่า อ๋อคนนี้เหรอน้องเซย์ แค่เนี๊ย มันยังไม่ได้ไปกวนตีนอะไรเลย
“ก็มันไม่ถูกชะตาอะ แถมมาหาว่าเซย์ดื้อ แล้วยังมาทำเป็นเหมือนรู้จักเซย์ หรือว่าพี่เลิฟเคยไปเล่าเรื่องเซย์ให้เขาฟัง”
“จะไปเคยได้ยังไง...พี่เพิ่งจะเจอมันนี่แหละ ไม่ได้คุยกันจะเป็นเดือนแล้ว เราน่ะก็คิดมาก อีกหน่อยเป็นศิลปิน ต้องเจอแฟนเพลงเยอะๆ จะมาทำตัวงอแงแบบนี้ไม่ได้นะเซย์ แฟนๆ เขาก็อยากมาชื่นชมกับศิลปิน แต่ถ้าศิลปินยังทำตัว ทำนิสัยแบบนี้ เขาก็ผิดหวังในตัวเซย์นะ” ต้องอบรมกันบ้างครับ เดี๋ยวไปกวนตีนใส่แฟนเพลง คราวนี้จะซวย...
“ก็ได้ๆ เซย์ขอโทษนะฮะ ต่อไปจะไม่ทำแบบนี้อีก แต่อย่าให้เจอไอ้พี่แชมป์นี่อีกแล้วกัน” เซย์มันก็ขอโทษแบบงอนๆ ครับ แต่ปลายเสียงมันบ่นๆ งุบงิบอะไรซักอย่างแว่วๆ ว่าอย่าให้เจอ สงสัยจะพูดถึงไอ้แชมป์ เฮ้อ...ช่างมันเถอะไร้สาระมากๆ ไอ้เด็กคนนี้ ไม่มีเหตุผลก็ที่หนึ่ง ดื้อก็แสนดื้อ เฮ้อออ...
เช็คบิลล์เสร็จแล้ว ผมกับไอ้เด็กน้อยก็เดินออกมาก่อน พี่เซฟขอเข้าห้องน้ำ ผมเลยบอกว่าจะเดินไปส่งไอ้หนูนี่ที่รถ พี่เซฟก็ไม่ได้ว่าอะไร...
“พี่เลิฟ...เซย์ชอบพี่นะ...ชอบมากๆ แล้วเซย์ก็คิดว่า เซย์เริ่มจะหลงรักพี่แล้วด้วย...พี่เลิฟ...คบกับเซย์ไม่ได้เหรอ...เซย์อยากเป็นคนที่ยืนข้างๆ พี่เลิฟ อยากกอดพี่ อยากเป็นคนที่พี่เป็นห่วง ดูแล แล้วก็อยู่ในสายตาพี่เสมอ...เป็นเซย์ไม่ได้เหรอ” อึ้งครับ...ไม่คิดว่ามันจะมาพูดจาจริงจังขนาดนี้ รู้งี้ไม่น่าเดินมาส่งมันเลย
“พี่ขอบคุณที่ชอบพี่...แต่พี่มีแฟนแล้ว พี่มีคนที่พี่รักแล้ว พี่รักพี่เซฟ เซย์ไม่รู้หรอกว่าพี่กับพี่เซฟผ่านอะไรมาด้วยกันมากมาย...พี่เซฟไม่ใช่ผู้ชายที่ดีที่สุด แต่เขาเป็นผู้ชายที่พี่รักที่สุด...ซักวันเซย์ก็จะมีคนนั้นของเซย์เอง คนที่เขารักเซย์จริง แล้วพร้อมที่จะดูแลและอยู่ข้างๆ เซย์...แต่พี่ขอโทษ ที่คนๆ นั้นคงไม่ใช่พี่แน่นอน” ต้องเด็ดขาดครับ จะได้จบซักที
“ฮึก...ฮือ...ฮือ...เซย์อยากจะสู้เพื่อความรักของเซย์บ้าง...พี่เลิฟอย่าห้ามเซย์เลยนะ ถึงแม้พี่เลิฟจะไม่ได้รักเซย์...ฮือ...ฮือ...แต่...แต่ เซย์ก็จะพยายาม”
“เซย์...เซย์เข้าใจไหมว่าการพยายามเพื่อความรัก มันไม่ใช่การแย่งชิง...ถ้าเซย์รักพี่จริง เซย์จะมาแยกพี่ออกจากคนที่พี่รักไม่ได้ เซย์อยากเห็นพี่เจ็บเหรอ...ความรักไม่ใช่การแย่งชิงนะเซย์ รักคือการให้ รักต้องไม่เห็นแก่ตัว ไม่อิจฉานะเซย์...มีความหวังในรักได้ แต่ต้องไม่ทำให้ความรักมันด้อยค่าลงเพราะมัวแต่คิดที่จะได้อยู่ฝ่ายเดียวนะเซย์...รู้จักการเสียสละ และการให้ด้วย ตอนนี้พี่พูดไปเซย์ก็คงไม่เข้าใจ แต่อีกไม่นานเซย์ก็จะโตขึ้น ถึงวันนั้น เซย์จะเข้าใจมันเอง แล้วพี่ก็จะไม่ยอมให้อะไรหรือใครมาทำลายความรักของพี่กับพี่เซฟแน่นอน พี่ก็จะสู้เพื่อปกป้องความรักของตัวเองเหมือนกัน”
“ฮืออ...พี่เลิฟ...เกลียดเซย์ไหม...อย่าเกลียดเซย์นะ...ฮืออ...”
