หัวข้อ: "พี่ครับเป็นแฟนผมนะ"

[lionnoi]

ตองกลับมาคบกับพี่แบงค์เหรอ 
แล้วความรู้สึกมันจะเหมือนเดิมเหรอ 
งี้ไม่ต้องมานั่งระแวงกันเหรอ จะมีความสุขมั้ย 
แม่พี่แบงค์เปรี้ยวมากๆเลย ดึใจที่ฝ่ายผู้ใหญ่เข้าใจ 
น้องต้น เป็นผู้ใหญ่มากๆเลยอ่ะค่ะ น่ารักมาเลย ชอบน้องต้นมากๆ

[lionnoi]

ง๊างๆๆๆ วางไม่ลงจริงๆเลยค่ะ
พรุ่งนี้ต้องตื่น 9 โมง ตอนนี้ที่นี่ ตี5 แล้วง่า

[nunam]

หุหุหุ หนุกดีค่ะ ไรเตอร์เจ๋งอ่า 

[aphanite]

อ่่่านทันแล้ว

หนุกมากเลย มีทั้งขำทั้งฮาอ่ะคะ

ปล.ยินดีที่ได้รู้จักคะ พี่ตอง ชื่อเภย์นะคะ ^^ 

[Davizzz]

อ่านสนุกดีคับ .... แต่เยอะอ่ะ จะอ่านทันไหมเนี่ย

[lionnoi]

ตอนที่ 50 บรึ๋ย

อ่านถึงตอนนี้ขนลุกมากอ่ะ  :sad3:ไม่กล้าไปห้องน้ำแล้วอ่า ที่นี่ตี 2 กว่าแล้วด้วยอ่ะ เราจะดองเค็มวันนึงแล้วง่ะ  :dont2:กลัวหง่า

[lionnoi]

“คืนนี้ขอสองที เปิดไฟด้วย”
“เออ ก็แค่นี้แหละ หะ หา”

  ตองโดนพี่แบงค์แกล้งงอลซะแล้วมั้ยล่ะ
หื่นจริงๆเลยพี่แบงค์ 
ถนอมๆหน่อยน้า

[lionnoi]

ตอนที่ 56 งอแง
“เลิกกันยัง” คำถามนี้หลุดออกจากปากไอ้ต้น แล้วทุกอย่างก็เงียบกริบ
“...........”
“ทะเลาะกันแล้วก็เลิกกันซะสิ ต่างคนต่างไป จบกันง่ายดี” ไอ้ต้นก็ยังพูดต่อท่ามกลางความเงียบ
“...........”
“กูให้กลับมาคบกันแล้วก็ยังมีปัญหากันอีก ทะเลาะกันอะไรนักหนา ห๊ะ พี่แบงค์ มีอะไรกันพี่ตอง”

น้องต้นที่เคารพรัก สุดยอดมากๆเลยค่ะ
ทะเลาะกันมาตั้งนาน เจอต้นทีเดียวจอด

[Pattaya]

โห๋ บรรยายดีอะ แบบบางตอนนี่เห็นภาพเลย เอาซะกระฉูดเลย ตามอ่านตั้งแต่แรก.....เกือบตาย ติดจนลืมนอนเลย ว่าไปนั่น
ไม่รู้จะเรียกพี่หรือน้องดี เหอๆ เอางี้ เรียกคุณตองเนอะ เปลี่ยนจากลงนิยายเล่นๆ เป็นเขียนขายจริงๆจังๆเลยดีกว่า รวยแน่ๆ ผมว่า

จะว่าไปท่าทางคุณตองนี่คงมีดวงถูกกับผีแน่ๆ เห็นเจอบ่อยจริง สงสัยภูติผีคงถูกชะตากับคุณแน่ๆ 555

[mamacub]

 

โดนผีหลอกซะงั้น

[Youch06]

อ่านตอนโดนผีหลอก
เมื่อเวลาเที่ยงคืนกว่าๆแล้วอยู่คนเดียวด้วย
โฮ T^T 
รีบปิดคอมแล้วรีบนอนเลยอ่ะ

[Momoro]

เอิ่มน่ากลัวอ่ะพี่ตอง
พี่ตองนี่ไปไหนก็เจอของดีตลอดเลย
ก่อนนอนก็โดนของ(พี่แบค์)ดีไป ตื่นมายังโดนอีก แต่อันหลังนี่ไม่ไหวนะพี่ บรืออออ

[knightofbabylon]

หุหุ แวะมาทักทาย ตอง ต๊องงงงงง ตอง .. 

พร้อมกับมาบอกว่า เกือบจะส่งเรืองนี้เข้าชิงนิยายดองเค็มแล้ว แต่ก็ตัดสินใจไม่ส่ง แฮ่ๆ 

[tie602]

เรื่องนี้ สนุกมากๆเลยค่ะ มีทั้งสุข ทั้งเศร้า

ชอบน้องบูมจังเลยอะ ครอบครัวนี้เค้าหน้าตาดีทั้งพี่ทั้งน้องใช่มั้ยเนี่ย ฮ่าๆๆ

สรุป ตองโดนผีหลอกจริงๆหรอเนี่ย น่ากลัววววว

[DraCo_SLa13]

สนุกมากกค่ะ   พี่   ตัวเองเป็นพี่อะป่าวอ่ะ

ตอนนี้ตามอยู่ค่ะ  ยังอ่านไม่ถึงตอนปัจจุบันเลย....แต่มาเม้นท์บอกไว้ก่อนว่า 

ขอสมัครเป็นแฟนคลับนะค่ะ..ตัวเอง

ปล.+1 ให้เรื่องดีๆสนุกๆจ๊ะ

[pinkky_kiku]

ยังอ่านไม่จบ แต่อยากเม้น เพิ่งอ่านตอน อีข้าวแป้งจบค่ะ

เราก็ ญ คนหนึ่ง แต่ไม่เคยคิดทุเรดๆ ไปแย่งสามีชาวบ้านอ่ะ

โกดหง่ะ  สำหรับพี่แบ้งค์ ผิดแล้วยอมรับผิด แล้วแก้ไขในสิ่งที่ผิด เป็นอะไรที่น่ายกย่องมากค่ะพี่ 

อ่านต่อก่อนเด๋วจบแระมาเม้นใหม่ อิอิ เป็นกำลังใจให้นะคะ รัก ต้องมีอุปสรรค์ ค่ะ

[Kfc_Pizza]

       
Happy Valentine's day naka
พี่แบงค์กับน้องตอง รักกันให้มากนะคะ

ปล.น้องตองถ้ามีเวลาก็มาต่อนะคะ

[kawaiineko]

มาจิ้มๆ ไว้ก่อน เดียวค่อยตื่นมาอ่านต่อ

[KimGeeHu]

  ในที่สุดก็อ่านทันแล้ว สนุกมากเลย เป็นกำลังใจให้คับ

[ordkrub]

คิดถึงครับ  หายไปนานจัง

[naiin]

มะไหร่จะมาต่่อนิ คิดถึง

[แอบซุ่ม]

เชียร์อัพนะครับ...มีมุมมองในชีวิตที่ดี มีความคิดด้านบวกเป็นส่วนสำคัญมากๆๆกะการใช้ชีวิตนะครับ
 ยังคงน่ารักและอบอุ่นแถมอบอวลไปด้วยความรักเนอะ ดวงค่อนข้างสมพงษ์กะเรื่องลี้ลับจัง
 ยังงี้ชวนไปใหนไม่ได้ละมั้งดวงเรียกงานเข้า

[OoniceoO]

ชอบมากอะ

กว่าจะตามทันจนถึงตอนโดนผีหลอกเอาเข้าไป2วันครึ่งเลยนะเนี้ย

ชอบความรักของพี่ตองและพี่แบ้งมากเลย

อยากมีความรักแบบนี้จัง

ชาตินี้จะมีความรักกับเค้าไหมเนี้ย

เจอคนดีๆจริงใจซักคนมันจะมีให้ไหมเนี้ย

เจอแต่คนโกหกไปวันๆ

 

สู้ๆนะครับพี่ตองเป็นกำลังใจให้อยุ่นะ

[Sky]

พี่ตองมื่อไหร่จะมาต่ออ่ะค๊ะ เพิ่งอ่านจบค่ะ
ว่าแต่เรื่องของต้น-บูม และ ท็อป-หยอง เรื่องไรอ่าค่ะจะได้ไปอ่านไง
คิดถึงนะตัวเธอ มาต่อเร็วๆน๊าา า~

[ordkrub]

ดีใจๆๆๆๆๆๆๆ
ตองกลับมาต่อสักที
ว่าแต่  ผีหลอกจริงๆหรือ

[nkzkg]

เพิ่งมาอ่านค่า อ่านรวดเดียวเป็นร้อยหน้าเลย -...-
หนุกมากเลย เอามาลงต่อเร็วๆนะคะ

[gay_love]

 
อ่านมาตั้งนานแล้วไม่เคยเข้าโหวต ตองนารักดีค่ะ...กอด กอด+1

[kakashiget]

ชอบมากๆๆๆๆเลยอ่านแล้วเคลิ้ม  อิอิ     แล้วเมื่อไรจะมาต่อหรอคับพี่ตอง     รักกันนานๆๆนะ   

[philophobia]



“พี่ตองเป็นอะไรทำหน้าซีด ๆ เหมือนไม่สบาย” รุ่งขึ้นอีกวันเราตื่นแต่เช้าตรู่ลงเรือเพื่อจะไปถึงเมืองไทยให้ได้ก่อนค่ำ
“ไม่เป็นไร แค่รู้สึกเหมือนนอนไม่พอ” จะนอนพอได้ยังไงล่ะครับ สะดุ้งตื่นทั้งคืน บรึ๋ย คิดถึงภาพนั้นแล้วใครมันจะไปหลับตาได้ลงกัน โอ้โห พี่แกเล่นมาเป็นตัวเลยแบบนี้ต่อให้แน่แค่ไหนก็ต้องเผ่นกันล่ะครับ ไอ้ตองจะทำอะไรได้นอกจากสวดมนต์เท่าที่จะจำได้ นอนเหงื่อแตกอยู่ในผ้าห่มแล้วให้ความง่วงข่มให้หลับไป แต่กว่าจะหลับได้นู่นเกือบสว่าง ครั้นเราจะปลุกอิลุงมาอยู่เป็นเพื่อนก็กลัวจะรบกวนคนจะหลับจะนอน พอนอนน้อยไอ้ตองเลยมีสภาพอย่างที่เห็น ตาปรือ อ่อนระโหยโรยแรง เหมือนโดนข่มขืนจากชายบ้ากามมาสัก 1 กองร้อยได้ แล้วมานั่งหน้าซีด สัปหงกอยู่บนเรือ
“ถึงท่าเรือกี่โมงนะตอง”
“2-3 โมงมั้ง ได้ยินพี่บอยบอกงี้นะ ตองก็ฟังไม่ชัด ทำไมเหรอพี่แบงค์รีบไปไหน”
“เปล่า ไม่ได้รีบอะไรหรอก กลัวจะถึงเชียงใหม่ดึกอ่ะสิ”
ช่วงสุดท้ายของการเดินทางจากหลวงพระบางเข้าสู่เมืองไทยเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะและความสนุกสนาน ทั้งจากเสียงเพลงคาราโอเกะด้านหัวเรือ เสียงวงไพ่จากท้ายลำเรือ ทำให้พวกเราลืมความเบื่อจากการนั่งเรือนาน ๆ ไปได้พักหนึ่ง ผมด้วยความที่ง่วงที่ไม่ได้นอนมาตั้งแต่เมื่อคืนจึงถือโอกาสหลับไปบ้าง เดินไปนู่นไปนี่ทั่วเรือบ้าง พยายามเก็บภาพความทรงจำการเดินทางไปเที่ยวแดนในฝันเอาไว้ให้มากที่สุด ทั้งภูเขาสองฝั่งน้ำ เสียงคลื่นซัดซ่าที่พุ่งเข้ากระทบหัวเรือ รอยยิ้มของคุณตาคุณยายที่เปื้อนใบหน้าอยู่ตลอดการเดินทางไปท่องเที่ยวต่างแดนในครั้งนี้
