" อั้ม รัก วิทย์มากนะ เข้าใจยังอ่ะ "
เหลือเวลาอีกวันเดียวเท่านั้นที่เราจะได้ไปที่พัทยากัน
ผมก้อเตรียมไปซื้อของ และวิทย์ก้อไปกับผมด้วย เราก้อไปซื้อของด้วยกัน
พอซื้อเส็ดเราก้อเดินทางที่จะกลับบ้าน ระหว่างทางเดินนั้นวิทย์กลับผมในแนวแปลกๆกว่าทุกวัน ที่เคยคุยกันมา
" อั้มจำไว้นะ ถ้าวิทย์เป็นอารายไปอย่าถอดแหวนนี้ออกนะ "
" เอาอีกแล้วนะ อั้มบอกแล้วไงว่าอย่างพูด "
" มันอดไม่ได้นิ "
" ก้ออย่านึกถึงสิ จะได้ไม่ต้องพูด "
" อั้มต้องเข้าใจวิทย์นะ ว่าวิทย์รักอั้มมากนะ และเป็นห่วงมากๆด้วย "
เราก้อเดินๆไปซักพัก วิทย์ก้อเริ่มขึ้นมาอีก
" ถ้าเราไม่อยู่อ่ะ ดูแลตัวเองดีๆนะ เพราะว่าไม่มีเราแล้วอั้มต้องดูแลดีๆนะ "
" วิทย์ เอาอีกแล้วนะ อั้มบอกแล้วไงว่าอั้มไม่ชอบ "
" แต่ไม่รู้วันนี้เราขอขัดอั้มนะ เราอยากจะพูด "
" อืมได้นะ แต่เราว่าตอนนี้เรากลับบ้านกันก่อนดีกว่านะ พุ่งนี้ไปแต่เช้านะ "
" ได้งั้นเราไปส่งที่บ้านนะ "
วิทย์ก้อได้เดินทางไปส่งผมที่บ้าน แล้วทิ้งท้ายด้วย
" อั้มวิทย์กลับแล้วนะครับ "
" กลับดีๆนะ ที่รัก "
" คนที่รักกันเวลาเขากลับบ้านอ่ะ เขาต้องทำกันยังไงนะ "
" ไม่รู้สิ ก้อคงต้องบอกว่ากลับบ้านดีๆมั้ง "
" งั้นดูทีนี่สิ "
มันทำแก้มบวมๆใสที่หน้าผม "
" ทำอารายอ่ะวิทย์ วันนี้เพี้ยนอ่ะป่ะเนี่ย "
" เปล่านะ "
" ก้อได้ "
ผมเลยเดินไปหอมที่แก้มมัน 1 ที
" พอใจยัง "
" ดีใจมากที่สุดแล้ว ยังไงวิทย์กลับแล้วนะ "
" กลับดีๆนะ ที่รัก "
" อารายนะ พูดอีกทีสิ "
" บอกไปแล้ว กลับบ้านได้แล้ว "
" จ้าไปแล้วนะ "
มันเลยเดินไปจากบ้านผม ไปที่บ้านมัน พอตอนที่ผมเดินเข้าบ้านนั้น ใจของผมนั้นสั่นๆผิดปกติ รู้สึกว่ามีกังวลมากมาย อาจจะมาจากคำพูดของวิทย์หรือเปล่า ผมพยายามไม่คิดอารายมากมาย
เลยไปอาบน้ำแล้วก้อไปนอนเพื่อที่จะไปที่พัทยาในวันพุ่งนี้ พอถึงวันรุ่งขึ้นผมก้อเตรียมเรียบร้อย แล้วก้อกำลังออกจากบ้าน
" อั้ม อั้ม อย่าเพิ่งไป มาหาพี่ก่อน "
" ครับ "
ผมก้อเดินเข้าไปหาพี่แม็พ
" มีอารายเหรอครับพี่แม็พ "
" ลืมอารายหรือเปล่า "
" ลืมแล้วครับ "
" มาใกล้พี่หน่อยสิ "
ผมเลยเดินเข้าไปใกล้ที่พี่ของผม แล้วพี่แม็พก้อเข้ามากอดผมแล้วบอกว่า
" อั้มดูแลตัวเองดีๆนะ พี่เป้นห่วงมากนะ "
" พี่ทำอารายอ่ะ ผมโตแล้วนะครับพี่ อายคนเค้า "
" ถึงแกจะโตเป็นผู้ใหญ่ขนาดไหน ยังไงแกก้อยังเป็นเด็กสำหรับพี่อยู่เสมอ จำไว้นะ "
" ครับ ครับ "
" ไปได้แล้ว มีเงินพอมั้ย "
" พอครับ ไปล่ะนะ "
พอพูดเส็ดผมก้อเดินทางไปที่โรงเรียนทันที พอไปถึงวิทย์ก้อมารอผมอยู่ที่หน้าโรงเรียน
" มาเด๋ววิทย์ช่วยถือนะ อั้มจะได้ไม่ต้องมาลำบาก "
" ขอบคุนนะ "
" ไม่เป็นไร "
ผมกับวิทย์ก้อเดินไปหาเพื่อนๆ ที่กำลังนั่งคุยกันอยู่ คุยกันไปคุยกันมา อาจารยืก้อเรียกพวกเราขึ้นรถ
ระหว่างเดินทาง ผมก้อนั่งกับวิทยื ผมน่ะง่วงมาตลอดทางเลย แต่วิทยืกลับตาสว่าง
" วิทย์ไม่ง่วงบ้างเหรอ "
" ไม่อ่ะ วิทย์ชอบดูวิวข้างทางอ่ะ "
" เหรองั้นเรานอนนะ "
" อืม มาที่ไหล่เราก้อได้ มาสิ "
มันก้อจับหัวของผมแบบเบาๆ ค่อยมาวางที่ไหล่ของมันจากนั้นผมก้อไม่รู้สึกตัวเเล้ว หลับไปเลย
พอมารู้สึกตัวอีกที ก้อถึงที่หมายแล้ว พอลงจากรถ อาจารย์เลยอธิบายกิจกรรมต่างๆที่เราจะต้องทำในวันนี้
พออธิบายเส็ด เราก้อเริ่มทำกิจกรรมต่างๆที่เราได้รับมอบหมายให้ทำ พอทำเส็ด โอ้ก้อชวนว่า
" เฮ้ยพวกเรา วันนี้ไม่มีอารายทำแล้ว ไปหาอารายกระแทกปากม่ะ "
" ไปสิที่ไหนล่ะ " เม้งเสริมต่อครับ
" ที่บ้านเพื่อนกุอ่ะ แถวนี้เอง " โอ้คุยต่อครับ
" แล้วถ้าพวกมึงไป แล้วมึงขออาจารย์ยังอ่ะ " แจ็คถามครับ
" บอกแล้วเรียบร้อย ว่าแต่จะไปกันยังอ่ะ "
" ไปกันเลยก้อได้ "
จากนั้นเราก้อได้ไปที่บ้านเพื่อนของโอ้ทันที ตอนที่เราไปเราขับมอไซของเพื่อนๆโอที่เอามาให้ยืม มีทั้งหมด 3 คัน
พอดีกับพวกผมเลยทั้งหมด 6 คน เราก้อได้เดินทางไปถึงที่หมายจากนั้น พวกเพื่อนๆก้อดื่มกันเมามัน
ส่วนผมนั้น ก้อได้ขอวิทย์ไปเดินเล่นแถวๆนี้ วิทย์ก้อให้ไปนะ แต่ขอแค่แถวๆนี้เท่านั้น ( มันเป็นแฟนหรือว่าเป็นพ่อเราวะเนี่ย)
ผมก้อเดินไปเรื่อยจนไปถึงที่ตลาด ผมได้ซื้อชาเย็นมากิน 1 แก้ว แล้วก้อเดินๆๆๆๆๆไปเรื่อยๆ จนในที่สุด "
" โผ๊ละ " เสียงนั้นเป็นเสียงชาเย็นที่ผมนั้นได้ทำหล่นที่เดินชนคนๆหนึ่ง
" โฮ อารายเนี่ย ชนแล้วไม่ขอโทดกันอีกอ่ะ "
" ขอโทดนะครับ ผมไม่เห็น ผมไม่ได้ตั้งใจ "
" อืมไม่เป็นไรครับ ขอโทดก้อพอแล้วล่ะครับ "
พอผมกำลังจะเดินไป แล้วเขาก้อบอกว่า
" อย่าเพิ่งไปสิครับ เด๋วผมซื้อใช้ให้นะ "
" ไม่ต้องหรอกครับ ผมไม่อยากกินแล้ว ขอบคุนมากครับ "
" แน่นะ "
" แน่สิครับ "
" แล้วนายชื่ออารายอ่ะ เราโอ๊คนะ "
" เรา อั้มนะ เราไปก่อนนะ "
" เด๋วสิ ขอเบอติดต่อหน่อยได้ม่ะ "
" เฮ้ย จะเอาไปทำอารายอ่ะ "
" ไว้คุยเล่นอ่ะ "
" ไม่ง่ายไปหน่อยเหรอ "
" ไม่เอาก้อได้วะ เรื่องมาก "
" เออ งั้นไปล่ะนะ "
ผมเลยเดินออกจากคนๆนั้น ระหว่างที่จะเดินไปหาวิทย์นั้นในใจของผมนั้นมันสั่นๆ และ หวิวๆไปในตัว มันบอกไม่ถูกผมเลยต้องมานั่งพักที่ม้าหินข้างทาง
นั่งพักสักพักผมเลยเดินต่อไป พอเดินไปหาวิทย์ เดินไปเดินมาเลยเจอเมล
" เมล เมล วิทยือยู่ข้างในอ่ะป่ะ "
" หายใจเข้าออกเป็นมันหมดเลยช่ะม่ะ " กวนตีนม่ะอ่ะครับ
" อย่าเพิ่งกวนดิ เราอยากจะกลับที่พักอ่ะ "
" อยู่ ให้เราไปเรียกให้เอามั้ย "
" อืม ขอบใจนะ "
" อั้มไม่สบายป่ะ ทำไมหน้าซีดๆอ่ะ "
" ก้อแค่มึนๆนิดหน่อยอ่ะ ไม่เป็นไรมากหรอก "
" แน่นะ "
" อืม ไปเรียกวิทย์มาเถอะ "
จากนั้นเมลก้อไปเรียกวิทย์ วิทย์มาถึง ก้อตรงเข้ามาที่ผมทันที
" อั้ม อั้ม เป็นอารายมากเปล่า "
" เปล่า พาอั้มไปส่งก้อพอนะ "
" ได้สิ ไปเลยนะ "
" อืม "
จากนั้นเราก้อเดินทางไปเรื่อยๆ ไปเรื่อยๆ จนถึงที่พัก
วิทย์ก้อมาส่งผมตรงที่นอน
" นอนซะนะคนดี "
" อืม วันนี้เราไม่รู้ว่าเราเป็นอารายอ่ะวิทย์ "
" ทำไม อั้มเป็นอารายเหรอ ให้วิทย์พาไปหาหมอม่ะ "
" ไม่ต้องหรอก งั้นเรานอนก่อนนะ "
" ให้วิทย์เฝ้าม่ะ "
" แล้วแต่ก้อได้นะวิทย์ แต่นานๆวิทย์จะได้สนุกกับเพื่อนนะ วิทย์ไปก้อได้นะ "
" งั้นเราไปนะ แต่ถ้าไม่ไหวจิงๆนะ โทหาวิทย์ล่ะกันนะ "
" อืม "
" และที่สำคัน อย่าลืมนะ ว่าอย่าถอดแหวนออกนะ "
" จ้า "
และแล้ววิทย์ ก้ออกไปจากที่พัก
ผมก้อ นอน นอน นอน นอน นอน ไปซักประมาณ 2 ชั่วโมงผ่านมา โทราสับผมดังขึ้น
ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู แล้วเห็นว่าเป็นเบอของเม้ง
" เม้งมีอารายเหรอ โทมาป่านนี้ "
" อั้มแกฟังเราดีดีนะ เรามีเรื่องที่จะบอกแกนะ "
" เรื่องอารายเหรอ ทำไมต้องตกใจขนาดนั้นด้วย "
" คือตอนนี้ วิทย์โดนรถชน แล้วอยู่ที่โรงพยาบาล "
" อารายอ่ะ วิทย์เป็นอารายมากมั้ย แล้วโดนชนที่ไหน แล้วตอนนี้เขาเป็นยังไงบ้าง ฟื้นหรือยัง "
" แกอย่างเพิ่งถามอารายเราเลยนะ มาดูที่โรงพยาบาลเองนะ "
เท่านั้นล่ะครับ ผมรีบไปที่โรงพยาบาลทันทีเพื่อที่จะไปหาคนที่ผมรักมากที่สุด แต่พอไปถึงผมเห็นเเจ็คคุยกะวิทย์อยู่ในห้องที่วิทย์นอนพักอยู่
เท่านั้นผมก้อโล่งใจแล้วว่าเขานั้นอ่ะ คุยได้แล้ว อารายได้แล้ว
แต่......... แต่ว่ามันไม่ใช่อย่างที่ผมคิด
" อั้มมาแล้วรีบไปหาวิทย์สิ ก่อนที่..........ก่อนที่ " เม้งพูด
" ก่อนที่อารยเหรอเม้ง บอกมาสิ บอกเรามาสิ "
" ก่อนที่แกจะไม่ได้คุยกับมันไปอีกตลอดกาล "
" บอกเรามาสิ ว่ามันเกิดอะไรขึ้น "
" เด๋วหมอออกมาอั้มไปถามหมอเองนะ เราไม่อยากบอกอ่ะ "
พอสักประเด๋ว หมอก้ออกมาจากที่ห้องผมก้อตรงเข้าที่หมอโดยทันที
" คุณหมอครับ คุณหมอครับ คนไข้เป็นยังไงบ้างเหรอครับ "
" เออ คือว่า เออ หมอของแสดงความเสียใจด้วยนะครับ เพราะว่าคนไข้คนนี้นั้น ได้มีอาการช้ำจากข้างในเป็นจำนวนมากหลายแห่ง จนทำให้เขานั้น มีการเลือดตกใน ในทุกๆที่ๆเขาช้ำใน ขอแสดงความเสียใจด้วยนะครับ ตอนนี้คนไข้นั้น อาจจะอยู่ไม่เกิน 2 ชั่วโมง "
หมอพูดจบ ผมก็ทรุดตัวลงไปทันที มีเม้งมาคอยช่วยประคองผมอยู่ พาผมมานั่ง
ผมก็คงทำอะไรไม่ได้นอกจากนั่งร้องไห้อย่างเดียว แล้วก็นั่งทำใจ แล้วนึกถึงทุกๆเรื่องที่ผู้ชายคนนี้ เคยทำเพื่อผมมากมายและตัวผมเองนั้นไม่เคยที่จะได้ตอบแทนเขาเลยซักนิดเดียว
จนซักพัก แจ็คก็ออกมาข้างนอก แล้ว
" อั้มเข้าไปหาวิทย์มันสิ เป็นครั้งสุดท้ายแล้วนะ ที่แก.."
" ไม่ต้องพูดแล้ว เด๋วเราเข้าไปหาวิทย์เองนะ "
ผมก็รีบหากระดาษเพื่อที่จะมาเช็ดที่หน้า เพื่อไม่เขาเห็นในรอยน้ำตาของผม ในที่สุดการพบหน้ากันครั้งสุดท้ายกับคนที่ผมนั้นรักมากที่สุดก็มาถึง
" เป็นอะไร ไปเหรอคนดี ทำไมร้องไห้ล่ะ "
" เปล่าแค่ตกใจน่ะ "
" โห อะไรกันเนี่ยดูถูกเราเหรอ เราอ่ะตายยาก "
" อืม เรารู้ว่านายน่ะเก่งเสมอนะ " ทั้งๆที่น้ำตาของผมนั้นเริ่มคลอที่เบ้าตาอีกแล้ว
" เป็นอะไรไปเหรออั้ม ทำไมร้องไห้อ่ะ "
" ก้อแค่เสียใจ ที่เห็นวิทย์เป็นแบบนี้ "
" ไม่เป็นไร เด๋วเราก้อหาย ไม่ต้องกัวนะอั้ม วิทย์บอกแล้วไง ว่ายังไงวิทย์ก้อจะข้างๆอั้มเสมอนะ " คราวนี้ผมปล่อยออกโอเลยครับ มันกลั้นไม่ไหวแล้วจริงๆนะครับ ตนมานั่งดูคนที่รักต้องจากไปต่อหน้าต่อตา
" ใช่ เด๋ววิทย์ก้อหายแล้วนะ เด๋วหมอเขาจะรักษาวิทย์ให้ดีที่สุดเลยนะ "
" ใช่แล้วล่ะ เด๋วพุ่งนี้วิทย์ก็จะมาอยู่กับอั้มเหมือนเดิมแล้วล่ะนะ "
" ใช่ เราจะได้อยู่ด้วยกันอีกนะวิทย์ "
" แล้วยังทำตามที่วิทย์บอกอยู่มั้ยอ่ะ "
" ทำสิ เราทำเพื่อคนที่เรารักได้เสมอนะ "
" แล้วทำอาราย อั้มรู้เหรอ "
" ทำไมจะไม่รู้ล่ะ ก็เรื่องแหวนไงล่ะ วิทย์เป็นบอกเรา เราไม่เคยลืมหรอกนะ "
" ดีมากครับ ไม่รู้เป็นอะไรนะวันนี้วิทย์รู้สึกอยากอยู่กับอั้มตลอดเลยอ่ะ ไม่อยากจากไปไหนเลย "
" เราก็เหมือนกันนะ อยากอยู่กับวิทย์ตลอดเลยล่ะ " ผมจับมือเขาไว้ตลอด
" อั้ม วิทย์ง่วงนอนจังเลย อั้มมายืนข้างๆวิทย์ตอนที่วิทย์หลับนะ " ผมเริ่มร้องอีกครั้ง โดยที่ครั้งนี้หยุดไม่ได้แล้ว เพราะผมจะต้องเสียเขาไปตลอดกาล
" อั้มจะอยู่ข้างๆวิทย์จนกว่าวิทย์จะหลับนะ "
" ขอบคุนมากนะครับ อั้มวิทย์มีอะไรจะบอกอั้มอีกอย่างนะ "
" มีอะไรอีกเหรอ บอกมาเลยสิ อั้มรอฟังอยู่นะ "
" อั้มจำไว้นะ ไม่ว่าจะเป็นอะไร อั้มต้องเข็มแข็งไว้นะ เพราะถ้าวันไหนไม่มีวิทย์อยู่แล้ว จะไม่มีใครมาคอยดูแลเหมือนแต่ก่อนแล้วนะ "
" อั้มจะจำไว้ไม่ลืมเลยล่ะนะ "
" แล้วอย่างสุดท้ายก่อนที่วิทย์จะนอนนะ "
" อะไรเหรอ " เขาเริ่มจับมือผม แล้ว เริ่มบีบมือผมแรงขึ้นเรื่อยๆๆ
" ก้มหน้าลงมาสิ "
" อืม อั้มก้มลงมาแล้วนะ "
" วิทย์ รัก อั้ม นะ "
และสิ้นสุดจากคำสุดท้ายที่วิทย์พูดนั้น เครื่องช่วยหายใจส่งสัญญาณเตือนทันทีว่าการทำงานในระบบการหายใจของวิทย์นั้นไม่ทำงานแล้ว
ซึ่งผมคงทำอารายไม่ได้แล้ว นอกจากจะเก็บความทรงจำดีๆ ของ ผู้ชายคนนี้ที่ชื่อวิทย์ ไว้ในใจของผมตลอดไป และจะไม่มีวันลืม
_ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _
เป็นแค่คนหนึ่ง ในโลกใบเก่า ชีวิตช่างเงียบเหงาไม่เคยได้เห็นความจริง
มีพร้อมทุกอย่าง และมีในทุกสิ่ง อยากบอกว่าความจริงฉันเดียวดาย
เธอนั้นก็อยู่ ในโลกใบหนึ่ง ที่ฉันเอื้อมไม่ถึงและยังไม่เคยได้เข้าใจ
เธอเหมือนลมผ่าน ผ่านมาในหัวใจ แต่งเติมชีวิตฉันให้สดใส
แค่เพียงได้พบเธอ แค่เพียงได้รักเธอ อยากอยู่กับเธอตลอดไป
จะนานเพียงไหน ใจฉันก็มีแต่ภาพเธอ แม้ความจริง ไม่เห็นว่าเธออยู่ข้างกาย
หลับตายังคงพบกัน ไม่มีวันลบเลือนไป ถึงแม้ว่าเธอจะอยู่ที่ไหน
ก็อยากจะขอให้ฉันมีเธออยู่เรื่อยไป แค่มีเธอเคียงข้างดูแลและเข้าใจ
ก็คงเป็นเธอผู้เดียว ที่ทำเพื่อฉันมากมาย ใจฉันจะเธออยู่อย่างงี้ ตลอดไป
*************************************
แค่มีเธอ - ปนัดดา เรืองวุฒิ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