“พี่ไม่เกลียดเซย์หรอก ที่พี่ต้องพูด เพราะพี่อยากจะเตือนสติเซย์ เซย์ก็เป็นเหมือนน้องชายพี่ มีอะไรพี่ก็ต้องเตือนต้องสอน ร้องไห้ทำไม เช็ดน้ำตาเร็ว แล้วจะได้รีบกลับบ้านไปนอนได้แล้ว พักผ่อนเยอะๆ วันนี้ก็ซ้อมทั้งวันไม่ใช่เหรอ”
“เซย์ขอกอดพี่เลิฟทีนึงได้ไหม ครั้งเดียวจริงๆ จะได้เป็นกำลังใจให้เซย์ตัดใจ...ได้ไหม...นะฮะ” อืม..เอาวะ มันคงไม่เสียหายอะไรมั้ง กอดก็กอด ถือซะว่ากอดน้องแล้วกัน
“อืม...” สิ้นเสียงอนุญาตจากผมไอ้หนูมันก็โผเข้ามากอดผมเต็มแรง พร้อมกับสะอื้นนิดๆ มันกอดอยู่สักพักใหญ่ๆ เชียวครับ จนยอมปล่อยเพราะ...
“อะ..แฮ้มม...กอดเมียชาวบ้านเขาพอรึยัง” พี่เซฟโผล่มา หายไปนานนึกว่าตกส้วมตาย..แต่ดันโผล่มาตอนสำคัญอีก ซวยจริงๆ เลยกรู
“พี่เซฟ...มันไม่มีอะไรนะ จริงๆ นะ เดี๋ยวเลิฟเล่าให้ฟัง...เซย์ เช็ดน้ำตาแล้วกลับบ้านได้แล้ว พี่ไปนะ” ผมรีบอธิบายพี่เซฟ กลัวพี่เขางอนอีกอะ...พี่เซฟเดินหนีไปที่รถของตัวเอง ผมต้องรีบบอกลาไอ้น้องเซย์แล้วรีบวิ่งตามพี่เซฟ
“พี่เซฟฟฟฟฟฟฟ...งอนเลิฟเหรอ...มันไม่มีอะไรจริงๆ นะ เลิฟเคลียร์กับน้องมันไปแล้ว มันแค่ขอกอดส่งท้ายเอง” มาอยู่ในรถกันแล้วครับ แต่พี่เซฟเข้าเซฟโหมดอีกแล้ว เงียบ...
“แล้วให้น้องมันกอดทำไม ทำแบบนี้มันก็ตัดใจไม่ได้หรอก เชื่อพี่สิ เลิฟอะชอบมองโลกในแง่ดี บางเรื่องไม่ควรจะคิดเยอะก็คิดเยอะ ไอ้บางเรื่องควรจะคิดเยอะๆ ก็ไม่คิดอะไรเลย...”
“เลิฟขอโทษนะ...เลิฟแค่คิดว่า น้องมันก็เหมือนเป็นน้องชาย เลิฟก็แค่ไม่อยากให้มองหน้ากันไม่ติด เลิฟขอโทษ ต่อไปนี้ไม่มีอีกแล้วแหละ ถึงมันขอกอดอีก หรือว่าจะทำอะไร เลิฟก็ไม่ยอมแล้ว เลิฟขอโทษนะ น้า... พี่เซฟจะให้เลิฟทำอะไรเลิฟยอมหมดเลย หายงอนนะ น้า”
“คราวนี้พี่คงต้องลงโทษเลิฟนะ ต่อไปเลิฟจะได้ไม่ไปใจอ่อนกับใครอีก...”
“จะลงโทษไงอะ ไม่เจอกันสองอาทิตย์ หรือจะงดโทรศัพท์หากัน หรือจะให้ถูบ้าน ซักผ้าทำกับข้าวให้ เลิฟยอมหมดอะ แค่พี่เซฟหายงอนก็พอแล้ว”
“พี่ไม่ทำโทษนานขนาดนั้นหรอกครับ...แค่ทั้งคืนก็พอ!!!!” อะไรคือทำโทษทั้งคืน กลางคืนจะให้ทำอะไร ขัดห้องน้ำรึเปล่าน้า....
หัวข้อ: Valentine Love เมื่อไหร่จะรักผมสักที ประกาศจอง P.1 (12/11/13) (อ่าน 837558 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก