D ครับ
เรื่องนี้เขียนยากอ่ะ มันเครียดๆ ยังไงไม่รู้ เขียนเรื่องเครียดๆ ไม่ค่อยถนัด
มาต่อบทที่ 13 นะครับ
เพลิงรัก บทที่ 13
กัณต์นอนเอามือก่ายหน้าผากอยู่บนเตียง รู้สึกหงุดหงิด ในใจคิดถึงคนที่เป็นต้นเหตุไม่ได้ ตลอดทางที่เดินกลับจากร้านอาหาร ชาลีเอาแต่นิ่งเงียบและเมื่อใกล้ถึงโรงแรมก็ขอแยกตัวไปหาอะไรดื่ม เขาจำต้องปล่อยให้หมอหนุ่มไปเพราะชาลีแสดงให้เห็นอย่างชัดเจนว่าต้องการอยู่คนเดียว คำพูดของชาลีในร้านอาหารเมื่อหัวค่ำทำให้เขาอึ้ง เขารู้ว่าชายหนุ่มกำลังเล่นเกมอะไรบางอย่าง แต่ทั้งที่รู้เขาก็อดหงุดหงิดไม่ได้ ชาลีจงใจทำให้เขาสนใจด้วยการทำตัวลึกลับ ปิดบังความรู้สึกและขณะเดียวกันก็เปิดเผยความรู้สึกบางอย่างของตัวเองออกมา จงให้แสดงให้เห็นว่าตัวเองเป็นคนซับซ้อน
...เพื่อดึงดูดความสนใจของเขางั้นหรือ...
...และหากเป็นเช่นนั้นจริง ชาลีก็ประสบความสำเร็จแล้วล่ะ เพราะเขาชักสนใจชาลีมากกว่าเดิม และที่แย่ก็คือตัวเองต้องมานอนก่ายหน้าผากคิดถึงหมอตัวร้ายอยู่บนเตียงคนเดียว...
เวลาผ่านไปจนถึงห้าทุ่ม ชาลียังไม่กลับห้องพัก กัณต์ปิดโทรทัศน์แล้วเดินออกไปยืนอยู่ที่ระเบียง มองฝ่าออกไปในความมืด ความจริงเขาจะออกไปหาความสนุกใส่ตัวก็ได้ แต่เขาเลือกที่จะไม่ไป ตอนนี้เขาไม่มีอารมณ์ที่จะทำอะไรทั้งสิ้น รู้สึกเพียงอย่างเดียวคือหงุดหงิดและร้อนรุ่ม
...หมอชาลีไปทำอะไรอยู่ที่ไหน แล้วนี่จะเอายังไงกับเขากันแน่...
กัณต์เดินกลับเข้ามาในห้องแล้วทิ้งตัวลงบนเตียง มองไปรอบๆ ห้องพักห้องใหม่ซึ่งกว้างขวางกว่าเดิม หลังจากแยกกับชาลีที่หน้าโรงแรมที่พัก เขาขอเปลี่ยนห้องใหม่ สาเหตุเพราะฝ่ายนั้นไปบอกหมายเลขห้องแก่ศักดิ์สิทธิ์ไปแล้ว
...ร้ายจริงๆ...
กัณต์รู้ว่าศักดิ์สิทธิ์ต้องตามมาหาชาลีถึงห้องพักแน่นอนเพราะแววตาของศักดิ์สิทธิ์ที่มองตามชาลีเดินออกจากร้านอาหารในโรงแรมเมื่อหัวค่ำแสดงให้เห็นว่าเพื่อนของเขายังอาลัยอาวรณ์คนรักเก่าอย่างสุดซึ้ง
...แล้วคืนนี้ค่อยคุยกัน เฮอะ พูดออกมาได้ พักอยู่กับเขาทั้งคน แต่ไปชวนอีกคนมาหา นี่คงจะอ่านออกว่าเขาไม่อยากให้เพื่อนรู้ว่าพักอยู่ห้องเดียวกันกับแฟนเก่าซึ่งเพิ่งเลิกกัน...
...แฟนเก่า ซึ่งทิ้งเพื่อนเขาไปอย่างไม่ใยดี...
