เพลิงรัก บทที่ 16
กัณต์ถอนหายใจเบาๆ แล้วสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะปล่อยมือจากประตูรถของอีกฝ่าย แต่ชาลียังยืนนิ่ง มองที่ประตูรถด้วยสายตาว่างเปล่า
“ผมขอโทษ"
“เรื่องอะไร" ชาลีเอียงหน้าถาม "เรื่องที่จงใจเรียกผมด้วยชื่อเดิม หรือเรื่องที่ว่าผมจงใจปั่นหัวคุณ"
“คุณทำทำไม" กัณต์เสียงอ่อนลง แต่ชาลีไม่ตอบ ทั้งสองต่างยืนนิ่งอยู่ชั่วครู่
“ยังอยากจะชวนผมไปทานข้าว ดูหนังฟังเพลงอยู่อีกหรือเปล่่าครับ" จู่ๆ ชาลีก็พูดขึ้นมา
กัณต์ขมวดคิ้ว มองชาลีอย่างครุ่นคิดระคนแปลกใจที่อีกฝ่ายเปลี่ยนประเด็น แต่ทว่า ร่างกายกลับตอบสนองไปก่อนที่จะได้เอ่ยอะไรออกมา
เขาพยักหน้าช้าๆ เหมือนไม่รู้สึกตัว
...จนป่านนี้ ชาลีก็ยังพยายามปั่นหัวเขาอยู่ดีนั่นล่ะ...
“ดูหนังฟังเพลงคงไม่ได้หรอกนะ ผมไม่มีเวลา ผมยังต้องแบ่งเวลาให้คนอื่นด้วย จู่ๆ คุณก็มาแบบนี้ ทานข้าวอย่างเดียวก็แล้วกัน" ชาลีเปิดประตูรถพลางหันมาพูดกับกัณต์ "เดี๋ยวนี้เลยไหมครับหมวด เอ๊ย สารวัตร คุณจะขับรถตามมาหรือไปด้วยกัน แต่ผมไม่กลับมาส่งคุณที่นี่หรอกนะ เพราะฉะนั้นขับรถตามไปดีกว่า"
กัณต์ไม่ตอบ เดินอ้อมไปเปิดประตูรถอีกด้านขึ้นนั่งคู่กับชาลี แต่เมื่อเห็นคนขับยังนั่งนิ่งอยู่นานจึงเอื้อมมือไปบิดกุญแจเพื่อสตาร์ทรถ
“ผมยังไม่ได้เหยียบเบรกเลย รถพุ่งจะว่ายังไง" ชาลีโวยวายเสียงไม่ดังเท่าใดนัก
“พุ่งก็ชนเบ็นซ์คันข้างหน้า แต่ไม่เป็นไร ผมเป็นตำรวจระดับสารวัตร ผมเคลียร์ได้"
“คุณขับ" ชาลีเลื่อนเกียร์มาที่ตำแหน่งจอดรถแล้วเข้าเบรกมือ แต่กัณต์ส่ายหน้า
"คุณหมอชาลีครับ จะถ่วงเวลาทำไม"
“ใครว่าผมถ่วงเวลา ผมจะให้คุณขับต่างหาก ผมเหนื่อย วันนี้คนไข้เยอะ ขับรถไม่ไหวหรอก" ชาลียักไหล่
“รถคุณคันเล็ก ผมขับไม่ถนัด ที่นั่งคนขับแคบ เข่าผมดันพวงมาลัย"
“ผมไม่ไปรถคุณหรอกนะ ผมไม่ชอบนั่งรถยุโรป" ชาลีส่ายหน้า
“เราไปแท๊กซี่ดีไหมครับ ต่างคนต่างได้นั่งสบาย" กัณต์เลิกคิ้ว "แท๊กซี่เป็นรถญี่ปุ่นทั้งนั้น"
“ได้" ชาลีพยักหน้าแล้วเปิดประตูทำท่าจะลงจากรถ
“โอเคๆ ผมขับก็ได้ ไปคันนี้ล่ะ" กัณต์ยอมแพ้ เปิดประตูลงจากรถเช่นกัน
“จะชนะให้ได้เลยนะ เชื่อเขาเลยจริงๆ" กัณต์บ่นพึมพำเมื่อเดินอ้อนด้านหน้ารถเพื่อไปยังอีกด้านหนึ่งของรถ เขาเห็นชาลีซึ่งลงจากรถทีหลังกำลังจะเดินอ้อมมาทางด้านหน้าเช่นกัน แต่กลับหมุนตัวแล้วเดินอ้อมไปทางด้านหลังเพื่อเปลี่ยนที่นั่งกัน
กัณต์นั่งยิ้มแบบหน้าตึงๆ อยู่ในรถที่โดนนายแพทย์เจ้าอารมณ์จงใจกวนประสาท ชาลีทำให้เขาอยากยิ้มและอยากแยกเขี้ยวในเวลาเดียวกัน และตอนนี้ก็จงใจเดินอ้อมรถมาช้าๆ เพื่อให้เขานั่งรออยู่ที่หลังพวงมาลัยนานๆ
...กว่าจะได้ทานอาหารด้วยกัน ไม่ใช่ง่ายๆ เลยนะเนี่ย คอยดูสิ พอขึ้นรถ ก็คงจะล้วงเอาหูฟังมาเสียบหูเพื่อฟังเพล ง ตัดการสื่อสารกับเขาโดยสิ้นเชิงแน่ๆ...
