ระหว่างทางที่กลับบ้าน ผมก้อนั่งคิดตลอดทางว่า พุ่งนี้จะทำยังไงดีนะ เฮ้อออออ ยังไงก้อเอาวะเปนไงเป็นกัน
ในตอนเช้าของวันรุ่งขึ้น ผมก้อไปโรงเรียนตามปรกติ แต่ซักพัก โอ้ก้อมาครับ
" อั้ม อั้ม มึงเป็นอารายมากเปล่าวะ " โอ้ถามผม
" เปล่า ไม่ได้เป็นอารายสักหน่อย "
" อย่ามึง อย่ามาเนียน สาดดดดดดดด เรื่องเมื่อวานมีคนเล่าให้กูกะเม้งฟังหมดแล้ว เล่าให้กูฟังเลยเด๋วนี้ "
" เด๋วววววววววว อย่าเพิ่งเล่า รอกูด้วย " มาทันใจจิงๆเลยนะไอเม้งเนี่ย ผมก้อเล่าให้มันฟังไปทั้งหมด แล้วก้อ
" ไอเชี่ยนั่นอยู่ไหนวะ แม่งมาทำเพื่อนกู เรื่องทั้งหมดมาจากมึงไอโอ้ เพราะมึงดันรับมันมาเข้ากลุ่ม " พูดเส็ดพร้อมกับ ตบหัวไอ้โอ้ไป1 ที
" กูเจ็บนะ ไอเม้ง "
" เออ หยุดได้แล้วล่ะ " ผมบอกมันไป
" เออแล้วเรื่องกะไอวิทย์ เป็นเรื่องจิง ช่ะม่ะ" เม้งมาถามผม
" เออ..... จิงอ่ะเรายอมรับ แต่ถ้านายไม่คบเราก้อไม่เป็นนะ เราทำใจได้น่ะ "
" แป๊ะ นี่ไอสาดดดดดดดด โทษฐานที่ไม่เห็นกูเป็นเพื่อน " มันตบหัวผมครับ
" เจ็บนะ ทำอารายเนี่ย แล้วสรุปว่ามึงจะยังคบเพื่อนคนนี้อยู่หรือเปล่าล่ะ " ผมถามมัน
" แหม แหม อยากจะโดนอีกทีมั้ยวะ มึงฟังไว้นะ มึงจะเป็นอารายก้อช่าง ยังมึงคนนี้ยังเป็นเพื่อนกูเสมอ ตลอดไป " ซึ้งครับ ซึ้ง
" ใช่ ไม่ว่าแกจะเป็นยังไงนะอั้ม แกก้อยังเป็นเพื่อนเรากะไอ้เม้งเสมอนะ ไม่ต้องห่วงยังไงพวกเราก้อไม่ทิ้งกัน " โอ้กะเม้งพูดแบบนี้ ผมร้องไห้โฮเลยครับ
" แหม แหม แค่นี้ทำซึ้ง ร้องไห้เลยเหรอวะมึง ไม่เอาไม่ต้องร้องแล้ว " เม้งพูด
" เราขอบใจพวกแกมากนะ ที่เข้าใจเรา " ผมพูด
" ไม่ต้องมาขอบใจเลย เพื่อนกันยังไงก้อไม่ทิ้งกันหรอกนะ ว่าแต่ไอเชี่ยนั้นมายังอ่ะ " เม้งครับ นี่ล่ะครับเม้ง
" ยังวะ กูยังไม่เห็นมันเลยวะ ว่าแต่อั้ม วันนี้แลกที่นั่งเรียนกะกู มึงมานั่งกะไอ้แจ็ค เด๋วกูไปนั่งกะเชี่ยนั้นเอง โอเคม่ะ " โอ้พูด
" ขอบใจนะ "
" เออ ไม่เป็นไร "
" งั้นพวกเราไปกินข้าวกันดีกว่า " เม้งพูด
" อืม " ผมบอก
ระหว่างที่นั่งกินข้าว แจ็คก้อเดินพร้อมกับมาจับหน้าผม จับแขน จับขา
" แกเป็นอารายมากป่ะวะอั้ม " มันถามผม
" ไม่อ่ะ ขอบใจนะที่เป็นห่วง "
" แล้วมึงเห็นเชี่ยนั้นมายังวะ " เม้งถามแจ็ค
" เห็นแล้ว เห็นว่ามันคุยกะไอมดแฟนมันที่หน้าโรงเรียนน่ะ " แจ็คตอบเม้ง
" เออ เด๋วเข้ามาก่อนนะมึง " เม้งบอก
" เออน่า อย่าไปทำอารายเลยนะ มีเรื่องกันเปล่าๆ ตัวเราก้อยังไม่เห็นเป็นอารายเลย " ผมบอกมันเพื่อเตือนสติมัน
" จะต้องรอให้มึงเป็นอารายไปก่อนหรือไงล่ะ ถึงกูตะจ้องมาจัดการกับมันน่ะ " ดูมันตอบสิครับ
" เออ เชื่อเราเถอะ เรายังพอปะทะกับมันได้ แต่ถ้าวันไหนเราสู้ไม่ได้ เราจะบอกนายเองโอเคม่ะ " ผมบอกมัน
" เออ เออ แต่มึงต้องมาบอกกูนะ "
" เออ บอกแน่นะ "
หลังจากเคารพธงชาติ เส็ดผมก้อ เดินขึ้นห้อง แต่ก้อเพิ่งนึกขึ้นมาได้ว่า แฟนกูไปไหนวะ ซักพัก ผมก้อได้ยินเสียงตะโกนมาจากข้างหลังผมว่า
" เฮ้ยๆ พวกมึงมาดูสิวะ เด็กห้อง 5 กำลังต่อยกัน กำลังมันเลย " ผมสะดุ้ง แล้วก้อคิดว่าเอาแล้ว มันไม่ได้มาเข้าแถวทั้งคู่เลยนี่หว่า จากนั้นผมก้อรีบวิ่งไปดู เป็นจริงครับ ทั้งคู่กำลังต่อยกัน แต่ฝ่ายที่กำลังจะล้มลงไป คือไอ้เมลครับ วิทย์ก้อพูดต่อว่า
" เมื่อวานมึงทำกับกูและคนที่กูรักต้องเจ็บ เพราะฉะนั้นวันนี้มึงต้องได้ความเจ็บอันนั้นคืนไป " พอพูดเส็ดวิทย์ก้อสลบตามไอ้เมลไปล้มลงกับพื้น
ตอนนี้ทั้งคู่นั้นสลบคาที่ พอผมเห็นแล้วเดินเข้าไปดูทุกๆคนนั้นเดินเข้าไปดูวิทย์กันหมดรวมทั้งผมด้วย พอเข้าไปดู สภาพหน้าตาของวิทย์ดูแย่กว่าเมื่อวานเยอะเลย คราวนี้ทั้งตาแตก คิ้วแตก หัวเจาะ
ส่วนหน้าเมลนั้น ก้อใช่เล่นครับ คิ้วแตกทั้ง 2 ข้าง ปากแตกที่สำคันนะครับฟันมันหลุดด้วย สักแปปนึง พวกเพื่อนผมก้อเดินเข้ามาที่ห้อง
" อั้มไอ้วิทย์เป็นไงบ้างวะ " โอ้ถาม
" ดูสิแก มันยังไม่รู้สึกตัวเลยซักนิดนึง กูทั้งเขย่า ทั้งสกิดแรงๆ ยังไม่รู้สึกเลยอ่ะ " ผมบอก
" เราว่าเด๋วเราจะพาไปห้องพยาบาลแล้วล่ะ " ผมบอกต่อไปอีก จากนั้นผมก้อพาวิทย์มาที่ห้องพยาบาล พอถึงผมก้อทิ้งร่างของวิทย์ไว้ที่ห้องพยาบาล
แล้วออกจากห้องพยาบาลเพื่อที่จะไปเรียนต่อ แต่ตอนที่ผมกำลังจะขึ้นห้อง ผมก้อเห็นไอ้เมลมันเดินลงมาพอดี มันมองมาที่หน้าผม แล้วมัน
" สะใจมึงแล้วใช่มั้ย ไออั้ม ที่มันมาต่อยกู " ผมไม่สนใจ แล้วเดินต่อ เพราะผมไม่อยากต่อปากต่อคำกับคนต่ำๆพวกนี้
" มึงตอบกูมาสิ หน้ากูเป็นหยั่งงี้ มึงพอใจยังวะ " มันพูดต่อ
" สะใจมึงยังวะ ที่มันทำกูได้อย่างงี้อ่ะ มันได้ทำตามที่มึงต้องการแล้วใช่มั้ย " ผมก้อหันไปในใจผมก้อคิดว่าทำไมมันต้องพูดเหมือนกับว่าผมไปบอกวิทย์ให้มาทำร้ายมัน แล้วผมบอกมันว่า
" ถ้าสะใจกูจิงๆอ่ะนะ มึงต้องไปให้พ้นๆหน้ากู ไม่ต้องมาให้กูนั้นต้องมานั่งเห็นหน้ามึงอีก แค่นี้ล่ะถึงจะสะใจกู " แล้วผมเดินต่อโดยที่ไม่หันไปมองหน้าผมอีก
" กูไม่อยากจะเชื่อเลยนะว่ามึงน่ะ จะเป็นคนที่ใจดำอย่างงี้ ตอนแรกที่กูเห็นมึง กูก้อนึกว่ามึงจะเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดในกลุ่ม แต่ตอนนี้มันไม่ใช่อย่างที่กูคิดเลย "
" แล้วมึงทำอารายเอาไว้ล่ะเมื่อวาน มึงลืมไปแล้วเหรอไง กูจะใจดำสำหรับคนที่กูเกลียด แล้วจะไม่สนใจกับคนที่กูได้พูดวไปว่า ไปให้ไกลๆไม่ต้องมาให้กูเห็นหน้ามึงอีก มึงจำเอาไว้ให้ดีนะไอเมล แล้วทีนี้มึงจะไปไหนก้อไป " ผมบอกมันด้วยความที่โมโหขึ้นมาอีกครั้
มันก้อเดินลงไป แล้วผมเดินมาถึงที่ห้อง แล้วเม้งมันถามว่า
"อั้มเมื่อกี้มึงเจอไอเมลมาช่ะม่ะ " เม้งถาม
" เออกูมาเจอมัน ทำไมเหรอ "
" มึงด่ามันไปล่ะสิมึง ช่ะม่ะดูก้อรู้แล้วล่ะ "
" เปล่ากูไม่ได้ด่ามัน กูแค่บอกว่าให้มันไปไกลๆหน้ากู เพราะกูไม่อยากเห็นมันอีก "
" เนี่ยอ่ะนะไม่ได้ด่า ช่างเถอะแล้วมึงรู้ถึงสาเหตุของเรื่องนี้ยังล่ะ " โอ้พูด
" ยังเลยอ่ะ เล่ามาดิ อยากรู้เหมือนกันว่ะ "
" มึงรู้แล้วอย่าไปด่าวิทย์มันนะ เพราะเรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้ เริ่มจากที่เมลมันไปขอโทดวิทย์ที่นั่งอยู่ที่ห้องเรียนคน พอมันเดินเข้าไปขอโทดอารายปามานนี้ วิทย์ไม่ฟัง ไม่รับคำขอโทดอารายทั้งสิ้นคืดแต่จะเอาคืนอย่างเดียว และในที่สุดนั้นก้อมีเรื่องกันอย่างที่เห็นนั้นล่ะ "
" แค่นี้เองอ่ะเหรอ " ผมถามมัน
" ยังเว้ย ยังไม่หมดแค่นั้น เพราะว่าไอ้เมลอ่ะ มันเลิกกะอีกมดแฟนมันเมื่อเช้านี้เอง " เม้งบอก
" แล้วมึงรู้มาจากใครวะเรื่องทั้งหมดนี้อ่ะ " ผมถามไปเพราะอยากรู้
" อ่อไอส้มมาบอกพวกกูน่ะ " แจ็คพูดขึ้นมา
" อ่อนี่พวกมึงมาพูดเนี่ย เพื่อที่จะให้กูมองว่าไอ้เมลถูกเหรอ" ผมฉุนมากๆ
" เปล่าไม่ใช่ กูอยากบอกมึงว่า ไอเมลมันน่ะ ยังรู้ตัวว่ามันนั้นผิด ไม่ได้บอกว่าไอเมลมันถูก " โอ้พูด
" อ่อ แล้วไป "
เวลานั้น เลิกเรียนพอดี พวกผมทั้งหมดเลยเดินลงไปข้างล่างว่างจะที่โรงอาหาร พอเดินๆอยู่ ก้อมีมือมาดึงเสื้อของผม แล้วผมกับหลังหันไปโดน
" เพี๊ยะ นี่สำหรับที่มึงทำให้กูกับพี่เมลต้องเลิกกัน " อีมดครับ มันเดินมาตบที่หน้าผม ผมก้องงเมื่อวานพวกมึง 2 คน ยังดีอยู่เลยนี่หว่า แล้วมันง้างมือเพื่อที่จะมาตบผมอีกรอบ แต่ว่าผมนั้นหลบทัน แล้วก้อตอกกลับไปที่หน้ามัน 2 ทีแล้ว
" มึงไม่มีสิทธ์ที่จะมาทำอารายกูตามใจชอบ เรื่องของผัวมึง มึงก้อไปเคลียร์เอาเองสิ ทำม่ะ มึงเลิกกันแล้วเหงาง่ามไม่มีอารายแทงเหรอวะ ถึงมาหาเรื่องกูไม่รู้จักจบจักสิ้น " ผมตอบมันไป
" กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด " แล้วก้อเดินหนีผมไป ตามประสาชะนีบ้าบอ ไม่มีหัวมีคิด นี่ยังดีว่าชะนีตัวนี้ยังมีการศึกษาอยู่ที่โรงเรียนผมถ้าไม่มีการศึกษานะ ชะนีสันดารแบบนี้อาจจะอยู่ตามซ่อง ตามหลืบคอยคลืบคานขายของสดของตัวเองอยู่ที่ไหนซักแห่งเป็นอันแน่เลย
" เจ็บมั้ยวะ " แจ็คถาม
" ไม่หรอกว่ะ แค่นี้สบายมาก ว่าแต่เราไปหาอารายกินกันดีกว่านะ ดีม่ะ " ผมรีบปัดเรื่องไป
" ไม่ต้องเลยนะมึง พวกกูถาสมมึงว่าเจ็บหรือเปล่า " เม้งถามอีกครับล
" บอกว่าไม่ก้อไม่สิวะ ไปกินกันได้แล้ว "
ผมเลยดึงมือพวกมันทุกๆคยเพื่อที่จะไปกินข้าวกัน
---------------------------------------------------------------------
น้องกระต๊อบคับ คือว่า ผู้แต่งเรื่องนี้ได้ไปอยู่ต่างประเทศ ติดต่อไม่ได้แล้วอะคับ ยังไงก็ช่วยทนๆอ่านหน่อยนะ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