กัณต์ทนไม่ไหวแล้ว จะให้เขานอนรอชาลีจนถึงหกทุ่มคงต้องแย่แน่ๆ นายตำรวจหนุ่มจึงหยิบโทรศัพท์มากดหมายเลขของชาลีเพื่อย้ำว่าเปลี่ยนห้องพักใหม่แล้ว
...ห้องใหม่ที่มีสองห้องนอนและห้องนั่งเล่น แทนที่จะเป็นห้องเดี่ยวเหมือนตอนแรก...
...ทำไมนะหรือ ก็เพราะเขาไม่อยากนอนโซฟานะสิ เรื่องที่ชาลีจะยอมให้นอนบนเตียงด้วยกันนั่นไม่มีทางหรอก เขาอ่านชาลีออก ยังไงๆ ชาลีก็ไม่ยอม ต่อให้เขาต้องข่มขืนก็เถอะ...
...ที่สำคัญ คืนนี้ เขาไม่ได้คิดที่จะ 'ทำอะไร' ชาลีซักนิด เหตุผลเพราะอะไรนั้น...
...เขาเองก็ไม่รู้!...
นายแพทย์หนุ่มรับสายทันทีและพูดด้วยน้ำเสียงห้วนๆ เมื่อกัณต์ย้ำหมายเลขห้องพักใหม่
“ผมไม่ลืมหรอก บอกผมครั้งเดียวผมก็จำหมายเลขได้ ผมเป็นคนความจำดี หมวดไม่ต้องย้ำคิดย้ำทำหรอก"
“ผมแค่เป็นห่วง" กัณต์พยายามทำเสียงเรียบ ทั้งที่ในอยากจะตอบโต้แบบกวนๆ เหมือนกับที่อีกฝ่ายทำ
“ห่วงอะไรครับ ห่วงว่าผมจะกลับห้องไม่ถูก หรือห่วงว่าตัวเองจะต้องนอนหง่าวอยู่คนเดียว ผมแปลกใจนะเนี่ยที่คุณยังอยู่ในห้อง นึกว่าคุณออกไปสนุกข้างนอก" ท้ายประโยคชาลีทำเสียงเยาะๆ แล้วเปลี่ยนเป็นเสียงคล้ายกับบ่น "ไม่เข้าใจจริงๆ ทำไมคุณจะต้องเปลี่ยนห้องกระทันหันแบบนี้ กลัวเพื่อนจะเห็นว่าตัวเองแอบมาฉกแฟนเก่าเพื่อนไปหรือครับ"
“คุณเลิกกับศักดิ์สิทธิ์ไปแล้ว จะว่าไปคุณกับศักดิ์สิทธิ์ก็ไม่ได้เกี่ยวข้องกันต่อไปอีก" กัณต์ตอบเสียงเข้ม ลืมตัวไปว่าจะพยายามทำใจเย็น แต่ชาลีก็มักจะทำให้เขาลืมตัวได้อยู่บ่อยๆ "แล้วที่พูดอย่างนี้แสดงว่าคุณอยากเป็นอะไรกับผมงั้นสิ"
คราวนี้คนที่อึ้งกลับเป็นชาลี นายแพทย์หนุ่มเจ้าแผนการคาดไม่ถึงว่าอีกฝ่ายจะพูดอะไรออกมาตรงๆ เช่นนี้ ในใจเริ่มคิดว่าสิ่งที่เขาทำอยู่อาจจะเป็นการเดินหมากที่เร็วเกินไป
ตอนนั้นเขาเพียงแต่จะหาวิธีมาเบนความสนใจของกัณต์ออกไปจากนาวิน จากการเจอกันที่ยิมไม่กี่ครั้งทำให้เขาสงสัยว่ากัณต์จงใจจะสื่อให้เขารู้ว่าต้องการแย่งนาวินไปจากเขา ยิ่งกัณต์บอกว่าให้ระวังใครจะมา 'คาบ' นาวินไปเขาก็อดนึกไม่ได้ว่าคนนั้นอาจจะเป็นกัณต์เอง
อีกอย่าง ชาลีรู้สึกสนุกที่ได้ปั่นหัวนายตำรวจขี้เก๊กคนนี้ การทำให้กัณต์ตกหลุมรักเขาเป็นเรื่องท้าทาย ชาลีเห็นว่ากัณต์เป็นเป้าหมายที่ 'กระดูก' ที่สุดเท่่าที่เคยพบมา หากกัณต์รักเขาและโดนทิ้งอย่างไม่ใยดี เขาก็คงรู้สึกสะใจมากที่สุดยิ่งกว่าครั้งใดๆ
“ว่าไงครับ หมอชาลี พร้อมจะกลับห้องพักหรือยังครับ ผมกำลังรออยู่" กัณต์พูดเสียงทุ้มต่ำ กระตุกยิ้มมุมปากเล็กน้อย ในใจคิดว่า
...จะเล่นกับเสือก็อย่ากลัวเสือกัดสิหมอ...
