หัวข้อ: พี่ครับ...อย่าทำร้ายใจกันมากไปกว่านี้เลย

[KriT_SuN]

  สงสารน้องผู้หญิงค้าบบ กลายเปนเครื่องมือซะงั้น ฮ่า ๆ

[namtaan]

หมั่นไส้ และเคืองไอ้พี่ดินสุดๆ
ตกลงไอ้พี่ดินมันเป็นอะไรกันแน่ รักแต่โกรธต้นน้ำ
ยังไม่รู้ความจริง หรือว่าทิฐิเยอะ
ขอเวลาให้ต้นน้ำได้เอาคืนบ้างนะ

บวก 1 แต้มให้ค่ะ ขอบคุณนะคะ

[KriT_SuN]

ปล. อยากทราบว่า กัน ไม่ได้อธิบายให้ ดิน รู้เรื่องนี้เลยเหรอ

เพื่อนกันก็น่าจะคุยกันได้นิ อยู่คณะเดียวรุ่นเดียวกันแท้ ๆ เน้อ

[nithiwz]

ทำไมพี่ดินโหดยังงี้อ่ะ  ชอบพี่อาร์มมากกว่า (พี่อาร์มเป็นของน้องนัทไปแล้วหนิหว่า ฮ่าๆๆๆๆ จากอีกเรื่อง -*-)
แต่แบบว่าหมั่นไส้  อยากกระโดดถีบขาคู่สุดฤทธิ์ เหอะๆๆๆ ค่อนข้างจะ get ภาพพจน์ว่าพี่ดินออกแนวอยากลองเชิงประมาณนั้น (มั้ย?)

ป.ล.เพิ่งรู้คณะวิทย์มรว๊ากด้วย  แอร๊ยยยยยยย   เถื่อนดี

SC ไม่มีว้ากหรอกครับ
แต่ไม่รู้ตอนอยู่ปี 1 ซวยอะไร
ถึงโดนรุ่นพี่แกล้งตอนไปรับน้องที่รีสอร์ท
เรียกมาว้าก 2 ชั่วโมง
แล้วค่อยเฉลย เซ็งเลยตอนนั้น

อีกอย่างครับ ผมศาลายารุ่น 19 แก่ไปไหมนี่ อิอิ

อ๋องับๆ นึกว่ามีว๊ากด้วย  SC ออกจะน่ารัก พี่ๆ ก็ใจดี เหอะๆๆๆ
ไม่เหมือนคณะผม   โหดร้ายที่สุด  เรายิ่งเป็นปู้จายบอบบางอยู่

  พี่ท่านศาลายารุ่น 19 หรือเนี่ยะ  อ๊ากกกกกกกก!!!
สวัสดีครับศิษย์พี่ เหอะๆๆๆๆ ตอนนี้ศาลายากำลังเปลี่ยนแปลง
ว่างๆ แวะมาเที่ยวดูนะครับผม

ป.ล. วันที่ 25 - 27 มกราคมนี้
มหาลัยจัดงานคืนถนนให้คนเดิม เติมหัวใจให้สังคม
จะมีเด็กนักศึกษามาออกบูธตั้งแต่หน้า IC จนถึง SS ว่างๆ
แวะมาเที่ยวได้นะพี่  บรรยากาศแนวๆ งานวัด  

[CaroL]

เป็นกำลังใจให้ครับ ฝันดีครับ

[The_miracle]

เป็นแฟนลับๆ  งั้นหรอ น้ำยอมทำไม

หมั่นไส้ดินมากๆเลยตอนนี้ รอคอนค่อไปครับ เป็นกำลังใจให้คนแต่ง

[masanobu]

เคืองไอเพ่ดิน โคดไม่มีเหตุผล

น้ำ ยอมมันมัยฟระ
ลุ้นก้องกะโอ้ดีกว่า

ขอบคุงคุณบีคร้าบบบ

[wizard_tao]

ว้าววววว

ชอบๆๆๆๆ

เป็นกำลังใจให้ฟันฝ่าอุปสรรคนะครับ

ผมเดะวิดยา ม.ช. คร้าบบบบบบ

 

[naiin]

คำว่ารักมันลมๆแล้งเหมือนชื่อคนมั้งนายดิน สงสารคนป่วยนะ

[Natavishi]

 

เจ็บ  อ่ะ   เจ็บแทน นายต้นน้ำ

 

[sadness]

[20]

ผมนอนอยู่ที่โรงพยาบาลอีกหนึ่งคืนเพื่อดูอาการ
และพี่ดินก็ไม่กลับมา ตอนเช้าหลังจากที่หมอบอกว่าให้กลับบ้านได้
ผมก็เปลี่ยนเสื้อผ้า เตรียมตัวกลับทันที เพราะไม่มีประโยชน์อะไรที่จะรอพี่ดิน
เรื่องค่าใช้จ่าย ผมไม่ทราบว่าใครเป็นคนจัดการให้
เพราะพี่พยาบาลบอกแต่ว่ามีคนจัดการเรียบร้อยแล้ว แต่ไม่บอกว่าเค้าคือใคร
ผมเดินลงมาจากตึก เตรียมจะเรียกรถแท็กซี่เพื่อกลับหอพัก
ก็พอดีกับที่รถยนต์คันหนึ่งขับมาจอดตรงหน้าผม
"ขึ้นรถ" เจ้าของรถบอกผมเพียงเท่านั้น โดยที่ไม่มองหน้าผมด้วยซ้ำ
ผมได้แต่เดินไปอีกฝั่งเพื่อนั่งไปกับเขา

ตลอดเส้นทาง ไม่มีคำพูด ไม่มีสายตาที่มองมายังผม
มีแต่ความเงียบและสายตาที่จ้องมองไปข้างหน้า
--ผมคิดถูกแล้วหรือที่ยอมแบบนี้--
เส้นทางบ่งบอกว่าเป็นทางกลับหอผม ผมจึงคิดว่าพี่ดินจะไปส่งผมที่หอพัก
แต่ที่ไหนได้ พี่ดินกลับขับมาทางด้านหลังของมหาวิทยาลัย
จอดที่คอนโดแห่งหนึ่ง โดยไม่มีการบอกอะไรใดๆ
ดังนั้นผมจึงยังนั่งอยู่บนรถ ทั้งที่พี่ดินเปิดประตูออกไปแล้ว
"ลงมาสิ หรือว่าต้องให้อุ้ม" พี่ดินบอกผม
ผมได้แต่เปิดประตูเดินตามพี่ดินเข้าไปในคอนโดนั้น

พี่ดินพาผมมาที่ห้องๆหนึ่งบนชั้น 5
ผมได้แต่แปลกใจ แต่ก็ไม่ได้ถามออกไป
"ต่อไปนี้ มานอนที่นี่ เข้าใจไหม" หลังจากที่เข้ามาในห้องนี้แล้ว พี่ดินก็พูดกึ่งออกคำสั่ง
ผมได้แต่พยักหน้าอย่างงงๆ
กุญแจและการ์ด ถูกยื่นมาตรงหน้าผม
"อีกอย่าง เอาโทรศัพท์ของนายมาสิ" พี่ดินขอ จะบอกให้ถูกก็คือ สั่งให้ผมเอาโทรศัพท์ให้พี่ดิน
เมื่อมือถือของผมอยู่ในมือพี่ดิน
ก็มีมือถืออีกเครื่องส่งกลับมาที่่ผม
"ต่อไปนี้ใช้เบอร์นี้ แล้วห้ามบอกเบอร์กับใคร เครื่องนี้มีเบอร์พี่ เบอร์บ้าน เบอร์พ่อ และเบอร์ก้องได้เท่านั้น เข้าใจไหม"
"แล้วโทรศัพท์ผมหละ" เป็นครั้งแรกที่ผมเปิดปากถาม
"มัน เสียแล้ว" ทันทีที่พูดจบ มือถือของผมก็ลอยข้ามห้องไปกระทบกับกำแพงอย่างจัง ไม่ต้องสงสัยว่ามันจะยังใช้ได้อยู่อีกไหม เพราะชิ้นส่วนต่างๆมันแยกออกจากกันจนไม่สามารถระบุว่ามันอยู่ส่วนไหนของ เครื่อง
ผมได้แต่ยืนมองมือถือของตัวเอง ที่ตอนนี้มันเป็นแค่เศษอะไรสักอย่างเท่านั้น
"กลับไปเก็บของได้แล้ว หรืออยากเดินกลับเอง" พี่ดินพูด เมื่อเห็นผมยังมองมือถือ
"ผมต้องอยู่นี่ตลอดเลยหรอ"
"นาย จะไปไหนก็ได้ไม่ได้ห้าม แต่ต้องกลับมานอนที่นี่ อ้อ......อย่าเที่ยวไปชวนคนอื่นมานอนที่ห้องของพี่หละ พี่ -ไม่ - ชอบ" พี่ดินพูดเน้นคำตรงประโยคสุดท้าย

พี่ดินขับรถมาส่งผมที่หอ ผมได้แต่เก็บของใช้ส่วนตัว พร้อมกับเสื้อผ้าบางชุด
ซึ่งพี่ดินก็รอที่จะมาส่งผมที่คอนโด ก่อนที่ตัวเองจะขับรถออกไป หลังจากผมลงจากรถแล้ว
ส่วนผมหลังจากขึ้นมาที่ห้องแล้ว ก็รีบตรงไปที่ซากมือถือของผม
ผมพยายามรวบรุมชิ้นส่วนต่างๆ และไม่ลืมที่จะเก็บซิมของผมไว้
ต่อไปนี้จะเป็นอย่างไรต่อไป ผมไม่มีทางรู้เลย.....................

[sadness]

[21]

“หายไปไหนมาต้น” เมื่อผมเดินเข้าห้องเรียน ก้องก็ถามคำถามผมทันที พร้อมกับส่งสายตาเป็นห่วงมาให้
“ไม่ได้หายนี่นา” ผมตอบแต่ไม่กล้าสบตาก้อง
“แล้วทำไมไม่อยู่ที่ห้องหละ กลับมาถึงเราไปที่โรงพยาบาลก็ไม่เจอ กลับมาที่ห้องก็ไม่เห็น”
“เราไปนอนบ้านญาตินะ ไม่มีไรหรอก”
“ไปไหนก็บอกกันบ้างสิ โทรไปก็ไม่ติด รู้ไหมว่าเป็นห่วง”
“ครับๆๆๆ พ่อก้อง ผมจะรายงานตลอดเลยครับ พอใจยัง”
“ไม่ ได้พูดเล่นนะต้น” เมื่อผมหันไปเจอสายตาของก้องคราวนี้ มันทำให้ผมรู้สึกผิดที่แกล้งหยอกก้องไป สายตาของก้องไม่มีแววของความขี้เล่นเหมือนทุกครั้ง แต่คราวนี้มันดูจริงจัง
“เราไม่เป็นไรหรอกก้อง” ผมได้แต่ก้มหน้า
“มีอะไรจะเล่าให้เราฟังไหม” หลังจากเงียบกันไปนาน ก้องก็ถามขึ้น
“หลายเรื่องนะ นายอยากฟังจริงหรือเปล่าหละ” ผมก็ยังไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมาอยู่ดี

“อาจารย์ครับ ต้นน้ำโรคหัวใจกำเริบครับ ผมขออนุญาตพาไปหาหมอครับ” อยู่ๆก้องก็ตะโกนบอกอาจารย์ อะไรของเค้าเนี่ย
“ได้ๆๆ รีบพาไปเลยเดี๋ยวจะเป็นหนักกว่าเก่า” เมื่อผมมองอาจารย์และหันไปมองเพื่อนคนอื่น ทุกคนก็ส่งสายตาเป็นห่วงมายังผม นี่คงจะติดภาพตอนรับน้องกันอยู่แน่ๆ เฮ้อนี่ผมกลายเป็นคนบอบบางไปแล้วหรือนี่ แต่ที่แน่ๆ ก้อง..นายโดนดีแน่งานนี้ ทำอะไรไม่ได้ดูเวลาเลย

“เอาหละ มีอะไรจะเล่าบ้าง ตอนนี้เราพร้อมแล้ว” ก้องพาผมมาที่ร้านกาแฟแถวมหาวิทยาลัย ผมชอบบรรยากาศของร้านนี้ตรงที่มีมุมอ่านหนังสือใต้ต้นไม้ ด้านข้างมีสวนหย่อมขนาดย่อม พร้อมกับน้ำตกเล็กๆ มันทำให้ใจผมสงบ
“แล้วจะฟังเรื่องไหนดีหละ” ผมยังคงทำเป็นยิ้ม เพื่อให้คนตรงหน้าลดอาการหน้างอลง
“ทุกเรื่องที่เกี่ยวกับต้นที่เราสมควรรู้”

ผม เล่าทุกเรื่องที่เกิดขึ้นกับผม ตั้งแต่วันตรวจร่างกาย จนถึงวันเมื่อวานนี้ ที่ผมต้องย้ายไปอยู่ที่คอนโด อีกทั้งเรื่องมือถือที่ว่าทำไมก้องถึงโทรไม่ติด ซึ่งตลอดเวลาที่ผมเล่า ก้องก้ได้แต่นั่งฟังเงียบๆ ส่วนผมเหมือนกับพอได้เริ่มก็ไม่มีทางจะจบลงง่ายๆ เพราะมันเหมือนเราได้ระบายบางอย่างที่อัดอั้นมานาน
“ต้นทำไมต้องทำตามพี่ดิน” ก้องก็ยังทำหน้าเครียดอยู่เหมือนเดิม
“ไม่ รู้สิ” ผมรับรู้มันมาตลอดว่าทำไมผมต้องเป็นแบบนี้ ตราบใดที่ผมยังสามารถรู้สึกถึงความห่วงใยที่พี่ดินมีให้ผม ตราบนั้นผมก็จะยอมทนแบบนี้ตลอดไป แม้มันจะรับรู้ได้อย่างเบาบางก็ตาม
“แล้วนี่ ต้นจะมาเรียนยังไง ไกลอยู่นะจากคอนโดนะ”
“เสาร์นี้เราว่าจะกลับไปเอารถที่บ้าน”
“เรื่องโทรศัพท์หละ”
“เดี๋ยวเราค่อยบอกเบอร์ใหม่กับที่บ้าน อ้อ....กับนายด้วย”
“ตัดสินใจดีแล้วหรอต้น”
“อืม” ระหว่างที่ผมนั่งอึดอัดอยู่นั้น ก็เหมือนมีตัวช่วยเข้ามา
“ขอนั่งด้วยคนนะครับ” เมื่อผมหันไปก็เจอกับนายโอ้ แต่วันนี้มาคนเดียว ไม่มีแฝดสาวจอมโวยวายมาด้วย
“เชิญครับ” ผมบอกนายโอ้
“ใครอะต้น” ก้องหันมากระซิบถามผม
“ก็คนที่ช่วยเช็ดแก้มให้นาย ตอนที่นายเดินชนผู้หญิงคนนั้นไง”
“อ๋อๆๆ สวัสดีครับ ผมก้องครับ” พอรู้เรื่อง นายก้องก็หันไปยิ้มให้นายโอ้ พร้อมกับกล่าวแนะนำตัว
“ผมโอ้ครับ ขอนั่งด้วยนะครับ” ก้องได้แต่พยักหน้าพร้อมกับรอยยิ้ม
“งั้นเดี๋ยวโอ้นั่งคุยเป็นเพื่อนก้องก่อนนะ เราไปห้องน้ำก่อน”

“ต้นนนนน” พอผมกลับมาที่โต๊ะ ก้องก้แทบจะกระโดดมาเกาะผม พร้อมทั้งยืนหลบอยู่ด้านหลัง
“เกิดอะไรขึ้น” ผมหันไปมองโอ้ ก้ได้แต่ยิ้ม
“ก็นายนั่น มันบอกว่าเราน่ารัก แล้วยังบอกว่าชอบเราด้วยอะ” เฮ้อเด็กจริงๆก้อง นี่นายจริงจังได้นานขนาดไหนเนี่ยก้อง
“แล้วยังไงหละ” ผมหันไปถามก้อง
“ก็มันน่ากลัวไม่ใช่หรือไง ที่อยู่ๆก็มีผู้ชายมาบอกว่าชอบเนี่ย” ก้องทำหน้าเหมือนโลกจะแตก พร้อมทั้งทำหน้างอนผม
“โอเคๆๆ งั้นกลับกันเลยแล้วกัน กลับก่อนนะโอ้” ผมลากนายก้องออกมาจากร้าน ซึ่งตอนนี้เหมือนลูกแหง่ติดผมหนึบ
“แล้วเจอกันใหม่นะ หนูก้องแก้มแดง” ก่อนออกจากร้าน นายโอ้ยังตะโกนมาพร้อมกับโบกมือและส่งรอยยิ้มมาไม่หยุด
“ต้นดูสิ” ตอนนี้ก้องทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ เฮ้อ....สรุปนายก็ยังเด็กไม่เปลี่ยนนะก้อง

