[24]
“ต้น วันนี้ไปเป็นเพื่อนเราหน่อยสิ”
“จะไปไหนหละก้อง” ระหว่างที่เก็บของหลังเลิกเรียน ก้องก็บอกผมด้วยท่าทางอึดอัดใจ
“ไปกินข้าว”
“อ้าว ก็กินด้วยกันอยู่ทุกวัน ทำไมต้องชวนด้วยหละ”
“ก็วันนี้มันไม่เหมือนทุกวันนี่นา” ตอนนี้ก้องทำหน้าเหมือนจะร้องไห้
“มีอะไรหรือเปล่า”
“คือเมื่อวานนี้เราไปเล่นเกมส์ที่หลังม. แล้วก็ไปเจอนายโอ้ที่แถวร้าน”
“แล้ว....”ผมเห็นว่าก้องไม่เล่าต่อ จึงได้ถามออกไป
“แล้วนายโอ้ก็เข้ามา แบบว่า....คือ....แบบเจ๊าะแจะเรานะ”
“เราก็เลยท้านายโอ้แข่งเกมส์กัน”
“แล้วนายก็แพ้ เลยต้องไปกินข้าวกับโอ้ อย่างงั้นใช่ไหม” ผมพอจะเดาเหตุการณ์ได้แล้วหละครับว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง
“ทำไมนายถึงรู้หละ” ก้องทำหน้าแปลกใจกับสิ่งที่ผมพูด
“นัดไว้กี่โมงละ”
“มาแล้วนั่นไงหละ” ก้องชี้ไปที่ตัวปัญหา ที่ตอนนี้ยืนโบกมือพร้อมกับรอยยิ้มมาให้ก้อง
ผมทั้งสามคนมาถึงร้านที่หน้าม. เป็นร้านอาหารที่บรรยากาศดีใช้ได้
ร้านกว้าง และแสงสว่างที่มากพอควร ส่วนหนึ่งอาจจะเป็นเพราะผมไม่ชอบบรรยากาศทึบ
จึงทำให้ผมชอบร้านนี้ อีกทั้งพนักงานที่สุภาพ ทำให้รู้สึกดี
“นายนั่งนั่นหละ” ก้องจัดแจงที่นั่งให้โอ้ เพราะตอนแรกโอ้จะเดินมานั่งข้างก้อง แต่เจ้าตัวชี้ที่นั่งฝั่งตรงข้ามให้แทน
“ได้ครับ” นายโอ้ได้แต่ยิ้มกับท่าทางหวาดกลัวของก้อง
ระหว่างที่ทานอาหารกันอยู่ นายก้องก้ขอตัวไปเข้าห้องน้ำ
ซึ่งเหมือนนายโอ้จะรอจังหวะนี้ เพื่อที่จะถามผมถึงเรื่องก้อง
นายโอ้ก้มหน้ามาถามผมเบาๆ ทำให้ผมต้องก้มหน้าไปหา
“ก้องมีแฟนหรือยัง”
“ยังไม่มีนะ”
“จริงหรอ แล้วเค้าชอบกินอะไรหละ จะได้สั่งเพิ่มให้”
“อะไรก้องก็ชอบทั้งนั้นหละ โดยเฉพาะปลาหมึกนะ”
“อืมๆๆๆ งั้นขนมหวานหละ”
“นายจะสั่งเลยหรือไง”
“เปล่า ก็แค่ตอนสั่งจะได้สั่งให้เหมือนกัน จะได้ดูว่าใจตรงกันไง” ยิ้มแป้นเชียว
ก้องเอ้ย จะรอดจากนายโอ้หรือเปล่าเนี่ย อีกคนก็เด็ก อีกคนก็เจ้าเล่ห์
“ต้นมาทานข้าวกับใครหรอ” ระหว่างที่ผมกำลังจะตอบ ก็มีคนเดินเข้ามาขัดเสียก่อน
“เพื่อนนะ แล้วริวหละ”