“อุตส่าห์มากันจนถึงพัทยา ไม่มีใครเขานอนอยู่เฉยๆ กันหรอกครับ ถ้าผมรอนานเกินไปอาจจะอารมณ์ไม่ดี ทำอะไรรุนแรง คุณจะเจ็บตัวเปล่าๆ" กัณต์อดล้อชาลีไม่ได้
แต่คนที่ฟังนายตำรวจแกล้งพูดเสียงแหบพร่าด้วยจงใจแสดงอารมณ์ปรารถนากลับไม่สะทกสะท้าน ชาลีตอบกลับมาว่า "เดี๋ยวสิครับ นี่ยังไม่หกทุ่มเลย พอดีมีคนเข้ามาคุยกับผม ตอนนี้เขาไปห้องน้ำ ขอผมตกลงกับเขาก่อนว่่าจะเอายังไง ถ้าคืนนี้เขาไม่ว่าง...” ชาลีทิ้งช่วงไปชั่วครู่แล้วจึงพูดต่อด้วยน้ำเสียงเยือกเย็นว่า "ผมถึงจะกลับไปหาคุณ"
ชาลีสอดโทรศัพท์มือถือเครื่องใส่ลงในกระเป๋ากางเกงหลังจากจบการสนทนากับนาวิน น้องชายของเขาเพิ่งตื่นและกำลังจะอาบน้ำเพื่อเตรียมตัวเดินทางกลับกรุงเทพฯ น้ำเสียงของนาวินสดชื่น ดูมีความสุข ชาลีโล่งอกเพราะไม่พบความผิดปกติในน้ำเสียงของเด็กหนุ่มเมื่อเขาถามถึงพี่เอ็กซ์และเพื่อนอีกสองคน
แต่ที่หนักใจก็คือคนที่ยืนทำหน้าบึ้งอยู่ข้างรถ!
กัณต์ทำท่าเย็นชาเมื่อเห็นเขากลับมาที่โรงแรมในตอนเช้า คืนที่ผ่านมาเขาพักที่โรงแรมอื่นซึ่งไม่ไกลจากโรงแรมเดิมเท่าใดนัก ชาลีไม่แน่ใจว่ากัณต์นอนอยู่คนเดียวตลอดคืนหรือออกไปหา 'ความสนุก' ใส่ตัวอย่างที่เขาพูดประชดหรือไม่ แต่เท่าที่เห็น กัณต์คงนอนอยู่ในห้องคนเดียวทั้งคืน
...คงคิดละสิว่าพักห้องเดียวกันกับเราก็จะได้โอกาสทำอะไรเรา ตอนนี้คงงุ่นง่านน่าดู...
...ก็แล้วทำไมจะต้องนอนคนเดียวล่ะ ตัวเองก็ออกไปเที่ยวก็ได้ รูปร่างหน้าตาอย่างกัณต์ แค่เดินเข้าไปในผับก็ได้ใครติดไม้ติดมือ จะเอาสองคนสามคนก็ยังได้...
“เชิญครับ" กัณต์ผายมือ แต่เดินไปเปิดประตูรถด้านคนขับและทำท่าจะขึ้นนั่ง "หรือจะเป็นคนขับ แต่ผมว่าให้ผมขับดีกว่า เมื่อคืนคุณคงเหนื่อย นอนหลับไม่เต็มที่"
“คุณคงนอนหลับสนิทอย่างมีความสุขสินะ" ชาลีพูดเสียงแข็งแล้วขึ้นรถ พลางลอบมองใบหน้าของนายตำรวจหนุ่มซึ่งยังคงยืนหน้าตึงอยู่ข้างรถ
ปากเม้ม กรามขบเป็นสันนูน
กัณต์กำลังโกรธ!
“ถ้าเหนื่อยก็บอกนะครับ จะได้เปลี่ยนกันขับ" ชาลีพูดเสียงอ่อนลงเมื่อกัณต์ออกรถไปได้ไม่นาน นายตำรวจหนุ่มนิ่ง ไม่ตอบชาลี
“แต่ว่าตอนนี้ขอผมหลับซักงีบ เมื่อคืนเพลียมาก" ชาลีอ้าปากหาวแล้วเอนเบาะลงนอน "ขับรถดีๆ นะครับ ใจเย็นๆ ถนนมันขรุขระ รถกระเทือน ผมไม่อยากสะดุ้งตื่น"
กัณต์ปรายตาไปมองอย่างเคืองๆ กับความ 'กวน' ของชาลี อยากจะไปยื่นมือไปจับแขนของนายแพทย์หนุ่มแล้วบีบให้เจ็บๆ แต่เมื่อเห็นใบหน้าขาวสะอาดของอีกฝ่ายที่หลับตาพริ้มเขาก็อดยิ้มมุมปากไม่ได้
ยามหลับตา หมอชาลีดูไร้พิษสง อะไรบางอย่างทำให้กัณต์ต้องถอนใจ
...อะไรบางอย่างที่เริ่มก่อตัวขึ้นมาในใจของเขา...
...ใจ ที่ไม่เคยรู้สึกอะไรแบบนี้...
“ผมรู้จักกับเจตรินนานแล้ว" เมื่อรถเข้าเขตชานกรุง จู่ๆ ชาลีก็พูดขึ้นมา ตาจับอยู่ที่เพดานรถ
“คุณมาบอกผมทำไม" กัณต์พูดขึ้นเบาๆ "ผมไม่อยากจะให้คุณย้อนเวลากลับไปหาอดีต ผมไม่อยากถูกตัดพ้อว่าขุดคุ้ยเรื่องของคุณออกมาทำให้เจ็บปวด"
“แต่คุณก็ไปทำมาแล้ว" ชาลีพูดเสียงเรียบ นอนเอนตัวอยู่บนเบาะนุ่มของรถคันหรู ยกขวาขวาขึ้นไขว่ห้างทับขาซ้าย ท่าทางสบายๆ เหมือนกำลังเล่าเรื่องอะไรบางอย่างซึ่งไม่ใช่เรื่องเคร่งเครียดอย่างที่กำลังเปิดประเด็น
“ผมเป็นตำรวจ"
“และคุณก็คงคิดว่าผมเป็นไอ้ตัวร้าย" ชาลีเอียงหน้ามองกัณต์แล้วหันกลับไปมองจุดเดิม "แต่ก็ไม่ผิดหรอก คุณก็คงอยากรู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกับผม"
“ผมชอบชื่อเดิมของคุณ" กัณต์พูดเสียงเบา
“แล้วคุณชอบแฟนเก่าคนไหนของผม" ชาลีถามพลางหัวเราะเบาๆ
กัณต์ปรายตาไปมองชายหนุ่มที่เอนตัวนอนอยู่ราวกับสบายใจนักหนา ชาลีกำลังทำให้เขาแปลกใจ ทำให้เขาสงสัย และทำให้เขาหงุดหงิด
“คุณคิดจะทำอะไรคุณหมอชาลี พูดกับผมตรงๆ ได้ไหมครับ" กัณต์ถาม แต่ผ่านไปเกือบครึ่งนาทีชาลีก็ยังไม่ตอบ กัณต์จึงตัดสินใจพูดสิ่งที่คิดอยู่ในใจ "คุณกำลังจะแก้แค้น"
“ควรหรือเปล่าล่ะ"
“คุณน่าจะรู้ว่า เวรย่อมระงับด้วยการไม่จองเวร"
“คุณก็พูดได้ คุณไม่ได้โดนอย่างผม" เสียงของนายแพทย์ชาลีกร้าวขึ้นมา "แต่ก็อย่างว่า ผมแทบไม่รู้จักเลยว่าคุณเป็นใคร ผมไม่ใช่ตำรวจที่จะสามารถเจาะเข้าไปดูข้อมูลของใครอย่างละเอียด"
“ผมก็แค่...”
“สารวัตรกัณต์" ชาลีปรับเบาะขึ้นมาจนเกือบตั้งตรง หันไปมองเสี้ยวหน้าคมเข้มของคนที่กำลังขับรถ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่นว่า "แต่สิ่งที่คุณได้อ่าน ได้เห็นจากแฟ้มประวัติในฐานข้อมูลของตำรวจ เทียบไม่ได้เลยกับสิ่งที่ผมได้รับ คุณกล้าปฎิเสธไหมว่าตำรวจที่ลงบันทึกประจำวันพิมพ์เรื่องราวเหตุการณ์ที่มันเกิดขึ้นกับผมได้ละเอียดยิบเหมือนกับนักเขียนรางวัลซีไรท์ ที่จะสามารถถ่ายทอดอารมณ์และความรู้สึกทุกอย่างออกมาได้นอกเหนือจากข้อเท็จจริงที่ปรากฎอยู่ในรายงาน ข้อเท็จจริงที่เท็จบ้าง จริงบ้าง เพราะเงินมันง้างเหล็กจนอ่อนได้ยิ่งกว่าวุ้นเหลวๆ"
กัณต์นิ่ง ไม่ตอบโต้ เขาอยากจะรู้ว่าชาลีจะพูดอะไรต่อไป
“เพราะฉะนั้น ไม่ต้องมาบอกผมว่าเวรย่อมระงับด้วยการไม่จองเวร"
“คุณจะมีความสุขหรือชาลี" กัณต์พูดขึ้นหลังจากนิ่งไปครู่ใหญ่
“หรือคุณจะให้ความสุขผม" ชาลีย้อน
"คุณไม่อยากจะรักใครบ้างหรือ"
“หรือคุณอยากรัก" ชาลีสวนกลับ "คุณรักได้หรือครับสารวัตร เท่าที่ผมมองคุณ ก็ไม่เห็นว่าคุณจะเป็นคนที่เชื่อในความรัก"
“คุณรู้จักผมขนาดนั้นหรือไง"
“จริงหรือเปล่าล่ะ" ชาลีเอียงหน้าท้าทาย "ผมมองออกหรอก ว่าใครเป็นยังไง คนฉลาดในโลกนี้ไม่ได้มีคนเดียวนะ"
กัณต์กัดฟัน เขาพยายามใจเย็นมาตลอด แต่ชาลีก็ปากคอเลาะร้ายนัก นี่ก็เพิ่งด่าเขาได้เจ็บลึกยิ่งนัก
“หมอชาลี"
“ครับ"
กัณต์นิ่ง ถอนหายใจเบาๆ ชาลีมองเขานิ่ง เหมือนตั้งจะรอฟังว่าเขาจะพูดอะไรต่อไป แต่เขากลับพูดไม่ออก ความแค้นของชาลีนั้นฝังแน่น ยากที่คนซึ่งแทบจะเรียกได้ว่าเป็น 'คนแปลกหน้า' อย่างเขาจะโน้วน้าวให้เลิกล้มความตั้งใจได้
...โชคดีที่เขาไม่ได้เป็นคนทำให้ชาลีแค้น เพราะหากเป็นเช่นนั้น เขาก็คงต้องหนักใจไม่ใช่น้อย...
...เขาไม่อยากให้ชาลีเกลียดเขา...
ชาลีจ้องมองกระดาษตรงหน้าด้วยสายตาแข็งกร้าว วันนี้เขามีนัดกันคนไข้ประจำเพียงสามราย หนึ่งในจำนวนนั้นคือรัฐศาสตร์ ส.ส. หนุ่มคนเก่งคนใหม่ของพรรคฝ่ายค้าน แต่ชื่อที่ทำให้เขาเขากำมือแน่นกลับเป็นชื่อคนไข้คนหนึ่งของนายแพทย์กฤตภพ ซึ่งเป็นแพทย์รุ่นน้อง
“หมอกฤตทำไมได้คนไข้เยอะกว่าผม" ชาลีหันไปมองสาวิตรี พยาบาลประจำเคาท์เตอร์ซึ่งขอนุญาตหยิบใบตารางนัดออกไปจากตรงหน้าของชาลี
“ไม่ดีหรือคะ" สาวิตรีตอบยิ้มๆ "หมอจะได้ไม่เหนื่อย"
“คนไข้น้อย ก็หมายความว่าผมได้เงินค่าตรวจน้อยลงนะสิ" ชาลีแกล้งทำหน้านิ่งเรียบแบบไม่พอใจ "หมอกฤต ตรวจไม่ไหวหรอก แบ่งมาให้ผมบ้างก็ได้นะ"
“ใครดี...” สาวิตรีก้มลงมองกระดาษตรงหน้า เป็นจัวหวะเดียวกันกับที่นายแพทย์ร่างเล็กคนที่ทั้งสองคนกำลังพูดถึงเดินมาพอดี
“คนไข้เยอะมาก" กฤตภพถอนหายใจ
“แบ่งให้พี่บ้างก็ได้นะหมอกฤต" ชาลีพูดยิ้มๆ แล้วปรายตามองแผ่นกระดาษในมือของพยาบาลสาว
“นัดที่สองไหมค่ะหมอ" สาวิตรีเงยหน้าขึ้น "คนนี้ไม่ได้เจาะจงหมอ แต่สาลงให้หมอกฤตเพราะตรงกับเวลาที่หมอชาลีตรวจคุณรัฐศาสตร์"
...เจตริน...
...ไม่เรียกว่าโชคดีก็ไม่รู้ว่าจะเรียกอะไรแล้ว...
รัฐศาสตร์มาถึงโรงพยาบาลก่อนเวลา ซึ่งเป็นเรื่องแปลกมาก ชาลีรู้ว่า ส.ส. หนุ่มคนนี้งานยุ่งจนแทบจะไม่มีเวลามาใส่ใจสุขภาพของตัวเอง แต่เมื่อรู้ว่าเป็นมะเร็งในเม็ดเลือด รัฐศาสตร์ก็ให้ความร่วมมือกับหมอในการรักษาเต็มที่
รัฐศาสตร์บอกกับนายแพทย์ชาลีว่ายังไม่อยากตาย เขาต้องการมีชีวิตอยู่เพราะ 'ยังไม่เคยมีแฟน'
“งั้นก็ต้องรีบหานะครับ"
“เอ๊ะ คุณหมอกำลังแช่งผมหรือเปล่า" รัฐศาสตร์หัวเราะ
“คุณต้องหาย ผมรับประกัน" ชาลียิ้มบางๆ
“คุณหมอมั่นใจมากขนาดนั้นเลยหรือครับ"
“ถ้าไม่มั่นใจผมไม่พูด" ชาลีตอบ "คนอย่างคุณ ควรได้มีโอกาสที่จะมีความรักดีๆ"
ชาลีไม่เข้าใจว่าทำไมตัวเองพูดอะไรออกไปแบบนั้น ความจริงเขาสงสัยอยู่บ้างว่ารัฐศาสตร์อาจ 'เป็น' แบบที่เขาเป็น แต่บุคลิกของรัฐศาสตร์นั้นยากที่จะแน่ใจได้ สายตาของรัฐศาสตร์ก็อ่านยาก พอๆ กับสายตาของสารวัตรกัณต์ แต่กัณต์ก็เลือกที่จะแสดงความรู้สึกบางอย่างออกมาทางสายตาคมกริบคู่นั้นเมื่อแรกพบกัน
...สายตาคนเจ้าชู้...
...แต่รัฐศาสตร์นิ่งมาก จนบอกไม่ได้...
...ถ้าสมมุติว่าเขาจะเลือกใครซักคนที่ท้าทายที่สุดมาเป็นคนที่จะหลอกให้รักแล้วทิ้ง ใครคนนั้นถ้าไม่ใช่กัณต์ก็รัฐศาสตร์นี่ล่ะ...
...ทว่า ตอนนี้เขาทำไมสับสน เขาไม่อยากทำแบบนั้นกับรัฐศาตร์...
...และเขาเริ่มรู้สึกไม่อยากจะทำแบบนั้นกับกัณต์...
...เขาอยากมุ่งความสนใจเขาไปที่การแก้แค้น 'อดีต' สามคนนั้นที่เคยทำลายหัวใจรักของเขา...
ชาลีเดินออกมาส่งรัฐศาสตร์ที่หน้าประตูห้องตรวจ ขณะที่รับไหว้อำลาคนไข้ สายตาก็มองไปเห็นใครคนหนึ่งกำลังเดินมาตามทางเดิน
เจตรินแต่งตัวเนี้ยบ มากับหญิงสูงวัยคนหนึ่งซึ่งชาลีไม่เคยลืมเลย พอๆ กับที่ไม่อาจลืมลูกชายของเธอได้
คุณหญิงฟาติมา แม่ของรัฐศาสตร์ ผู้ที่ใช้เงินง้างทุกอย่างเพื่อสิ่งที่ตัวเองต้องการ แม้แต่เปลี่ยนความผิดที่ลูกชายก่อไว้ให้เป็นความถูกต้อง
...แกมันสวะ ชนชั้นต่ำ ออกไปจากชีวิตของลูกชายฉันแล้วอย่ากลับมาให้เห็นหน้า ลูกฉันมีอนาคต แกอย่ามาฉุดให้เจตกต่ำ...
...อนาคตของเจตรินนะหรือ...
...อนาคตของเจตรินจะอยู่ในมือของชาลีในไม่ช้านี้หล่ะ...
ชาลีอึ้งพอๆ กับเจตรินและคุณหญิงฟาติมา ผลตรวจเบื้องต้นทำให้ชาลีสงสัยว่าเจตรินเป็นมะเร็ง และเขาก็ไม่รีรอที่จะบอกให้คนไข้รู้ว่าเขาคิดอย่างไร
“แต่หมอก็ยังต้องรอผลตรวจอย่างละเอียดครับ" ชาลีพูด
“เมื่อไหร่คะ" คุณหญิงฟาติมาถามเสียงเครียด
“ก็อีกสองสามวันครับ"
“ทำไมต้องนานขนาดนั้น ลูกฉันต้องรอถึงสามวันเชียวหรือ ฉันเสียเงินค่ารักษาให้โรงพยาบาลแพงมากขนาดไหนหมอรู้หรือเปล่า"
“คุณแม่" เจตรินหันไปปรามมารดา
“ผมทราบครับ" ชาลีใจเย็น "แต่เพื่อความแน่ใจ ก็คงต้องรอ ห้องแล็ปเขาก็รีบครับ แต่ถ้าเร่งเขามากก็ไม่ดี"
“มาหาหมออาทิตย์ที่แล้ว จนป่านนี้หมอก็ยังไม่แน่ใจ จะตรวจอะไรนักหนา" คุณหญิงฟาติมายังคงพูดเสียงเครียด "หมอ ฉันมีเงินเยอะนะ จะเอาเท่าไหร่ไม่ว่า แต่ลูกฉันต้องหาย"
“หายแน่ครับ ถ้าเริ่มเป็นขั้นแรกยังไงๆ ก็ต้องหาย ผมจะดูแลลูกชายคุณหญิงจนสุดความสามารถ"
...ผมไม่มีทางปล่อยเจตรินหรอกคุณหญิง...
“ตอนนี้ผมอยากให้คุณเจตรินดูแลสุขภาพให้ดี เหล้ากับบุหรี่ถ้างดได้ก็งด จริงๆ แล้วต้องงด อย่านอนดึก รับประทานอาหาร...”
“หมอไม่ต้องห่วง ฉันดูแลลูกของฉันดีอยู่แล้ว" คุณหญิงฟาติมาพูดแทรก
...ขอให้ดูแลได้ดีจริงเถอะ เขาจะคอยดู...
ชาลีรู้ว่าเจตรินอยากคุยกับเขาแต่ไม่สะดวกเพราะมารดายืนคุมตัวอยู่ไม่ห่าง เขาอดตำหนิเจตรินอีกครั้งไม่ได้ว่าจนป่านนี้เคยอยู่ภายใต้การควบคุมของมารดาอย่างไรก็ยังคงเป็นอย่างนั้น
“น่าสงสาร" ชาลีพึมพำเมื่อสองแม่ลูกเดินจากไป
“ยังหนุ่มอยู่แท้ๆ รูปหล่อ แม่รวย ทำไมผู้ชายเพอร์เฟ็คถึงได้เป็นมะเร็งกันหมด สารับไม่ได้ตั้งแต่รายคุณรัฐศาสตร์แล้วนะคะ นี่คุณเจตรินอีก" สาวิตรีทำเสียงเศร้า
“ใช่ เพอร์เฟ็ค" ชาลีพยักหน้าแล้วเดินกลับเข้าไปนั่งอยู่ที่โต๊ะทำงานตัวเองเพื่อรอคคนไข้รายต่อไป
บ่ายวันพฤหัสอันเงียบเหงา เมื่อตรวจคนไข้เสร็จแล้ว ชาลียังเหลือเวลาอีกกว่าครึ่งชั่วโมงก่อนถึงเวลาเลิกงาน นายแพทย์หนุ่มจึงเดินไปยังห้องตรวจปฏิบัติการเพื่อตามผลการตรวจของเจตริน
ยุทธนาบ่นให้นายแพทย์หนุ่มเช่นเคยเมื่อรู้ว่าอีกฝ่ายต้องการอะไร
“ผมรู้แล้วว่าโรงพยาบาลต้องการให้เป็นดิจิตอล แต่ผมรอไม่ได้ คุณยุทธก็รู้ ผมมีเวลาเหลืออีกตั้งครึ่งชั่วโมง จะให้นั่งหายใจทิ้งอยู่เฉยๆ ได้ยังไง ผมจะเอาผลตรวจไปนั่งอ่านฆ่าเวลา ผลเสร็จแล้วไม่ใช่หรือ" ชาลีให้เหตุผล
“ผมก็จะพูดอย่างเดิมว่ากะดึกจะเป็นคนคีย์ข้อมูลเข้าระบบ คุณหมอก็จะสามารถเรียกข้อมูลขึ้นมาอ่านดูได้จากหน้าจอมคอมพิวเตอร์ของตัวเองอย่างสะดวกสะบาย"
“ปวดตา" ชาลีเบ้ปาก "ตารางนัดวอร์ดผมเขาก็ยังเขียนลงบนกระดาษนะรู้หรือเปล่า หมอทุกคนในวอร์ดก็มีความเห็นเหมือนกัน เห็นไหม ไม่มีหมอคนไหนเขาชอบไอ้ระบบอ่านข้อมูลคนไข้จากหน้าจอคอมพิวเตอร์หรอก"
“เดี๋ยวฝ่ายบริหารรู้เข้าจะโวยวายเอานะครับ" ยุทธนายังนั่งนิ่ง
“คุณยุทธอยากให้ฝ่ายบริหารรู้หรือครับว่าพรินท์ผลแล็ปให้ผมเป็นประจำ" ชาลียิ้ม ยื่นหน้าเข้าไปใกล้ชายหนุ่มที่นั่งหน้าเรียบอยู่หน้าคอมพิวเตอร์
“คุณหมอกำลังขู่ผมหรือเปล่า"
“เปล่าขู่" ชาลียักไหล่ "แต่ขอความช่่วยเหลือ"
ยุทธนาถอนหายใจพลางส่ายหน้า ชาลีเท้าแขนอยู่บนโต๊ะตรงหน้าเขา ท่าทางจะไม่ยอมเลิกล้มความตั้งใจ เขาจึงต้อง 'ยอม' นายแพทย์หนุ่มจนได้
...เขายอมเพราะนายแพทย์ชาลีตื้อไม่เลิก หรือยอมเพราะอะไร...
“น่่าน ยังงั้น แค่นี้ก็จบ ไม่ต้องเถียงกันให้เมื่อย" ชาลีพูดยิ้มๆ เมื่อได้ยินเสียงเครื่องพิมพ์ทำงาน "พรุ่งนี้จะซื้ออะไรอร่อยๆ มาให้ทานนะคุณยุทธ"
“หมอเคยพูดว่าจะเลี้ยงข้าวผมตั้งหลายครั้ง" ยุทธนายักไหล่ "แต่ผมคงต้องทานที่ร้านอาหารในโรงพยาบาลต่อไปเหมือนเดิม"
ชาลีไม่ตอบ ยือกอดอกมองกระดาษที่กำลังออกมาจากเครื่องพิมพ์ จนกระทั่งเครื่องทำงานเสร็จ จึงเอื้อมมือไปหยิบมาอ่านแล้วขมวดคิ้ว
...เวลาแห่งการแก้แค้นมาถึงเร็วโดยไม่คาดคิด สิบปีที่เฝ้ารอนั้นเขาไม่เสียดายเลย ตอนแรกตั้งใจจะจัดการกับไวโรจน์ก่อนเป็นรายแรก แต่ตอนนี้โชคเข้าข้างเขา หรือจะเรียกว่ากรรมกำลังตามสนองเจตรินเร็วทันใจก็ว่าได้...
--- 13 ---
หัวข้อ: เพลิงรัก "บทส่งท้าย บทที่ 2 ในที่สุด พระเอกกับนายเอกก็นั่นกันครบสามครั้ง เฮ้อ" (26/3/2010) (อ่าน 239650 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก