พุ่งนี้ผมไม่อยู่นะคับ ขอลง 2 ตอนควบ
ตอนที่ 14
“ ตีหนึ่งแล้วกุจะปลุก “ ดอดจ์พูด หลังจากที่เราอาบน้ำอะไรเรียบร้อยแล้ว
“ อื้อ ขอบใจนะ “ ผมยิ้มให้
“ ไอ่ห่า เดี๋ยวกุก้ปล้ำ แม่งเลยนิ ยิ้มให้กุอ่ะสาด “ เวรกำ หาเรื่องและคับ กลับมาเป็นดอดจ์คนเดิมแย้ว
“ แห่ะๆ ไม่เอานะ กลัวจิงๆ “ ผมยิ้มให้
ตอนนี้ 4 ทุ่มกว่าๆและ
ผมเดินไปหยิบ ไดอารี่สีน้ำเงิน ที่แอบเอาออกมาจากรถ ก่อนที่พ่อแม่ผมกลับไป
แล้วมานอนกอดไว้ บนเตียง ผมกอดไว้แน่น แล้วนึกถึงวันที่เรามีความสุขด้วยกัน
ซักพักนึง ผมก็เปิดไดอารี่นั้นมาอ่านดู
ผมเขียนไว้เยอะแยะเลย ส่วนมากก็เป็นเรื่องประจำวัน แต่จะมีเรื่องของ นอร์ท เยอะมาก ทุกวันเลยด้วย
ผมอ่านไป น้ำตาซึมไป ผมก็รู้นะว่า ดอดจ์ มองผมอยู่ ผมก็ไม่ได้ว่าอะไร
จนผมเปิดไปพบ หน้า หลังๆ ซึ่งเป็นหน้าสุดท้ายที่ผมเขียนไดอารี่ไว้
มีลายมือ หวัดๆ เขียนไว้ข้างๆว่า
“ ไปป์ เป็นรักแรกของเรา เรารักไปป์ที่สุด และไม่ว่าเราจะเป็นอะไรไป.................... หวังว่า เราคงจะจำคนที่เรารักที่สุดได้.............ไม่ว่ายังไง”
ผมอ่านจบจนคำสุดท้าย อ่านซ้ำไปซ้ำมา
ผมร้องไห้อีกแล้วคับ ร้องไห้ ร้องไห้ วันนี้เป็นวันที่เศร้าที่สุดในชีวิตผมเลยก็ว่าได้
ผมรักนอร์ทมากเหมือนกัน รักนอร์ทมาก แต่ว่า แต่ว่า
เราคงรักกันไม่ได้ ผมได้แต่คิด แล้วก็ร้องไห้ ไม่สนใจว่า ใครจะมองผมอยู่รึเปล่า
จน มีคนพูดออกมา
“ มึงอยากรู้อะไรป่ะ นอร์ทเล่าให้กุฟังบ่อยเลย ถ้าอยากฟัง เดี๋ยวกุจะ... “ ไม่ทันที่ดอดจ์จะพูดจบ
“ ฟังๆ เล่าเลยนะ เราอยากฟังมากๆ “ ผม ตกใจพอสมควร แต่ก็ดีใจว่านอร์ทก็พูดอะไรถึงผมด้วย ผมดีใจทั้งน้ำตา
แล้วดอดจ์ก็เล่าให้ผมฟังหลายเรื่องเลยคับ เช่น
วันที่นอร์ทบอกรักผม นอร์ทฟังเพลงดาว 100 รอบได้ แล้วก็นั่งฟังอย่างงั้น
วันที่ผมยอมเป็นแฟนกับนอร์ท นอร์ทดีใจมากๆ จนไปบอกดอดจ์ตั้งหลายรอบเลย
วันที่เรามีอะไรกันครั้งแรก นอร์ทก็บอกดอดจ์ไว้ว่า จะไม่ยอมมอบร่างกายนี้ให้ใครอีกต่อไปแล้ว
วันที่นอร์ท ไปเที่ยวกับผมวันสุดท้าย ก่อนจะไปผ่าตัด ก็ไปบอกดอดจ์ว่า ใจดวงนี้ของนอร์ท จะไม่ยอมให้ใครอีกแล้ว
ผมฟังก็ขำๆ แต่ก็อึ้งๆเหมือนกัน ดอดจ์บอกว่า นอร์ทคงอายเกินที่จะไปบอกผมตรงหน้า ไม่รู้สินะ นอร์ทขี้อายเหมือนกัน
เราคุยกันจนถึง เที่ยงคืนครึ่ง
ดอดจ์ก็บอกว่าไปกันได้และ ผมก็ไม่วายที่จะเอา ไดอารี่สีน้ำเงิน ไว้กับตัวด้วย
“ ป่ะ เร็ว ตามกุมานะ “ ดอดจ์พูด
“ อืม “ ผมพูด
“ ออกไปแล้วอย่าพูดไรนะ พยักหน้าเป็นพอ เคนะ “ มันเครียดมากเลยคับ
ผมก้งงๆเหมือนกัน ทำไม ดอดจ์ถึงทำให้ผมถึงขนาดนี้
เราเดินกันออกไป ปิดประตูไม่สนิท เอาเก้าอี้ยันไว้นิดหน่อย
แล้วก็เดินเงียบๆ ไปถึงฝั่งตรงข้าม ที่เป็นห้องของนอร์ท
ห้องไม่ได้ล็อค ดอดจ์ก็บอกว่า จะเปนต้นทางให้ เผื่อมีคนมา
ตอนนั้น ผมใจเต้นไม่เป็นจังหวะ เหมือนจะเป็นลม
ค่อยๆเปิดประตู แล้วเดินเข้าไป
ห้องนอร์ทก็ยังเป็นเหมือนเดิม เหมือนทุกครั้งที่ผมเคยมา
แต่ที่มันเปลี่ยนไปก็คือ คนในห้องนี้..................จำผมไม่ได้
ผมเดินไปที่เตียง ใจผมเต้นระรัวๆ เหมือนจะเป็นลม แต่ก็เก็บอาการไว้
เดินเข้าไป
ในที่สุด ในที่สุด ในที่สุด ในที่สุด ผมก็ได้เห็นหน้า นอร์ทแล้ว
นอร์ทดู ผอมลง แต่หล่อเหมือนเดิม
ผมก็เดินเข้าไปใกล้ขึ้น แล้วก็นั่งลงข้างๆเตียงนอร์ท บนพื้น
ผมแทบจะน้ำตาไหล เมื่อคิดว่า นอร์ทจำเราไม่ได้แล้ว
แต่ผมก็ต้องสะดุ้ง เพราะว่า นอร์ท ตื่น !!!!