[sadness]

[22]

หลังจากที่กลับมาจากร้านกาแฟ ผมก็ยังอยู่กับก้องที่หอ
เพราะไม่รู้จะรีบกลับไปที่คอนโดเพื่ออะไร ในเมื่อกลับไปก็ต้องอยู่คนเดียว
"ไปไหนมา" เมื่อเปิดประตูห้องไป ผมก็พบกับพี่ดิน ที่นั่งรออยู่แล้ว
ผมไม่คิดว่าพี่ดินจะมา เพราะปี 2 ไม่ได้เรียนที่เดียวกับผม
"ไปทานข้าวกับก้อง"
ผมตอบกลับไป แต่พี่ดินก็แค่ทำท่ายักไหล่ เป็นอันรับรู้
หลังจากนั้นก็ทำท่าจะเดินเข้าห้องนอน
"พี่ดินครับ"ผมเรียกพี่ดินไว้ก่อนที่จะเดินไป
"มีอะไรอีก" พี่ดินหันมาทำหน้าหงุดหงิดใส่ผม
"วันศุกร์นี้ผมจะกลับบ้านนะครับ"
"กลับทำไม แล้วจะกลับยังไง" พี่ดินเดินมามองหน้าผมใกล้ๆ
"ผมจะขึ้นรถทัวร์กลับครับ ผมจะกลับไปเอารถมาใช้"
"ทำไมต้องใช้รถ" เหมือนพี่ดินจะมีคำถามทุกครั้งที่ผมตอบไป
"จากคอนโดไปอาคารเรียนมันไกลนะครับ ผมเลยว่าจะไปเอารถมาใช้"
"ถ้ามันลำบากมากนัก นายก็กลับไปอยู่หอในก้ได้นะ" ผมยังพูดไม่ทันจะจบประโยคดี พี่ดินก็สวนกลับมา
"แล้วเราก็เลิกกัน" ประโยคหลังจากปากพี่ดิน ทำให้ผมได้แต่ยืนนิ่ง
"ผมไม่ได้หมายความอย่างนั้นครับ ผมไม่เคยคิดว่าลำบากเลยที่จะอยู่ที่นี่" ผมบอกออกไปอย่างอ่อนใจ
จะมีความหมายอะไรที่ผมจะดึงดันต่อ เพราะสรุปลงท้ายก็จะกลายเป็นการทะเลาะที่ผมต้องยอม
"งั้นก็ดี" พี่ดินพูดแค่นั้น แล้วเจ้าตัวก็เดินเข้าห้องปิดประตูเสียงดัง

ผมยืนมองประตูห้องพี่ดินสักพัก จึงเดินเข้าห้องของตัวเอง
ผมออกมายืนมองท้องฟ้าที่ด้านนอกระเบียง
ความคิด ความรู้สึกหลายอย่างหลั่งไหลเข้ามาในหัวผม

กลัว - กลัวว่าจะเสียพี่ดินไป
น้อยใจ - ที่พี่ดินทำเฉยชาและทำตัวร้ายๆใส่ผม
เหงา - ที่ไม่มีใครคอยปลอบเวลาที่เศร้า
อึดอัด - ที่ไม่สามารถทำตามความรู้สึกของตัวเองได้
เกลียด - เกลียดตัวเองที่ต้องยอม แต่ไม่เคยคิดเกลียดพี่ดินเลย

ผมทรุดลงนั่งกับพื้น หลังของผมพิงกับผนัง
ความเย็นจากผนัง ไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกอะไรได้อีก
เพราะตอนนี้ความรู้สึกของผมมันชาไปหมดแล้ว
ความอบอุ่น ความห่วงใยจากพี่ดิน
เมื่อไหร่กันที่ผมจะสามารถรับรู้ได้ชัดเจนมากกว่านี้
หรือมันไม่มีวันนั้น อาจจะมีเพียงแค่วันที่ผมไม่สามารถรับรู้มันได้อีกเลย
ทำให้ผมต้องปล่อยมือจากฟางเส้นสุดท้ายนี้แล้วจากไป
ความเย็นชาของพี่ดิน หรือ ความอดทนของผม อะไรมันจะหมดลงก่อนกันแน่
ผมก็ได้แต่หวังว่า ความเย็นชาของพี่จะหายไปสักที.......

ตอนเช้าผมแต่งตัวเพื่อไปเรียน
แต่พี่ดินได้ออกไปก่อนหน้าที่ผมจะตื่นเสียอีก
เมื่อผมเดินมาที่ประตูห้อง ก็พบกับพวกกุญแจห้อยอยู่พร้อมกับข้อความสั้นๆ
--เอาไปใช้--
กุญแจที่แขวนอยู่ คือกุญแจรถพี่ดินไม่ผิดแน่
ถ้าพี่ดินเอารถให้ผมใช้ แล้วพี่ดินหละจะไปเรียนยังไง
ถึงมันจะเป็นข้อความสั้นๆ ที่เหมือนจะเป็นการสั่งเสียมากกว่า
แต่มันก็ทำให้ผมยิ้มได้ ในรอยหลายวันที่ผ่านมา
เพราะมันแสดงถึงความใจดีของพี่ดิน ที่ผมยังรับรู้ได้........

[CaroL]

 

สู้สู้นะครับต้นน้ำ

 เป็นกำลังใจให้ครับ

[Vesi]

จำกัดอิสระภาพกันจังเลยนะ ไม่น่าไปยอมมันเลย
สู้ๆ นะเด็กชายต้นน้ำ
ส่วนน้องก้อง หนูจะใส ซื่อ บริสุทธิ์ น่ารัก แสนดีไปไหนนักหนาเนี่ยยยยย

ปล. ทิฐิ ถ้ามันมากเกินไป เราจะเสียอะไรที่ไม่อยากเสียนะ

[nithiwz]

รักน้องก้องจังเลย  อาโนเนะ  อินโนเซ็นต์ ใสซื่อบริสุทธิ์จริงอะไรจริง
ชอบอ่ะครับ  รักมากมาย 

แอบเซ็งพี่ดิน + ต้นน้ำ  ทำไมต้องทน

[หอยทาก]

เกลี้ยอีไอดิน
อยากกระทืบมัน แฮ่
 
น้องก้องก็นะใส่เรื๊อเกินนน
 

[Nichdia]

สักวันท้องฟ้าจะสดใส.....


น้ำสู้ๆๆ

[The_miracle]

ต้นน้ำสู้ๆๆนะครับ  ถ้าทนไม่ไหวก็ไม่ต้องทน


ดินทำไมเผด็จการแบบนี้อะ รู้ว่ายังรักน้องอยู่ ทำแบบนี้ดินต้งการพิสูจน์อะไรนะ


ไม่สงสารน้องบ้างเลย   

[ใจฉันอยู่ที่ใคร]

อ่านแล้วเศร้าอ่ะ 

กดดันด้วย เครียดด้วย

อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกก

[silverspoon]

สนุกมากค่ะ สงสัยเราเป็นมาโซคิส  เชิญคุณลงฑัณบัญชา:z1:

แต่พี่ดิน อย่าทรมานน้ำนานเลยนะ สงสารน้ำอ่ะ อยากใหมีฉากสวีทกันบ้าง 

แล้วก็น้องก้อง กะโอ้ด้วย  น้องก้องผู้ใสซื่อ อิอิ

[จุ๊บจิ๊บจ๊ะจ๋า]

ไอดินโรคจิต


รักเค้าแล้วไปทำร้ายจิตใจเค้าทำไม

ต้นน้ำสู้ๆๆนะ

[j4c9y]

ดิน

คนเราทำอะไรที่มันสวนกับความรู้สึกอ่ะ

มันจะเจ็บเองนะ

[natingle]

อ่านทันแล้ว

ชอบๆๆ(แอบโรคจิตแฮะเรา)

ลุ้นต้นน้ำให้สมหวังจ้า

มาต่อเร็วๆน้า

[1582]

โอ๊ย...เศร้าจัง     ขอเรื่องน้องก้องเยอะๆ หน่อยก็ดีนะคะ  จะเอามาช่วยซับน้ำตา  น้องก้องน่าร๊ากกกก 

[namtaan]

ดินประหลาดแท้ๆ เรื่องเยอะไปแล้ว น่ารำคาญแทนต้นน้ำ
อดทนไป เขาจะเห็นใจมั้ยนั่น
เพราะต้นน้ำก็ไม่ได้ทำผิดอะไรเลยตั้งแต่แรกนี่นา

บวก 1 แต้ม เอาใจช่วยต้นน้ำจ้า

[k[1mE]:D]

เหนื่อยแทนต้นน้ำเลยยยย

พี่ดินนี้อยากจะเก็บคนที่รักไว้อย่างนี้จิงหรอ??

รักมากชนาดนี้...  หาวิธีที่ดีกว่านี้ไม่ได้เลยหรือไงนะ  ก่อนที่จะไม่ได้น้ำคนที่พี่รักกลับมาอีกนะ


 


 

[amito]

ความอดทนของต้นน้ำกับความเย็นชาของพี่ดิน อะไรจะอยู่นานกว่ากัน

เราเชื่อว่า "ตราบใดมีรักก้อย่อมมีหวัง" นะคะต้นน้ำ

ถ้าใจของเรายังเป็นของเขาความอดทนก้อยังมีอยู่เสมอค่ะ แต่ถ้าไม่มีแล้ว ก้อเป็นอีกเรื่องหนึ่งค่ะ

[*SparklinG*]

เศร้าจัง TT o TT

[sadness]

[23]

เป็นเวลาเกือบเดือนแล้วที่ผมมาอยู่ที่คอนโดนี้
และเป็นทุกวันที่พี่ดินจะมานอนที่นี่เสมอ
แต่ไม่ได้มีการสนทนาที่มากเกินกว่า 2 นาที
ส่วนใหญ่แล้วพี่ดินจะใช้เวลาอยู่ในห้องของตัวเอง
และผมก็ไม่กล้าที่จะไปกวนใจ

ตอนนี้พี่ดินใช้รถอีกคันของที่บ้าน
ส่วนรถของพี่ดินก็ทิ้งไว้ให้ผมใช้
ทุกๆสัปดาห์ พี่ดินจะวางเงินค่าน้ำมันรถไว้ให้
ผมก็ได้แต่รับไว้ แล้วเก็บ แต่ไม่เคยได้นำมาใช้สักครั้ง
ที่ต้องรับ เพราะป่วยการที่จะเถียง
---รถของพี่ พี่มีเงินพอที่จะเติม ไม่ต้องให้ใครมาเติมให้---
นั่นเป็นคำพูดประกาศิต ที่ผมต้องปิดปากเงียบ ห้ามโต้เถียงอีก
ความรู้สึกลึกๆของผมคือ ผมเป็นคนขับ ผมจึงสมควรที่จะเป็นคนเติม
เพราะงั้นผมจะใช้เงินตัวเอง แล้วเก็บส่วนที่พี่ดินให้มา

ส่วนเรื่องความเจ้าชู้ของพี่ดิน
ผมก็สามารถรับรู้ได้ตลอด เพราะน้องรหัสของพี่ดิน
--นายริว-- ดูนายคนนี้จะปลื้มพี่รหัสมากกว่าปกติ
ยิ่งพอรู้ว่าผมเป็นน้องโรงเรียนที่สนิทกับพี่ดิน
ก็ยิ่งเข้ามาถาม มาเล่าเรื่องราวของพี่ดินให้ฟังประจำ
เรื่องราวที่ผมรู้คือตอนนี้สาวที่ชื่อแอนก็หายไปจากพี่ดินแล้ว
แต่มีสาวคนใหม่มาเรื่อยๆ เท่าที่ฟังแล้วไม่มีใครที่อยู่เกิน 2 สัปดาห์
ผมอยากที่จะหยุดรับรู้เรื่องแบบนี้ แต่ผมก็ทำได้แค่นั่งฟังอย่างเงียบๆ

คืนนี้เป็นเรื่องแปลกที่ดึกแล้วพี่ดินยังไม่กลับ
ผมไม่ได้คาดหวังว่าพี่ดินจะมาทุกวัน
แต่มันก็ทำให้ผมอดเป็นห่วงไม่ได้
จะให้ผมนอน ผมก็ไม่นอนไม่หลับ
ได้แต่นั่งรอพี่ดินที่ห้องนั่งเล่น จนเวลาผ่านไปเกือบตี 2
เสียงเปิดประตู ก็ทำให้ผมรู้สึกโล่งใจ

"อ้าวมีคนอยู่นี่" ผมได้แต่ยืนงงกับคำพูดของคนที่ผมไม่รู้จัก
ตอนนี้พี่ดินเดินเข้ามาในห้องพร้อมกับผู้หญิงคนหนึ่ง
สภาพของพี่ดินดูเมามาย จนต้องให้สาวคนนี้พยุงเข้ามา
"เธอเป็นใครเนี่ย" สายตาที่มองอย่างหาเรื่อง พร้อมทั้งคำพูดอย่างหงุดหงิดถามมายังผม
"ผมเป็นน้องพี่ดินครับ"
"อะไรเนี่ย เห็นบอกไม่อยากกลับบ้าน อยากมาที่นี่ เราก็นึกว่าจะได้อยู่กันสองต่อสอง" เธอบ่นออกมาอย่างหงุดหงิด
"เอาเถอะ เธอจะไปไหนก็ไป ชั้นจะพาดินไปนอนเอง ห้องดินอยู่ไหนหละ" ผมได้แต่ชี้นิ้วไปที่ห้องพี่ดิน
ตลอดเวลาที่รับรู้ว่าพี่ดินมีผู้หญิงหลายคน
แต่ผมไม่เคยได้เห็นภาพแบบนี้ชัดๆสักครั้ง
และผมไม่กล้าจินตนาการต่อว่าอะไรจะเกิดขึ้น เมื่อทั้งสองคนเข้าห้องไปด้วยกันแล้ว
ผมกลับเข้าไปในหห้องของตัวเอง ล้มตัวลงนอนบนเตียง
พี่ดิน พี่ทำแบบนี้ต้องการให้ผมรับรู้ใช่ไหมว่าพี่ไม่ได้ชอบผู้ชาย......ไม่ได้ชอบผม
ผมได้แต่นอนคิดอย่างปวดใจ แต่ทำไมผมไม่มีน้ำตาสักหยด
ผมไม่แคร์พี่ดินหรือไงนะ....ไม่สิ ผมแคร์มาก แต่ทำไมผมไม่มีน้ำตาที่เจอเรื่องแบบนี้
หรือผมยังคงคิดว่าผมยังมีความหวัง ทำให้ผมยังสู้ต่อไปได้ ไม่สิ้นแรงร้องไห้ฟูมฟาย

ระหว่างที่ผมนอนคิดอยู่นั้น ประตูห้องของผมก็เปิดออก
เมื่อผมลุกขึ้นมองก็เจอกับพี่ดิน ที่เดินเซๆเข้ามา
ก่อนที่จะล้มตัวลงนอนข้างๆผม มือของพี่ดินโอบมาที่ตัวผม เหมือนจะบอกให้นอนลง
"น้ำครับ พี่ดินขอกอดหน่อยนะครับ" เมื่อผมนอนลง เสียงแผ่วเบาของพี่ดินกระซิบที่ข้างหุของผม
ผมขยับตัวเอาหน้าซุกกับอกของพี่ดิน พร้อมกับแรงกระชับของมือพี่ดินที่เพิ่มขึ้น
ผมรู้สึกอบอุ่นอีกครั้งในอ้อมกอดของคนนี้ มันทำให้ผมนอนหลับได้อย่างสบายใจ

และเมื่อตื่นขึ้นมาตอนเช้า......พี่ดินก็ไม่อยู่แล้ว
จากเหตุการณ์เมื่อคืนนี้ ผมยังเชื่อมั่นในตัวพี่ได้อยู่ใช่ไหมครับพี่ดิน