คำพูดที่ว่า “อนาคตเป็นสิ่งที่ไม่มีใครล่วงรู้ได้” เห็นจะเป็นจริง เพราะเมื่อกลับจากหลวงพระบางทริปอันแสนสุขในครั้งนี้แล้ว ชีวิตของเราสองคน พี่แบงค์และผม จะเปลี่ยนไป โดยที่วันนั้นผมไม่มีโอกาสระแคะระคายเลยแม้แต่นิดเดียว
การไปเที่ยวหลวงพระบางในครั้งนั้นสำหรับตัวผมถือเป็นประสบการณ์ที่มีค่ามากสำหรับเราสองคน เพราะถือเป็นช่วงสุดท้ายที่พวกเราได้อยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข ก่อนที่อะไร ๆ จะเปลี่ยนไปตามวิถีของโลกเปลี่ยนไปอย่างที่ไม่มีวันกลับมา เปลี่ยนไปอย่างที่ไม่คิดว่าจะเกิดขึ้นกับเราสองคน
กลับมาจากหลวงพระบางครั้งนั้น เราได้ของฝากกันคนละมาก ๆ ทั้งเสื้อยืด ทั้งผ้าทอ สินค้าพื้นบ้านสารพัดสารเพ ถ้าเอามานับกองรวมกันนี่ก็เยอะกว่าเสื้อผ้าที่เราขนไปอีก
“เย่ ๆ มีสัญญาณแล้ว” ไอ้บูมลิงโลดดีใจเมื่อเข้าเขตน่านน้ำประเทศไทย แล้วสัญญาณโทรศัพท์ของเมืองไทยสามารถใช้การได้
“ไหนวะ ของกูยังไม่ขึ้นเลย” ไอ้ต้นควักเอาโทรศัพท์ของตัวเองขึ้นมาดูบ้าง ก่อนจะพบว่าของตัวเองยังไม่มีสัญญาณเลย
“ก็งี้แหละสัญญาณมึงมันห่วย ค่ายห่วย ๆ คนใช้ก็ห่วย” ไอ้บูมได้ทีทับถม กิจกรรมหลักของไอ้ตัวน้องสองตัวนี้ก็คือ ทับถมกันเอง กัดกันเอง ไม่เข้าใจมันสองคนเลยจริง ๆ ว่าจะกัดกันให้มันได้อะไร สู้รักกันเข้าไว้ดีกว่า เอิ๊ก ๆ พูดเข้าข้างตัวเองสุดพลัง
“เชี่ยบูม ได้ข่าวว่าเครือข่ายโทรศัพท์ของกูกับของมึงมันเครือข่ายเดียวกันนะ” ความจริงไม่เฉพาะแต่บูมกับต้นหรอกครับที่เครือข่ายเดียวกัน ผมกับพี่แบงค์ก็เครือข่ายเดียวกันกับไอ้สองคนนั่นด้วย
“ของตองมีสัญญาณหรือยัง” พี่แบงค์เปิดเครื่องของตัวเองขึ้นมาสำรวจสัญญาณบ้าง ผมก็เปิดโทรศัพท์ของผมบ้างเผื่อมีใครติดต่ออะไรมา
“มีสัญญาณปุ๊บ ข้อความเข้าปั๊บเลย สงสัยไอ้หยองโทรหา” แล้วก็เป็นไอ้หยองสุดเลิฟที่โทรมาจริง ๆ ด้วย ผมเลยโทรกลับหามันหน่อย คุยกันได้สักพักก็วาง เพราใกล้จะถึงท่าเรือแล้ว พี่บอยให้เรากลับไปที่นั่งกล่าวอะไรเล็ก ๆ น้อย ๆ แล้วก็ให้สำรวจข้าวของ