ผมรีบลุก แล้วก็รีบวิ่งออกไป แต่มีคนจับมือผมไว้อยู่ ผมพยายามสะบัดหนี แต่ก็ไม่หลุด -----ทำไมเห็นในละคร หรือ หนัง สะบัดทีเดียว หลุดก็มะรู้
แต่มันแน่นจิงๆ ผมหันไปหา นอร์ท เห็นนอร์ทยิ้ม
“ นาย ........... เราเคยเจอกันมาก่อนรึเปล่าคับ “ นอร์ทถามพร้อมกับยิ้ม
สายตาแบบนั้น ผมมองแล้วก็ แทบจะร้องไห้ เป็น สายตาที่นอร์ทชอบใช้เวลาอ้อนผม
ผมอยากจะตอบไปว่า เราเป็นแฟนกันไง เราไปป์เอง จำเราไม่ได้เหรอ
นอร์ทเป็นแฟนไปป์นะ ไปป์รักนอร์ทนะ ไปป์...............ต่างๆนานา
แต่ผมก็ต้องหยุดคิด แล้วก็ตอบไป
“ ขะ......ขอโทษคับ........คง ไม่ .....................เคยเจอกันหรอกคับ “ ผมพูดไป
ผมไม่รู้มาก่อนว่า การที่เห็นคนที่ผมรักตรงหน้า แต่ผมแสดงออกไม่ได้ว่า เค้าเป็นคนรักผม
มันทรมาณเพียงใด ผมรู้แล้วล่ะ ตอนนี้ ผมรู้แล้ว
ผมก็ปล่อยโฮออกมาไม่ทันรู้ตัว
“ อ้าวๆ นาย เราขอโทษนะ นายร้องไห้ไมอ่ะ เราทำอะไรนายรึเปล่า “ นอร์ทดึงมือผมมานั่งบนเตียง แล้วก็เอากระดาษมาซับน้ำตาให้ผม
“ เปล่าหรอก เราแค่..............ช่างเหอะ ไม่มีอะไร “ ผมตอบไป
“ เหรอ ว่าแต่ว่า นายเข้ามาทำไมน่ะ นี่ห้องเรานะ หรือว่า.....แห่ะๆ “ นอร์ทยิ้มแบบ หื่นๆ
“ 55555+ บ้าเหรอ “ ผมหัวเราะ
“ นี่งาย ในที่สุดก็หัวเราะแล้ว นายหัวเราะน่ารักดีนะหัวเราะบ่อยๆหน่อยสิ “ นอร์ทพูด
“ นายหน้าตาเหมือนกับ คนในฝันเราเลย หรือว่า เทวดา จะส่งนายมาให้เราน้า “ นอร์ทพูด
ผมต้องรีบปลีกตัวออกมา เพราะว่า ..................................ผมไม่อยากให้นอร์ทจำผมได้
ผมไม่อยากให้แม่นอร์ทเสียใจ และที่สำคัญ ถ้าหากนอร์ทจำผมได้ เค้าคงไม่ทำตามความต้องการของแม่เค้าแน่
และคนที่ผิด ก็คือ ผม ผมรักนอร์ท เพราะฉะนั้น นอร์ทต้องไปพบคนที่ดีกว่าผมแน่นอน
“ ไปก่อนนะ “ ผมพูด
ผมรีบวิ่งไปเปิดประตู ผมได้ยินเสียงเรียกของนอร์ท นอร์ทเรียกผมว่า นาย แสดงว่า นอร์ทจำชื่อผมไม่ได้เลย
ผมวิ่งเร็วจนกระทั่ง ไม่ได้ยินเสียง ไดอารี่ของผม มันตกเลยซักนิด
ผมวิ่ง เปิดประตู แล้วก็วิ่งกลับไปที่ห้อง ไปนอนร้องไห้ เลย โดยไม่สนใจใครอีกแล้ว
ผม ต้อง ตัด ใจ จาก นอร์ท ให้ ได้
แต่
ผม
รัก
นอร์ท
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