...“ดูหนังฟังเพลงคงไม่ได้หรอกนะ ผมไม่มีเวลา ผมยังต้องแบ่งเวลาให้คนอื่นด้วย จู่ๆ คุณก็มาแบบนี้ ทานข้าวอย่างเดียวก็แล้วกัน" ฮึ พูดออกมาได้...
...อยากจะให้ผมขับรถใช่ไหม ได้เลย ผมจะพาไปไกลๆ...
“อ้าว ไปสิครับ หิวข้าวแล้วนะ คุณจะรออะไรอีก ปลดเบรกมือก่อนนะครับ รู้ไหมว่าอยู่ตรงไหน รถญี่ปุ่นไม่เหมือนรถยุโรป มันต่างกัน เหมือนคนที่ต่างคนก็ต่างความคิด ไม่เหมือนกัน"
“ผมนึกว่ารถคันนี้ทำมาพิเศษ ไม่เหมือนใครในโลก" กัณต์อดพูดกระทบกระเทียบกลับคืนอีกฝ่ายไม่ได้
“รถไม่ใช่คน ใช้คำสรรพนามว่า ใคร ไม่ได้หรอกครับ สารวัตร"
“โทษที ผมเป็นแค่ตำรวจ ไม่ได้จบเมืองนอก เลยใช้ภาษาไทยไม่ค่อยถูก"
กัณต์ปรับเบาะจนต่ำสุด แต่ศีรษะก็ยังดันเพดานรถเพราะเป็นคนตัวใหญ่ นายตำรวจจึงเอนเบาะลงอีกแล้วพยายามขยับตัวให้นั่งได้สบายที่สุดเท่าที่จะทำได้ ชาลีลอบมองแล้วแอบอมยิ้ม รู้สึกสบายใจขึ้นมาทันใดที่ได้แกล้งกัณต์
...ขอซักหน่อยเถอะ ซักนิดก็ยังดี ได้แกล้งกัณต์แล้วรู้สึกอารมณ์ดีขึ้นมาจริงๆ เลย...
แต่ชาลีก็นั่งอารมรณ์ดีได้ไม่่นานเมื่อสังเกตว่านายตำรวจขับรถมุ่งตรงขึ้นทางด่วน
“คุณจะไปไหน" ชาลีถาม
“ไปทานข้าว" กัณต์ตอบ "ส่วนดูหนัง ฟังเพลงเอาไว้วันหลัง เพราะวันนี้คุณต้องแบ่งเวลาให้เด็ก ผมทราบแล้ว"
“ที่ไหน"
“พอดีคุณไม่ได้บอกว่าจะไปที่ไหน ผมเพิ่งนึกได้ว่ามีร้านที่เคยไปทานกับศักดิ์สิทธิ์เพื่อนของผม แฟนเก่าของคุณ ไกลหน่อย แต่อาหารอร่อย บรรยากาศดีครับ"
“ผมไปกินข้าว ไม่ได้ไปกินบรรยากาศ ที่ไหนผมก็กินได้"
“สายไปแล้วครับ ผมเปลี่ยนเลนไม่ได้แล้ว เรากำลังจะขึ้นทางด่วน" กัณต์ยักไหล่ พูดด้วยเสียงราบเรียบธรรมดา
“ถ้าผมเป็นคนขับ แค่นี้ผมเปลี่ยนเลนจากขวาสุดไปซ้ายสุดได้สบายมาก"
“เสียดายคุณไม่ได้เป็นคนขับ" กัณต์ทำหน้าเสียดายแทนชาลี
“แค่นี้ก็เปลี่ยนเลนไม่ได้"
“สี่เลนส์เลยนะครับคุณหมอ" กัณต์ตอบ "แต่ทำไงได้ ผมเป็นคนขับซะแล้ว เลยทำอะไรไม่ได้แบบที่คุณทำ"
“มีอะไรที่ผมทำไม่ได้บ้าง" ชาลีเหยียดปาก
“ผมรู้ว่าคุณเก่ง"
“ไม่ต้องมาประชด"
“ผมไม่ได้ประชด"
“คุณไม่เคยประชดผมหรอก ผมรู๊" ชาลีขึ้นเสียงสูงท้ายประโยค
“ใครประชดใครกันแน่" กัณต์พึมพำเบาๆ แล้วนิ่งเงียบ
ยกที่สองจบลง เขาให้ตัวเองเป็นฝ่ายชนะ ยกแรกนั้นเป็นของชาลีเพราะทำให้เขายอมเป็นคนขับรถได้
...แต่ยกที่สามเขาต้องชนะ การแข่งขันคืนนี้มีแค่สามยก...