แล้วการเดินทางอันแสนสุขก็สิ้นสุดลง เราสองครอบครัวแวะทานข้าวด้วยกันก่อนจะแยกทางกัน บ้านผมก็กลับบ้าน ส่วนสกุลฝั่งพี่แบงค์ก็กลับเชียงใหม่ พวกเราล่ำลากันเสร็จก็ออกเดินทางกลับเชียงใหม่ อันถือว่าเป็นช่วงสุดท้ายของการเดินทางจริง ๆ ขอพูดอีกทีว่าเป็นทริปท่องเที่ยวที่มีความสุขมาก ๆ จริง ๆ ถ้ามีโอกาสก็อยากจะไปอีกสักครั้ง ดินแดนที่เต็มไปด้วยมนต์ขลังและกลิ่นอายของวัฒนธรรมที่ซ่อนอยู่ในทุก ๆ ซอกหลืบของเมือง

หลังจากที่กลับมาจากหลวงพระบาง พี่แบงค์ก็ต้องไปฝึกงานที่ลำพูน ก็เลยต้องย้ายไปพักที่นู่นแทน ผมเลยต้องอยู่หอคนเดียวตั้งแต่นั้นมา ตอนแรกพี่แบงค์ก็จะไปกลับ แต่ผมเองแหละที่เป็นห่วง เพราะระยะทางก็ไม่ใช่ใกล้ ไป-กลับก็เกือบ 90 กิโลเมตร ผมเลยให้พี่แบงค์ย้ายหอพักไปอยู่ใกล้ ๆ ที่ฝึกงานดีกว่า
จากที่เคยเจอกันทุกวัน อยู่ด้วยกันตลอดเวลา ก็เปลี่ยนเป็นเจอกันทุกวันศุกร์ เสาร์ อาทิตย์ พอนานวันไปก็เป็นอาทิตย์เว้นอาทิตย์ จากที่เคยโทรคุยกันทุกวัน ก็เปลี่ยนเป็นสองวันครั้ง ด้วยหน้าที่ที่พี่แบงค์ได้รับก็คงจะหนักหนาสาหัสเอาการอยู่ เลยทำให้เราสองคนห่างกันออกไปเรื่อย ๆ จนวันนึงความรู้สึกที่มีให้กันก็เปลี่ยนไป เปลี่ยนสถานะ แต่ยังห่วงใยกันเหมือนเดิม แต่เปลี่ยนรูปแบบไป เป็นความสัมพันธ์ที่คลุมเครือ ไม่สามารถบอกรูปแบบได้ มากกว่าคนรู้จัก รู้สึกดี รู้สึกรัก แต่ไม่ใช่แฟนเหมือนแต่ก่อน แล้วก็ไม่เคยมีใครบอกเลิก หรือ ถามว่าความสัมพันธ์ ณ ตอนนี้เรียกว่าอะไรแม้สักครั้ง
พอพี่แบงค์เรียนจบ ก็กลับเข้าทำงานที่เดิมที่เคยไปฝึกงาน เราสองคนก็ยังติดต่อกันอยู่นาน ๆ ครั้ง มีบ้างที่เข้าไปกินข้าวกับที่บ้านพี่แบงค์บ้าง ผมกับที่บ้านใหญ่ก็ยังคงติดต่อกันอยู่บ้างเท่าที่โอกาสจะอำนวย ส่วนต้นกับบูมก็ยังติดต่อกันทุกช่องทางที่พอจะมี ทั้งโทรศัพท์ MSN หรือ Social Network ต่าง ๆ ที่เขาฮิตกัน
“ตองเหรอลูก” แม่พี่แบงค์โทรหามาในเย็นวันศุกร์ต้นเดือนมกราคม 2554
“ครับ แม่ แม่มีอะไรจะใช้ตองหรือเปล่าครับ” จำได้ว่าเย็นวันนั้นกำลังเก็บของจะกลับหอ เพราะเพิ่งเลิกเรียนเสร็จ
“เดี๋ยวเข้ามาทานข้าวเย็นที่บ้านนะตอง แม่ให้พี่แบงค์ไปรับ เดี๋ยวก็คงโทรหาตอง โอเคนะเดี๋ยวเจอกัน” ไม่ว่าจะผ่านมากี่ปี เกือบ 5 ปีที่รู้จักคุณนายแม่พี่แบงค์ ความเด็ดขาดของแม่พี่แบงค์ก็ยังคงมีเหมือนเดิม ไม่เปลี่ยนครั้งนี้ก็เหมือนกัน ขนาดให้ไอ้ตองเข้าไปทานข้าวที่บ้านก็ยังกึ่งบังคับขนาดนี้เลย
“อ่อ ครับ โทรเข้ามาพอดีเลย งั้นเดี๋ยวตองเข้าไปหานะครับ สวัสดีครับ” พี่แบงค์โทรเข้ามาเป็นสายซ้อน ตามบทที่คุณนายแม่วางไว้เป๊ะเลย
“เอ่อ ตอง” พี่แบงค์คงกำลังจะพูด ตามบทที่คุณนายแม่บอกมา แต่ผมดันทะลึ่งพรวดพูดแทรกขึ้นมาก่อน
“แม่โทรมาบอกแล้วครับ เดี๋ยวตองเอาของไปเก็บก่อนนะครับ แล้วเจอกันที่หอครับ”
นั่นเป็นการเจอกันในรอบหลายเดือนที่ผ่านมา เพราะเราสวนกันตลอด พี่แบงค์ว่าง ผมไม่ว่าง ก็เลยไม่ได้เจอกันสักที วันนี้ถ้าไม่มีคำสั่งปกาศิตของคุณนายแม่ก็คงยังจะไม่ได้เจอกันอีกแน่นอน
“ผอมไปนะพี่แบงค์” ทันทีที่เข้ามาในรถได้ผมก็ยกมือไหว้ แล้วก็ทักขึ้นเมื่อเห็นพี่แบงค์ผอมลงผิดตา
“งานเยอะมาก” พี่แบงค์ที่ตอนนี้ดูเรียบร้อยกว่าแต่ก่อนมาก ทั้งผมเผ้าที่ตัดเป็นทรงเรียบร้อย(กว่าแต่ก่อน) หนวดเคราที่เคยมีก็ถูกโกนให้เกลี้ยงเกลา ดูเป็นหนุ่มวัยทำงานอย่างเต็มตัว ผมเผลอจ้องนานผิดปกติจนเจ้าตัวหันมามองว่าผมมองอะไร ผมไม่รู้เหมือนกันว่าตอนนั้นคิดอะไรอยู่ คน ๆ นี้คนที่เจอกันเพราะอุบัติเหตุชนกันกลางโรงอาหาร แล้วดันมาอยู่หอเดียวกัน ดันมาลองคบกัน ดันมารักกัน ดันมามีวันดี ๆ อยู่ด้วยกันอยู่ร่วม 2 ปี แล้วโชคชะตาก็ดันพาให้เขาไปอยู่ไกลกัน อยู่ดี ๆ ภาพวันแรกก็แวบเข้ามาในความรู้สึก เหมือนไม่ใช่คน ๆ เดียวกันเลย
“แม่มีอะไรหรือเปล่าถึงได้โทรเรียกให้ไปกินข้าว”
“ไม่มีอะไรหรอกมั้ง แค่กินข้าวปกติไง”
“ถึงขนาดให้มารับเลย ก็เลยแปลกใจว่ามีอะไรหรือเปล่า อ้าว ไปไหนไม่เข้าบ้านเหรอ” แทนที่พี่แบงค์จะกลับบ้านทางเส้นคันคลองชลประทานตามปกติ กลับเลี้ยวรถไปทางคณะอุตสาหกรรมเกษตรแทนซึ่งทางจะลึกลับซับซ้อนกว่ามาก แต่ก็สวยกว่ามากเช่นกัน ตอนนั้นไอ้ตองคิดว่าจะถูกพาไปฆ่าอำพรางซะแล้ว อ๊างงงง
“ไปเส้นนี้ดีกว่า มันเงียบกว่า” นั่นดูสิ ดูพี่แกพูดเข้าสิ ไอ้ตองก็ก็ปล่อยสติให้หลุดลอยไป มองสองข้างทาง มองภูเขา มองแปลงเข้าโพด มองทุ่งนา แต่ก็มาสะดุ้งตอนที่พี่แบงค์เรียกนี่แหละ
“ครับ”
“ตองอยู่คนเดียวได้ไหม” อยู่ดี ๆ พี่แบงค์ก็โพล่งถามขึ้นมาทำลายความเงียบ ซึ่งขณะนี้พี่แบงค์จอดรถอยู่ริมบึงภายในคณะอุตสาหกรรมเกษตรที่มีนักศึกษา 5-6 คนเดินไปเดินมา
“อื้อ ได้สิ ก็อยู่คนเดียวมาตั้งแต่พี่แบงค์ไปฝึกงานแล้วไง จำไม่ได้เหรอ” วันที่พี่แบงค์ย้ายของออกไป ผมเหมือนคนไม่เหลืออะไร ทั้งที่เขาแค่ย้ายของออกไปอยู่อีกทีหนึ่ง แล้วหลังจากวันนั้นผมก็รู้ซึ้งถึงฤทธิ์ของความเหงาว่ามันมีอานุภาพร้ายแรงแค่ไหน
“ตอง”
“ครับ มีอะไรหรือเปล่า เห็นแปลก ๆ ตั้งแต่ไปรับแล้วนะ”
“ตองฟังดี ๆ นะ พี่ขอให้ตองฟังพี่จนจบ ได้ไหม”
“ครับ ตองจะฟัง”
“พี่กำลังจะแต่งงาน” ตอนนั้นหัวสมองมันขาวโพลนไปหมด เหมือนมันตื้อ ตัวมันชา น้ำตามันไกลออกมา ผมมีแต่คำพูดว่า “ก็ดีแล้ว ไม่เป็นไร” ออกมาจากปากที่สั่นระริกเท่านั้น น้ำตาที่ไหลออกมาทั้งสองแก้ม พี่แบงค์พูดอะไรต่ออะไรอีกไม่รู้ยาวมาก แต่ผมฟังไม่ถนัดเพราะหูอื้อไปหมดแล้ว น้ำตามันก็ไหลออกมาไม่หยุดตัวมันก็ชา ๆ หวิว ๆ เหมือนตัวเองจะเป็นลม กว่าจะใช้เวลารวบรวมสติได้ทั้งหมดก็ใช้เวลาอยู่นานกว่าจะข่มตัวเองให้เงียบเพื่อจะเข้าไปหาคุณนายแม่ได้ก็ใช้เวลาอยู่นานเหมือนกัน
พอเข้าไปบ้านไปหาคุณนายแม่ผมก็ทำตัวเองให้ดูเป็นปกติที่สุด ทุก ๆ อย่างในบ้านหลังนั้นยังเป็นเหมือนเดิม เหมือนวันแรกที่ผมได้ก้าวเข้าไปทานข้าวที่บ้านหลังนี้ ทุกอย่างยังดูเป็นปกติ ของใช้ทุกชิ้น ห้องทุกห้อง คนทุกคน ทุกอย่างยังเป็นเหมือนเดิม คุณนายแม่เรียกผมเข้าไปหาที่ในครัว เราอยู่ในนั้นกันสองคน ผมก็ช่วยคุณนายแม่ทำครัวอย่างที่เคยทำมาตลอด ช่วยเด็ดผักบ้าง อะไรบ้างกล้อมๆ แกล้ม ๆ คราวนี้คุณนายแม่พี่แบงค์ก็ให้ผมช่วยหันแตงกวา ผมก็รับไปทำอย่างว่าง่าย
“ตองสบายดีนะ”
“สบายดีครับแม่ แม่ล่ะครับ”
“ก็สบายดีตามอัตภาพคนแก่”
“ยังไม่แก่หรอกครับ ยังสาวอยู่เลย”
“ตองเรียนเป็นยังไงบ้างลูก เรียนหนักไหม”
“ก็เรื่อย ๆ ครับ เรียนไม่หนักเท่าไหร่ แต่การบ้านเยอะไปหน่อยเท่านั้นเองครับ”
“พี่แบงค์บอกเรื่องนั้นกับตองแล้วใช่ไหม” แม่พี่แบงค์ลากเก้าอี้มานั่งข้าง ๆ ผมแล้วดึงมือผมไปกุมไว้
“อะ อ๋อ ครับ บะ บอกแล้ว” ตอนนั้นน้ำตาผมเริ่มจะไหลมาอีกรอบ ทำได้แต่ก้มหน้าให้น้ำตาไหลเปื้อนหน้าตักตัวเอง พยายามจะข่มตัวเองไม่ให้ร้องให้สะอึกสะอื้น แต่ก็ทำไม่ได้ เกินกว่าที่ร่างกายจะควบคุมได้
“แม่รักตองนะรู้ไหม แม่รักตองเหมือนตองเป็นลูก แม่ขอบคุณตองที่ตองทำให้ลูกของแม่มีความสุข แม่สังเกตพี่แบงค์เวลาอยู่กับตองแล้วเขามีความสุข เวลาเขามีปัญหากับตองเขาก็จะมาบอกแม่ แม่รู้ว่าเขาแคร์ตองมากขนาดไหน ที่แม่ขอให้ตองมาหาวันนี้ เพราะแม่อยากจะขอโทษตอง ขอโทษกับความเห็นแก่ตัวของคนแก่คนนึง แม่ไม่เคยรังเกียจตองที่ตองเป็นแบบนี้ ถ้าตองจะโกรธขอให้ตองโกรธแม่ เพราะแม่เป็นคนขอให้พี่แบงค์แต่งงานเอง ตองโกรธแม่ไหมลูก”
“ไม่โกรธครับ ไม่โกรธ ตองเข้าใจครับ” แม่พี่แบงค์ดึงผมไปกอด ยิ่งทำให้ผมร้องไห้หนักขึ้นไปใหญ่
“พี่ตองถ้าว่างแวะเข้ามาหาบูมบ่อย ๆ นะ อย่าหายไปไหนนะ” ไอ้บูมที่อยู่ดี ๆ ก็เข้ามาในห้องครัวก็มายืนร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่ข้าง ๆ ผมเหมือนกัน  ผมพยายามจะพูดแต่มันพูดไม่ออกเหมือนมีก้อนอะไรมาจุกไว้ที่อก ความรู้สึกตอนนั้นมันบอกไม่ถูกว่ารู้สึกอะไร ได้แต่ร้องไห้ออกมา

ผมหลบเลี่ยงที่จะเขียนตอนนี้มาตลอด ผมกลัวที่จะต้องกลับไปนึกถึงวันนั้น แต่เมื่อมานึกว่าตัวเองอยากเขียนเรื่องนี้ให้เป็นที่ระลึกให้กับความรักของตัวเองแล้วก็ต้องฮึดสู้ เขียนให้จบ พี่แบงค์แต่งงานไปในวันที่ 30 เมษายน 2554 แต่ผมไม่ได้ไปร่วมงาน กลัวจะทนไม่ไหว เพราะผมรู้ตัวเองว่าผมยังไม่แข็งแรงพอ

กรกฏาคม 2550 เราสองคนเจอกัน
ตุลาคม 2552 พี่แบงค์ย้ายออกไปฝึกงาน
กุมภาพันธ์ 2553 เริ่มเขียนนิยาย
มกราคม 2554 พี่แบงค์บอกจะแต่งงาน
เมษายน 2554 พี่แบงค์แต่งงาน
กรกฏาคม 2554  นิยายจบ

[philophobia]

ตองจะขออนุญาตเข้ามา edit ให้มันสละสลวยง่ายแก่การเข้าใจอีกทีนะครับ
เพราะหลายท่านอาจจะงงก็ได้ เพราะมันผิดที่ตัวเอง ไม่รู้จะสิ่อสารให้มันออกมาเป็นคำพูดยังไง