“เรามากับพี่รหัสนะ” อะไรนะ พี่รหัสงั้นหรอ งั้นก็พี่ดินนะสิ
ผมหันไปมองที่ทางเข้าร้าน พี่ดินกำลังเดินมาทางผม สายตาไม่แสดงอารมณ์ใดๆ
“สวัสดีครับพี่ดิน นั่งทานด้วยกันไหมครับ” ผมพยายามฝืนพูดออกไป
“คงไม่ดีกว่า ไม่อยากขัดจังหวะใคร แล้วอีกอย่างพี่อยากจะอยู่กับริวสองต่อสองมากกว่า”
พี่ดินพูดพร้อมกับเอามือโอบเอวริว เพื่อเดินไปอีกโต๊ะที่ติดกัน
ส่วนริวก็ได้แต่โบกมือเพื่อลาผม และทั้งสองคนก็นั่งลงข้างๆกัน
ทำไมมันทำให้ผมชาไปทั้งตัวได้แบบนี้นะ
“พี่ยังไม่อยากทานข้าวเลยหละริว เราไปดูหนังกันก่อนดีไหมครับ”
เสียงพี่ดินลอยมาเข้าหูผม
“แล้วหลังจากนั้น ไปนอนเล่นที่คอนโดพี่นะครับ” น้ำเสียงของพี่ดินเป็นน้ำเสียงแบบออดอ้อน
ซึ่งมีหรือที่คนอย่างริว ที่แอบปลื้มพี่รหัสอยู่จะไม่ตกลง
ผมรับรู้ทุกคำพูดและท่าทางออดอ้อนเหล่านั้น
ความรู้สึกของผมมันอัดอั้นเต็มที่ และระหว่างที่พี่ดินและริวกำลังจะเดินผ่านโต๊ะของผมไปนั้น
“ถ้าพี่ดินไป ผมจะไม่อยู่รอพี่ดินอีก” ผมลุกขึ้นขวางพี่ดินไว้ พร้อมกับพูดด้วยความจริงจัง
ทำให้ทั้งโอ้และริวตกใจกับท่าทีของผม
“ก็เรื่องของนายสิ” แล้วพี่ดินก็เดินจากไป
สิ่งที่ผมรับรู้ได้ตอนนี้คือ หยดน้ำตา ผมมองภาพพี่ดินเดินจากไปพร้อมกับหยดน้ำตาของผมที่ร่วงลงมา
“ต้นเป็นอะไรครับ” ตอนนี้โอ้ตกใจกับการที่ผมร้องไห้
“ไม่เป็นอะไรโอ้ ฝากบอกก้องด้วยนะ เราจะไปรอที่หอก้อง”
ผมบอกแค่นั้นแล้วเดินออกมาจากร้าน
มือทั้งสองข้างของผมปาดหยดน้ำตาที่ไหล
หมดแล้วสินะความอดทนของผม แล้วทุกอย่างก็คงจะจบลงแล้ว
ถึงพี่ดินจะเจ้าชู้กับผู้หญิงมากขนาดไหน ผมก็ไม่เคยต่อว่าอะไรพี่เลย
เพราะนั่นคือสิ่งที่ผมยอมรับ
แต่การที่พี่ดินจะมีใครสักคนที่เป็นผู้ชายนอกจากผม
สิ่งนี้ผมยอมรับไม่ได้ เพราะพี่ดินบอกว่าอายที่จะมีผมเป็นแฟน
แต่ที่พี่ทำอยู่ตอนนี้ ทำกับริวตอนนี้ มันไม่น่าอายหรืออย่างไร
ผมเคยคิดว่าผมอาจจะมีความสำคัญกับพี่บ้าง
แต่เมื่อเป็นแบบนี้ ผมก็คงไม่ต้องหวังที่จะเห็นมันอีกต่อไปแล้ว
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
