หัวข้อ: "พี่ครับเป็นแฟนผมนะ"

[akike]

ขอแบบพี่แบงค์สักคนได้ไหมเนี่ย  ดีเกินไปหรือเปล่า

555+

ต้นตองเป็นพี่น้องที่รักกันดีนะ

แล้วมีของฝากเผื่อเราและเพื่อน ๆ ในเล้าบ้างไหมเนี่ย

[philophobia]

ช่วงนี้ไม่ค่อยมีเวลาเล้ย (จริงๆนะ) แต่ก็คิดถึงเสมอ
เพราะว่า เช้าเรียน เย็นต้องไปทำงาน(พิเศษ) หุหุ

พอดีช่วงนี้เป็นเทศกาลสอบกลางภาคครับ ก็เลยได้มีโอกาสมาต่อให้สักที
ขอโทษนะครับที่ทำให้รอกันนาน

ขอโทษจริง ๆ ครับ

คิดถึงเสมอออ

[jimmyjimmy]

โห้.....หายไปนานนนนนนนนเลย น้องตอง คิดถึงนะ....บอกพี่แบงค์ด้วย ว่าคิดถึง 

5 5 5 ตองไม่โกรธนะ แอบคิดถึงแฟนตอง 

[naiin]

นึกว่าไปหลงหนุ่มลาวหล่อๆจนลืมกลับซะแล้ว คิดถึงๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆหายไปนานเกิน

[pay-it-forward]

น้องตองมาแล้ว
คิดถึงๆ 

[Momoro]

พี่แบงค์เป็นสุภาพบุรุษมากมาย เทคแคร์ดูแลพี่ตองไม่ห่างเลย
หวานกันจริงๆเลยคู่นี้ อิจฉาๆ
ต้นไม่สบายแย่เลย ว่าแต่ไม่ให้บูมกอดอ่ะไหงมาอ้อนพี่ตองได้นี่
ช่วงนี้สอบเหมือนกันเลยพี่ตอง ไงก็เป็นกำลังใจให้น๊า สู้สู้ แล้วค่อยมาต่อนะ รอได้ๆ

[โมโม่ที่รัก]

ในที่สุดก็มาซะทีนะพี่ฟิ
สนุกมากเลย
 

[kuankao]

ในที่สุดพี่ฟิก็มาแล้ว

คิดถึงมากมาย


สอบกลางภาคก็สู้ๆน่ะครับ

[PeeYaR]

ดีค่า พี่ตองพี่แบงค์
เค้าเพิ่งอ่านเรื่องนี้จบแหละ อิอิ
เรื่องราวของพี่ๆน่ารักดีค่ะ หวานกันได้ตลอดอ่ะ อิจฉา
อ่านตอนพิเศษนี้แล้ว อยากไปเที่ยวหลวงพระบางบ้างจัง

[bbyuqin]

เย้ๆๆๆตองมาแล้ว หายไปน๊านนาน

ขำอ่ะเล่นใบ้คำซื้อสไปร์ท ลุงดันไม่เข้าใจซะงั้น คิกคิก

[knightofbabylon]

ตอง
หายไปนานจริงๆ   
คิดถึงแต่ไม่กล้าทวง 55+

ได้อ่านซะเต็มที่เลย 

[reneisance]

วันนี้ เหมือนจะเจอ ตอง ที่ ถนนคนเดินอะ ไม่รู้อะเปล่า ห้าๆๆๆๆๆๆๆๆ ใส่เสื้อสีเหลืองอะเปล่า อิอิอิอิอิ ว่าจะเข้าไปขอลายเซ็นซะหน่อยแต่กลัวทักคนผิด อิอิอิอิอิ 8/8/53

[Kfc_Pizza]

หวัดดีน้องตอง

คิดถึงจังเลย

เรียนหนักเหรอสู้ สู้ นะ

พี่แบงก์ย้ายกลับมาทำงานที่เชียงใหม่แล้วหรือบยัง

ปล.ไม่ได้เข้ามานานโคตรมีตอนพิเศษให้เยอะเลย 555

ไปอ่านก่อนนะ

รักษาสุขภาพด้วยนะจ๊ะ

 

[StillLoveThem]

....ตอนพิเศษอะ อ่านไปขำไปเลย แมนจวนก็ยังคงเป็นสีสันของกลุ่มอยู่นะ
...น้องตองบรรยาย หลวงพระบางซะอยากไปเลย งี้แสดงว่าคนที่ไปเครื่องก็เสียโอกาส ได้เห็นธรรมชาติแบบเต็มตาสินะ
...อีกอย่าง ไปกับคนรัก ดูแลเอาใจใส่กัน แถมด้วยครอบครัว มีความสุขจริงๆเนอะ แต่ว่ารูปที่โพสให้ดูนั้นใครหว่า ไม่เฉลยเหรอ น้องต้นน้องบูมใช่ปล่าว

[oaw_eang]

อยากไปมั้งจังเลยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย

[nut1987]

คิดถึงเหมือนกันๆ ^^

[Kfc_Pizza]

หวัดดีน้องตอง

อ่านแล้วอยากไปหลวงพระบางเลย

แต่ไม่มีคนคอยเทคแคร์ กลัวไปแล้วไม่เหมือนตอนน้องตองไป

5555

 

[philophobia]

นิเอ๋ยนิยาย
คนแต่งหายไปนานไม่โผล่หัว
ก็ด้วยว่าธุรกิจนั้นรัดตัว
ต้องเมามัวสะสางงานให้เสร็จไป

ก็แวะมาบอกทุกคนว่าคิดถึง
คิดคะนึงอยู่ทุกวันไม่ไปไหน
จะรีบเร่งเคลียร์งานให้เสร็จไป
แล้วจะต่อนิยายให้อ่านเอย

เตรง เตรง เตรงงง

ปล. เจอที่ไหนตบหัวได้เลยค้าบบบ ไอ้ตองตัวจริงเสียงจริงคร้าบบบบบ

[bbyuqin]

อิอิ...มาเป็นกลอนเลยน้องตอง..

รออ่านได้จ้า

[akike]

ถ้าเจอตัวพี่ตองจริงนี่จะกล้าไปทักป่าวเนี่ย

ไอ้จะเดินไปตบหัว  ก็คงมิงามแน่

เด๋วจะโดนสามารถพี่กระทืบซะก่อนดิเนี่ย

[Whatever it is]

เพิ่งได้อ่านค่ะ ติดเลย 555 แต่อ่านถึงตอนต้นถูกรถชนพอดี  แต่ฟื้นแล้วล่ะ แต่เรามะไหว 555 ง่วง นอนก่อน เด๋วมาอ่านต่อจ้า 

[NannY]

อ่านรวดเดียวถึงหน้านี้เลยจ้า ไม่รู้หลงหูหลงตาเรื่องนี้ไปได้ยังไง ชอบมากๆ จ้า 

ชอบทุกคนเลย ทั้งพี่แบงค์ น้องตอง บูม ต้น อิแมนจวน อิปั๊ม (2 คนหลังนี่ชอบเป็นพิเศษ ด้วยความฮาระดับเมพ  )

ยังไงก็อย่าเพิ่งหายไปไหน มาอัพตอนพิเศษให้หายคิดถึงกันเรื่อยๆ นะคะ 

[kotori]

อ่านรวดเดียวถึงหน้านี้เลยจ้า ไม่รู้หลงหูหลงตาเรื่องนี้ไปได้ยังไง ชอบมากๆ จ้า 
ชอบทุกคนเลย ทั้งพี่แบงค์ น้องตอง บูม ต้น อิแมนจวน อิปั๊ม (2 คนหลังนี่ชอบเป็นพิเศษ ด้วยความฮาระดับเมพ  )
ยังไงก็อย่าเพิ่งหายไปไหน มาอัพตอนพิเศษให้หายคิดถึงกันเรื่อยๆ นะคะ 

หลงเข้ามาเพราะไอ้คนนี้ มานแปะลิ้งใน twitter ค่ะ -*- เลยกดตามมันมาแบบเบลอๆ แล้วก็ติด -*-
น่ารักดีค่ะ น้องตอง พี่แบงค์ น้องบู ต้องต้นพุงกะทิ คิคิ
เป็นกำัลังใจให้นะคะ จะแวะเข้ามาอ่านอีก ก่อนไปขอกอดน้องบูทีนึง ฮิๆๆๆๆ

[Goodfellas]

มาเป็นกำลังใจให้่ก่อนครับผม   ยังปั่นเรื่องสั้นตัวเองอยู่เลย  ก็เลยยังไม่มีเวลามาอ่าน  แต่เดี๋ยวว่างแ้ล้วจะรีบมาอ่านครับฟิ ตอนแรกๆก็สนุกแล้ว  เดี๋ยวจะมาติดตามต่อครับผม   

[Fae~For~One]

  ดีใจ อ่านทันซ๊าที

อ่านวันหลายนิดจิตแจ่มใส

น้องตองเขียนสนุกดี แรกๆ อ่านแล้วแปลกๆ มันเหมือนตัดฉาก ชูวับ ชูวับ แต่พอเริ่มชินก็สนุกดี

ภาษาก็ดี อ่านแล้วมันมีอารมณ์ของตัวละครอยู่ในภาษาที่อื่น แถมแทรก มุขฮ่า ตลอด อ่านไปอ่านมา พี่จะติด อ๊างงง ตามซะแล้ว

หลังๆ อิพี่แบงค์ของน้องตองจาเริ่ม พูดแบบ แมนๆ กับน้องตอง นะ

แต่บางทีก็หวีต วี๊ดวิ้ว ซะ อ่านแล้วเขิลล แทน

ชอบ ชอบ

[philophobia]

ตอนพิเศษที่ 4 หลวงพระบาง Episode V

“ถึงบ้านช่างไหแล้วครับ เดี๋ยวเราแวะซื้อของฝากที่นี่อีกที่นะครับ” พี่บอยมัคคุเทศก์นำเที่ยวของเราคราวนี้แนะนำที่ท่องเที่ยวแหล่งสุดท้ายก่อนที่เราจะออกจากหลวงพระบางกลับเมืองไทย เมื่อวานพวกเราก็ไปตะลุยช็อปแหลกกันที่บ้านผานมเป็นที่ชื่นอกชื่นใจของบรรดาสตรีผู้ร่วมทริปทั้งหลายไปแล้ว ธนบัตรเป็นปึกปลิวว่อนเปลี่ยนมือไปสู่แม่ค้าช่างทอผ้าชาวไทลื้อบ้านผานม ด้วยว่าฝีมือการทอผ้าของเธอเหล่านั้นเคยรับใช้ราชสำนักหลวงพระบางล้านช้างร่มขาวมาเก่าก่อนตั้งแต่สมัยบรรพบุรุษ ความรู้เรื่องการทอผ้าก็ยังตกทอดมายังลูกหลานชาวบ้านผานมจนถึงปัจจุบัน กลายเป็นสินค้าขึ้นชื่อของชาวบ้านผานมที่มีชื่อเสียงขจรไกลข้ามน้ำมาถึงฝั่งไทยเลยทีเดียว
บ้านช่างไหก็เป็นอีกหมู่บ้านหนึ่งที่ทำหัตถกรรมนั่นคือการปั้นไห ซึ่งไหนั้นคือไหเหล้า ที่เราเคยเห็นกันว่าเขาจะมาร่วมวงกันดูดเหล้าจากไหกันหลาย ๆ คน ซึ่งไอ้ตองก็ไม่แน่ใจว่าเขาเรียกว่าเหล้าอุ หรือเปล่า
“หิวข้าวอ่ะพี่บอย” พวกเราถูกปลูกให้ตื่นแต่เช้ามากออกจากที่พักในหลวงพระบางเพื่อลงเรือแต่เช้าตรู่ ก่อนขึ้นจากเรือเพื่อแวะบ้านช่างไหเป็นจุดหมายสุดท้าย แต่ไอ้ต้นน้องรักของผมเรียกร้องหาสิ่งที่จะมาเพิ่มพุงกะทิของมัน
“เดี๋ยวพี่จะจัดกับข้าวไว้รอ ลงเรือมาจะได้รับประทานกันเลย”
“ตองไม่ไปได้ไหมอ่ะ” ไอ้ตองพอเหลือบไปเห็นความชันของตลิ่งที่ต้องตะกายขึ้นไปเท่านั้นแหละ ถึงกับถอดใจขอสละสิทธิ์ไม่ขึ้นไปเที่ยว ถ้าจะให้อยู่ในเรือช่วยพี่บอยจัดกับข้าวรอก็ยอม ก็เล่นสูงชันซะขนาดนั้น
“ไม่ไปจริงอ่ะ เกิดมีผ้าสวย ๆ ขึ้นมาไม่เสียดายเหรอ” ไอ้ต้นรู้จุดอ่อนดีสมเป็นน้องที่ถูกคุณหมอล้วงตามกันมา
“ทางขึ้นมันชันอ่ะ”
“ป่ะ เดี๋ยวแบก” ไอ้ต้นแมนมากสมเป็นเป็นชายชาตรีขันอาสาจะแบกไอ้ตองพิชิตตลิ่งชัน ห้วยขวาง และบางซื่อ อ๊างงงง
“เดี๋ยวก็ตกน้ำตายกันทั้งพี่ทั้งน้องหรอก”
“ป่ะ ๆ”
“แม่ของตางงงงงงค์” ไอ้ต้นก็ระรื่นรี่เข้าไปหาแม่เพื่อขอปัจจัยสนับสนุนเพื่อกิจกรรมของเยาวชนในครั้งนี้ (ฟังดูดีมาก ทั้งที่เป็นการขอตังค์เพื่อเอาไปซื้อของ)
“เฮอะ แม่ไม่เห็นต้นจะซื้อของอะไรเลย เงินหมดแล้วเหรอ” นั่นสิแม่พูดอีกก็ถูกอีกของมันไม่ได้ซื้ออะไรซักหน่อยเสื้อก็ไม่กี่ตัวไม่ถึงพันแล้วตังค์ไอ้ต้นมันจะหมดได้ไงใช่ไหม แปลกเนอะ แต่เอ๊ะ แล้วเงินไอ้ต้นหายไปไหน
“ก็เมื่อวาน อุ๊บ” ช่วงขณะจิตหนึ่งไอ้ตองนึกขึ้นได้ว่าเงินไอ้ต้นหายไปไหน ก็รีบปิดปากไอ้ต้นไว้อย่างรวดเร็ว กะจะไม่ให้มันพูดออกมา แต่แหม กิริยามีพิรุธขนาดนั้นใครคงไม่รู้เลยเนาะไอ้ตอง
“เมื่อวานอะไรต้น” แม่ถามอีกที โถ่ แม่จ๋าอย่าถามเลยได้ไหม ไอ้ตองอาจจะตายได้นะ
“ต้นอย่าพูดนะ” ผมส่งเสียงขอร้องไอ้ต้นหวังว่ามันจะยินยอม กระซิก กระซิก
“เมื่อวานพี่ตองยืมเงินซื้อผ้าหมดแล้ว” เฮ้อ หมดกัน นั่นไง ความลับเปิดเผย แต่มันไม่เท่านั้นน่ะซี
“พี่ถามไหนบอกว่ายังมีล่ะ” นั่นไงครับจุดหักเหมันอยู่ตรงนี้นี่ล่ะ
“ก็ไม่อยากรบกวนไง”
“ป่ะ บูม ไปดูของ” แล้วอิลุงมันก็ชวนน้องมันไปซื้อของบนตลิ่ง แบบไม่เสียเวลารอไอ้ตองเลยแม้แต่วินาทีเดียว แค่หางตายังไม่ปรายมามองเลย แบบนี้สิเคืองจริงไม่ต้องอิงทฤษฎีใด ๆ ทั้งสิ้น กรรมของไอ้ตองจริง ๆ
“งานเข้าแล้วโว้ย พี่ตองงง” ไอ้ต้นมันก็ยังอุตส่าห์ตอกย้ำพี่มันด้วยความดีใจ ถ้าจะรักกันแบบนี้เนี่ย ไม่ต้องรักดีกว่าไหม
“โห่ เว้ย ต้นก็จะพูดทำไมก็ไม่รู้” ไอ้กระผมก็ต้องโวยวายพาลใส่ไอ้ต้นเป็นธรรมดาแต่จะทำอะไรได้นอกจากจะทำหน้าตากระเง้ากระงอดกระฟัดกระเฟียดเดินขึ้นฝั่งไป
“ก็แม่ถาม”
“แล้วพี่แบงค์ก็งอน”
“ตามไปง้อสิ”
“อะไรวะ ความผิดก็ไม่ใช่” ไอ้ตองนึกเคืองไอ้ต้นขึ้นมาเชียว อยากจะตบกบาลให้แยก แต่ไม่เอาสงสารมันเดี๋ยวไม่มีพุงกะทิให้นอนเล่น อ๊างงงงง

“พี่แบงค์อันนี้สวยเนอะ” เอาวะไหน ๆ ก็ไหน ๆ อยู่ด้วยกันมาก็นาน ลองเนียน ๆ ถามดูละกันเผื่อจะหายโกรธ หายเคืองสักที
“ไม่รู้ ดูไม่เป็น” นั่นไงโดนไปแล้วหนึ่งดอก
“อยากได้อันนี้อ่ะ” ไอ้ตองนิ่งไปเจ็ดวินาที ก่อนจะกลับมาปั้นหน้าตะแล็ดแต๊ดแต๋ยิ้มแป้นระรื่นเหมือนได้รางวัลที่หนึ่งสลากกินแบ่งรัฐบาลกระแซะเข้าไปถามอิลุงที่หน้างอเป็นจวักอยู่ข้าง ๆ
“ซื้อสิ เงินเยอะไม่ใช่เหรอ” อ๊างงงง ไอ้ตองน้อยน้ำย้อยหว่างขาโดนไปอีกดอกแล้วครับท่านผู้ชม
“งั้นเอาสองอันนี้ 700 ใช่ไหมครับ ขอบคุณครับ นี่สวยไหม อ้าว เฮ้ย พี่แบงค์รอด้วยดิ” ต่อราคาเสร็จสรรพหันมามอง อ้างเดินไปนู่นแล้ว โห่เว้ย รอกันหน่อยสิโว้ย ขาก็ยาวกว่าจะรีบจ้ำไปไหนวะ ฮึ่ย เหนื่อย
“ตองได้ไร” ไอ้ต้นน้องสุดที่รักเดินผ่านเข้ามาถามไถ่ แต่ไอ้ตองไม่ทันจะได้ตอบหรอกครับ งานหลักอยู่ตรงหน้า ตามไปง้อก่อนไม่งั้นอาจจะเป็นปัญหาระยะยาวของทางสังคมได้
“นี่ ๆ ได้นี่ พี่แบงค์รอหน่อยสิ” ไอ้ตองก็ชี้โบ๊ชี้เบ๊ ละล่ำละลักตอบ ขาก็แข้งมันก็ชักจะพันกัน อะไรก็ไม่ได้ดั่งใจสักอย่าง แหม อยากจะกระโดดน้ำโขงซะให้รู้แล้วรู้รอด เอาสิคราวนี้ให้มันรู้ไปว่าจะสนใจเราไหม ว่าแต่ถ้าเขาลอยไปถึงทะเลแล้วช่วยเก็บศพมาบำเพ็ญกุศลด้วยนะ อ๊างงงงง
“นั่งดิ ยืนเกะกะขวางทางคนอื่นเค้า” ผมลงเรือมาได้ด้วยความทุลักทุเลหัวเกือบจะทิ่มตกแม่น้ำโขงอยู่หลายที พอมาถึงโต๊ะที่นั่งของตัวเองก็มายืนหอบ แฮ่ก ๆ หายใจรวยริน อ๊างงง อันนั้นมันใกล้จะตายแล้วหรือเปล่า ยืนหายใจไม่ทั่นอยู่ข้างโต๊ะ คนจะผ่านไปมาเข้าที่นั่งตัวเองก็ลำบาก พี่แบงค์ก็คงเห็นว่าไม่ได้การ ผมอาจจะตายด้วยการรุมประชาทัณฑ์เสียก่อนก็เลยเรียกให้ไปนั่ง นั่นไงใจอ่อนแล้วไง บอกแล้วว่าไอ้ตองอ่ะสเน่ห์แรง อ๊างงงง
“นั่งก็ได้ ถามจริง งอนเหรอ” เอาวะ ไม่อ้อมค้อมมันละกัน ถามทะลุกลางปล้องแบบนี้อ่ะแหละ ไหน ๆ เราก็เลยโดน “ทะลุกลางปล้องมาแล้วเหมือนกัน” อ๊างงงงง
“เออ” อุ่ย
“ทำไงจะหาย”
“อยู่เฉย ๆ เดี๋ยวหายเอง” ป๊ะ รู้งี้ไม่ดิ้นรนไปง้อให้มันเปลืองพลังงานหรอก แหม พอรู้ว่าเขามาง้อหน่อยก็ทำเป็นขรึมนะ ฮึ่ย พอถึงเมืองไทยเมื่อไหร่ละคอยดู จะหากิ๊กใหม่เลยคอยดู
“ต่อง ต๊อง ขยับไปนั่งฝั่งนู่นสิคร้าบ” ไอ้ต้นมาถึงก็มาไล่ไอ้ตองให้กลับไปนั่งฝั่งเดียวกับพี่แบงค์ ไอ้น้องคนนี้ก็เหมือนกัน หางานให้ได้ตลอด ชีวิตแขวนอยู่บนกระดาษทิชชู่ตลอดเวลา เหนื่อยกับมันจริง ๆ แต่ก็รักมันนะ อ๊างงงงง
“พี่แบงค์เพิ่งไล่กูมานั่งเมื่อกี้หยก ๆ เนี่ย” ไอ้ตองก็แอบอุทธรณ์เบา ๆ ทำอะไรก็ไม่ได้ผิดไปหมด เว้ย
“จะมาก็มา” อ้าว
“นั่นไง ไป ๆ ไปนั่งที่ตัวเองนู่นไป”
“แม่ล่ะ”
“เมื่อกี้เห็นต่อราคาผ้าพันคออยู่”
“หิวข้าว กินละนะ” ไอ้ตองหิวจัด แง่ง หน้ามืดตาลายจวนจะกินคนได้ทั้งตัวอยู่แล้วเนี่ย
“กินดิไม่มีข้าว กินได้กินเลย”
“กินผักรอก็ได้วะ”
“เฮียยิ้ม พี่ตองยิ้ม หน้าบูดฉิบหายเฮียกู” หน้าที่หลักของคุณหนูบูมคือเก็บภาพจริง ๆ นะเนี่ย วัน ๆ ไม่เป็นอันทำอะไรนอกจาก ถ่ายภาพ
“ยังงอนกันไม่หายอีกเหรอสองคนนี้” ไอ้ต้นพุงกะทิน้องสุดที่รักของผมถามพลางหยิบผักต้มแนมน้ำพริกที่อยู่ตรงหน้าใส่ปากไปพลางรอข้าว
“พี่แบงค์อ่ะสิ”
“งั้นตองมานั่งกับต้นไหม” ไอ้ต้นก็เลยยื่นข้อเสนอ ก็ไหน ๆ มึงสองคนงอนกันแล้วจะไปนั่งข้างกันให้กลายเป็นสูญญากาศทำไม
“ไม่ต้องอ่ะต้น นั่งกับพี่นี่แหละ” แน้ ทำเป็นหวง ให้มันได้แบบนี้สิคนเรา พอเอาเข้าจริงก็ยังหวงนะ อ๊างงง เขิน
“งอนแต่ก็ยังหวงนะว้อย เห็นมะพี่กูเสน่ห์แรง”
“พี่กูแรงกว่า”
“พี่กูแรงกว่า”
“ตองไปนั่งเล่นหัวเรือไหม หนวกหูว่ะ” เป็นความคิดที่สุดยอดมากเลยพี่แบงค์
“หายงอนยัง” แล้วไอ้ตองกับอิลุงก็ออกมานั่งปลีกวิเวิกกันอยู่ที่หัวเรือ เติมใจให้กันสักหน่อย อ๊างงงง
“ยัง”
“ทำไมไม่หายงอน” ไอ้ตองเริ่มชักนะมีน้ำโห อุตส่าห์ง้อมาตั้งสองชั่วโมงยังไม่หายงอนอีก เดี๊ยะ ปั๊ดผลักลงน้ำเลยนี่
“แล้วทำไมต้องหายงอน” เบื่อจริง ๆ เลยให้ตายสิกับคำถามทำไมเนี่ย มันหาเหตุผลมาอธิบายไม่ได้ ได้แต่เก็บความฮึดฮัดเอาไว้ในใจ
“ฮ่วย”
“หนอง” นั่นไงมุกบ้านป่าเมืองเถื่อนมาก
“คลอง”
“บึง”
“ตามมาทำไมวะสองคนนี้” อิลุงแหวใส่ตัวน้องทั้งสองคน ฮ่า ๆ มีตัวมารเข้ามาทำลายบรรยากาศของสองเราก็ต้องอารมณ์บ่จอยเป็นธรรมดา ถ้าไปไหนมาไหนแล้วหนีบไอ้ตัวน้องสองคนนี้ไปด้วย อย่าหวังว่าจะได้อยู่แต่เพียงลำพัง จับมือกันยังไม่ได้เล้ย แซวไปเป็นเดือน
“จะมาตามไปกินข้าวขอรับ”
“เออ ๆ เดี๋ยวตามไป”
“คิดถึงเมืองไทย” ไอ้ตองเริ่มคิดถึงแสงสีในเมืองศิวิไลซ์ซะแล้ว เพราะว่าที่หลวงพระบางไม่มีสิ่งบันเทิงเริงใจใด ๆ ให้ไอ้ตองได้บำบัดกิเลศตัณหาเลย
“คิดถึงเซเว่น คิดถึงเลย์ คิดถึงโค้ก คิดถึงสไปรท์ คิดถึงแฟนต้า” ก็จริงของต้นมันซื้อของพวกนี้แต่ละทีก็แพง จนต้องกลั้นใจอดเอาไว้ค่อยกลับไปกินเมืองไทย
“เย็นนี้นอนลาวอีกคืนใช่ไหมพี่ต่องต๊อง”
“อืม นอนปากแบง” ผมต้องไอ้บูมไปตามโปรแกรมเท่าที่ศึกษามาคร่าว ๆ ว่าเราจะต้องไปที่ไหนอะไรยังไง จะได้เตรียมชุดถูก อ๊างงง
“ทำไมเปลี่ยนชื่อให้ตองวะบูม” เออ นั่นสิ ไอ้ตองก็อยากรู้
“ไม่รู้อยากเรียก อร่อยไหมครับต่นต๊น”
“ช่วยเรียกกูให้มันเป็นภาษาคนหน่อยได้ไหมครับบู่มบู๊ม”
“ทำไมขากลับมันช้านักวะ”
“ก็มันทวนน้ำไงครับบู่มบู๊ม”
“ซี๊ด ตบหัวกูทำไมเชี่ยต้น” ไอ้ต้นตบหัวไอ้บูมดับแป๊ะ มันดังแต่ไม่ค่อยเจ็บไม่อยากโดนนะ สมองยิ่งป้ำ ๆ เป๋อ ๆ อยู่
“ตบเพราะรัก” อ๊างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
“เชี่ย”


“ไปเสี่ยงดวงหาค่าขนมกับกูไหมต้น” พออิ่มข่าว ความเบื่อก็จะเข้ามาเยือน ไม่นอนก็ร้องเพลง ไม่ร้องเพลงก็อ่านหนังสือ ไม่อ่านหนังสือก็เข้าบ่อน เฮ้อออ
“มึงเล่นไพ่เป็นหรือไง”
“ก็กูจะให้มึงเล่นให้กูไงต้นนะ นะ นะ”
“เออ ไปก็ไป”
“เฮีย/ตอง” แล้วมันสองหน่อก็หันหน้ามาทางผมกับพี่แบงค์พร้อมกัน
“โห่ พร้อมใจกันเลยนะมึงสองคน”
“ร้อยนึง”
“ร้อยนึง”
“ขอเสี่ยดิต้น” ไอ้ตองก็โบ้ยให้ไอ้ต้นไปขอเงินกับพี่แบงค์แทน ฮ่า ๆ ไหน ๆ ก็ครอบครัวเดียวกัน
“เสี่ยค้าบ ซ้อให้มาขอตังค์ค้าบ”
“ไอ้ต้น” ไอ้ตองทำอะไรไม่ได้นอกจากเขิน เบา ๆ หยิบกระดาษทิชชู่หนึ่งแผ่นปาไปที่ไอ้ต้นแรง ๆ (มันแรงตรงไหนวะ)
“กินข้าวอิ่มไหม” เสี่ย เอ้ย พี่แบงค์ เอ้ย ก็ถูกแล้วนี่หว่า เริ่มสะกิดตัวไอ้ตองเบา ๆ นี่ถ้าอยู่ห้องพักนะ ฮึ่ย เสร็จแน่มึงอิเสี่ย
“ข้าวก็อิ่มบ้างไม่อิ่มบ้างไม่เป็นไร แต่ฉันอิ่มใจที่ได้อยู่ใกล้เธอ” ไอ้ตองก็ตอบไปด้วยความรู้สึก ไม่ได้เมค ไม่ได้เฟค ไม่ได้ดราม่า ฮ่า ๆ
“ไป ๆ ไปท้ายเรือเลยไป จะอ้วก” อิลุงผลักหัวไอ้ตองซะแรงเลย เดี๋ยวนี้เอะอะก็ใช้กำลัง คอยดูนะจะไปฟ้อง คุณปวีณา
“บ๊ะ เดี๋ยวนี้เอะอะก็ไล่ เอะกะก็ไล่ อะไรวะ” ทำเคืองพอเป็นพิธีคืนนี้จะได้มีการขอโทษแบบเต็มรูปแบบ ฮ่า ๆๆๆ
“แก่งเยอะเนาะ”
“ใช่ ไม่เหมือนแถวเมืองไทยบ้านเราเนาะ น้ำโขงบ้านเราไม่ค่อยจะมีแก่งเท่าไหร่”
“คิดไหม ถ้าเรือเกิดน้ำมันหมดขึ้นมาแล้วจะทำยังไง”
“ไม่รู้สิ แล้วพี่แบงค์จะทำไงอ่ะ”
“ก็เข็นเรือไปเติมที่ปั๊ม ปตท. สิง่ายจะตาย” ตกลงแฟนกูไม่เต็มหรือปัญญาอ่อนวะเนี่ย
“เอ่อ ต้องการสื่ออะไรให้สังคม”
“ต้องการสื่อว่ากูรักเมิงนะเตี้ย” อ๊างงงงงงง
“ป๊าด นับวันชักจะเอาใหญ่แล้วนะเรา”
“ไม่เอาใหญ่ จะเอาตอง” อ๊างงง อ๊างงง อ๊างงงงงง
“เฮ้ย ในกับข้าวใส่ยาอะไรลงไปป่ะเนี่ย”
“ฮ่า ๆๆ”

“ตลิ่งชันขนาดนี้ ยายจะขึ้นไหวไหมเนี่ย” พอเรือเข้ามาเทียบท่าที่เมืองปากแบง เท่ากับครึ่งทางแล้ว ไอ้ตองก็แอบดีใจเล็ก ๆ เรือเราก็มาเทียบเอาซะเย็นแล้ว เห็นชาวเมืองปากแบงอาบน้ำอยู่ตามริมแม่น้ำโขง ผู้หญิงก็ด้วยผ้าซิ่นกระโจมอก แต่ผู้ชายนี้สิ หึย ไม่อยากจะบรรยาย ของเขาดีจริง ถึงจะเป็นปลาสลิดไปหน่อยก็เถอะ (กินได้แต่ตัวหัวเด็ดทิ้ง อ๊างงงง)
“นั่นสิ”
“ต้นเอากระเป๋ามาไว้กับตองมา แล้วต้นก็ไปประคองยาย” ไอ้ตองโชว์แมนด้วยการแบกกระเป๋าอันหนักอึ้งด้วยตัวเอง แล้วทอดธุระให้ไอ้ต้นไปช่วยคุณยายคุณตาแทน ทั้งที่มันน่าจะเป็นน่าที่ไอ้ตองมากกว่า
“อ่ะ จัดไป”
“แอ้ก หนักชิบ ขนอะไรมาเยอะแยะวะเนี่ย” พอยกกระเป๋าขึ้นสะพายบ่าเท่านั้นแหละครับ อยากจะเปลี่ยนหน้าที่ซะให้ได้
“กางเกงใน”
“แหวะ”
“เจอกันห้องพักนะจ๊ะ” แล้วไอ้ต้นมันก็เดินตัวเบาขึ้นไปห้องพักสบายใจ จากตลิ่งที่จอดเรือขึ้นไปห้องพักร่วมหนึ่งกิโลเมตรได้ ไกลมาก
“หนักไหมพี่ตอง” นั่นไงมันต้องมีใครสักคนที่รักไอ้ตองจริง ก็นี่ไงกิ๊กหมายเลขหนึ่งของไอ้ตองนี่แหละรักกันจริง
“หนักดิ” ไอ้ตองก็ตอบไปพร้อมกับดราม่าว่ามันหนักมากจวนเจียนจะแบกไม่ไหวให้น้องบูมยอดดวงใจ
“สู้ ๆ นะครับ” อ๊างงงง พอมันพูดเสร็จมันก็เดินตัวปลิวตามไอ้ต้นไปอีกคน ไอ้ตองอยากจะกระโดดเตะก้านคอเรียงตัวไป เสียแต่ว่าไม่ถึง
“โหย ไอ้เราก็นึกว่าจะช่วย”
“เอามานี่มา” นั่นไงพระเอกของเรื่องตามมาช่วยพระเอกอีกคน (เอ๊ะ เขาเรียกนายเอกหรือเปล่าไอ้ตอง) คนนี้แหละรักกันจริง ถูกแล้วที่ไอ้ตองยอมมอบกายถวายชีวิต
“เฮ้ยไม่เอามันเสื้อผ้าไอ้ต้น มันไม่ดีนะ” ไอ้ตองก็ดราม่าอีกที ก็แหมเสื้อผ้าน้องนะกางเกงในเอย ถุงเท้าเอย ของต่ำทั้งนั้น ไอ้เราอ่ะไม่ถือหรอก แต่จะให้คุณฝาละมีหัวหน้าครอบครัวแบกมันก็ยังไงอยู่นะ
“งั้นก็แบกไปนะน้อง” อ๊างงงง อยากจะกรี๊ดดัง ๆ ลั่นปากแบง แต่ก็อาย เขาเล่นตัวพอเป็นพิธีโว้ย อิลุง แทนที่มึงจะง้อกูต่ออีกหน่อยกูก็จะให้มึงช่วยแบกของแล้ว ผัวเลววววววว
“โอย ชันกว่านี้มีอีกไหมเนี่ย” ผมที่แบกของรั้งท้ายก็วิ่ง ๆ เท่าที่กำลังขาตัวเองจะมีให้ทันพี่แบงค์ที่เดินอ้อยอิ่งรออยู่ข้างหน้า
“คืนนี้ดับไฟกี่โมงนะ” พี่แบงค์หันหน้ามาถาม แต่ในใจไอ้ตองอยากให้หันหน้ามาบอกว่า “ช่วยถือไหม” มากกว่า
“เที่ยงคืน”
“ถ้าเมืองไทยเป็นแบบนี้บ้างล่ะ” พี่แบงค์ยื่นมือมาให้ไอ้ตองเกาะ ไอ้ตองก็ได้ที่ยึดเหนี่ยวเป็นที่พึ่งพิงอาศัย
“โอย ไอ้ต้นอกแตกตายคนแรกเลย”
“ทำไมล่ะ”
“ก็ดึกดื่นเสาร์-อาทิตย์มันนอนซะที่ไหน เอาแต่เล่นเกม” ไอ้ต้นมันเล่นดึกเล่นดื่นจริง ๆ นะครับ นอนเอาซะตอนเช้าเลยก็มี พอไอ้ต้นมันตื่นสายก็เป็นช่องให้ไอ้ตองเข้าไปลวนลามเอาได้ง่าย ๆ มันก็จะรำคาญ สนุกดี
“ว่าแต่น้อง ตัวเองก็ใช่ย่อยซะที่ไหน” ก็ไอ้ตองงานเยอะ ต้องทำงานถึงดึก ๆ ดื่น ๆ (เหรออออ)
“โห่ย อีกไกลไหมเนี่ย จะไม่ไหวแล้วนะ”
“พี่จะช่วยก็ไม่ให้ช่วย”
“กลับคำตอนนี้ทันไหมอ่ะ” ไอ้ตองส่งเสียงออดอ้อนออเซาะไปหาพี่แบงค์เพื่อว่าพี่เขาจะเมตตา
“สายไปแล้วน้องเอ๋ย”
“มีแต่ฝรั่งเนอะ พี่แบงค์นั่นอะไรอ่ะ”
“ไหน”
“ก็ตรงนั้นอ่ะ ติดเครื่องอยู่ตรงนั้นอ่ะ”
“โห่ ไม่รู้จักเครื่องปั่นไฟ”
“ก็ไม่เคยเห็นจริง ๆ นี่”
“หนักง่ะยาย” แล้วไอ้ตองก็ฮึดสู้จนมาถึงห้องพักจนได้เล่นเอาขาสั่น เห็นหน้าไอ้ต้นแล้วอยากจะฆ่าทิ้ง ก็มันเยาะเย้ยตองอ่ะคุณผู้อ่าน หุดหิด
“ลูกผู้ชายทำบ่นไปตอง” ไอ้ตองก็โดนตาดุไปหนึ่งดอก แง่งง โมโห
“โห ตาก็มันหนักจริง ๆ นะ กระเป๋าไอ้ต้นอ่ะ”
“เอาของไปเก็บป่ะตอง จะได้ลงมากินข้าว” พ่อสั่งให้ไอ้ตองเอาของไปเก็บ จะได้เลิกบ่นซะที
“พ่อนอนห้องไหนอ่ะ”
“ผู้ใหญ่นอนห้องข้างบน 4 ห้อง เด็ก ๆ นอนข้างล่าง 2 ห้อง”
“แบงค์ชวนพ่อกับแม่ลงมาทานข้าวไปลูก”
“ครับ ยาย”


“อย่าเดินไปไกลนักนะลูก” พอทานข้าวเย็นเสร็จ เวลาเหลือก็ไม่รู้จะทำอะไร พวกเราวัยรุ่นก็ต้องออกเที่ยวสำรวจละครับ ตามประสาวัยรุ่นที่อยากรู้อยากเห็น
“คร้าบบ คงเดินไปไม่ถึงเมืองไทยแน่ๆ”
“รีบกลับมาอาบน้ำกินยานะต้น ตองบอกน้องด้วย” แม่ผมตะโกนมากำชับ ไอ้ต้นมันไม่สบายครั่นเนื้อครั่นตัว แต่ก็แรดอยากจะไปนู่นไปนี่กับเขา ทำตัวไม่เหมือนกับเป็นคนป่วยเลย ไม่เหมือนไอ้ตอง
“คร้าบ”
“แบงค์ดูน้องด้วยนะ” แม่ผมก็ยังสั่งกำชับพี่แบงค์อีกที
“ครับ”
“อ่ะ พวกเราจะไปไหนกันดี”
“จะขึ้นดอยก่อน หรือ ลงดอยก่อน”
“ขึ้นก่อนดีกว่าแล้วค่อยลง”
“เดินขึ้นไปเรื่อย ๆ จะมีอะไรเนี่ยพี่ตอง”
“ไม่รู้ว่ะ ไม่มีแผนที่บริเวณนี้อยู่ในสารบบ”
“เฮ้ย ระวังรถ” ไอ้ต้นดึงแขนไอ้ตองเพื่อหลบรถที่พุ่งมาอย่างหวุดหวิด เกือบเอาชีวิตมาทิ้งเมืองแบงแน่ ๆ
“ขับรถไวแท้”
“ก็มันชันไง ก็เลยต้องเร่งเครื่องส่งไม่งั้นมีหวังถอยหลังลงน้ำโขงแน่ว่ะ”
“ที่นี่มันสมกับเป็นที่แวะค้างคืนจริง ๆ นะ ไม่เห็นจะมีสิ่งอำนวยความสะดวกอะไรเลย”
“แล้วมึงจะเอาอะไรล่ะ อยู่ไกลซะขนาดนี้ การคมนาคมลำบากซะขนาดนี้ มีขนาดนี้ก็ดีถมไปแล้ว”
“ไม่กูหมายถึง แบบเอ่อพวกร้านค้าอะไรทำนองนี้”
“เออว่ะ ก็เพิ่งสังเกต แต่กูเห็นร้านเช่าชุดแต่งงานนะเว้ย”
“เออ พี่ก็เห็นเมื่อกี้ว่าจะขอไปถ่ายรูป แต่เดี๋ยวขาลงมาก็ได้เนอะ”
“ห้องพักโอเคป่าวพี่ตอง” ไอ้บูมไม่ได้เข้าไปในห้องพัก เพราะออกมานั่งเป็นเพื่อนคุณยายอยู่ข้างนอก
“ก็ดี เหมือนโรงแรมแถวบ้านเราอ่ะแหละ คับแคบไปหน่อยแต่ก็โอเค”
“เฮ้อ พรุ่งนี้ต้องนั่งเรืออีกวันเต็ม ๆ เบื่อชะมัด”
“มึงก็ว่ายน้ำตามเรือสิต้น จะได้ไม่เบื่อ”
“แล้วกูจะมีชีวิตตามไปตบหัวมึงถึงเมืองไทยไหม”
“หนาวเหรอตอง” พี่แบงค์คงเห็นไอ้ตองกอดอก สั่นเทิ้มเบา ๆ
“ก็เย็น ๆ”
“นั่นใช่วัดเปล่าอ่ะ” ไอ้บูมชี้ไปสิ่งปลูกสร้างที่อยู่ท่ามกลางความมืด
“เออ ใช่วัดจริง ๆ ด้วยว่ะ กำแพงเขาสวยดีนะ”
“เออ สวย แต่มืดไปหน่อยนะ”
“ไม่ให้มืดยังไงไหว”
“ทั้งเมืองมีเครื่องปั่นไฟอยู่สองตัว ก็ต้องประหยัดกันหน่อยละวะ”
“จะลงไปดูหรือเปล่า”
“มันมืดนะต้น จะลงไปเหรอ” ไอ้ตองกลัวครับ เรื่องของเรื่องคือกลัววิ่งตามชาวบ้านเขาไม่ทัน
“ก็มาถึงที่แล้ว ไม่ดูเดี๋ยวกลับไปก็เสียดายหรอก” พี่แบงค์คงทราบดีกว่า ถ้าผมไปรู้ทีหลังว่ามันคืออะไร แล้วผมก็จะบ่น ๆๆๆ ว่าเสียดายทำไมไม่ไปดูตั้งแต่แรก
“เอาจริงเหรอ”
“ก็จริงนะสิ”
“ป่ะ กลับเหอะ เสียวต้นคอวาบ ๆ ยังไงไม่รู้ว่ะ” พวกเราเข้าไปเจอวัดแล้วถ่ายรูปได้สักนิดหน่อย แล้วก็รีบกลับ มันวังเวงยังไงพิกล
“ข้างบนมีอะไรบ้าง” พ่อก็ตะโกนถามมาจากระเบียงชั้นบนห้องพัก หลังจากที่พวกเราเดินกลับลงมาจากดอย
“มีวัด วัดอะไรไม่รู้พ่อ มื้ด มืด” ไอ้ต้นตอบพ่อ
“อ้าว แล้วจะไปไหนกันอีกละนั่น” พอแม่ของพี่แบงค์เห็นว่าพวกเราไม่ยอมขึ้นมาห้องพัก ก็ถาม
“จะไปฝั่งนู่น อยากรู้มีอะไรเห็นมีโรงแรม” คุณหนูบูมก็ตะโกนตอบคุณแม่ไปพร้อมกับวิ่งไล่ไอ้ต้นลงไป
“อย่าเดินไกลนะเดี๋ยวเขาปิดไฟกลับมาไม่ทันนะ”


“ฮึย หนาว ๆ ๆ กอดหน่อย” หลังจากพวกเราเดินไปสำรวจก็ไม่พบว่ามีอะไรน่าสนใจเท่าไหร่ และด้วยความหนาวไอ้ตองก็เลยงอแงที่จะกลับไปห้องพัก เพื่ออาบน้ำอุ่น ๆ แล้วก็ซุกผ้าห่มหนา ๆ
“หัวก็ไม่แห้ง เป็นเชื้อราที่เท้อออออ” ไอ้ตองสระผมก่อนนอนแต่ว่าผมมันก็ยังชื้น ๆ อยู่ พี่แบงค์ก็เลยแช่งให้
“ถ้าเป็นขึ้นมาจริง ๆ ตัวเองก็ต้องพาไปหาหมออยู่ดี”
“ผอมลงป่าววะ” พี่แบงค์เอามือมาโอบไอ้ตองก่อนนอน อย่างที่เคยทำเป็นประจำ ว่าแต่ เอ๊ะ อะไรหยุ่น ๆ ดุนข้างหลัง
“อะไร ไม่นะน้ำหนักเท่าเดิม”
“ทำไมมันไม่เต็มไม้เต็มมือ”
“แล้วเมื่อก่อนมันเคยเต็มไม้เต็มมือด้วยเหรอ”
“เออ ก็ไม่เคย” เอ๊ะ อิลุงนี่ก็ชักแปลก
“เอ๊ะ นี่อะไรเอ่ย แอ๊ ไม่ใส่กางเกงในเหรอ” ไอ้ตองคว้าหมับไปที่อะไรหยุ่น ๆ ที่มันดุนข้างหลัง พร้อมกับนวด ๆ คลึง ๆ เอาให้ขาดใจตาย ฮ่า ๆ
“หึ ขี้เกียจ ว่าแต่ที่จับเนี่ย อยากโดนว่างั้น” จากที่หยุ่น ๆ ก็เริ่มเป็นลำ หึย ขนลุก ฮ่า ๆๆ
“บ้าสิใครจะหื่นเหมือนพี่ล่ะ” ไอ้ตองก็หันหน้าไปทุบหน้าอกพี่แบงค์เบา ๆ หนึ่งที่ แล้วก็ตัดภาพไปที่โคมไฟหัวเตียง ฮ่า ๆ ตับ ตับ ตับ ตับบบบบบ

แล้วผมก็นอนหลับไปด้วยความเหนื่อยอ่อน


ผมสะดุ้งตื่นขึ้นมากลางดึก แสงจันทร์ที่ค่อนข้างสว่างส่องเข้ามาในห้องพอจะทำให้เห็นอะไร ๆ ได้บ้าง เมื่อมองไปข้าง ๆ ตัวก็เห็นคนที่เรารักอีกคนนอนหลับสนิทอยู่ในอิริยาบถที่ผ่อนคลาย และเมื่อหันไปทางปลายเตียง ก็เห็นเงาของผู้หญิงผมยาวที่หันหลังให้ผมแล้วค่อย ๆ บิดหน้ามาที่ละน้อย โดยที่ไม่เหลียวตัวมาแม้แต่นิดเดียว และแสงจันทร์ก็พอจะทำให้ผมเห็นว่าเธอคนนั้นมีแต่ตาขาว


ผมโดนผีหลอก

[หลงไหลในม่านหมอก]

เม้นท์ซะที

อ่านทันแล้ววววววววววววววววว

ดวงตองนี่สมพงษ์กับผี ดีจริง   กร๊ากกกกกกกกกก


รักต้น  :z6:แอร๊ยยยยยยยยยย ใครเตะ

[pay-it-forward]

น้องตองหายไปนานมากๆ คิดถึง
ตอนท้ายแอบหลอนนะเนี่ย

[Kfc_Pizza]

หวัดดีน้องตอง

หายไปนานเลยนะ

เป็นงัยบ้าง

สบายดีทั้งคู่นะ

ไปอ่านก่อนนะ

 

[sukie_moo]

โดดกอดอิน้องตองแรงๆหนึ่งทีด้วยความคิดถึงน้องต้น 555

ขำอิน้องบูม ไอ้เราเห็นถามนึกว่าจะช่วยยก ดันแค่ช่วยให้กำลังใจ สู้ๆนะตอง 5555

ตอง ผีสาวนางนั้นเค้าอิจฉาตองอะดิ ที่มีสามีหล่อเกินหน้าตาของเจ้าหล่อน  เลยมาดูหน้าตองอะดิ ว่าเป็นไง  หลับแล้วยังจะตื่นมาเห็นอีกเนาะตอง