ชาลีทานสลัดอย่างช้าๆ ไม่พูดไม่จา ทำเสมือนว่านั่งอยู่คนเดียว มือใช้ซ่อมบรรจงจิ้มผักทีละชิ้นส่งเข้าปากประหนึ่งนับไปด้วยว่าตัวเองทานไปกี่ชิ้น กัณต์ทานอาหารจานของตัวเองอย่างเงียบๆ สลับกับเงยหน้าขึ้นมองนายแพทย์หนุ่มด้วยตาขวางๆ
ขับรถมาตั้งใกล ร้านอาหารบรรยากาศดีมาก บริการดีเยี่ยม เมนูหลากหลาย อาหารอร่อย แต่ชาลีสั่งมาทานเพียงจานเดียว
“คุณจะทานแค่นี้จริงหรือครับ" กัณต์อดถามไม่ได้หลังจากต่างคนต่างนั่งทานอาหารเงียบๆ มาเป็นเวลานาน
“คุณยังไม่รู้จักผมดีพอ" ชาลีตอบ
กัณต์หรี่ตามองอีกฝ่าย พยายามคิดตามว่าชาลีต้องการสื่อสารอะไร
“ตอนเย็นผมทานแต่สลัด" ชาลียกแก้วน้ำขึ้นดื่มแล้วยิ้มให้กัณต์อย่างเยือกเย็น "เหนื่อยหน่อยนะครับ ขับรถมาตั้งใกล้ จะให้กินบรรยากาศ แต่ผมคงกินได้แค่สลัดจานเดียวนี่ล่ะ"
“รถคุณ น้ำมันคุณ ถึงเงินค่าทางด่วนเป็นของผมก็เถอะ" กัณต์ยักไหล่
“ไม่เป็นไร รถผมไม่กินน้ำมันเหมือนรถยุโรป รถเรามันต่างกัน" ชาลียักไหล่เช่นกันก่อนจะลุกขึ้นแล้วบอกว่าจะไปห้องน้ำพลางปรายตามองพวงกุญแจรถที่วางอยู่ข้างแก้วน้ำของกัณต์
“เชิญตามสบายครับ" กัณต์เงยหน้าขึ้นมองและยิ้มให้อย่างอ่อนโยน มือค่อยๆ เลื่อนไปวางทับอยู่บนพวงกุญแจรถ
ชาลียืนนิ่งอยู่ชั่วไม่กี่อึดใจแล้วยิ้มให้นายตำรวจและวางกระเป๋าธนบัตรของตัวเองลงบนโต๊ะก่อนจะเดินไปยังด้านหลังของร้านอาหาร ทิ้งให้กัณต์มองตามด้วยสีหน้ายิ้ม
“เอาเข้าไป หมอชาลี คุณนี่ยังไงกันนะ" กัณต์พูดอยู่คนเดียวแล้วหลุบตาลงมองกระเป๋าธนบัตรสีน้ำตาลเข้มของนายแพทย์ชาลีที่เจ้าตัวจงใจวางเอาไว้ สารวัตรหนุ่มมองอย่างครุ่นคิด ในใจสั่งว่าให้หยิบมาเปิดดูเพราะอยากจะ 'เห็น' ความเป็นส่วนตัวของชาลีบ้าง แต่ก็ในที่สุดก็ห้ามใจตัวเองไว้ได้ว่าเป็นสิ่งที่ไม่ควรทำ
...ชาลีจงใจ ต้องการจะปั่นหัวเขา แค่สายตาที่มองกุญแจก้สื่อสารให้รู้ว่าอาจจะแย่งกุญแจไปและหนีกลับไปก่อน พอเขารู้ทันก็ทิ้งกระเป๋าเงินเอาไว้ เพื่อบอกว่า นี่ไง ผมไม่ได้คิดจะหนีหรอก ไม่มีกระเป๋าก็ไม่มีเงินค่าแท๊กซี่...
...แต่ก็อาจไม่ใช่อย่างนั้น ชาลีอาจไม่คิดจะทำอะไรแบบนั้นเลย แต่ก็อย่างว่า ชาลีจงใจปั่นหัวเขา...
...เพราะอะไร สนุกนักหรือ...
...สนุกสิ เขาก็รู้สึกสนุก...
...มีชีวิตชีวาดี...
การรักษาด้วยเคมีบำบัดครั้งแรกของเจตรินผ่านไปอย่างราบรื่น มีคนมาให้กำลังใจเจตรินกันหลายคน จนชาลีล้อว่ามากันทั้งครอบครัว
“ผมอิจฉาที่คุณมีคนรักและเป็นห่วง" ชาลีพูดกับเจตรินขณะที่นั่งรออยู่หน้าห้องจ่ายยา "ตอนผมเข้าโรงพยาบาล มีคนมาให้กำลังใจผมแค่คนเดียว"
“คนเดียวที่รักคุณมาก ก็น่าจะพอแล้วนะครับ" เจตรินตอบ
“ใช่ ที่คุณพูดก็ถูก" ชาลีพยักหน้าเห็นด้วย
...แต่คืนนั้น กลางดึก คนที่พาเขาส่งโรงพยาบาลเป็นคนแปลกหน้าสองคน คนหนึ่งเป็นเพื่อนบ้านซึ่งเพิ่งย้ายมาเช่าบ้านอยู่ข้างๆ อีกคนเป็นยามหน้าหมู่บ้าน...
...ส่วนคนที่เขารัก เดินไปขึ้นรถและขับหนีไป หลังจากที่ซ้อมเขาจนหนำใจ...
...เจตรินในวันนั้นกับเจตรินในวันนี้ช่างต่างกันเหลือเกิน...
...แต่เจตรินในวันนี้ก็ยังคงเป็นคนเดิมนั่นล่ะ เพียงแต่ว่าสันดานเลวๆ จะสำแดงออกมาเมื่อไหร่...
...ก็เมื่อหมอชาลีหลงรักจนหัวปักหัวปำนะสิ เหมือนตอนที่อดิศวงศ์รักนั่นไง เมื่อมีใครรักจนชีวิตนี้ขาดไม่ได้ เจตรินก็กลายร่างจากเทพบุตรเป็นมารร้าย เมื่อผู้ชายคนนี้หมดรักแล้ว ใจก็กลายเป็นสีดำสนิท...
...กลายเป็นคนละคน...
“ขอบคุณนะครับที่คอยดูแลผมอย่างดี นี่ไม่ต้องกลับไปตรวจคนไข้อีกหรือครับ" เจตรินถาม
“ไม่ต้องแล้วครับ" ชาลีส่ายหน้า "วันนี้หมดนัดตรวจแล้ว" ชาลียิ้มอย่างอ่อนโยนแล้วหันไปยิ้มให้คุณหญิงฟาติมาที่เดินเข้ามาหา
“ขอบคุณหมอมากนะคะที่ช่วยดูแลลูกชายฉันเป็นพิเศษ ได้คุณหมอมารักษาเจ ฉันก็อุ่นใจ" คุณหญิงฟาติมาเปลี่ยนท่าที เมื่อครู่ เธอได้คุยกับรองผู้อำนวยการโรงพยาบาลซึ่งชื่นชมชาลีว่าเป็นหมอที่เก่งมาก ทั้งเธอเองก็สังเกตเห็นได้ว่าหมอชาลีได้ให้การดูแลเอาใจใส่เจตรินเป็นพิเศษ ส่วนลูกชายของเธอเองก็เอาแต่ชมหมอที่รักษาตัวเองไม่ขาดปาก
“อาทิตย์หน้าผมจะต้องไปประชุมวิชาการที่สิงคโปร์สามวัน ถ้ามีอะไรก็ติดต่อผมทางมือถือได้นะครับ แต่ถ้ากำลังประชุมอยู่ผมอาจรับโทรศัพท์ไม่ได้ ฝากข้อความเสียงเอาไว้แล้วผมจะรับโทรกลับ แต่ผมว่าคงไม่มีอะไร คุณเจตรินเข้มแข็งมาก ทั้งกายและใจ ยิ่งได้คุณที่รักและคอยเป็นกำลังใจแบบนี้ ทั้งญาติทั้งเพื่อนด้วย แบบนี้ก็สบายใจได้"
“ฉันไม่ยอมให้ลูกเป็นอะไรหรอกค่ะ" คุณหญิงฟาติมาพูดอย่างมั่นใจ "ลูกฉันเจออะไรมานักต่อนักแล้ว ฉันสงสารลูก"
...เจออะไรมานักต่อนัก ช่างกล้าพูด เจตรินนี่หรือน่าสงสาร...
“ผมในฐานะหมอ ก็จะรักษาคนไข้จนสุดความสามารถครับ และจะไม่ให้คุณเจตรินเป็นอะไรเหมือนกัน" ชาลีกล่าวเสียงหนักแน่น
“เจต้องหายนะคะหมอ"
“ผมหายแน่ครับคุณแม่" เจตรินแทรกขึ้น
“หายแน่ครับ ผมรับรอง" ชาลียิ้มอย่างอ่อนโยน
“ถ้าเจเป็นอะไรไป ฉันคงขาดใจตาย"
“โธ่ คุณแม่ครับ ผมไม่เป็นอะไรหรอก อย่าเพิ่งแช่งกันสิ" เจตรินโอดครวญ
“ใช่ครับคุณหญิ คุณเจตรินจะต้องไม่เป็นอะไร นี่ยังแค่เริ่มต้น โชคดีที่เราตรวจเจอตอนเพิ่งเริ่มเป็น ไม่ต้องห่วง ขอเวลาอีกซักสองสามเดือน จะบอกได้ชัดเจนขึ้น ตอนนี้เราเพิ่งเริ่มให้การรักษา ต้องคอยดูผลอีกซักระยะ" ชาลีแสดงความมั่นใจ
...ไม่เกินสามเดืิอนหรอก ทุกอย่างจะชัดเจนมากกว่านี้ และ 'ผล' ที่ออกมา รับรองว่าเจตรินและคุณหญิงฟาติมาจะลืมไม่ลง...
นาวินถอดเสื้อออกยัดใส่ตู้ล๊อคเกอร์พร้อมกับฮัมเพลงอย่างอารมณ์ดี วันนี้เขามายิมคนเดียวเพราะชาลีเดินทางไปประชุมวิชาการที่ต่างประเทศ ก่อนไป พี่ชายได้สั่งสอนเขาอย่างละเอียดยิบเพราะความเป็นห่วงจนถึงขนาดบอกว่าจะเอาเขาไปฝากไว้กับหมอเอกภพ วันนี้เขาซ้อมบาสเก็ตบอลนานกว่าทุกครั้งเพราะต้องการให้พร้อมที่สุดสำหรับการแข่งขันที่โรงเรียนกลางอาทิตย์หน้า
“หิวข้าวหรือยังนาวิน" เสียงห้าวๆ ดังขึ้นข้างๆ ทำให้นาวินสะดุ้ง
“พี่เอ็กซ์"
“ยังไม่อาบน้ำอีกหรือ เห็นหายเข้ามาตั้งนานแล้ว" เอ็กซ์ถาม
“ผมมัวแต่โทรศัพท์รายงานตัวผู้ปกครองอยู่ครับ" นาวินหัวเราะ "พี่หมอเป็นห่วงผมข้ามประเทศ"
“ความจริงนาวินก็ไม่ใช่เด็กแล้วนะ" เอ็กซ์แสดงความเห็น "ดูสิ ตัวโตขนาดนี้ สูงใหญ่พอๆ กับพี่ แผงอกปึ๊กไม่ใช่เล่น" เอ็กซ์ก้มลงมองแผ่นอกเปลือยเปล่าของเด็กหนุ่มรุ่นน้องแล้วกำมือชกหน้าอกของอีกฝ่ายเบาๆ
“ผมไม่ค่อยได้ยกเวทเลย มายิมที่ไรก็เล่นแต่บาสกับว่ายน้ำ"
“นาวินเป็นคนโครงสร้างสวย ถ้าเล่นเวทหนักๆ หุ่นจะดีมากเลยรู้ไหม" เอ็กซ์ชม
“พี่หมอบอกว่าไม่ต้องรีบก็ได้ ผมยังเด็ก ยังมีเวลาอีกเยอะ"
“ใครว่าเด็ก พี่ว่านาวินเป็นผู้ใหญ่แล้ว"
“อายุ 17 ปีนี่นะผู้ใหญ่" นาวินเบิกตากว้าง "ความจริงผมก็ว่าตัวเองยังเป็นเด็กเหมือนที่พี่หมอพูดนั่นล่ะ เพราะผมยังชอบทำอะไรแบบเด็กๆ อยู่เลย"
“ก็ลองหาอะไรทำแบบผู้ใหญ่บ้างสิ" เอ็กซ์หัวเราะเบาๆ
“อะไรครับ ผู้ใหญ่นี่เขาทำอะไรกันเหรอ" นาวินเลิกคิ้ว แสดงสีหน้าอยากรู้
“รีบไปอาบน้ำเถอะ พี่จะพาไปหาอะไรทำแบบผู้ใหญ่ แล้วจะไปส่งบ้าน" เอ็กซ์ถอดเสื้อของตัวเองออก อวดแผงอกล่ำสันไม่แพ้อีกฝ่าย
“โห พี่เอ็กซ์กล้ามบึ้กเลยนะเนี่ย" นาวินทำหน้าชื่นชม
“พี่เล่นเวทหนัก" เอ็กซ์กำมือทุบหน้าอกตัวเอง "พี่อยากให้มันแข็งๆ"
“ผมอยากได้แบบนี้จัง"
“ลองจับดูสิ"
“แข็งเป็กจริงๆ" นาวินอุทานหลังจากเอื้อมมือไปจับแผงอกของชายหนุ่มรุ่นพี่
“อายุเท่านาวินนี่เหมาะเลยล่ะ เริ่มซะตอนนี้ หุ่นดีแน่ๆ ไม่เกินหนึ่งเดือนหรอก" เอ็กซ์แนะนำ
“ผมจะแอบพี่หมอเล่น" นาวินทำตาเป็นประกายวิบวับอย่างนึกสนุก "พี่เอ็กซ์ต้องช่วยสอนผมเล่นนะครับ"
“ได้ครับ พี่จะเป็นเทรนเนอร์พิเศษให้" เอ็กซ์ยิ้มแล้วถอดกางเกงขาสั้นและกางเกงชั้นในออก ก่อนจะหยิบผ้าเช็ดตัวมาพันกายและปรายตาลงมองท่อนล่างของนาวินซึ่งยังสวมกางเกงขาสั้นอยู่แล้วพูดว่า "เมื่อไหร่จะอาบน้ำเนี่ย"
“จะอาบแล้วครับ" นาวินพยักหน้าแล้วหยิบผ้าเช็ดตัวมาพันรอบเอวก่อนจะล้วงมือเข้าไปใต้ผ้าเพื่อถอดกางเกง
“เหมือนเด็กจริงๆ ด้วย" เอ็กซ์หัวเราะเสียงเบา
“เหมือนเด็กยังไงครับ" นาวินถาม
“ก็วิธีถอดกางเกงแบบนี้มีแต่เด็กเขาทำกัน"
“ผมไม่กล้านี่นา" นาวินยิ้มแหยๆ "มันชินแล้วล่ะครับ อยู่ที่บ้านผมยังเผลอถอดกางเกงแบบนี้เลย"
“แล้วเมื่อไหร่จะเป็นผู้ใหญ่ล่ะเนี่ย"
“คงตอนบรรลุนิติภาวะล่ะมั๊ง" นาวินหัวเราะแล้วเก็บกางเกงเข้าตู้ล๊อคเกอร์ก่อนจะหันหลังให้พี่เอ็กซ์แล้วเดินเข้าไปยังส่วนที่เป็นห้องอาบน้ำ ปล่อยให้ชายหนุ่มรุ่นพี่มองตามด้วยสายตายิ้มๆ
...อีกไม่นานหรอกนาวิน อีกไม่นานหรอก คนเราจะเป็น 'ผู้ใหญ่' ได้ไม่จำเป็นต้องรอให้บรรลุนิติภาวะหรอก ส่วนหมอชาลีเองก็คงห้ามไม่ให้น้องโตเป็นผู้ใหญ่ได้ จะปกป้องนาวินได้นานแค่ไหนกัน มัวแต่ปกป้องน้องชาย ตัวเองอาจเผลอเปิดช่องให้คนอื่นเข้าโจมตี...
...ใกล้จะถึงเวลาแล้ว เขาไม่อยากจะรอต่อไปอีกแล้ว ความอดทนของเขากำลังจะสิ้นสุดแล้ว...
หลังจากกลับจากสิงคโปร์ชาลีก็ให้ความสนิทสนมกับเจรินมากขึ้น ถึงกับออกไปรับประทานอาหารและชมภาพยนต์ด้วยกัน ตลอดจนเดินซื้อของในห้างสรรพสินค้า และคืนนี้ ชาลีได้มาร่วมงานเปิดร้านเสื้อผ้านำเข้าแบรนด์หรูจากฝรั่งเศสซึ่งบริษัทลูกอีกบริษัทหนึ่งของเจตรินได้เป็นตัวเแทนจำหน่าย
คืนนี้ชาลีเป็นแขกพิเศษของประธานกรรมการผู้จัดการบริษัทซึ่งเป็นเจ้าของร้าน ได้นั่งเก้าอี้แถวหน้าสุดเพื่อชมการเดินแบบแฟชั่นที่จัดขึ้นในร้านสุดหรู งานกำลังจะเริ่ม เขานั่งติดกับเจตริน ถัดไปเป็นอรินนา พี่สาวของเจตรินซึ่งเป็นทัณตแพทย์ เขาไม่เคยรู้จักมาก่อนว่าเจตรินมีพี่สาว ถัดจากอรินนาเป็นน้องชายของคุณหญิงฟาติมาซึ่งนั่งเด่นในฐานะประธานบริษัทแม่ซึ่งมีบริษัทในเครือทำธุรกิจหลายอย่าง
ชาลีเผยอถอนหายใจอย่างเบื่อๆ เพราะไม่ชอบงานแบบนี้ นายแพทย์หนุ่มกวาดสายตามองไปรอบๆ อย่างเบื่อๆ แต่สายตากับประสานกับสายตาคู่หนึ่งที่มองมาจากฝั่งตรงกันข้าม
ชายคนนั้นยิ้มให้พร้อมกับค้อมศีรษะลงเป็นการทักทาย ชาลียิ้มตอบและพยายามนึก ไม่นานก็จำได้ว่านี่คือ 'พี่เอ็กซ์' ของนาวิน เขาแปลกใจมาที่เห็นพี่เอ็กซ์ในชุดสูทหรูสีดำ นั่งอยู่เคียงข้างสาวสวนเปรี้ยวจัดในชุดสีแดงเพลิง ท่าทางสนิทสนมกันยิ่งนัก
ตลอดเวลาที่ผ่านมา ภาพของพี่เอ็กซ์ในความคิดของเขาคือชายหนุ่มสวมชุดกีฬา เล่นบาสเก็ตบอลอยู่ในสนามกับนาวินและผู้เล่นคนอื่นๆ ในทีมของยิม
เมื่อการเดินแฟชั่นจบลงก็เป็นงานเลี้ยงคอกเทล เจตรินยุ่งมากกับการต้อนรับลูกค้า ชาลีจึงปลีกตัวมายืนอยู่หน้าร้าน แต่ไม่นานก็มีเสียงหนึ่งทักขึ้น
นายแพทย์หนุ่มหันไปจึงเห็นว่าเป็นพี่เอ็กซ์ ซึ่งยื่นแก้วเครื่องดื่มให้เขาและขอยืนคุยด้วย
“ได้อะไรติดไม้ติดมือกลับบ้านหรือยังครับ เสื้อผ้าสวยๆ ทั้งนั้น" เอ็กซ์ถาม
“ผมไม่ชอบเสื้อผ้าสวย ผมชอบเสื้อผ้าเท่" ชาลีตอบ
“จริงสิ" เอ็กซ์พยักหน้าแล้วพูดว่า "เอ่อ ผมเอ็กซ์ครับ"
“ยินดีที่ได้รู้จักครับ"
“ได้แนะตำตัวเป็นทางการซะที ได้แต่มองเห็นไกลๆ ในยิม ผมชื่อจินตวีร์ครับ"
“ชาลีครับ คุณคงรู้จักแล้วว่าผมเป็นพี่ชายนาวิน"
“นาวินพูดถึงพี่หมอแทบตลอดเวลาเลย" เอ็กซ์ยิ้มกว้าง "ผมขออนุญาตเรียกพี่หมอเหมือนกันได้ไหมครับ"
ชาลีพยักหน้า "ผมก็คงขอเรียกคุณว่าพี่เอ็กซ์เหมือนกัน นาวินพูดถึงคุณอยู่บ่อยๆ พี่เอ็กซ์อย่างนั้น พี่เอ็กซ์อย่างนี้ รู้ไหมครับว่าคุณกลายเป็นฮีโร่ของเขาไปซะแล้ว"
“นาวินเป็นเด็กที่ชอบเรียนรู้ครับ แล้วก็เรียนรู้ได้เร็วด้วย"
“ขอบคุณนำครับที่ช่วยซ้อมบาส ช่วยแนะนำ แล้วก็ช่วยดูแลนาวิน"
“ยินดีครับ ผมก็ช่วยได้เท่าที่ช่วยได้" เอ็กซ์พยักหน้า "มีคนบอกว่าพี่หมอเล่นบาสเก่งไม่ใช่ย่อย มาเล่นกับทัมผมหน่อยไหมครับ ไม่แข่งก็ได้ มาซ้อมด้วยกัน หรือไม่ก็มาเล่นกันสนุกๆ"
“ผมไม่ค่อยว่าง เวลาไม่แน่นอน" ชาลีตอบยิ้มๆ "แล้วอีกอย่าง ทีมคุณมีการ์ดจ่่ายเก่งๆ อยู่แล้วตั้งสองคน ผมเล่นเป็นอยู่ตำแหน่งเดียวนี่ล่ะ เล่นปีกขวาก็ไม่ถนัด แล้วก็ตัวไม่สูงใหญ่และเร็วพอที่จะเร่นเซ็นเตอร์ ทำรีบาวด์ก็ไม่เคยได้"
เอ็กซ์หัวเราะชอบใจแล้วพูดว่า "เก่งจริงๆ ผมยอมรับ แค่แอบมองเราเล่นที่ยิมพี่หมอก็มองออกแล้วว่าทีมเรามีจุดอ่อนตรงไหน ผมว่ามาเป็นโค้ชให้ทีมผมดีไหมครับ"
“ไม่มีเวลา" ชาลีอมยิ้ม "เวลาไม่แน่นอน"
“ที่จริงมีพี่คนหนึ่งเขาเล่นเซ็นเตอร์ได้ดี แย่งลูกเก่งมาก แรงดีด้วย แต่พี่เขาเป็นตำรวจ ไม่มีเวลาแน่นอนเหมือนพี่หมอนี่ล่ะครับ ทัวร์นาเมนท์ปลายปีผมอยากพาทีมคว้าถ้วยชนะเลิศ นี่ไม่รู้จะไหวหรือเปล่า"
...มีเวลาเยอะเลยล่ะ ปากก็บอกว่ายุ่งเรื่องสืบสวนคดีนั้นคดีนี้ แต่พักหลังก็มีเวลาไปกวนอารมณ์เขาอยูบ่อยๆ...
“ลองเปลี่ยนเป็นเกมรุกเร็วๆ แทนการตั้งโซนไหมล่ะก สังเกตุเห็นตั้งโซนกันบ่อยเหลือเกิน นี่ถ้าเจอทีมที่มีตัวชู้ตสามแต้มแม่นๆ ก็แย่เหมือนกันนะ เพราะทีมพี่เอ็กซ์ไม่มีตัวชู๊ตระยะใกล แล้วเล่นใต้แป้นไม่ค่อยได้"
“เพราะมีเซ็นเตอร์ตัวเดียวนี่ล่ะ ว่ิงช้าอีกต่างหาก" เอ็กซ์เสริมแล้วหัวเราะ
สองหนุ่มคุยกันเรื่องกีฬากันอย่างถูกคออยู่นานพอสมควรจนไม่ทันสังเกตว่ามีใครบางคนมายืนทำหน้าเข้มอยู่ข้างๆ
“ชาลีครับ เข้าไปข้างในกันหน่อยดีไหมครับ" เจตรินพูดขึ้นพลางแตะแขนคนที่เขาพูดด้วย แต่สายตามองไปยังเอ็กซ์อย่างไม่เป็นมิตร
“เอาไว้คุยกันต่อที่ยิมนะครับพี่หมอ" เอ็กซ์ปรายตามองเจตรินอย่างไม่สนใจแล้วยิ้มกว้างกับชาลี
นายแพทย์หนุ่มพยักหน้าแล้วผละออกจากเจตรินกับเอ็กซ์เงียบๆ
“ยิมไหน" ชาลีชะงัก เขาเดินห่างออกมาได้ไม่กี่ก้าวก็ได้ยินเสียงห้วนๆ ของเจตริน ตามด้วยเสียงของเอ็กซ์ซึ่งตอบกลับด้วยเสียงห้วนพอกัน
“ไปถามเขาดูเองสิ ทำไมฉันจะต้องบอกแก"
“ฉันรู๊ ถามไปยังงั้นล่ะ คนอย่างพวกแก ไม่เคยบอกอะไร ไม่เคยเล่นอะไรซื่อๆ หรอก"
ชาลีก้าวเท้าเดินต่อไปทั้งที่อยากจะหันไปมองและฟังสองหนุ่มนั้นว่าจะคุยอะไรกันต่อ แต่เขารู้สึกว่าเจตรินกำลังตามมาจึงเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้น เสียงดนตรีในร้านเสื้อหรูเปลี่ยนเป็นจังหวะเร็วขึ้น ดังกลบเสียงพูดคุยรอบๆ ข้าง
...สองคนนี้รู้จักกัน และไม่ชอบหน้ากันมาก่อน...
...น่่าจะรู้จักกันดีด้วย...
หัวข้อ: เพลิงรัก "บทส่งท้าย บทที่ 2 ในที่สุด พระเอกกับนายเอกก็นั่นกันครบสามครั้ง เฮ้อ" (26/3/2010) (อ่าน 269824 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก